Κύλησε… ο ΣΥΡΙΖΑ και βρήκε τον… Καπάκη

Όποιος προσεγγίζει αεροπορικώς τη Βιέννη, την πανέμορφη πρωτεύουσα της Αυστρίας, μένει έκθαμβος από το «δάσος» των ανεμογεννητριών οι οποίες περιβάλλουν τα περίχωρα της ιστορικής πόλης και είναι διάσπαρτες ανάμεσα σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις.

Η μητροπολιτική Βιέννη, που αποτελεί τη μεγαλύτερη σε πληθυσμό περιφέρεια της Αυστρίας καλύπτει εδώ και λίγα χρόνια το 100% των αναγκών της σε ηλεκτρισμό από ανανεώσιμες πηγές, με την κύρια συμβολή σε αυτό το επίτευγμα να έχει η αιολική ενέργεια που παράγουν οι χιλιάδες ανεμογεννήτριες που έχουν εγκατασταθεί γύρω από την πόλη.

Για όσους δεν το ξέρουν, η περιφέρεια της Βιέννης κυβερνάται παραδοσιακά από την Κεντροαριστερά και κατά την τελευταία πενταετία από κοκκινο-πράσινο συνασπισμό που συγκροτούν Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι με τους δεύτερους να έχουν επικεφαλής μέχρι πρότινος την Ελληνίδα Μαρία Βασιλάκου. Από το Κόμμα των Πρασίνων προέρχεται, εξάλλου, και ο Πρόεδρος της Αυστρίας που είναι ο 76χρονος οικονομολόγος Αλεξάντερ Φαν ντερ Μπέλεν.

Η Αυστρία βρίσκεται στην κορυφή της Ευρώπης σε παραγωγή ηλεκτρικής ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές. Ενώ και δεν πάνε πίσω και άλλες χώρες από τον ευρωπαϊκό Βορρά, όπως η Δανία, η Λετονία και η Σουηδία, αλλά και στον ευρωπαϊκό Νότο, όπως η Πορτογαλία. Ακόμη και η πετρελαιοπαραγωγός Νορβηγία επενδύει στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αναπτύσσοντας πλωτά και μη αιολικά πάρκα μεγάλης δυναμικότητας.

Ουραγός στην πανευρωπαϊκή –και μάλλον παγκόσμια- αυτή κατεύθυνση παραμένει η Ελλάδα, στην οποία ένας απίθανος συνασπισμός που απαρτίζεται από… ψεκασμένους ψευτο-οικολόγους και από πολιτικάντηδες αρνητές κάθε προόδου οργανώνει θορυβώδεις αντιδράσεις λίγων δεκάδων συμπολιτών μας που κινητοποιούνται απέναντι σε κάθε προσπάθεια να εγκατασταθούν μονάδες παραγωγής ενέργειας από εναλλακτικές πηγές, όπως ο ήλιος, ο άνεμος ή οι υδατοπτώσεις.

Επιστρατεύοντας γελοίες θεωρίες συνωμοσίας που παραβιάζουν την κοινή λογική, καθώς και ανυπόστατα «επιχειρήματα» για βλάβες στην πανίδα και στη χλωρίδα που δεν διαθέτουν την παραμικρή επιστημονική τεκμηρίωση και, αντιθέτως, κονιορτοποιούνται από την εμπειρία που έχουν άλλες χώρες με πραγματική οικολογική συνείδηση, οι θορυβώδεις αρνητές της προόδου δεν επιτρέπουν να εγκατασταθούν πουθενά ανεμογεννήτριες ούτε να κατασκευαστούν υδροηλεκτρικά έργα.

Είναι άκρως χαρακτηριστικά τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην Τήνο και στην Άνδρο, δύο μεγάλα κυκλαδονήσια τα οποία θα μπορούσαν να καλύπτουν το σύνολο των αναγκών τους για ηλεκτροδότηση από ανανεώσιμες πηγές αντί για πετρέλαιο που είναι τώρα η κύρια πηγή παραγωγής της ενέργειας που χρειάζονται. Ειδικά το καλοκαίρι με τα μελτέμια, οι Κυκλάδες όχι μόνον δεν θα είχαν ανάγκη «εισαγωγής» ρεύματος από την ελλαδική ενδοχώρα αλλά θα μπορούσαν να διοχετεύουν ηλεκτρική ενέργεια προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Τι άνθρωποι, λοιπόν, είναι αυτοί που αντιδρούν και οργανώνουν τις κινητοποιήσεις κατά των ανεμογεννητριών; Εξετάζοντας κανείς την περίπτωση της Άνδρου, πέφτει πάνω σε ένα πρόσωπο με… ιστορία. Μεταξύ των κεντρικών πρωταγωνιστών στις αντιδράσεις είναι ο αντιπύραρχος ε.α. Γιάννης Καπάκης, τον οποίο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε ορίσει γενικό γραμματέα Πολιτικής Προστασίας.

Η καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι στις 21 Ιουλίου 2018 βρήκε τον κ. Καπάκη να κάνει προεκλογικό αγώνα στην Άνδρο, καθώς από το 2014 δραστηριοποιείτο –χωρίς επιτυχία- στον τοπικό Δήμο. Δύο εβδομάδες αργότερα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ του έδειξε την πόρτα εξόδου, αλλά ο προερχόμενος από την Κίνηση «Πράττω» του Νίκου Κοτζιά δεν πτοήθηκε από την ουσιαστική αποδοκιμασία που δέχθηκε επειδή τον κατέταξαν στη χορεία των βασικών υπευθύνων για την ανείπωτη τραγωδία.

Ο πρώην πυροσβέστης, ο οποίος το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του υπηρέτησε ως υπεύθυνος έκδοσης του περιοδικού του Πυροσβεστικού Σώματος, διεκδίκησε και έλαβε το χρίσμα του υποψήφιου δημάρχου από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι Ανδριώτες δεν πείστηκαν για την ικανότητά του να τους διοικήσει και του έδωσαν το ισχνό 17%, ποσοστό το οποίο, πάντως, ήταν κάπως μεγαλύτερο από το 11% που είχε λάβει πέντε χρόνια νωρίτερα.

Επικεφαλής λίγων δεκάδων διαδηλωτών, ο κ. Καπάκης βρίσκεται κάθε βράδυ στο λιμάνι του Γαυρίου και εμποδίζουν κάθε πλοίο που επιχειρεί να «δέσει» στην Άνδρο χωρίς την άδειά τους. Όπως γράφουν, σε μάλλον διθυραμβικούς τόνους, τα φιλικά προς τους αντιδρώντες τοπικά μέσα ενημέρωσης, δεν αρκέστηκαν να διώξουν το σκάφος που μετέφερε εξαρτήματα ανεμογεννητριών για τις οποίες επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης είχε δοθεί άδεια εγκατάστασης.

Ο εκλεγμένος με τις ψήφους των ΣΥΡΙΖΑίων δημοτικός σύμβουλος Άνδρου και οι συν αυτώ ματαίωσαν ακόμη και την προσέγγιση στο λιμάνι πλοίου που μετέφερε εξοπλισμό της ΔΕΗ για τη λειτουργία του τοπικού εργοστασίου παραγωγής ενέργειας, αδιαφορώντας προφανώς αν αυτό θα προκαλέσει ένα black out που μπορεί να βυθίσει στο σκοτάδι το νησί, προκαλώντας ζημιές σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα από αυτή την ιστορία είναι η απόλυτη ανατροπή της εικόνας του παρελθόντος που ήθελε τους αριστερούς να είναι θιασώτες κάθε προόδου. Στις μέρες μας, δυστυχώς, οι οπαδοί και τα στελέχη της αριστερής ιδεολογίας έχουν μετατραπεί σε φανατικούς υπέρμαχους της συντήρησης και σε διαπρύσιους αρνητές κάθε αλλαγής.

Είναι ένα φαινόμενο που το συναντά κανείς σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις της εγχώριας δημόσιας ζωής, ιδίως στην εποχή της πανδημίας του κορωνοϊού που διανύουμε: από την επιμονή, για παράδειγμα, να μείνουν κλειστά τα σχολεία έως την απαίτηση να κρατικοποιηθούν τα πάντα, οι άμυνες των υποτιθέμενων αριστερών μόνον διάθεση για πρόοδο της κοινωνίας δεν μαρτυρούν.

Όσο για τις «μάχες» που δίνονται στα ελληνικά νησιά κατά των ανεμογεννητριών, το μόνο σχόλιο ίσως που αποτυπώνει παραστατικά την κατάσταση είναι η παράφραση μιας γνωστής λαϊκής παροιμίας ως εξής: Κύλησε ο… ΣΥΡΙΖΑ (στις δημοσκοπήσεις) και βρήκε τον (αποτυχημένο) Καπάκη…

Άμα είσαι δημιούργημα του κομματικού σωλήνα…

«Κουτσομπολιά» είναι σύμφωνα με τον ευρωβουλευτή του Κινήματος Αλλαγής Νίκο Ανδρουλάκη οι πρόσφατες αποκαλύψεις ότι ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Δημήτρης Παπαδημούλης αγόρασε οκτώ ακίνητα σε έναν χρόνο και τα μίσθωσε σε ΜΚΟ για να… εκπληρώσει την προτροπή των πολιτικών του αντιπάλων που έλεγαν «πάρτε τους μετανάστες στα σπίτια σας…».

Με μια ανεξήγητη αμηχανία, ο 41χρονος σοσιαλδημοκράτης πολιτικός, όταν ρωτήθηκε στον «Θέμα FM» από τον Γιάννη Πρετεντέρη για το ζήτημα που ανέκυψε με το «πόθεν έσχες» του κ. Παπαδημούλη, προτίμησε να «καταπιεί αμάσητη» την ακραία υποκρισία του συναδέλφου του στα ευρωβουλευτικά έδρανα και να καταφύγει σε «ξύλινες» φραστικές κοινοτυπίες που θύμιζαν τα μοντέλα των καλλιστείων που, ό,τι και αν τους ρωτήσουν οι κριτές, απαντούν για το πόσο λαχταρούν την… παγκόσμια ειρήνη.

Θαυμάστε την «επιχειρηματολογία» με την οποία επιχείρησε να εξηγήσει τον χαρακτηρισμό «κουτσομπολιά» που εξ αρχής εκστόμισε: «Όλα τα υπόλοιπα είναι θέματα καθαρά επικοινωνιακά. Γι΄ αυτό πρέπει να πάμε σε μία ουσιώδη διαδικασία του πόθεν έσχες και όχι αυτό που συμβαίνει μία πασαρέλα ειδήσεων, που πολλές φορές είναι και άνευ αντικρίσματος», είπε.

Δεν έμεινε, όμως, εκεί, αλλά με την με την ίδια διάθεση κενής τιποτολογίας, συνέχισε ακάθεκτος: «Και πρέπει η Βουλή να κάνει μία ειδική μέριμνα για αυτό, διότι αραχνιάζουν τα πόθεν έσχες σε διάφορα υπόγεια, χωρίς να έχουν έναν πραγματικό έλεγχο που αυτό πρέπει να γνωρίζει ο απλός πολίτης, εάν ο πλούτος που έχει κάθε πολιτικός είναι από νόμιμες δραστηριότητες ή υπάρχουν δραστηριότητες οι οποίες πλήττουν το δημόσιο συμφέρον».

Είναι ειλικρινά πολύ λυπηρό να ακούει κανείς έναν φέρελπι πολιτικό, ο οποίος μάλιστα υποτίθεται ότι επιδιώκει να διαδραματίσει κεντρικό πολιτικό ρόλο, όπως έδειξε η απόπειρά του να διεκδικήσει την ηγεσία της παράταξης του, να μην είναι σε θέση να αρθρώσει πολιτικό λόγο που να είναι ουσιαστικός και να γίνεται καταληπτός από εκείνους στους οποίους απευθύνεται.

Τι είναι, αλήθεια, εκείνο που κάνει τον κ. Ανδρουλάκη να υποστηρίζει ότι φταίνε τα (ανύπαρκτα) αραχνιασμένα υπόγεια της Βουλής για το γεγονός ότι ένας υπέρμαχος της παραμονής στην Ελλάδα όλων των μεταναστών που φτάνουν στη χώρα σπεύδει να αγοράσει ακίνητα για να μισθώσει προκειμένου να αυξήσει το ήδη μεγάλο οικογενειακό του εισόδημα;

Πόσο δύσκολο είναι, άραγε, να αντιληφθεί την οφθαλμοφανή σύγκρουση συμφερόντων, που προκύπτει ακόμα και από τα… ανέλεγκτα πόθεν έσχες του κ. Παπαδημούλη, όταν ένας Ευρωπαίος αξιωματούχος καρπώνεται χρήματα από ευρωπαϊκούς πόρους για τους οποίους πιέζει; Ακόμη και αν δεν διαπιστώνει κάτι μη νόμιμο σε όλα αυτά, από ηθικής πλευράς είναι όλα εντάξει;

Μια εξήγηση για το γεγονός ότι τέτοια ερωτήματα δεν απασχολούν τον κ. Ανδρουλάκη, ίσως βρίσκεται στο βιογραφικό. Εκεί διαπιστώνει κανείς ότι «εξ απαλών ονύχων» και ήτοι από το 2001, οπότε «εξελέγη για πρώτη φορά μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ», ο γεννημένος το 1979 πολιτικός μηχανικός από το Ηράκλειο Κρήτης έχει μακρά θητεία στα κομματικά αξιώματα του κόμματός του.

Είναι, με άλλα λόγια, παραδοσιακό «γέννημα του κομματικού σωλήνα» και δημιούργημα των κλειστών κομματικών μηχανισμών που –κακά τα ψέματα- για να γίνεις ο εκλεκτός τους χρειάζεται να ελίσσεσαι και απαιτείται να αποφεύγεις τις μετωπικές συγκρούσεις. Με προίκα, άλλωστε, αυτές τις ιδιότητες, ο κ. Ανδρουλάκης εξελέγη δύο φορές ευρωβουλευτής χάρις στο δίκτυο των «δικών του ανθρώπων» που διέθετε σε όλη τη χώρα.

Αντιθέτως, όταν χρειάστηκε να απευθυνθεί στην κοινωνία για να ηγηθεί της παράταξης του, απεδείχθη άτολμος και έχασε καθαρά από την Φώφη Γεννηματά, αναβάλλοντας για κάποια στιγμή στο μέλλον τη ρεβάνς που σχεδιάζει να πάρει, αλλά πιστεύει ότι θα του δοθεί στο… πιάτο επειδή ο μηχανισμός, του οποίου ηγείται, θα είναι εκεί και θα δουλεύει για να βολεύεται εκείνος στις Βρυξέλλες.

Ως τότε θα ακολουθεί το κύμα, δεν θα σπάει κανένα αυγό, θα αναμασά αφόρητες πολιτικάντικες κοινοτυπίες, θα είναι αλληλέγγυος με όλα τα δημιουργήματα του κομματικού σωλήνα και δεν αποκλείεται να πιστεύει ότι μπορεί μεγαλώνοντας να γίνει… Παπαδημούλης, ο οποίος στην ηλικία του είχε ένα χωράφι και τώρα μετρά 28 ακίνητα.

Πως το έλεγε ο Βάρναλης; «Aχ, πού ΄σαι, νιότη, πού ΄δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος!». Δεν είναι αποκαρδιωτικό να το αναρωτιούνται για κάποιον πριν καν… γεράσει;

«Θέλω ν’ αγιάσω κι οι διαβόλοι δε μ’ αφήνουν…»

Ένα από τα ερωτήματα που συχνά τίθεται στον δημόσιο διάλογο είναι το κατά πόσο αποτελεί θεμιτή δημοσιογραφική πρακτική να γίνονται αντικείμενο κριτικής οι θέσεις, οι απόψεις και εν γένει η στάση της αντιπολίτευσης, όπως και οι συμπεριφορές των στελεχών της.

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι τα δημοσιογραφικά βέλη πρέπει να εξακοντίζονται αποκλειστικά και μόνον εναντίον της κυβέρνησης, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι ο ρόλος και η αποστολή του Τύπου είναι να ασκεί κριτική στην εκάστοτε εξουσία.

Όσοι υιοθετούν τέτοιους ισχυρισμούς, ηθελημένα ή όχι, αγνοούν ότι στην πραγματικότητα που διαμορφώνεται στις δημοκρατικές πολιτείες, η εξουσία δεν ασκείται μόνον από την κυβέρνηση. Μπορεί οι περισσότερες αποφάσεις να λαμβάνονται, τυπικώς τουλάχιστον, από τις κυβερνήσεις, η διαμόρφωση, όμως, του πλαισίου μέσα στο οποίο αυτές κινούνται επηρεάζεται από πολύ περισσότερες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις.

Για να το πούμε με ένα παράδειγμα από την πρόσφατη ιστορία: όσες καλές προθέσεις και αν είχε η κυβέρνηση Σημίτη όταν το 2001 εισηγήθηκε το σχέδιο Γιαννίτση για τη μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού, από τη στιγμή που σύσσωμη η αντιπολίτευση στάθηκε στο πλευρό των συνδικαλιστών, το ναυάγιο ήταν σχεδόν αναπόφευκτο.

Οπωσδήποτε, η τότε κυβέρνηση βαρύνεται με την ευθύνη της οπισθοχώρησης την οποία έκανε μπροστά στον φόβο του πολιτικού κόστους. Από την άλλη, όμως, και η τότε αντιπολίτευση επωμίζεται την ευθύνη της υιοθέτησης μαξιμαλιστικών θέσεων, όπως τα περίφημα «τρία δεν» του Κώστα Καραμανλή –«δεν θα αυξηθούν οι εισφορές, δεν θα μειωθούν οι συντάξεις, δεν θα αλλάξουν τα όρια ηλικίας»- τα οποία οδήγησαν τη χώρα χειροπόδαρα δεμένη στη κρίση του 2009.

Το ίδιο έργο, αλλά με ακόμη πιο σκληρές σκηνές, είδαμε να επαναλαμβάνεται και στα χρόνια του Μνημονίου που σχεδόν μοιραία ακολούθησαν. Μέχρι να έρθει η σειρά τους να υπογράψουν τα δικά τους –σκληρότερα το ένα από το άλλο- Μνημόνια, η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα είχαν πείσει την πλειονότητα των Ελλήνων ότι από ένα στιγμιαίο… ατύχημα είχαν μπει στη μέγγενη των θυσιών.

Με την απόσταση των χρόνων που μας χωρίζει πλέον από εκείνη την περίοδο της πολιτικής υστερίας, αντιλαμβάνεται, νομίζω, κάθε εχέφρων άνθρωπος ότι το τίμημα της κρίσης που πληρώσαμε θα ήταν ηπιότερο εφόσον, αντί για τρία Μνημόνια –ένα για κάθε βιαστικό που ήθελε να γίνει πρωθυπουργός-, οι πολιτικές δυνάμεις της εποχής είχαν συμβιβαστεί με την πραγματικότητα και είχαν υπογράψει όλοι μαζί ένα Μνημόνιο. Όπως, άλλωστε, συνέβη σε άλλες χώρες που αντιμετώπισαν αντίστοιχα προβλήματα και βγήκαν από την κρίση νωρίτερα και με μικρότερες απώλειες.

Επανερχόμενος στο τώρα, θέλω να εξομολογηθώ ότι κάθε φορά που ψέγω την αξιωματική αντιπολίτευση για πράξεις ή παραλείψεις της ηγεσίας ή στελεχών της, εύχομαι να είναι η τελευταία αφορμή που μου δίνεται, ευελπιστώντας ότι την επόμενη φορά θα ικανοποιήσω την απαίτηση όσων –και φίλων μου!- πιστεύουν ότι ο βασικός στόχος της κριτικής πρέπει να είναι η κυβερνητική εξουσία.

Υπό αυτό το πρίσμα, σχεδίαζα τούτη τη φορά να προσπεράσω τη μίζερη κριτική του ΣΥΡΙΖΑ για τον υποτιθέμενο «Μεγάλο Αδελφό» στις σχολικές αίθουσες, την μικροπρεπή γκρίνια για τις μάσκες, τις βλακώδεις συγκρίσεις με τις επιπτώσεις της πανδημίας του κορωνοϊού στην Αλβανία, τις ανοίκειες επιθέσεις των κατευθυνόμενων τρολ κατά του Σωτήρη Τσιόδρα, τις αντικρουόμενες παραινέσεις προς την κυβέρνηση για χρήση ή μη του περιώνυμου δημοσιονομικού «μαξιλαριού» ή τις αντιφατικές τοποθετήσεις για τον συνωστισμό που δεν ενοχλεί όταν γίνεται στις πλατείες που πέφτουν μολότοφ και σπάνε βιτρίνες αλλά είναι απαράδεκτο και επικίνδυνο ως προοπτική στα σχολεία ή στις εκκλησίες.

Αντ’ αυτών σκόπευα να ασχοληθώ με τη διαφαινόμενη δυστοκία της κυβέρνησης να εμφανίσει εγκαίρως ένα ολοκληρωμένο και συνεκτικό σχέδιο για την αναχαίτηση της ύφεσης με ενοποίηση των διάσπαρτων ανακοινώσεων για μέτρα ανακούφισης των εργαζομένων και των επιχειρήσεων που δείχνουν να λαμβάνονται αποσπασματικά και υπό την πίεση των γεγονότων. Και –γιατί όχι;- συχνά και υπό την πίεση της αντιπολίτευσης.

Αλλά, όπως λέει και η γνωστή λαϊκή παροιμία, «θέλω ν’ αγιάσω κι οι διαβόλοι δε μ’ αφήνουν…». Διαβάζοντας την ανακοίνωση της Κουμουνδούρου μετά την αναγγελία για ανανέωση της θητείας του Γιάννη Στουρνάρα, θεώρησα ότι δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη το μισαλλόδοξο περιεχόμενο του κειμένου που υπογράφεται από την ηγεσία ενός κόμματος το οποίο υποτίθεται ότι ετοιμάζεται να πάρει πρωτοβουλία για τη συγκρότηση… «προοδευτικού μετώπου».

Το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, αντί να δείξει ελάχιστη μεταμέλεια και να ζητήσει συγνώμη για τις άθλιες παρακρατικές μεθοδεύσεις κατά του κεντρικού τραπεζίτη και της οικογενείας του που ακολουθήθηκαν στα χρόνια της ΣΥΡΙΖΑϊκής διακυβέρνησης, έχει το θράσος να απειλεί πως όταν και αν επανέλθει στην κυβερνητική εξουσία θα συνεχίσει τη βεντέτα με τον Γιάννη Στουρνάρα, αγνοώντας ότι την πρώτη φορά το μόνο που πέτυχε ήταν να διασύρει τη χώρα.

Αποτελεί μνημείο ιταμότητας το ύφος με το οποίο καταλήγει η… συγχαρητήρια δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για τον διακεκριμένο οικονομολόγο που θα εκπροσωπεί τη χώρα μας τα επόμενα έξι χρόνια στον κορυφαίο θεσμό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας: «Αλλά έτσι όπως τα φέρνει η ζωή, θα ξανασυναντηθούμε αργά η γρήγορα, οπότε θα έχει και πάλι όλο τον χρόνο στη διάθεσή του να υπονομεύει την επόμενη προοδευτική κυβέρνηση», είναι το έμπλεο… προοδευτικότητας μήνυμα της Κουμουνδούρου.

Πάτε στοίχημα ότι αν δεν την έγραψε ο Παύλος Πολάκης, ήταν το… προοδευτικό του πνεύμα που την υπαγόρευσε;