Συνολικές προβολές σελίδας

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κούρεμα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κούρεμα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Τι(ς) πταίει για τη νέα «κυπριακή προδοσία»

            Ταξιδεύοντας για πρώτη φορά στην Κύπρο στις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχα στο μυαλό μου το στερεότυπο για τη «μαρτυρική Μεγαλόνησο» που προσπαθούσε να γιατρέψει τις πληγές της εισβολής και της κατοχής που απείχαν λιγότερο από δύο δεκαετίες.
            Στην πρώτη, ωστόσο, ξενάγηση που μου έγινε στη Λευκωσία, άρχισα να αλλάζω οπτική, ιδίως αφότου άκουσα με έκπληξη την φίλη που μας συνόδευε και είχε μόλις αφήσει μια καλή δουλειά στο κυπριακό δημόσιο για να ξεκινήσει τη δική της επαγγελματική δραστηριότητα, να αναφωνεί: «Να και άλλη τράπεζα άνοιξε εδώ. Να θυμηθώ τη Δευτέρα να έρθω να ζητήσω ένα δάνειο».
            Λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης, η Κύπρος στον οικονομικό τομέα ξεπέρασε πολύ γρήγορα το σοκ του πολέμου του 1974 και επωφελούμενη από τις εξελίξεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή έγινε πόλος έλξης κεφαλαίων που δημιούργησαν συν τω χρόνω έναν υπερτροφικό τραπεζικό τομέα, ο οποίος έδινε αφειδώς δάνεια.
            Το φθηνό χρήμα, στο οποίο είχαν εύκολη πρόσβαση οι κυπριακές επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά, οδήγησε μια πρωτοφανή οικονομική άνθηση στις ελεύθερες περιοχές του νησιού που γνώρισαν συνθήκες ευημερίας, τέτοιες που κατά πολλούς απετέλεσαν ίσως τον βασικότερο λόγο για τον οποίο ένα μεγάλο μέρος της τοπικής ελίτ δεν έδειχνε και ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την επίλυση του Κυπριακού. 
            Η επίπλαστη ευημερία, όμως, των Κυπρίων, που στηρίχθηκε στην προσέλκυση κεφαλαίων από το τραπεζικό σύστημα, το οποίο λειτούργησε ως καταφύγιο –«μαύρου» κατά το μέγιστο μέρος του- χρήματος, αρχικά από τη Μέση Ανατολή και εν συνεχεία από τους ολιγάρχες που αναδείχθησαν από τα ερείπια της κατάρρευσης του Ανατολικού συνασπισμού, απεδείχθη ότι δεν ήταν –και πως θα μπορούσε, άλλωστε;- αιώνια.
            Οι αλληλοδιάδοχες κυβερνήσεις του νησιού όλων των αποχρώσεων –δεξιές, αριστερές και κεντρώες- μοίρασαν και μοιράστηκαν κάθε είδους προνόμια, με τη νοοτροπία του νεόπλουτου, που δεν κόπιασε και πολύ για να αποκτήσει αυτά που έχει. Κάπως έτσι ήρθε τώρα η ώρα να πληρώσουν οι Κύπριοι πολίτες τον βαρύ λογαριασμό για άφρονες πράξεις και παραλείψεις που βαρύνουν το πολιτικό σύστημα της χώρας, το οποίο στο σύνολό του και σχεδόν χωρίς εξαίρεση μετείχε –λιγότερο ή περισσότερο- στη νομή της εγχώριας εξουσίας.
            Οι ισχυρισμοί που προβάλλονται από ορισμένους ότι η Κύπρος πληρώνει το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων που είχαν στα χαρτοφυλάκια τους οι κυπριακές τράπεζες, μπορεί να έχουν κάποια βάση αληθείας, δεν επαρκούν για να δικαιολογήσουν το μεγάλο οικονομικό πρόβλημα με το οποίο είναι αντιμέτωπη η χώρα και το οποίο έγινε ακόμη μεγαλύτερο επειδή τα δύο τελευταία –προεκλογικά- χρόνια δεν λήφθηκαν οι απαιτούμενες γενναίες αποφάσεις.  
            Βάση αληθείας, επίσης, μπορεί να έχουν και οι ισχυρισμοί ότι η Κύπρος έγινε «κάρφος εν οφθαλμώ» για άλλες χώρες που δεν είδαν ποτέ με καλό μάτι τη μετατροπή της σε ένα από τα ισχυρά ευρωπαϊκά χρηματοπιστωτικά κέντρα. Ούτε αυτό, όμως, το επιχείρημα είναι αρκετό για να καλύψει τα ανομήματα της κυπριακής πολιτικής ηγεσίας που δεν φρόντισε τον καιρό του εύκολου χρήματος και της αλματώδους ανάπτυξης να θωρακίσει την οικονομία, αποτρέποντας ελλείμματα και χρέη.  
            Το ίδιο, εξάλλου, ισχύει και για το επιχείρημα ότι ενδεχομένως με την οικονομική ασφυξία που συνιστούν τα σκληρά μέτρα «διάσωσης» που έλαβαν οι ευρωπαίοι εταίροι, οι τελευταίοι (ή κάποιοι που είναι πίσω τους) ευελπιστούν να «βάλουν χέρι» στα μελλοντικά ενεργειακά αποθέματα της χώρας. Είναι πολύ πιθανό να είναι έτσι, αλλά οι πολιτικοί ταγοί τι έκαναν για να το αποτρέψουν;
            Εν ολίγοις, η νέα αυτή «κυπριακή προδοσία», για την οποία πολλοί ήδη ομιλούν, δεν είναι παρά αποτέλεσμα αποφάσεων που ελήφθησαν –ή δεν ελήφθησαν- από την ιθύνουσα τάξη της Κύπρου που άφησε τη χώρα ανοχύρωτη απέναντι στις βουλήσεις του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, το οποίο, ως γνωστόν, δεν έχει ούτε πατρίδα, ούτε ηθική.
Γι΄ αυτό και τώρα είναι η ώρα όσοι απαρτίζουν την κυπριακή ηγεσία να αναλάβουν όλοι μαζί τις ευθύνες τους, να πουν την αλήθεια στον κυπριακό λαό και να πάρουν τις καλύτερες αποφάσεις που θα βγάλουν τη χώρα τους από τη δεινή θέση στην οποία οι ίδιοι την οδήγησαν.
(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr στις 16.3.2013)

Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

«Ο Φλεβάρης και αν φλεβίσει…»

Τελευταία μέρα σήμερα του –δίσεκτου φετινού- Φλεβάρη και, σύμφωνα με το τυπικό ημερολόγιο, τελευταία μέρα του χειμώνα. Ενός χειμώνα που, κατά γενική ομολογία, υπήρξε ο πιο δύσκολος από όσους έζησαν οι μεταπολεμικές γενιές στη χώρα μας. Ξεχασμένες στα βάθη της μνήμης των παλαιότερων γενιών καταστάσεις, όπως η παρατεταμένη ύφεση, η μαζική ανεργία και τα συσσίτια, τις είδαμε να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας.
Από τη θυμοσοφία των παλαιότερων που πίστευαν πως οι δυσκολίες του χειμώνα είναι παροδικές και το εξέφραζαν με το παροιμιώδες απόφθεγμα «ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει», δανείζομαι τον τίτλο τούτου του σημειώματος. Γιατί έχω εδραία την πεποίθηση ότι, όπως δεν είναι μόνιμη, η χειμωνιάτικη κακοκαιρία, που μας κλείνει στα σπίτια μας, έτσι και η κρίση δεν θα είναι πάντα εδώ.
Σαν τις ανθισμένες αμυγδαλιές που προαναγγέλλουν μέσα στον χιονιά τον ερχομό της άνοιξης, νομίζω ότι τα πρώτα ανοιξιάτικα «σπαράγματα» προβάλλουν ήδη στον ορίζοντα. Οι επώδυνες αποφάσεις που λήφθηκαν το τελευταίο διάστημα, κάτι σαν πρόωρος «Μάρτης, γδάρτης και καλός παλουκοκάφτης», μας προετοιμάζουν, πιστεύω, για μια δύσκολη μεν, πλην, όμως, ελπιδοφόρα ανοιξιάτικη συνέχεια.
Όπως οι παλαιότεροι προετοιμάζονταν για την επερχόμενη άνοιξη της ανθοφορίας  και το καλοκαίρι του θερισμού, έτσι κι εμείς  πρέπει να προετοιμαστούμε  κατάλληλα. Η προσεχής υλοποίηση, άλλωστε, των αποφάσεων που μας αφορούν, δεν είναι το τέλος των προσπαθειών που χρειάζεται να καταβάλουμε για να ξεφύγουμε από τη μέγγενη της ύφεσης, στην οποία είμαστε παγιδευμένοι  για πέμπτη συνεχή χρονιά. Είναι το μέσον ενός μαραθωνίου που απλώς έγινε, πλέον, πιο βατός και δημιουργεί τις συνθήκες για να συνεχίσουμε να πορευόμαστε.
Με το «κούρεμα» του χρέους και τη μείωση των επιτοκίων «κερδίσαμε χρόνο και πήραμε μια βαθιά ανάσα», για να χρησιμοποιήσω μια φράση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά, που έχει την αξία της, συγκρινόμενη με την προηγούμενη στάση του, αλλά και με τις θέσεις που διατυπώνουν πολλά στελέχη του χώρου του, που, μάλλον σκόπιμα,  παραγνωρίζουν ότι οι αποφάσεις αυτές λήφθηκαν σε ευρωπαϊκό επίπεδο την παραμονή της αντικατάστασης της προηγούμενης κυβέρνησης.
Όσοι, άλλωστε, δεν αρέσκονται στην ισοπέδωση των πάντων, αναγνωρίζουν ότι την τελευταία διετία, μαζί με τα πολλά αρνητικά που μας συνέβησαν, έγιναν και αρκετά θετικά  που θα βοηθήσουν στη συνέχιση των προσπαθειών. Μπορεί, δικαιολογημένα, για τον καθένα από μας το κυρίαρχο να είναι η περικοπή του μισθού ή της σύνταξής του, η αναδουλειά, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα, έγιναν, όμως, την ίδια περίοδο  και γίνονται αλλαγές που μπορεί να περιορίσουν πολλές από τις αρνητικές συνέπειες που βιώνουμε.
Ποιος, για παράδειγμα, μπορεί να διαφωνήσει ότι, παρά την κινδυνολογία στην οποία έχουν επιδοθεί οι συνδικαλιστικές ηγεσίες γιατρών και φαρμακοποιών, ο περιορισμός της φαρμακευτικής δαπάνης, στην οποία η χώρα μας, υπήρξε παγκόσμια πρωταθλήτρια, θα αποβεί, εν τέλει υπέρ του κοινωνικού συνόλου, το οποίο «επιδοτούσε» τα κέρδη των φαρμακευτικών εταιριών που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας και την καλοπέραση γιατρών που υπερσυνταγογραφούσαν;
Ποιος, επίσης, μπορεί να αρνηθεί την ανάγκη να γίνουν παρεμβάσεις στην απονομή της δικαιοσύνης, όταν αποτελεί διαπιστωμένη πραγματικότητα η εκτεταμένη ανομίας και αρνησιδικία,  από τα ελληνικά δικαστήρια, τα οποία ασχολούνται με δευτερευούσης σημασίας ζητήματα, όπως η έκδοση διαζυγίων, την ίδια ώρα που ο αδικημένος πολίτης συνωστίζεται στις δικαστικές αίθουσες, αντιμέτωπος με συνεχείς αναβολές και που, αν σταθεί τυχερός και εκδικαστεί η υπόθεσή του, πριν από την παραγραφή, περιμένει μήνες για να μάθει την ετυμηγορία;
Ποιος, εξάλλου, μπορεί να μην επικροτήσει  την απαρχή της πάταξης χρόνιων παθογενειών και φαινομένων, όπως οι ανάπηροι «μαϊμού» που στερούν πόρους από τους συνανθρώπους μας που έχουν πραγματική ανάγκη από την κοινωνική αλληλεγγύη, ή η προκλητική φοροδιαφυγή συγκεκριμένων επαγγελματικών κατηγοριών που μεταθέτουν τα βάρη τους στους ειλικρινείς φορολογούμενους και τα συνήθη υποζύγια που είναι οι μισθωτοί;
Είναι βέβαιο ότι, αν κινήσεις αυτού του είδους είχαν ξεκινήσει νωρίτερα, θα είχαμε αποφύγει ένα, τουλάχιστον, μέρος από τις επώδυνες οριζόντιες περικοπές, οι οποίες αδίκως πλήττουν τη μερίδα εκείνη των συμπολιτών μας που δεν συμμετείχε στο πολύχρονο «πάρτι» της κατασπατάλησης των δανεικών με προμήθειες και μίζες. Και επίσης η χώρα μας θα διέθετε μεγαλύτερη ευχέρεια χρόνου για να κάνει τις μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που βιαίως μας επιβάλλονται από τους δανειστές μας, οι οποίοι αδυνατούν να αντιληφθούν πολλά από όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και μας συμπεριφέρονται με τρόπο που προσβάλει την εθνική μας αξιοπρέπεια μας.
Ας μη μείνουμε, όμως, πίσω. Ας κοιτάξουμε μπροστά στην αισιόδοξη προοπτική της αρχής του χειμωνιάτικου τέλους. Και ας προετοιμαστούμε για να ευοδωθούν οι ελπίδες και οι προσδοκίες που δημιουργούνται από την επερχόμενη άνοιξη.
          *Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com.