Ο… διχασμός των εμβολιασμώνκαι η αγωνία μπροστά στο ΑΤΜ

Καθώς συμπληρώνονται 18 μήνες από την εμφάνιση της πανδημίας στη χώρα μας δημιουργείται η αίσθηση ότι έχουν εξαντληθεί όλα τα επιχειρήματα που μπορεί να επιστρατεύσει κανείς αφενός για να υπογραμμίσει τους κινδύνους από την εξάπλωσή της και αφετέρου για να πείσει για τη μοναδική αποτελεσματική άμυνα που έχει η επιστήμη και που δεν είναι άλλη από τον μαζικό εμβολιασμό.

Όλο αυτό το διάστημα συνέβησαν τόσα πολλά δραματικά γεγονότα παγκοσμίως και ακούστηκαν από τόσο διαφορετικές πλευρές τόσες απόψεις για την κατάσταση η οποία έχει διαμορφωθεί διεθνώς που είναι δύσκολο να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν έχει ενημερωθεί επαρκώς και, εξ αυτού του λόγου, δεν μπορεί να αποφασίσει αν θα τηρήσει τα περιοριστικά μέτρα και τι θα κάνει με το εμβόλιο.

Τον πρώτο καιρό μπορούσε να γίνει κατανοητός ο φόβος, όπως και η ανησυχία, ο δισταγμός, η καχυποψία, ακόμη και η άρνηση αρκετών συνανθρώπων μας να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι έχουμε να κάνουμε με έναν φονικό ιό, ο οποίος, με τη μορφή του αόρατου εχθρού, απειλεί την υγεία μας, το εισόδημα μας, την ίδια μας τη ζωή. Συνέδραμαν, άλλωστε, σε αυτό διαφόρων ειδών πολιτικάντηδες, κυρίως από τις τάξεις της Ακροδεξιάς, αλλά όχι μόνον, καθώς επίσης και κάθε λογιών κομπογιαννίτες που παραπλανούσαν και εξακολουθούν να παραπλανούν τον κόσμο με ψεκασμένες θεωρίες.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι μνήμες από την τελευταία μεγάλη πανδημία, η οποία συνέβη πριν από έναν αιώνα, δεν είχαν ούτε καν οι παππούδες των περισσοτέρων από όσους… παρεπιδημούμε στον πλανήτη αυτή την εποχή. Ενώ και σε ό,τι αφορά την ανάγνωση της Ιστορίας, στην οποία έχει καταγραφεί ο σημαντικός ρόλος που διαδραμάτισαν στις παγκόσμιες εξελίξεις οι πανδημίες του παρελθόντος, δεν μπορούμε να έχουμε πολλές απαιτήσεις, όταν γύρω μας υπάρχει τόση άγνοια για πιο πρόσφατα και ακόμη πιο καθοριστικά γεγονότα.    

Έπειτα, όμως, από τόσους τόνους σιέλου που καταναλώθηκαν από τα χείλη της αφρόκρεμας του παγκόσμιου επιστημονικού δυναμικού, αλλά και από τόσους ωκεανούς μελάνης που χύθηκαν από τις πένες γιατρών, κοινωνιολόγων και τόσων άλλων επιστημόνων και αναλυτών, οι οποίοι έγραψαν τεκμηριωμένα αφενός για τις συνέπειες της πανδημίας και αφετέρου για την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα των εμβολίων, ευλόγως αναρωτιέται κάθε εχέφρων άνθρωπος για το τι άλλο μπορεί να γίνει για να αλλάξουν άποψη όσοι αποφεύγουν να πάρουν την άγουσα προς τα εμβολιαστικά κέντρα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η καθιέρωση της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού για όλους εκείνους που με την άρνησή τους να εμβολιαστούν θέτουν σε κίνδυνο άλλους συνανθρώπους τους, μοιάζει μονόδρομος. Είναι ένας μονόδρομος τον οποίο υποχρεώνονται να βαδίσουν κυβερνήσεις από τη μια άκρη του πλανήτη ως την άλλη και ανεξαρτήτως ιδεολογικής κατεύθυνσης. Λίγο ως πολύ, δεξιοί, αριστεροί και κεντρώοι κυβερνήτες, όπου γης, τις ίδιες ακριβώς συνταγές εφαρμόζουν και τους ίδιους κανόνες ακολουθούν.

Γι΄ αυτό και είναι απορίας άξιο να ακούει κανείς να διατυπώνονται από πολιτικά στελέχη και άλλους σχολιαστές ισχυρισμοί περί δήθεν διχασμού της κοινωνίας που προκαλείται από τα μέτρα περιορισμού των ανεμβολίαστων που, με καθυστέρηση αλλά και με διστακτικότητα, ανακοίνωσε τις προηγούμενες ημέρες η κυβέρνηση. Θα είχε ενδιαφέρον να ακούγαμε την εναλλακτική λύση που προτείνουν όσοι μιλούν για διχασμό. Δυστυχώς όμως δεν ακούστηκε. Και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα ακουστεί, επειδή δεν υπάρχει. Διότι, αν υπήρχε, σε κάποια άλλη χώρα θα είχε εφαρμοστεί.

Αντίστοιχους ισχυρισμούς περί του υποτιθέμενου κοινωνικού διχασμού και της δήθεν προστασίας της ελευθερίας του κάθε πολίτη έχουμε ακούσει αρκετές φορές στο παρελθόν, όπως όταν καθιερώθηκε η υποχρεωτικότητα της ζώνης ασφαλείας στα αυτοκίνητα και το κράνος για τους μοτοσικλετιστές ή, πιο πρόσφατα, όταν απαγορεύτηκε το κάπνισμα στους κλειστούς χώρους. Με τους εμβολιασμούς βεβαίως τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά αφού ένας ανεμβολίαστος δεν απειλεί μόνο τη δική του ζωή, αλλά και τις ζωές των γύρω του. Όπως πολύ πιο σοβαροί είναι οι κίνδυνοι για το κοινωνικό σύνολο που ελλοχεύουν αν δεν γίνουν όσα πρέπει να γίνουν για να αναχαιτιστεί η πανδημία.

Θα ακουστεί ίσως σκληρά κυνικό αλλά είναι σφόδρα πιθανό ότι οι περισσότεροι από τους υγειονομικούς που εξακολουθούν να αρνούνται να εμβολιαστούν θα αλλάξουν πορεία πλεύσης όταν πάνε στο ΑΤΜ και δουν να μην έχει καταβληθεί ο μηνιαίος μισθός τους. Ενδεχομένως κάποιοι θα επιμείνουν, πλην όμως όσοι το κάνουν θα είναι –κυριολεκτικά και μεταφορικά- άξιοι της μοίρας τους. Κανείς δεν θα τους εμβολιάσει με το ζόρι, αλλά και οι ίδιοι δεν μπορούν να το «έτσι θέλω» να επιβάλουν αυτό που νομίζουν ότι είναι το σωστό σε βάρος της κοινωνίας.

        Όπως και να το κάνουμε, έπειτα από την 18μηνη περιπέτεια που βιώσαμε μόνον εθελοτυφλούντες δεν αναγνωρίζουν ότι οι ανεμβολίαστοι είναι πλέον εκείνοι που απειλούν την κοινωνική συνοχή και προκαλούν τον διχασμό. Αυτό συμβαίνει διότι εφόσον νοσήσουν είναι πολύ πιθανόν ότι θα χρειαστούν νοσηλεία σε ΜΕΘ δοκιμάζοντας έτι περαιτέρω τις αντοχές του ΕΣΥ. 

        Ας μην τους χαϊδεύουμε λοιπόν άλλο τα αυτιά!

Γνώμη δίχως γνώση ή «έκαστος στο είδος του»;

Οι μισοί από όσους νοσηλεύονται, πλέον, στη χώρα μας με λοίμωξη Covid-19 είναι κάτω των 40 ετών, λένε τα επίσημα στοιχεία και οι ειδικοί επιστήμονες που ζουν από κοντά το πρόβλημα επαναλαμβάνουν σε όλους τους τόνους ότι η συντριπτική πλειονότητα όσων νοσούν από κορωνοϊό προέρχεται από τις τάξεις των ανεμβολίαστων.

Η εικόνα αυτή, η οποία λίγο ως πολύ ισχύει από τη μια άκρη του πλανήτη, είναι απορίας άξιο γιατί δεν αποτελεί βίωμα τόσο πολλών συμπολιτών μας που διστάζουν, αποφεύγουν ή και αρνούνται να προσέλθουν στα εμβολιαστικά κέντρα για να θωρακίσουν τον εαυτό τους αλλά και την κοινωνία απέναντι τη μεγάλη πανδημική απειλή του καιρού μας.

Εκείνο που εντυπωσιάζει περισσότερο είναι ότι τόσο πολλοί άνθρωποι έχουν γνώμη είτε για τους υποτιθέμενους κινδύνους από τους εμβολιασμούς είτε για τα συμφέροντα που υποτίθεται ότι κρύβονται πίσω από την προώθησή τους, την ίδια ώρα που αρνούνται να ενστερνιστούν τη συσσωρευμένη γνώση την οποία διαθέτει πλέον η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα που σχεδόν σύσσωμη έχει στρατευθεί στον αγώνα για την απαλλαγή της ανθρωπότητας από τον φονικό ιό.

Η περίπτωση του διάσημου τενίστα Στέφανου Τσιτσιπά είναι άκρως χαρακτηριστική. Ο 23χρονος αθλητής, ο οποίος κατά το παρελθόν είχε συμμετάσχει στην καμπάνια για την τήρηση των περιοριστικών μέτρων για την εξάπλωση της πανδημίας, αποκάλυψε ότι δεν εμβολιάστηκε διότι έχει τη γνώμη ότι τα εμβόλια δεν είναι επαρκώς δοκιμασμένα, αγνοώντας προφανώς το γεγονός ότι αθροίζονται πλέον σε δισεκατομμύρια οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που έχουν εμβολιαστεί.

Παρόλο που η εν γένει στάση ζωής του περί ού ο λόγος νεαρού αθλητή δεν απετέλεσε ποτέ πρότυπο ζωής που θα ήθελα για τον εαυτό μου ή τα παιδιά μου, δεν με βρίσκει σύμφωνο η επιχειρούμενη αποδόμηση της προσωπικότητάς του. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς είναι και θα παραμείνει αναμφισβήτητα ο πιο σπουδαίος Έλληνας τενίστας.  

Από την άλλη, όμως, με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο οι «πληρωμένες» απαντήσεις τις οποίες έλαβε από μέλη της επιστημονικής κοινότητας που του υπέδειξαν να ενημερώνεται προτού να εκφράσει γνώμη για τόσο σοβαρά ζητήματα τα οποία μάλιστα δεν ανήκουν στο γνωσιακό του πεδίο. Στην προκείμενη περίπτωση, άλλωστε, ισχύει απαρέγκλιτα ο κανόνας «έκαστος στο είδος του…».

Ως εκ τούτου, λοιπόν, με τον ίδιο τρόπο που ουδείς λοιμωξιολόγος μπορεί να υποδείξει στον Στέφανο Τσιτσιπά τον τρόπο με τον οποίο θα προπονηθεί ή θα αγωνισθεί για να κερδίσει τους αντιπάλους του, έτσι και ο παγκοσμίου κλάσης Έλληνας τενίστας δεν μπορεί να εκφράζεται για τη χρησιμότητα ή την αποτελεσματικότητα των εμβολιασμών.

Υπό άλλες συνθήκες, η άποψη του νεαρού αθλητή δεν θα ενδιέφερε κανέναν άλλο πέραν του ιδίου, ο οποίος μπορούσε όντως να περιμένει να καταστεί, όπως είπε, υποχρεωτικός ο εμβολιασμός για να πειστεί κι εκείνος να εμβολιαστεί. Δεν είναι άλλωστε ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που κλείνει τα μάτια του στη βοούσα πραγματικότητα.

Δυστυχώς, όμως, στην εποχή της απόλυτης επικράτησης της επικοινωνίας στην οποία ζούμε, πρόσωπα με υψηλή αναγνωρισιμότητα, όπως είναι οι αθλητές, οι καλλιτέχνες, οι τηλεπερσόνες και οι κάθε είδους… «celebrities», επηρεάζουν τις κοινωνικές τάσεις. Και πολύ συχνά κατευθύνουν μια αξιοσημείωτη μερίδα του πληθυσμού που είναι έτοιμη να ακολουθήσει τις παροτρύνσεις τους και να αποδεχθεί τη γνώμη τους ακόμη και όταν αυτή δεν στηρίζεται σε ίχνος έγκυρης γνώσης.

Το ακόμη μεγαλύτερο δυστύχημα είναι ότι όλοι αυτοί οι λεγόμενοι «influencers», οι οποίοι ασκούν στο κοινωνικό σώμα και κυρίως στις νεότερες ηλικίες δυσανάλογα μεγαλύτερη επιρροή από το πνευματικό τους εκτόπισμα, ήρθαν να καλύψουν το κενό που άφησε η υποχώρηση των πάλαι ποτέ ταγών της κοινωνίας που προέρχονταν από τον κόσμο του πνεύματος ή και της πολιτικής.

Πριν από μερικές –όχι πολλές- δεκαετίες όταν θέλαμε να αποσπάσουμε μια έγκυρη άποψη για την κοινωνική ή άλλη πραγματικότητα καταφεύγαμε στους αποκαλούμενους διανοούμενους οι οποίοι κατά τεκμήριο εξέφραζαν γνώμη που βασιζόταν στη γνώση. Αντιθέτως, στις μέρες μας τον πρώτο λόγο έχουν τις περισσότερες φορές πρόσωπα τα οποία εκφράζουν με μεγάλη ευκολία γνώμη επί θεμάτων για τα οποία δεν διαθέτουν την απαραίτητη γνώση.

Οι αντιδράσεις που ξεσήκωσαν οι ατεκμηρίωτες απόψεις για τους εμβολιασμούς τις οποίες εξέφρασε ο Στέφανος Τσιτσιπάς συνιστούν παρήγορο γεγονός, καθώς δείχνουν ότι οι παντοειδείς «influencers» μπορεί –ιδίως τα τελευταία χρόνια- να έχουν κερδίσει αρκετές μάχες με όπλο το θράσος της –«τάχα μου»- αντισυστημικής ημιμάθειας, ωστόσο ο πόλεμος για την επικράτηση της επιστημονικής γνώσης δεν έχει ακόμη κριθεί.

Ο αγώνας συνεχίζεται!

 

Ο σταυρός και η σημαία που… κολλάνε με τα εμβόλια;

 

 

            Πλημμύρισαν το Σύνταγμα και η Ομόνοια την περασμένη Πέμπτη από ένα πλήθος συμπολιτών μας που αισθάνθηκε την ανάγκη να διαμαρτυρηθεί για την απόφαση της κυβέρνησης να επιβάλει αφενός την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού κατά του κορωνοϊού για κάποιες ελάχιστες κατηγορίες εργαζομένων και αφετέρου να θεσπίσει περιορισμούς για την πρόσβαση σε κοινόχρηστους χώρους διασκέδασης και αναψυχής όσων επιμένουν να παραμένουν ανεμβολίαστοι.

            Το παράδοξο δεν είναι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι –τέσσερις με πέντε χιλιάδες κατά τα φαινόμενα και τους επίσημους υπολογισμούς- σηκώθηκαν από τους καναπέδες για να διατρανώσουν την αντίθεσή τους απέναντι σε έναν «αόρατο εχθρό», που προφανώς δεν είναι ο ιός που έχει αναστατώσει στις ζωές όλων, αλλά κάτι αδιόρατο που το αποκαλούν «νέα τάξη πραγμάτων», «τσιπάκι του Μπιλ Γκέιτς», «παγκόσμιο πείραμα», «χούντα Μητσοτάκη» και άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια. Ανάλογες κινητοποιήσεις, άλλωστε, έχουμε δει σε πολλές άλλες γωνιές του πλανήτη με αντίστοιχα συνθήματα – εξαιρουμένου, βεβαίως, εκείνου για τη… «χούντα Μητσοτάκη» που προσαρμόζεται στις τοπικές παραλλαγές («χούντα Μακρόν», «χούντα Μπάιντεν» και πάει λέγοντας….).     

Είναι, όμως, μεγάλο παράδοξο να βλέπει κανείς τους συμμετέχοντες σε αυτές τις… λαοσυνάξεις να κραδαίνουν ελληνικές σημαίες και σταυρούς, λες και είχαν βγει στους δρόμους για να υπερασπιστούν την πατρίδα και τη θρησκεία. Από την άλλη, ωστόσο, αυτή η παραδοξότητα αποτελεί ίσως και την καλύτερη απόδειξη για το πόσο συγκεχυμένα είναι τα πράγματα στο μυαλό των ανθρώπων οι οποίοι αντιδρούσαν παλαιότερα στα περιοριστικά μέτρα για την εξάπλωση της πανδημίας, πατώντας τις μάσκες στο Σύνταγμα, και κάνουν τώρα το ίδιο με τη δαιμονοποίηση του εμβολιαστικού προγράμματος.

Διότι, ακόμη και αν οποιοσδήποτε εχέφρων άνθρωπος θέλει να δείξει στοιχειώδη κατανόηση προς όσους προτάσσουν την -αναμφίβολα υπερβολική- ανησυχία για την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα των εμβολίων, σίγουρα δεν μπορεί να δικαιολογήσει την παράλογη σύνδεση τους με τον πατριωτισμό και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις ενός εκάστου. Οι μισοί και παραπάνω Έλληνες που έχουν ήδη εμβολιαστεί -5.364.957 έκαναν ήδη τουλάχιστον τη μία δόση- δεν είναι ούτε λιγότερο πατριώτες, ούτε λιγότεροι Χριστιανοί από εκείνους οι οποίοι για δικούς τους λόγους –φόβο, ανασφάλεια, παραπληροφόρηση ή απλή εμμονή- διστάζουν ή αρνούνται να προσέλθουν στα εμβολιαστικά κέντρα.

Έχουν γραφεί πολλά και έχουν ειπωθεί περισσότερα για τον υποτιθέμενο διχασμό που προκαλούν οι αποφάσεις για τον διαχωρισμό ανάμεσα σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους. Ορισμένοι διατείνονται ότι τα μέτρα διαχωρισμού φουντώνουν το «κίνημα» του αρνητισμού. Η διεθνής εμπειρία, ωστόσο, που θα πρέπει να αποτελεί τη σταθερή πυξίδα για την ερμηνεία όσων συμβαίνουν και στη χώρα μας, δεν επιβεβαιώνει αυτές τις εικοτολογίες. Σχεδόν παντού στον κόσμο –από το Ισραήλ έως τη Βρετανία και από τη Γαλλία έως τις ΗΠΑ, για να αναφερθούμε κυρίως σε χώρες που έχουν επάρκεια εμβολίων- παρατηρείται το ίδιο φαινόμενο: ο ρυθμός προόδου των εμβολιασμών φρενάρει περίπου όταν εμβολιάζεται ο μισός πληθυσμός της κάθε χώρας.

Με άλλα λόγια, όπως σε πολλές άλλες παραμέτρους που αφορούν την πανδημία του κορωνοϊού, έτσι και στον αναγκαίο καθολικό εμβολιασμό που θα μπορούσε να μας απαλλάξει από αυτή τη μάστιγα, ουδείς έχει βρει τη χρυσή συνταγή. Από την μια άκρη του κόσμου ως την άλλη, της… Κούβας συμπεριλαμβανομένης, οι ίδιες τάσεις κυριαρχούν και, λίγο ως πολύ, οι ίδιες νοοτροπίες επικρατούν. Πάνω κάτω, τα ίδια προβλήματα καλούνται να επιλύσουν οι κυβερνήσεις και με τον ίδιο ανορθολογισμό βρίσκονται αντιμέτωποι οι πολίτες που πασχίζουν να προστατευθούν από την επέλαση του απειλητικού ιού.

Παρά ταύτα, θα είναι λάθος να πιστέψει κάποιος ότι οι παραδοχές αυτές οδηγούν στην παραίτηση από τον διπλό συλλογικό αγώνα που χρειάζεται να δώσουν οι σύγχρονες κοινωνίες, αφενός, για να περιοριστούν οι συνέπειες από το επιδημιολογικό φορτίο, που θα όλα δείχνουν ότι θα αργήσει να μας απαλλάξει από την παρουσία του, και, αφετέρου, για να πειστεί ο σκληρός πυρήνας των αρνητών ότι η πανδημία δεν απειλεί ούτε την πατρίδα ούτε τη θρησκεία του καθενός μας. Απειλεί τις ζωές όλων μας και περισσότερο εκείνων που παραμένουν πεισματικά ανεμβολίαστοι.

Το καλύτερο που έχουν να κάνουν όσοι αντιδρούν είναι να υποστείλουν τις σημαίες και τους σταυρούς και να δουν την πραγματικότητα κατάματα. Κανείς δεν πρόκειται να τους εμβολιάσει με το ζόρι. Οπότε μπορούν να παραμείνουν ανεμβολίαστοι χωρίς να παριστάνουν τους πατριώτες ή να επικαλούνται τα θεία. Εκείνο, όμως, που δεν μπορούν να αποφύγουν, τόσο οι ίδιοι οι αρνητές όσο και οι κάθε είδους «δικαιωματιστές», που δηλώνουν αλληλέγγυοι, μιλώντας εν ονόματι, δήθεν, της αποφυγής του διχασμού, είναι η αναγνώριση ότι στις οργανωμένες κοινωνίες επικρατεί μια άγραφη, αλλά καθοριστική για τη συμβίωσή μας, συνθήκη σύμφωνα με την οποία η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων.

Επειδή, λοιπόν είναι πλέον πασιφανές ότι η «ελευθερία» όσων επιμένουν να μη θέλουν να εμβολιαστούν πλήττει βάναυσα έως θανάσιμα την ελευθερία όλων όσοι εμβολιαστήκαμε, οι αρνούμενοι δεν έχουν παρά να συμβιβαστούν με αυτή τη συνθήκη. Ή εμβολιάζονται ή περιορίζονται. Τόσο απλά, τόσο καθαρά!