Συνολικές προβολές σελίδας

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σκόπια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σκόπια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2018

Εθνικές παραχωρήσεις για ένα… πινάκιο χρέους;


            Είναι παντελώς ακατανόητη η σπουδή με την οποία ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ επιμένουν στις προαναγγελίες για επερχόμενη λύση στο Σκοπιανό. Κατά έναν πολύ περίεργο τρόπο η ελληνική πλευρά εμφανίζεται ως να είμαστε εμείς οι επισπεύδοντες που πρέπει να βιαστούμε να συμβιβαστούμε με τους βόρειους γείτονες για «να μη χαθεί η ευκαιρία».
            Ποια «ευκαιρία», όμως, είναι αυτή; Και από πού ως πού επειγόμαστε εμείς να μη χαθεί; Η επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούν οι θιασώτες του δόγματος «λύση εδώ και τώρα» είναι σαθρή και μόνον με όρους πολιτικής εμμονής μπορεί να δικαιολογηθεί, αφού εκείνοι που την προωθούν προέρχονται κατά βάση από τις τάξεις όλων εκείνων που εδώ και χρόνια διατείνονταν ότι «δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε ακόμη και αν τους αναγνωρίσουμε ως σκέτη “Μακεδονία”».
            Για όποιον δεν τρέφει αυταπάτες, κατά τα 27 χρόνια τα οποία πέρασαν από τότε που, με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, επανήλθε στο προσκήνιο το μείζον ζήτημα της ονομασίας που θα λάβει το κρατίδιο των Σκοπίων, απεδείχθη ότι είχαν δίκιο όλοι όσοι από την πρώτη στιγμή επέμεναν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να συναινέσει στην ψευδεπίγραφη ονομασία που διεκδικούν οι γείτονες μας.
            Πως απεδείχθη; Με τις προ καιρού αποφάσεις του νυν πρωθυπουργού της ΠΓΔΜ Ζόραν Ζάεφ να αποσύρει τα αγάλματα που παρέπεμπαν στον Μεγαλέξανδρο και στην κλεψίτυπη ιστορία των αρχαίων Μακεδόνων και να αλλάξει ονόματα στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας του και στον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στα ελληνικά σύνορα.
Αν η Αθήνα, για περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα, δεν είχε απαρέγκλιτα επιμείνει ότι απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει συμβιβασμός αποτελεί η αφαίρεση όλων των ανιστόρητων και αλυτρωτικών συμβόλων, είναι βέβαιο ότι οι Σκοπιανοί θα συνέχιζαν να εμφανίζονται ως αποκλειστικοί κληρονόμοι των Μακεδόνων βασιλέων, ενώ και στα κυβερνητικά κτίρια των Σκοπίων θα κυμάτιζε ακόμη η εμβληματική σημαία της Βεργίνας που κατέβηκε μετά την ενδιάμεση συμφωνία του 1995.
Οι ισχυρισμοί ότι τάχατες η χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια «απώλεσε διπλωματικό κεφάλαιο» είναι παντελώς ανυπόστατοι. Κανένα διπλωματικό κεφάλαιο δεν απωλέσαμε ακόμη και όταν η επιμονή μας να χρησιμοποιείται διεθνώς η προσωρινή ονομασία FYROM προσέκρουε είτε σε κουτοπονηριές των γειτόνων μας είτε σε έλλειψη κατανόησης ή επίδειξη αδιαφορίας από ορισμένους (εντός ή εκτός εισαγωγικών) συμμάχους μας.
Το γεγονός ότι τα Σκόπια δεν μπήκαν στο ΝΑΤΟ το 2008, όπως διακαώς επιθυμούσαν υπερατλαντικοί παράγοντες, εξαιτίας της απειλής μας για «βέτο» δείχνει ότι η Ελλάδα διαθέτει ισχυρά διπλωματικά όπλα για να υπερασπιστεί τα ιστορικά της δίκαια. Το ίδιο ισχύει και για τον ευρωπαϊκό δρόμο των γειτόνων μας οι οποίοι πρέπει να καταλάβουν ότι η διαδρομή τους προς τις Βρυξέλλες περνάει υποχρεωτικά από την Αθήνα.
Άνευ αντικρίσματος είναι, εξάλλου, οι ισχυρισμοί ότι η μη εξεύρεση λύσης, όπως αυτής που θέλουν οι Σκοπιανοί –να τους λέμε εμείς όπως θέλουμε και αυτοί να έχουν διεθνώς άλλη ονομασία- διευκολύνει δήθεν την διείσδυση της ερντογανικής Τουρκίας στα Βαλκάνια. Αν, δηλαδή εμείς, χωρίς καμία άλλη προϋπόθεση, δεχθούμε να μπει ο προσδιορισμός «Βόρεια» (Servena), «Άνω» (Gorna) ή «Νέα» (Nova) πριν από τη λέξη «Μακεδονία» σε τί θα εμποδίσουμε την Άγκυρα να προσεγγίσει με τα Σκόπια;
Εξίσου έωλο είναι επίσης και το δήθεν επιχείρημα ότι εξαιτίας της εκκρεμότητας με το όνομα πλήττονται τα οικονομικά μας συμφέροντα επειδή δεν αναπτύσσονται οι οικονομικές σχέσεις των δύο χωρών. Οι πάμπολλες ελληνικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στη γείτονα, όπως και το σπίτι που έχει αποκτήσει ο πρωθυπουργός τους για να κάνει τα μπάνια του στη Χαλκιδική, συνιστούν αψευδείς μαρτυρίες ότι η εκκρεμότητα της ονομασίας δεν βλάπτει τα εθνικά συμφέροντα, όπως διατείνονται ορισμένοι.
Αλλά και αν δεχθούμε ότι στην προκειμένη περίπτωση μπλέκονται τα εθνικά με τα οικονομικά συμφέροντα, ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι οι οικονομικές επιπτώσεις οιουδήποτε γεγονότος είναι συνήθως πρόσκαιρες και αφορούν -στην χειρότερη περίπτωση- μια γενιά, ενώ οι εθνικές παραχωρήσεις μπορεί να αποδειχθούν αιώνιες και ανεπίστρεπτες.
Η τελευταία αυτή επισήμανση αποκτά ιδιαίτερη σημασία εξαιτίας του γεγονότος ότι η δικαιολογία η οποία παρασκηνιακά διακινείται για τη σπουδή του Μεγάρου Μαξίμου να συμβιβαστεί με τον Ζόραν Ζάεφ είναι ότι έχουν ληφθεί υποσχέσεις σύμφωνα με τις οποίες διεθνείς παράγοντες –από την Ευρώπη, αλλά και υπερατλαντικά- θα επιδείξουν μεγαλύτερη «γενναιοδωρία» στη διευθέτηση του χρέους, εάν και εφόσον εμείς «τα βρούμε» με τα Σκόπια.
Φημολογίες τέτοιου είδους, ωστόσο, είτε προέρχονται από την ίδια μήτρα που γέννησε τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες των νυν κυβερνώντων, τις οποίες βιώσαμε τόσο επώδυνα το 2015, είτε διαθέτουν ψήγματα αληθείας, δεν πρόκειται να γίνουν ανεκτές από τον ελληνικό λαό.
Είναι πασιφανές τόσο από το σύνολο των μετρήσεων της κοινής γνώμης που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα όσο και από τη μαζικότητα των συλλαλητηρίων που διεξήχθησαν ότι οι Έλληνες πολίτες μπορεί, εκόντες άκοντες, να ανέχτηκαν τη φτωχοποίηση που τους επεβλήθη, δεν είναι όμως διατεθειμένοι να ανεχτούν και το εθνικό ξεπούλημα για ένα… πινάκιο χρέους.
Ας το λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι κυβερνώντες. Και φυσικά όσοι τους σιγοντάρουν.

Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2018

Ψευδο-μετερνίχοι της συμφοράς!

Η «διαπραγματευτική» τακτική της κυβέρνησης για το «Μακεδονικό» είναι, όπως σε τόσα άλλα πράγματα, για γέλια και συνάμα για κλάματα. Για γέλια γιατί οι χειρισμοί που γίνονται αποδεικνύονται κραυγαλέα παιδαριώδεις. Και για κλάματα επειδή με τον τρόπο που γίνονται υπονομεύουν το θετικό momentum για την εξεύρεση μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσης με τους βόρειους γείτονες που, όπως πολλοί πίστευαν, είχε δημιουργηθεί μετά την πολιτική αλλαγή στη διακυβέρνηση των Σκοπίων.
Μόνον όποιος εθελοτυφλεί δεν βλέπει ότι το κυβερνητικό ενδιαφέρον για την κρίσιμη αυτή υπόθεση εξαντλείται στην επιδίωξη να στριμωχτεί η αντιπολίτευση και να αποκομίσει πολιτικά ωφελήματα ο ΣΥΡΙΖΑ όχι από αυτή καθεαυτή την επίλυση του προβλήματος, όπως θα ήταν θεμιτό, αλλά από τη δημιουργία κλίματος αναταραχής στους άλλους πολιτικούς χώρους. Πρωτίστως στη Νέα Δημοκρατία, αλλά και στο Κίνημα Αλλαγής, στην Ένωση Κεντρώων και στις τάξεις των ανεξαρτήτων βουλευτών που θα αποδειχθούν ευεπίφοροι σε διαδικασίες πολιτικής συναλλαγής.
Χωρίς καμία διάθεση για δίκη προθέσεων, τα γεγονότα που εκτυλίσσονται ενώπιον μας συνιστούν αψευδείς μαρτυρίες για τις πραγματικές στοχεύσεις των κυβερνώντων. Το καταδεικνύουν οι παρασκηνιακές κινήσεις τις οποίες συνήθως πληροφορούμαστε από μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού. Το διατρανώνουν οι εχθροπαθείς δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού, που συνάντησε τους αρχηγούς μόνον και μόνον για να αδράξει μια ακόμη ευκαιρία για να επιτεθεί στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Το προδίδουν τα αμέτρητα διοχετευμένα πρωτοσέλιδα για την… επελθούσα «διάλυση» της Νέα Δημοκρατία, την ίδια ώρα που οι δημοσκοπήσεις δίνουν την ακριβώς αντίθετη εικόνα. Και το επισφραγίζουν οι χαιρέκακες δημοσιεύσεις για το (υποτιθέμενο;) μάλωμα του αμερικανού πρεσβευτή προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης επειδή δεν συντάσσεται με την γραμμή που ο ίδιος φέρεται να υπαγόρευσε στην κυβέρνηση.
Είναι, εξάλλου, εντυπωσιακό ότι έχουν ξεψαχνιστεί όλα τα συρτάρια του υπουργείου Εξωτερικών και η δημοσιότητα των ημερών κατακλύζεται από –εντός και εκτός εισαγωγικών- «αποκαλυπτικά στοιχεία» και «έγγραφα» τα οποία, αντί να κατατείνουν στην υπεράσπιση των ελληνικών θέσεων, όπως για παράδειγμα στην ανάγκη απάλειψης των αλυτρωτικών βλέψεων των γειτόνων, που από όλο το πολιτικό φάσμα θεωρείται η ουσία της αγεφύρωτης διαφοράς με τα Σκόπια, έχουν ως αποκλειστική στόχευση να δικαιώσουν τις τις διεκδικήσεις της άλλης πλευράς.
Όπως, άλλωστε, είχαν προαναγγείλει οι ψευδο-μετερνίχοι που έχουν εγκατασταθεί στο Μέγαρο Μαξίμου και στο ΥΠΕΞ, δεν περνάει μέρα που να μη βγει στο φως κάτι από το πρόσφατο ή το απώτερο παρελθόν που να εξυπηρετεί την προπαγάνδα των γειτόνων: Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που «αναγνώρισε τη μακεδονική γλώσσα», ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που επέσειε τον κίνδυνο να γίνουν δεκτοί οι γείτονες στους διεθνείς οργανισμούς ως «Μακεδονία», ο Κώστας Καραμανλής που ήταν έτοιμος να δεχθεί σύνθετη ονομασία, η Ντόρα Μπακογιάννη που είχε μιλήσει υπέρ του ονόματος «Νέα Μακεδονία», ο Άδωνις Γεωργιάδης που καθύβριζε όλους τους προηγούμενους.
Ακόμη και τον Αντώνη Σαμαρά επεχείρησαν να εμφανίσουν ως… ενδοτικό που ήθελε να χαρίσει τη Μακεδονία στα Σκόπια. Μόνον τον Δημήτριο Γούναρη και τον Ελευθέριο Βενιζέλο δεν έχουν κατηγορήσει μέχρι τώρα επειδή δεν εμπόδισαν την εξέγερση του Ίλιντεν το 1903 και δεν απέτρεψαν τη θυσία του Παύλου Μελά. Αλλά που θα πάει; Με τη φόρα που έχουν πάρει τίποτε δεν αποκλείεται...
Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν δεχθεί κανείς ότι όλα αυτά -τα τόσο αντιφατικά μεταξύ τους- που εκπέμπονται από επίσημους και ανεπίσημους κυβερνητικούς κύκλους είναι αληθή, ευλόγως απορεί κάθε εχέφρων άνθρωπος: Τι νόημα έχει όλη αυτή η επιχειρηματολογία; Και πόσο υπηρετείται ο επιζητούμενος συμβιβασμός με τη γείτονα χώρα;
Κακά τα ψέματα, λοιπόν, δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς τις αρετές ενός Ταλεϋράνδου ή να διακατέχεται από την πανουργία ενός Κίσινγκερ για να αντιληφθεί ότι χωρίς αρραγές εσωτερικό μέτωπο καμία αποτελεσματική λύση δεν μπορεί να προωθηθεί σε κρίσιμα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, όπως είναι η διαχρονική διελκυστίνδα με τη γειτονική μας FYROM.
Η αυτονόητη αυτή αλήθεια είναι πολύ πιθανό ότι δεν διαφεύγει της προσοχής των κυβερνώντων. Μόνον, όμως, που ο συνδυασμός της αλαζονείας που τους διακατέχει και το απροσμέτρητο πάθος που έχουν εναντίον όσων δεν υποτάσσονται στους σχεδιασμούς που κάνουν για μακροημέρευση στις καρέκλες της εξουσίας, τους κατευθύνει προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που θέλουν να πάνε.
Είναι τόσο άθλιοι οι χειρισμοί τους οποίους έχουν κάνει ως τώρα (διπλωματικό κρυφτούλι, εθελοδουλία προς τον ξένο παράγοντα, απόπειρα υπονόμευσης των αντιπάλων τους) που κατάφεραν να εξοργίσουν τους βουλιαγμένους στους καναπέδες τους Έλληνες πολίτες οι οποίοι τρία χρόνια τώρα υπέμειναν στωικά κάθε είδους δοκιμασίες: άνευ προηγουμένου εξαπάτηση, υποτίμηση της νοημοσύνης τους, μεθοδευμένη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, σκόπιμη υπερφορολόγηση και τόσα άλλα.
Έτσι, παρά τις… φιλότιμες προσπάθειες που από πολλές πλευρές καταβλήθηκαν, η μια μετά την άλλη οι μετρήσεις της κοινής γνώμης αποτυπώνουν μια πραγματικότητα που ελάχιστοι διέκριναν μέχρι πρότινος: το -κατά πολλούς- «ξεχασμένο» Μακεδονικό απεδείχθη ότι δεν βρήκε θέση στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Και οι Έλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, εμφανίζονται έτοιμοι να βγουν στους δρόμους και να διαδηλώσουν όπως δεν διαδήλωσαν ούτε για την παραμονή στο ευρώ, ούτε για τα capital controls, ούτε για τη κατακρεούργηση των συντάξεων τους και τις απανωτές ανελέητες φοροεπιδρομές που υπέστησαν.

Γι΄ αυτό και ανεξαρτήτως τι θα γίνει την Κυριακή στο συλλαλητήριο του Συντάγματος, είναι σαφές πλέον ότι η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια νέα πολιτική πραγματικότητα που είναι θέμα χρόνου να μορφοποιηθεί και να παγιωθεί καθορίζοντας τις επερχόμενες εξελίξεις.