Είναι από «άλλο υλικό» και γι΄ αυτό τα ψηφίζουν όλα

«Εμείς είμαστε από άλλο υλικό, δεν τρομάζουμε…», είχε υποστηρίξει από το βήμα της Βουλής πριν από λίγο καιρό ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Ήταν η εποχή που στηνόταν η σκευωρία με το σκάνδαλο Novartis το οποίο πήγε στη Βουλή μόνον και μόνον για να επιχειρηθεί ένα «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» με τους πολιτικούς αντιπάλους της κυβέρνησης που ασκούσαν την εντονότερη κριτική.

Μερικούς μήνες μετά και ενώ το σκάνδαλο Novartis έχει -στην πολιτική διάστασή του, τουλάχιστον- καταρρεύσει, αποδεικνύεται ότι ο κ. Τσίπρας είχε δίκιο όταν περιέγραφε κατ΄ αυτόν τον τρόπο τον εαυτό του και όσους τον πλαισιώνουν. Διότι, κακά τα ψέματα, οι άνθρωποι που έχουν καταλάβει και ασκούν την εξουσία κατά την τελευταία τριετία όντως «είναι από άλλο υλικό».

Θυμάμαι τις μεγάλες αμφιταλαντεύσεις των βουλευτών που απάρτιζαν την κοινοβουλευτική πλειονότητα την πενταετία 2010 - 2014 και δεν μπορώ να ξεχάσω τον πραγματικό «πόνο της ψυχής» με τον οποίο αρκετοί εξ αυτών αντιμετώπιζαν τα διλήμματα των ψηφοφοριών για την έγκριση μνημονιακών μέτρων.

Για να μιλήσω για πρόσωπα που γνώρισα από κοντά και μου εξομολογούνταν τις αγωνίες τους, πρέπει να πω ότι πολιτικοί όπως ο Χρήστος Κατσούρας, ο Μιχάλης Κασής, ο Παύλος Στασινός και αρκετοί άλλοι που βρέθηκαν στη Βουλή τα πρώτα μνημονιακά χρόνια «περνούσαν ένα δράμα» κάθε φορά που έπρεπε να αποφασίσουν για να κοπούν οι συντάξεις ή να μειωθούν οι δαπάνες για κοινωνικές παροχές.

Προβληματίζονταν για το αν στήριζαν ή όχι την κυβέρνηση ακόμη και ήσσονος σημασίας ζητήματα όπως η… επιμήκυνση της διάρκειας κατανάλωσης του γάλακτος που χρειαζόταν διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων για να γίνουν δεκτά από τους κυβερνητικούς βουλευτές.

Τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει από τον Σεπτέμβριο του 2015 και έπειτα. Τα μνημονιακά μέτρα, όσα σκληρά και αν είναι, περνούν από τη Βουλή «εν ριπή οφθαλμού» και οι βουλευτές των κυβερνητικών κομμάτων συντάσσονται πειθήνια με ό,τι τους ζητηθεί να ψηφίσουν. Και το κάνουν ακόμη και όταν έρχονται αντιμέτωποι με όσα οι ίδιοι διακήρυσσαν περί του αντιθέτου.

Περισσότερο από κάθε άλλη φορά το είδαμε αυτές τις μέρες με την θετική ψήφο που έδωσαν σύσσωμοι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αρχικώς στα σκληρά μέτρα του Μεσοπρόθεσμου για τη νέα περικοπή των συντάξεων, την περαιτέρω περιστολή του ΕΚΑΣ, όπως και τη μείωση του αφορολόγητου και εν συνεχεία με τη συμφωνία για το Μακεδονικό, ταυτιζόμενοι πότε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και πότε με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, χωρίς, την ίδια ώρα, να τους θεωρούν υπαίτιους επειδή τους… καληρονόμησαν το πρόβλημα με την ΠΓΔΜ.      

Αναρωτιούνται πολλοί γιατί συμβαίνει αυτό. Η εξήγηση είναι νομίζω απλή και πρέπει να χρησιμοποιείται ως ερμηνευτικό εργαλείο για να αναλύσει κάποιος τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονται οι σημερινοί κυβερνώντες. Εκείνο που απαιτείται να υπολογίζει κανείς είναι η πολιτική προέλευση και ο τρόπος που γαλουχήθηκαν όλοι όσοι συναποτελούν τη σημερινή εξουσία.

Η σημερινή εξουσία αποτελείται κατά βάση από τρεις συνιστώσες: τους ΣΥΡΙΖΑίους που οι περισσότεροι είναι από τη μειοψηφική «ομάδα Μπανιά» του ΚΚΕ εσωτ., τους ΠΑΣΟΚογενείς που οι περισσότεροι δεν είχαν ελπίδες μεγάλης ανέλιξης στο άλλοτε κραταιό Κίνημα, καθώς και τους ΑΝΕΛίτες που επίσης ήταν πολύ χαμηλά στην νεοδημοκρατική ιεραρχία, αν λάβει κανείς υπόψη τους ότι ο αρχηγός τους μέχρι υφυπουργός Ναυτιλίας έφθασε στην κυβέρνηση Καραμανλή.

Με άλλα λόγια, κοινή συνισταμένη όλων αυτών που κάθονται σήμερα στις καρέκλες της εξουσίας είναι το πολιτικό περιθώριο από το οποίο τους έβγαλαν οι αντιμνημονιακές ακρότητες που εκστόμιζαν, χωρίς να πιστεύουν τίποτε από όσα διακήρυσσαν, όπως αποδεικνύεται τώρα που με τόσο μεγάλη άνεση και χωρίς την παραμικρή αμφιταλάντευση ψηφίζουν όλα όσα τους ζητούνται από τους εγχώριους ή τους διεθνείς μηχανισμούς εξουσίας.

Είναι από «άλλο υλικό». Και το δείχνουν. Είτε ψηφίζοντας δυο – δυο τα Μνημόνια, είτε εγκρίνοντας στο «άψε σβήσε» τη συμφωνία για το «Μακεδονικό» κόντρα στη βούληση της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων. Το γεγονός ότι η στάση τους αυτή είναι βέβαιο ότι θα τους οδηγήσει πίσω στο περιθώριο από το οποίο βγήκαν, δεν δείχνει να τους απασχολεί ιδιαίτερα. 

Είναι προφανείς ότι εκείνο το οποίο κυρίως τους ενδιαφέρει είναι να παρατείνουν την παραμονή τους στις καρέκλες που τόσο αναπάντεχα βρέθηκαν να κάθονται και που ξέρουν ότι αν τις χάσουν θα τις αποχαιρετίσουν για πάντα. Μέχρι τότε, όμως, είναι διατεθειμένοι να μείνουν όσο περισσότερο γίνεται.

Δεν θα γίνουμε κανενός η «χωματερή»

         Φεύγοντας από την Ηγουμενίτσα και την επίσκεψη μου στα φιλόξενα γραφεία της «Θεσπρωτικής», όπου δέχθηκα την τιμητική για μένα πρόταση του κ. Βασίλη Νταή να ξεκινήσω, μέσω αυτής της στήλης, τακτική επαφή με το αναγνωστικό κοινό της πιο ιστορικής εφημερίδας του νομού μας, στο μυαλό μου στροβίλιζαν διάφορες ιδέες για τούτο το ξεκίνημα.

         Είχα σχεδόν καταλήξει ν΄ αρχίσω κάπως «χαλαρά», γράφοντας για την πρωτόγνωρη εμπειρία που βίωσα κατά την προεκλογική περίοδο, και ευχαριστώντας για μια ακόμη φορά τους λιγοστούς φίλους, συνεργάτες και συντρόφους που στήριξαν από την αρχή τον αγώνα μας, αλλά και τους χιλιάδες Θεσπρωτούς που -κόντρα στο ρεύμα που επικράτησε στην υπόλοιπη Ήπειρο- έδωσαν την πλειοψηφία στον συνδυασμό μας στις περιφερειακές εκλογές.

         Φθάνοντας, ωστόσο, την επομένη μέρα στα Γιάννενα άλλαξα πλάνο. Ήταν η μέρα που είχαν δει το φως οι απερίγραπτες προτάσεις κάποιων -δήθεν ειδικών- «καρεκλοκενταύρων», οι οποίοι … διανοήθηκαν ότι θα μπορούσε όλα τα σκουπίδια της Περιφέρειας Ηπείρου να καταλήγουν σε δύο από τους υφιστάμενους ΧΥΤΑ: στις Βλαχέρνες της Άρτας και στο δικό μας Καρβουνάρι.

           Η κοινωνική εκδήλωση, στην οποία συμμετείχαμε, μαζί με τον Χρήστο Κατσούρα, άνθρωποι από όλη την Ήπειρο, «πήρε φωτιά» από το θυμό του συνήθως μειλίχιου βουλευτή Θεσπρωτίας. Γνωριζόμαστε πολύ καιρό και μόνον άλλη μια φορά είδα τον Χρήστο τόσο οργισμένο, όταν και πάλι ήταν αντιμέτωπος με μια αδικία που ήθελαν να επιβάλλουν στο νομό μας ορισμένοι γείτονες, παραπέμποντας στις καλένδες την ολοκληρωμένη δημοπράτηση του παραλιακού δρόμου Πρέβεζας – Ηγουμενίτσας.

            Συμμεριζόμενος απολύτως την οργή του που πήγαζε από τα… «άτοπα» που ακούγαμε και οι δυο μας σε ένα «πηγαδάκι», ήρθαν στη μνήμη μου τα όσα δεσμευόμαστε στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και τα οποία τόσο εναργώς είχε συμπυκνώσει ο Βαγγέλης Αργύρης σε μια φράση: «στη νέα αιρετή Περιφέρεια της Ηπείρου δεν υπάρχουν ομόρρυθμα και ετερόρρυθμα μέλη, θα είμαστε όλοι οι νομοί ισότιμοι».

            Με αυτό το πνεύμα πολιτευθήκαμε κι εμείς στη Θεσπρωτία, μη διστάζοντας, όταν χρειάστηκε, να πούμε με παρρησία την άποψή μας και να λάβουμε πολιτική θέση για «δύσκολα» θέματα, όπως ο αγωγός φυσικού αερίου ή ο ΧΥΤΑ του Καρβουναρίου. Προκρίναμε τον δύσκολο δρόμο που όριζαν οι βέλτιστες επιστημονικά λύσεις και η κοινή λογική, αποφεύγοντας τον εύκολο δρόμο της λαϊκίστικης ψηφοθηρίας που άλλοι επέλεγαν την ίδια ώρα.

            Το ίδιο είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε και τώρα και στη συνέχεια από τα έδρανα της αντιπολίτευσης στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Χωρίς κανενός είδους τοπικιστικά ελατήρια ξεκαθαρίζουμε μιας εξαρχής ότι δεν δεχόμαστε και δεν θα δεχθούμε τα «τετελεσμένα» που ορισμένοι επιχειρούν να δημιουργήσουν εις βάρος της Θεσπρωτίας πριν καν ξεκινήσει ο νέος θεσμός.

            Με το ίδιο πολιτικό σθένος που αποκρούσαμε τη λογική που ήθελε «τα σκουπίδια μακριά μας και ας είναι και στην αυλή του γείτονα», θα αντιπαλέψουμε με κάθε τρόπο τις επιδιώξεις των γειτόνων να μας «φορτώσουν» τα δικά τους σκουπίδια. Γιατί δεν χωράει σε καμία επιστημονική άποψη  -είτε από περιβαλλοντική, είτε από οικονομική σκοπιά το δει κανείς, ο μισός πληθυσμός της Ηπείρου, επειδή είτε δε θέλει ή δε μπορεί –αδιάφορο για μας- να βρει τ(ρ)όπο διαχείρισης των δικών του απορριμμάτων, να θέλει να τα… στείλει δίπλα.

             Μπορεί άτολμες τοπικές ηγεσίες τα προηγούμενα χρόνια να ανέχτηκαν ο Καλαμάς και η… ρυπαρή κοίτη του να «πνίγουν» -κυριολεκτικά και μεταφορικά- την αγροτική μας παραγωγή, αλλά όλα έχουν τα όρια τους. Οι καιροί έχουν αλλάξει και το… «δίκαιο του ισχυρότερου» δεν επικρατεί πάντα. Και, πάντως, δεν θα επιτρέψουμε να επικρατήσει στην προκειμένη περίπτωση.

             Γι΄ αυτό ας καταλάβουν όλοι ότι η Θεσπρωτία δεν είναι και δεν θα γίνει η «χωματερή» κανενός. Τελεία και παύλα.

             *Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.

(Δημοσιεύτηκε στη "Θεσπρωτική" στις 30.11.2010)