Συνολικές προβολές σελίδας

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Νοσοκομεία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Νοσοκομεία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017

Το «παρακράτος» του πλεονάσματος



            «Κάνε λίγη ακόμη υπομονή. Αφού περίμενες από τον Σεπτέμβριο, δεν είναι μεγάλο πρόβλημα να περιμένεις λίγο ακόμη μέχρι να αλλάξει ο χρόνος και να μας φέρουν τα υλικά για την επέμβαση». Η στιχομυθία ανάμεσα σε γιατρό και ασθενή όπως την κατέγραψε αυτήκοος μάρτυς που βρέθηκε σε ένα από τα περιφερειακά νοσοκομεία, υπήρξε άκρως αποκαλυπτική για το τι πραγματικά συμβαίνει στον πολύπαθο χώρο της Υγείας.
Ο ασθενής που φαίνεται ότι είχε κουραστεί από την αναμονή και ήθελε να χειρουργηθεί, ρώτησε αν μπορούσε να αποταθεί προσωπικά στον διοικητή για να του ζητήσει επιτάχυνση της επέμβασής του, αλλά ο γιατρός ήταν αποτρεπτικός: «Τι να σου πω; Κάν’ το. Αλλά δεν νομίζω ότι θα καταφέρεις κάτι», του απάντησε με απόλυτη ηρεμία. «Προτού να αλλάξει ο χρόνος αποκλείεται να γίνουν νέες προμήθειες. Οπότε μάλλον τον χρόνο σου θα χάσεις», συμπλήρωσε.
«Μα ο διοικητής ανακοίνωσε πρόσφατα ότι το νοσοκομείο θα έχει στο κλείσιμο της φετινής χρονιάς πλεόνασμα ενάμισι εκατομμυρίου ευρώ», παρατήρησε παρατυχών πολίτης. Και με ειλικρινή απορία απηύθυνε στο γιατρό το ερώτημα: «Είναι δυνατόν μετά από αυτό να σας λείπουν υλικά και να περιμένουν οι συμπολίτες μας τέσσερις μήνες για μια επέμβαση ρουτίνας;».
«Μα αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Το πλεόνασμα, όπως το λέτε», αντέτεινε ο γιατρός. Και εξήγησε στον συνομιλητή του ότι «επειδή η διοίκηση του νοσοκομείου πρέπει να εμφανίζει πλεόνασμα, λες και είναι ιδιωτική κερδοσκοπική επιχείρηση η οποία πρέπει να γράφει κάθε χρόνο κέρδη, από το καλοκαίρι έχουν σταματήσει οι παραγγελίες ακόμη και για στοιχειώδη υλικά που είναι απαραίτητα για ιατρικές πράξεις».
Υπό άλλες συνθήκες, ο δημοσιογράφος που λάμβανε γνώση ενός τόσο σοβαρού περιστατικού, θα έγραφε ότι έχει όλα τα στοιχεία στη διάθεση της πολιτικής ηγεσίας την οποία θα καλούσε να λάβει θέση και να ανακαλέσει στην τάξη τον ανάλγητο διοικητή ο οποίος υποβάλει σε ταλαιπωρία τους πολίτες μόνο και μόνο επειδή θέλει να παρουσιάζει πλεόνασμα.
Στην παρούσα περίοδο, όμως, δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να κάνει κανείς κάτι τέτοιο. Διότι δεν είναι μόνον ότι δεν ιδρώνει κανενός το αυτί από εκείνους που είναι υπεύθυνοι για τόσες και τόσες αχρείαστες ταλαιπωρίες που υφιστάμεθα τα τελευταία χρόνια. Είναι, πολύ περισσότερο, που ο καταγγέλλων θα λοιδορηθεί και θα χλευαστεί από όλους εκείνους που έχουν στήσει την απάτη με το δήθεν υπερπλεόνασμα που εμφανίζεται εξαιτίας τάχατες της υπεραπόδοσης που έχουν τα άγρια φορολογικά μέτρα που εξοντώνουν συντονισμένα την πάλαι ποτέ μεσαία τάξη της χώρας.
Τί νόημα, άλλωστε, έχει η καταγγελία για τις ελλείψεις των κατά τα άλλα πλεονασματικών δημόσιων μονάδων υγείας, όταν οι πάντες στην κυβέρνηση έχουν γνώση των συγκεκριμένων φαινομένων; Το ομολόγησε αυτές τις μέρες ο αρμόδιος αναπληρωτής υπουργός Υγείας, ο «πολύς» κ. Πολλάκης όταν με ανάρτηση στο facebook, την οποία έκανε για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, έβγαλε προς τα έξω την περιπέτεια που είχε συγγενικό πρόσωπο συνεργάτιδας του στο Σισμανόγλειο νοσηλευτικό ίδρυμα της Αθήνας που, όπως διαπιστώθηκε, δεν διέθετε στους νοσηλευόμενους τον απαραίτητο ιματισμό: κουβέρτες, σεντόνια και μαξιλαροθήκες.
Στο παραληρηματικό κείμενο που ανέβασε στο Διαδίκτυο το περί ού ο λόγος κυβερνητικό στέλεχος για να αποδώσει την  περιπέτεια που έζησε η συνεργάτις του στο «παρακράτος που έχει πολλά πλοκάμια», γράφει –με κεφαλαία γράμματα- ότι το συγκεκριμένο νοσοκομείο «έχει αυτή τη στιγμή ταμειακό διαθέσιμο πάνω από 5 εκατ. ευρώ». Πως και γιατί, αλήθεια, ένα νοσηλευτικό ίδρυμα μπορεί να έχει ένα τόσο υψηλό ποσό ανενεργό; Ακόμη και αν έχει κάνει όλες τις απαραίτητες παραγγελίες και έχει πληρώσει όλες τις προηγούμενες, τί χρειάζεται όλα αυτά τα χρήματα;
Ο λόγος είναι προφανής. Πρόκειται για ποσό που συγκεντρώθηκε επειδή δεν έχουν γίνει οι απαραίτητες πληρωμές. Είναι, στην πραγματικότητα, το γνωστό κόλπο με τα χρηματικά διαθέσιμα των φορέων του Δημοσίου που έχει δεσμεύσει η κυβέρνηση. Και τα οποία, σε συνδυασμό με τις απλήρωτες ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις σε προμηθευτές που πληρώνονται μόνον κατόπιν απειλών -αν είναι δυνατόν!- της τρόικας, χρησιμοποιούνται για να εμφανίσουν το εικονικό υπερπλεόνασμα που αξιοποιείται για να δοθεί το ψηφοθηρικό -δήθεν κοινωνικό- μέρισμα.
Με άλλα λόγια, το… «παρακράτος με τα πολλά πλοκάμια» που βλέπει γύρω του ο κ. Πολλάκης δεν είναι παρά οι υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών που, υπό την καθοδήγηση του Μεγάρου Μαξίμου, στραγγαλίζουν την πραγματική οικονομία, ταλαιπωρούν τους πολίτες και θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές για να δείχνουν ότι είναι τάχατες ελεήμονες προς τους φτωχοποιημένους Έλληνες.
Οι συνέπειες αυτής της τακτικής είναι ήδη βαριές. Και θα γίνουν βαρύτερες, καθώς η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην προσπάθεια της να μοιράσει λίγα ψίχουλα στους πιο αδύναμους πολίτες, δεν δίστασε από τη μια να περικόψει πολλές κοινωνικές δαπάνες και, από την άλλη, να βάλει ψηλά τον πήχη των πρωτογενών πλεονασμάτων.
Το 3,5% που μας επεβλήθη για την επόμενη πενταετία είναι κυρίως αποτέλεσμα της εξοντωτικής πολιτικής που εφαρμόστηκε την τελευταία τριετία με την πολλαπλή αφαίμαξη της πραγματικής οικονομίας, η οποία, παρά τα ασύστολα κυβερνητικά ψεύδη, παρουσιάζει αναιμική ανάκαμψη. Και έτσι θα μείνει όσο η κυβέρνηση και οι υπουργοί της δεν λειτουργούν ως οργανωμένο κράτος αλλά ως… παρακράτος που το μόνο το οποίο  τους ενδιαφέρει είναι πως θα εξαπατήσουν και πάλι τους πολίτες υφαρπάζοντας εκ νέου την ψήφο τους.

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

«Είναι που δεν έχουν όρεξη για δουλειά…»

Παρακολουθώντας τον τρόπο που συμπεριφέρονται αρκετοί από τους κυβερνώντες, αλλά και ευρύτερα από το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό, μου έρχεται στο νου μια ρήση, την οποία, εν είδει παροιμίας, χρησιμοποιούσε ο αείμνηστος παππούς μου σε τέτοιες περιστάσεις. «Δεν είναι, παιδί μου, που δεν δουλεύουν, είναι που δεν έχουν όρεξη για δουλειά», έλεγε.
Είναι, όντως, εντυπωσιακό να βλέπει κανείς πόσο… ανόρεκτα κάνουν τη δουλειά που έχουν αναλάβει αρκετοί από τους κυβερνώντες, οι οποίοι στις περισσότερες των περιπτώσεων κρύβονται πίσω από την τρόικα. Ό,τι κάνουν, ομολογούν ότι γίνεται επειδή «το απαιτεί η τρόικα». Και για ό,τι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν ισχυρίζονται ότι δεν γίνεται διότι «δεν το επιτρέπει η τρόικα».
Θέλω, ωστόσο, να αποφύγω τον πειρασμό να θέσω το ερώτημα «και τότε, ρε φίλε, εσύ γιατί παριστάνεις τον υπουργό;», το οποίο μου έρχεται στα χείλη κάθε φορά που ακούω να διατυπώνονται ισχυρισμοί αυτού του τύπου, επειδή δεν είναι στις προθέσεις μου να υπερασπιστώ τους ιδεοληπτικούς παραλογισμούς που συχνά ενέχουν οι επιβολές των τροϊκανών. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να είναι το μόνιμο άλλοθι για την απραξία.  
Γιατί, κακά τα ψέματα, ο στρεβλός τρόπος με τον οποίο επιχειρείται να εφαρμοστεί η αναγκαία αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, επειδή οι εκπρόσωποι των δανειστών μας θέλουν «εδώ και τώρα ανθρωποθυσίες», είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι ότι, έπειτα από τόσον καιρό που γίνεται συζήτηση για τις επιβεβλημένες αλλαγές, δεν έγινε σε κανένα υπουργείο και σε καμία υπηρεσία ένα, έστω υποτυπώδες, βήμα προς την περιβόητη αξιολόγηση, έτσι ώστε να υπάρχει ένας στοιχειώδης πειστικός αντίλογος απέναντι στις τροϊκανές εμμονές.
Πέραν αυτού, από απλά μέτρα για τη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών που δεν έχουν οικονομικό κόστος ως την μάχη για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, η οποία εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει κάνοντας τη ζωή όλων μας δυσκολότερη, ο κατάλογος με τις πρωτοβουλίες που μπορεί να αναληφθούν από τους έχοντες θέσεις ευθύνης, χωρίς να απαιτείται η άδεια της τρόικας είναι μακρύς.         
Ποιος και γιατί, για παράδειγμα, έχει αφήσει εδώ και κάμποσους μήνες «ακέφαλα» αρκετά νοσοκομεία; Είναι, άραγε, και αυτό «προαπαιτούμενο» για τη δόση; Ή μήπως επανεξετάζεται ο κατάλογος με τους υποψηφίους, επειδή, πλέον, η «μοιρασιά» δεν θα είναι τρικομματική, αλλά δικομματική; (Και με την ευκαιρία στη θέση του «4-2-1», που ξέραμε, τώρα ποιο σύστημα κατανομής των θέσεων ισχύει;).
Ο καθένας μας είναι σε θέση να παραθέσει πολλά ακόμη που μπορεί να γίνουν και δεν γίνονται λόγω της γενικής παραλυσίας που, δυστυχώς, επικρατεί σχεδόν από άκρου εις άκρον της ελληνικής επικρατείας και οφείλεται αφενός στην αβεβαιότητα και στην απαισιοδοξία που έχει καταλάβει τους πάντες και αφετέρου στην απουσία ενός σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας που να ξεπερνάει τη σημερινή δυσμενή μνημονιακή πραγματικότητα και να περιγράφει τη μεταμνημονιακή Ελλάδα.
Αναμφίβολα, ένα τέτοιο σχέδιο ανασυγκρότησης ή μια «νέα αφήγηση», όπως συνηθίζεται να λέγεται τελευταία, συνιστά συνθήκη εκ των ων ουκ άνευ για να υπερβούμε τη σημερινή γενικευμένη καταθλιπτική παραλυσία και να δημιουργηθεί στην ελληνική κοινωνία ατμόσφαιρα βεβαιότητας και αισιοδοξίας.
Και καθώς υπάρχει μπροστά μας η προοπτική της λαϊκής ετυμηγορίας, που αν δεν εκφραστεί με πρόωρες βουλευτικές κάλπες το φθινόπωρο, θα έρθει, σίγουρα, η ώρα της τον ερχόμενο Μάιο με την –τουλάχιστον- διπλή αναμέτρηση για την τοπική αυτοδιοίκηση και την Ευρωβουλή, είναι, νομίζω, βέβαιο ότι η πολιτική δύναμη –μεμονωμένη ή συμμαχική- που θα παρουσιάσει την καλύτερη και πιο πειστική «αφήγηση» θα κόψει πρώτη το νήμα.
Με λίγα λόγια, έχω εδραία την πεποίθηση πως νικητής των επόμενων εκλογών θα είναι εκείνος που θα πείσει ότι έχει σχέδιο για τη χώρα και κυρίως όρεξη για να δουλέψει και να το εφαρμόσει χωρίς προσχηματικά άλλοθι και υπεκφυγές.
(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr στις 29.7.2013)