Συνολικές προβολές σελίδας

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ήπειρος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ήπειρος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017

Απέλπιδες προφεσόροι των fake news



Πρέπει να… γέλασαν και οι πέτρες (από τις οποίες έχουμε άπειρες στην Ήπειρο), όταν την Τρίτη ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ξιφούλκησε από τα Γιάννενα κατά των μέσων ενημέρωσης και των ψευδών ειδήσεων (fake news) που κατήγγειλε ότι διακινούνται για να πληγούν η κυβέρνησή του και ο ίδιος που είναι γνωστοί παγκοσμίως για τη… φιλαλήθεια που τους διακρίνει.
Εκεί, όμως, που πρέπει να… ξεκαρδίστηκαν ακόμη και οι υπόγειες σωληνώσεις του φυσικού αερίου που στρώνονται στη Βόρειο Ελλάδα, θα ήταν όταν, μιλώντας στην κυβερνητική φιέστα, που αποκλήθηκε «Περιφερειακό Συνέδριο για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση στην Ήπειρο», ο κ. Τσίπρας απευθύνθηκε στους Ηπειρώτες για να εξάρει τη σημασία του αγωγού TAP (Trans-Adriatic Pipeline), ο οποίος, όπως επί λέξει ισχυρίστηκε, «βρίσκεται σε πολύ υψηλό ποσοστό ολοκλήρωσης και ξεκινάει από την Αλεξανδρούπολη και καταλήγει στη Θεσπρωτία»!
Διαβάζοντας τη σχετική αποστροφή από το γραπτό κείμενο που υπάρχει στην επίσημη κυβερνητική ιστοσελίδα, θεώρησα ότι μπορεί ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του Μαξίμου να τα έμπλεξε στην απομαγνητοφώνηση της πρωθυπουργικής ομιλίας που έγινε σε μια μέρα που οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι απεργούσαν. Προσφεύγοντας, ωστόσο, στο βίντεο της ομιλίας, που -δόξη και τιμή- φιλοξενεί η ίδια ιστοσελίδα, διαπίστωσα ότι ο κ. Τσίπρας είχε όντως υποστηρίξει ότι ο TAP –τον οποίο μάλιστα ανέφερε με αγγλική προφορά: «Τι-έι-Πι»…- «καταλήγει στη Θεσπρωτία».
Η επίσης εντυπωσιακή διαπίστωση ήταν ότι κανείς από το ακροατήριο των χειροκροτητών και των λοιπών παρισταμένων οι οποίοι, εν είδει «φτωχοσυμπέθερων», είχαν προσέλθει στην αίθουσα που λάμβανε χώρα η φιέστα για να αισθανθούν κοντά στην εξουσία, δεν παρενέβη για να του πει: «Αυτό κι αν είναι fake news, κύριε πρωθυπουργέ!». Στην αίθουσα, ωστόσο, επικράτησε μια παγερή σιωπή. Η οποία, όμως, δεν ξέρω αν ήταν από ενοχή, καθώς δεν πρέπει να παραβλεφθεί ότι αρκετοί από τους παρευρισκόμενους θα έπρεπε να έσκυψαν από ντροπή το κεφάλι ενθυμούμενοι την άθλια πολιτική σπέκουλα στην οποία είχαν συμμετάσχει πριν από μερικά χρόνια με στόχο να μη φθάσει ποτέ στη Θεσπρωτία ο TAP.
Διότι η πραγματικότητα πίσω από τα πρωθυπουργικά fake news είναι ότι, με προεξάρχοντα τα τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και υπό τη συνηγορία διαφόρων οικολογούντων και λοιπών πολιτικάντηδων της περιοχής, την τριετία 2008-2010 δόθηκε ένας θλιβερός αγώνας για να εκτραπεί η διαδρομή του αγωγού. Επί μεγάλο διάστημα, καλλιεργήθηκαν ψευδείς εντυπώσεις περί δήθεν ασύμμετρων περιβαλλοντικών απειλών για τον τουριστικό χαρακτήρα της παράλιας ζώνης της Θεσπρωτίας. Εντυπώσεις που υποχρέωσαν τη ΔΕΠΑ –τα στελέχη της οποίας κινδύνεψαν με πνιγμό από δήθεν φιλοπεριβαλλοντικούς ψευτοακτιβιστές- και τους επιχειρηματικούς ομίλους που συμμετείχαν στην επένδυση να αλλάξουν τη μελέτη χάραξης.
Αποφασίστηκε τότε, ως εναλλακτική λύση, ο αγωγός που θα φέρνει αέριο από την Κασπία να μην έχει την κατάληξή του στη Θεσπρωτία (όπως ψευδώς ισχυρίστηκε ο κ. Τσίπρας, παρότι πέρυσι τον Μάιο πήγε στα εγκαίνια του TAP για να διεκδικήσει δάφνες συμμετοχής της κυβέρνησης του στο έργο) αλλά παρακάμπτει ολόκληρη την Ήπειρο. Γι΄ αυτό, αν είχε επίγνωση για το τι εγκαινίασε πριν από 17 μήνες, δεν θα έλεγε όσα είπε. Διότι θα ήξερε ότι –εξαιτίας των αντιδράσεων- ο αγωγός που ξεκινάει πράγματι από την Αλεξανδρούπολη, στο ύψος της Ιεροπηγής Καστοριάς αφήνει το ελληνικό έδαφος. Στο σημείο εκείνο στρέφεται βόρεια για να περάσει τα ελληνοαλβανικά σύνορα και να καταλήξει στην παράκτια ζώνη της γείτονος χώρας. Και από εκεί με υποθαλάσσιο αγωγό το αζέρικο αέριο θα διοχετεύεται στην Ιταλία και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Έτσι, ένα μεγάλο μέρος από τα οφέλη, που θα είχε η χώρα μας αν ο TAP έμενε μόνον στο έδαφός της, παραχωρήθηκαν στην Αλβανία. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και το ενδεχόμενο του ενεργειακού εφοδιασμού ολόκληρης της Ηπείρου από τον σταθμό υγροποίησης του μεταφερόμενου αερίου που προβλεπόταν να κατασκευαστεί σε περιοχή μακριά από οικισμούς και τουριστικές υποδομές. Αντ΄ αυτού, ο κ. Τσίπρας έδωσε την Τρίτη στα Ιωάννινα υποσχέσεις να αρχίσουν το 2020 έργα για την τροφοδοσία των τεσσάρων μεγάλων πόλεων της Περιφέρειας Ηπείρου. Μόνον όμως που για να γίνει αυτό –αν ποτέ γίνει- θα πρέπει, σύμφωνα με τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες, να υπάρξει «στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας εγκατάσταση δεξαμενών για την αποθήκευση υγροποιημένου φυσικού αερίου». Να γίνει δηλαδή σε κατοικημένη περιοχή αυτό που με λύσσα πολέμησαν οι ΣΥΡΙΖΑίοι παλαιότερα.
Ακόμη και έτσι αν είναι, λίγοι θα εγείρουν αντιρρήσεις στις μέρες μας, εκτός και αν στο μεταξύ –όπερ και το πιθανότερο- χάσουν την εξουσία οι νυν κυβερνώντες και αρχίσουν και πάλι τους ψευτοακτιβισμούς. Τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί. Πολύ περισσότερο όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους οι οποίοι, ενώ έχουν κάνει… «επιστήμη» την εξαπάτηση, διεκδικώντας τα παγκόσμια πρωτεία, τολμούν να μιλούν για fake news ή -επειδή έχουμε και πρωθυπουργό με υψηλού επιπέδου αγγλομάθεια- για desperate news…
Χρειάζεται, πραγματικά, να είναι κανείς πολύ απελπισμένος ή να διαθέτει απροσμέτρητο θράσος για να στηλιτεύει τις δήθεν «απελπισμένες ειδήσεις» και την υποτιθέμενη «απίστευτη προσπάθεια παραπληροφόρησης», την ίδια ώρα που εγκαλεί τους αντιπάλους του για τον «πανικό που (τους) έχει καταλάβει» επειδή τάχατες «βλέπουν ότι, όχι η κυβέρνηση, αλλά η χώρα, πετυχαίνει στόχους, αναγνωρίζεται διεθνώς, ξαναγίνεται χώρα με κύρος στο διεθνές στερέωμα, δεν είναι πια το μαύρο πρόβατο που κανείς δεν ήθελε να ασχολείται μαζί του».
Τα λένε αυτά ανενδοίαστα εκείνοι που, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, γύρισαν πίσω στην ύφεση την οικονομία που το 2014 παρέλαβαν σε φάση (ελαφριάς, έστω) ανάκαμψης και ακόμη δεν μπορεί να επιστρέψει εκεί που ήταν. Τα υποστηρίζουν χωρίς αιδώ αυτοί που κατοχύρωσαν διεθνώς την «kolotoumpa».
Άραγε, το «μάθημα» που τους έδωσε ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ με την κυνική απαίτηση για τα F-16 δεν το πήρε ο κ. Τσίπρας; Εκτός και αν πείστηκε κι ο ίδιος από τις διαρροές του περιβάλλοντός του σύμφωνα με τις οποίες ο… «διαβολικός» πλανητάρχης θα… πει στους Ευρωπαίους να μας μειώσουν το χρέος. Ή αν είναι ακόμη εντυπωσιασμένος από την… ανακάλυψη ότι έχουν «κοινές αξίες», οι οποίες σχετίζονται πιθανότατα με τις συμβουλές τις οποίες αντήλλαξαν για τα fake news. Είναι, άλλωστε, και οι δύο πασίγνωστοι -στο διεθνές στερέωμα!- για την… ειλικρίνειά τους.

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Κάλπη – «πάρτα όλα» ή ρώσικη ρουλέτα;

            Η χρονική σύμπτωση των αυτοδιοικητικών εκλογών με τις ευρωεκλογές αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία για να «αποκομματικοποιηθούν» οι δήμοι και οι περιφέρειες και να δοθεί ο λόγος στους πολίτες για να επιλέξουν τους καλύτερους που θα υπηρετήσουν τις ανάγκες της καθημερινότητας τους.
            Χωρίς να παραβλέπει κανείς τα «πολιτικά» χαρακτηριστικά που αναμφισβήτητα έχουν (και) οι επιλογές για την Αυτοδιοίκηση, το γεγονός ότι με την διπλή κάλπη, το εκλογικό σώμα έχει την ταυτόχρονη δυνατότητα να εκφράσει -στην ευρωκάλπη- τη βούλησή του για τη γενική πολιτική κατάσταση, αλλά, ταυτόχρονα, να προκρίνει τα πρόσωπα που θεωρεί καταλληλότερα για να διαχειριστούν τις τοπικές υποθέσεις κάθε περιοχής, συνιστά μια ευτυχή συγκυρία που, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να ανατρέψει την παραδοσιακή κομματοκρατία και το πελατειοκρατικό καθεστώς που την εξέθρεψε και ως ένα βαθμό τη συντηρεί.
            Η στάση, ωστόσο, που τηρούν τα κόμματα και κυρίως τα δύο μεγαλύτερα εξ αυτών, ενόψει της διπλής αναμέτρησης του Μαΐου, αποπνέει μια παρωχημένη νοοτροπία έλλειψης σεβασμού στους πολίτες, μια νοοτροπία που δεν λαμβάνει, μάλιστα, υπόψη της και τη μακρά θετική παράδοση που υπάρχει στη χώρα μας και είχε καταγραφεί στο παρελθόν όταν, για παράδειγμα, σε πολλές δεξιοκρατούμενες πόλεις, οι κάτοικοι επέλεγαν «κόκκινους» δημάρχους  επειδή ήταν διεκδικητικοί, έδειχναν ενδιαφέρον για όσα απασχολούσαν τους συμπολίτες τους και αποτέλεσαν «πρότυπα» για τους διαδόχους τους.
            Εφόσον αυτό συνέβαινε στις δεκαετίες του 60 και του 70 που η Τοπική Αυτοδιοίκηση είχε ελάχιστες αρμοδιότητες, γιατί, άραγε, να μη συμβαίνει σήμερα που, παρά τη μνημονιακή επέλαση, οι αυτοδιοικητικοί φορείς έχουν πολλαπλάσια μέσα και πόρους για να ασκήσουν πολιτική και να επηρεάσουν την τοπική καθημερινότητα και την αναπτυξιακή προοπτική της περιοχής τους.   
            Κόντρα, όμως, σε όλα αυτά, αλλά και στις διακηρύξεις για ακηδεμόνευτη Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι κομματικές γραφειοκρατίες επιμένουν να θέλουν να ελέγξουν τα πάντα και να επιβάλουν επιλογές προσώπων που τους φέρνουν σε αντίθεση με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, η οποία ασφυκτιά μεν από την οικονομική δυσπραγία, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι εξ αυτού θα αποδεχθεί την ποδηγέτηση που επιχειρείται και θα ακολουθήσει τις σχιζοφρενικές επιλογές του μεγαλύτερου κυβερνητικού κόμματος που, ενώ υποστηρίζει ότι τα πολιτικά συμπεράσματα θα βγουν από τις ευρωεκλογές, επιστρατεύει βουλευτές για το Δήμο της Αθήνας και την Περιφέρεια της Κεντρικής Μακεδονίας, ή της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θέλει να συγκροτήσει αντιμνημονιακό μέτωπο από την πρωτεύουσα ως την τελευταία εσχατιά της χώρας.
            Αναρωτιέμαι, για παράδειγμα, τι εμποδίζει έναν οπαδό του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και από αυτούς που θέλουν να… σχίσουν το μνημόνιο στο Σύνταγμα, να ψηφίσει αντιμνημονιακά στην ευρωκάλπη και να στηρίξει τον νυν δήμαρχο της Αθήνας Γιώργο Καμίνη που έδωσε δείγματα γραφής της προοδευτικής του κατεύθυνσης. Ή, για ποιο λόγο ένας συντηρητικός πολίτης της Θεσσαλονίκης να μην επιλέξει τον Γιάννη Μπούταρη, τώρα που ακόμη και ο μητροπολίτης Άνθιμος επείσθη ότι δεν… κινδυνεύουν τα «ιερά και τα όσια» της φυλής από τη δημαρχιακή του θητεία.
            Ομοίως, τι μπορεί να χωρίσει την υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ Όλγα Γεροβασίλη από έναν κεντροαριστερό πολίτη που δεν βολεύεται από την… αληπασάδικη νοοτροπία που αναβιώνει στην πατρίδα μου, την Ήπειρο, η οποία φιγουράρει στην πρώτη θέση της ανεργίας και στην τελευταία της ανάπτυξης. Ή γιατί ένας, ανεξαρτήτως χρώματος, Κρητικός να μην επιβραβεύσει τη γνώση και την προσπάθεια του περιφερειάρχη Σταύρου Αρναουτάκη.
            Κάνοντας μια προβολή στο βράδυ της 25ης Μαΐου, μπορεί, άραγε, κάποιος να απαντήσει στο ερώτημα αν ένα ενδεχόμενο προβάδισμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις ευρωεκλογές, συνοδευθεί από την αποτυχία της πλειονότητας των βουλευτών του που –εκόντες άκοντες- χρίστηκαν υποψήφιοι περιφερειάρχες, θα δίνει έρεισμα στους ισχυρισμούς για δυσαρμονία της σύνθεσης της Βουλής με τη λαϊκή ετυμηγορία.  Όπως και αντιστοίχως, να διαγνώσει τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στην πολιτική σταθερότητα μια ενδεχόμενη συντριβή των κεντρικών στελεχών της Νέας Δημοκρατίας που επέβαλαν το Μαξίμου και η Συγγρού.   
Υπό αυτή την έννοια, το παιχνίδι «πάρτα όλα» που επέλεξαν να παίξουν στη διπλή κάλπη του Μαΐου η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να αποδειχθεί, εν τέλει, μια επικίνδυνη ρώσικη ρουλέτα από την οποία δεν είναι βέβαιο κανείς πότε και από πού θα επέλθει η εκπυρσοκρότηση.
Σε κάθε περίπτωση, η πορεία προς την διπλή κάλπη θα έχει αρκετό ενδιαφέρον και τα αποτελέσματά της πολύ μεγαλύτερο.
(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr στις 13.2.2014)

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Για το φιάσκο της «Δωδώνης» ποιος θα πληρώσει;

Ήταν αρχές του 2011, όταν σε μια από τις εκθέσεις – «φετφάδες» που κατά καιρούς συντάσσουν οι τροϊκανοί υπολόγισαν ότι η Ελλάδα για να καταστήσει βιώσιμο το χρέος της και να σωθεί από την χρεοκοπία  θα έπρεπε μέχρι το τέλος του 2015 να φέρει εις πέρας ένα γιγάντιο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων από το οποίο θα εισέπραττε το ασύλληπτο ποσό των 50 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Βρισκόμαστε ήδη στο μέσον αυτής της περιόδου και οι εισπράξεις είναι μέχρι στιγμής μηδενικές, αφού η μια μετά την άλλη οι αποκρατικοποιήσεις που επιχειρούνται οδηγούνται σε φιάσκο, με βασική αιτία την προχειρότητα στο σχεδιασμό, μέσα στην οποία εμφιλοχωρούν η αδιαφάνεια, το σκοτεινό παρασκήνιο και η μεθοδευμένη προώθηση συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων.
Η περίπτωση της γαλακτοβιομηχανίας «Δωδώνη», που είναι η πρώτη και μόνη μέχρι στιγμής ελεγχόμενη από το δημόσιο επιχείρηση που πέρασε σε ιδιωτικά χέρια, είναι άκρως χαρακτηριστική. Και τα καταστροφικά αποτελέσματα της σπουδής να ξεπουληθεί τα βιώνουν πρωτίστως οι κτηνοτρόφοι της Ηπείρου και μαζί τους όλη η οικονομία της φτωχότερης περιφέρειας της Ευρώπης.
Η «Δωδώνη» που ανήκε πλειοψηφικά στην Αγροτική Τράπεζα, η οποία διαχωρίστηκε σε «καλή», η οποία ιδιωτικοποιήθηκε, και «κακή» τράπεζα, η οποία έμεινε στο δημόσιο, βγήκε άρον – άρον στο σφυρί προκειμένου το τελευταίο να έχει κάποιο όφελος από ένα σημαντικό περιουσιακό στοιχείο που διέθετε, αφού η γαλακτοβιομηχανία ήταν επί σειρά ετών κερδοφόρα.
Με έναν διαγωνισμό - παρωδία από τον οποίο απεχώρησαν όλοι οι σοβαροί παίκτες από την διεθνή αγορά που είχαν αρχικά εκδηλώσει ενδιαφέρον, ίσως και επειδή στις διαδικασίες του ενεπλάκησαν δυνάμεις και πρόσωπα που δεν είχαν καμία θεσμική αρμοδιότητα, όπως ο «γαλάζιος» περιφερειάρχης που ομολογημένα καλούσε στο γραφείο του υποψήφιους επενδυτές για να κάνει έλεγχο (!) της οικονομικής τους φερεγγυότητας,  η εταιρία κατέληξε σε ένα ρωσικό, όπως λέγεται, fund, το οποίο, όμως, σχετιζόταν με έναν από τους μεγάλους χρεώστες της «Δωδώνης».
Μήνες μετά την ανάληψη της εταιρίας από τους νέους ιδιοκτήτες, που μπήκαν φουριόζοι υποσχόμενοι νέες επενδύσεις, μυστήριο παραμένει αν καταβλήθηκε αυτό καθεαυτό το συμφωνημένο τίμημα εξαγοράς. Αλλά ακόμη και αν καταβλήθηκε, αυτό σε τίποτε δεν αλλάζει τον «Γολγοθά» που βιώνουν οι χειμαζόμενοι κτηνοτρόφοι της Ηπείρου, από το «φέσι» που τους έχει φορέσει η ιδιωτικοποιημένη «Δωδώνη».
Για πρώτη φορά, ενώ έχει τελειώσει η γαλακτοκομική περίοδος, οι παραγωγοί, που είχαν συνηθίσει δεκαετίες τώρα να πληρώνονται στην ώρα τους, παραμένουν επί μήνες απλήρωτοι και το γεγονός αυτό έχει αλυσιδωτές αρνητικές αντιδράσεις στην τοπική οικονομία ολόκληρης της Ηπείρου που μαστίζεται από ένα τα υψηλότερα ανεργίας σε όλη την ελληνική επικράτεια.
Οι ιθύνοντες της επιχείρησης επικαλούνται προβλήματα ρευστότητας και αδυναμία εξασφάλισης κεφαλαίων κίνησης, πρόβλημα το οποίο, είν΄ αλήθεια, αντιμετωπίζουν και χιλιάδες άλλες ελληνικές επιχειρήσεις που αδυνατούν να έχουν πρόσβαση στο προβληματικό εγχώριο τραπεζικό σύστημα.
Μόνον, όμως, που στην προκειμένη περίπτωση τα πράγματα δεν είναι ακριβώς ίδια. Διότι εδώ μιλάμε για επενδυτές, οι οποίοι υποτίθεται ότι είχαν πρόθεση και κυρίως οικονομικές και διαχειριστικές δυνατότητες που δεν διέθετε η χρεωκοπημένη Αγροτική Τράπεζα για να επεκτείνουν τη δυναμικότητα της επιχείρησης, η οποία, κατά τους αντικρατιστές, δεν απέδιδε τα μέγιστα γιατί –εμμέσως, έστω- ελεγχόταν από το δημόσιο.
Αν ήταν να αγοραστεί μια τέτοια επιχείρηση με δανεικά, που μάλιστα δεν ήταν εξασφαλισμένα, τότε θα μπορούσε ο καθένας να την αγοράσει. Και σε μια τέτοια περίπτωση γίνεται ακόμη πιο εξωφρενικός ο αποκλεισμός από τον διαγωνισμό των συνεταιριστικών ενώσεων που κατέχουν ποσοστό μειοψηφίας στη «Δωδώνη». 
Τα ερωτήματα που μοιραία προκύπτουν από το πελώριο φιάσκο στο οποίο οδηγείται αυτό το εγχείρημα αποκρατικοποίησης είναι πολλά. Ας μείνουμε μόνον σε δύο: Θα πληρώσει κανείς για το αποτυχημένο πείραμα που μετέτρεψε μια κερδοφόρα επιχείρηση σε προβληματική; Θα αναλάβει κάποιος την ευθύνη να ζητήσει το λόγο από τους αγοραστές, απαιτώντας να τηρήσουν τους όρους της συμφωνίας με βάση την οποία ανέλαβαν την επιχείρηση;

(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr στις 17.7.2013)

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Σύγχρονοι «Λουδίτες» από τη Χαλκιδική ως τη Θεσπρωτία


Πριν ακριβώς από δύο αιώνες στη Βρετανία, η οποία απογειωνόταν οικονομικά ως συνέπεια της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης που ξεκίνησε στο έδαφός της, κορυφωνόταν η δράση του πρωτότυπου κινήματος του Λουδιτών. Οι Λουδίτες ήταν μια οργάνωση που αντιτασσόταν στην επέλαση της μηχανής και οι μυημένοι σε αυτήν εισέβαλαν στις κλωστοϋφαντουργίες, καταστρέφοντας τους αργαλειούς και τις πλεκτικές μηχανές.
«Δεν θα καταθέσουμε ποτέ τα όπλα μέχρις ότου η Βουλή των Κοινοτήτων να υιοθετήσει νόμο για να απομακρυνθούν όλες οι μηχανές οι οποίες είναι επιζήμιες για τις λαϊκές τάξεις», έγραφαν στις απειλητικές προκηρύξεις τους οι κινηματίες, που εμπνέονταν από τον μυθικό «στρατηγό Νεντ Λουντ», που –αν και αμφισβητείται ιστορικά η ύπαρξή του, υποτίθεται ότι- ηγούνταν του «Στρατού των Εκδικητών» κατά των εργοστασίων.
«Χρειάζεται χρόνος και πείρα, για να μάθει ο εργάτης να διακρίνει τις μηχανές από την κεφαλαιοκρατική τους χρησιμοποίηση και έτσι να στρέφει τις επιθέσεις του όχι ενάντια στα ίδια τα υλικά μέσα παραγωγής, αλλά ενάντια στην κοινωνική μορφή της εκμετάλλευσής τους», έγραφε αργότερα  ο μεγάλος διανοητής Καρλ Μαρξ για το πολιτικά αφελές εκείνο κίνημα.
Θυμήθηκα την ενδιαφέρουσα αυτή ιστορία, που έλαβε χώρα σε μια εποχή που αναπτυσσόταν ο παγκόσμιος καπιταλισμός και η Ελλάδα ήταν ακόμη στην ολότητά της μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, παρακολουθώντας τα όσα τεκταίνονται στα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής, με την πρόσφατη εμπρηστική επίθεση κατά των εγκαταστάσεων της επιχείρησης που έχει αναλάβει την εξόρυξη του χρυσού, αλλά και τη συγκέντρωση που έγινε το Σαββατοκύριακο από κατοίκους -και «αλληλέγγυους» (!)- κατά της επένδυσης.
Από όσα διάβασα δεξιά και αριστερά δεν μπόρεσα να καταλάβω ποιος ακριβώς είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο κινητοποιούνται οι αντιδρώντες, οι οποίοι, όπως είδα σε βίντεο που προφανώς μοίρασαν οι ίδιοι στο διαδίκτυο, στην τελευταία ευάριθμη συγκέντρωση που οργάνωσαν κοντά στα μεταλλεία, τραγουδούσαν –μάλλον για να πάρουν… κουράγιο- το άσμα «είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς…».
Θεωρούν, πραγματικά, ότι πρόκειται για μια οικονομικά ασύμφορη για το ελληνικό δημόσιο παραχώρηση ή πιστεύουν ακράδαντα ότι οι μέθοδοι εξόρυξης θα αποβούν καταστροφικές για το περιβάλλον της περιοχής; Αν ισχύει το πρώτο και έχουν υπόψη τους κάποιον επενδυτή που θα πρόσφερε περισσότερα, να τον υποδείξουν και να συνταχθούμε όλοι μαζί τους, απαιτώντας επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης. Σε μια τέτοια περίπτωση, όμως, θα αρθεί το περιβαλλοντικό ζήτημα και η ανάγκη για ήπια εναλλακτική ανάπτυξη της περιοχής που θέτουν;
  Κρίνοντας, ωστόσο, από το γεγονός ότι η μεγάλη πλειονότητα των κατοίκων της περιοχής –που προφανώς είναι περισσότεροι από τις περίπου χίλιες οικογένειες που μέλη τους βρήκαν δουλειά στα μεταλλεία- δεν συμμερίζεται τις ενστάσεις τους, μου δημιουργείται η αίσθηση πως οι διαμαρτυρίες δεν εδράζονται παρά σε έναν σύγχρονο «λουδιτισμό», που όσοι τον ασπάζονται, μπορεί να αποδειχθούν πολύ πιο επικίνδυνοι από τους καταστροφείς των πλεκτικών μηχανών στη Βρετανία των αρχών του 19ου αιώνα.
Το φαινόμενο, άλλωστε, είναι ευρέως διαδεδομένο στη χώρα μας και δυστυχώς πλειστάκις αποδεικνύεται «αποτελεσματικό». Πέρασε, για παράδειγμα, απαρατήρητο ότι στην τριεθνή συμφωνία που υπεγράφη τις προηγούμενες μέρες για τη μεταφορά φυσικού αερίου από την Τουρκία στην Ιταλία, ο αγωγός TAP (Transadriatic Pipeline) προβλέπεται να διασχίσει σχεδόν ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα, αλλά, πριν φτάσει στα σύνορα της Ηπείρου, κάνει παράκαμψη για να καταλήξει στην Αλβανία.
Η χάραξη αυτή αποτελεί τροποποίηση του αρχικού σχεδίου που ήθελε η μεταφόρτωση του αερίου να γίνεται από τα παράλια της Θεσπρωτίας, κοντά στα οποία προβλεπόταν να δημιουργηθεί σταθμός συμπίεσης του αερίου. Η αλλαγή της διαδρομής του αγωγού είναι «επίτευγμα» της δράσης μιας μικρής ομάδας τοπικών «Λουδιτών», οι οποίοι απειλούσαν τους μηχανικούς της ΔΕΠΑ και κινήθηκαν να βυθίσουν τα πλοιάρια που έκαναν έρευνες στη θαλάσσια περιοχή για να βρεθεί η βέλτιστη λύση που θα εκμηδένιζε τις ενδεχόμενες αρνητικές συνέπειες για το περιβάλλον της περιοχής.
Οι θέσεις εργασίας που είναι βέβαιο ότι θα δημιουργούνταν επ΄ ωφελεία του τοπικού πληθυσμού, που αντιμετωπίζει από τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας, όπως και τα πολύ πιθανά αντισταθμιστικά ωφελήματα, μεταξύ των οποίων θα ήταν ίσως και η δημιουργία σταθμού διανομής φυσικού αερίου στην απομονωμένη Ήπειρο, έγιναν «δώρο» στη γείτονα χώρα, την οποία ασμένως επέλεξαν οι επενδυτές, αφού και καλοδεχούμενοι είναι και μικρότερες αμοιβές θα δώσουν.
Με αυτά και πολλά άλλα, η ελληνική οικονομία, και μαζί της η δεινοπαθούσα από την ύφεση ελληνική κοινωνία, παραμένουν στην καθήλωση και επιβιώνουν χάρις τις δόσεις που εξασφαλίζουμε από τους όλο και πιο απαιτητικούς εταίρους και δανειστές, την ίδια ώρα που κάποιοι «τσαρλατάνοι», που και οι ίδιοι ζουν από τα δανεικά, υπόσχονται… θαύματα, όπως η (αυτόματη και ανέξοδη) «διαγραφή του επονείδιστου χρέους».
(Δημοσιεύτηκε στο www.protothema.gr στις 26.2.2013)

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Ο Καλαμάς, οι μετρητές και ο "τσαμπουκάς" των Ιωανννίνων


                                                Γιάννενα, 24 Οκτωβρίου 2012

 

Ανάπτυξη επερώτησης από τον περιφερειακό σύμβουλο Θεσπρωτίας Γρηγόρη Τζιοβάρα για την on line παρακολούθηση των τιμών και των ποιοτικών χαρακτηριστικών αποβλήτων στους υδάτινους αποδέκτες της Ηπείρου

 

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Πριν εισέλθω στο κυρίως θέμα, που αφορά την προστασία του υδάτινου δυναμικού της Περιφέρειας μας, δεν μπορώ παρά να επισημάνω το γεγονός ότι η υπό συζήτηση επερώτηση είναι κατατεθειμένη από τις 23 Ιουλίου.

Το επισημαίνω, όχι για να ισχυριστώ ότι το αντικείμενό της έχασε την επικαιρότητά του, το αντίθετο συμβαίνει. Αλλά, επειδή το θεωρώ ενδεικτικό του τρόπου λειτουργίας του Συμβουλίου μας. Και, επιπλέον, καταδεικνύει τα ανακλαστικά της περιφερειακής αρχής σε κρίσιμα ζητήματα που σχετίζονται με την αναπτυξιακή διαδικασία της Περιφέρειας Ηπείρου.

Έναυσμα, άλλωστε, για να προκαλέσω τη σημερινή συζήτηση, κύριε Πρόεδρε, απετέλεσε η εκφρασμένη θέση της παράταξης που εκπροσωπώ, αλλά και η εδραία προσωπική πεποίθησή μου, ότι η προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για την ανάπτυξη της Ηπείρου.

Ακούγεται, ίσως, παράδοξο, αλλά συνιστά αναμφισβήτητη αλήθεια ότι η οδυνηρή απομόνωση, την οποία βιώσαμε στην περιφέρειας μας, κατά τις προηγούμενες δεκαετίες της αλόγιστης ανάπτυξης που γνώρισαν άλλες περιοχές στη χώρας μας, αλλά και διεθνώς, μπορεί, στην παρούσα συγκυρία, να αποδειχθεί «ευλογία» για τον τόπο μας, που διατήρησε χαρακτηριστικά τα οποία μπορεί να αποδειχθούν μοναδικά και ανεκτίμητα.

Χωρίς αμφιβολία, ένας τέτοιος ανεκτίμητος πλούτος είναι το υδάτινο δυναμικό μας, τα ποτάμια μας, η λίμνη, οι παραλίες μας, που, όμως, για να παραμείνουν αυτό που είναι, χρειάζονται ενδιαφέρον και  προστασία, ένα έργο που μόνον συλλογικοί φορείς του τόπου μας, όπως η Περιφέρεια, μπορεί να αναλάβουν.

Με αυτές, άλλωστε, τις σκέψεις πριν από 15 μήνες χαιρετίσαμε την εισήγηση του περιφερειάρχη, που έγινε ομόφωνα δεκτή από το Συμβούλιο μας, ώστε οι μονάδες που διαθέτουν σύστημα βιολογικής ή χημικής επεξεργασίας των υγρών αποβλήτων τους, να εφοδιαστούν απαραίτητα, μέσα σε χρονικό διάστημα ενός έτους, με καταγραφικό μετρητή των τιμών και των ποιοτικών χαρακτηριστικών των αποβλήτων τους, προκειμένου να είναι δυνατός ο άμεσος έλεγχος για το κατά πόσο τα απόβλητα μπορεί να διατίθενται σε υδάτινους αποδέκτες.

Θυμίζω ότι, σύμφωνα με την απόφαση του Συμβουλίου, η υποχρέωση εφαρμογής του μέτρου αφορά όλες τις μονάδες (υφιστάμενες και νέες) που δραστηριοποιούνται εντός των ορίων της Περιφέρειας Ηπείρου και επηρεάζουν την ποιότητα των υδάτων στους ποταμούς Καλαμά, Άραχθο, Λούρο, Αώο και Αχέροντα, στη λίμνη Παμβώτιδα και στον Αμβρακικό Κόλπο.

Σημαντικό, επίσης, συστατικό της απόφασης είναι ότι όλα τα στοιχεία που συγκεντρώνονται προβλέπεται «να κοινοποιούνται στην Περιφέρεια Ηπείρου μέσω on line 24ωρης σύνδεσης». Κάτι που, σύμφωνα με τον περιφερειάρχη, αποτελεί επέκταση μέτρου που άρχισε να εφαρμόζεται στη νομαρχία Ιωαννίνων από το 2006, χωρίς, ωστόσο, να έχουν γίνει γνωστά -στο Συμβούλιο μας, τουλάχιστον- η έκταση εφαρμογής του μέτρου, η ανταπόκριση των υπόχρεων μονάδων και, κυρίως, τα αποτελέσματα από την πρώιμη αυτή εφαρμογή του μέτρου.

Θα είχε, νομίζω, τεράστιο ενδιαφέρον για όλους μας, να μαθαίναμε, επιτέλους, τι γίνεται με τον βιολογικό καθαρισμό των Ιωαννίνων και ποιες είναι οι επιπτώσεις από τον τρόπο λειτουργίας του στα νερά του Καλαμά, που –δικαίως ή αδίκως- θεωρούνται από την πλειονότητα των κατοίκων των παρακαλάμιων περιοχών ακατάλληλα ακόμη για το πότισμα των ζώων τους. Φυσικά, για τις βουτιές που απολαμβάναμε στα νερά του, όταν ο ομιλών ήταν νέος, ούτε λόγος δεν γίνεται, καθώς υπάρχει εμπεδωμένη αντίληψη για τον «ηγεμονικό τσαμπουκά» που επιδεικνύουν οι ιθύνοντες της ηπειρωτικής πρωτεύουσας.  

Κατέθεσα, κύριε Πρόεδρε, χωρίς την παραμικρή αντιπολιτευτική διάθεση, τη συζητούμενη επερώτηση όταν συμπληρώθηκε το χρονικό διάστημα του ενός έτους, που είχε οριστεί από την απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου ως επαρκής χρόνος για την πλήρη εφαρμογή του μέτρου της εγκατάστασης καταγραφέων και της on line σύνδεσης τους με την Περιφέρεια.

Με την ίδια διάθεση -και με την ελπίδα να δοθούν συγκεκριμένες απαντήσεις- επαναφέρω τα ερωτήματα μου, που είναι:

Πρώτον:  Ποιες μονάδες, ιδιωτικές ή δημόσιες, έχουν, μέχρι στιγμής, ανταποκριθεί στην απόφαση και έχουν εγκαταστήσει τους κατάλληλους καταγραφικούς μετρητές;

Δεύτερον: Σε πιο στάδιο βρίσκεται η on line σύνδεση με την Περιφέρεια και τι δείχνουν τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν, τόσο πρόσφατα, όσο και τα προηγούμενα χρόνια που ίσχυε η απόφαση για τη νομαρχία Ιωαννίνων;

Τρίτον: Τι προβλέπεται να συμβεί με τις μονάδες που δεν συμμορφώνονται, όπως και με όσες, ενδεχομένως, αποδειχθεί ότι διοχετεύουν στο σύστημα παραπλανητικά ή πλασματικά στοιχεία; 

Τέταρτον: Είναι στις προθέσεις της περιφερειακής αρχής τα στοιχεία που συγκεντρώνονται να δημοσιοποιούνται στην ιστοσελίδα της Περιφέρειας, για προφανείς λόγους διαφάνειας;

Η δημοσιοποίηση θεωρώ ότι θα συμβάλει αποφασιστικά στον περιορισμό της εύλογης καχυποψίας της κοινής γνώμης για την «καθαρότητα» των αποβλήτων που διοχετεύονται στους υδάτινους αποδέκτες της Περιφέρειας μας και ειδικότερα στον πολύπαθο Καλαμά, για τον οποίο, ας μου επιτραπεί, μια ιδιαίτερη προσωπική ευαισθησία.

Κλείνοντας, ελπίζω, κύριε περιφερειάρχη, σε ουσιαστικές απαντήσεις από τη μεριά σας, που να πείθουν την ηπειρωτική κοινωνία: Αφενός ότι ο θεσμός μας αποκτά λόγο ύπαρξης με τέτοιες πρωτοβουλίες. Και, αφετέρου, ότι το υδάτινο δυναμικό της περιφέρειας μας μπορεί να προστατευθεί. Ώστε να αναδειχθεί ως το συγκριτικό πλεονέκτημα της Ηπείρου στα νέα αναπτυξιακά δεδομένα που δημιουργεί η πολύπτυχη οικονομική κρίση που εκδηλώνεται με την καταστροφική ύφεση, η οποία κατατρώει, χωρίς εξαιρέσεις, τα σωθικά της ελληνικής οικονομίας και σχεδόν ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.-

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Οφειλόμενη απάντηση για τον ορθολογισμό και το νοσοκομείο

Τις πιο ευαίσθητες χορδές μού χτύπησε το πρόσφατο άρθρο στη «Θεσπρωτική» της 27ης/28ης Αυγούστου με τίτλο: «”Τοπικά & Α-τοπα” ή ορίζοντας την έννοια του ανορθολογικού τοπικισμού», που υπογράφει ο (συντοπίτης) καθηγητής στο Πάντειο Δονάτος Παπαγιάννης, ο οποίος  πήρε, όπως ο ίδιος αναφέρει, ως αφορμή προηγούμενο σημείωμα τούτης εδώ της στήλης για το νοσοκομείο Φιλιατών. 
Ο τίτλος περισσότερο, αλλά, ως ένα βαθμό, και το περιεχόμενο του άρθρου, με υποχρεώνουν σε μια προσωπική εξομολόγηση: Όταν πριν από ένα χρόνο -τέτοιες μέρες ήταν, θυμάμαι, αρχές Σεπτεμβρίου-  κατέληξα να αποδεχθώ να εκτεθώ ως υποψήφιος στις περιφερειακές εκλογές, στην απόφασή μου βάρυνε αφενός η προτροπή φίλων μου που κατέτεινε στην επιγραμματική φράση «δεν μπορείς να μιλάς, μένοντας πάντοτε έξω από το χορό» και αφετέρου η (αυτο)δέσμευσή μου ότι «δεν θα πουλήσω την ψυχή μου στο διάβολο», ενδίδοντας στις Σειρήνες της ψηφοθηρίας.
Ας μου επιτραπεί, λοιπόν, καταχρώμενος τον χαρακτήρα της στήλης, να επισημάνω ότι, κάνοντας έναν πρώτο εσωτερικό απολογισμό του ενός χρόνου της έκθεσής μου στα κοινά της Θεσπρωτίας, οδηγός της δράσης μου, ακόμη και στη δίνη της προεκλογικής περιόδου, υπήρξε και παραμένει η ορθολογική προσέγγιση των ζητημάτων, με τα οποία βρεθήκαμε αντιμέτωποι ο υποφαινόμενος, αλλά και το συλλογικό μόρφωμα, η περιφερειακή, δηλαδή, παράταξη «Ήπειρος, Τόπος Να Ζεις», με επικεφαλής τον Βαγγέλη Αργύρη, στο οποίο συμμετέχω.
Πηγαίνοντας αρκετές φορές κόντρα στο ρεύμα και αποφεύγοντας την «πεπατημένη» του -ας μου επιτραπεί η όχι και τόσο «πολιτικά ορθή» έκφραση, δεν βρίσκω, όμως, καλύτερη- «βλαχοδημαρχισμού», δεν ενδώσαμε, ούτε προεκλογικά, ούτε μετεκλογικά, στον παραλυτικό λαϊκισμό. Πήραμε, και σε κάθε ευκαιρία παίρνουμε, σαφείς θέσεις, σε καίρια ζητήματα της Ηπείρου και της Θεσπρωτίας, είτε πρόκειται για τον αγωγό φυσικού αερίου και τους μετανάστες, είτε για τη «Δωδώνη» και τη διαχείριση των σκουπιδιών, με γνώμονα, πάντα, το ευρύτερο δημόσιο συμφέρον και χωρίς στείρους τοπικιστικούς ανταγωνισμούς.
Το ίδιο κάναμε και στο προκείμενο ζήτημα, που απετέλεσε το έναυσμα για το άρθρο του συντοπίτη καθηγητή, δηλαδή, τον υγειονομικό «χάρτη» της Περιφέρειας Ηπείρου, για τον οποίο, ήδη από την προεκλογική περίοδο, τοποθετηθήκαμε με σαφήνεια. Επισημάναμε τον πρότυπο αναπτυξιακό χαρακτήρα που μπορεί, λόγω της παρουσίας της Ιατρικής Σχολής και του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων, να προσλάβει, διαχέοντας τα οφέλη από το συγκριτικό αυτό πλεονέκτημα σε όλο το εύρος της Ηπείρου, μέσω της διασύνδεσης των επιμέρους υγειονομικών μονάδων της περιφέρειας.
Στο πλαίσιο αυτό, προκρίναμε και προτείναμε την ενιαία διοίκηση όλων των μονάδων της Ηπείρου, ώστε να επιτευχθούν οι απαραίτητες οικονομίες κλίμακας, μέσω της ορθολογικής κατανομής του ιατρικού, παραϊατρικού και διοικητικού προσωπικού,  αλλά και της αποφυγής της σπατάλης πόρων, στην οποία οδηγούν τόσο ο κατακερματισμός, όσο και η απολύτως ανορθολογική συνένωση, όπως αυτή που επιχειρήθηκε αρχικώς ανάμεσα στα νοσοκομεία Φιλιατών και Χατζηκώστα  Ιωαννίνων.
Επιμένω, λοιπόν, ότι «μεσοβέζικες» λύσεις –και τέτοια είναι και αυτή που, εν τέλει, δόθηκε με την νέα, κάπως βελτιωμένη, απόφαση για συνένωση μόνον του νοσοκομείου Φιλιατών με το Πανεπιστημιακό-  δεν υπηρετούν τον «κοινό νου», όπως διατείνεται ο αρθρογράφος, διότι, στην πράξη δεν εξοικονομούν ούτε το ένα ευρώ που θα συμφωνήσω ότι σε εποχές πτώχευσης –οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής- είναι απαραίτητο να εξοικονομηθεί.
Αντιθέτως το «σήμα» που στέλνουν στο κοινωνικό σώμα, τέτοιες απαράσκευες, για να μην πω τίποτε χειρότερο, αποφάσεις, επιτείνει την πτώχευση, όχι μόνον στην οικονομική διάσταση της έννοιας  που συνίσταται στο ότι στη θέση ενός διοικητή, ορίστηκε απλώς ένας υποδιοικητής, δηλαδή, επί της ουσίας, έγινε αυτό που λέμε μια «τρύπα στο νερό».     
Γι΄ αυτό και, χωρίς ίχνος τοπικιστικής διάθεσης, επαναλαμβάνω στην άποψη μου για το οικονομικά ανυπολόγιστο κόστος που προκαλεί η ανακίνηση του όλου ζητήματος σε ένα κρίσιμο μέγεθος που είναι το αίσθημα ασφαλείας που δημιουργεί η ύπαρξη του νοσοκομείου στον γηρασμένο πληθυσμό της επαρχίας Φιλιατών, ακόμη και όταν δεν έχει άμεση ανάγκη χρήσης των υπηρεσιών του, καθώς λειτουργεί ως κίνητρο για πολύμηνες επισκέψεις αποδήμων, αλλά και για την παραμονή στις πατρογονικές εστίες νεώτερων ανθρώπων.
Θα προσθέσω δε, ευκαιρίας δοθείσης, και το εύλογο ερώτημα που –με δικαιολογημένο αίσθημα αδικίας- θέτουν πολλοί Φιλιαταίοι, γιατί από όλες τις υγειονομικές μονάδες επιλέχθηκε να συνενωθεί μόνον η συγκεκριμένη, χωρίς, μάλιστα, μέχρι στιγμής, να έχει εξηγηθεί πειστικά από κανέναν αρμόδιο ποια θα είναι η σχέση κόστους/οφέλους από τη συγκεκριμένη απόφαση.
Προσυπογράφοντας αρκετές από τις υπόλοιπες επισημάνσεις του κ. Παπαγιάννη, λέω, λοιπόν, ναι στον ορθολογισμό, αρκεί, όμως, να είναι τέτοιος και, πολύ περισσότερο, να συνοδεύεται με πειστικά επιχειρήματα, που, δυστυχώς, στην περίπτωση του υγειονομικού «χάρτη» δεν συνέβη.

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com.

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

Ο πρωθυπουργός και το «συν Αθηνά και χείρα κίνει»

         Όποια άποψη και αν έχει κανείς για τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, εκείνο που δεν μπορεί να του αποδώσει είναι η φυγοπονία, για την οποία αρκετοί πιστεύουν ότι χαρακτηρίζει εν γένει τους πολιτικούς -συχνή είναι η αναφορά για ορισμένους που «δεν έχουν κολλήσει ούτε ένα ένσημο»- και πάντως ουδείς αμφιβάλει ότι χαρακτήριζε τον τέως πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, που, όπως (κατα)μαρτυρούν στενοί του συνεργάτες, αντιμετώπιζε τα προβλήματα με την περιβόητη, πλέον, έκφραση «άσ΄ το για αργότερα».
          Τις σκέψεις αυτές έκανα καθώς, με την επαγγελματική του ιδιότητα, χρειάστηκε να βρεθώ την περασμένη Παρασκευή στην Άρτα, όπου ο πρωθυπουργός επί έξι ολόκληρες ώρες ήταν καθηλωμένος σε μια καρέκλα και άκουγε έναν προς έναν όλους τους φορείς της περιοχής να εκθέτουν στον ίδιο και στο κυβερνητικό κλιμάκιο που τον συνόδευε -ένας υπουργός και έξι υφυπουργοί- τα προβλήματα της περιοχής.

          Σε μια αναμφίβολα πρωτόγνωρη, όχι μόνον για τη διάρκεια της, διαδικασία εξαντλητικού διαλόγου, βρέθηκαν γύρω από το ίδιο τραπέζι και εξέθεσαν τις απόψεις και τους προβληματισμούς τους περισσότεροι από τριάντα εκπρόσωποι φορέων, προερχόμενοι από όλους τους πολιτικούς, αυτοδιοικητικούς, επιστημονικούς και παραγωγικούς χώρους.

          Χωρίς κανέναν αποκλεισμό ή άλλο περιορισμό δόθηκε ο λόγος από τον περιφερειάρχη Ηπείρου Αλέκο Καχριμάνη ή τον τοπικό βουλευτή της ΝΔ Κώστα Παπασιώζο, έως τους προέδρους των χοιροτρόφων και των πτηνοτρόφων της Άρτας. Και από τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων ή τον επικεφαλής του τοπικού σωματείου των ταξιτζήδων έως έναν μεμονωμένο επιχειρηματία, ο οποίος (ανα)ζητούσε εναγωνίως τη συνδρομή της πολιτείας για να υλοποιήσει στον τόπο του μια καινοτόμο, σε παγκόσμιο επίπεδο, ιδέα (πατέντα) που συνέλαβε και είναι, όπως εξήγησε, ένας ανελκυστήρας που κινείται χωρίς να καταναλώνει ενέργεια και για τον οποίο έχει, ήδη, εξασφαλισμένες παραγγελίες από το εξωτερικό.

          Ο πρωθυπουργός εξήγησε το χαρακτήρα της ανοικτής αυτής διαδικασίας, λέγοντας πως άποψη «για το πού πορεύεται η χώρα, πώς πρέπει να κινηθεί, με τι ρυθμούς και τι στόχους, δεν έχει μόνον η Αθήνα, έχει και η Άρτα, έχουν και οι πολίτες της περιφέρειας», ενώ προέτρεψε εξαρχής τους συνομιλητές του να μιλήσουν ανοικτά, αναφέροντας τους ότι είναι «καλοδεχούμενη και η κριτική».

          Ο ίδιος, άλλωστε, στην εισαγωγή του δεν έκρυψε την δυσμενή πραγματικότητα και είπε ξεκάθαρα: «Δεν ήρθα εδώ απλώς για να χαϊδέψω αυτιά, ούτε για να αρνηθώ ότι υπάρχουν προβλήματα, ούτε για να υποσχεθώ μαγικές λύσεις, αλλά για να συζητήσουμε μεταξύ μας, πώς από εδώ και πέρα θα πορευτούμε πολύ καλύτερα, αλλά και πώς φτάσαμε ως εδώ, ώστε να μην βρεθούμε ποτέ ξανά σ' αυτή την κατάσταση. Και κυρίως, για να μπορέσουμε μαζί να δημιουργήσουμε τη νέα Ελλάδα που όλοι μας θέλουμε, να μπούμε σε μια βιώσιμη ανάπτυξη και σε ένα δρόμο προοπτικής».  

          Χωρίς να λείψει ούτε ένα λεπτό από την αίθουσα -βγήκε μόνον για να πάει εκεί που και οι πρωθυπουργοί. πάνε μόνοι τους-, ο κ. Παπανδρέου, κατέγραφε, όπως και οι συνεργάτες του, όλα όσα ακούστηκαν στην πολύωρη σύσκεψη και στο κλείσιμό της συνόψισε, απαντώντας, ο ίδιος ή τα καθ΄ ύλην αρμόδια κυβερνητικά στελέχη, σχεδόν σε όλες τις (και επικριτικές σε ορισμένες περιπτώσεις) επισημάνσεις που εκφράστηκαν.

          Αν έγραψα τούτες τις γραμμές, δεν είναι για να ισχυριστώ ότι η παρουσία του πρωθυπουργού έλυσε τα προβλήματα της Άρτας ή της Ηπείρου, τις έγραψα, κυρίως, για το μεταφέρω το μήνυμα που εξέπεμπε η τοποθέτηση του πρωθυπουργού, ένα μήνυμα δημιουργικής και ουσιαστικής συμμετοχής της ελληνικής περιφέρειας στο αναπτυξιακό γίγνεσθαι της χώρας.

          Γι΄ αυτό και δεν θα σταθώ σε όσα θετικά ειπώθηκαν από υπεύθυνα κυβερνητικά χείλη για το λιμάνι της Ηγουμενίτσας ή τον ελληνοϊταλικό αγωγό φυσικού αερίου, το ειδικό πρόγραμμα για τον Αμβρακικό ή την παραχώρηση στο δήμο Αρταίων του «Ξενία» της πόλης για πολιτικές δραστηριότητες.

          Θα σταθώ μόνον στο θέμα της γαλακτοβιομηχανίας «Δωδώνη», που αφορά όλη την Ήπειρο, και που, κατά τη γνώμη μου, η τοποθέτηση του κ. Παπανδρέου, σηματοδοτεί την απαρχή για να δοθεί λύση στο μεγάλο αυτό αναπτυξιακό ζήτημα της περιφέρειας μας. «Μην αφήνετε το θέμα στην τύχη. Βρείτε τα σχήματα που δεν θα αλλοιώνουν τον χαρακτήρα της επιχείρησης. Δείτε τι συμμαχίες μπορείτε να συνάψετε. Εμείς είμαστε υπέρ της κοινωνικής οικονομίας και θέλουμε όχι μόνον να παραμείνει, αλλά και να μεγαλώσει η συνεταιριστική παράδοση», προέτρεψε τους παριστάμενους και κυρίως όσους είχαν νωρίτερα υποστηρίξει την -ανεδαφική, κατ΄ εμέ, όπως έχω εξηγήσει και με άλλες ευκαιρίες- άποψη να «μείνει ως έχει το ιδιοκτησιακό καθεστώς» της επιχείρησης.

          Εν ολίγοις, το μήνυμα του πρωθυπουργού μπορεί να συνοψιστεί στην αρχαιοελληνική ρήση: «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Το ερώτημα, όμως, είναι αν οι αποδέκτες του μηνύματος είναι διατεθειμένοι να κουνήσουν τα χέρια τους.

  

          *Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com.

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Στην αυλή του γείτονα!

          Διίστανται οι απόψεις για το αν έπρεπε ή όχι η Ελληνίδα Επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Ένωση και, ειρήσθω εν παρόδω, εμπειρότατη πολιτικός Μαρία Δαμανάκη να προβεί στη δραματική επισήμανση ότι το καταστροφικό σενάριο της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη βρίσκεται στο τραπέζι. Οι επικριτές της, κάνοντας κυρίως δίκη προθέσεων, της καταμαρτύρησαν ότι μίλησε από τη βολή της εξασφάλισης που της παρέχει το καλοπληρωμένο αξίωμα που κατέχει, ενώ άλλοι υποστήριξαν ότι λειτούργησε ως προπομπός -”λαγός”, κατά το κοινώς λεγόμενο- της κυβέρνησης.
          Δυστυχώς, όμως, στην ουσία των λεγομένων της λίγοι στάθηκαν. Όπως λίγοι είχαν στα σταθεί στις αντίστοιχες προειδοποιήσεις που είχε απευθύνει, το Δεκέμβριο του 2008, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης που είχε μιλήσει από το επίσημο βήμα της Βουλής για το σενάριο της υπαγωγής της Ελλάδας στο -άγνωστο τότε στο ευρύ κοινό- Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
          Το ΔΝΤ είναι πλέον εδώ, αλλά, δυστυχώς, εδώ είναι και η αμεριμνησία με την οποία πολιτικό σύστημα, όπως και μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, τοποθετούνται απέναντι στα μεγάλα προβλήματα που μας ταλανίζουν, είτε πρόκειται για τα ακραιφνώς οικονομικά, είτε αφορούν άλλα κοινωνικά ζητήματα. Από πού να ξεκινήσει και που να τελειώσει κανείς;
          Ας πάρουμε για παράδειγμα το θέμα των σκουπιδιών και την πολύμηνη περιπέτεια της Κερατέας. Τοπικοί παράγοντες, εν εξάλλω, ιερωμένοι μεσολαβητές και άβουλες πολιτικές ηγεσίες κατάφεραν να σταματήσουν τις εργασίες για τη δημιουργία ΧΥΤΥ και μαζί προφανώς θα σταματήσει και η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Που θα πάνε τα σκουπίδια της Αττικής; Προφανώς στην αυλή του γείτονα.
          Αντίστοιχη κατάσταση στο άλλο μεγάλο κοινωνικό θέμα με τους μετανάστες. Μετά την εύκολη λύση με το κλείσιμο του λιμανιού της Ηγουμενίτσας (που καταφέραμε να στείλουμε παντού το λάθος μήνυμα ότι η πόλη είναι υπό κλοιό), τώρα που ήρθε η ώρα να λειτουργήσει ο νόμος για τα κέντρα υποδοχής και ασύλου, άρχισαν οι παραλυτικοί μαξιμαλισμοί.
Κανείς τοπάρχης δεν δείχνει διατεθειμένος να συμβάλει στην εξεύρεση λύσης. Ο δήμαρχος Ζίτσας ξεσηκώθηκε μόλις έγινε γνωστό ότι υπήρχε πιθανότητα να λειτουργήσει το παλαιό στρατόπεδο της Βροσίνας. Η περιφέρεια Ηπείρου, όπως και στα περισσότερα από τα μεγάλα ζητήματα του τόπου μας, σφυρίζει αδιάφορα, υποστηρίζοντας, γενικώς και αορίστως, να μη λειτουργήσει στη δική μας περιφέρεια.
Στην ίδια ρότα και η περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, που, λόγω του λιμανιού της Πάτρας, αντιμετωπίζει επίσης τη μεγάλη πίεση των transit μεταναστών που δίνουν μάχη για μια θέση στα πλοία της φυγής προς την υπόλοιπη Ευρώπη. Η πλειοψηφία του εκεί Περιφερειακού Συμβούλιου απέρριψε την πρόταση να δημιουργηθεί κέντρο υποδοχής σε παλαιό στρατόπεδο στο Στάνο Αιτωλοακαρνανίας, το οποίο είναι στο μέσον της διαδρομής Πάτρα – Ηγουμενίτσα και άρα μπορεί να φιλοξενήσει μετανάστες και από τους συνωστιζόμενους στα δύο λιμάνια.
Διάβασα ότι αντιπροτάθηκε οι συλλαμβανόμενοι μετανάστες να πάνε στην κεντρική Ελλάδα και ειδικότερα στη Θεσσαλία, έτσι ώστε να μην υπάρχει εύκολη πρόσβαση προς τις πύλες εξόδου της χώρας. Ποιος, όμως, μας εγγυάται ότι οι γείτονες θα δεχθούν στην αυλή τους το πρόβλημα και δεν θα ξεσηκωθούν και εκείνοι με τη σειρά τους; Φυσικά κανείς, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται η σημερινή κατάσταση.
Γράφοντας όλα αυτά, μου έρχεται κατά νου η μεγάλη πανθεσπρωτική και πρωτοπόρα για την εποχή της κινητοποίηση του τέλους της δεκαετίας του ΄80 για την προστασία του ποταμού Καλαμά από την ανεξέλεγκτη ρύπανσή του από τα λύματα της πόλης των Ιωαννίνων.
Ορισμένοι νουνεχείς είχαν τότε προτείνει ο έλεγχος της ποιότητας των υδάτων που διοχετεύονταν από το βιολογικό καθορισμό στο ποτάμι μας να περάσει στην ευθύνη των θεσπρωτικών αρχών. Η πρόταση προσέκρουσε στην πεισματική άρνηση της δική μας πλευράς και είκοσι και πλέον χρόνια μετά το αποτέλεσμα είναι γνωστό σε όλους μας: οι γείτονες μας Γιαννιώτες δεν έχασαν την ευκαιρία να φορτώσουν το πρόβλημα στη δική μας αυλή.
Στο εύλογο ερώτημα «τι σχέση έχουν όλα αυτά με την οικονομική κρίση;», η απάντηση είναι πολύ απλή: όσο διακατεχόμαστε από τέτοιες νοοτροπίες, δεν ανασκουμπωνόμαστε και συνεχίζουμε αμέριμνοι, μεταθέτοντας το δικό μας πρόβλημα στους γείτονες (τους ευρωπαίους εταίρους μας, εν προκειμένω), η κρίση δεν πρόκειται να ξεπεραστεί.

            *Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com/.
(Δημοσιεύτηκε στη "Θεσπρωτική" στις 51.5.2011)

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Χρέη, χρέη και πάλι χρέη!

Η Περιφερειακή Ενότητα Θεσπρωτίας, όπως αποκαλείται πλέον ο νομός μας, είναι η μικρότερη της Ηπείρου, αφού αντιπροσωπεύει πληθυσμιακά περίπου το 1/7 της συνολικής Περιφέρειας. Θα περίμενε, ως εκ τούτου, κανείς να είναι η πιο «νοικοκυρεμένη» ή, τέλος πάντων, να έχει μπει, λόγω μεγέθους, τάξη πιο γρήγορα στα οικονομικά της στοιχεία. Συμβαίνει, δυστυχώς, το ακριβώς αντίθετο.
Στην απογραφή και στον –ο… Θεός να τον κάνει!-  προϋπολογισμό που συζήτησε και ενέκρινε την περασμένη εβδομάδα το Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου, η Θεσπρωτία είχε τις χειρότερες επιδόσεις σχεδόν σε όλους τους τομείς. Ήταν, για να καταλάβετε, η μόνη που δεν κατάφερε να καταγράψει τα ακίνητά της και στο σχετικό πίνακα της απογραφής, ενώ για τους μεγαλύτερους νομούς: Ιωαννίνων, Άρτας και Πρέβεζας, υπήρχε συνημμένη κατάσταση με την ακίνητη περιουσία που «κληρονόμησαν» οι Περιφερειακές Ενότητες από τις πρώην Νομαρχίες, για τη Θεσπρωτία αναφερόταν: «εκκρεμούν οι απαντήσεις από υποθηκοφυλακεία και κτηματολογικά γραφεία»!
Θα μου πείτε «έσταξε η ουρά του γαϊδάρου που δεν ξέρουμε πόσα ακίνητα έχει η Π.Ε. Θεσπρωτίας και βρήκες θέμα να κάνεις… αντιπολίτευση»; Σίγουρα όχι, είναι η απάντησή μου. Αλλά δεν μπορώ να καταπιώ τόσο εύκολα τις τραγελαφικές καταστάσεις που μαρτυρεί (και) το γεγονός ότι φθάσαμε στον Απρίλιο και οι ιθύνοντες δεν κατάφεραν ακόμη να μάθουν τη διαθέσιμη ακίνητη περιουσία, η οποία, όπως και να το κάνεις, δεν είναι δα και... μυθική.
Αν το επισημαίνω εξ αρχής, είναι γιατί αναρωτιέμαι τι θα γίνει με τα πολύ πιο σοβαρά ζητήματα που έχουμε μπροστά μας, με πρώτο και σημαντικότερο τα υπέρογκα χρέη, τα οποία είναι καταγεγραμμένα στον ίδιο πίνακα απογραφής που κατατέθηκε στο Περιφερειακό Συμβούλιο, στο πλαίσιο της υποχρέωσης του σχεδίου «Καλλικράτης», το οποίο, με τους μηχανισμούς ελέγχου που προβλέπει, συμβάλει –αν μη τι άλλο- στην, έστω αργή, προσγείωση στην οικονομική πραγματικότητα. 
Η Θεσπρωτία, για παράδειγμα, εμφανίζεται να είναι «πρωταθλήτρια» όλης της Ηπείρου στις «ανεξόφλητες οφειλές για τις οποίες έχουν εκδοθεί παραστατικά» με το ποσό των 3.284.745,02 ευρώ, όταν στο σύνολο της Περιφέρειας το αντίστοιχο ποσό των οφειλών είναι 7.263.382,02 ευρώ. Μιλάμε για χρήματα, τα οποία πρέπει να δοθούν άμεσα, καθώς οι προμηθευτές και οι κατασκευαστές τα έχουν ολοκληρώσει, έχουν πληρώσει τον αναλογούντα ΦΠΑ και κινδυνεύουν να καταστραφούν οικονομικά από την παράταση της εκκρεμότητας.
Αν στα πιο πάνω –που, ελπίζουμε, να είναι με ακρίβεια αποτυπωμένα- προσθέσουμε δύο ακόμη ποσά, όπως την οφειλή 2.770.358,37 ευρώ προς τη Δ.Ο.Υ. από «επιβολή δημοσιονομικής διόρθωσης για το έργο του τουριστικού καταφυγίου Συβότων», καθώς και το ποσό των 11.602.502,16 ευρώ από «έργα που είναι σε εξέλιξη», τότε τα συνολικά καταγεγραμμένα χρέη της Π.Ε. Θεσπρωτίας προσεγγίζουν το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 18 εκατ. ευρώ!
Με αυτά τα δεδομένα, όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, θα περάσουν πολλά χρόνια για να απαλλαγούμε από τα συσσωρευμένα χρέη που μας κληρονόμησε η σπατάλη και η κακοδιαχείριση του παρελθόντος, όταν τα έργα δίνονταν και εκτελούνταν… διά λόγου και ήταν συνήθως πολλαπλάσια από τους διαθέσιμους πόρους, μιας και γνώμονας για την ανάθεση ήταν οι «πελατειακές» ανάγκες.
Τώρα που ήρθε η ώρα του λογαριασμού, το αποτέλεσμα δεν είναι άλλο από την πλήρη αδυναμία σχεδιασμού νέων έργων στο νομό μας, ενώ ακόμη  και η επίκληση της… περιφερειακής αλληλεγγύης δεν μπορεί να αλλάξει την δυσοίωνη αυτή προοπτική, καθώς και στους υπόλοιπους νομούς της Ηπείρου –αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο- η εικόνα είναι αντίστοιχη: χρέη, χρέη και πάλι χρέη!
Ο προϋπολογισμός της Περιφέρειας, άλλωστε, που δεν παρά ένα πρόχειρο άθροισμα των οικονομικών στοιχείων από τις τέσσερεις παλαιές Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις, δεν περιλαμβάνει ούτε ένα καινούργιο αναπτυξιακό έργο –τοπικό ή διαπεριφερειακό- σε όλη την Ήπειρο, αφού οι πιστώσεις του δεν αρκούν καλά- καλά για την πληρωμή των ανελαστικών λειτουργικών δαπανών (μισθοί προσωπικού, ενοίκια, κ.λ.π.), πόσω μάλλον για την αποπληρωμή του συνόλου των ληξιπρόθεσμων οφειλών.
Γι΄ αυτό ίσως θα είχε μεγαλύτερη αξία οι πολίτες της Ηπείρου να είχαν τη δυνατότητα να ακούσουν, περισσότερο από τις απόψεις που εκφράσαμε εμείς από τη μειοψηφία, τις αμήχανες τοποθετήσεις της πλειοψηφίας του Περιφερειακού Συμβουλίου, οι εκπρόσωποι της οποίας επιδόθηκαν σε παραπολιτικού ύφους σχόλια κατά του… κακού Κράτους που δεν δίνει χρήματα, εξαιτίας της ακόμη πιο… κακής τρόικας και του… χείριστου μνημονίου.
Νόμιζαν, προφανώς, πως έτσι θα αποκρυβεί το γεγονός ότι -με τρόικα ή χωρίς τρόικα- το μέλλον του νομού μας, όπως και ολόκληρης της Ηπείρου, είναι εξίσου, αν όχι και περισσότερο, υποθηκευμένο με το μέλλον του υπερχρεωμένου ελληνικού δημοσίου.

            *Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com/.

(Δημοσιεύτηκε στη "Θεσπρωτική" στις 5.4.2011)

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

«Εθνικό σπορ» το… «Ράδιο Αρβύλα»

            «Μάλλιασε» η γλώσσα μου τους τελευταίους δώδεκα, δεκατρείς μήνες να προσπαθώ να πείσω μια πλειάδα από γνωστούς και αγνώστους μου, σχετικούς και άσχετους, έχοντες και μη έχοντες, ότι δεν παρίστατο ανάγκη να μετακινήσουν τις καταθέσεις τους από τις ελληνικές τράπεζες και ότι, τέλος πάντων, ο κίνδυνος που αντιμετώπιζαν ήταν πολλαπλώς μεγαλύτερος αν είχαν τα χρήματά τους κάτω από το στρώμα ή… θαμμένα στον κήπο.
Δεν σας κρύβω ότι ακόμη και στη ματιά ορισμένων από όσους φάνηκε να πείθονται από  τα επιχειρήματά μου, που δεν ήταν… ηθικοπατριωτικού, αλλά απολύτως ορθολογικού, περιεχόμενου, διέκρινα μια αίσθηση καχυποψίας. «Μα, έμαθα ότι και υπουργοί έχουν βγάλει έξω τα λεφτά τους», ήταν ο πιο συνήθης… αντίλογος, με βάση τον οποίο η φετινή 25η Μαρτίου, όπως, άλλωστε, και η περυσινή, είχαν αναχθεί σε… «Ημέρα της Κρίσεως», επειδή συνέπιπταν με τις ευρωπαϊκές Συνόδους Κορυφής, οι αποφάσεις των οποίων, ωστόσο, για την ελληνική οικονομία ήταν ήδη σε μεγάλο βαθμό προειλημμένες.
Έχοντας θητεύσει περισσότερο από δυόμισι δεκαετίες στα μέσα ενημέρωσης, έχω επίγνωση ότι τα «κακά νέα» περνούν στον πολύ κόσμο, ο οποίος «μαγνητίζεται» από την… τρομοφοβία, πολύ πιο εύκολα από τα «καλά νέα».
Δεν μπορώ, ωστόσο, να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι έχει αναδειχθεί σε «εθνικό σπορ» μας το… «Ράδιο Αρβύλα». Όχι, βεβαίως η ομώνυμη, πολύ πετυχημένη, τηλεοπτική εκπομπή, αλλά οι ασύστατες διαδόσεις και φημολογίες που κυκλοφορούν για διάφορα κοινωνικά, πολιτικά, ακόμη και ακραιφνώς επιστημονικά ζητήματα και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στις αχανείς εκτάσεις της ημιμάθειας.
 Ούτε μπορώ να…  χωνέψω πως είναι δυνατόν στις μέρες μας να έχουν ακόμη τόσο μεγάλη απήχηση οι κάθε είδους «τσαρλατάνοι» και «αγύρτες» που γίνονται πιστευτοί, διαδίδοντας ό,τι πιο απίθανο και τερατώδες φαντασιώνονται, χωρίς την παραμικρή τεκμηρίωση των ισχυρισμών τους, εκτός από την αοριστία του τύπου… «κάποιος που ξέρει μου είπε».
Ο μικρός μας τόπος, φυσικά, δεν αποτελεί εξαίρεση, όπως με θλίψη διαπίστωσα για μια ακόμη φορά την περασμένη Τετάρτη, όταν συνεδρίαζαν ταυτόχρονα τα δημοτικά συμβούλια της Ηγουμενίτσας και των Φιλιατών, έχοντας, μάλιστα, στην ατζέντα τους συναφές θέμα που αφορούσε  επενδύσεις στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οι οποίες όλοι συμφωνούμε ότι, πέρα από τον τουρισμό, είναι ο μόνος τομέας που μπορεί να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας στην περιοχή μας.
 Παρακολούθησα απευθείας από το διαδίκτυο το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης που έγινε  στο Δημοτικό Συμβούλιο της Ηγουμενίτσας για τον ελληνοϊταλικό αγωγό φυσικού αερίου που σχεδιάζεται να περάσει  από το νομό μας, ο οποίος θα μπορούσε , όπως και όλη η Ήπειρος, με έξυπνες διαπραγματεύσεις και διεκδικητική διάθεση να επωφεληθούν από μια τέτοια επένδυση, που, αν δεν γίνει στον τόπο μας, θα μετακινηθεί προς την Αλβανία.
Απογοητεύθηκα από το επίπεδο των επιχειρημάτων που επιστράτευαν όσοι αντιτίθενται σε αυτό το εθνικής σημασίας έργο, αλλά και από το κλίμα που επικράτησε στη συνεδρίαση και που δεν επέτρεψε στις ψύχραιμες φωνές και στις νουνεχείς απόψεις να ακουστούν με, τουλάχιστον, την ίδια ένταση που εκστομίζονταν οι κινδυνολογίες για τον επερχόμενο… Αρμαγεδδώνα που θα «σαρώσει», δήθεν, τον τουρισμό της Πέρδικας, ακόμη και της Πάργας και των Συβότων!
  Την ίδια ώρα ήμουν σε «ανοιχτή γραμμή» με το Φιλιάτι, όπου συζητείτο στο Δημοτικό Συμβούλιο ένα –τηρουμένων των αναλογιών- μικρό έργο, όπως είναι η εγκατάσταση μιας μονάδας ανεμογεννητριών στο βουνό που βρίσκεται πάνω από το χωριό μου, στην Κοκκινιά.
 Οι αντίστοιχες με τις προηγούμενες  «τερατολογίες»  που ακούστηκαν κι εδώ, (όπως –αν είναι δυνατόν!- ότι μπορεί να πληγούμε από… ραδιενέργεια), ευτυχώς υπήρξαν μειοψηφικές και η πλειοψηφία του Συμβουλίου έδωσε «πράσινο φως» στην επένδυση που, αν μη τι άλλο, μπορεί να κρατήσει στην περιοχή επτά με οκτώ οικογένειες, όσες είναι και οι θέσεις εργασίας που προβλέπεται να δημιουργηθούν όταν με το καλό φυσήξει ο αέρας του Άι Λια στη φτερωτή των ανεμογεννητριών.
 Σε αντίθεση με την Πέρδικα, το «Ράδιο Αρβύλα» ηττήθηκε στην περίπτωση της Κοκκινιάς, αλλά, φοβάμαι πως  για να πάψει να αποτελεί το «εθνικό σπορ» μας, χρειάζεται πολλή, μα πάρα πολλή δουλειά ακόμη….
 Υ.Γ.: Στον τακτικό αναγνώστη της στήλης, ο οποίος μου υπενθύμισε το ερώτημα «είναι λύση οι εκλογές;», που διατύπωνα πριν από πέντε εβδομάδες, επισημαίνοντάς μου ότι είχα γράψει ότι μπορεί να απαντηθεί μετά την 25η Μαρτίου, οφείλω να πω ότι παραμένει αναπάντητο για λόγους, τους οποίους μάλλον θα χρειαστεί να επανέλθω για να τους αναλύσω. 

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com.

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

«Συμπαραστάτης του Πολίτη» ή… «γουρούνι στα σακί»;

«Κάνετε τίποτε εκεί στα Γιάννενα;», είναι το πιο συχνό ερώτημα που δέχομαι από αρκετούς συμπατριώτες που συναντώ, καθώς πηγαινοέρχομαι στις συνεδριάσεις του Περιφερειακού Συμβουλίου Ηπείρου. Παρότι μπήκαμε στον τρίτο μήνα από την ενεργοποίηση των νέων οργάνων, δε μπορώ να κρύψω τη δυσκολία που νοιώθω για να δώσω μια ευθεία απάντηση στο ερώτημα που μου τίθεται.
Μια καλοπροαίρετη προσέγγιση, την οποία, ως ένα βαθμό, ασπάζομαι προσωπικά, λέει πως είναι ακόμη αρκετά νωρίς για να αποφανθεί κανείς τελεσίδικα, καθώς «κάθε αρχή και δύσκολη» και στην προκειμένη περίπτωση της βαθιάς οικονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα μας τα πράγματα διαμορφώνονται ακόμη δυσκολότερα.  
            Από την άλλη, όμως, υπάρχει και η ρήση, σύμφωνα με την οποία «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός», που σημαίνει ότι το νεοσύστατο των θεσμών, όπως και η οικονομική κρίση, δεν μπορεί να αποτελούν μόνιμο άλλοθι για κάθε είδους απραξία και αδράνεια. Με προβληματίζουν όλα αυτά, καθώς είναι «νωπή» στη μνήμη μου η διαπίστωση της αδυναμίας του Περιφερειακού Συμβουλίου μας να επιλέξει προσωπικότητα εγνωσμένου κύρους για τη θέση του «Συμπαραστάτη του Πολίτη και της Επιχείρησης».
Ο «Συμπαραστάτης» είναι ένας νέος θεσμός, ανάλογος με τον «Συνήγορο του Πολίτη», που καθιερώθηκε με το πρόγραμμα «Καλλικράτης» και προβλέπεται για όλους τους Δήμους και τις Περιφέρειες, με στόχο την καταπολέμηση των φαινομένων κακοδιοίκησης. Αποστολή του είναι επιπλέον, σύμφωνα με τη βούληση του νομοθέτη, να διασφαλίζει την αμεροληψία των αρχών, να συμβάλει στη βελτίωση της εξυπηρέτησης των πολιτών και των επιχειρήσεων, όπως και στην αποσυμφόρηση των αιρετών οργάνων από τη συσσώρευση αιτημάτων και παραπόνων των πολιτών.
Ειδικά, για τις Περιφέρειες που «είναι μεγαλύτερες διοικητικές μονάδες με σημαντικές αδειοδοτικές, ελεγκτικές και αναπτυξιακές αρμοδιότητες, καθίσταται ακόμη πιο επιτακτική η αναγκαιότητα για την ανάληψη της θέσης από προσωπικότητα εγνωσμένου κύρους και ανεξαρτησίας», τονίζεται στη ίδια τη εισηγητική έκθεση του νόμου με τον οποία καθιερώθηκε ο νέος θεσμός.
Στην περίπτωση της Περιφέρειας Ηπείρου επιλέχθηκε μια διαδικασία που –αν μη τι άλλο- μαρτυρά έλλειψη πίστης στο θεσμό, αφού οι υποψηφιότητες κατατίθεντο ως την ώρα που ξεκινούσε η συνεδρίαση του Συμβουλίου, στην οποία έπρεπε να ψηφίσουμε, δίχως να είχε προβλεφθεί να είναι παρόντες οι υποψήφιοι για να τους γνωρίσουμε, να ακούσουμε τις απόψεις και τις θέσεις τους και να διαμορφώσουμε γνώμη για το ποιον θα έπρεπε να επιλέξουμε ή να απορρίψουμε.
Εν ολίγοις καλούμαστε να κάνουμε αυτό που στην απλή γλώσσα λέμε «πήρα γουρούνι στο σακί», που από τη μια ευτέλιζε τον ίδιο θεσμό και από την άλλη προσέβαλε βάναυσα την πλειονότητα των δέκα συμπατριωτών μας –όλοι Γιαννιώτες, τυχαίο; Δε νομίζω!- που είχαν μπει στον κόπο να υποβάλουν αιτήσεις υποψηφιοτήτων, αφού, αν γινόταν, υπό αυτές τις συνθήκες εκλογή, αποκτούσαν πλεονέκτημα όσοι είχαν δράσει παρασκηνιακά, είτε οι ίδιοι, είτε υποστηρικτές της υποψηφιότητάς τους. 
Το ζήτημα που ανέκυπτε αφορούσε όλους τους συμβούλους, αλλά πολύ περισσότερο εμάς από τη μείζονα μειοψηφία που επιλέξαμε εν τέλει να ψηφίσουμε «λευκό» στην πρώτη και μόνη, μέχρι στιγμής, ψηφοφορία για να διαμαρτυρηθούμε, έτσι, για τη φαλκίδευση της μοναδικής ίσως προνομίας που δίνει στη μειοψηφία ο «Καλλικράτης», ορίζοντας ότι η επιλογή του «Συμπαραστάτη» γίνεται με την αυξημένη πλειοψηφία των 2/3 των μελών του Περιφερειακού Συμβουλίου και περιορίζοντας, με τον τρόπο αυτό, τη δυνατότητα της περιφερειακής αρχής να επιβάλει τον –όποιο- «εκλεκτό» της.         
Δεν παραγνωρίζω το γεγονός ότι η αδυναμία συναίνεσης παρατηρήθηκε στη μεγάλη πλειονότητα των Δήμων και μόνον δύο από τις δεκατρείς έχουν μέχρι στιγμής επιλέξει «Συμπαραστάτη». Εκείνο που με προβληματίζει είναι η προχειρότητα με την οποία οργανώθηκαν οι διαδικασίες στη δική μας Περιφέρειας, προχειρότητα που, δυστυχώς, είναι διάχυτη στο συνολικό τρόπο λειτουργίας της περιφερειακής αρχής Ηπείρου, ακόμη και σε θέματα, -όπως, άλλωστε, ήταν το προκείμενο-, που δεν σχετίζονται με την εν γένει οικονομική κατάσταση.
Δεν προτρέχω, πάντως, καθώς έχουμε 40 μήνες θητείας μπροστά μας. Και, ειλικρινά, μακάρι να αποδειχθεί πρόωρος ο προβληματισμός που ένοιωσα την ανάγκη να εκμυστηρευθώ, με αφορμή το συχνότερο, όπως γράφω στην αρχή, ερώτημα που δέχομαι.
Υ.Γ.: Μόνον ανεγκέφαλοι θα μπορούσαν να εκλάβουν την αναφορά μου την προηγούμενη εβδομάδα στα νοσοκομεία όλης της χώρας ως αφορμή για άθλια κινδυνολογία εις βάρος του Νοσοκομείου Φιλιατών. Την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους του Ν.Φ. –ιατρικό, νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό- την επιδεικνύω εμπράκτως, έχοντας εκεί νοσηλευόμενο μέλος της οικογενείας μου. Ντροπή και καταισχύνη, λοιπόν, σε όσους «παίζουν» με το αίσθημα ασφάλειας των ασθενών στο όνομα μιας (δήθεν) «δημοσιογραφίας». Θα χρειαστεί, μάλλον, να επανέλθω επί του θέματος.  

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Για τους μετανάστες της Ηγουμενίτσας*


Έχω την αίσθηση ότι αν μπορούσε η ευρεία κοινωνία της Ηπείρου να παρακολουθήσει τη σημερινή –συνέχεια ουσιαστικά της εναρκτήριας- συνεδρίαση του Συμβουλίου μας, θα ένοιωθε απογοήτευση και θλίψη για το ξεκίνημά μας.
Και τα αισθήματα αυτά που –τουλάχιστον εμένα προσωπικά- με διακατείχαν από την αρχή της προηγούμενης συνεδρίασης μας, έγιναν πιο έντονα εξαιτίας της εισήγησης που μόλις ακούσαμε, όχι μόνο από το ύφος της, όσο κυρίως από το περιεχόμενό της.
Γιατί μπορεί, κύριε Πρόεδρε, ως θεσμός να είμαστε νέος, αλλά ο εισηγητής που μόλις ακούσαμε, ο κ. Πιτούλης, δεν είναι καθόλου νέος, όχι στην ηλικία -σε αυτήν φαίνεται νεότατος-, αλλά στη θητεία στα δημόσια πράγματα.
Οκτώ χρόνια δήμαρχος υπήρξε στην Ηγουμενίτσα και θα περίμενε κανείς μια πιο εμπεριστατωμένη μελέτη και παρουσίαση του σοβαρού αυτού προβλήματος που, όπως μόλις μας είπε, ταυτίζεται χρονικά με τη θητεία του. Και κυρίως θα περίμενε κανείς να ξεπερνούσε τις –όποιου επιπέδου- γενικόλογες διαπιστώσεις και ως γνώστης να μας πρότεινε εφικτές λύσεις. Δυστυχώς, όμως, δεν ακούσαμε την παραμικρή πρόταση. Πόσω μάλλον κάτι σχετικό με την ανάληψη δράσης!
Το ζήτημα, βεβαίως, δεν είναι προσωπικό του κ. Πιτούλη. Είναι βαθύτατα πολιτικό και, μετά τις δύο πολύωρες συνεδριάσεις μας, έχω, πλέον, την πεποίθηση ότι άπτεται συνολικά του τρόπου με τον οποίο προσεγγίζει η διοίκηση της Περιφέρειας τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ήπειρος.
Από την ημερήσια διάταξη, άλλωστε, της σημερινής συνεδρίασης «εξαφανίστηκε» η συζήτηση για τη λειτουργία της Κοινωνικής Επιτροπής που ήταν επόμενο στην προηγούμενη ατζέντα μας, υπό τη μορφή ενός πρωθύστερου σχήματος, το οποίο παραμένει.
Καλούμαστε, δηλαδή σήμερα να κάνουμε αυτό που λένε για το κάρο που μπαίνει πριν από το άλογο. Πως αλλιώς, αλήθεια να εξηγηθεί το γεγονός ότι καλούμαστε να συζητήσουμε πρώτα για ένα από τα σοβαρότερα κοινωνικά ζητήματα που αντιμετωπίζει η περιοχή μας, προτού να συζητήσουμε για τη λειτουργία της Κοινωνικής Επιτροπής και να αποφασίσουμε για τη συγκρότησή της, όπως, καθ΄ ά γνωρίζω, έχει γίνει στις άλλες Περιφέρειες;

Τα λέω όλα αυτά, χωρίς, πιστέψτε με, την παραμικρή αντιπολιτευτική διάθεση, αλλά με γνώμονα ότι εμείς ως παράταξη πιστεύουμε σε μια Περιφέρεια που δεν αναζητεί άλλοθι στην απραξία και στην αδράνεια, αλλά, αντιθέτως, μέσα από τη λειτουργία των Επιτροπών και της Ολομέλειας, όπως και από την καθημερινή συγκροτημένη λειτουργία των αρμοδίων υπηρεσιών, αντιμετωπίζει τα προβλήματα και δεν περιορίζεται σε διαπιστώσεις καταστάσεων και απλές διεκπεραιώσεις υποθέσεων.
Και στο προκείμενο πρόβλημα του συνωστισμού των μεταναστών πέριξ του λιμανιού της Ηγουμενίτσας –που η παράταξη μας με ανακοίνωσή της ζήτησε να συζητηθεί στο Συμβούλιο μας και το οποίο, νομίζω, όλοι μας, λίγο ως πολύ, γνωρίζουμε και ξέρουμε τις διαστάσεις του, γι΄ αυτό δεν θα επεκταθώ σε περιττές περιγραφές- πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο ρόλος της Κοινωνικής Επιτροπής είναι κομβικός.

Εν τάχει και για να μην κουράσω το Σώμα θέλω να κλείσω την παρέμβασή μου με τα βασικά σημεία της πρότασής μας που είναι η άμεση σύσταση της Κοινωνικής Επιτροπής, η οποία πρέπει το γρηγορότερο δυνατόν να αναλάβει δράση, κινητοποιώντας όλες τις δυνάμεις που εμπλέκονται στο οξύ μεταναστευτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ηγουμενίτσα, στην οποία δεν είναι υπερβολή να υπογραμμίσει κανείς ότι απειλείται η κοινωνική συνοχή της πόλης και επηρεάζεται αρνητικά η οικονομική ζωή της ευρύτερης περιοχής.

Στο γενικό αυτό πλαίσιο αυτό, προτείνουμε, λοιπόν, ειδικότερα τα εξής:
*Κατ΄ αρχήν, οι κοινωνικές υπηρεσίες και οι υγειονομικές μονάδες της Περιφέρειας μας, όπως και οι εθελοντικές οργανώσεις αρωγής, μη κυβερνητικές οργανώσεις, της Εκκλησίας ή και άλλες, είναι ανάγκη να συντονίζονται από την Κοινωνική Επιτροπή, η οποία καλείται να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανακούφιση τόσο των ίδιων των μεταναστών που ζουν υπό συνθήκες που προσβάλουν τις αξίες του ανθρώπινου πολιτισμού, όσο και των περιοίκων που βιώνουν αισθήματα έντονης ανασφάλειας. Και με αυτή την ευκαιρία πρέπει να χαιρετίσουμε τις πρωτοβουλίες του Δήμου Ηγουμενίτσας, για τις οποίες, δυστυχώς, δεν μπορούσε να είναι σήμερα εδώ για να τις αναπτύξει ο δήμαρχος Γιώργος Κάτσινος που έμεινε ματαίως πέντε ώρες στην προηγούμενη συνεδρίαση, αλλά δεν συζητήθηκε το θέμα. Εμείς εξαίρουμε τη στάση του και στηρίζουμε τις πρωτοβουλίες, διότι είναι η πρώτη φορά που κάποια αρχή της περιοχής μας ασχολείται επιτέλους με το μείζον αυτό ζήτημα και γι΄ αυτό ως παράταξη ήμασταν παρόντες στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου     
*Παράλληλα, η δεύτερη επιμέρους πρότασή μας είναι ότι η Κοινωνική Επιτροπή απαιτείται να βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τις αστυνομικές και λιμενικές υπηρεσίες, όπως και με τους υπευθύνους του Οργανισμού Λιμένος Ηγουμενίτσας, προκειμένου να βρεθεί τρόπος να προπαγανδιστεί αποτελεσματικά η αδυναμία διαφυγής από την Ηγουμενίτσα που –όπως λένε ειδικότεροι από μένα- είναι ο μόνος αποτρεπτικός παράγοντας για τη συγκέντρωσή τους στις παρυφές της πόλης.   
*Επίσης, η Περιφέρεια Ηπείρου, μέσω κυρίως της Κοινωνικής Επιτροπής, αλλά όχι μόνον, πρέπει να προετοιμαστεί άμεσα και να πιέσει προς κάθε κατεύθυνση για την έγκαιρη ενεργοποίηση του νόμου που ψηφίστηκε τις προηγούμενες εβδομάδες από τη Βουλή. Ο νόμος αυτός, μεταξύ άλλων, προβλέπει τη δημιουργία Περιφερειακών Επιτροπών Ασύλου, μια από τις οποίες θα λειτουργήσει εδώ στην έδρα μας, όπως και Κέντρων Υποδοχής, για τα οποία θα πρέπει να έχει άποψη η Περιφέρεια και να υποδείξει –εφόσον θεωρηθεί αναγκαίο- άμεσα κατάλληλους χώρους.

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Αν θέλουμε να δικαιώσουμε το ρόλο μας, το μόνο που δεν μπορούμε να κάνουμε είναι να μένουμε θεατές των εξελίξεων. Κι εμείς που οραματιζόμαστε την Ήπειρο, Τόπο Να Ζούμε, δεν το επιτρέπουμε στους εαυτούς μας.

       *Εισήγηση στη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου στις 9 Φεβρουαρίου 2011.

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Ο αγωγός και «τα κοντά ποδάρια»

            Ανάμεικτα συναισθήματα με διακατείχαν, καθώς παρακολουθούσα την περασμένη Τρίτη τη συζήτηση στην Επιτροπή της Βουλής για τον ελληνοϊταλικό αγωγό φυσικού αερίου που θα διέλθει από τη Θεσπρωτία. Ακούγοντας τις τοποθετήσεις του αρμόδιου υφυπουργού Ενέργειας Γ. Μανιάτη, των υπηρεσιακών παραγόντων της ΔΕΠΑ, των τοπικών μας «αρχόντων» –του περιφερειάρχη Ηπείρου Αλ. Καχριμάνη και του δημάρχου Ηγουμενίτσας Γ. Κάτσινου-, όπως και των βουλευτών που ζήτησαν το λόγο, το αίσθημα της δικαίωσης εναλλασσόταν με εκείνο της απογοήτευσης. 
Εκείνο, ωστόσο, που βάρυνε περισσότερο στις σκέψεις μου ήταν η επιβεβαίωση ενός από τους βασικούς κανόνες της πολιτικής που θέλει τα προεκλογικά ψέματα να έχουν «κοντά ποδάρια». Έβλεπα να καταρρέουν ενώπιόν μου τα «ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα» και να επέρχεται το σύνηθες μετεκλογικό αποτέλεσμα που ό,τι λέει κανείς να το βρίσκει μπροστά του και, συνάμα, να γίνεται καταγέλαστος στα μάτια των συμπολιτών του. Όπως ακριβώς, δηλαδή, συμβαίνει τώρα με όλους όσοι «τζογάριζαν» προεκλογικά με τον αγωγό, εκμεταλλευόμενοι αδίστακτα τις αγωνίες των κατοίκων της Πέρδικας.
Όταν τον περασμένο Σεπτέμβριο ανακινήθηκε το ζήτημα με την δημοσίευση της προμελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων, το ευκολότερο πράγμα για μένα προσωπικά, αλλά και την παράταξη μου «Ήπειρος, Τόπος Να Ζεις», θα ήταν να ακολουθήσουμε την προεκλογική «πεπατημένη», παριστάνοντας τους… υπερευαίσθητους περιβαλλοντικά και «χαϊδεύοντας τα αυτιά» όσων αντιτίθεντο στο έργο, είτε από άγνοια, ανάμεικτη -σε ορισμένες περιπτώσεις- με δικαιολογημένο ενδιαφέρον για τον τόπο τους, είτε από σκοπιμότητες και ενδεχομένως μικροσυμφέροντα που διακυβεύονται από την όδευση του αγωγού.
Το αποφύγαμε, όμως, επιλέγοντας το δύσκολο δρόμο της ειλικρίνειας, της σοβαρότητας και της αξιοπιστίας. Και το κάναμε όχι από «άγνοια κινδύνου», όπως κάποιοι κυνικοί της πολιτικής προδίκαζαν τότε, αλλά έχοντας πλήρη επίγνωση των –πρόσκαιρων- συνεπειών που θα είχε η υπεύθυνη στάση μας. Η διαστρέβλωση, άλλωστε, της θέσης μας που επιχειρήθηκε και η άθλια επίθεση παραπληροφόρησης που εκδηλώθηκε από μερίδα του τοπικού τύπου, όπως και η σπουδή των αντιπάλων μας να  την εκμεταλλευθούν, δεν μας εξέπληξαν, αλλά ούτε και μας έκαμψαν.
Σε κάθε ευκαιρία τονίζαμε ότι «ο αγωγός φυσικού αερίου Ελλάδας - Ιταλίας που θα περάσει από την περιοχή μας είναι, για μας, έργο μεγάλης εθνικής σημασίας, έργο ζωής και ανάπτυξης για την περιοχή μας» και «δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν το μεγάλο αυτό έργο να μετατραπεί σε προεκλογικό κλοτσοσκούφι».
Καυτηριάζαμε την πρακτική που ακολουθούσαν «οι συντηρητικές δυνάμεις της απραξίας» που «δεν διστάζουν να επιχειρήσουν να θυσιάσουν το έργο στο βωμό της εξυπηρέτησης ψηφοθηρικών συμφερόντων» με «διαστρέβλωση της αλήθειας, παραπλάνηση και εκφοβισμό».
          Επιμέναμε ότι «η οριστική απόφαση για τη χωροθέτηση πρέπει να ληφθεί, χωρίς την παραμικρή χρονική καθυστέρηση, μόλις εκλεγεί η νέα αιρετή Περιφέρεια, η οποία θα είναι εκεί παρούσα μαζί με τους κατοίκους της Πέρδικας για να δοθεί η καλύτερη δυνατή λύση», που «θα μειώνει στο ελάχιστο τις όποιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις του έργου».
Υπογραμμίζαμε ότι «η προστασία του φυσικού πλούτου της περιοχής είναι για εμάς όρος αδιαπραγμάτευτος» και το ίδιο ξεκαθαρίζαμε και προς τους Περδικιώτες, τους κατοίκους αυτού του πανέμορφου χωριού που, όπως επισημαίναμε, «μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για το πως η τουριστική ανάπτυξη μπορεί να συμπορευθεί με τη διατήρηση του τοπικού χαρακτήρα μιας περιοχής».
Σε όλα αυτά οι αντίπαλοί μας αντέτειναν γενικόλογες αναφορές για «αρνητικές εξελίξεις» (αφού δεν μπορούσαν να γίνουν πιο συγκεκριμένοι, καθώς τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης), ισχυρισμούς για δήθεν «τετελεσμένα που δεν αλλάζουν» στη χωροθέτηση του εργοστασίου συμπίεσης του αερίου, όπως και σκόπιμη παραπληροφόρηση ότι, τάχα, «ο αγωγός θα είναι transit και δεν θα υπάρχει κανένα αντισταθμιστικό όφελος για την περιοχή».
Είναι οι ίδιοι που τώρα, αυτοδιαψευδόμενοι, ήρθαν στα δικά μας λόγια, αναγνωρίζοντας, από τη μια, την εθνική σημασία του έργου και διατυπώνοντας, από την άλλη, προτάσεις για νέα χωροθέτηση του εργοστασίου συμπίεσης αλλά και διεκδίκησης αντισταθμιστικών.    
          Έχοντας εδραία την πεποίθηση ότι, αν τους είχαμε ακολουθήσει στον κατήφορο της ψηφοθηρίας, η κατάσταση που διαμορφώνεται θα ήταν πιο δυσοίωνη, δεν έχουμε παρά να τους παραδώσουμε στην κρίση των κατοίκων της Πέρδικας, της Θεσπρωτίας και όλης της Ηπείρου.   

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.

(Δημοσιεύτηκε στη "Θεσπρωτική" στις 8.2.2011)