Αμερικανικά μαθήματα

          Την ώρα κατά την οποία διαφόρων ειδών συνομωσιολόγοι και κάθε προέλευσης φανατικοί προμήνυαν την επερχόμενη συντέλεια του κόσμου από την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, ο νικητής των αμερικανικών εκλογών έστελνε, με τον επινίκιο λόγο του, ένα πολύ ηχηρό μήνυμα προς τον λαό του αλλά και προς τη διεθνή κοινότητα. Ένα μήνυμα ενότητας και λογικής που κινούνταν στον αντίποδα από όλα όσα είχε υποστηρίξει προεκλογικά και τα οποία του άνοιξαν τον δρόμο για τον Λευκό Οίκο.

          Τόσο οι υπέρμαχοι του αγώνα κατά του αδιόρατου και συχνά απροσδιόριστου «συστήματος», εδώ στη χώρα μας αλλά και αλλού, οι οποίοι ανέμεναν να ανατραπεί συθέμελα ο καπιταλισμός από την επικράτηση του πορφυρογέννητου μεγιστάνα, όσο και εκείνοι που ήλπιζαν ο άρτι εκλεγείς πλανητάρχης να αρχίσει να κάνει από την πρώτη στιγμή πράξη τις μισαλλόδοξες και ρατσιστικές διακηρύξεις του, θα πρέπει μάλλον να απογοητεύτηκαν ακούγοντας τον να πλέκει το εγκώμιο της αντιπάλου του με την οποία όλο το προηγούμενο διάστημα είχε συγκρουστεί σκληρά απειλώντας την μέχρι και με φυλάκιση.

          Ανεξαρτήτως από την άποψη που μπορεί να έχει κανείς για τον νέο ηγέτη των Ηνωμένων Πολιτειών, τα όσα ακολούθησαν της εκλογής του, μόνον μελαγχολία μπορεί να προκαλούν σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη της δικής μας χώρας που θα μπει στον πειρασμό να τα συγκρίνει με το κλίμα της άνευ ορίων διαρκούς πολεμικής μέσα στο οποίο γίνεται η πολιτική αντιπαράθεση στα καθ΄ ημάς. Ο Τραμπ βγήκε να ανακοινώσει τη νίκη του μόλις δέχθηκε συγχαρητήριο τηλεφώνημα από την Χίλαρυ Κλίντον. Η χαμένη των εκλογών στη δική της πρώτη δημόσια τοποθέτηση μίλησε για ειρηνική μεταβίβαση της εξουσίας, θέλοντας ίσως να προλάβει και τους θερμοκέφαλους μεταξύ των υποστηρικτών της. Το παζλ συμπληρώθηκε από τον απερχόμενο Πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα, ο οποίος, αν και θα παραδώσει τα ηνία της μοναδικής υπερδύναμης σε περισσότερο από δύο μήνες, κάλεσε ήδη τον διάδοχό του στον Λευκό Οίκο για να δρομολογήσουν από κοινού τις διαδικασίες.

          Αρκεί, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, να θυμηθούμε ότι η παράδοση της εξουσίας από τον Αντώνη Σαμαρά στον Αλέξη Τσίπρα δεν έγινε ποτέ. Μάλιστα, οι δυο τους δεν έχουν συναντηθεί ακόμη στη διάρκεια των 22 μηνών που παρήλθαν από την κυβερνητική αλλαγή του Ιανουαρίου του 2015. Και ας μη σπεύσει κανείς να χρεώσει το σύνολο της ευθύνης στον πρώην πρωθυπουργό, που «έφυγε σαν κλέφτης» από το Μαξίμου. Διότι υπάρχει και συνέχεια καθώς ο τωρινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης έσπευσε μετά την εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ στο πρωθυπουργικό γραφείο υποβάλλοντας προτάσεις για μίνιμουμ συνεννόηση ανάμεσα στις δύο παρατάξεις που εναλλάσσονται πλέον στην εξουσία, αλλά η πρωτοβουλία του για συνεννόηση έπεσε στο κενό. Όπως το ίδιο είχε συμβεί νωρίτερα με τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη και τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης που λοιδορήθηκαν ως «τρόικα εσωτερικού» επειδή δεν συμπεριφέρθηκαν όπως ο ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης και συνέβαλαν εμπράκτως στην παραμονή της χώρας στο ευρώ.    

          Η γραμμή με το παρελθόν της προεκλογικής διαμάχης, την οποία συνήθως χαράσσουν οι πολιτικοί ταγοί στις περισσότερες χώρες μόλις κλείνουν οι κάλπες και βγαίνουν οι νικητές και οι ηττημένοι, δυστυχώς, δεν βρίσκει εφαρμογή στα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Και αυτό ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι, παρά τις κωλοτούμπες που συνήθως παντού γίνονται μετεκλογικά, άλλοτε άγαρμπα και άλλοτε με αριστοτεχνικό τρόπο, στη δική μας χώρα τα εξωφρενικά προεκλογικά ψέματα συνεχίζονται ακόμη πιο έντονα και μετά τις εκλογές. Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση Κατρούγκαλου, ο οποίος έφθασε στο σημείο να ισχυριστεί πρόσφατα ότι η μετάθεσή του στο υπουργείο Εξωτερικών έγινε με στόχο να μεταλαμπαδεύσει στην υπόλοιπη Ευρώπη τα… «επιτεύγματά» του στο υπουργείο Εργασίας, όπου, ως γνωστόν, διακρίθηκε για τις ανελέητες περικοπές των συντάξεων.

          Ο εκκεντρικός εκατομμυριούχος Ντόναλντ Τραμπ στην προσπάθεια του να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ είπε, όπως οι πάντες ξέρουν πια, τερατώδη πράγματα. Έδωσε αφειδώς υποσχέσεις που είναι βέβαιο ότι δεν θα εκπληρωθούν. Γιατί εάν γινόταν απόπειρα εκπλήρωσης τους, ο διχασμός που προκάλεσε στην αμερικανική κοινωνία θα μετατρεπόταν πάραυτα σε ανοιχτό εμφύλιο πόλεμο, ενώ οι σχέσεις της χώρας του με τον υπόλοιπο κόσμο θα έπαιρναν επικίνδυνες διαστάσεις.

Χωρίς διάθεση, λοιπόν, να εξωραϊστούν όλα τα σκοταδιστικά μηνύματα, που εξέπεμψε προεκλογικά ο Τραμπ, είναι σαφές πλέον ότι ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ κρίνεται από τα μετεκλογικές διακηρύξεις και τα μετεκλογικά πεπραγμένα του που θα ακολουθήσουν. Διακηρύξεις και πεπραγμένα τα οποία ενδεχομένως δεν θα αρέσουν στους απογοητευμένους από τη ζωή τους λευκούς Αμερικανούς χωρίς πτυχίο, οι οποίοι τον ανέδειξαν νικητή για «να κάνει και πάλι την Αμερική δυνατή». Αποτελούν όμως την πεπατημένη που δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει ο ηγέτης μιας χώρας που οι παραδόσεις της δεν επιτρέπουν παρεκτροπές.

Η αποδοχή, εξάλλου, της ήττας από την Χίλαρυ Κλίντον, η οποία στην πραγματικότητα συγκέντρωσε παναμερικανικά περισσότερες λαϊκές ψήφους από τον ανθυποψήφιό της, επειδή έτσι προβλέπεται στους ισχύοντες κανόνες, συνιστά ένα απαράμιλλο μάθημα το οποίο καλό θα ήταν να το λάμβαναν υπόψη τους πολλοί. Ένα μάθημα που πριν από όλα πρέπει να πάρουν όλοι εκείνοι οι οποίοι δηλώνουν γοητευμένοι από την τάχατες αντισυστημικότητα της ψήφου υπέρ του Τραμπ και που στην πλειονότητα τους δεν εκφράζουν τίποτε περισσότερο από τη δυσκολία τους να λειτουργήσουν στις σημερινές, προβληματικές μεν, πλην, όμως, ανοιχτές και δημοκρατικές κοινωνίες της Δύσης. Το ίδιο μάθημα απευθύνεται, επίσης, στους προοδευτικούς και δημοκρατικούς πολίτες -των ΗΠΑ και όχι μόνον- που αποτελούν το ανάχωμα για να μην πάρουν «σάρκα και οστά» οι προεκλογικοί λαϊκισμοί και οι συνομωσιολογικές προσεγγίσεις του Ντόναλντ Τραμπ. Και του κάθε Τραμπ, ο οποίος, εκμεταλλευόμενος τη συγκυρία, πουλάει «αντισυστημικότητα» που σε αυτούς τους ζοφερούς καιρούς λειτουργεί ως το ασφαλέστερο διαβατήριο για αναρρίχηση στην εξουσία.

Ένας νταουλιέρης στο… Αμέρικα

Δεν ξέρει κανείς τι να… πρωτοθαυμάσει με το «American dream» που έζησε τις προηγούμενες ημέρες ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και επισφραγίστηκε με το… όνειρο εξόδου στις αγορές που φαίνεται να είδε εκεί στη Νέα Υόρκη, σύμφωνα τουλάχιστον με τα όσα ο ίδιος δήλωσε στη διάρκεια του υπερατλαντικού ταξιδιού που φαίνεται να απόλαυσε δεόντως.

Μετά το φιάσκο της εμφάνισης στο Ίδρυμα Κλίντον και τα χάχανα που συνόδευσαν την αμηχανία του να κατανοήσει τη συζήτηση που του άνοιξε ο Αμερικανός πρώην πρόεδρος και την αδυναμία του να βρει επιχειρήματα υπέρ των επενδύσεων στην Ελλάδα, πρέπει να έχει είτε απόλυτη ιδεοληπτική εμμονή είτε άγνοια βασικών γνώσεων για να υποστηρίζει ότι την επομένη που θα αναδιαρθρωθεί το ελληνικό δημόσιο χρέος, η χώρα θα βγει στις αγορές.

Οι αμερικανοί συνομιλητές του κ. Τσίπρα προφανώς και δεν θυμούνταν τις αστειότητες που στο παρελθόν έχει ο ίδιος εκστομίσει για τον… χορό των αγορών. Και γι΄ αυτό πιθανότατα δεν τον ρώτησαν ποιος θα παίζει τα νταούλια. Αλλά ο… αθεόφοβος πώς μπόρεσε να διατυπώσει τέτοιους ισχυρισμούς μια μέρα μετά τα όσα δυσφημιστικά είχε επισημάνει αναφερόμενος σε «συναλλαγές κάτω από το τραπέζι» που χρειάζεται να γίνουν για να υλοποιηθούν επενδυτικές πρωτοβουλίες στην Ελλάδα;

Ακόμη και αν –«παλιά του τέχνη κόσκινο»- φορτώσει όλη την ευθύνη για τη «διεφθαρμένη Ελλάδα» στους προηγούμενους, στο περίφημο «παλιό», που πήρε εντολή να… ξεμπερδέψει μαζί του, πώς, αλήθεια. θα απαντούσε αυτός ο άσπιλος και αμόλυντος εκπρόσωπος του «νέου» αν τον ρωτούσαν οι συνομιλητές του για τη μαζική επιστροφή όλων των επίορκων –μιζαδόρων, φακελλάκηδων, παιδεραστών και πάει λέγοντας- υπαλλήλων στο ελληνικό δημόσιο που έγινε με νόμο της δικής του διακυβέρνησης;  

Είναι, πάντως, απορίας άξιο τι είναι εκείνο που έκανε τον κ. Τσίπρα στο πρώτο μετεκλογικό του ταξίδι να επιδεικνύει τόση… αμερικανολαγνεία. Να είναι μήπως επίδειξη έμπρακτης μεταμέλειας για όσα –«φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» και άλλα ηχηρά παρόμοια- εκστόμιζε από νέος; Ή να γοητεύτηκε τώρα στα σαράντα του από τις κακές συνήθειες του καπιταλισμού και καθώς βρέθηκε στη «Μέκκα» του να είπε και δυο κουβέντες παραπάνω;

Όπως και να έχει, το απροκάλυπτο «γλείψιμο» στους Αμερικανούς στο οποίο επιδόθηκε και η επιθετική διάθεση απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους της χώρας, που είναι οι μόνοι που συμβάλουν στην οικονομική στήριξη της Ελλάδας, από πουθενά δεν προκύπτει ότι μπορεί να προσπορίσουν οφέλη στη χώρα μας. Η κρυάδα, άλλωστε, που πήρε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας με το όνομα της FYROM είναι τόσο νωπή και τόσο διδακτική.

Η ανέξοδη συνηγορία των υπερατλαντικών συμμάχων υπέρ της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, δεν επιτρέπει στον κ. Τσίπρα να παραβλέπει ότι οι αποφάσεις για το συγκεκριμένο ζήτημα θα ληφθούν στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, που θα επωμιστούν το όποιο βάρος από τη δική μας ελάφρυνση, και όχι στην Ουάσιγκτον και στη Νέα Υόρκη.

Από τη στιγμή που οι Αμερικανοί και όποιοι άλλοι πέραν των μελών της ευρωζώνης, δεν συμβάλουν οικονομικά στην υπόθεση αυτή, δεν τους πέφτει και λόγος. Όπως προσφυώς τους είχε θυμίσει στο παρελθόν ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Και είναι βέβαιο ότι θα τους το ξαναθυμίσει με την πρώτη ευκαιρία.

Εκτός πια και αν η δεύτερη φορά Αριστερά διακυβέρνηση της χώρας, που συμπεριφέρεται σαν να… ανακάλυψε την Αμερική, αποφάσισε να αναγορεύσει τις ΗΠΑ ως κηδεμόνα της Ελλάδας που θα διαπραγματεύεται για λογαριασμό της. Οπότε, σε μια τέτοια εκδοχή, ας μην εκπλαγούμε βλέποντας τον κ. Τσίπρα σε ρόλο νταουλιέρη που εκτελεί τον σκοπό που άλλοι παίζουν.

Μόνον, όμως, που το πιθανότερο είναι ότι και πάλι θα τον αναγκάζουν το δισκάκι της επαιτείας να το στρέφει προς την μεριά της Ευρώπης.