Συνολικές προβολές σελίδας

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αλβανία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αλβανία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2023

Η κωλοτούμπα του Όρμπαν, η ευρωπαϊκή διεύρυνση και ο κίνδυνος της Ακροδεξιάς


Υποθέτω ότι δεν εξεπλάγησαν πολλοί -στις Βρυξέλλες, αλλά και διεθνώς- από την… αριστοτεχνική κωλοτούμπα που έκανε ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν διευκολύνοντας την ιστορική απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου να ξεκινήσουν ενταξιακές διαδικασίες με την πολύπαθη Ουκρανία και την εξίσου απειλούμενη από τον ρωσικό επεκτατισμό Μολδαβία.

Είναι άλλωστε γνωστό, τουλάχιστον στη χώρα μας, αλλά όχι μόνον, ότι οι λαϊκιστές ηγέτες της εποχής μας, στους οποίους κατέχει περίοπτη θέση ο αυταρχικός πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, αποδεικνύεται στην πράξη ότι είναι οι πιο ευλύγιστοι στις κυβιστήσεις τις οποίες κάνουν ακόμη και εκεί που λίγοι αναμένουν. Στην έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν πολλές φορές υποδεχθεί υποτιθέμενους «λύκους» που μερικές ώρες έφυγαν από τη συνεδρίαση μεταμορφωμένοι σε «αρνάκια». 

Ο «αιρετικός» κ. Όρμπαν, ο οποίος εμφανίζεται χρόνια τώρα ως μόνιμος αντιρρησίας στις αποφάσεις της ευρωπαϊκής ηγεσίας για μείζονα θέματα κοινοτικής αλληλεγγύης, όπως οι κοινές πολιτικές για το Μεταναστευτικό ή για την αντιμετώπιση της πανδημίας, τους τελευταίους είκοσι μήνες εμφανίζεται να εξυπηρετεί με κάθε τρόπο τα συμφέροντα του Βλαντίμιρ Πούτιν, αντιτασσόμενος με όλα τα μέσα στην ευρωπαϊκή στήριξη προς την Ουκρανία.

Την κρίσιμη ώρα, όμως, αποχώρησε ηθελημένα από τη συνεδρίαση των Ευρωπαίων ηγετών για να ληφθεί, χωρίς το βέτο που απειλούσε ότι θα θέσει, η απόφαση που άνοιξε τον ευρωπαϊκό δρόμο για δύο χώρες οι οποίες ξεπήδησαν από την κατάρρευση του Ανατολικού Συνασπισμού και τα τελευταία χρόνια η Μόσχα απειλεί την εδαφική τους ακεραιότητα και την ίδια την εθνική τους υπόσταση.

Υπό αυτή τη συνθήκη, είναι κατ΄ αρχήν πολύ θετικό που η μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια άνοιξε τις αγκάλες της για να δεχθεί στους κόλπους της έθνη τα οποία σε διαφορετική περίπτωση θα αντιμετώπιζαν μείζονα προβλήματα επιβίωσης. Από την άλλη, όμως, ο δρόμος που θα πρέπει να ακολουθήσουν αυτές οι χώρες μέχρι να έρθει η ώρα της ένταξής τους, θα είναι αναμφίβολα πολύ μακρύς.

Δεν είναι μόνον ότι οι ίδιες απέχουν θεσμικά πάρα πολύ από αυτό που συνηθίσαμε να λέμε «ευρωπαϊκό κεκτημένο», όπως, εξάλλου, συμβαίνει και με τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων, την Αλβανία και τη Βόρεια Μακεδονία, που παρότι ξεκίνησαν νωρίτερα βρίσκονται ακόμη μακριά από τον στόχο της ένταξης. Το δικαιολογημένο βέτο το οποίο, με αφορμή την «υπόθεση Μπελέρη», έθεσε η Αθήνα στις συνομιλίες των Βρυξελλών με τα Τίρανα αποτελεί μια επιπλέον ένδειξη για τα εμπόδια που ορθώνονται στη μελλοντική ευρωπαϊκή διεύρυνση, καθώς στη γειτονική μας χώρα έννοιες όπως το «κράτος δικαίου» είναι μάλλον άγνωστες. 

Ο κομμουνιστικός αυταρχισμός που βίωσαν αυτές οι χώρες, σε συνδυασμό με την αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πόρων που ακολούθησε μετά την κατάρρευση της καθεστηκυίας τάξης, έχει δυστυχώς αφήσει έντονο αποτύπωμα στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή τους που δεν μπορεί να συγκριθεί με την αντίστοιχη κρατών τα οποία ανήκαν στον δυτικό κόσμο ή είχαν εντονότερες επιρροές από τις δυτικές αξίες, όπως, π.χ., η Σλοβενία, η Κροατία και οι βαλτικές δημοκρατίες οι οποίες ενσωματώθηκαν ευκολότερα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Κακά τα ψέματα, όμως, ο μεγαλύτερος κίνδυνος όχι μόνον για την ευρωπαϊκή διεύρυνση, αλλά και για την ίδια την ευστάθεια του ήδη υπάρχοντος ευρωπαϊκού οικοδομήματος, είναι εγγενής και προέρχεται από την σημαντική ενίσχυση των λαϊκίστικων - αντιευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων της Άκρας Δεξιάς σε χώρες με ειδικό πολιτικό βάρος όπως είναι η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Ολλανδία, η Αυστρία και άλλες.

Οι ευρωεκλογές του ερχόμενου Ιουνίου θα είναι ίσως οι πλέον καθοριστικές των πολλών τελευταίων δεκαετιών. Στις επερχόμενες ευρωκάλπες θα δοκιμαστούν σκληρά οι υπολογισμοί για τις μελλοντικές εξελίξεις που κάνουν οι συστημικές δυνάμεις της ευρωπαϊκής ηγεσίας οι οποίες χρόνια τώρα διανέμουν, συνήθως συναινετικά, τα αξιώματα και τους ρόλους ανάμεσα στους κεντροδεξιούς, στους σοσιαλδημοκράτες και στους φιλελεύθερους πολιτικούς.

Αν όμως, όπως δείχνουν πολλές δημοσκοπήσεις, στις ευρωεκλογές του Ιουνίου πάρουν το πάνω χέρι δυνάμεις από τη «Μαύρη Δεξιά», την οποία -ατύπως προς το παρόν- συγκροτούν η Λεπέν στη Γαλλία, η Μελόνι στην Ιταλία, ο Βίλντερς στην Ολλανδία, η Εναλλακτική για τη Γερμανία, το αυστριακό «Κόμμα της Ελευθερίας» και οι ομοϊδεάτες τους σε άλλες χώρες που… ομνύουν στα εθνικά κράτη, προτάσσοντας τις εθνικές ταυτότητες, οι εύθραυστες ευρωπαϊκές ισορροπίες που διαμορφώνονται τα τελευταία χρόνια θα απειληθούν με ανατροπή.

Αν, εν ολίγοις, επιβεβαιωθούν οι δυσοίωνες προβλέψεις των ερευνών της κοινής γνώμης για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, τότε όχι μόνον δεν θα δούμε την ευρωπαϊκή οικογένεια να μεγαλώνει, όπως προοιωνίζεται η (χθεσινή) απόφαση για την έναρξη ενταξιακών συνομιλιών με την Ουκρανία και την Μολδαβία, ως αντίδοτο στην πουτινική επιθετικότητα, αλλά, αντιθέτως, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η οποία απετέλεσε τον αποφασιστικό παράγοντα που εγγυήθηκε την πολύχρονη ειρήνη και ευημερία στη «γηραιά ήπειρο», θα τεθεί ολοκληρωτικά εν αμφιβόλω.

Μας χωρίζουν λιγότερο από έξι μήνες από τις ευρωκάλπες του Ιουνίου. Το διάστημα αυτό θα κριθούν πολλά που θα καθορίσουν όχι μόνον τα πρόσωπα που θα αναλάβουν να ασκήσουν την ευρωπαϊκή ηγεσία για τα επόμενα χρόνια, αλλά συνολικά το μέλλον του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Ας είμαστε, τουλάχιστον, προετοιμασμένοι για όλα τα πιθανά ενδεχόμενα. 

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2020

Εκπλήσσεται κανείς από το δημοσκοπικό double score;


Καθώς το πρώτο κύμα της πανδημίας του κορωνοϊού φαίνεται να ακολουθεί πλέον φθίνουσα πορεία, ίσως είναι η κατάλληλη ώρα για έναν πρώτο απολογισμό σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν οι βασικές εγχώριες πολιτικές δυνάμεις την πρωτόγνωρη αυτή δοκιμασία για ολόκληρο τον πλανήτη.
Η στάση και η συμπεριφορά της κυβέρνησης είναι λίγο ως πολύ γνωστές. Και μάλλον μη αμφισβητούμενες, τουλάχιστον από την μεγάλη πλειονότητα της κοινής γνώμης, η οποία, όπως όλες οι μετρήσεις δείχνουν, επιβραβεύει τον πρωθυπουργό και την κυβερνητική παράταξη.
Σχεδόν από παντού, άλλωστε, αναγνωρίζεται ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επιτελείο του κινήθηκαν εγκαίρως, κινητοποίησαν όλες τις δυνάμεις που διέθετε η χώρα, ενώ έπεισαν και τους πολίτες να ακολουθήσουν τις υποδείξεις των ειδικών.
Η συνταγή που ακολούθησαν οι κυβερνώντες ήταν πολύ απλή. Χωρίς να χρειαστεί να… εφεύρουν εκ νέου την πυρίτιδα, κατέφυγαν στους ειδικούς ζητώντας τα φώτα των γνώσεων τους. Άφησαν κατά μέρος τις κομματικές παρωπίδες που έκαναν αρκετά από τα στελέχη του χώρου τους να ζητούν μέχρι πρότινος την αποκαθήλωση του ΕΣΥ.
Αποφεύγοντας, μάλιστα, τις ακραίες υποδείξεις αντιπάλων τους για «εδώ και τώρα» επίταξη του ιδιωτικού τομέα της υγείας, προώθησαν τη συνεργασία με το δημόσιο σύστημα υγείας, αυξάνοντας τη «δύναμη πυρός» με την οποία το τελευταίο οργάνωσε την άμυνα απέναντι στην πανδημία.
Αλλά και στο οικονομικό πεδίο οι κυβερνητικοί ιθύνοντες κινήθηκαν χωρίς ιδεοληπτικές εμμονές. Υιοθετώντας στην πράξη τις αρχές του κεϋνσιανισμού, αναγνώρισαν χωρίς περιστροφές ότι «η αγορά δεν έχει πάντα τις λύσεις» και άπλωσαν δίχτυ προστασίας για τη διάσωση των επιχειρήσεων και των θέσεων εργασίας.
Αν για κάτι, λοιπόν, διακρίθηκε το κυβερνητικό επιτελείο τους τελευταίους μήνες, κακά τα ψέματα αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο από τον υψηλό βαθμό προσαρμοστικότητας στην πραγματικότητα που επέδειξαν ο πρωθυπουργός και οι στενοί του συνεργάτες.        
Από την άλλη είναι αποκαρδιωτικό να βλέπει κανείς τους αντιπάλους της κυβέρνησης και κατά βάση την ηγεσία και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να… αντιπολιτεύονται την πραγματικότητα. Και για μην θεωρηθεί ότι ενέχει στοιχεία υπερβολής η συγκεκριμένη επισήμανση, ας δούμε την εξέλιξη που είχαν κάποια συγκεκριμένα γεγονότα.    
            Πριν από περίπου ενάμιση μήνα, όταν η πανδημία ήταν στην κορύφωσή της, ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό «Κόντρα», δήλωνε επί λέξει: «Διότι εάν είναι (η Ελλάδα) η τελειότερη στον κόσμο, τι να πούνε οι γείτονές μας, γιατί δεν είναι μόνο η Ιταλία γειτονική χώρα. Δηλαδή ο Ράμα που έχει μόνο 25 θανάτους είναι θεός. Ή ο Μπορίσοφ που έχει 35 είναι και αυτός ημίθεος. Δεν είναι έτσι τα πράγματα».
Στο ανώτατο, δηλαδή, επίπεδο, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αμφισβητούσε ευθέως τη θετική έκβαση που όλοι έβλεπαν ότι είχε η προσπάθεια περιορισμού της υγειονομικής κρίσης.
Στο ίδιο μήκος κύματος αρκετά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν ακόμη και τώρα να αποδίδουν τη πανθομολογούμενη ευνοϊκή εξέλιξη που είχε η εγχώρια καμπύλη με τα κρούσματα, αλλά και τα θύματα της πανδημίας πότε στην καλή τύχη της χώρας και πότε στη γεωγραφική της θέση.
Είναι, όμως, τα πράγματα, όπως τα… θέλουν οι αξιωματούχοι της αντιπολίτευσης; Οι αριθμοί, όταν δεν «μαγειρεύονται», λένε πάντα την αλήθεια. Εξετάζοντας, λοιπόν, συγκριτικά μια δεκάδα χωρών της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων βρίσκουμε τα εξής αδιαμφισβήτητα στοιχεία:
Η Τουρκία, παρόλο που άργησε πολύ καιρό να ανακοινώσει τους πρώτους προσβληθέντες από τον ιό και ο Ερντογάν πανηγύριζε για το… τουρκικό DNA, διατηρεί πλέον τα πρωτεία, έχοντας προσώρας 1.965 κρούσματα ανά εκατομμύριο πληθυσμού.
Ακολουθούν στη δεύτερη θέση η Σερβία με 1.318 κρούσματα ανά εκατομμύριο, στην τρίτη θέση η Βόρεια Μακεδονία με 1.196, στην τέταρτη η Ρουμανία με 1.022 και στην πέμπτη η Βοσνία με 777. Έκτη είναι η Σλοβενία με 710, έβδομη η Κροατία με 547, όγδοη η Αλβανία με 411, ένατη η Βουλγαρία με 368 και δέκατη η Ελλάδα με 282 κρούσματα για κάθε εκατομμύριο κατοίκων της χώρας.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός επιδημιολόγος για να αντιληφθεί ότι η περιορισμένη εξάπλωση που είχαν τα κρούσματα στη χώρα μας ήταν προϊόν της αποτελεσματικότητας που είχαν τα μέτρα τα οποία ελήφθησαν. Ούτε απαιτούνται γνώσεις λοιμωξιολογίας για να αποδεχθεί κάποιος ότι η έγκαιρη ιχνηλάτηση των επαφών όσων διαπιστώθηκε ότι προσβλήθηκαν από τον ιό είναι η κατάλληλη μέθοδος για να περιοριστεί η διασπορά της πανδημίας.
Τούτων δοθέντων, λοιπόν, οι Έλληνες πολίτες, χωρίς να είναι ούτε επιδημιολόγοι ούτε λοιμωξιολόγοι, βλέπουν την πραγματικότητα την οποία αρνείται να δει η ηγεσία και το στελεχιακό δυναμικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και γι΄ αυτό δίνουν σε όλες τις πρόσφατες μετρήσεις δημοσκοπικό double score στον Κυριάκο Μητσοτάκη και στο κυβερνών κόμμα.
Εκπλήσσεται κανείς;

Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2018

Εθνικός ξεπεσμός ενόψει!

            Όσα λάθη και αν κάναμε οι Έλληνες τις προηγούμενες δεκαετίες, ειλικρινά δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι μας αξίζουν όλα όσα υφιστάμεθα το τελευταίο διάστημα. Όσο βαριά και αν ήταν η μνημονιακή οκταετία που αντιμετωπίζουμε και που κανείς δεν ξέρει πόσο ακόμη διαρκέσει, μοιάζει ακόμη βαρύτερος ο εθνικός εξευτελισμός τον οποίο υφιστάμεθα. 
            Είναι απορίας άξιον πως τα έχουμε καταφέρει και σχεδόν όλοι οι γείτονες μας προβάλλουν αξιώσεις έναντι της χώρας μας. Η Ελλάδα ήταν εξίσου αδύναμη και τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, όταν ήταν βουτηγμένη στην οικονομική κρίση, αλλά ούτε η Τουρκία, ούτε η Αλβανία, ούτε η ΠΔΓΜ ξεδίπλωναν τόσο επιθετική ατζέντα διεκδικήσεων εις βάρος μας όσο αυτή που ξεδιπλώνουν αυτή την περίοδο.
            Είναι σαν κάποια αόρατη δύναμη να έδωσε το σήμα και η μια μετά την άλλη οι χώρες της περιοχής να αξιώνουν μονομερείς παραχωρήσεις από την Ελλάδα. Η Τουρκία δεν αρκείται πλέον στις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, αλλά, για πρώτη φορά, διατείνεται ότι οι αμφισβητούμενες, εκ μέρους της, βραχονησίδες αποτελούν δικό τους έδαφος.
            Η Αλβανία προεξοφλεί δικαίωση των απαιτήσεων της για το διαβόητο «Τσάμικο», που καμία ελληνική κυβέρνηση ως τώρα δεν διανοήθηκε να επιτρέψει να μπει στο τραπέζι, ενώ θεωρεί ότι θα τροποποιηθεί η συμφωνία για την οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων με υποχώρηση της ελληνικής πλευράς από τη συμφωνία που είχε συνομολογηθεί πριν από μερικά χρόνια.
            Η ΠΓΔΜ πανηγυρίζει ότι κέρδισε τον όρο «Μακεδονία» στην μελλοντική της ονομασία και η ηγεσία της εμφανίζεται βέβαιη ότι το συγκεκριμένο τεράστιο διπλωματικό κέρδος το απέσπασε χωρίς καμία παραχώρηση στις ελληνικές ενστάσεις για τα αλυτρωτικά ζητήματα και την αναγνώριση της γλώσσας και της εθνικής ταυτότητας τους.
            Φταίει άραγε η κακή μας τύχη για όλα όσα μας συμβαίνουν; Μάλλον όχι. Γιατί αν τα πάρουμε ένα προς ένα θα δούμε ότι τα περισσότερα εξ αυτών τα έχουμε προκαλέσει μόνοι μας. Είναι, δυστυχώς, αποτελέσματα επιλογών των εθνολαϊκιστών που κατέλαβαν την εξουσία και που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι πως θα παραμείνουν γαντζωμένοι στις καρέκλες συνεχίζοντας το μόνο πράγμα που ξέρουν καλά και το οποίο δεν είναι άλλο από την εξαπάτηση των πολιτών.
            Θέλετε παραδείγματα; Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εξαπατούσαν τους Έλληνες ότι δεν θα υπέγραφαν ποτέ Μνημόνια ή ότι δεν θα έκοβαν συντάξεις, ο υπουργός Άμυνας της χώρας πέταγε μίλια μακριά από τα Ίμια στεφάνι στη θάλασσα. Και ενώ τον πρόδιδαν οι φωτογραφίες που ο ίδιος είχε μοιράσει δείχνοντας τις βραχονησίδες περικυκλωμένες από τον τουρκικό στόλο, εξέδιδε ψευδείς ανακοινώσεις ότι τάχατες απέτισε φόρο τιμής στον χώρο θυσίας των αξιωματικών που έχασαν τη ζωή τους στην κρίση του 1996.
            Έπειτα από αυτή την, όπως αποδεικνύεται, «πρόβα» που έκαναν, ταπεινώνοντας τον τάχατες σκληρό Έλληνα υπουργό, που νόμιζε ότι έγινε κάτι σαν τον στρατάρχη Αϊζενχάουερ επειδή φοράει στολές παραλλαγής και πηγαινοέρχεται με στρατιωτικά ελικόπτερα, οι Τούρκοι προχώρησαν στο επόμενο βήμα που ήταν ο διεμβολισμός του σκάφους της ελληνικής Ακτοφυλακής μόλις ένα μίλι από τα Ίμια.
            Ώρες ολόκληρες μετά το θερμό αυτό επεισόδιο, η ελληνική κυβέρνηση ήταν εξαφανισμένη. Και είναι πολύ πιθανό, αν δεν το έφερναν στο φως για προπαγανδιστικούς λόγους οι ίδιοι οι Τούρκοι, να μην είχε μαθευτεί ποτέ. Ο λαλίστατος, άλλωστε, κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος, που όταν τον ακούς να μιλάει για τον Μητσοτάκη μένεις με την εντύπωση ότι γεννήθηκε πολεμοχαρής, περί άλλων ετύρβαζε. Τον ενδιέφερε να επικοινωνήσει την προπαγάνδα για την υπόθεση Novartis και έδειχνε να μην είχε ιδέα για το είχε γίνει στα Ίμια.
            Αλλά δεν ήταν μόνον ο κ. Τζανακόπουλος. Ο υπουργός των Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς δεν μετακινήθηκε από τη Βιέννη όπου βρισκόταν, δικαιώνοντας όσους λένε ότι έχει… απωθημένο με τον Μέτερνιχ. Συνέχισε να ασχολείται με την αγαπημένη του εμμονή που φαίνεται ότι είναι η λύση, με κάθε τίμημα, του «Μακεδονικού». Και το μόνο που βρήκε να πει ήταν ότι στην Άγκυρα «δεν ξέρουν γεωγραφία». Βαριά κουβέντα…
            Όσο για τον πρωθυπουργό; Άφαντος επί τρεις μέρες, ανακοίνωσε ότι την τέταρτη θα έκανε μια βόλτα από το υπουργείο Ναυτιλίας. Ούτε υπουργικό συμβούλιο να συγκαλέσει, ούτε διπλωματικό μαραθώνιο να ξεκινήσει για να ενημερώσει τον διεθνή παράγοντα για την τουρκική προκλητικότητα. Ως να επρόκειτο για κάτι σύνηθες που δεν απαιτούσε κανέναν ειδικό χειρισμό. Πάλι καλά που δεν βγήκε να πει ότι όλα έγιναν για να καλυφθεί η Novartis, όπως είχε το απύθμενο θράσος να ισχυριστεί για τα συλλαλητήρια…   
Και επειδή, αρέσκονται ορισμένοι να κάνουν ανίερες συγκρίσεις με τον Ανδρέα Παπανδρέου, θα είχε αξία να μελετούσαν την αντίδραση του μεγάλου αυτού ηγέτη στην κρίση του Μάρτη του 1987. Συγκάλεσε το υπουργικό συμβούλιο την προηγούμενη από την ημέρα που θα έβγαινε στο Αιγαίο το τουρκικό ερευνητικό σκάφος για να ανακοινώσει σειρά πρωτοβουλιών, ανάμεσα στις οποίες ήταν και το ταξίδι του υπουργού Εξωτερικών Κάρολου Παπούλια στη Σόφια. «Για το θεαθήναι», είπαν ορισμένοι τότε. Μπορεί. Το αποτέλεσμα, όμως, ήταν ότι η Ελλάδα έδειξε ότι δεν ήταν ούτε απομονωμένη, ούτε ανήμπορη.
Γιατί αυτό ακριβώς είναι το θέμα μας. Μπορεί να καλούμε στην Αθήνα -έτσι χωρίς πρόγραμμα…- τον Ερντογάν, όποτε θέλει αυτός να βγει από την  ευρωπαϊκή καραντίνα. Μπορεί να έχουμε συνεχή αλισβερίσια με τον Αλβανό Ράμα και τον Σκοπιανό Ζάεφ, η Ελλάδα, όμως, δεν ήταν ποτέ πιο απομονωμένη διπλωματικά. Και δεν έδειχνε ποτέ πιο ανήμπορη να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της.
Είμαστε στα όρια του εθνικού ξεπεσμού, τα οποία, αν συνεχιστεί η πορεία που ακολουθούν οι κυβερνώντες, πολύ σύντομα θα τα ξεπεράσουμε.

Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017

Απέλπιδες προφεσόροι των fake news



Πρέπει να… γέλασαν και οι πέτρες (από τις οποίες έχουμε άπειρες στην Ήπειρο), όταν την Τρίτη ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ξιφούλκησε από τα Γιάννενα κατά των μέσων ενημέρωσης και των ψευδών ειδήσεων (fake news) που κατήγγειλε ότι διακινούνται για να πληγούν η κυβέρνησή του και ο ίδιος που είναι γνωστοί παγκοσμίως για τη… φιλαλήθεια που τους διακρίνει.
Εκεί, όμως, που πρέπει να… ξεκαρδίστηκαν ακόμη και οι υπόγειες σωληνώσεις του φυσικού αερίου που στρώνονται στη Βόρειο Ελλάδα, θα ήταν όταν, μιλώντας στην κυβερνητική φιέστα, που αποκλήθηκε «Περιφερειακό Συνέδριο για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση στην Ήπειρο», ο κ. Τσίπρας απευθύνθηκε στους Ηπειρώτες για να εξάρει τη σημασία του αγωγού TAP (Trans-Adriatic Pipeline), ο οποίος, όπως επί λέξει ισχυρίστηκε, «βρίσκεται σε πολύ υψηλό ποσοστό ολοκλήρωσης και ξεκινάει από την Αλεξανδρούπολη και καταλήγει στη Θεσπρωτία»!
Διαβάζοντας τη σχετική αποστροφή από το γραπτό κείμενο που υπάρχει στην επίσημη κυβερνητική ιστοσελίδα, θεώρησα ότι μπορεί ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του Μαξίμου να τα έμπλεξε στην απομαγνητοφώνηση της πρωθυπουργικής ομιλίας που έγινε σε μια μέρα που οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι απεργούσαν. Προσφεύγοντας, ωστόσο, στο βίντεο της ομιλίας, που -δόξη και τιμή- φιλοξενεί η ίδια ιστοσελίδα, διαπίστωσα ότι ο κ. Τσίπρας είχε όντως υποστηρίξει ότι ο TAP –τον οποίο μάλιστα ανέφερε με αγγλική προφορά: «Τι-έι-Πι»…- «καταλήγει στη Θεσπρωτία».
Η επίσης εντυπωσιακή διαπίστωση ήταν ότι κανείς από το ακροατήριο των χειροκροτητών και των λοιπών παρισταμένων οι οποίοι, εν είδει «φτωχοσυμπέθερων», είχαν προσέλθει στην αίθουσα που λάμβανε χώρα η φιέστα για να αισθανθούν κοντά στην εξουσία, δεν παρενέβη για να του πει: «Αυτό κι αν είναι fake news, κύριε πρωθυπουργέ!». Στην αίθουσα, ωστόσο, επικράτησε μια παγερή σιωπή. Η οποία, όμως, δεν ξέρω αν ήταν από ενοχή, καθώς δεν πρέπει να παραβλεφθεί ότι αρκετοί από τους παρευρισκόμενους θα έπρεπε να έσκυψαν από ντροπή το κεφάλι ενθυμούμενοι την άθλια πολιτική σπέκουλα στην οποία είχαν συμμετάσχει πριν από μερικά χρόνια με στόχο να μη φθάσει ποτέ στη Θεσπρωτία ο TAP.
Διότι η πραγματικότητα πίσω από τα πρωθυπουργικά fake news είναι ότι, με προεξάρχοντα τα τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και υπό τη συνηγορία διαφόρων οικολογούντων και λοιπών πολιτικάντηδων της περιοχής, την τριετία 2008-2010 δόθηκε ένας θλιβερός αγώνας για να εκτραπεί η διαδρομή του αγωγού. Επί μεγάλο διάστημα, καλλιεργήθηκαν ψευδείς εντυπώσεις περί δήθεν ασύμμετρων περιβαλλοντικών απειλών για τον τουριστικό χαρακτήρα της παράλιας ζώνης της Θεσπρωτίας. Εντυπώσεις που υποχρέωσαν τη ΔΕΠΑ –τα στελέχη της οποίας κινδύνεψαν με πνιγμό από δήθεν φιλοπεριβαλλοντικούς ψευτοακτιβιστές- και τους επιχειρηματικούς ομίλους που συμμετείχαν στην επένδυση να αλλάξουν τη μελέτη χάραξης.
Αποφασίστηκε τότε, ως εναλλακτική λύση, ο αγωγός που θα φέρνει αέριο από την Κασπία να μην έχει την κατάληξή του στη Θεσπρωτία (όπως ψευδώς ισχυρίστηκε ο κ. Τσίπρας, παρότι πέρυσι τον Μάιο πήγε στα εγκαίνια του TAP για να διεκδικήσει δάφνες συμμετοχής της κυβέρνησης του στο έργο) αλλά παρακάμπτει ολόκληρη την Ήπειρο. Γι΄ αυτό, αν είχε επίγνωση για το τι εγκαινίασε πριν από 17 μήνες, δεν θα έλεγε όσα είπε. Διότι θα ήξερε ότι –εξαιτίας των αντιδράσεων- ο αγωγός που ξεκινάει πράγματι από την Αλεξανδρούπολη, στο ύψος της Ιεροπηγής Καστοριάς αφήνει το ελληνικό έδαφος. Στο σημείο εκείνο στρέφεται βόρεια για να περάσει τα ελληνοαλβανικά σύνορα και να καταλήξει στην παράκτια ζώνη της γείτονος χώρας. Και από εκεί με υποθαλάσσιο αγωγό το αζέρικο αέριο θα διοχετεύεται στην Ιταλία και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Έτσι, ένα μεγάλο μέρος από τα οφέλη, που θα είχε η χώρα μας αν ο TAP έμενε μόνον στο έδαφός της, παραχωρήθηκαν στην Αλβανία. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και το ενδεχόμενο του ενεργειακού εφοδιασμού ολόκληρης της Ηπείρου από τον σταθμό υγροποίησης του μεταφερόμενου αερίου που προβλεπόταν να κατασκευαστεί σε περιοχή μακριά από οικισμούς και τουριστικές υποδομές. Αντ΄ αυτού, ο κ. Τσίπρας έδωσε την Τρίτη στα Ιωάννινα υποσχέσεις να αρχίσουν το 2020 έργα για την τροφοδοσία των τεσσάρων μεγάλων πόλεων της Περιφέρειας Ηπείρου. Μόνον όμως που για να γίνει αυτό –αν ποτέ γίνει- θα πρέπει, σύμφωνα με τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες, να υπάρξει «στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας εγκατάσταση δεξαμενών για την αποθήκευση υγροποιημένου φυσικού αερίου». Να γίνει δηλαδή σε κατοικημένη περιοχή αυτό που με λύσσα πολέμησαν οι ΣΥΡΙΖΑίοι παλαιότερα.
Ακόμη και έτσι αν είναι, λίγοι θα εγείρουν αντιρρήσεις στις μέρες μας, εκτός και αν στο μεταξύ –όπερ και το πιθανότερο- χάσουν την εξουσία οι νυν κυβερνώντες και αρχίσουν και πάλι τους ψευτοακτιβισμούς. Τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί. Πολύ περισσότερο όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους οι οποίοι, ενώ έχουν κάνει… «επιστήμη» την εξαπάτηση, διεκδικώντας τα παγκόσμια πρωτεία, τολμούν να μιλούν για fake news ή -επειδή έχουμε και πρωθυπουργό με υψηλού επιπέδου αγγλομάθεια- για desperate news…
Χρειάζεται, πραγματικά, να είναι κανείς πολύ απελπισμένος ή να διαθέτει απροσμέτρητο θράσος για να στηλιτεύει τις δήθεν «απελπισμένες ειδήσεις» και την υποτιθέμενη «απίστευτη προσπάθεια παραπληροφόρησης», την ίδια ώρα που εγκαλεί τους αντιπάλους του για τον «πανικό που (τους) έχει καταλάβει» επειδή τάχατες «βλέπουν ότι, όχι η κυβέρνηση, αλλά η χώρα, πετυχαίνει στόχους, αναγνωρίζεται διεθνώς, ξαναγίνεται χώρα με κύρος στο διεθνές στερέωμα, δεν είναι πια το μαύρο πρόβατο που κανείς δεν ήθελε να ασχολείται μαζί του».
Τα λένε αυτά ανενδοίαστα εκείνοι που, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, γύρισαν πίσω στην ύφεση την οικονομία που το 2014 παρέλαβαν σε φάση (ελαφριάς, έστω) ανάκαμψης και ακόμη δεν μπορεί να επιστρέψει εκεί που ήταν. Τα υποστηρίζουν χωρίς αιδώ αυτοί που κατοχύρωσαν διεθνώς την «kolotoumpa».
Άραγε, το «μάθημα» που τους έδωσε ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ με την κυνική απαίτηση για τα F-16 δεν το πήρε ο κ. Τσίπρας; Εκτός και αν πείστηκε κι ο ίδιος από τις διαρροές του περιβάλλοντός του σύμφωνα με τις οποίες ο… «διαβολικός» πλανητάρχης θα… πει στους Ευρωπαίους να μας μειώσουν το χρέος. Ή αν είναι ακόμη εντυπωσιασμένος από την… ανακάλυψη ότι έχουν «κοινές αξίες», οι οποίες σχετίζονται πιθανότατα με τις συμβουλές τις οποίες αντήλλαξαν για τα fake news. Είναι, άλλωστε, και οι δύο πασίγνωστοι -στο διεθνές στερέωμα!- για την… ειλικρίνειά τους.

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016

Όταν το ρίχνεις συνεχώς στο «Τσάμικο»…



            Στις αρχές του 1991 ο σχετικά νέος ακόμη στον πρωθυπουργικό θώκο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έδειξε, δικαιολογημένη ίσως, σπουδή να γίνει ο πρώτος ηγέτης δυτικής χώρας που επισκεπτόταν τη γειτονική Αλβανία, στην ηγεσία της οποίας ήταν ακόμη οι εκπρόσωποι του καταρρέοντος κομουνιστικού καθεστώτος που, υπό κράτος της μαζικής φυγής των πολιτών της χώρας, είχαν υποχρεωθεί να πάψουν να δολοφονούν όσους αλλόφρονες ομοεθνείς τους επιχειρούσαν με κάθε μέσο και κάθε τίμημα να περάσουν τα σύνορα.
            Έκπληκτοι όσοι μετείχαμε στη δημοσιογραφική αποστολή που κάλυπτε το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στα Τίρανα, ακούσαμε σε μια από τις δημόσιες ενημερώσεις για τα θέματα που συζήτησαν οι δύο αντιπροσωπείες, εκπρόσωπο του υπουργείου Εξωτερικών της γείτονος να μας ανακοινώνει ότι μεταξύ αυτών που τέθηκαν στο τραπέζι ήταν και το «ζήτημα με τις περιουσίες των Τσάμηδων».
            Ο σάλος που προκλήθηκε ήταν αφάνταστος, καθώς η ανακίνηση ενός τέτοιου ζητήματος αιφνιδίασε τους πάντες –ακόμη και όσους, όπως ο υποφαινόμενος, λόγω καταγωγής από την… αυθεντική Τσαμουριά, είχαμε γνώση των πραγματικών διαστάσεων του. Η πρώτη αντίδραση της επίσημης ελληνικής πλευράς ήταν κάτι περισσότερο από αμήχανη: προσπάθησαν αρχικά να μας πείσουν ότι δεν είχαμε ακούσει καλά, εν συνεχεία ότι αυτός που μας μίλησε δεν ήξερε καλά ελληνικά, και, εν τέλει, πως αυτός που μας μίλησε δεν ήταν ακριβώς εκπρόσωπος του αλβανικού ΥΠΕΞ, όπως μας παρουσιάστηκε.
            Στο παρασκήνιο, ωστόσο, η κατάσταση είχε αντιμετωπιστεί με τη δέουσα σοβαρότητα. Επί ποινή άμεσης διακοπής της επίσκεψης, ο πολύπειρος στα διπλωματικά Κωνσταντίνος Μητσοτάκης απαίτησε από τον τελευταίο κομμουνιστή ηγέτη της Αλβανίας Ραμίζ Αλία όχι μόνον διάψευση ότι είχε τεθεί τέτοιο ζήτημα, αλλά και την… «εξαφάνιση από προσώπου γης» (!) του προσώπου –Μπέη ή κάπως έτσι, ήταν το επίθετό του από όσο μπορώ να θυμηθώ έπειτα από 25 και κάτι χρόνια- που είχε κάνει τις επίμαχες ανακοινώσεις.
Όντως, τις επόμενες ώρες ο εκπρόσωπος είχε αποσυρθεί από το προσκήνιο και οι ιθύνοντες της αλβανικής πλευράς, υποχωρώντας στις πιέσεις της ελληνικής, βάλθηκαν να μας… τρελάνουν, «επιβεβαιώνοντας» τους ισχυρισμούς των Ελλήνων επισήμων ότι δεν υπήρξε πρόσωπο που να είχε κάνει για λογαριασμό της αλβανικής πλευράς τις δηλώσεις που είχαμε ακούσει. Μόνον έτσι συνεχίστηκε το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού, ο οποίος λίγο πριν επιστρέψει στην Ελλάδα διέσχισε οδικώς τις περιοχές που διαβιούσε η πολυπληθής ακόμη τότε ελληνική μειονότητα και έτυχε μιας μοναδικά αποθεωτικής υποδοχής στη Δερβιτσάνη.
Ένα τέταρτο του αιώνα μετά, ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς επέλεξε να βρεθεί τις προηγούμενες ημέρες στην αλβανική πρωτεύουσα, αγνοώντας τα σαφώς αρνητικά προμηνύματα που είχε στείλει η ηγεσία της γείτονος. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός τους, ο «πολύς» κ. Εντι Ράμα είχε παραστεί τις προηγούμενες ημέρες στο συνέδριο του κόμματος των λεγόμενων «Τσάμηδων» εγείροντας, κατά τα δημοσιεύματα, θέμα επιστροφής περιουσιών.
Οι ομάδες των διαδηλωτών που επεχείρησαν να εμποδίσουν την απρόσκοπτη πρόσβαση του κ. Κοτζιά στο κτίριο του αλβανικού υπουργείου Εξωτερικών, φωνάζοντας προκλητικά συνθήματα του τύπου «Τσαμουριά μητέρα μας, περίμενέ μας», ήρθαν μάλλον ως φυσική συνέπεια των αλαζονικών πρωθυπουργικών δηλώσεων.
Παρά ταύτα, ωστόσο, ο έλληνας υπουργός δεν έδειξε να… πτοείται. Μόνον έτσι εξηγείται ότι συνέχισε το ταξίδι του ως να μην είχε συμβεί τίποτε απολύτως. Και μάλιστα στις κοινές δηλώσεις με τον αλβανό ομόλογό του προσπάθησαν να μας πείσουν ότι το κλίμα στις σχέσεις των δύο χωρών είναι καλό και –για φαντάσου…- δεν διαταράσσεται ούτε από πρωθυπουργικές δηλώσεις ούτε από… αλυτρωτικές διαδηλώσεις.
Πέρα από τα πρόσωπα και τις συμπάθειες ή αντιπάθειες που μπορεί να έχει ο καθείς για τον έναν ή τον άλλο πρωταγωνιστή, δύσκολα μπορεί να παραγνωρίσει τις μεγάλες διαφορές που χωρίζουν την Ελλάδα του χθες από την Ελλάδα του σήμερα. Κακά, τα ψέματα, όμως, η οικονομική κρίση μπορεί να είναι η αφορμή, αλλά μάλλον δεν είναι η αιτία που ο διεθνής σεβασμός, τον οποίο απολάμβανε παλιότερα η χώρα μας, βρίσκεται, πλέον, στο ναδίρ.
Εξάλλου, δεν είμαστε η μοναδική χώρα που αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Είναι και άλλες χώρες που βρίσκονται σε δύσκολη οικονομική θέση, αλλά δεν διανοούνται ούτε οι γείτονες τους ούτε οι εταίροι τους να τους συμπεριφερθούν όπως συμπεριφέρονται σε μας είτε οι Αλβανοί είτε οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι εταίροι που μας υποβάλουν στο μαρτύριο της σταγόνας για να εγκρίνουν μια δόση για την οποία η κυβέρνηση μας και κατ΄ επέκταση η ίδια η χώρα υφίστανται ασύλληπτες ταπεινώσεις.
Το δυστύχημα είναι ότι τα απανωτά παθήματα δεν μας γίνονται μαθήματα. Και αυτό γιατί οι ταγοί ενός λαού που βαυκαλίζεται ότι είναι ο εξυπνότερος της υφηλίου δεν μπορεί να αντιληφθούν ότι η αξιοπρέπεια και η αξιοπιστία είναι δύο πολύτιμες αρετές που δεν υπηρετούνται όταν το γυρνάς διαρκώς στο… «Τσάμικο». Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τα προγράμματα που συμφωνούμε και δεν εφαρμόζουμε ή τις εξυπνάδες του στυλ «σκέπτομαι να γίνω ο πρώτος ηγέτης που θα τηρήσω τις προεκλογικές υποσχέσεις»; Τα «μπρος πίσω» για το Ελληνικό ή τα ψέματα για τις συντάξεις και το ΕΚΑΣ; Ή μήπως τις ύβρεις κατά των εταίρων που τώρα εκλιπαρούμε για το έλεος μιας… υποδόσης.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Χάσαμε τους συμμάχους, μας έμειναν οι «προστάτες»



            Πιο απομονωμένη διπλωματικά και περισσότερο ταπεινωμένη εθνικά, από όσο είναι σήμερα, η χώρα μας δεν πρέπει να έχει υπάρξει στο παρελθόν, ίσως από την εποχή της εθνικής Παλιγγενεσίας. 
Ακόμη και στις πλέον «ανώμαλες» περιόδους, όπως η χουντική επταετία, βρέθηκαν στη διεθνή σκηνή καθεστώτα, όπως εκείνα της Αλβανίας του Χότζα ή της Κίνας του Μάο, που για τους δικούς τους λόγους αναβάθμισαν τις σχέσεις με την Ελλάδα των συνταγματαρχών, σπάζοντας την απομόνωση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα ιδίως μετά την υποχρεωτική αποχώρησή της από το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Έμελλε, δυστυχώς, στις μέρες μας, η Ελλάδα του σκληρού πυρήνα της ευρωπαϊκής οικονομικής και νομισματικής ένωσης, η χώρα που στο πρόσφατο παρελθόν κατήγαγε τεράστιες διπλωματικές νίκες, πετυχαίνοντας υψιπετείς στόχους, όπως η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., σε πείσμα της λυσσώδους αντίδρασης της Άγκυρας, να μετατραπεί στον απόλυτο διπλωματικό παρία της Ευρώπης των «28» που κανείς δεν τον υπολογίζει, ούτε δεν τον σέβεται, μηδέ τον υπολήπτεται.
Και μπορεί το περασμένο καλοκαίρι να μας την «χάρισαν», αναβάλλοντας τα προχωρημένα σχέδια να μας διώξουν από την ευρωζώνη και ενδεχομένως από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά τώρα που οι ολέθριοι –όχι μόνον από την δική μας πλευρά- χειρισμοί του Μεταναστευτικού δημιούργησαν μια τεράστια βόμβα η οποία απειλεί τη συνοχή χωρών και την παραμονή στην εξουσία κυβερνήσεων, όλα δείχνουν ότι πολύ δύσκολα να μας τη «ξαναχαρίσουν».
Μέρα με τη μέρα και ώρα με την ώρα, επιβεβαιώνονται οι χειρότεροι φόβοι για τη μετατροπή της ελληνικής επικράτειας σε ένα απέραντο «hotspot», όπως ευσχήμως μας έπεισαν να αποκαλούμε τα ατελείωτα «τσαντίρια» τα οποία είμαστε υποχρεωμένοι να στήνουμε για να φιλοξενήσουμε –εκόντες, άκοντες- τις μυριάδες των απελπισμένων από τη μισή Ασία και την άλλη μισή Αφρική που θέλουν να χρησιμοποιήσουν το ελληνικό έδαφος ως πέρασμα προς το «ευρωπαϊκό όνειρο» τους.
Το πιο απογοητευτικό στην ούτως ή άλλως απελπιστική κατάσταση, η οποία διαμορφώνεται μετά το κλείσιμο των βόρειων συνόρων, που πολλοί, εκτός από την κυβέρνηση, βλέπαμε να έρχεται αργότερα ή γρηγορότερα, είναι ότι η Ελλάδα βρέθηκε μπροστά σε τετελεσμένα χωρίς να έχει στο πλευρό της ούτε έναν πραγματικό σύμμαχο. Αντιθέτως, όλοι, μα όλοι, οι βαλκάνιοι γείτονες συντονίστηκαν με την Αυστρία, η οποία αποκτά ρόλο ρυθμιστή των ευρωπαϊκών που ούτε την εποχή του Μέτερνιχ  δεν είχε καταφέρει να αποκτήσει.
Που είναι, άραγε, εκείνες οι βαρύγδουπες εξαγγελίες για την «Συμμαχία του Ευρωπαϊκού Νότου»; Τι απέγιναν οι μεγαλόστομες διακηρύξεις για «την Ευρώπη που αλλάζει εξαιτίας του ΣΥΡΙΖΑ»; Προφανώς χάθηκαν μαζί με την δήθεν «υπερήφανη διαπραγμάτευση» που είχε ως επικεφαλής τον –σχεδόν κατά γενική ομολογία, πλέον-ανεκδιήγητο πρώην  υπουργό Οικονομικών, ο οποίος πρώτος πέτυχε την απομόνωση της χώρας στις συνεδριάσεις του Eurogroup.
Με συγχωρείτε, αλλά όταν προκαλείς τον Σλοβένο ή τον Σλοβάκο, ο οποίος, αν και φτωχότερος, συμμετέχει στο πρόγραμμα διάσωσης της χώρας σου, επειδή ανήκει στην ευρωζώνη, γιατί να σε σεβαστεί ο Ούγγρος ή ο Βούλγαρος, ιδίως όταν στον τελευταίο κλείνεις και τα σύνορα επειδή έχεις αγροτικές κινητοποιήσεις; Πολύ περισσότερο δεν θα σε σεβαστεί η πολιτική τάξη της ΠΔΓΜ που βρήκε με τη μεταναστευτική κρίση τη χρυσή ευκαιρία που χρόνια αναζητούσε για να αναδείξει γεωπολιτικό πλεονέκτημα έναντι της Ελλάδας.
Κακά τα ψέματα, είτε από άγνοια των πραγμάτων είτε από ιδεοληπτικές εμμονές, η σημερινή κυβέρνηση, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τις τύχες της χώρας, δεν επεδίωξε τη σύναψη αποδοτικών συμμαχιών. Παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς για δήθεν πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, εκείνο που πραγματικά κυνήγησαν οι διπλωματικοί ινστρούχτορες της σημερινής κυβέρνησης ήταν η σύναψη σχέσεων «προστασίας».
Αρχικώς στράφηκαν εκτός Ευρώπης, πλην, όμως, όταν ναυάγησαν νωρίς – νωρίς τα όνειρα για κινέζικες πιστώσεις και ρωσικές προκαταβολές, το έριξαν στις γονυκλισίες προς τον Ομπάμα. Για να καταλήξουν να σέρνονται πότε πίσω από την Μέρκελ και πότε τον Ολάντ, αγνοώντας όλους τους άλλους μικρότερους Ευρωπαίους «παίκτες». Αντί, λοιπόν, να ανοίξουν εδώ και καιρό απευθείας διαύλους με τους γείτονες μας, εναπέθεσαν όλες τις ελπίδες στους «προστάτες».
Από αυτούς περιμένουν τώρα να μας… λυπηθούν και να πιέσουν τους γείτονες μας να ανοίξουν τα σύνορα και τους λοιπούς Κεντροευρωπαίους να δεχθούν να πάρουν στο έδαφός τους μερικούς από τους χιλιάδες των μεταναστών που με αμείωτη ένταση θα εξακολουθήσουν να έρχονται στην Ελλάδα, επειδή εδώ είναι πολύ καλύτερα από τις χώρες τους και αρκετά καλύτερα από την Τουρκία.
Μέχρι το ΝΑΤΟ, που οι σημερινοί κυβερνώντες ήθελαν μέχρι πρότινος τη διάλυσή του, δέχθηκαν, στο πλαίσιο αυτής της λογικής της «προστασίας», να αναλάβει τα ηνία στο Αιγαίο, κάτι που επί σειρά δεκαετιών ήταν αδιανόητο να δεχθεί οποιαδήποτε άλλη ελληνική κυβέρνηση. Παρά ταύτα, όμως, τα αποτελέσματα και αυτού του απελπισμένου διπλωματικού χειρισμού δεν άλλαξαν τη δυσχερή θέση στην οποία περιήλθε η χώρα εξαιτίας της άφρονος πολιτικής που ακολουθήθηκε τον περασμένο χρόνο.
Αλλά, πως μπορεί να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό στην εξωτερική πολιτική, όταν οι ίδιοι άνθρωποι δεν μπορούν να συνάψουν συμμαχίες ούτε καν στο εσωτερικό που έχουν δίπλα τους τόσο «πρόθυμους» -μέχρι παρεξηγήσεως…- συμπαραστάτες, όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η Φώφη Γεννηματά, ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Βασίλης Λεβέντης;
Αντί να αδράξουν την ευκαιρία της συναίνεσης που τους προσφέρεται, ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβερνώσα παρέα του επιλέγουν τα διχαστικά ψεύδη και τις αλαζονικές απειλές. Είναι σαφές ότι αδιαφορούν αν έτσι πριονίζουν το κλαδί στο οποίο κάθονται. Και, προφανώς, δεν δίνουν την παραμικρή σημασία στη ζημιά την οποία προκαλούν στον εθνικό και κοινωνικό κορμό.