Ο Αβδηριτισμός δεν είναι παντοτινός

            Εκεί κάπου στα όρια που χωρίζουν την -τόσο επίκαιρη τούτες τις μέρες- Μακεδονία με τη Θράκη, βρίσκονται τα Άβδηρα, οι κάτοικοι των οποίων, οι περιώνυμοι Αβδηρίτες, υπήρξαν κατά τους τον αρχαίους χρόνους διαβόητοι για την ακρισία και τη ματαιοδοξία που χαρακτήριζε τον βίο και την πολιτεία τους.

            Είναι αρκετά τα, εν είδει ανεκδότων, ιστορικά ανάλεκτα τα οποία από την αρχαιότητα φθάνουν ως τις μέρες μας για να περιγράψουν τον «αβδηριτισμό» ως φαινόμενο συνώνυμο της ανοησίας από την οποία μπορεί να καταληφθεί σε κάποιες φάσεις ένα ολόκληρο κοινωνικό σώμα.

            Αναφέρεται, για παράδειγμα, η κατασκευή στα  Άβδηρα ενός υδραγωγείου που ήταν τόσο άκριτα πολυδάπανη ώστε δεν απέμειναν χρήματα για να διατεθούν για τη σύνδεση του με την πηγή από την οποία θα μεταφερόταν νερό στην πόλη. Παρότι, όμως, το έργο δεν εκπλήρωσε ποτέ τον σκοπό του και έχασκε ημιτελές, ουδείς από τους Αβδηρίτες συγκινούνταν.

Άλλοι διηγούνται τη σκληρή δικαστική διαμάχη που έμεινε στην Ιστορία μέσα από τη γνωστή έκφραση «περί όνου σκιάς». Προέρχεται από την οξεία διαφωνία που εκδηλώθηκε ανάμεσα σε δύο Αβδηρίτες για το αν περιλαμβανόταν ή όχι στην αμοιβή της μίσθωσης ενός γαϊδάρου η (πρόσθετη) υπηρεσία της μεσημβρινής σκιάς που, εκτός από το μεταφορικό έργο, παρέσχε το τετράποδο στον ενοικιαστή των υπηρεσιών του.

Θυμήθηκα όλα τούτα καθώς μαίνεται η μεγάλη αναταραχή που –όλως αιφνιδίως;- φαίνεται να προκλήθηκε στο εσωτερικό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, του πανευρωπαϊκά, αν όχι και παγκόσμια, πιο σουρεαλιστικού κυβερνητικού σχήματος, με αφορμή κάτι που όλοι αναγνωρίζουν ότι δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα «γλωσσικό ολίσθημα» του αρμόδιου για τη μεταναστευτική πολιτική αναπληρωτή υπουργού Γιάννη Μουζάλα.

Είναι απίστευτο ότι άνθρωποι, οι οποίοι εξακολουθητικά αποστρέφουν το βλέμμα τους από το αίσχος διαρκείας που εξελίσσεται στους λασπότοπους της Ειδομένης, κατελήφθησαν αίφνης από… ιερά εθνική αγανάκτηση για ένα στιγμιαίο λάθος, στο οποίο υπέπεσε ο κ. Μουζάλας όταν αποκάλεσε τη FYROM ως «Μακεδονία» αντί για το συνταγματικό της όνομα, όπως επιβάλλεται να κάνει ένας Έλληνας αξιωματούχος.

Παρότι ο δράστης του συγκεκριμένου –λεκτικού, πάντα- ατοπήματος έδειξε διάθεση να το διορθώσει, κατά έναν πολύ παράδοξο τρόπο οι επικριτές του όχι μόνον δεν τον συγχώρησαν, αλλά ανέσυραν από το προεκλογικό χρονοντούλαπο τη χιλιοφορεμένη «λεοντή» του ματαιόδοξου εθνοπατριωτισμού επειδή τάχα θίχθηκαν τα εθνικά τους ιδεώδη.

Θέλουν, προφανώς, να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι το τελευταίο διάστημα το μόνο που είχαν να επιδείξουν ήταν η μοναδική στα χρονικά ακρισία που δεν τους εμπόδισε να καταπιούν τόσες και τόσες διαψεύσεις και ακόμη περισσότερες ταπεινώσεις: από τα hot post που υπόσχονταν ότι ποτέ δεν θα επέτρεπαν να γίνουν στα νησιά ως τα κλειστά σύνορα που de facto μάς επέβαλαν οι βόρειοι γείτονες, τους οποίους, κατά τα λοιπά, απειλούσαμε εμείς με… απομόνωση, για να μη θυμηθούμε τους παλαιότερους «λεονταρισμούς» για τις αποστολές τζιχαντιστών και τις πρόσφατες περιπολίες του ΝΑΤΟ.

Κακά τα ψέματα, ο αρχηγός των ΑΝΕΛ και υπουργός Άμυνας άδραξε μια -ουσιαστικά ανύπαρκτη- αφορμή για να στήσει έναν καβγά που θυμίζει έντονα την «περί όνου σκιά» διαμάχη ανάμεσα στους Αβδηρίτες, τους ίδιους ενδεχομένως, οι οποίοι είχαν, τουναντίον, μείνει παντελώς αδιάφοροι για το πανάκριβο ημιτελές υδραγωγείο. Όπως, προφανώς, έκαναν οι κυβερνητικοί εταίροι του Πάνου Καμένου με τη συμφωνία για τα περιβόητα «σαπάκια», τα υπέργηρα αεροσκάφη του Ναυτικού που ο εκσυγχρονισμός θα μας κοστίσει άνω των 500 εκατ. δολαρίων.

Με άλλα λόγια, και η πλευρά Καμμένου και η πλευρά Μαξίμου «διυλίζουν την κάμηλο και καταπίνουν την κάμηλο», για να θυμηθούμε την ευαγγελική ρήση, επειδή πιστεύουν ότι έχουμε, ίσως, καταληφθεί ομαδικά ως έθνος από το σύνδρομο του «αβδηριτισμού». Σε βαθμό τέτοιο, μάλιστα, που να θεωρούν ότι μπορεί να συνεχίζουν να προσβάλουν βάναυσα τη νοημοσύνη μας με το να θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι η διαφορά που τους χωρίζει είναι το πώς θα αποκαλείται η γειτονική χώρα.

Επειδή, όμως, ακόμη και στα δυσφημισμένα Άβδηρα, που υπήρξε και γενέτειρα γνωστών φιλοσόφων, δεν είχαν καταληφθεί όλοι και για πάντα από «αβδηριτισμό», είναι πιθανό ότι η διαφαινόμενη σύγκρουση ανάμεσα στους δύο τόσο ασυνταίριαστους κυβερνητικούς εταίρους μπορεί εν τέλει να λειτουργήσει λυτρωτικά, λύνοντας, έστω και μέσα από ένα επώδυνο διαζύγιο, έναν γάμο συμφέροντος που έφαγε όλα τα –υποτιθέμενα «αντιμνημονιακά»- ψωμιά του.

Ο αβδηριτικής έμπνευσης συνδυασμός ακρισίας, ματαιοδοξίας και ανοησίας, που βιώνουμε το τελευταίο 14μηνο, δεν οδηγεί πλέον πουθενά και είναι επιτακτική η ανάγκη να τερματιστεί το συντομότερο. Με τον σχηματισμό άλλης κυβέρνησης; Ενδεχομένως. Με τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών; Ίσως.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν μπορεί να έχει μακρινή ημερομηνία λήξης μια κυβέρνηση η οποία, ενώ ανέχεται να βλέπει τη χώρα, στην οποία υποτίθεται ότι ασκεί εξουσία, να μετατρέπεται σε ξέφραγο αμπέλι, απειλείται με κατάρρευση από διορθώσιμα λεκτικά λάθη. Γι΄ αυτό και όσο νωρίτερα φύγει, τόσο το καλύτερο.

Να πέσει… χαρτούρα στον Αχμέτ με το μπουζούκι

Ένα από τα πλέον εμβληματικά χαρακτηριστικά για τα οποία διακρίνονται οι νυν κυβερνώντες και πιθανότατα θα τους το πιστώσει ο ιστορικός του μέλλοντος είναι η λεξιπλαστική ικανότητα που επιδεικνύουν όταν χρειάζεται να διαστρέψουν τη δυσμενή πραγματικότητα και να την αντικαταστήσουν με έναν φαντασιακό κόσμο τον οποίο βλέπουν μόνον οι ίδιοι.

Είναι, μάλιστα, τόσο απόλυτοι στον τρόπο με τον οποίο  διατυπώνουν τους πρωτότυπους –όχι μόνο λεξιλογικά- ισχυρισμούς τους, ακόμη και όταν είναι σε πλήρη αντίθεση με όσα αμέσως πριν είχαν υποστηρίξει οι ίδιοι, που μένει άναυδος όποιος θέλει να προσεγγίσει τα πράγματα με την κοινά παραδεκτή λογική.

Ξεκινώντας από την ανυπέρβλητη λεξιπλασία, δεν μπορώ να μη δηλώσω έκθαμβος από τα νέα επίπεδα, εφάμιλλα αν όχι υπέρτερα  από εκείνα του Γιάν(ν)η Βαρουφάκη, που κατακτά ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Νίκος Ξυδάκης, ο οποίος, προκειμένου να περιγράψει τα όσα διημείφθησαν τη Δευτέρα στις Βρυξέλλες, κατασκεύασε μια ολοκαίνουργια δικιά του λέξη για την περίσταση: τη λέξη «συμπλησίαση».

«Μετά από δυόμισι μήνες συζητήσεων είχαμε συμπλησίαση πάνω σε πρακτικά θέματα και αυτό είναι το πρώτο θετικό», δήλωσε το πρωί της Τρίτης, λίγες ώρες μετά το τέλος της ευρωτουρκικής συνάντησης για το Προσφυγικό που, εν μέσω οξύτατων αντιπαραθέσεων, μετέθεσε τις αποφάσεις για την Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής της 17ης Μαρτίου.

«Δεν καταλήξαμε, διότι οι προτάσεις της Τουρκίας ήταν ιδιαίτερα ριζοσπαστικές για την πλειονότητα των κρατών, δεν υπήρχε διπλωματική προετοιμασία και υπήρχαν αντιδράσεις», απεφάνθη ο κ. Ξυδάκης, επιχειρώντας να συνταυτισθεί με  τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος λίγες ώρες νωρίτερα είχε υποστηρίξει ότι «η Τουρκία είναι αλήθεια ότι ήρθε με δελεαστικές προτάσεις στη Σύνοδο, αιφνιδιάζοντας πολλούς».

Ποιοι «δελεάστηκαν» και ποιοι «αιφνιδιάστηκαν», δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει ο κ. Τσίπρας. Ίσως επειδή δεν θα του ήταν καθόλου εύκολο να διαλέξει τη μια ή την άλλη πλευρά, όταν, μάλιστα, ήταν γνωστό ότι ο ίδιος είχε αποκλειστεί από συνάντηση που είχαν κάνει μια μέρα νωρίτερα ο Τούρκος πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου, η  Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο προεδρεύων της Ένωσης Ολλανδός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε.

Ουδόλως, ωστόσο, φάνηκε να πτοείται ο κ. Τσίπρας από την απομόνωση που του επιφύλαξαν, αν κρίνει κανείς από το ότι στις δηλώσεις του υποστήριξε πως «το συμπέρασμα είναι ότι σε αυτή τη Σύνοδο, όχι μόνο δεν απομονώθηκε η Ελλάδα, αλλά αντιθέτως, απομονώθηκαν οι χώρες εκείνες που ήθελαν να απομονώσουν την Ελλάδα». Ποιοι είναι αυτοί που απομονώθηκαν, παραμένει άγνωστο και φαίνεται ότι ο κ. Τσίπρας το κρατάει κρυφό και σε εκείνους και σε μας.

Ο ηγέτης της χώρας της οποίας όλοι ανεξαιρέτως οι βόρειοι γείτονες (Αλβανία, ΠΓΔΜ και Βουλγαρία) προχώρησαν σε συνοριακούς αποκλεισμούς, έμεινε με την εντύπωση πως «στην πραγματικότητα, αυτό που συνέβη ήταν να δημιουργηθούν τείχη απέναντι σε αυτούς που χτίζουν τείχη». Τείχη βέβαια που είναι αόρατα και τα βλέπει μόνον ο κ. Τσίπρας, γιατί για όλους τους άλλους τα μόνα απολύτως ορατά είναι εκείνα που εγκλωβίζουν μέσα στην ελληνική επικράτεια χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που γίνονται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότεροι.

Με τούτα και με πολλά άλλα, δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη ότι ο ίδιος, θεωρώντας μάλλον μετριοπαθή τη «συμπλησίαση» του υπουργού του, αυτοανακηρύχθηκε σε νικητή της Συνόδου. «Θέλω να επισημάνω ότι σε σχέση με τις αρχικές μας επιδιώξεις, αυτές δηλαδή που από κοινού χαράξαμε ως στόχους στη σύνοδο των πολιτικών αρχηγών την προηγούμενη Παρασκευή (σ.σ.: ξέρετε, εκεί που συνάντησε την «τρόικα εσωτερικού»), έχουμε ουσιαστικά πετύχει τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών των στόχων».

Δεν ξέρω, ειλικρινά, αν αξίζει τον κόπο να παραθέσει κανείς μία προς μία τις αποφάσεις του περίφημου κοινού ανακοινωθέντος των αρχηγών που συμμετείχαν στη σύσκεψη της 4ης Μαρτίου. Αρκεί πιστεύω η επισήμανση ότι το πρώτο από τα πέντε αιτήματα, που, κατά τους Έλληνες ηγέτες, «οφείλει η ΕΕ» να ικανοποιήσει, ήταν «να επιβάλει σ' όλα, ανεξαιρέτως, τα Κράτη-Μέλη της τον πλήρη σεβασμό των υποχρεώσεών τους, ως προς τον δίκαιο και αναλογικό επιμερισμό των Προσφύγων, καθιστώντας σαφές ότι μονομερείς ενέργειες δεν είναι επιτρεπτές και ότι όσοι τις επιλέγουν θα έχουν τις ανάλογες συνέπειες».

Είδε κανείς να γίνεται λόγος στις Βρυξέλλες για οποιαδήποτε συνέπεια σε όσους από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους αρνούνται να πάρουν πρόσφυγες στο έδαφός τους; Δεν νομίζω. Όσο για τα υπόλοιπα που, σύμφωνα με τον κ. Τσίπρα, «πετύχαμε τη σαφή αναφορά στην ουσιαστική ενίσχυση της μετεγκατάστασης (relocation) προσφύγων από την Ελλάδα προς τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης», όπως και για τα περί επικαιροποίησης των συμφωνιών με την Τουρκία για «fast track επανεισδοχή, ώστε να μειωθούν ουσιαστικά οι ροές», στην πράξη θα φανεί αν θα γίνει κάτι από όλα αυτά. Ή θα μείνουμε στα μπουζούκια και στα τριαντάφυλλα της Σμύρνης που μια χαρά άλλοθι έδωσαν στο καθεστώς Ερντογάν που φιμώνει τα μη αρεστά μέσα ενημέρωσης.

Το μόνο θετικό, πάντως, είναι ότι ο κ. Τσίπρας δείχνει πλέον –και ας μην το παραδέχεται- να συνειδητοποιεί τις συνέπειες από την αλλοπρόσαλλη μεταναστευτική πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνησή του, διακηρύσσοντας ότι όποιος έρχεται στην Ελλάδα πρέπει, ανεξαρτήτως αν είναι πρόσφυγας ή απλός οικονομικός μετανάστης, να εξασφαλίζει άσυλο και απρόσκοπτη πορεία προς την υπόλοιπη Ευρώπη.

Μόνον που το συνειδητοποίησε αργά και αφού νωρίτερα μας έκλεισαν τα σύνορα και –εκών άκων- έγινε ο ίδιος άθυρμα στις διαθέσεις της Άνγκελας Μέρκελ, η οποία για τους δικούς της λόγους ήθελε για κάποιο διάστημα ανοιχτά σύνορα, αλλά δεν τα θέλει πια. Με αποτέλεσμα πλέον η Ελλάδα από ελκυστικός προορισμός στο τράνζιτ προς την υπόλοιπη Ευρώπη, που ήταν τους τελευταίους 14 μήνες, να γίνεται έρμαιο στις ορέξεις του Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος θέλει να παίζει το μπουζούκι και να χορεύουν όχι μόνον ο κ. Τσίπρας αλλά και όλοι οι Ευρωπαίοι, που θα χρειαστεί να του πετάξουν πολλή… χαρτούρα για να αλλάξει σκοπό και να αποφασίσει να μαζέψει κάποιους από τους διακινητές που αυξάνουν το ΑΕΠ της γείτονος.

Περίγελως του κάθε… Φίτσο(υλα)!

Ακούγοντας τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στην αλά Μπεν Χουρ πολύωρη τηλεοπτική συνέντευξη που παραχώρησε στην αρχή της εβδομάδας να… ψέγει τον αυστριακό σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Βέρνερ Φάιμαν, μου ήρθε στο νου ένα περιστατικό από εκείνα που καταρρίπτουν μια ακόμη αυταπάτη από τις δεκάδες -ή μήπως εκατοντάδες και βάλε;- που έφεραν την Ελλάδα στη δυσμενή θέση στην οποία βρίσκεται και επιτρέπει στον κάθε Σλοβάκο πολιτικάντη, όπως ο πρωθυπουργός τους Ρόμπερτ Φίτσο, να μας λοιδορεί. 

Ήταν Δεκέμβριος του 2014 και απείχαμε μόνον λίγες ημέρες από την ευόδωση του μεγαλεπήβολου σχεδίου να χρησιμοποιηθεί κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο –ποιος θυμάται τις περιβόητες απόπειρες δωροδοκίας του Χαϊκάλη και της Ξουλίδου;- η προεδρική εκλογή για να ανατραπεί η κυβέρνηση Σαμαρά και να προκληθούν πρόωρες εκλογές που όλοι προεξοφλούσαν ότι θα τις κέρδιζε, όταν ο κ. Τσίπρας επισκέφθηκε το υπουργείο Εξωτερικών.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, τον οποίο συνάντησε εκεί ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ήταν, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα και σε πείσμα των χλιαρών διαψεύσεων που ακολούθησαν, ιδιαίτερα φιλικός έναντι του επισκέπτη του, τον οποίο προειδοποίησε σχεδόν για όλα όσα ακολούθησαν. Κατά βάση τον προέτρεψε να μην βιάζεται να γίνει πρωθυπουργός αφού «έτσι κι αλλιώς, θα γίνεις κάποια στιγμή», όπως του είπε. Και όταν ο κ. Τσίπρας τού απάντησε, μάλλον αφελώς, ότι «θα τα καταφέρουμε έτσι που να μη χρειαστεί να γίνει τίποτε από όλα αυτά», ο αντιπρόεδρο της κυβέρνησης έγινε λιγάκι πιο ωμός: «Αγόρι μου, δεν έχεις καταλάβει. Θα σε γ… με το που θα αναλάβεις», τον προειδοποίησε.

Ξέρετε ποιο ήταν το αντεπιχείρημα του κ. Τσίπρα, σύμφωνα με όσα είχαν διαρρεύσει από αυτή την τόσο «προφητική» συνάντηση; «Μα έχω φίλους στην Ευρώπη, που θα με βοηθήσουν». Και όταν ο συνομιλητής του τού ζήτησε να κατονομάσει ορισμένους, ο εν αναμονή πρωθυπουργός ανέφερε το όνομα του κ. Φάιμαν «που είναι σοσιαλιστής». Η αντίδραση του Βενιζέλου ότι «ναι, αλλά πρωτίστως είναι αυστριακός», δεν φαίνεται να τον έπεισε.

Τη συνέχεια την ξέρουμε για τον «φίλο Βέρνερ», όπως αποκάλεσε τον αυστριακό καγκελάριο στη συνέντευξη της Δευτέρας ο αφελέστατος κ. Τσίπρας, ο οποίος μας είπε με άλλα λόγια ότι μόλις τον συναντήσει θα του πει ότι δεν μας «εξηγήθηκε καλά». Λες και οι διεθνείς σχέσεις ήταν ποτέ θέμα αστικής ευγένειας και όχι ζήτημα εξυπηρέτησης, αποκλειστικά και μόνον, του εθνικού συμφέροντος που εκπροσωπεί ο εκάστοτε στοιχειωδώς σοβαρός ηγέτης ακόμη και όταν εκπροσωπεί την πλέον ανυπόληπτη χώρα.

Με τέτοιες ιδεοληπτικού τύπου αφελείς προσεγγίσεις, φθάσαμε, δυστυχώς, στο σημείο να έχουμε γίνει ο περίγελως του κάθε κ. Φίτσο(υλα), που προσβάλει την Ελλάδα ξέροντας ότι η απαράδεκτη στάση του δεν θα τύχει έμπρακτης αποδοκιμασίας όχι μόνον στο εσωτερικό της δικής του επικράτειας, αλλά και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στις οποίες έχει, ως φαίνεται, χαθεί κάθε συμπάθεια και κάθε σεβασμός για τη χώρα μας.

Πριν βιαστούμε, ωστόσο, να καταφύγουμε σε κανένα καινούργιο απονενοημένο διάβημα απόσυρσης και του πρεσβευτή μας στην Μπρατισλάβα, όπως βλακωδώς πράξαμε με την επικεφαλής της διπλωματικής αντιπροσωπείας μας στη Βιέννη, θα ήταν ίσως καλό να αναρωτηθούμε τι ήταν εκείνο που έκανε τον Σλοβάκο πρωθυπουργό να προειδοποιεί τον έλληνα ομόλογό του –και μαζί όλους εμάς- ότι «θα υπάρχει μόνο ένα hotspot και αυτό θα λέγεται Ελλάδα».    

Οι εύκολοι αφορισμοί, όπως, π.χ., αυτός στον οποίο κατέφυγε η ΝΔ, υποστηρίζοντας ότι «είναι απαράδεκτο χθεσινά μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που μπήκαν σε αυτήν παρακαλώντας την Ελλάδα για στήριξη, να προκαλούν με εχθρικές, άθλιες δηλώσεις, τους Έλληνες», είναι καλοί για εσωτερικοί κατανάλωση, αλλά δεν ερμηνεύουν το φαινόμενο της καταρράκωσης του κύρους της Ελλάδας στο εξωτερικό.

Η βολική, άλλωστε, θεωρία του «είμαστε έθνος ανάδελφον» μόνον ηττοπαθή αισθήματα μπορεί να καλλιεργήσει, όπως έχει ιστορικά αποδειχθεί πολλάκις. Δεν κομίζει, εξάλλου «γλαύκα εις Αθήνας» όποιος υποστηρίζει ότι οι συμμαχίες στη βάση του κοινού συμφέροντος είναι εκείνες που κινούσαν και κινούν τον κόσμο.

 Αφόρητες γενικότητες του τύπου «χρειάζεται να κινητοποιηθούμε όλοι στην Ε.Ε., ώστε να δοθεί αποτελεσματική απάντηση στην προσφυγική κρίση», όπως αυτές του κ. Τσίπρα μπορεί να ηχούν ευχάριστα στα αυτιά ορισμένων. Πλην, όμως, η ευχαρίστηση που προκαλούν μάλλον περιορίζεται μόνον σε εκείνους που δεν θέλουν να παραδεχθούν τη μεγάλη αλήθεια που είπε πρόσφατα ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ότι, δηλαδή, «μας κυβερνούν πρόσωπα ανόητα που θεωρούν ότι από εδώ από την Ελλάδα μπορούν να αλλάξουν το καθεστώς της Ε.Ε.».

Με τέτοια μυαλά και τέτοιες ιδέες, ας μην απορούμε γιατί, μετά τις τράπεζες, μας έκλεισαν και τα σύνορα. Και, αντ΄ αυτού, ας προετοιμαστούμε για τα ακόμη χειρότερα, που, με την πορεία που έχουμε πάρει, δεν θα αργήσουν.

Χάσαμε τους συμμάχους, μας έμειναν οι «προστάτες»

            Πιο απομονωμένη διπλωματικά και περισσότερο ταπεινωμένη εθνικά, από όσο είναι σήμερα, η χώρα μας δεν πρέπει να έχει υπάρξει στο παρελθόν, ίσως από την εποχή της εθνικής Παλιγγενεσίας. 

Ακόμη και στις πλέον «ανώμαλες» περιόδους, όπως η χουντική επταετία, βρέθηκαν στη διεθνή σκηνή καθεστώτα, όπως εκείνα της Αλβανίας του Χότζα ή της Κίνας του Μάο, που για τους δικούς τους λόγους αναβάθμισαν τις σχέσεις με την Ελλάδα των συνταγματαρχών, σπάζοντας την απομόνωση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα ιδίως μετά την υποχρεωτική αποχώρησή της από το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Έμελλε, δυστυχώς, στις μέρες μας, η Ελλάδα του σκληρού πυρήνα της ευρωπαϊκής οικονομικής και νομισματικής ένωσης, η χώρα που στο πρόσφατο παρελθόν κατήγαγε τεράστιες διπλωματικές νίκες, πετυχαίνοντας υψιπετείς στόχους, όπως η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., σε πείσμα της λυσσώδους αντίδρασης της Άγκυρας, να μετατραπεί στον απόλυτο διπλωματικό παρία της Ευρώπης των «28» που κανείς δεν τον υπολογίζει, ούτε δεν τον σέβεται, μηδέ τον υπολήπτεται.

Και μπορεί το περασμένο καλοκαίρι να μας την «χάρισαν», αναβάλλοντας τα προχωρημένα σχέδια να μας διώξουν από την ευρωζώνη και ενδεχομένως από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά τώρα που οι ολέθριοι –όχι μόνον από την δική μας πλευρά- χειρισμοί του Μεταναστευτικού δημιούργησαν μια τεράστια βόμβα η οποία απειλεί τη συνοχή χωρών και την παραμονή στην εξουσία κυβερνήσεων, όλα δείχνουν ότι πολύ δύσκολα να μας τη «ξαναχαρίσουν».

Μέρα με τη μέρα και ώρα με την ώρα, επιβεβαιώνονται οι χειρότεροι φόβοι για τη μετατροπή της ελληνικής επικράτειας σε ένα απέραντο «hotspot», όπως ευσχήμως μας έπεισαν να αποκαλούμε τα ατελείωτα «τσαντίρια» τα οποία είμαστε υποχρεωμένοι να στήνουμε για να φιλοξενήσουμε –εκόντες, άκοντες- τις μυριάδες των απελπισμένων από τη μισή Ασία και την άλλη μισή Αφρική που θέλουν να χρησιμοποιήσουν το ελληνικό έδαφος ως πέρασμα προς το «ευρωπαϊκό όνειρο» τους.

Το πιο απογοητευτικό στην ούτως ή άλλως απελπιστική κατάσταση, η οποία διαμορφώνεται μετά το κλείσιμο των βόρειων συνόρων, που πολλοί, εκτός από την κυβέρνηση, βλέπαμε να έρχεται αργότερα ή γρηγορότερα, είναι ότι η Ελλάδα βρέθηκε μπροστά σε τετελεσμένα χωρίς να έχει στο πλευρό της ούτε έναν πραγματικό σύμμαχο. Αντιθέτως, όλοι, μα όλοι, οι βαλκάνιοι γείτονες συντονίστηκαν με την Αυστρία, η οποία αποκτά ρόλο ρυθμιστή των ευρωπαϊκών που ούτε την εποχή του Μέτερνιχ  δεν είχε καταφέρει να αποκτήσει.

Που είναι, άραγε, εκείνες οι βαρύγδουπες εξαγγελίες για την «Συμμαχία του Ευρωπαϊκού Νότου»; Τι απέγιναν οι μεγαλόστομες διακηρύξεις για «την Ευρώπη που αλλάζει εξαιτίας του ΣΥΡΙΖΑ»; Προφανώς χάθηκαν μαζί με την δήθεν «υπερήφανη διαπραγμάτευση» που είχε ως επικεφαλής τον –σχεδόν κατά γενική ομολογία, πλέον-ανεκδιήγητο πρώην  υπουργό Οικονομικών, ο οποίος πρώτος πέτυχε την απομόνωση της χώρας στις συνεδριάσεις του Eurogroup.

Με συγχωρείτε, αλλά όταν προκαλείς τον Σλοβένο ή τον Σλοβάκο, ο οποίος, αν και φτωχότερος, συμμετέχει στο πρόγραμμα διάσωσης της χώρας σου, επειδή ανήκει στην ευρωζώνη, γιατί να σε σεβαστεί ο Ούγγρος ή ο Βούλγαρος, ιδίως όταν στον τελευταίο κλείνεις και τα σύνορα επειδή έχεις αγροτικές κινητοποιήσεις; Πολύ περισσότερο δεν θα σε σεβαστεί η πολιτική τάξη της ΠΔΓΜ που βρήκε με τη μεταναστευτική κρίση τη χρυσή ευκαιρία που χρόνια αναζητούσε για να αναδείξει γεωπολιτικό πλεονέκτημα έναντι της Ελλάδας.

Κακά τα ψέματα, είτε από άγνοια των πραγμάτων είτε από ιδεοληπτικές εμμονές, η σημερινή κυβέρνηση, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τις τύχες της χώρας, δεν επεδίωξε τη σύναψη αποδοτικών συμμαχιών. Παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς για δήθεν πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, εκείνο που πραγματικά κυνήγησαν οι διπλωματικοί ινστρούχτορες της σημερινής κυβέρνησης ήταν η σύναψη σχέσεων «προστασίας».

Αρχικώς στράφηκαν εκτός Ευρώπης, πλην, όμως, όταν ναυάγησαν νωρίς – νωρίς τα όνειρα για κινέζικες πιστώσεις και ρωσικές προκαταβολές, το έριξαν στις γονυκλισίες προς τον Ομπάμα. Για να καταλήξουν να σέρνονται πότε πίσω από την Μέρκελ και πότε τον Ολάντ, αγνοώντας όλους τους άλλους μικρότερους Ευρωπαίους «παίκτες». Αντί, λοιπόν, να ανοίξουν εδώ και καιρό απευθείας διαύλους με τους γείτονες μας, εναπέθεσαν όλες τις ελπίδες στους «προστάτες».

Από αυτούς περιμένουν τώρα να μας… λυπηθούν και να πιέσουν τους γείτονες μας να ανοίξουν τα σύνορα και τους λοιπούς Κεντροευρωπαίους να δεχθούν να πάρουν στο έδαφός τους μερικούς από τους χιλιάδες των μεταναστών που με αμείωτη ένταση θα εξακολουθήσουν να έρχονται στην Ελλάδα, επειδή εδώ είναι πολύ καλύτερα από τις χώρες τους και αρκετά καλύτερα από την Τουρκία.

Μέχρι το ΝΑΤΟ, που οι σημερινοί κυβερνώντες ήθελαν μέχρι πρότινος τη διάλυσή του, δέχθηκαν, στο πλαίσιο αυτής της λογικής της «προστασίας», να αναλάβει τα ηνία στο Αιγαίο, κάτι που επί σειρά δεκαετιών ήταν αδιανόητο να δεχθεί οποιαδήποτε άλλη ελληνική κυβέρνηση. Παρά ταύτα, όμως, τα αποτελέσματα και αυτού του απελπισμένου διπλωματικού χειρισμού δεν άλλαξαν τη δυσχερή θέση στην οποία περιήλθε η χώρα εξαιτίας της άφρονος πολιτικής που ακολουθήθηκε τον περασμένο χρόνο.

Αλλά, πως μπορεί να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό στην εξωτερική πολιτική, όταν οι ίδιοι άνθρωποι δεν μπορούν να συνάψουν συμμαχίες ούτε καν στο εσωτερικό που έχουν δίπλα τους τόσο «πρόθυμους» -μέχρι παρεξηγήσεως…- συμπαραστάτες, όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η Φώφη Γεννηματά, ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Βασίλης Λεβέντης;

Αντί να αδράξουν την ευκαιρία της συναίνεσης που τους προσφέρεται, ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβερνώσα παρέα του επιλέγουν τα διχαστικά ψεύδη και τις αλαζονικές απειλές. Είναι σαφές ότι αδιαφορούν αν έτσι πριονίζουν το κλαδί στο οποίο κάθονται. Και, προφανώς, δεν δίνουν την παραμικρή σημασία στη ζημιά την οποία προκαλούν στον εθνικό και κοινωνικό κορμό.