Συνολικές προβολές σελίδας

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ανάκαμψη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ανάκαμψη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017

Το «παρακράτος» του πλεονάσματος



            «Κάνε λίγη ακόμη υπομονή. Αφού περίμενες από τον Σεπτέμβριο, δεν είναι μεγάλο πρόβλημα να περιμένεις λίγο ακόμη μέχρι να αλλάξει ο χρόνος και να μας φέρουν τα υλικά για την επέμβαση». Η στιχομυθία ανάμεσα σε γιατρό και ασθενή όπως την κατέγραψε αυτήκοος μάρτυς που βρέθηκε σε ένα από τα περιφερειακά νοσοκομεία, υπήρξε άκρως αποκαλυπτική για το τι πραγματικά συμβαίνει στον πολύπαθο χώρο της Υγείας.
Ο ασθενής που φαίνεται ότι είχε κουραστεί από την αναμονή και ήθελε να χειρουργηθεί, ρώτησε αν μπορούσε να αποταθεί προσωπικά στον διοικητή για να του ζητήσει επιτάχυνση της επέμβασής του, αλλά ο γιατρός ήταν αποτρεπτικός: «Τι να σου πω; Κάν’ το. Αλλά δεν νομίζω ότι θα καταφέρεις κάτι», του απάντησε με απόλυτη ηρεμία. «Προτού να αλλάξει ο χρόνος αποκλείεται να γίνουν νέες προμήθειες. Οπότε μάλλον τον χρόνο σου θα χάσεις», συμπλήρωσε.
«Μα ο διοικητής ανακοίνωσε πρόσφατα ότι το νοσοκομείο θα έχει στο κλείσιμο της φετινής χρονιάς πλεόνασμα ενάμισι εκατομμυρίου ευρώ», παρατήρησε παρατυχών πολίτης. Και με ειλικρινή απορία απηύθυνε στο γιατρό το ερώτημα: «Είναι δυνατόν μετά από αυτό να σας λείπουν υλικά και να περιμένουν οι συμπολίτες μας τέσσερις μήνες για μια επέμβαση ρουτίνας;».
«Μα αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Το πλεόνασμα, όπως το λέτε», αντέτεινε ο γιατρός. Και εξήγησε στον συνομιλητή του ότι «επειδή η διοίκηση του νοσοκομείου πρέπει να εμφανίζει πλεόνασμα, λες και είναι ιδιωτική κερδοσκοπική επιχείρηση η οποία πρέπει να γράφει κάθε χρόνο κέρδη, από το καλοκαίρι έχουν σταματήσει οι παραγγελίες ακόμη και για στοιχειώδη υλικά που είναι απαραίτητα για ιατρικές πράξεις».
Υπό άλλες συνθήκες, ο δημοσιογράφος που λάμβανε γνώση ενός τόσο σοβαρού περιστατικού, θα έγραφε ότι έχει όλα τα στοιχεία στη διάθεση της πολιτικής ηγεσίας την οποία θα καλούσε να λάβει θέση και να ανακαλέσει στην τάξη τον ανάλγητο διοικητή ο οποίος υποβάλει σε ταλαιπωρία τους πολίτες μόνο και μόνο επειδή θέλει να παρουσιάζει πλεόνασμα.
Στην παρούσα περίοδο, όμως, δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να κάνει κανείς κάτι τέτοιο. Διότι δεν είναι μόνον ότι δεν ιδρώνει κανενός το αυτί από εκείνους που είναι υπεύθυνοι για τόσες και τόσες αχρείαστες ταλαιπωρίες που υφιστάμεθα τα τελευταία χρόνια. Είναι, πολύ περισσότερο, που ο καταγγέλλων θα λοιδορηθεί και θα χλευαστεί από όλους εκείνους που έχουν στήσει την απάτη με το δήθεν υπερπλεόνασμα που εμφανίζεται εξαιτίας τάχατες της υπεραπόδοσης που έχουν τα άγρια φορολογικά μέτρα που εξοντώνουν συντονισμένα την πάλαι ποτέ μεσαία τάξη της χώρας.
Τί νόημα, άλλωστε, έχει η καταγγελία για τις ελλείψεις των κατά τα άλλα πλεονασματικών δημόσιων μονάδων υγείας, όταν οι πάντες στην κυβέρνηση έχουν γνώση των συγκεκριμένων φαινομένων; Το ομολόγησε αυτές τις μέρες ο αρμόδιος αναπληρωτής υπουργός Υγείας, ο «πολύς» κ. Πολλάκης όταν με ανάρτηση στο facebook, την οποία έκανε για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, έβγαλε προς τα έξω την περιπέτεια που είχε συγγενικό πρόσωπο συνεργάτιδας του στο Σισμανόγλειο νοσηλευτικό ίδρυμα της Αθήνας που, όπως διαπιστώθηκε, δεν διέθετε στους νοσηλευόμενους τον απαραίτητο ιματισμό: κουβέρτες, σεντόνια και μαξιλαροθήκες.
Στο παραληρηματικό κείμενο που ανέβασε στο Διαδίκτυο το περί ού ο λόγος κυβερνητικό στέλεχος για να αποδώσει την  περιπέτεια που έζησε η συνεργάτις του στο «παρακράτος που έχει πολλά πλοκάμια», γράφει –με κεφαλαία γράμματα- ότι το συγκεκριμένο νοσοκομείο «έχει αυτή τη στιγμή ταμειακό διαθέσιμο πάνω από 5 εκατ. ευρώ». Πως και γιατί, αλήθεια, ένα νοσηλευτικό ίδρυμα μπορεί να έχει ένα τόσο υψηλό ποσό ανενεργό; Ακόμη και αν έχει κάνει όλες τις απαραίτητες παραγγελίες και έχει πληρώσει όλες τις προηγούμενες, τί χρειάζεται όλα αυτά τα χρήματα;
Ο λόγος είναι προφανής. Πρόκειται για ποσό που συγκεντρώθηκε επειδή δεν έχουν γίνει οι απαραίτητες πληρωμές. Είναι, στην πραγματικότητα, το γνωστό κόλπο με τα χρηματικά διαθέσιμα των φορέων του Δημοσίου που έχει δεσμεύσει η κυβέρνηση. Και τα οποία, σε συνδυασμό με τις απλήρωτες ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις σε προμηθευτές που πληρώνονται μόνον κατόπιν απειλών -αν είναι δυνατόν!- της τρόικας, χρησιμοποιούνται για να εμφανίσουν το εικονικό υπερπλεόνασμα που αξιοποιείται για να δοθεί το ψηφοθηρικό -δήθεν κοινωνικό- μέρισμα.
Με άλλα λόγια, το… «παρακράτος με τα πολλά πλοκάμια» που βλέπει γύρω του ο κ. Πολλάκης δεν είναι παρά οι υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών που, υπό την καθοδήγηση του Μεγάρου Μαξίμου, στραγγαλίζουν την πραγματική οικονομία, ταλαιπωρούν τους πολίτες και θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές για να δείχνουν ότι είναι τάχατες ελεήμονες προς τους φτωχοποιημένους Έλληνες.
Οι συνέπειες αυτής της τακτικής είναι ήδη βαριές. Και θα γίνουν βαρύτερες, καθώς η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην προσπάθεια της να μοιράσει λίγα ψίχουλα στους πιο αδύναμους πολίτες, δεν δίστασε από τη μια να περικόψει πολλές κοινωνικές δαπάνες και, από την άλλη, να βάλει ψηλά τον πήχη των πρωτογενών πλεονασμάτων.
Το 3,5% που μας επεβλήθη για την επόμενη πενταετία είναι κυρίως αποτέλεσμα της εξοντωτικής πολιτικής που εφαρμόστηκε την τελευταία τριετία με την πολλαπλή αφαίμαξη της πραγματικής οικονομίας, η οποία, παρά τα ασύστολα κυβερνητικά ψεύδη, παρουσιάζει αναιμική ανάκαμψη. Και έτσι θα μείνει όσο η κυβέρνηση και οι υπουργοί της δεν λειτουργούν ως οργανωμένο κράτος αλλά ως… παρακράτος που το μόνο το οποίο  τους ενδιαφέρει είναι πως θα εξαπατήσουν και πάλι τους πολίτες υφαρπάζοντας εκ νέου την ψήφο τους.

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Οι «προφήτες της καταστροφής», το «δόγμα Στάινμπρουκ» και το… 2021



«Εκνευρίζονται οι γνωστοί προφήτες της καταστροφής, χάνουν την ψυχραιμία τους, επειδή, ναι, είμαι αισιόδοξος», είπε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς στην τελευταία ομιλία του στη ΔΕΘ για να προσθέσει: «Αλλά τι νομίζουν; Εγώ δεν βλέπω την ανεργία; Δεν νιώθω τον πόνο; Δεν ξέρω ότι ο κόσμος ζορίζεται και υποφέρει;».
Νωρίτερα είχε αναφερθεί σε «δεκάδες μεγάλες ξένες επιχειρήσεις που έχουν εκφράσει επενδυτικό ενδιαφέρον για την Ελλάδα τους τελευταίους μήνες», εξηγώντας ότι δέχθηκε ο ίδιος στο Μαξίμου όλους όσοι από τους εκπροσώπους ή τις διοικήσεις τους ζήτησαν να τον δουν. Απαρίθμησε τις περισσότερες από αυτές, ενώ αναφέρθηκε και σε «εξαγορές και επενδύσεις από ξένους ομίλους σε ελληνικές επιχειρήσεις τεχνολογίας που πλησιάζουν τα 700 εκατομμύρια μόνο φέτος».
Αθροίζοντας, ωστόσο, κανείς όλες τις νέες θέσεις εργασίας που εξαγγέλθηκαν μετά τις αρκετές, όντως, συναντήσεις που έχει κάνει ο κ. Σαμαράς με εκπροσώπους ξένων ομίλων και συνυπολογίζοντας ακόμη και τις 10.000 θέσεις που λέει ο ίδιος ότι μπορεί να δημιουργηθούν σε βάθος χρόνου από τη διέλευση του αγωγού φυσικού αερίου TAP, μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο συνολικός αριθμός όσων αμέσως ή εμμέσως θα βρουν απασχόληση τα επόμενα ένα με δύο χρόνια θα είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μερικές δεκάδες χιλιάδες.
Αν ληφθεί, όμως, υπόψη ότι η μακρά λίστα με τους ανέργους συμπολίτες μας οδεύει ακάθεκτη προς το 1,4 εκατομμύριο, εκ των οποίων το ένα εκατομμύριο έχει προστεθεί την τελευταία σκληρή μνημονιακή τριετία, εύκολα τίθεται το ερώτημα από πού αντλεί την αισιοδοξία του ο πρωθυπουργός, ο οποίος στην ίδια ομιλία του υποστήριξε ότι «αυτή τη στιγμή, οι πιο συντηρητικοί υπολογισμοί θεωρούν ότι η Ελλάδα θα επιστρέψει στα επίπεδα ευημερίας που ήταν πριν την κρίση γύρω στο 2020».
Για να καταφέρουμε ως το 2020 «να ξεπεράσουμε κάθε προηγούμενο ευημερίας», όπως υποστήριξε ο κ. Σαμαράς ότι «μπορούμε», θα πρέπει καθένα από τα επόμενα επτά χρόνια να δημιουργούνται 140.000 νέες θέσεις εργασίας.
Κάτι τέτοιο, όμως, μόνον ως αδιανόητο μπορεί να θεωρηθεί με δεδομένη την ανάγκη να ακολουθείται ως τότε ιδιαιτέρως σφικτή δημοσιονομική διαχείριση, που σημαίνει πολύ περιορισμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, αφού μόνον έτσι μπορεί να υπάρχουν πλεονάσματα που να καλύπτουν τις τοκοχρεωλυτικές υποχρεώσεις, όσο περιορισμένες και αν είναι αυτές, εξαιτίας ενός πολύ πιθανού έμμεσου «κουρέματος» του χρέους που θα προκύψει από την χρονική μετακύλισή του.
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να είναι κανείς «προφήτης της καταστροφής» για να αντιληφθεί ότι χωρίς ένα μεγάλο σοκ που μπορεί να δημιουργηθεί από μια γενναία χρηματοδότηση επενδυτικών πρωτοβουλιών στην Ελλάδα αλλά και ευρύτερα στον ευρωπαϊκό Νότο, η παγίδα λιτότητας, στην οποία έχουμε εγκλωβιστεί, θα μας ακολουθεί για πολλά – πολλά χρόνια και πάντως πολύ μετά το 2020.
Σίγουρα δεν είναι λύση τα εύκολα δανεικά που μπορεί να ονειρεύονται κάποιοι ότι μπορεί να μας ξαναδοθούν με σκοπό να μοιραστούν, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, σε πελατειακά επιδόματα, χαριστικές παροχές και –γιατί όχι;- μίζες «κολλητών». Από εκεί, όμως, μέχρι του να πιστεύει κανείς ότι η Ελλάδα μπορεί, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να αναπληρώσει σε αντίστοιχο χρόνο τα χαμένο έδαφος της τελευταίας υφεσιακής εξαετίας, πρέπει να είναι πολύ αιθεροβάμων. 
Νομίζω ότι, καλύτερα παντός άλλου, τη λύση που μπορεί να οδηγήσει στην πραγματική διέξοδο προς την ανάκαμψη την περιέγραψε πρόσφατα ο σοσιαλδημοκράτης υποψήφιος καγκελάριος Πέερ Στάινμπρουκ, ο οποίος, στην τηλεοπτική αναμέτρησή του με την αντίπαλό του Άνγκελα Μέρκελ, αναφέρθηκε στην αναγκαιότητα ενός «Σχεδίου Μάρσαλ» με αποδέκτες την Ελλάδα και τις άλλες χώρες του Νότου που θα χρηματοδοτηθεί από ευρωπαϊκούς πόρους.
Αυτό το, ας μας επιτραπεί ο όρος, «δόγμα Στάινμπρουκ» είναι η μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη που μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση που τείνει να παγιωθεί στον ευρωπαϊκό Νότο και που αργά ή γρήγορα δεν θα αφήσει ανεπηρέαστη και την ίδια τη Γερμανία παρά το γεγονός ότι η δική μας κρίση τής εξασφαλίζει μειωμένο κόστος δανεισμού.
Ας ελπίσουμε, λοιπόν, ότι την μεθεπόμενη Κυριακή, οι Γερμανοί ψηφοφόροι θα μας κάνουν τη… χάρη και θα «κοντύνουν» τον σημερινό κυβερνητικό συνασπισμό του Βερολίνου, υποχρεώνοντας τη συντηρητική καγκελάριο να μοιραστεί την εξουσία με τον σοσιαλδημοκράτη ανθυποψήφιό της. Αλλιώς, πολύ δύσκολα βλέπω να εκπληρώνεται η πρωθυπουργική… προφητεία ότι «το 2021 (μπορεί) να γιορτάσουμε όχι απλώς τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, αλλά και την αναγέννηση της χώρας μας».

(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr στις 9.9.2013)

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Το «έγκλημα» δεν ήταν στιγμιαίο, το ίδιο και η ανάκαμψη

Η ζωή, αρκετές φορές, ξεπερνάει και την πιο οργιώδη φαντασία. Γιατί, αλήθεια, ποιος θα φανταζόταν πριν από τρία ή πέντε χρόνια ότι θα ερχόταν  η ώρα που θα περνούσαν την πόρτα του Κορυδαλλού ή θα απειλούνταν με αυτήν, τόσοι μεγαλόσχημοι που μέχρι πρότινος, κατέκλυζαν τις σελίδες του lifestyle, παριστάνοντας τους μεγάλους «χορηγούς» με χρήματα που, προφανώς, δεν ήταν δικά τους;
Το πάθημα του Γιώργου Κοσκωτά, ο οποίος με τα κλεμμένα της Τράπεζας Κρήτης, αγόραζε, στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 «ό,τι πετούσε και ό,τι κολυμπούσε», για να βρεθεί σε λιγότερο από μια δεκαετία πίσω από της φυλακής τα σίδερα, όχι μόνον δεν φαίνεται να έγινε μάθημα, αλλά, μάλλον, λειτούργησε ως πρότυπο για το «επιχειρείν» στην Ελλάδα από πλειάδα ασφαλιστών, κατασκευών, τραπεζιτών, ακόμη και… μόδιστρων!    
Τις ίδιες παραδοξότητες παρατηρεί κανείς και στον τρόπο που διαμορφώθηκε η πολιτική ζωή, ιδίως μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Γιατί, πόσο υψηλές, άραγε, μαντικές ικανότητες θα έπρεπε να διέθετε κανείς για να προβλέψει πριν από δυο τρία χρόνια ότι ένας μικρομεσαίος βουλευτής, χωρίς καμία προηγούμενη θετική διάκριση στη ζωή του, θα πετύχαινε, μέσα από τα social media, να πείσει το 10% των Ελλήνων ότι έχει στο τσεπάκι του όλες τις μαγικές λύσεις και μεταξύ αυτών να απαλλάξει, εν μια νυκτί, τη χώρα από το «επονείδιστο» χρέος;
Εκεί, που, κατά το παρελθόν, απέτυχαν προσωπικότητες με οντότητα, οι οποίοι, σε ορισμένες, τουλάχιστον, περιπτώσεις, είχαν τη δυνατότητα να αρθρώσουν έναν λόγο διαφορετικό από τον κυρίαρχο δικομματισμό, εμφανίστηκαν από το… πουθενά σχήματα, όπως οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» του κ. Πάνου Καμμένου, που τσαλαβουτώντας στα θολά νερά της κρίσης, αλίευσαν τόσες ψήφους που ούτε στα όνειρά τους δεν είχαν πολιτικοί όπως ο Κωστής Στεφανόπουλος, ο νυν πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ο Δημήτρης Τσοβόλας, ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου, ο Αντώνης Τρίτσης, ο Γεράσιμος Αρσένης και –γιατί όχι;- ο Λεωνίδας Κύρκος και άλλοι που αποτόλμησαν να ιδρύσουν τα δικά τους κόμματα.
Η φάση αποσύνθεσης, στην οποία υπεισέρχεται, πλέον, το κόμμα Καμμένου, καθώς οι… δράκοι των συνωμοσιολογικών παραμυθιών φαίνεται να καταπίνουν και τον ίδιο τον εμπνευστή τους, όπως και οι χειροπέδες που φορούν ο ένας μετά τον άλλο οι νεόκοποι ολιγάρχες που πρωταγωνίστησαν στην οικονομική ζωή των τελευταίων δεκαετιών, είναι, κατά την άποψή μου, δύο άκρως διδακτικές ιστορίες. Που βοηθούν να ερμηνεύσει κανείς τη βαθιά και γενικευμένη κρίση που διαπερνά την ελληνική κοινωνία. Και, ταυτόχρονα, να ανιχνεύσει τις προοπτικές που δημιουργούνται για την έξοδο από το μακρύ τούνελ της ύφεσης.
            Μαζί με την οικονομική χρεοκοπία της χώρας, χρεοκόπησαν και πολλά άλλα. Χρεοκόπησε, πρωτίστως, το παρασιτικό μοντέλο του κρατικοδίαιτου επιχειρηματία, ο οποίος δεν αναλάμβανε κανένα επενδυτικό ρίσκο, αλλά βολευόταν με τις μεθόδους της διαπλοκής που συνοψίζονται στο τρίπτυχο: κρατικές επιχορηγήσεις και στραβά μάτια για τη στρέβλωση του υγιούς ανταγωνισμού, τραπεζικά θαλασσοδάνεια, ανεξάντλητη ρευστότητα από τα άνευ ουσιαστικού αντικρίσματος «χαρτιά» που «μοσχοπουλούσε» στο χρηματιστηριακό καζίνο της Σοφοκλέους. Χρεοκόπησε, επίσης, το πελατειακό κράτος, αλλά και ο λαϊκισμός που το συνόδευε και καθήλωνε τη χώρα στην ακινησία.
Όλα αυτά, βεβαίως, δεν έγιναν ούτε σε μια μέρα, ούτε σε έναν μήνα, ούτε καν σε μια τετραετία. Είναι παθογένειες δεκαετιών, στις οποίες δεν συνέβαλε ένας και μόνον παράγων, ούτε μια παράταξη, αλλά ένα ολόκληρο «σύστημα». Τα αίτια του προβλήματος είναι βαθιά και αποτελεί τεράστια αυταπάτη και πελώρια κοροϊδία να θέλει να πείσει κάποιος ότι η απάντηση μπορεί να βρει τη λύση στον απλοϊκό διαχωρισμό: μνημόνιο και αντιμνημόνιο.
Το δίπολο, άλλωστε, «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» ή όποιο άλλο απλουστευμένο ερμηνευτικό σχήμα, που θέλει όλα να ξεκίνησαν για έναν λόγο και κάποια συγκεκριμένη στιγμή, π.χ. τον Μάιο του 2010, όταν, από το Καστελόριζο, ο τότε πρωθυπουργός ανακοίνωσε την ένταξη στο μηχανισμό στήριξης Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΔΝΤ, απαλλάσσει των ευθυνών της την κρατικοδίαιτη επιχειρηματική διαπλοκή και τους ταγούς που την υπέθαλψαν. Δίνει συγχωροχάρτι στο πολύχρονο πάρτι των μεσαζόντων στους εξοπλισμούς και τις άλλες κρατικές προμήθειες. Παραβλέπει τον σχεδόν μόνιμο δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Κλείνει τα μάτια στην κραιπάλη του υπερδανεισμού για να βολευτούν «δικά μας παιδιά», να πληρωθούν «μαϊμού» συντάξεις, να επιδοτηθούν συνδικαλιστικές ηγεσίες, να εξαγοραστούν μέσα ενημέρωσης. 
Αν έχουν κάποια αξία τούτες οι σκέψεις, δεν είναι για να επαναλάβουμε τις, εν πολλοίς, γνωστές διαπιστώσεις για τη δυσμενή πραγματικότητα που βιώνουμε. Είναι, κυρίως, για να συνειδητοποιήσουμε ότι το «έγκλημα» που συντελέστηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν στιγμιαίο. Ήταν διαρκές, αλλά χρειάστηκε χρόνο για να αποκαλυφθεί σε όλη την έκταση που τώρα βλέπουμε να φανερώνεται μπροστά μας.
Έχει, επίσης, σημασία να συνειδητοποιήσουμε ότι καμία κρίση, ποτέ δεν ήταν αιώνια. Οι κοινωνίες που τις αντιμετώπισαν, ακόμη και η νεοελληνική που βίωσε άλλες τρεις μεγάλες χρεοκοπίες, τις ξεπέρασαν όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο οποίος για να επιταχυνθεί απαιτεί σχέδιο, αλλά, πάνω από όλα, δημιουργική προσπάθεια.  Από τη χρεοκοπία επί των ημερών του Χαριλάου Τρικούπη, η χώρα λίγα χρόνια μπήκε δυνατή στους Βαλκανικούς Πολέμους. Και από την χρεοκοπία των αρχών της δεκαετίας του 30, όταν έφθασαν στα μέρη μας οι επιπτώσεις του Μεγάλου Κραχ του 1929, οδηγηθήκαμε στο έπος του 40.
 Χωρίς, λοιπόν,  να παριστάνω τον… μάγο, έχω εδραία την πεποίθηση ότι η ανάκαμψη δεν μπορεί παρά να έρθει. Μόνον, όμως, που, όπως το «έγκλημα» δεν ήταν στιγμιαίο, έτσι και η ανάκαμψη δεν θα είναι στιγμιαία. Ή, με τα λόγια του ποιητή, «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…».  
   
*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος (πολιτικός συντάκτης στο «Πρώτο Θέμα»), περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο πρώτο αιρετό Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com.