Θα μας πει κάποιος τι έγινε με τους λογαριασμούς του Σημίτη;

            Δεν περνάει μέρα που ένας από τους βραχίονες του πολυπλόκαμου προπαγανδιστικού μηχανισμού, τον οποίο έχει στήσει το Μέγαρο Μαξίμου, να μην προαναγγέλλει επερχόμενες διώξεις σε βάρος πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης.

Δεν έχει καμία σημασία ποιος έκανε τι.  Όποιος ασκεί κριτική στην κυβέρνηση είναι εν δυνάμει κατηγορούμενος, είτε έχει διαπράξει κάποιο «έγκλημα», είτε όχι. Ενώ, αντιθέτως, όποιος δίνει γη και ύδωρ στην ΣΥΡΙΖΑϊκή εξουσία, παραδίδεται άσπιλος και αμόλυντος στην κοινωνία, ανεξάρτητα από το αν βαρύνεται με πολύ σοβαρότερες καταγγελίες από εκείνες για τις οποίες άλλοι εγκαλούνται.

Η προκλητική, για παράδειγμα, εξαίρεση των νυν υπουργών Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου και Έλενας Κουντουρά από τα πρόσωπα που ελέγχθηκαν ή απλώς στοχοποιήθηκαν για –άλλοτε υπαρκτά και άλλοτε ανύπαρκτα- σκάνδαλα στον χώρο της Υγείας είναι από μόνη της ένα τεράστιο σκάνδαλο, αφού ο διαχωρισμός γίνεται με μόνο κριτήριο την διάθεση για παροχή υπηρεσιών προς την κυβέρνηση.

Το ίδιο περίπου είχε γίνει και με τη διαβόητη Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για τα δάνεια των κομμάτων και των μέσων ενημέρωσης. Καταχρεωμένοι εκδότες, οι οποίοι χρωστούν υπέρογκα ποσά -σε κράτος, τράπεζες και ιδιώτες- δεν εκλήθησαν ποτέ για εξέταση. Αντιθέτως, άλλοι που εξυπηρετούσαν –έστω και με δυσκολίες- τις υποχρεώσεις τους, εκλήθησαν μόνον και μόνον για να στοχοποιηθούν επειδή δεν υποτάσσονταν στις βουλήσεις των κυβερνώντων.

Το ότι δεν προέκυψε από αυτές τις Επιτροπές απολύτως τίποτε το ουσιώδες και το ποινικά αξιοποιήσιμο είναι μια άβολη αλήθεια που δεν πρόκειται ποτέ να παραδεχθούν. Το φιάσκο, ωστόσο, στο οποίο οδηγούνται η μια μετά την άλλη οι κακοστημένες δήθεν καθαρτήριες οπερέτες δεν φαίνεται να βάζει μυαλό στους σκευωρούς του Μαξίμου.      

Τη μια το ΚΕΕΛΠΝΟ, την άλλη η Novartis και ό,τι άλλο σκαρφίζονται οι «Ρασπούτιν» που ενορχηστρώνουν όλη αυτή τη σκανδαλοθηρία, σχεδόν σε καθημερινή βάση αναμοχλεύονται οι ίδιες και οι ίδιες ιστορίες που γράφονται και ξαναγράφονται σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρουν έρεισμα πειστικότητας στην κοινή γνώμη.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, σε καμία από τις υποθέσεις αυτές, δεν έχει τον πρώτο λόγο η Δικαιοσύνη. Από τα ενδότερα του πρωθυπουργικού γραφείου και με απροκάλυπτο, σε πολλές περιπτώσεις, τρόπο, το πρόσταγμα για την κίνηση των πραγμάτων το έχουν κυβερνητικοί αξιωματούχοι και παρακρατικοί μηχανισμοί που έχουν τεθεί στην υπηρεσία τους, αναλαμβάνοντας τη διάχυση των πιο φαντασιακών σεναρίων που μπορεί να κατασκευάσει ανθρώπινος νους.

Από τις… τροχήλατες βαλίτσες με τις οποίες –ποιος μπορεί να το σκέφθηκε;- διακινούνταν οι μίζες, έως τις μυστικές κρύπτες με στοιχεία που εντοπίζονται στα πιο απίθανα μέρη, είναι απίστευτα τα όσα λέγονται και γράφονται, πριν αποδειχθεί ότι δεν ήταν παρά «άνθρακες ο θησαυρός».

(Εδώ ας μου επιτραπεί μια παρένθεση για να επισημάνω την… ατυχία μας από τη σύντομη κατάρρευση του σεναρίου για την εύρεση κρύπτης στο ΚΕΕΛΠΝΟ, που άγνωστο ποιος από τους… Πολλάκηδες της κυβέρνησης σκαρφίστηκε. Η «ατυχία» μας έγκειται στο ότι, όταν… ανακαλύφθηκε, ειδικές μονάδες της ΕΛΑΣ είχαν ζώσει μέρα και νύκτα το οικοδομικό τετράγωνο στο οποίο στεγάζεται, εκτός από το ΚΕΕΛΠΝΟ, και το «Πρώτο Θέμα». Τέτοια ασφάλεια στην περιοχή μας δεν είχαμε ποτέ άλλοτε. Και είναι… κρίμα που κράτησε τόσο λίγο…).

Δεν μπορεί παρά να επισημάνει κανείς ότι, με εξαίρεση την υπόθεση Παπαντωνίου, που είναι ακόμη στη φάση της δικαστικής διερεύνησης και η οποία είχε αρχίσει να ερευνάται πολλά χρόνια πριν, καμία άλλη υπόθεση –από τη λίστα Λαγκάρντ που παραγράφηκε έως ό,τι άλλο είχε καταγγελθεί στο παρελθόν ως μέγα σκάνδαλο- δεν έχει αρχίσει και τελειώσει μέσα στην ΣΥΡΙΖΑϊκή τετραετία. Μην ξεχνούμε, άλλωστε, ότι η τύχη του πρώτου υπουργού Διαφθοράς  ο οποίος διορίστηκε από την κυβέρνηση που θα… κατέλυε τη διαπλοκή, αγνοείται…           

Έχουν παρέλθει δέκα μήνες αφότου σε διθυραμβικούς τόνους ανακοινώνονταν στο… φιλοθεάμον κοινό ότι ανοίγουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί του Σαμαρά, του Γεωργιάδη, του Στουρνάρα, του Βενιζέλου, του Λοβέρδου, του Αβραμόπουλου και των υπόλοιπων πολιτικών που ενεπλάκησαν στο σκάνδαλο Novartis. «Θα ερευνήσουν παράλληλα και τις περιουσίες των συζύγων και των ανήλικων παιδιών τους. Πρόκειται συνολικά, μαζί με τους δέκα πολιτικούς, για 38 πρόσωπα», διαβάζουμε στον φιλοκυβερνητικό Τύπο του περασμένου Απριλίου.

«Την έρευνα σε όλες τις καταθέσεις, στους τραπεζικούς λογαριασμούς, σε τυχόν θυρίδες καθώς και σε τυχόν άυλα περιουσιακά στοιχεία, όπως μετοχές κλπ, ζήτησε με έγγραφο της η εισαγγελέας κατά της διαφθοράς, Ελένη Τουλουπάκη», προστίθεται στα ίδια δημοσιεύματα. Έκτοτε, όμως, ούτε φωνή ούτε ακρόαση για το αν βρέθηκε ο,τιδήποτε επιλήψιμο στους λογαριασμούς που ερευνήθηκαν. Μόνον φήμες για «διώξεις που ασκούνται οσονούπω με στοιχεία που θα στείλει το FBI από δικούς του προστατευόμενους μάρτυρες».

Επειδή, όμως, φαίνεται ότι οι εχθροί της κυβέρνησης δεν περιορίζονται στη δεκάδα των πολιτικών που κατηγορήθηκαν για τη Novartis, με τους γνωστούς αστείους ισχυρισμούς των κουκουλοφόρων, που εμφανίστηκαν ως δήθεν προστατευόμενοι μάρτυρες, στο κάδρο έπρεπε να μπουν και άλλοι. Το είδαμε παλαιότερα με τον Γκίκα Χαρδούβελη και πιο πρόσφατα με τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη.

Πέρασαν δυόμισι μήνες αφότου με οκτάστηλους τίτλους σε εφημερίδες και σάιτ η κοινή γνώμη πληροφορήθηκε ότι διατάχθηκε άνοιγμα των λογαριασμών του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, μελών της οικογένειας του και στελεχών των κυβερνήσεων του, όπως ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και ο Βαγγέλης Μαλέσιος.

Με μόνη μια ασαφή και παμπάλαια κατάθεση ενός -φυγόδικου από τη χώρα του- Γάλλου, ο οποίος είχε ισχυριστεί ότι η εταιρία του έχασε τη «δουλειά» με το σύστημα ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 επειδή οι ανταγωνιστές του –προσέξτε, όχι η εταιρία του- πλήρωσαν υψηλά ιστάμενους κυβερνητικούς αξιωματούχους, εκτίθενται άνθρωποι με συνεχή δημοσιεύματα που είναι διοχετευμένα από συγκεκριμένα κέντρα τα οποία θέλουν πεισματικά να απαξιώσουν την πρωθυπουργική θητεία του Κώστα Σημίτη. Κέντρα τα οποία, όλως τυχαίως, «εκβίαζαν» τη θετική του στάση στη Συμφωνία των Πρεσπών…

Τις προηγούμενες ημέρες, ο πρώην υφυπουργός Βαγγέλης Μαλέσιος ζήτησε δημοσίως από τους ιθύνοντες της Αρχής για το Ξέπλυμα Χρήματος να δώσουν στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα της έρευνας που διενήργησαν στους λογαριασμούς του. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ωστόσο. Δεν φάνηκε να συγκινείται κανείς από το διάβημά του, στο οποίο υπογράμμιζε ότι η γνωστοποίηση του πορίσματος σχετίζεται με την προστασία της ηθικής του υπόστασης και της προσωπικής και οικογενειακής υπόληψης και αξιοπρέπειας του.

Μπορεί, αλήθεια, να κλείσει έτσι αυτή η υπόθεση; Να μπει, δηλαδή, σιωπηρά στο αρχείο και να μη μάθουμε ποτέ ούτε αν βρέθηκε κάτι το επιλήψιμο στους λογαριασμούς του Κώστα Σημίτη, ούτε ποιος και γιατί τον στοχοποίησε;

Άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου

            Τίποτε καλό δεν προοιωνίζονται τα όσα διημείφθησαν στη συζήτηση της Βουλής για το περιώνυμο σκάνδαλο Novartis. Τόση θρασύτητα, μικρότητα και μισαλλοδοξία, τέτοια κακεντρέχεια, χυδαιότητα και πολιτική εμπάθεια δεν έχει γνωρίσει ο τόπος ούτε στα πιο μαύρα χρόνια του εμφυλιοπολεμικού διχασμού.

Όσο και αν ψάξει κανείς στα κοινοβουλευτικά χρονικά της χώρας δεν πρόκειται να βρει ανάλογο προηγούμενο. Παρόλο που και άλλες φορές στο παρελθόν οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου συγκρούονταν για πραγματικά ή υποτιθέμενα σκάνδαλα, τα οποία σημάδεψαν τη σύγχρονη πολιτική ιστορία, στις σκληρές αντιμαχίες τηρούνταν ορισμένοι στοιχειώδεις κανόνες θεσμικής ευπρέπειας.

Το σκάνδαλο Κοσκωτά, οι υποκλοπές, τα εξοπλιστικά, η πώληση της ΑΓΕΤ Ηρακλής, το Βατοπαίδι, η λίστα Λαγκάρντ και τόσες άλλες υποθέσεις που απασχόλησαν την περίοδο της Μεταπολίτευσης το ελληνικό Κοινοβούλιο έδωσαν αρκετές αφορμές για σφοδρές αντιπαραθέσεις, όπως και για καταγγελίες περί απόπειρας ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής.

Σε όλες τις περιπτώσεις υπήρξαν οξύτατες αντιδικίες τόσο για τον χαρακτήρα του κάθε φορά καταγγελλόμενου σκανδάλου, που οι μεν το ήθελαν να είναι «καραμπινάτο» και οι δε απαντούσαν με καταγγελίες για «σκευωρία», όσο και για την αξιοπιστία των μαρτύρων ή τη βασιμότητα των μαρτυριών στις οποίες στηρίζονταν η εκτόξευση κατηγοριών κατά πολιτικών αντιπάλων.

Τόσο κακότεχνο κατηγορητήριο, ωστόσο, και τέτοια επιλεκτική στοχοποίηση όποιου ασκεί κριτική στην κυβέρνηση ή ανθίσταται στις καθεστωτικές πρακτικές που αυτή ακολουθεί δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά. Όποιος είχε την υπομονή να παρακολουθήσει τη θλιβερή επιχειρηματολογία με την οποία οι κυβερνώντες έμενε έκπληκτος με το εύρος της στρεψοδικίας με την οποία προσπαθούσαν να δώσουν υπόσταση σε ανυπόστατους ισχυρισμούς που βασίζονται αποκλειστικά και μόνον στις εκτιμήσεις και τις εικασίες ανώνυμων μαρτύρων.

«Αφού δέχεστε», λένε απευθυνόμενοι στην αντιπολίτευση, «ότι η υπόθεση Novartis είναι σκάνδαλο, γιατί μιλάτε για σκευωρία και αρνείστε να κατηγορηθούν ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο, ο Πικραμένος με τον Στουρνάρα, ο Αβραμόπουλος με τον Λοβέρδο και οι υπόλοιποι;». Και δεν μένουν σε αυτό το παιδαριώδες επιχείρημα. Το συμπληρώνουν με μια ακόμη αστειότητα: «Αφού υπάρχει σκάνδαλο γιατί δεν αναλαμβάνετε την πολιτική ευθύνη;».

Μόνον, όμως, που όλα αυτά, τα οποία είναι προφανές ότι απευθύνονται στο θυμικό των πολιτών, δεν έχουν καμία σχέση με τη διαδικασία που επελέγη από τους κυβερνώντες. Ούτε οι μεθοδεύσεις που προηγήθηκαν, ούτε η πρόταση κατηγορίας την οποία συνέταξαν, ούτε, πολύ περισσότερο, το σόου με τις δέκα κάλπες που έστησαν δεν είχαν την παραμικρή σχέση με την απόδοση πολιτικών ευθυνών.

Άλλωστε, τους ιθύνοντες της περιόδου που εκτινάχθηκε στα ύψη η φαρμακευτική δαπάνη, όχι μόνον τους απήλλαξαν από κάθε ευθύνη, αλλά τους επαινούν κιόλας. Ο λόγος φυσικά είναι για τη διακυβέρνηση της περιόδου 2004 -2009 κατά την οποία, κατά γενική πλέον ομολογία, έγινε ο τεράστιος δημοσιονομικός εκτροχιασμός που οδήγησε στα Μνημόνια.

Και ενώ μένουν στο απυρόβλητο όλοι όσοι δεν έκαναν απολύτως τίποτε για να τιθασεύσουν το σκάνδαλο, μπαίνουν, αντιθέτως, στο στόχαστρο και ζητείται να διωχθούν ποινικά πολλοί από εκείνους που -καλώς ή κακώς- ήταν στις θέσεις ευθύνης τα χρόνια (2010-2015) κατά τα οποία η φαρμακευτική δαπάνη υποχώρησε αισθητά και  βρέθηκε στα μέσα ευρωπαϊκά επίπεδα. Το αποδίδουν στην τρόικα για να μειώσουν τη σημασία του αποτελέσματος. Και, ίσως, για να δικαιολογήσουν το γεγονός ότι οι ίδιοι οι σημερινοί κυβερνώντες ανθίσταντο σε όλες τις προσπάθειες περιστολής των δαπανών.

Όπως και να έχει, το μόνο βέβαιο ότι, όπως απέδειξε και η έμπλεη πολιτικής τοξικότητας συζήτηση που έγινε στη Βουλή, η απόφαση για τη σύσταση προανακριτικής Επιτροπής, που βασίζεται αποκλειστικά και μόνον σε ανώνυμες μαρτυρίες, ανοίγει τον ασκό του Αιόλου. Η μηχανή που στήθηκε και υπακούει στη λογική «τυλίγω τους αντιπάλους μου σε μια κόλλα χαρτί» μόνον δεινά μπορεί να επιφυλάξει για την ομαλότητα της πολιτικής ζωής του τόπου.

Σε μια περίοδο κατά την οποία περισσότερο από ποτέ τα τελευταία χρόνια απαιτούνται διαδικασίες διακομματικής συνεννόησης και εθνικής ομοψυχίας για να αντιμετωπιστούν οι μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έκαναν τη χειρότερη δυνατή επιλογή: Δίχασαν τον πολιτικό κόσμο, ελπίζοντας πως με αυτό τον τρόπο θα υφαρπάσσουν την ψήφο των Ελλήνων στις επόμενες εκλογές.

Ο διχασμός, ωστόσο, που προκάλεσαν είναι τόσο βαθύς που οι συνέπειες του θα είναι παρούσες και μετά τις προσεχείς εκλογές. Πόσω μάλλον που από αυτές, όπως όλα δείχνουν, θα προκύψει μια άλλη -εντελώς διαφορετική από τη σημερινή- κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και τότε το πιθανότερο είναι ότι οι σημερινοί κατήγοροι θα βρεθούν κατηγορούμενοι, διαιωνίζοντας τον φαύλο κύκλο της πόλωσης, της οξύτητας και των αχρείαστων εντάσεων. Που κρατούν τη χώρα καθηλωμένη στην κρίση και την απομακρύνουν μέρα με την ημέρα από όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις ευρωπαϊκές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες.