Οι «αλυσιτέλειες» της δημόσιας ζωής και οι «λυσιτέλειες» των πολιτικάντηδων

 

«Δεν είναι κάτι που το αποφασίζω εγώ. Άρα, όπως όπως λέμε και στα νομικά, αλυσιτελώς με ρωτάτε…», ήταν η άμεση αντίδραση της Κατερίνας Σακελλαροπούλου όταν στη διάρκεια της δεξίωσης για τα 50 χρόνια από την αποκατάστασης της Δημοκρατίας έγινε αποδέκτρια του ερωτήματος αν θα είναι εκείνη οικοδέσποινα της εκδήλωσης και την επόμενη πενταετία, καθώς, ως γνωστόν, την προσεχή άνοιξη ολοκληρώνεται η πρώτη θητεία της στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα.

Η απάντηση την οποία έδωσε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκάλεσε αίσθηση όχι μόνον για τον «διπλωματικό» της χαρακτήρα, αλλά και για το επίρρημα «αλυσιτελώς» το οποίο χρησιμοποίησε. Ως ωτακουστής του διαλόγου μπορώ να μεταφέρω την έκπληξη ορισμένων από τους παρισταμένους που αγνοούσαν τη σημασία της συγκεκριμένης σπάνια χρησιμοποιούμενης λέξης, με την οποία εκφράζεται το ανωφελές των πραγμάτων.

Είναι αλήθεια ότι στις μέρες μας δεν είναι συχνή η χρήση της λέξης «λυσιτέλεια», που σημαίνει ωφέλεια. Ούτε και τα παράγωγά της, από τα οποία πιο γνωστοί είναι οι επιθετικοί προσδιορισμοί «λυσιτελής» (σ.σ.: επωφελής) και «αλυσιτελής» (σ.σ.: ανώφελος). Και είναι μάλλον ευτυχής η συγκυρία που η κ. Σακελλαροπούλου την εισήγαγε, έστω ως δάνειο από τα νομικά, στην εγχώρια δημόσια ζωή στην οποία συχνά δυσκολεύεται κανείς να ξεχωρίσει το λυσιτελές από το αλυσιτελές, δηλαδή το ωφέλιμο από το ανώφελο.

Μόνον και μόνον τα ζητήματα τα οποία κυριάρχησαν κατά τη χθεσινή μέρα στη δημόσια σφαίρα, αποτελούν αψευδείς μαρτυρίες του φαινομένου.

Την επαύριο, για παράδειγμα, της επετείου αποκατάστασης της Δημοκρατίας, η βουλευτής Επικρατείας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία έχει οριστεί αρμόδια για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αισθάνθηκε την ανάγκη να στηλιτεύσει την ενδυματολογική επιλογή μιας από τις εκατοντάδες προσκεκλημένες στη δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο, επειδή αναγνώρισε ότι προερχόταν από τον οίκο που έχει ιδρύσει η Μαρέβα Γκραμπόφσκι, η σύζυγος του πρωθυπουργού, με την οποία βρίσκεται σε δικαστική διαμάχη και εξαιτίας της οποίας μια μέρα νωρίτερα η Βουλή ήρε ομοφώνως την ασυλία της.

Πόσο, άραγε, ωφέλιμο, δηλαδή λυσιτελές, είναι για το κόμμα της κυρίας Έλενας Ακρίτα και για τους ανθρώπους που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να είναι εκείνη βουλευτής, η στοχοποίηση ενός οποιουδήποτε ανθρώπου για τον τρόπο που ντύνεται; Αν μάλιστα πιστέψουμε την ίδια τη βουλευτή, δεν είχε ιδέα ότι το πρόσωπο το οποίο σχολίασε επικριτικά για τον τρόπο που είχε ντυθεί ήταν η δημοσιογράφος – τηλεπαρουσιάστρια Κατερίνα Παναγοπούλου.

Αφού, όπως -άκουσον, άκουσον!- έσπευσε να διευκρινίσει δεν… παρακολουθεί το δελτίο ειδήσεων του Mega το οποίο συμβαίνει να παρουσιάζει το θύμα της επίθεσής της. Εν ολίγοις, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην δημοσιογράφος θέλησε να μας κάνει να πιστέψουμε ότι αναγνώρισε το φόρεμα και τον οίκο που το έραψε, αλλά όχι εκείνη που το φορούσε…

Κάπως έτσι, πάντως, όλο το πρωινό της χθεσινής ημέρας αναλώθηκε γύρω από το… δικαίωμα κάθε ανθρώπου να φορά ρούχα τα οποία δεν αρέσουν σε κάθε είδους αυτόκλητους… αστυνόμους της καλαισθησίας. Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε να είναι για κάποιες ώρες το κεντρικό πρόσωπο της επικαιρότητας, αφού μπορεί κάποιοι να την έψεξαν, πλην όμως την ίδια ώρα άλλοι την αποθέωναν και δήλωναν έτοιμοι να δείρουν τη δημοσιογράφο του Mega.

Η… δόξα, ωστόσο, την οποία εξασφάλισε η κυρία Ακρίτα, απεδείχθη πρόσκαιρη, καθώς δεν θα μπορούσε να αφήσει ο Παύλος Πολάκης να του πάρει άλλος τα ηνία στις τυφλές και μισαλλόδοξες επιθέσεις εναντίον οποιουδήποτε τυγχάνει να μην είναι «δικός μας».

Αν δεν ήταν η -λυσιτελής, όπως εξελίχθηκε- συγνώμη της κυρίας Αθηνάς Λινού και ο λυγμός με τον οποίο τοποθετήθηκε η καθηγήτρια Επιδημιολογίας που είναι κι εκείνη -με τη λαϊκή ψήφο- βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποκλείεται ο πολλάκις παρεκτραπείς βουλευτής Χανίων να περνούσε αβρόχοις ποσί και μετά τη νέα άθλια επίθεση κατά της υπουργικής συνεργάτιδας που έτυχε να είναι απέναντι του στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής Επιτροπής.

Αν και είχε απωλέσει προ πολλού το μέτρο, ίσως και επειδή ως «άθλιος ζήτουλας της προσοχής μέσω ύβρεων», όπως εύστοχα τον χαρακτήρισε ο Πρόεδρος της Βουλής Κώστας Τασούλας, ο κ. Πολάκης φαίνεται να είχε προεξοφλήσει την προσωπική ωφέλεια που απολάμβανε με τις άμετρες επιθέσεις που εξαπέλυε κάθε φορά.

Είναι προφανές ότι ουδόλως τον απασχόλησε που η εκτός ορίων συμπεριφορά του επισκίασε καταλυτικά την κριτική του κόμματός του και της υπόλοιπης αντιπολίτευσης για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση αλλά και για τις εμβαλωματικές λύσεις με τις οποίες αποπειράται η κυβέρνηση να θεραπεύσει τις βαθιές πληγές του ΕΣΥ.

Είναι αποκαλυπτικό, άλλωστε, το γεγονός ότι δεν συνειδητοποίησε την τεράστια απαξία του είχε η συμπεριφορά του ούτε και μετά την ομόφωνη καταδίκη από όλες τις πτέρυγες της Βουλής. Γι΄ αυτό και στη συνέχεια αμετανόητος περιφερόταν στους διαδρόμους ζητώντας από το Κοινοβούλιο αλλά και από το κόμμα του να άρουν τη βαρύτατη μομφή που του απέδωσαν.

Την ίδια ώρα, εξάλλου, το φανατικό κοινό, με το οποίο επικοινωνεί και στο οποίο απευθύνεται, τού εξέφραζε διαδικτυακά την συμπαράστασή του. Είναι το κοινό το οποίο φοβούνταν έως τώρα τόσο ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, όσο και ο νυν Στέφανος Κασσελάκης και γι΄ αυτό δεν τού έδειξαν την πόρτα της εξόδου, παρόλο που είχε υποπέσει σε επανειλημμένα ατοπήματα.

Με τη δικαιολογία ότι αποκάλυπτε, εντός ή εκτός εισαγωγικών, σκάνδαλα -κάποια ελάχιστα από τα οποία είχαν όντως βάση, αλλά θα μπορούσαν άνετα να καταγγελθούν χωρίς τον ακραίο τοξικό λόγο που συνόδευε τη δημοσιοποίησή τους-, ο βουλευτής Χανίων είχε εξασφαλίσει το απυρόβλητο και αισθανόταν πλέον ανεξέλεγκτος να κάνει και να λέει ό,τι θέλει.

Γέννημα ο ίδιος, αλλά συνάμα και απομεινάρι, των ακροτήτων της μνημονιακής περιόδου, έχει, όπως φαίνεται από τις πράξεις του, την εντύπωση ότι θα παραμείνει αιωνίως στον αφρό της επικαιρότητας με μόνα «προσόντα» την αμετροεπή θρασύτητα και τους λαϊκίστικους βερμπαλισμούς που τον ανέδειξαν στο πολιτικό στερέωμα, όταν διαφήμιζε τα διπλά βιβλία που τηρούσε ως δήμαρχος στα Σφακιά ή όταν απειλούσε ότι θα βάλει τρία μέτρα κάτω από τη γη όποιον τολμούσε να ασκήσει κριτική στα έργα και στις ημέρες του.

Το βήμα απαλλαγής από τον κ. Πολάκη που έκανε χθες ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, θέτοντάς τον εκτός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, δεν είναι βέβαιο ότι θα ολοκληρωθεί. Είναι πολύ πιθανό να λειτουργήσει και πάλι ο φόβος ότι μπορεί να κάνει το δικό του κόμμα και να συσπειρώσει γύρω του όλους όσοι -λιγότεροι από το παρελθόν, αλλά όχι πολύ λίγοι- εξακολουθούν να γοητεύονται από την επικράτηση των τοξικών σχέσεων στην αντιπαράθεση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων.

Βλέπετε πολύ συχνά οι αλυσιτέλειες της δημόσιας ζωής συνιστούν… λυσιτέλειες για τους κάθε λογής πολιτικάντηδες, οι οποίοι, προκειμένου να επωφεληθούν οι ίδιοι, δεν… δίνουν δεκάρα ούτε για το κόμμα τους, ούτε για τη δημοκρατική ομαλότητα και τον υγιή πολιτικό διάλογο, ούτε για την χώρα.

Τι(ς) πταίει; Οι δομές ή τα πρόσωπα;

«Δεν είναι θέμα προσώπων, είναι θέμα δομών», καταλήγει η επωδός με την οποία τοποθετούνται τα -λιγοστά είναι αλήθεια- κυβερνητικά στελέχη που διαθέτουν την τόλμη(;) να βγουν δημόσια και να μιλήσουν για τα πολύ μεγάλα προβλήματα που προκάλεσε στην πρωτεύουσα η κακοκαιρία η οποία ξέσπασε τη Δευτέρα, αλλά οι συνέπειες της είναι ορατές ακόμη και σήμερα, τέσσερις μέρες μετά, καθώς σε κεντρικές οδούς της πόλης παραμένουν εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα και τα περισσότερα πεζοδρόμια είναι αδιάβατα

Η αλήθεια είναι ότι η στάση των νυν κυβερνώντων συνιστά μια κάποια πρόοδο σε σχέση με τη συμπεριφορά κάποιων προκατόχων τους οι οποίοι στο πρόσφατο παρελθόν είχαν βρεθεί στη δίνη πολύνεκρων τραγωδιών και δήλωναν εντελώς αστόχαστα ότι έψαχναν να βρουν που έγινε το μεγάλο λάθος και δεν το εύρισκαν. Τώρα αναγνωρίζονται μεν τα λάθη, πλην όμως δεν προσωποποιούνται οι ευθύνες αφού ενοχοποιούνται οι δομές και όχι τα πρόσωπα.

Αρκεί, όμως, αυτό; Και κυρίως όσοι την επικαλούνται έχουν αναρωτηθεί αν αυτή η προφανής υπεκφυγή ισοπεδώνει και βάζει στο ίδιο τσουβάλι όσους με φιλότιμο έκαναν τη δουλειά τους με εκείνους που δείχνουν προκλητική αδιαφορία ή και ανικανότητα να ανταποκριθούν στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις του ρόλου, της θέσης και του αξιώματος τους; Οι διαφορετικές, για παράδειγμα, εικόνες που βλέπουν όλοι οι πολίτες στους δρόμους ακόμη και όμορων Δήμων είναι το απόλυτο μέτρο που δείχνει ποιοι έκαναν τη δουλειά τους και ποιοι όχι.

Με άλλα λόγια, τις ίδιες δομές και πάνω κάτω τους ίδιους πόρους διαθέτουν όλοι οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης της ευρύτερης πρωτεύουσας. Το αν κάποιοι τοπικοί άρχοντες επιλέγουν να προμηθευτούν εκχιονιστικά μηχανήματα, πυροσβεστικά οχήματα, υδροφόρες και απορριμματοφόρα, την ίδια ώρα που άλλοι κατευθύνουν τον προϋπολογισμό τους στις προσκλήσεις δημοφιλών αοιδών ή σε άλλες δράσεις που δίνουν ευκαιρίες στον δήμαρχο να κάνει το… κομμάτι του, είναι κάτι το οποίο έχει να κάνει κυρίως με τα πρόσωπα.

Γιατί, άραγε, στην προκειμένη περίπτωση δεν ισχύει η περίφημη «ατομική ευθύνη» την οποία τόσες φορές επικαλέστηκαν όσοι τα ρίχνουν τώρα στις «δομές»; Άλλωστε, οι δομές της Πολιτικής Προστασίας άλλαξαν πριν από περίπου έναν χρόνο με νόμο που εισηγήθηκε στη Βουλή ο Νίκος Χαρδαλιάς, ο οποίος λίγους μήνες αργότερα άλλαξε και ο ίδιος επειδή ενέσκηψαν οι καταστροφικές πυρκαγιές του περασμένου Αυγούστου.

Κανείς δεν μπορεί να υποτιμά τη σημασία που έχει η οργάνωση των υπηρεσιών του Δημοσίου, όπως και του ιδιωτικού τομέα, που είναι επιφορτισμένες με την αντιμετώπιση είτε των φυσικών καταστροφών είτε άλλων ζητημάτων που έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα των πολιτών. Τα οργανογράμματα, τα καθηκοντολόγια και οι ξεκαθαρισμένες αρμοδιότητες αποτελούν την αναγκαία συνθήκη, η οποία, όμως, δεν είναι ικανή να δώσει αποτελεσματικές λύσεις. Αν ίσχυε, άλλωστε, το πρώτο, τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά: θα αντέγραφε κάποιος τις καλές πρακτικές που εφαρμόζουν άλλες χώρες, θα τις προσάρμοζε στα ελληνικά δεδομένα και θα ήταν όλα τέλεια!

Όλα αυτά, όμως, είναι καλά στη θεωρία γιατί στην πράξη αυτός που κάνει τη διαφορά δεν είναι παρά ο ανθρώπινος παράγοντας και κυρίως όταν επιλέγονται οι κατάλληλοι άνθρωποι στην κατάλληλη θέση. Επιλογές που πρέπει να γίνονται με κριτήρια και όχι μόνον επειδή πρέπει να συμπληρωθούν τα κουτάκια στα power point που ετοιμάζουν ψυχαναγκαστικοί τεχνοκράτες.

Το μεγάλο πάθημα της πανδημίας, εξάλλου, θα έπρεπε να είχε γίνει μάθημα. Στη θεωρία έχουν πάει όλα καλά. Αντιγράψαμε τα πρωτόκολλα που ισχύουν διεθνώς και θεωρητικώς υπερδιπλασιάστηκαν οι ΜΕΘ που έφθασαν στα διεθνή πρότυπα. Μόνον, όμως, που πρόκειται για σκέτα κτίρια. Δομές, δηλαδή, που στην ουσία ήταν κουφάρια πολυτελείας, αφού ποτέ δεν στελεχώθηκαν με το κατάλληλο εξειδικευμένο προσωπικό (εντατικολόγους, πνευμονόλογους, αναισθησιολόγους κ.ά.).

Το αποτέλεσμα είναι ότι από τις ΜΕΘ, οι οποίες, με βάση τους αριθμούς που έδειχναν τα power point, ήταν υπεραρκετές, να έχουν εξέλθει μόλις 4.000 συνέλληνες που νοσηλεύθηκαν εκεί τους τελευταίους 23 μήνες με κορωνοϊό. Την ίδια περίοδο οι ανθρώπινες απώλειες από επιπλοκές της Covid-19 ήταν υπερπενταπλάσιες, αφού η θνητότητα στις υποστελεχωμένες ΜΕΘ του ελληνικού εθνικού συστήματος υγείας είναι από τις υψηλότερες στις προηγμένες χώρες.

Καλές, λοιπόν, και αναγκαίες είναι οι δομές. Καλύτεροι, όμως, και περισσότερο χρήσιμοι οι άνθρωποι που επιλέγονται και αξιολογούνται κάθε φορά αν είναι κατάλληλοι για το έργο που αναλαμβάνουν. Και ο νοών νοείτω!

Fake news και… χούντες στη χώρα της υπερβολής

Ώρες – ώρες είναι απίστευτη η ευκολία με την οποία εκτοξεύονται στη χώρα μας καταγγελίες επί παντός του επιστητού. Το ακόμη πιο εντυπωσιακό, όμως, είναι πόσοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να υιοθετήσουν άκριτα την οποιαδήποτε τερατολογία διατυπώνουν πρόσωπα που δεν διαθέτουν την παραμικρή έξωθεν καλή μαρτυρία.

Είναι άκρως χαρακτηριστική η τροπή που πήρε ο δημόσιος διάλογος αμέσως μετά τους αστήρικτους, όπως αποδείχθηκε, ισχυρισμούς που διατύπωσε ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ Μιχάλης Γιαννάκος για τις υποτιθέμενες «VIP ΜΕΘ» που διατίθενται μόνον για όσους από τους επωνύμους ασθενούν από την Covid-19.

Τα «μασημένα» λόγια του εν λόγω συνδικαλιστή που ακούστηκαν σε μεταμεσονύκτια εκπομπή πήραν αίφνης μεγάλες διαστάσεις. Δικαιολογημένα εκ πρώτης, θα έλεγε κανείς, κρίνοντας από την ιδιότητα που φέρει ο καταγγέλλων ως συνδικαλιστικός ηγέτης των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία, γεγονός που δημιουργεί την εντύπωση ότι μιλάει έχοντας εκ των ένδον γνώση για τα τεκταινόμενα στο ΕΣΥ.

Επειδή, ωστόσο, όπως λέει και η γνωστή λαϊκή ρήση «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά», δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς για την αξιοπιστία του καταγγέλλοντος. Ο κ. Γιαννάκος δεν είναι ένα άγνωστο πρόσωπο, ούτε είναι ένας τυχαίος συνδικαλιστής. Έχει βαρύ «βιογραφικό», αφού είναι ο άνθρωπος που για πάνω από επτά χρόνια, που είναι πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ ηγείται μιας δράκας συναδέλφων του οι οποίοι με συχνότητα τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα πορεύονται στο κέντρο της Αθήνας με κύριο προορισμό την οδό Αριστοτέλους όπου εδρεύει το υπουργείο Υγείας.

Σχεδόν πάντα οι συμμετέχοντες στις εκδηλώσεις που οργανώνει ο κ. Γιαννάκος είναι πολύ λίγοι, αλλά ο ίδιος βρίσκει τις περισσότερες φορές τρόπους για να κερδίσει θέση στα τηλεοπτικά δελτία με τις ακτιβιστικές πρωτοβουλίες του οι οποίες συνοδεύουν συνήθως τους αμετροεπείς και καταστροφολογικούς ισχυρισμούς του που, αυτό πρέπει να του το… αναγνωρίσουμε, διατυπώνονται ανεξαρτήτως κυβέρνησης.

Ο ίδιος, άλλωστε, δύο φορές τα τελευταία χρόνια έχει πρωταγωνιστήσει στο ακτιβιστικού χαρακτήρα… χτίσιμο με τσιμεντόλιθους της εισόδου του Δρομοκαΐτειου νοσοκομείου, από το οποίο μισθοδοτείται και έλκει τη συνδικαλιστική του ιδιότητα: η πρώτη ήταν το 2013 επί υπουργίας Άδωνη Γεωργιάδη και η δεύτερη το 2018 επί των ημερών του Ανδρέα Ξανθού και του Παύλου Πολάκη.

Οι αντιπαραθέσεις που είχε ειδικά με τον κ. Πολάκη, ο οποίος έβγαινε στα παράθυρα του υπουργείου και φωτογράφιζε τους συγκεντρωμένους κάτω από το γραφείο του για να αποδείξει ότι δεν αντιπροσώπευαν τη μεγάλη μάζα των πραγματικών εργαζομένων στα νοσοκομεία, θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο τηλεοπτικού reality που θα προκαλούσε άφθονο γέλιο στο… φιλοθεάμον κοινό.

Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχανε ευκαιρία να χαρακτηρίζει τον πρόεδρο της ΠΟΕΔΗΝ «ξεφτίλα» και να τον προειδοποιεί ότι «έκλεισε ο κύκλος σας, η θέση σας είναι στα σκουπίδια της Ιστορίας». Αλλά και ο συνδικαλιστής δεν ήταν καθόλου φειδωλός, ανταπαντώντας εξίσου ωμά στα πυρά που δεχόταν χαρακτηρίζοντας τον κ. Πολάκη «πολιτικό μίασμα» και «βόθρο»!

Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι δυο τους δεν ήταν τίποτε διαφορετικό από τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που ακούει στο όνομα «λαϊκισμός χωρίς όρια». Γι΄ αυτό και μάλλον ουδείς εξεπλάγη όταν ο Παύλος Πολάκης έδωσε βροντερό παρών στην πρόσφατη συγκέντρωση που οργάνωσε ο κ. Γιαννάκος και οι συν αυτώ κατά του υποχρεωτικού εμβολιασμού των συναδέλφων τους υγειονομικών υπαλλήλων.

Όπως μάλλον δεν πρέπει να εκπλησσόμαστε από το γεγονός ότι από μια σημαντική μερίδα των μέσων ενημέρωσης ελήφθησαν σοβαρά τα όσα υποστήριξε για τις «VIP ΜΕΘ» ο συνδικαλιστής ο οποίος μόλις πριν από λίγο καιρό είχε παραδεχθεί ότι σκοπίμως συνέδεσε την παράλυση που υπέστη μιας ατυχής συνάδελφός του με τον εμβολιασμό της, προκειμένου, όπως ομολόγησε, να εξασφαλίσει ότι θα λάμβανε αποζημίωση.

Είναι νομίζω καιρός να παραδεχτούμε και να συνομολογήσουμε ότι ζούμε στη χώρα της απροσμέτρητης υπερβολής, στη χώρα που ο οποιοσδήποτε μπορεί να ισχυρίζεται οτιδήποτε, έχοντας εδραία την πεποίθηση ότι όχι μόνον δεν θα υποστεί συνέπειες και δεν θα πληρώσει τα επίχειρα των πράξεων του αλλά το πιθανότερο είναι ότι θα ηρωοποιηθεί. Αναλογιστείτε μόνον πόσες φορές το τελευταίο διάστημα ακούσαμε ότι στη χώρα μας βιώνουμε καταστάσεις που θυμίζουν… «χούντα» ή συνιστούν «θεσμικό πραξικόπημα».

Από το περυσινό lockdown, το οποίο ορισμένοι ήλπιζαν και εύχονταν να εφαρμοστεί και φέτος, έως την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών που, σε πείσμα της αντίθετης άποψης σύσσωμης της τάξης των συνταγματολόγων, διάφοροι ημιμαθείς του Διαδικτύου επιμένουν να ισχυρίζονται ότι παραβιάζονται συνταγματικά δικαιώματα, την περίοδο της πανδημίας γίναμε μάρτυρες κάθε είδους δαιμονολογικής και συνωμοσιολογικής θεωρίας.

Το γεγονός ότι ισχυρά αντιεμβολιαστικά κινήματα έδρασαν και εξακολουθούν να δρουν και σε άλλες –εξίσου ή και περισσότερο προηγμένες από μας- χώρες δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για όσα αρκούντως παράδοξα ζούμε στην Ελλάδα, η οποία μπορεί να εξακολουθεί να υπολείπεται σε ορισμένα ζητήματα από τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο στον οποίο θεωρητικά ανήκει, αλλά σε πολλά άλλα –και κυρίως στις συχνά υπερβολικές δημοκρατικές διαδικασίες που ισχύουν- δεν έχει να ζηλέψει τίποτε.

Παρά ταύτα, όμως, σε οποιαδήποτε ευνοούμενη Πολιτεία κανένας συνδικαλιστής δεν θα μπορούσε να συμπεριφερθεί όπως χρόνια τώρα συμπεριφέρεται ο κ. Γιαννάκος. Και, βεβαίως, ούτε όσοι αρέσκονται με τους τωρινούς ισχυρισμούς του θα υποστήριζαν ότι διακατέχονται από… χουντική νοοτροπία όσοι ζητούν να δώσει λόγο στη Δικαιοσύνη για να αποδειχθεί αν όσα διακινεί έχουν σχέση με την πραγματικότητα ή αν αποτελούν ασύστολα fake news.

Υ.Γ.: Σκεφτείτε μόνον τι άλλο θα μπορούσαμε να ακούσουμε αν δεν ήμασταν η τελευταία δυτική χώρα που αποτίναξε το δικτατορικό καθεστώς και αν δεν μετρούσαμε μόλις 47 χρόνια απρόσκοπτου δημοκρατικού βίου και απαλλαγής από την πραγματική χούντα που ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες έζησαν…

Υ.Γ. 2: Και όλα αυτά συμβαίνουν στη χώρα που γέννησε το μέτρο. Τι άραγε να πήγε λάθος;

 

Ο… διχασμός των εμβολιασμώνκαι η αγωνία μπροστά στο ΑΤΜ

Καθώς συμπληρώνονται 18 μήνες από την εμφάνιση της πανδημίας στη χώρα μας δημιουργείται η αίσθηση ότι έχουν εξαντληθεί όλα τα επιχειρήματα που μπορεί να επιστρατεύσει κανείς αφενός για να υπογραμμίσει τους κινδύνους από την εξάπλωσή της και αφετέρου για να πείσει για τη μοναδική αποτελεσματική άμυνα που έχει η επιστήμη και που δεν είναι άλλη από τον μαζικό εμβολιασμό.

Όλο αυτό το διάστημα συνέβησαν τόσα πολλά δραματικά γεγονότα παγκοσμίως και ακούστηκαν από τόσο διαφορετικές πλευρές τόσες απόψεις για την κατάσταση η οποία έχει διαμορφωθεί διεθνώς που είναι δύσκολο να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν έχει ενημερωθεί επαρκώς και, εξ αυτού του λόγου, δεν μπορεί να αποφασίσει αν θα τηρήσει τα περιοριστικά μέτρα και τι θα κάνει με το εμβόλιο.

Τον πρώτο καιρό μπορούσε να γίνει κατανοητός ο φόβος, όπως και η ανησυχία, ο δισταγμός, η καχυποψία, ακόμη και η άρνηση αρκετών συνανθρώπων μας να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι έχουμε να κάνουμε με έναν φονικό ιό, ο οποίος, με τη μορφή του αόρατου εχθρού, απειλεί την υγεία μας, το εισόδημα μας, την ίδια μας τη ζωή. Συνέδραμαν, άλλωστε, σε αυτό διαφόρων ειδών πολιτικάντηδες, κυρίως από τις τάξεις της Ακροδεξιάς, αλλά όχι μόνον, καθώς επίσης και κάθε λογιών κομπογιαννίτες που παραπλανούσαν και εξακολουθούν να παραπλανούν τον κόσμο με ψεκασμένες θεωρίες.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι μνήμες από την τελευταία μεγάλη πανδημία, η οποία συνέβη πριν από έναν αιώνα, δεν είχαν ούτε καν οι παππούδες των περισσοτέρων από όσους… παρεπιδημούμε στον πλανήτη αυτή την εποχή. Ενώ και σε ό,τι αφορά την ανάγνωση της Ιστορίας, στην οποία έχει καταγραφεί ο σημαντικός ρόλος που διαδραμάτισαν στις παγκόσμιες εξελίξεις οι πανδημίες του παρελθόντος, δεν μπορούμε να έχουμε πολλές απαιτήσεις, όταν γύρω μας υπάρχει τόση άγνοια για πιο πρόσφατα και ακόμη πιο καθοριστικά γεγονότα.    

Έπειτα, όμως, από τόσους τόνους σιέλου που καταναλώθηκαν από τα χείλη της αφρόκρεμας του παγκόσμιου επιστημονικού δυναμικού, αλλά και από τόσους ωκεανούς μελάνης που χύθηκαν από τις πένες γιατρών, κοινωνιολόγων και τόσων άλλων επιστημόνων και αναλυτών, οι οποίοι έγραψαν τεκμηριωμένα αφενός για τις συνέπειες της πανδημίας και αφετέρου για την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα των εμβολίων, ευλόγως αναρωτιέται κάθε εχέφρων άνθρωπος για το τι άλλο μπορεί να γίνει για να αλλάξουν άποψη όσοι αποφεύγουν να πάρουν την άγουσα προς τα εμβολιαστικά κέντρα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η καθιέρωση της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού για όλους εκείνους που με την άρνησή τους να εμβολιαστούν θέτουν σε κίνδυνο άλλους συνανθρώπους τους, μοιάζει μονόδρομος. Είναι ένας μονόδρομος τον οποίο υποχρεώνονται να βαδίσουν κυβερνήσεις από τη μια άκρη του πλανήτη ως την άλλη και ανεξαρτήτως ιδεολογικής κατεύθυνσης. Λίγο ως πολύ, δεξιοί, αριστεροί και κεντρώοι κυβερνήτες, όπου γης, τις ίδιες ακριβώς συνταγές εφαρμόζουν και τους ίδιους κανόνες ακολουθούν.

Γι΄ αυτό και είναι απορίας άξιο να ακούει κανείς να διατυπώνονται από πολιτικά στελέχη και άλλους σχολιαστές ισχυρισμοί περί δήθεν διχασμού της κοινωνίας που προκαλείται από τα μέτρα περιορισμού των ανεμβολίαστων που, με καθυστέρηση αλλά και με διστακτικότητα, ανακοίνωσε τις προηγούμενες ημέρες η κυβέρνηση. Θα είχε ενδιαφέρον να ακούγαμε την εναλλακτική λύση που προτείνουν όσοι μιλούν για διχασμό. Δυστυχώς όμως δεν ακούστηκε. Και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα ακουστεί, επειδή δεν υπάρχει. Διότι, αν υπήρχε, σε κάποια άλλη χώρα θα είχε εφαρμοστεί.

Αντίστοιχους ισχυρισμούς περί του υποτιθέμενου κοινωνικού διχασμού και της δήθεν προστασίας της ελευθερίας του κάθε πολίτη έχουμε ακούσει αρκετές φορές στο παρελθόν, όπως όταν καθιερώθηκε η υποχρεωτικότητα της ζώνης ασφαλείας στα αυτοκίνητα και το κράνος για τους μοτοσικλετιστές ή, πιο πρόσφατα, όταν απαγορεύτηκε το κάπνισμα στους κλειστούς χώρους. Με τους εμβολιασμούς βεβαίως τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά αφού ένας ανεμβολίαστος δεν απειλεί μόνο τη δική του ζωή, αλλά και τις ζωές των γύρω του. Όπως πολύ πιο σοβαροί είναι οι κίνδυνοι για το κοινωνικό σύνολο που ελλοχεύουν αν δεν γίνουν όσα πρέπει να γίνουν για να αναχαιτιστεί η πανδημία.

Θα ακουστεί ίσως σκληρά κυνικό αλλά είναι σφόδρα πιθανό ότι οι περισσότεροι από τους υγειονομικούς που εξακολουθούν να αρνούνται να εμβολιαστούν θα αλλάξουν πορεία πλεύσης όταν πάνε στο ΑΤΜ και δουν να μην έχει καταβληθεί ο μηνιαίος μισθός τους. Ενδεχομένως κάποιοι θα επιμείνουν, πλην όμως όσοι το κάνουν θα είναι –κυριολεκτικά και μεταφορικά- άξιοι της μοίρας τους. Κανείς δεν θα τους εμβολιάσει με το ζόρι, αλλά και οι ίδιοι δεν μπορούν να το «έτσι θέλω» να επιβάλουν αυτό που νομίζουν ότι είναι το σωστό σε βάρος της κοινωνίας.

        Όπως και να το κάνουμε, έπειτα από την 18μηνη περιπέτεια που βιώσαμε μόνον εθελοτυφλούντες δεν αναγνωρίζουν ότι οι ανεμβολίαστοι είναι πλέον εκείνοι που απειλούν την κοινωνική συνοχή και προκαλούν τον διχασμό. Αυτό συμβαίνει διότι εφόσον νοσήσουν είναι πολύ πιθανόν ότι θα χρειαστούν νοσηλεία σε ΜΕΘ δοκιμάζοντας έτι περαιτέρω τις αντοχές του ΕΣΥ. 

        Ας μην τους χαϊδεύουμε λοιπόν άλλο τα αυτιά!