Απέλπιδες προφεσόροι των fake news

Πρέπει να… γέλασαν και οι πέτρες (από τις οποίες έχουμε άπειρες στην Ήπειρο), όταν την Τρίτη ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ξιφούλκησε από τα Γιάννενα κατά των μέσων ενημέρωσης και των ψευδών ειδήσεων (fake news) που κατήγγειλε ότι διακινούνται για να πληγούν η κυβέρνησή του και ο ίδιος που είναι γνωστοί παγκοσμίως για τη… φιλαλήθεια που τους διακρίνει.

Εκεί, όμως, που πρέπει να… ξεκαρδίστηκαν ακόμη και οι υπόγειες σωληνώσεις του φυσικού αερίου που στρώνονται στη Βόρειο Ελλάδα, θα ήταν όταν, μιλώντας στην κυβερνητική φιέστα, που αποκλήθηκε «Περιφερειακό Συνέδριο για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση στην Ήπειρο», ο κ. Τσίπρας απευθύνθηκε στους Ηπειρώτες για να εξάρει τη σημασία του αγωγού TAP (Trans-Adriatic Pipeline), ο οποίος, όπως επί λέξει ισχυρίστηκε, «βρίσκεται σε πολύ υψηλό ποσοστό ολοκλήρωσης και ξεκινάει από την Αλεξανδρούπολη και καταλήγει στη Θεσπρωτία»!

Διαβάζοντας τη σχετική αποστροφή από το γραπτό κείμενο που υπάρχει στην επίσημη κυβερνητική ιστοσελίδα, θεώρησα ότι μπορεί ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του Μαξίμου να τα έμπλεξε στην απομαγνητοφώνηση της πρωθυπουργικής ομιλίας που έγινε σε μια μέρα που οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι απεργούσαν. Προσφεύγοντας, ωστόσο, στο βίντεο της ομιλίας, που -δόξη και τιμή- φιλοξενεί η ίδια ιστοσελίδα, διαπίστωσα ότι ο κ. Τσίπρας είχε όντως υποστηρίξει ότι ο TAP –τον οποίο μάλιστα ανέφερε με αγγλική προφορά: «Τι-έι-Πι»…- «καταλήγει στη Θεσπρωτία».

Η επίσης εντυπωσιακή διαπίστωση ήταν ότι κανείς από το ακροατήριο των χειροκροτητών και των λοιπών παρισταμένων οι οποίοι, εν είδει «φτωχοσυμπέθερων», είχαν προσέλθει στην αίθουσα που λάμβανε χώρα η φιέστα για να αισθανθούν κοντά στην εξουσία, δεν παρενέβη για να του πει: «Αυτό κι αν είναι fake news, κύριε πρωθυπουργέ!». Στην αίθουσα, ωστόσο, επικράτησε μια παγερή σιωπή. Η οποία, όμως, δεν ξέρω αν ήταν από ενοχή, καθώς δεν πρέπει να παραβλεφθεί ότι αρκετοί από τους παρευρισκόμενους θα έπρεπε να έσκυψαν από ντροπή το κεφάλι ενθυμούμενοι την άθλια πολιτική σπέκουλα στην οποία είχαν συμμετάσχει πριν από μερικά χρόνια με στόχο να μη φθάσει ποτέ στη Θεσπρωτία ο TAP.

Διότι η πραγματικότητα πίσω από τα πρωθυπουργικά fake news είναι ότι, με προεξάρχοντα τα τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και υπό τη συνηγορία διαφόρων οικολογούντων και λοιπών πολιτικάντηδων της περιοχής, την τριετία 2008-2010 δόθηκε ένας θλιβερός αγώνας για να εκτραπεί η διαδρομή του αγωγού. Επί μεγάλο διάστημα, καλλιεργήθηκαν ψευδείς εντυπώσεις περί δήθεν ασύμμετρων περιβαλλοντικών απειλών για τον τουριστικό χαρακτήρα της παράλιας ζώνης της Θεσπρωτίας. Εντυπώσεις που υποχρέωσαν τη ΔΕΠΑ –τα στελέχη της οποίας κινδύνεψαν με πνιγμό από δήθεν φιλοπεριβαλλοντικούς ψευτοακτιβιστές- και τους επιχειρηματικούς ομίλους που συμμετείχαν στην επένδυση να αλλάξουν τη μελέτη χάραξης.

Αποφασίστηκε τότε, ως εναλλακτική λύση, ο αγωγός που θα φέρνει αέριο από την Κασπία να μην έχει την κατάληξή του στη Θεσπρωτία (όπως ψευδώς ισχυρίστηκε ο κ. Τσίπρας, παρότι πέρυσι τον Μάιο πήγε στα εγκαίνια του TAP για να διεκδικήσει δάφνες συμμετοχής της κυβέρνησης του στο έργο) αλλά παρακάμπτει ολόκληρη την Ήπειρο. Γι΄ αυτό, αν είχε επίγνωση για το τι εγκαινίασε πριν από 17 μήνες, δεν θα έλεγε όσα είπε. Διότι θα ήξερε ότι –εξαιτίας των αντιδράσεων- ο αγωγός που ξεκινάει πράγματι από την Αλεξανδρούπολη, στο ύψος της Ιεροπηγής Καστοριάς αφήνει το ελληνικό έδαφος. Στο σημείο εκείνο στρέφεται βόρεια για να περάσει τα ελληνοαλβανικά σύνορα και να καταλήξει στην παράκτια ζώνη της γείτονος χώρας. Και από εκεί με υποθαλάσσιο αγωγό το αζέρικο αέριο θα διοχετεύεται στην Ιταλία και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Έτσι, ένα μεγάλο μέρος από τα οφέλη, που θα είχε η χώρα μας αν ο TAP έμενε μόνον στο έδαφός της, παραχωρήθηκαν στην Αλβανία. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και το ενδεχόμενο του ενεργειακού εφοδιασμού ολόκληρης της Ηπείρου από τον σταθμό υγροποίησης του μεταφερόμενου αερίου που προβλεπόταν να κατασκευαστεί σε περιοχή μακριά από οικισμούς και τουριστικές υποδομές. Αντ΄ αυτού, ο κ. Τσίπρας έδωσε την Τρίτη στα Ιωάννινα υποσχέσεις να αρχίσουν το 2020 έργα για την τροφοδοσία των τεσσάρων μεγάλων πόλεων της Περιφέρειας Ηπείρου. Μόνον όμως που για να γίνει αυτό –αν ποτέ γίνει- θα πρέπει, σύμφωνα με τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες, να υπάρξει «στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας εγκατάσταση δεξαμενών για την αποθήκευση υγροποιημένου φυσικού αερίου». Να γίνει δηλαδή σε κατοικημένη περιοχή αυτό που με λύσσα πολέμησαν οι ΣΥΡΙΖΑίοι παλαιότερα.

Ακόμη και έτσι αν είναι, λίγοι θα εγείρουν αντιρρήσεις στις μέρες μας, εκτός και αν στο μεταξύ –όπερ και το πιθανότερο- χάσουν την εξουσία οι νυν κυβερνώντες και αρχίσουν και πάλι τους ψευτοακτιβισμούς. Τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί. Πολύ περισσότερο όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους οι οποίοι, ενώ έχουν κάνει… «επιστήμη» την εξαπάτηση, διεκδικώντας τα παγκόσμια πρωτεία, τολμούν να μιλούν για fake news ή -επειδή έχουμε και πρωθυπουργό με υψηλού επιπέδου αγγλομάθεια- για desperate news…

Χρειάζεται, πραγματικά, να είναι κανείς πολύ απελπισμένος ή να διαθέτει απροσμέτρητο θράσος για να στηλιτεύει τις δήθεν «απελπισμένες ειδήσεις» και την υποτιθέμενη «απίστευτη προσπάθεια παραπληροφόρησης», την ίδια ώρα που εγκαλεί τους αντιπάλους του για τον «πανικό που (τους) έχει καταλάβει» επειδή τάχατες «βλέπουν ότι, όχι η κυβέρνηση, αλλά η χώρα, πετυχαίνει στόχους, αναγνωρίζεται διεθνώς, ξαναγίνεται χώρα με κύρος στο διεθνές στερέωμα, δεν είναι πια το μαύρο πρόβατο που κανείς δεν ήθελε να ασχολείται μαζί του».
Τα λένε αυτά ανενδοίαστα εκείνοι που, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, γύρισαν πίσω στην ύφεση την οικονομία που το 2014 παρέλαβαν σε φάση (ελαφριάς, έστω) ανάκαμψης και ακόμη δεν μπορεί να επιστρέψει εκεί που ήταν. Τα υποστηρίζουν χωρίς αιδώ αυτοί που κατοχύρωσαν διεθνώς την «kolotoumpa».

Άραγε, το «μάθημα» που τους έδωσε ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ με την κυνική απαίτηση για τα F-16 δεν το πήρε ο κ. Τσίπρας; Εκτός και αν πείστηκε κι ο ίδιος από τις διαρροές του περιβάλλοντός του σύμφωνα με τις οποίες ο… «διαβολικός» πλανητάρχης θα… πει στους Ευρωπαίους να μας μειώσουν το χρέος. Ή αν είναι ακόμη εντυπωσιασμένος από την… ανακάλυψη ότι έχουν «κοινές αξίες», οι οποίες σχετίζονται πιθανότατα με τις συμβουλές τις οποίες αντήλλαξαν για τα fake news. Είναι, άλλωστε, και οι δύο πασίγνωστοι -στο διεθνές στερέωμα!- για την… ειλικρίνειά τους.

«Και ακαρτέρει, και ακαρτέρει….»

«Με μια λιτή αλλά ουσιαστική δήλωση ο υπουργός….». Έτσι ξεκινούσε η ανάρτηση για την παραίτηση του προέδρου της ΕΡΤ Δ. Τσακνή που φιλοξενούνταν σε ένα από τα site–φερέφωνα, τα οποία οι άνθρωποι που τα λειτουργούν, όταν δεν γλύφουν –με το αζημίωτο, ας υποθέσουμε- πατόκορφα τους κυβερνώντες, προσπαθούν να κάνουν καριέρα εγκαλώντας είτε την αντιπολίτευση είτε τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης επειδή ασκούν κριτική στη σημερινή εξουσία.

Η προαναφερόμενη περίπτωση δεν είναι ούτε πρωτοφανής, ούτε μοναδική. Συνιστά, ωστόσο, αξιομνημόνευτο φαινόμενο γιατί τα κρούσματα αυτού του είδους είναι πυκνά και επαναλαμβανόμενα. Η εχθροπάθεια, εξάλλου, με την οποία τα φιλοκυβερνητικά μέσα αντιμετωπίζουν όποιον –πολιτικό ή δημοσιογράφο- δεν επαινεί την κυβέρνηση είναι απαράμιλλη. Όπως απαράμιλλο είναι και το πάθος με το οποίο υπερασπίζονται όλες τις κυβερνητικές προπαγανδιστικές επιδιώξεις. Επανεμφανισθείσα προσφάτως στο προσκήνιο ιστορική εφημερίδα, που πέρασε στη σφαίρα της κυβερνητικής επιρροής, είχε τίτλο στην είδηση για τη μεγαλύτερη θαλάσσια οικολογική καταστροφή στη χώρα μας: «Πνιγήκαμε σε μια κουταλιά πετρέλαιο»…  

Σε αυτό το μοτίβο, θεωρείται φυσικό να αποσιωπάται για παράδειγμα το ασυνήθιστο γεγονός να αποκλείει ο πρωθυπουργός τα μη φίλια μέσα ενημέρωσης από τις δημόσιες εμφανίσεις του. Και δεν κουνιέται φύλλο ακόμη και όταν φθάνει στο σημείο να μη δίνει ερωτήσεις στη συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ σε όποιον εκπροσωπεί μέσο που δεν είναι της αρεσκείας του. Αντιθέτως, είναι –μπορεί και δικαίως- τεράστιο θέμα και βρίσκει χώρο για δημοσίευση το ότι η Αστυνομία παρεμπόδισε δημοσιογράφους που ήθελαν να πάνε στα ορυχεία στις Σκουριές της Χαλκιδικής.

Θέλετε κι άλλο παράδειγμα; Θεωρείται άσκηση δικαιώματος η προσφυγή στη Δικαιοσύνη υπαρκτών ή ανύπαρκτων οικολογικών οργανώσεων που θέλουν να ματαιώσουν την επένδυση του Ελληνικού, αλλά λοιδορούνται οι καναλάρχες που κάνουν το ίδιο κατά του νόμου για τις αδειοδοτήσεις των τηλεοπτικών σταθμών. «Μέσω του... αγαπημένου τους θεσμού» όπως αυτολεξεί χαρακτηριζόταν το Συμβούλιο της Επικρατείας, «δεν θέλουν πάλι να πληρώσουν», έγραφαν διάφοροι που –αυτόκλητα, άραγε;- έχουν αναλάβει ρόλο κυβερνητικών τρολ .

Αποτελεί αδιαμφισβήτητη αλήθεια ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχαν, πολύ πριν ανέλθουν στην εξουσία, στήσει έναν πολυπλόκαμο επικοινωνιακό μηχανισμό. Που είχε ερείσματα παντού και ανθρώπους που ακολουθούσαν άκριτα τις κυρίαρχες νόρμες της ενημέρωσης που ήταν οι παντοειδείς λαϊκίστικες προσεγγίσεις, το εμπόριο ευαισθησίας και η καπηλεία κάθε είδους αλληλεγγύης. Και που την ίδια ώρα μετέρχονταν κάθε μέσο για την υπονόμευση όποιου δεν συνέβαλε στη δόξα των επερχόμενων που θα έσκιζαν το Μνημόνιο, θα μας γλύτωναν από τον ΕΝΦΙΑ, θα… καταργούσαν τις αυτοκτονίες και θα μας απάλλασσαν από τόσα άλλα δεινά.

Τα πράγματα, όμως, άρχισαν να αλλάζουν από τον Ιανουάριο του 2015 όταν η μια μετά την άλλη οι αυταπάτες άρχιζαν να διαλύονται. Μαζί άλλαξε και η –εντός ή εκτός εισαγωγικών- ενημέρωση. Περάσαμε πλέον στην εποχή των non paper που έγινε ο αποκλειστικός τρόπος με τον οποίο «βγαίνουν οι κυβερνητικές ειδήσεις». Οι συντάκτες που στο παρελθόν ξημεροβραδιάζονταν έξω από το Μαξίμου εκδιώχθηκαν από εκεί. Έτσι ώστε ό,τι αφορά πλέον τη λειτουργία της κυβέρνησης να το μαθαίνουν μόνον λίγοι και εκλεκτοί που είναι διασυνδεδεμένοι με τον επίσημο προπαγανδιστικό μηχανισμό που εγκαταστάθηκε στα υπόγεια του πρωθυπουργικού γραφείου και δίπλα στα υπουργικά γραφεία.     

Το αστείο είναι ότι όλοι αυτοί που κουνούσαν το δάκτυλο σε εμάς που εργαζόμαστε στα αποκαλούμενα «κατεστημένα μέσα ενημέρωσης» και μας κατηγορούσαν ότι «καταστρέφουμε την ενημέρωση», επειδή τάχατες υπερασπιζόμασταν το Μνημόνιο, έχουν μεταβληθεί την τελευταία διετία στους πλέον δουλικούς μνημονιακούς. Και επιπλέον ο ένας μετά τον άλλο εφορμούν στο Κράτος, εγκαταλείποντας τα μέσα που ως τώρα υπηρετούσαν είτε διότι τους αφήνουν επί μήνες απλήρωτους –που είναι άραγε η Επιθεώρηση Εργασίας;- είτε πειδή αντιμετωπίζουν –δυστυχώς- το φάσμα του λουκέτου.

Τελευταίος στη σειρά των ασταμάτητων μετακομίσεων στο Κράτος –«καλώς τον κι ας άργησε…» πρέπει να ήταν η φράση με την οποία τον υποδέχτηκαν οι από καιρό εγκατεστημένοι στα υπόγεια του Μαξίμου προπαγανδιστές- είναι ο θρυλικός κ. Θανάσης Καρτερός. Ο άνθρωπος που… έγραψε ιστορία όταν, ως πρωτοπόρος στην… αποκάλυψη των fake news, καλούσε την εποχή του Τσερνομπίλ τους αναγνώστες της εφημερίδας που τότε διηύθυνε να τρώνε άφοβα μαρούλια επειδή τα περί ραδιενέργειας ήταν κατασκεύασμα της δυτικής προπαγάνδας.

Είναι απορίας άξιο, πάντως, πόσοι από εκείνους τους προ τριακονταετίας αναγνώστες, θα έμειναν πιστοί στον κ. Καρτερό. Όπως αντίστοιχη απορία γεννάται για το πως θα ενημερώνονται πλέον οι -πάνω κάτω- χίλιοι αναγνώστες που διάβαζαν την καθημερινή αρθρογραφία του στην Αυγή. Αρθρογραφία, η οποία, όπως φαίνεται, εκτιμήθηκε τόσο πολύ από τον ίδιο τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα ώστε να λάβει τη βαρυσήμαντη απόφαση να τον ορίσει «νέο σερίφη» στην ενημέρωση. Αυτή, άλλωστε, είναι μια από τις αγαπημένες εκφράσεις του κ. Καρτερού, ο οποίος, κάνοντας επίδειξη –σε ποιον άραγε;- αμερικανομάθειας, όταν αναφερόταν στο τωρινό αφεντικό του, δηλαδή στον κ. Τσίπρα, έγραφε:  «There is a new sheriff in town…».              

Αν, πάντως, μετά τις «δημοσκοπήσεις» από εταιρίες – «μαϊμού», που επιστρατεύτηκαν ως «ενέσεις ηθικού» στους εναπομείναντες ΣΥΡΙΖΑίους, οι επόμενες κινήσεις για να αντιστραφεί το δυσμενές κλίμα κατά της κυβέρνησης ήταν η επανεμφάνιση στο προσκήνιο του Π. Καλφαγιάννη της ΠΡΟΣΠΕΡΤ, που κατάπιε τον άμοιρο Δ. Τσακνή, και η αντικατάσταση του «μάγου» των non paper Θ. Μιχόπουλου από τον… μαρουλοφάγο Καρτερό, η απελπισία του Μαξίμου πρέπει να είναι πολύ μεγάλη.

Απελπισία τόσο μεγάλη και τόσο ευδιάκριτη ώστε κάποιοι στους διαδρόμους της Βουλής να κάνουν λογοπαίγνιο με το όνομα του νέου αρχιπροπαγανδιστή του Μαξίμου και τη στροφή από τον «Ύμνο της Ελευθερίας» του Σολωμού που λέει: «Και ακαρτέρει, και ακαρτέρει/  φιλελεύθερη λαλιά,/  ένα εκτύπαε τ’ άλλο χέρι/ από την απελπισιά». Βάλτε, αντί για τη… μισητή στο Μαξίμου «φιλελεύθερη λαλιά», την έκφραση «δημοσκοπική ανάκαμψη» και θα έχετε το πανόραμα της κυβερνητικής «επένδυσης» στον κ. Καρτερό.

Οι ρεπουμπλικανές είναι πιο γενναίες από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

«Πώς είναι να ζεις στην Αμερική του Τραμπ;», ήταν το ερώτημα που κλήθηκε να απαντήσει ο Μάθιου, ένας βρετανικής καταγωγής δημοσιογράφος ο οποίος εργάζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες  και επισκέφθηκε πρόσφατα την Ελλάδα για διακοπές. «Από μια πρώτη ματιά δεν έχει αλλάξει τίποτε, αλλά στη χώρα υπάρχει μια ζοφερή ατμόσφαιρα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι τίποτε δεν είναι ίδιο», απάντησε. 

Επιχειρώντας, εν συνεχεία, να εξηγήσει στους συνομιλητές του τον ζόφο στον οποίο αναφερόταν, οι περιγραφές του για τη «θεσμική αναίδεια» της νέας εξουσίας στην Ουάσιγκτον θύμιζαν εν πολλοίς τα όσα βιώνουμε στην Ελλάδα την τελευταία διετία. «Υπάρχει διάχυτη μια αίσθηση ότι όλα μπορεί να ειπωθούν από τον Πρόεδρο και τους συνεργάτες του στο Λευκό Οίκο και τα πάντα μπορεί να συμβούν», επεσήμανε ο δημοσιογράφος, κάνοντας όσους από την ομήγυρη είχαν γνώση της ελληνικής πραγματικότητας να συμφωνήσουν ότι «κι εδώ το ίδιο ζούμε!».

Για τους παροικούντες στην εγχώρια «Ιερουσαλήμ», άλλωστε, ήταν πολύ οικεία η εμφατική αναφορά στις συνεχείς –και απρόκλητες τις πιο πολλές φορές- επιθέσεις που εξαπολύει ο Τραμπ στα μέσα ενημέρωσης, τα οποία δεν είναι της αρεσκείας του, όπως και σε οποιονδήποτε θεσμό της αμερικανικής δημοκρατίας θεωρεί ότι είναι εμπόδιο στις επιδιώξεις του. Διότι κι εδώ τα μέσα ενημέρωσης που ασκούν κριτική και η Δικαιοσύνη που δεν βγάζει τις αποφάσεις που θέλουμε είναι οι «υπέρτατοι εχθροί» που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Με την επιστράτευση πότε της «μεταλήθειας», που συνιστούν τα fake news, και άλλοτε της λαϊκίστικης διαβολής ότι δήθεν αντιστρατεύονται τα συμφέροντα των μαζών.     

Μην ξεχνάμε, εξάλλου, πως η ομολογία του υιού Τραμπ ότι ασχολούνταν προεκλογικά με τη συλλογή στοιχείων για την υπονόμευση της υποψηφιότητας της αντιπάλου του πατρός του, δεν έχει πολλά να ζηλέψει από το σχέδιο υπονόμευσης της εκλογής του Σταύρου Δήμα που εκπονήθηκε το φθινόπωρο του 2014 από κορυφαία στελέχη της σημερινής διακυβέρνησης τα οποία πρωταγωνίστησαν στις διαδόσεις περί δήθεν απόπειρας εξαγοράς βουλευτών των ΑΝΕΛ από τους τότε κυβερνώντες.

Σε αντίθεση, πάντως, με την απαισιοδοξία που διακατείχε την ομήγυρη για την εξέλιξη των ελληνικών πραγμάτων, καθώς ήταν οι μέρες που είχε ξεκινήσει η απροσχημάτιστη προσπάθεια της κυβέρνησης να παρεμποδιστεί η έρευνα για την καταγγελλόμενη εμπλοκή του υπουργού Εθνικής Άμυνας στην υπόθεση με το Noor 1, o υπερατλαντικός επισκέπτης ήταν αισιόδοξος: «Η αμερικανική Δημοκρατία είναι ανθεκτική, διαθέτει ανακλαστικά για να αντισταθεί και ισχυρά αντίβαρα που μπορεί να ενεργοποιήσει για να μπουν φραγμοί στα προεδρικά καπρίτσια και στις αντιδημοκρατικές παρεκκλίσεις», απεφάνθη. Και τα γεγονότα μάλλον τον δικαιώνουν.

Διότι, όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε στη συζήτηση, «μπορεί ο Τραμπ να αποτόλμησε να παραχωρήσει την καρέκλα του στη θυγατέρα του Ιβάνκα κατά την πρόσφατη Σύνοδο των G 20 στο Αμβούργο, στο εσωτερικό πεδίο δεν περνάει τα πάντα αβρόχοις ποσί. Η αντίσταση που βρήκε από την Δικαιοσύνη η ρατσιστική και αντισυνταγματική επιμονή του Προέδρου να προωθήσει το διάταγμα κατά της μετανάστευσης υπήρξε άκρως χαρακτηριστική για τη λειτουργία των θεσμών στις ΗΠΑ. Ακόμη πιο χαρακτηριστική είναι και η αδυναμία της κυβέρνησης του να επιβάλλει την κατάργηση του περίφημου Obamacare, χωρίς να το αντικαταστήσει από εναλλακτικό σχέδιο για τη μεταρρύθμιση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και περίθαλψης.

Τρεις γυναίκες γερουσιαστές, εκλεγμένες με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, ανακοίνωσαν ότι δεν θα ψηφίσουν υπέρ της ανάκλησης του προγράμματος πρόσβασης των ανασφάλιστων Αμερικανών στις υπηρεσίες υγείας, που είχε προωθήσει ο προηγούμενος πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα. Και έτσι στο αμερικανικό Κογκρέσο δεν συγκεντρώνεται η απαιτούμενη πλειοψηφία για να υλοποιηθεί η επίσης εμβληματική εμμονή του Τραμπ κατά του Obamacare, το οποίο είχε επίσης πολεμηθεί λυσσωδώς από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.

Μακριά από κάθε έννοια κομματικής πειθαρχίας και αψηφώντας τις εκκλήσεις που -μέσω του προσφικούς του Twitter, φυσικά…- απηύθυνε ο Τραμπ, οι τρεις ρεπουμπλικανές έδειξαν τον δρόμο της προσωπικής αξιοπρέπειας που ακολουθούν –στις ΗΠΑ, αλλά και σε άλλες Δημοκρατίες- οι πολιτικοί οι οποίοι προτάσσουν το δημόσιο συμφέρον, το συμφέρον των πολιτών έναντι του κομματικού συμφέροντος. Είναι ο δρόμος που δεκάδες φορές αρνήθηκαν να βαδίσουν οι βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ οι οποίοι χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας ψήφισαν επανειλημμένα όχι μόνον ενάντια στο δημόσιο συμφέρον, όπως οι ίδιοι το είχαν ορίσει νωρίτερα, αλλά και κόντρα τόσο στις διακηρύξεις τους όσο και στην προηγούμενη ψήφο τους.

Δεν είναι ούτε μία, ούτε δύο οι διατάξεις και τα νομοσχέδια –από την αύξηση του κατώτατου μισθού ως το αποκαλούμενο «παράλληλο πρόγραμμα»- που ψηφίστηκαν και… ξεψηφίστηκαν από όλους όσοι συγκροτούν την τωρινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, χωρίς ούτε ένας τους να έχει την πολιτική γενναιότητα να πει «όχι, δεν αναιρώ τον εαυτό μου και δεν παίρνω πίσω την ψήφο μου». Είναι παροιμιώδης και χωρίς προηγούμενο ο τρόπος με τον οποίο αποδέχονται και επικροτούν κάθε τι που τους επιβάλλεται. Χωρίς, μάλιστα, να έχουν την παραμικρή δυσκολία αμέσως μετά να αποδεχθούν και να επικρατήσουν και το ακριβώς αντίθετό του.

Γι΄ αυτό και δύσκολα -ενδεχομένως ακόμη και σε παγκόσμια κλίμακα- θα βρει κανείς ανάλογο προηγούμενο τόσο μαζικής αυτοαναίρεσης είτε αφορά την άνεση με την οποία υιοθετούν τα μνημονιακά μέτρα, με τα οποία εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι δεν συμφωνούν, είτε σχετίζεται με την «επιχειρηματολογία» που επιστρατεύουν για να δικαιολογήσουν την επιχειρούμενη κατάλυση των θεσμών και την ισοπεδωτική καθυπόταξη και κατασυκοφάντηση οποιουδήποτε δεν δίνει «γη και ύδωρ» στην εξουσία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.