«Κατασκευάζοντας τον εχθρό» Στουρνάρα

            Ποιος Έλλην πολίτης, αλήθεια, πέφτει από τα σύννεφα όταν πληροφορείται ότι τους τελευταίους τρεις μήνες η φυγή καταθέσεων από τις τράπεζες που κατευθύνθηκαν είτε προς ομόλογα εξωτερικού (για τους μυημένους και τους έχοντες «επιφάνεια») είτε προς τα στρώματα (για τους φτωχότερους) φθάνει στα 30 με 35 δισ. ευρώ;

           Υπάρχει κάποιος που αμφιβάλει για την κατακόρυφη μείωση της αξίας των εισηγμένων και μη εταιριών ή για την εκτίναξη των υποχρεώσεων του δημοσίου προς ιδιώτες που δεν εξοφλούνται, καθώς με εξαίρεση την καταβολή μισθών και συντάξεων και την αποπληρωμή δανειακών οφειλών, το ελληνικό κράτος έχει κηρύξει στάση πληρωμών;

            Συνιστά εθνικό μυστικό η παραδοχή ότι λείπουν 20 δισ. ευρώ από χαρτονομίσματα σε κυκλοφορία και όποιος το αποκαλύπτει έχει σκοτεινά κίνητρα; Ποιος εκπλήσσεται ακούγοντας ή διαβάζοντας ότι με την κατεύθυνση που έχουν πάρει τα πράγματα οι τράπεζες μπορεί να χρειαστούν επιπρόσθετη ανακεφαλοποίηση;

            Είναι πολύ περισσότερα τα ερωτήματα που τίθενται με αφορμή την αδιανόητη ιστορία περί υπονόμευσης της κυβέρνησης από τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα, επειδή ένας συνεργάτης του τελευταίου κατέγραψε τον αρνητικό «λογαριασμό» του παρελθόντος τριμήνου σε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα που είχε αποδέκτη δημοσιογράφο, ο οποίος χρησιμοποίησε τα συγκεκριμένα στοιχεία για δημοσίευμα που είδε το φως σε ενημερωτικό ιστολόγιο.

             Παρακάμπτοντας τα πολύ σοβαρά, πλην, όμως, παρεμπίπτοντα, ζητήματα που σχετίζονται με τη δημοσιογραφική δεοντολογία και τα οποία ας ελπίσουμε να γίνουν αντικείμενο σοβαρής αντιμετώπισης από τα αρμόδια όργανα, δεν μπορεί κάθε πολίτης που δε φορά παρωπίδες να μην σταθεί στο μέρος εκείνο της ιστορίας που αφορά την αχαρακτήριστη συμπεριφορά των κυβερνώντων που αναδεικνύεται μέσα από αυτό το πολυσήμαντο επεισόδιο.

              Την περασμένη Παρασκευή από το βήμα της Βουλής ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον γνωστό και μη εξαιρετέο βουλευτή των ΑΝ.ΕΛ. Νίκο Νικολόπουλο, έστελνε μηνύματα προς τον διοικητή της κεντρικής τράπεζας, καλώντας τον, ούτε λίγο, ούτε πολύ, να τηρεί την «εθνική γραμμή» (!), έκφραση που παραπέμπει σε αλήστου μνήμες εποχές που οι αριστεροί μιας άλλης εποχής θα ανατρίχιαζαν και μόνο στο άκουσμα της.

             Το δυστύχημα υπήρξε ακόμη μεγαλύτερο, καθώς ο κ. Τσίπρας θυμήθηκε στην ίδια αγόρευσή του την Εξεταστική Επιτροπή για το Μνημόνιο την οποία ισχυρίστηκε μεν ότι η κυβέρνησή του δεν συγκρότησε «προκειμένου να στοχοποιήσουμε ανθρώπους», αλλά έσπευσε να αφήσει υπαινιγμούς για τον κ. Στουρνάρα, υπογραμμίζοντας το αυτονόητο ότι «όπου υπάρχουν ενδείξεις για ευθύνες όχι μόνο πολιτικές, φαντάζομαι ότι η επιτροπή αυτή δεν θα διστάσει να στείλει το θέμα στην Ολομέλεια της Βουλής».

              Για να γίνει, μάλιστα, σαφέστερη η απειλή προς τον διοικητή της ΤτΕ, φρόντισε ο επικοινωνιακός μηχανισμός της κυβέρνησης να εκδοθεί χωριστή ανακοίνωση με τα όσα είπε στην «ώρα του πρωθυπουργού» ο κ. Τσίπρας για τον κ. Στουρνάρα και το σχετικό απόσπασμα περιλήφθηκε στα σημεία από την ομιλία που αναρτήθηκαν στην επίσημη πρωθυπουργική ιστοσελίδα...

             Και να ήθελε, λοιπόν, κάποιος να τα θεωρήσει όλα αυτά τυχαία, δεν τον άφηνε η συνέχεια. Προτού να συμπληρωθεί 24ωρο ήρθε το δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών» με το προαναφερθέν ηλεκτρονικό μήνυμα, στο οποίο δόθηκαν απίθανες συνωμοσιολογικές διαστάσεις. Για να ακολουθήσει η σχεδόν ακαριαία αντίδραση του Μεγάρου Μαξίμου με σχόλιο για τις (υποτιθέμενες) «στοχευμένες διαρροές της ΤτΕ κατά της κυβέρνησης» που δεν άφηνε την παραμικρή αμφιβολία για τις ανομολόγητες σκοπιμότητες της όλης υπόθεσης.

Με μια παντελώς... ανελλήνιστη διατύπωση το σχετικό κυβερνητικό non paper ισχυριζόταν ότι το δημοσίευμα (sic) «αποτελεί πλήγμα στην ανεξαρτησία της ΤτΕ», η οποία καλείτο «να διαψεύσει τις πληροφορίες». Και προσέθετε ότι «σε αντίθετη περίπτωση, θα πρέπει να κινήσει τις διαδικασίες απόδοσης ευθυνών, ούτως ώστε να σταματήσουν κάποιοι στο εσωτερικό της να πλήττουν την κυβέρνηση σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα».

             Είναι, πραγματικά, απορίας άξιον το πως και γιατί μπορεί να ισχυρίζεται κάποιος ότι πλήττεται η κυβέρνηση από ένα κείμενο, το περιεχόμενο του οποίου ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματική κατάσταση της χειμαζόμενης ελληνικής οικονομίας και πολύ περισσότερο που όσα αναφέρονται σε αυτό είναι λίγο ως πολύ γνωστά τοις πάσι.

             Η μόνη λογική εξήγηση που μπορεί να δοθεί είναι πως όλο αυτό το στήσιμο είναι συμβατό με τις θεωρίες περί «εσωτερικού εχθρού» και «πέμπτης φάλαγγας» που με επιμονή και μέθοδο διακινεί ο επικοινωνιακός μηχανισμός της κυβέρνησης για να καλύψει τις τρομακτικές αστοχίες στη διακυβέρνηση και την αδυναμία να τιθασευτούν οι οργιώδεις προεκλογικές υποσχέσεις.

             Με άλλα λόγια, είναι αυτό που με περισσή ευστοχία περιγράφει στο βιβλίο του υπό τον τίτλο «Κατασκευάζοντας τον εχθρό» ο Ιταλός διανοητής Ουμπέρτο Έκο, επισημαίνοντας ότι «εχθροί πρέπει να εφευρίσκονται συνεχώς και να παρουσιάζονται με τρόπο απεχθή και τρομακτικό, προκειμένου να κρατιούνται “αιχμάλωτοι” οι λαοί».

               Μόνον, όμως, που οι επικοινωνιακές αυτές κατασκευές δεν έχουν, συνήθως, μεγάλη διάρκεια. Γιατί έρχεται κάποια στιγμή κατά την οποία, όπως λέει ο μεγάλος Αλεξανδρινός Κ. Π. Καβάφης στο «Περιμένοντας του βαρβάρους», νυχτώνει χωρίς να εμφανίζονται οι... «βάρβαροι», με αποτέλεσμα όλοι να αναρωτιούνται: «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις».

              Αλήθεια, ποιος θυμάται τους «βάρβαρους» Μερκελιστές; Τώρα που «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» και η καγκελάριος έδειξε... ευαισθησία για τις καθαρίστριες, πρέπει να κατασκευάσουμε άλλους απεχθείς και τρομακτικούς εχθρούς....

Μεγάλες στιγμές για την ενημέρωση και το Κοινοβούλιο

Μαζί με πολλά άλλα –πρόσωπα, καταστάσεις και θεσμούς- που δεινοπαθούν στις μέρες μας, αρκετά δύσκολες είναι και οι συνθήκες υπό τις οποίες γίνεται η ενημέρωση.

Και μόνον το γεγονός ότι, καλώς ή κακώς, όλη η Ελλάδα συζητούσε επί τριήμερον τον… ακατονόμαστο υπουργό που εξήγε μέρος των καταθέσεων του και χρειάστηκε να τον δημοσιοποιήσει το όνομά του η «διαβόητη» Bild για να ακουστεί, επιτέλους, και στο εσωτερικό ότι επρόκειτο για τον αξιότιμο (πρώην ΠΑΣΟΚ, τέως Ποτάμι και ποιος ξέρει και τι άλλο νωρίτερα…) Δημήτρη Μάρδα, είναι ενδεικτικό του κλίματος που επικρατεί.

Στη χώρα στην οποία, αν πιστέψουμε τους κατρουγκάλειους βερμπαλισμούς που ακούγονται κατά κόρον το τελευταίο τρίμηνο στο ελληνικό Κοινοβούλιο, έχει λίαν προσφάτως… αποκατασταθεί η Δημοκρατία, δεν ήταν εύκολο να δει το φως, έστω και υπό την μορφή… διάψευσης, μια τέτοια καταγγελία. Και ίσως να μην είχε ακουστεί ποτέ και να έμενε στο επίπεδο της φήμης, της διάδοσης και της σπερμολογίας αν δεν είχε προηγηθεί η γερμανική εφημερίδα, που έδινε ένα καλό άλλοθι για να παρακαμφθούν επαπειλούμενες αγωγές και μηνύσεις σε όποιον αποτολμούσε να πει την ιστορία με ονόματα, όταν ο ίδιος ο πρωταγωνιστής διέψευδε… ανωνύμως.

Είχαν, βλέπετε, προηγηθεί τα προληπτικώς απειλητικά non paper του Μεγάρου Μαξίμου που προειδοποιούσαν με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο για τις συνέπειες που θα υφίστατο όποιος κατονόμαζε τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών, ο οποίος –μην μπερδευόμαστε από τη σκόπιμη σύγχυση που καλλιεργείται και μετά την αποκάλυψη του ονόματός του- την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές εξακολουθεί να έχει ένα μέρος έστω των καταθέσεων του στο εξωτερικό.

Ο ίδιος, άλλωστε, ο θιγόμενος, αφού εξασφάλισε την πλήρη κυβερνητική κάλυψη, επειδή, προφανώς, δεν ανήκε σε άλλον πολιτικό χώρο, όπως ο Γκίκας Χαρδούβελης, ο οποίος όταν υπέπεσε σε αντίστοιχο παράπτωμα συγκέντρωσε την μήνι του κυβερνητικού εκπρόσωπου, χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 48 ώρες για να τερματίσει το κρυφτούλι που έπαιζε μέχρι να βγει δημοσίως να διαψεύσει –και καλώς- όσα αδίκως (ότι δηλαδή η εξαγωγή των χρημάτων έγινε ενώ μετείχε στην κυβέρνηση…) του καταμαρτυρήθηκαν. Μόνον, όμως, που και τότε εμφανίστηκε να έχει πολύ επιλεκτική μνήμη.

Αφού, λοιπόν, «κόπιαρε» τον γνωστό ισχυρισμό Χαρδούβελη, που κατέτεινε στο κοινότυπο «για τις σπουδές των παιδιών μου, ρε γαμώτο…», έδειξε να μην είναι βέβαιος ούτε πόσα ακριβώς ήταν τα χρήματα που έβγαλε έξω ούτε πότε ακριβώς έγινε τη μεταφορά στο εξωτερικό. Παρόλο που, όπως ισχυρίστηκε, έχει δώσει όλα τα στοιχεία στον πρωθυπουργό, αλλά όχι και στη δημοσιότητα, η οποία είναι επιβεβλημένη και εκ του νόμου προβλεπόμενη για τους πολιτικούς που είναι υπόχρεοι υποβολής δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης (το λεγόμενο «πόθεν έσχες»).

Με αυτά και με αυτά, πάντως, πολύ… ξεχασιάρης αποδεικνύεται ο κ. υπουργός. Και ίσως έτσι δικαιολογείται που δεν θυμάται και το πότε ακριβώς έγινε ΣΥΡΙΖΑ, αφού μέχρι τις παραμονές των τελευταίων εκλογών και ενώ έδινε μάχη να μπει σε άλλα ψηφοδέλτια ξιφουλκούσε κατά των λαϊκιστών της Αριστεράς, όπως θεωρούσε τους σημερινούς ομοτράπεζους του στο υπουργικό συμβούλιο. Και μάλλον δεν θα… θυμηθεί να κάνει τις μηνύσεις που απειλεί ότι θα υποβάλει. Γιατί αν ποτέ έφθανε στις δικαστικές αίθουσες μια τέτοια υπόθεση, μάλλον μετανιωμένος θα έβγαινε εκείνος που θα την οδηγούσε εκεί.

Το θέμα, βεβαίως, δεν είναι ο υπουργός Μάρδας και ούτε «τα 30 με 40» χιλιάδες ευρώ που έβγαλε στο εξωτερικό. Είναι ο στενός κορσές των non paper που επιχειρείται να φορεθεί στην ενημέρωση μέσα από εκφοβιστικές απειλές οι οποίες, άλλοτε εμμέσως και σε κάποιες περιπτώσεις αμέσως, εκτοξεύονται από κυβερνητικά χείλη και που δυστυχώς περνούν απαρατήρητες σε βαθμό που να θεωρούνται φυσιολογικές.

Είναι τυχαίο, άραγε, που ο κ. Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να εγκαινιάσει την «ώρα του πρωθυπουργού» στη Βουλή απαντώντας σε ερώτηση –περί διαφθοράς παρακαλώ! – του κυβερνητικού, καθότι συνεργαζόμενου με τους ΑΝ.ΕΛ., βουλευτή Νίκου Νικολόπουλου; Μάλλον όχι.

Συνειδητά ο πρωθυπουργός, αφού ήταν στην απόλυτη ευχέρεια του, επεδίωξε να επανέλθει ο θεσμός με ερώτηση του βουλευτή – «εκπομπάρχη», ο οποίος μόλις την παρελθούσα εβδομάδα καλούσε την κυβέρνηση «να ανοίξει τους λογαριασμούς» (!) όλων όσοι ασκούν κριτική και αναδεικνύουν ζητήματα όπως η προκλητική σπατάλη της ανακατασκευής των παροπλισμένων αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας;

Σε κάθε περίπτωση, το Κοινοβούλιο θα ζήσει μεγάλες στιγμές. Και η ενημέρωση ακόμη μεγαλύτερες. Μπράβο κύριε πρωθυπουργέ. Για τις επιλογές σας. Και την αισθητικής τους. Καλύτερη αρχή από εκείνη με τον κ. Νικολόπουλο δεν θα μπορούσατε να κάνετε. «Πρώτη φορά…» είναι και αυτή, άλλωστε…

Οι κάλπες και τα… «γύφτικα σκεπάρνια»

          Δεν ξέρω πως ακριβώς συμπεριφέρονταν τα… «γύφτικα σκεπάρνια» της γνωστής παροιμίας στην οποία ανατρέχουμε όταν θέλουμε να δείξουμε πόσο πολύ απολαμβάνει κάποιος κάτι που ήταν για εκείνον αρκετά επίζηλο ή και αναπάντεχο.

Φαντάζομαι ότι θα… «καμάρωναν» κάπως σαν τον γνωστό -από το «ραντεβού στα γουναράδικα»…- βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλη Διαμαντόπουλο, ο οποίος προήδρευε τις προάλλες σε Επιτροπή της Βουλής και εμφανώς απολάμβανε το αφ΄ υψηλού μοίρασμα του λόγου προς συναδέλφους του, -όπως η Ντόρα Μπακογιάννη…- και τη δυνατότητα να διευθύνει τις κοινοβουλευτικές εργασίες που τελούσαν υπό την εξουσία του.

Όποιος δεν είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει κάποιες από αυτές τις σκηνές και πολλές ακόμη από εκείνες που διαδραματίζονται το τελευταίο διάστημα στο πολιτικό προσκήνιο –για να μην επικαλεστούμε και το ακόμη πιο ενδιαφέρον παρασκήνιο…- πολύ εύκολα μπορεί να παρανοήσει λέξεις ή φράσεις που εκτοξεύονται και δημιουργούν σε ορισμένους την εντύπωση ότι είναι δυνατόν να οδηγηθούμε λίαν συντόμως σε βουλευτικές κάλπες.

Αντιθέτως, όποιος παρατήρησε την έντονα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του ικανοποίηση που έδειχνε ότι αισθανόταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης καθώς πατούσε στα ιερά πατώματα του Κρεμλίνου και ατένιζε απέναντι του τη σεπτή μορφή του Πούτιν (στην οποία είναι βέβαιο ότι πρόσθετε νοερά και το εμβληματικό υπογένειο για να μοιάζει περισσότερο με τον  παλαιότερο Βλαδίμηρο…), δύσκολα θα κατέληγε, ακόμη και αν δεν ήξερε την προσήλωση στον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» του επικεφαλής της εσωκομματικής αντιπολίτευσης στο μεγαλύτερο κυβερνητικό κόμμα, στο συμπέρασμα ότι η συγκυβέρνηση μπορεί να κινδυνεύσει με εκ των ένδον ανατροπή.

Εν ολίγοις, «πλανάται πλάνην οικτράν» όποιος παίρνει τοις μετρητοίς τους βερμπαλισμούς που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο ή ακούγονται στα τηλεοπτικά πρωινάδικα από χείλη κυβερνητικών για «ρήξεις», «συγκρούσεις» ή «μη υποχωρήσεις» και άγεται, έτσι, στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι δεν θα αντέξουν οι κοινοβουλευτικές ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ. να περάσουν τα μέτρα που έρχονται.

Το μέλλον είναι πάντα άδηλον, αλλά στην παρούσα φάση η κυβερνητική συνοχή δεν κινδυνεύει, καθώς τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ. εξακολουθούν να διάγουν έναν ονειρεμένο «μήνα του μέλιτος», απολαμβάνοντας εξουσία που οι περισσότεροι εξ αυτών είτε δεν είχαν διανοηθεί ποτέ, είτε, ακόμη και όταν την είχαν διανοηθεί, αποτελούσε άπιαστο όνειρο. Η πλειονότητά τους, άλλωστε, εξέφραζε περιθωριακές απόψεις, τέτοιες που, εδώ που τα λέμε, δεν απείχαν και πολύ –ως προσέγγιση στην πραγματικότητα- με τις αποδείξεις για τα «καταπιστεύματα» των τρισεκατομμυρίων που… έψαχνε ο πρωθυπουργός όταν, στην πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξή του, πήρε στα χέρια του έγγραφα από ηλικιωμένη κυρία που ήταν μεταξύ εκείνων που του υπέβαλαν ερωτήσεις.

Ακούω με προσοχή τον ισχυρό αντίλογο που διατυπώνεται από πολλές πλευρές και τονίζει τις εμφανείς ιδεοληπτικές εμμονές από τις οποίες διακατέχονται πάμπολλοι από όσους κάθονται αυτή την περίοδο στα κυβερνητικά γραφεία ή στα κοινοβουλευτικά έδρανα της πλειοψηφίας. Επιμένω, ωστόσο, ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, η ιδιοτέλεια είναι πολύ πιο ισχυρή και υπερνικά την ιδεοληψία.

Το μαρτυρούν, άλλωστε, ήδη τόσο πολλά… Τα πρωθυπουργικά «παράπονα» ότι η αντιπολίτευση δεν βοηθάει και λειτουργεί ως «πέμπτη φάλαγγα». Τα φαινόμενα της εξουσιαστικής αλαζονείας που τόσο γρήγορα άνθισαν. Οι προμήθειες εξοπλισμών και τα «σούρτα φέρτα» σε εκθέσεις οπλισμού. Οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, τα επείγοντα νομοσχέδια και οι άσχετες τροπολογίες. Τα φραστικά ατοπήματα του υπουργού Εσωτερικών. Το πολύκροτο σόου της ηθοποιού από τη Λάρισα που θέλει να δείρει εκείνους με τους οποίους πριν από τρία χρόνια κάθονταν στα ίδια ακριβώς έδρανα. Οι συγγενείς και φίλοι που πήραν πρώτοι τις θέσεις στο δημόσιο. Οι απειλές για επιστράτευση του ΣΔΟΕ προς όσους δεν διευκολύνουν τη νέα εξουσία. Η αναγόρευση ως μείζονος πατριωτικού καθήκοντος της στήριξης, όχι της χώρας ή, έστω, της κυβέρνησης, αλλά –αν είναι δυνατόν, κύριε αντιπρόεδρε του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου!- του Αλέξη Τσίπρα προσωπικώς.     

Γι΄ αυτό, ας μην τρέφονται αυταπάτες. Πολύ περισσότερο όταν, όπως καλά θυμόμαστε οι παλαιότεροι, αρκετοί από τους σημερινούς υπουργούς είναι γαλουχημένοι με την υπεράσπιση ακόμη και υποθέσεων που βοά ο κόσμος ότι δεν μπορεί να τύχουν υπεράσπισης, με κορυφαίο, ίσως, παράδειγμα –μου ήρθε στο νου λόγω της πρόσφατης επετείου- την κατανάλωση φραουλών μετά το πυρηνικό δυστύχημα στο Τσερνομπίλ για να αποδείξουν ότι επρόκειτο για… αντικομουνιστική προπαγάνδα.

Όποιο, λοιπόν, και αν είναι το περιεχόμενο της επώδυνης και απολύτως «μνημονιακής» συμφωνίας που κυοφορείται, η έγκρισή της αυτή την περίοδο, από τους κυβερνητικούς βουλευτές θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Θα επιστρατευθούν διάφορα επιχειρήματα ώστε να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα που να δικαιολογεί την ίσως μεγαλύτερης έκτασης σε τόσο σύντομο χρόνο αθέτηση προεκλογικών εξαγγελιών.

Όταν, βεβαίως, φθάσουν τα επόμενα εκκαθαριστικά του ΕΝΦΙΑ και καταρρεύσει το παραμύθι της ψευδο-«σεισάχθειας» που παγίδευσε πολλούς συμπολίτες μας στην ψευδαίσθηση ότι είναι δικαίωμα και όσων έχουν να μην πληρώνουν φόρους, τότε, καθώς αρκετά από τα σημερινά «γύφτικα σκεπάρνια» των υπουργείων και του Κοινοβουλίου δεν θα μπορούν πλέον να κυκλοφορούν στους δρόμους, τα πράγματα θα αρχίσουν να αλλάζουν και τα μέτρα δεν θα περνούν με τόσο ευκολία.

Ο Γιάν(ν)ης ο φονιάς και το πεθαμένο Μνημόνιο…

            Αν πιστέψουμε την κυβερνητική προπαγάνδα που με απροκάλυπτο τρόπο ασκείται το τελευταίο διάστημα τίποτε το ανησυχητικό δεν συμβαίνει στη χώρα, στην οποία, όπως έλεγε και το προεκλογικό μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ, ο ήλιος εξακολουθεί να ανατέλλει κάθε πρωί...

            Τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης, εξάλλου, επιμένουν να καταγγέλλουν τα δελτία ειδήσεων που… «ανακοινώνουν κάθε βράδυ στις οκτώ την πτώχευση που δεν έρχεται», επειδή, λέει, επηρεάζονται από τα δημοσιεύματα του ξένου Τύπου. Και δεν…. φοβούνται τον υπουργό Εσωτερικών Νίκο Βούτση, ο οποίος από το βήμα της Βουλής προειδοποίησε την αντιπολίτευση ότι «το μακρύ σας χέρι στην επικοινωνία και την κατασυκοφάντηση που γίνεται θα κοπεί από τη ρίζα του»...

            Το πώς ακριβώς θα γίνει η… κοπή των άκρων δεν διευκρινίστηκε από τον κ. υπουργό. Και ίσως για να το μάθουμε θα πρέπει να περιμένουμε ένα από τα επόμενα κυβερνητικά non paper που θα βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Όπως, άλλωστε, και σε τόσες και τόσες άλλες… επικές περιπτώσεις που η «ελληνική» -προσέξτε τον επιθετικό προσδιορισμό που μονίμως χρησιμοποιείται- κυβέρνηση δίνει έτοιμη τροφή για δημοσιογραφική κατανάλωση. Τροφή που πρέπει να καταποθεί αμάσητη. Γιατί αλλιώς, όποιος δεν συμμορφωθεί με τις υποδείξεις δεν τη γλιτώνει την επίθεση ως «εχθρός του λαού» και τον χαρακτηρισμό «φίλος του Σόιμπλε»...

            Όποιος διανοηθεί να επισημάνει ότι είναι καταστρεπτική η καθυστέρηση που παρατηρείται στην επίτευξη συμφωνίας με τους εταίρους, δια μιας κατατάσσεται στους «πράκτορες των δανειστών» που επιθυμεί την παράδοση της χώρας. Το ίδιο και χειρότερο θα υποστεί όποιος αποπειραθεί να διατυπώσει την άποψη ότι οι -διόλου δημιουργικές- ασάφειες του Γιάννη Βαρουφάκη έχουν εξοργίσει ακόμη και τους πλέον φιλικούς προς τη χώρα μας διεθνείς παράγοντες, με τελευταίο στη σειρά τον Αμερικανό υπουργό Οικονομικών Τζακ Λιου.

Ορισμένες στιγμές, μάλιστα, η διαστροφή της πραγματικότητας που επιχειρείται ξεπερνά τα όρια του σουρεαλισμού, ου μην αλλά και της φάρσας. Και για να μην θεωρηθεί υπερβολικός ο λόγος μου, πάρτε ως παράδειγμα τη δικαιολογητική βάση που συνοδεύει την ανακοίνωση για την απίθανη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με την οποία «γίνεται υποχρεωτική η μεταφορά ταμειακών διαθεσίμων των φορέων του Δημοσίου στον ειδικό λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδος».

Ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μια πράξη που επιβεβαιώνει ότι η χώρα βρίσκεται μια ανάσα πριν από την ολοσχερή στάση πληρωμών και εάν είχε συμβεί κάτι ανάλογο επί των ημερών μιας από τις προηγούμενες κυβερνήσεις θα είχαν πάρει φωτιά τα τηλεοπτικά πλατό και ίσως να είχε χυθεί ακόμη και αίμα στους δρόμους  από τις έξαλλες διαδηλώσεις των σημερινών κυβερνώντων, η κυβερνητική προπαγάνδα την εμφανίζει να είναι κάτι το επιτυχές!

«Αυτή η πρακτική ισχύει σε αρκετές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης», διαβάζουμε έκθαμβοι στο σχετικό non paper, στο οποίο προστίθεται ότι «με αυτό τον τρόπο οι φορείς εξασφαλίζουν πιο αποδοτική τοποθέτηση των ταμειακών τους διαθεσίμων». Θέλετε και το πιο… ωραίο; «Υπενθυμίζουμε ότι με πρόσφατη τροπολογία της κυβέρνησης, τα ταμειακά διαθέσιμα των φορέων είναι πλήρως εξασφαλισμένα με δικαίωμα αποζημίωσης από το Δημόσιο», αναφέρεται στο προπαγανδιστικό σημείωμα της κυβέρνησης που, ειλικρινά, είναι απορίας άξιον σε ποιους απευθύνεται;   

Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι μπορεί να απευθύνεται σε όσους πίστεψαν ότι ο Γ. Βαρουφάκης «σκότωσε την τρόικα». Ή, ακόμη χειρότερα, σε όσους μπορούν να ισχυρίζονται, χωρίς να καταρρέουν από τα γέλια, ότι «το Μνημόνιο πέθανε», όπως μας πληροφόρησε ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της κυβέρνησης με ένα από τα προηγούμενα non paper.  

Διαβάζοντας, πάντως, κανείς τα «επιχειρήματα» αυτού του είδους, τα οποία για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί είναι σκόπιμο να διευκρινιστεί ότι «παράγονται» εντός του Μεγάρου Μαξίμου, μπορεί να εξηγήσει γιατί ουδείς δείχνει να μας καταλαβαίνει στο εξωτερικό. Τουλάχιστον από εκείνους που είναι στα κέντρα λήψης των αποφάσεων που μας αφορούν.

Γιατί όσο ευχάριστα και αν ακούγεται η υποστήριξη του Αμερικανού διανοητή Νόαμ Τσόμσκι, εκείνο που θα φέρει αποτελέσματα είναι οι προτροπές του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ προς τον Έλληνα ομόλογό του ότι το πρόβλημα της Ελλάδας «δεν λύνεται με ομιλίες και ρητορική, αλλά με σκληρή τεχνική δουλειά».

Ποιός, άραγε, διαφωνεί με αυτό; Προφανώς, όποιος πιστεύει ότι «πέθανε το Μνημόνιο» και ότι ο Βαρουφάκης δεν είναι παρά ο «Γιάννης ο φονιάς», που αυτοανακηρύχτηκε «δολοφόνος της τρόικας».