Συνωμότες στα… υπόγεια του Μεγάρου Μπερλεμόν

Σε μια χώρα που κυριαρχεί το «δος ημίν σήμερον» και ο πιο… μακροπρόθεσμος προγραμματισμός δεν ξεπερνά τη μια βδομάδα, είναι απορίας άξιον πως βρίσκονται τόσο πολλοί γύρω μας που είναι έτοιμοι να καταπιούν αμάσητες τις οργιώδεις φαντασιώσεις για υποτιθέμενες μελλοντικές κυβερνητικές λύσεις που τάχατες τεκταίνονται στο παρασκήνιο και έχουν ως στόχο την επιβολή «δοτού» πρωθυπουργού από τις Βρυξέλλες και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Ας προσπαθήσουμε λίγο να το κάνουμε εικόνα: Στο ημίφως μιας μυστικής αίθουσας στα υπόγεια του εμβληματικού Μεγάρου Μπερλεμόν, όπου εδρεύει η Κομισιόν, η πρόεδρός της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν έχει προσκαλέσει τον Έλληνα Επίτροπο Μαργαρίτη Σχοινά και άλλους… συνωμότες για να αποφασίσουν εν κρυπτώ και παραβύστω το όνομα του επόμενου πρωθυπουργού της Ελλάδας που θα οριστεί από αυτούς.

Ο ορισμός βεβαίως του επικεφαλής της ελληνικής κυβέρνησης δεν θα γίνει αμέσως τώρα, αλλά έπειτα από κάποιο διάστημα, αφού απαιτείται όχι μόνον να φύγει η τωρινή κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία διαθέτει συμπαγή πλειοψηφία 157 εδρών, αλλά θα χρειαστεί να μεσολαβήσουν και δύο επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, που άλλοι τις θέλουν να γίνονται μέσα στον χρόνο και άλλοι τις τοποθετούν για τον επόμενο χρόνο, σύμφωνα, άλλωστε, με τη συνταγματική προθεσμία και τις διαβεβαιώσεις του νυν πρωθυπουργού.

Υπό αυτές τι συνθήκες, όλοι εμείς θα είμασταν στο σκοτάδι και, αφού θα… κοιμόμασταν επί μήνες τον ύπνο του δικαίου, θα τρέχαμε κάποια στιγμή ανύποπτοι στις κάλπες για να ψηφίσουμε το κόμμα της προτίμησής μας και τον πρωθυπουργό της αρεσκείας μας, χωρίς να ξέρουμε πως, ό,τι και αν ψηφίζαμε, ο πρωθυπουργός είχε βγει από την Ούρσουλα, τον Μαργαρίτη και τα άλλα ευρωπαϊκά παιδιά.

Ο… Θεός (της Ελλάδος άραγε;) μας φύλαξε, όμως, και ένας δαιμόνιος ερευνητής, ο οποίος εκπροσωπούσε τη -γνωστή για τις μεγάλες αποκαλύψεις της- ελληνική δημοσιογραφία, ξετρύπωσε τη μυστική σύσκεψη. Όπως είχαν ξετρυπώσει παλαιότερα ομότεχνοί του τις διαβόητες μυστικές κρύπτες του ΚΕΕΛΠΝΟ. Το ευτύχημα ήταν ότι ο ερευνητής – «σαΐνι» που έμαθε τα καθέκαστα τα οποία διημείφθησαν στα υπόγεια του Μπερλεμόν δεν τα κράτησε για τον εαυτό του. Τα ξεφούρνισε σε μια ελληνικού περιεχομένου ιστοσελίδα, με αποτέλεσμα να γίνει ο… κακός χαμός.

Το παράδοξο, όμως, ήταν ότι ο… χαμός δεν έγινε από εκείνους που κινδύνευαν να χάσουν τον πρωθυπουργό που σκόπευαν να επιλέξουν στις κάλπες. Εκείνοι που σήκωσαν σκόνη και δήλωναν ανάστατοι από τη συνωμοσία ήταν κατά βάση όλοι όσοι εκφράζουν προτίμηση σε πρόσωπα που, αν πιστέψουμε τις τρέχουσες δημοσκοπήσεις, ο κόσμος να έρθει ανάποδα, την πρωθυπουργία δεν πρόκειται να τη δουν ούτε με το… μακαρόνι, όπως λέει ο λαός μας για υποθέσεις που δεν έχουν μεγάλη πιθανότητα να συμβούν.

Τα πράγματα θα ήταν απλώς αστεία αν δεν ίσχυε αυτό που στην αρχή επισημάναμε. Ότι δηλαδή τόσο πολλοί άνθρωποι είναι έτοιμοι να πιστέψουν την ευφάνταστη σεναριογραφία που μόνον σε νοσηρούς εγκεφάλους μπορεί να εξυφανθεί. Πως αλλιώς, άλλωστε, μπορεί να σκεφτεί κανείς και να γράψει ότι οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες, οι οποίοι την εποχή της μνημονιακής μέγγενης ανέχθηκαν να είναι υφυπουργός αρμόδιος για το Ασφαλιστικό σύστημα της χώρας ο… ηθοποιός - μέντιουμ Παύλος Χαϊκάλης, επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς αφού τον είχε διορίσει ο τότε εκλεκτός του ελληνικού λαού Αλέξης Τσίπρας, τώρα συνεδριάζουν κρυφά προκειμένου, πριν καν στηθούν οι κάλπες και αποτυπωθεί η ετυμηγορία του ελληνικού λαού, να προκρίνουν πρωθυπουργό που θα είναι του… χεριού τους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που διακινούνται σενάρια αυτού του είδους που θέλουν άλλοτε σχήματα τεχνοκρατών που θα παραμερίσουν τους πολιτικούς και άλλοτε συγκυβερνήσεις που θα επιβάλουν οι ξένοι επειδή θα υπάρξουν κυβερνητικά αδιέξοδα και κίνδυνοι ακυβερνησίας. Τις περισσότερες φορές αποδείχθηκε ότι όλα αυτά δεν ήταν τίποτε περισσότερο από αστήρικτη κινδυνολογία, όταν δεν αποτελούσαν ευσεβείς πόθους. 

Τις ελάχιστες, άλλωστε, φορές, που δόθηκαν λύσεις οι οποίες δεν ήταν προϊόν της λαϊκής βούλησης, όπως οι κυβερνήσεις των τραπεζιτών Ξενοφώντα Ζολώτα και Λουκά Παπαδήμου, αυτές αποδείχθηκαν βραχύβιες, καθώς το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν έχει μάθει να μοιράζεται την εξουσία. Όλοι τη θέλουν ολόκληρη και δεν συμβιβάζονται με τίποτε λιγότερο.

Στην παρούσα φάση όλο αυτό το… σεναριολογικό κατασκεύασμα επιχειρείται να γίνει πιστευτό με αναλογίες από την Ιταλία και τη συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων της γείτονος στο πρόσωπο του Μάριο Ντράγκι ο οποίος από… άχρωμος τραπεζίτης απεδείχθη ικανότατος πρωθυπουργός. Σε βαθμό μάλιστα που τις προηγούμενες μέρες οι πολιτικές δυνάμεις να διατηρήσουν σχεδόν με το ζόρι εκείνον στην κορυφή της κυβερνητικής ηγεσίας και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλα στο Κυρηνάλιο Μέγαρο.

Ωστόσο, παρά τις αρκετές ομοιότητες που παρουσιάζουν η Ελλάδα και η Ιταλία, οι διαφορές τους είναι μάλλον πολύ περισσότερες. Κυρίως ως προς τη διάρθρωση του πολιτικού συστήματος, καθώς στη γείτονα ο σχηματισμός βιώσιμης κυβέρνησης, με επικεφαλής κάποιον πολιτικό, δεν είναι εφικτός όχι μόνον από την παρούσα κοινοβουλευτική σύνθεση, αλλά και από τη… μελλοντική.

Οι δημοσκοπήσεις (που στη Ρώμη δεν τις θεωρούν… «πετσωμένες») δείχνουν τέσσερις πολιτικούς σχηματισμούς, το Δημοκρατικό Κόμμα της Κεντροαριστεράς, την ακροδεξιά «Λέγκα» του Ματέο Σαλβίνι, το ακόμη πιο ακραίο σχήμα που αποκαλείται «Αδέλφια της Ιταλίας» και τα υπό κατάρρευση «Πέντε Αστέρια» του λαϊκιστή ηθοποιού Μπέμπε Γκρίλο, να βολοδέρνουν κοντά στο 20%, ενώ η παραδοσιακή κεντροδεξιά «Φόρτσα Ιτάλια» του αειθαλούς Σίλβιο Μπερλουσκόνι περιορίζεται σε μονοψήφια ποσοστά. 

Οπότε ακόμη και αν προκηρυχθούν εκλογές, ο κατακερματισμός των ιταλικών πολιτικών δυνάμεων μοιάζει αναπόφευκτος, ενώ η πρωθυπουργία Ντράγκι, που έως τώρα έχει αποδειχθεί αρκετά πετυχημένη, προβάλει όχι μόνον ως η καλύτερη αλλά και ως η μοναδική βιώσιμη λύση για τη γειτονική χώρα.

Καλώς ή κακώς, λοιπόν, η ελληνική πολιτική σκηνή δεν προσομοιάζει με την ιταλική. Και ούτε φαίνεται ότι θα της μοιάσει όταν πάψει να ισχύσει η απλή αναλογική με την οποία θα γίνουν για μία και μόνη φορά οι επερχόμενες εκλογές. Με την ενισχυμένη αναλογική που θα ακολουθήσει στις μεθεπόμενες, τα σενάρια για τη συνωμοσία στα υπόγεια του Μεγάρου Μπερλεμόν θα είναι απλώς για γέλια. 

Για όσους τουλάχιστον θα εξακολουθούν να τα θυμούνται.

Πέρα από τον… καναπέ

 

Η σημειολογία της αμήχανης ορθοστασίας της επικεφαλής της Κομισιόν Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν, προτού βρεθεί στον απομακρυσμένο καναπέ που της διέθεσαν οι υπηρεσίες του Παλατιού του «Σουλτάνου» Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ήταν από πολλές πλευρές άκρως αποκαλυπτική.

Όσα προσχήματα και αν επικαλέστηκαν για τις δήθεν προβλέψεις του πρωτοκόλλου και όσα προσχήματα και αν εφευρέθηκαν για την υποτιθέμενη κακή συνεννόηση των υπηρεσιών της εθιμοτυπίας, ουδείς μπορεί να παραβλέψει τα μηνύματα που εξέπεμπε η στάση του Τούρκου Προέδρου έναντι των συνδαιτυμόνων του.

Οι οποίοι –τι ειρωνεία;- τον είχαν επισκεφθεί για να του θέσουν μεταξύ άλλων το ζήτημα που έχει ανακύψει με την αποχώρηση της Τουρκίας από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης –αυτό και αν είναι ειρωνεία!- για την καταπολέμηση των διακρίσεων και της βίας κατά των γυναικών.

Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, η οποία υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης το 2011, τέθηκε σε ισχύ το 2014 και υπογράφηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση το 2017. Είναι, όπως ανέφερε σχετικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, το πρώτο διεθνώς νομικά δεσμευτικό κείμενο του είδους του το οποίο υποχρεώνει τα κράτη που την επικυρώνουν να ακολουθούν ενδελεχή, δεσμευτικά κριτήρια για την πρόληψη της έμφυλης βίας, την προστασία των θυμάτων και την τιμωρία των αυτουργών.

Επίσημες έρευνες λένε ότι, ακόμη και στις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες, μία στις τρεις γυναίκες έχει υποστεί σωματική βία, σεξουαλική βία, ή και τις δύο μορφές βίας από την ηλικία των 15 ετών και έπειτα. Μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο χειρότερα είναι τα πράγματα σε χώρες χωρίς δημοκρατική παράδοση, όπως είναι η Τουρκία. Αλλά και να αντιληφθεί γιατί ο Ερντογάν έσπευσε να ενδώσει στην απαίτηση των ακόμη πιο ακραίων από τον ίδιο –ναι, υπάρχουν και τέτοιοι!- πολιτικών εταίρων του για αποχώρηση της Τουρκίας από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης.

Όπως και να έχει, όμως, από τα όσα διαδραματίστηκαν κατά την επίσκεψη στην Άγκυρα του διδύμου της ευρωπαϊκής ηγεσίας και το… στρογγυλοκάθισμα του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ δίπλα στον Ερντογάν, εκείνο που εντυπωσίασε λιγότερο ήταν η προκλητικά αγενής συμπεριφορά των γειτόνων μας. Λόγω της γειτνίασης μας, άλλωστε, εμείς οι Έλληνες έχουμε υποστεί και υφιστάμεθα, πολύ πιο θρασείες προκλήσεις από την ολιγόλεπτη ορθοστασία της προέδρου της Κομισιόν.

Το μείζον ζήτημα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι παθογένειες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος που αναδείχθηκαν εξαιτίας των νέο-οθωμανικών καμωμάτων της Άγκυρας. Δεν είναι μόνον ότι κανείς από το δίδυμο της ευρωπαϊκής ηγεσίας των Σαρλ Μισέλ και Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν δεν έδειξε να διαθέτει τα απαραίτητα πολιτικά ανακλαστικά άμεσης αντίδρασης μπροστά στην προσβολή που συνιστούσε η συμπεριφορά απέναντι στην επικεφαλής της Κομισιόν. Είναι, πολύ περισσότερο, ότι για μια ακόμη αναδείχθηκε η αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να εκφραστεί με μια φωνή και να δείξει την ισχύ που διαθέτει.

Ο πολυπλόκαμος –και, ως εκ τούτου, γραφειοκρατικός- μηχανισμός διακυβέρνησης της Ένωσης, σε συνδυασμό με την επιλογή των προσώπων για τις ηγετικές θέσεις που γίνεται, κατά βάση, με όρους συμβιβασμού και… ελάχιστου κοινού παρονομαστή, εμποδίζουν, δυστυχώς, την ανάδειξη στιβαρής ηγεσίας ικανής να χειρίζεται κρίσεις και να βρίσκει αποτελεσματικές λύσεις στα προβλήματα που ανακύπτουν σε έναν οργανισμό 27 κρατών και εκατοντάδων –ή μήπως χιλιάδων;- κάθε είδους αντικρουόμενων συμφερόντων.

Δεν περιμέναμε βεβαίως το ταξίδι στην Άγκυρα για να διαπιστώσουμε το τεράστιο έλλειμμα αποτελεσματικής ηγεσίας που ταλανίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πριν από τον απομακρυσμένο… καναπέ, στον οποίο έβαλαν να καθίσει την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, το βιώσαμε με τους ανερμάτιστους χειρισμούς των Βρυξελλών στην πανδημία του κορωνοϊού. Στο ένα και μοναδικό εγχείρημα που ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας και το οποίο δεν ήταν άλλο από το κοινό εμβολιαστικό πρόγραμμα, απέτυχαν παταγωδώς.

Παρά την αδιαμφισβήτητη πολιτική και οικονομική ισχύ της, η Ευρωπαϊκή Ένωση, συγκριτικά με άλλες προηγμένες χώρες, όπως, π.χ., οι ΗΠΑ ή η Βρετανία –για να μην πούμε για το Ισραήλ- αποδείχθηκε ουραγός στις προμήθειες εμβολίων και, άρα, στον αριθμό των εμβολιασμένων.

Το χειρότερο όλων, μάλιστα, είναι ότι δεν έδειξε αδράνεια, αλλά το γεγονός ότι οι προσπάθειες που κατέβαλε δεν ευοδώθηκαν, κυρίως επειδή οι φαρμακευτικές εταιρίες με τις οποίες διαπραγματεύτηκαν οι Βρυξέλλες, δεν βρήκαν απέναντι τους μια στιβαρή ηγεσία που ήταν διατεθειμένη να επιβάλει τους δικούς της όρους. Ενώ ακόμη και για να τρίξουν ελαφρώς τα δόντια στην Άγκυρα, έδειχναν μέχρι την τελευταία ώρα να περιμένουν την επίνευση της Ουάσιγκτον και διοίκησης του Τζο Μπάιντεν.

Γι΄ αυτό, λοιπόν, πέρα από τον… καναπέ του σουλτανικού Παλατιού, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι επιτακτικότερο από ποτέ να (επι)δείξει την δύναμη της. Με το Ταμείο Ανάκαμψης που υιοθέτησε τον περασμένο χρόνο έκανε ένα αξιοσημείωτο βήμα προς τα εμπρός.

Απομένουν, όμως, να κάνει πολλά ακόμη ούτως ώστε να τη σέβονται και να τη φοβούνται τόσο ο Ερντογάν όσο και οι φαρμακοβιομηχανίες. Και κυρίως να την εμπιστευόμαστε τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων πολιτών.