Συνολικές προβολές σελίδας

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Καβάφης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Καβάφης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2017

Ο χερ Σόιμπλε ήταν… «μια κάποια λύσις»



            Σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης δεν πρέπει να υπήρξε τέτοιου είδους… ενδιαφέρον όπως αυτό που φαίνεται ότι εκδηλώθηκε στην Ελλάδα για το τι θα συμβεί με τις εκλογές στη Γερμανία, ποια κυβέρνηση θα σχηματιστεί και ποιοι θα είναι στα βασικά υπουργεία. Προφανώς και για τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς έχει μεγάλη σημασία ποιον δρόμο θα ακολουθήσει η ισχυρότερη οικονομικά -και άρα πολιτικά- χώρα της ηπείρου μας, η χώρα που οι αποφάσεις τις οποίες παίρνει η ηγεσία της διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο για τα ευρωπαϊκά, ου μην αλλά και τα παγκόσμια, τεκταινόμενα.
Από το Ταλίν ως τη Βαλέτα και από Πεκίνο ως την Ιερουσαλήμ, όλες οι σοβαρές πολιτικές ηγεσίες αναγνωρίζουν ότι οι εξελίξεις που σημειώνονται στο Βερολίνο έχουν επιπτώσεις και στη δική τους μοίρα. Γι΄ αυτό και είναι σφόδρα πιθανό ότι η καθεμιά εξ αυτών έκανε τις δικές της αναλύσεις για τα επερχόμενα μετά τις κάλπες της περασμένης Κυριακής και ενδεχομένως είχαν και τις προτιμήσεις τους για το ποια από τις πολιτικές δυνάμεις που αναμετρήθηκαν θα αναλάμβανε τα ηνία.
Με εξαίρεση, ωστόσο, την Αθήνα, σε καμία άλλη πρωτεύουσα οι κυβερνώντες δεν διεκήρυξαν δημοσίως τις προτιμήσεις τους, όπως έκανε ο αρχηγός της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ Αλέξης Τσίπρας που πήρε θέση υπέρ του Μάρτιν Σουλτς. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδος είναι ο μοναδικός υψηλόβαθμος πολιτικός στον πλανήτη που εκτίμησε –λανθασμένα, ως συνήθως…- ότι ο ηγέτης των γερμανών σοσιαλδημοκρατών και τέως πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου θα κέρδιζε τις εκλογές ή έστω θα ενίσχυε τη θέση του. Και, ως εκ τούτου, θα εκπαραθυρωνόταν από το υπουργείο Οικονομικών ο -κατά τις αναλύσεις των ΣΥΡΙΖΑίων- «κακός δαίμονας της Ελλάδας» που ακούσει στο όνομα Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Καταναλώθηκε όλους τους προηγούμενους μήνες πάρα πολύ λιβάνι για να επαινεθούν από τα κυβερνητικά λιβανιστήρια οι αυταπάτες του Αλέξη Τσίπρα περί της επερχόμενης αλλαγής των συσχετισμών στο Βερολίνο, σύμφωνα με τις επιθυμίες του. Αυταπάτες που συνοδεύονταν από τις φαντασιώσεις ότι με το τέλος των εκλογών θα άνοιγε ο δρόμος για το πολυθρύλητο «κούρεμα του χρέους». Κάτι το οποίο μπορεί όλοι να το απορρίπτουν ως προοπτική, αλλά για τους συγγραφείς των προπαγανδιστικών non paper παραμένει ύψιστος εθνικός στόχος. Κάτι σαν τη… «Μεγάλη Ιδέα» των πιο μικρόνοων που κλήθηκαν να διαχειριστούν τις τύχες της άμοιρης τούτης χώρας εδώ και αρκετές δεκαετίες.
Αλλά για να έχουμε ένα μέτρο της μεγαλοφυΐας όσων μας κυβερνούν, δεν πρέπει να παραλείψουμε την επισήμανση ότι, σύμφωνα με διαρροές «αρμοδίων», τρόπος του λέγειν, παραγόντων, η μεγάλη αύξηση των μεταναστευτικών ροών που παρατηρήθηκε τις προηγούμενες ημέρες αποδιδόταν στις γερμανικές  εκλογές. Ισχυρίζονταν οι νε λόγω παράγοντες πως τάχα «η Μέρκελ δεν θέλει να πάρει τώρα άλλους πρόσφυγες για προεκλογικούς λόγους επειδή κινδυνεύει να χάσει ψήφους από το ακροδεξιό AfD». Και επιχειρηματολογούσαν σοβαρά –με όποια σοβαρότητα τους διακρίνει- ότι «μόλις γίνουν οι εκλογές αυτό θα αλλάξει και όσοι φθάνουν στην Ελλάδα θα παίρνουν χαρτιά ασύλου για το Βερολίνο…».
Απεδείχθη, βεβαίως, ότι συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο, αφού οι γερμανικές κάλπες, αντί για τα «ανοιχτά σύνορα», όπως φαντασιώνονταν οι ΣΥΡΙΖΑίοι, έφεραν μάλλον το ασφυκτικότερο σφράγισμά τους. Διότι δεν είναι μόνον η ενίσχυση της ακροδεξιάς που σχεδόν μοιραία οδηγεί προς αυτή την κατεύθυνση, είναι και οι προτάσεις του γάλλου Προέδρου Μακρόν που κινούνται στην ίδια ρότα. Γι  αυτό και οι αυξημένες ροές του τελευταίου διαστήματος δείχνουν ότι οι απελπισμένοι του πλανήτη που κυνηγούν το ευρωπαϊκό όνειρο είναι πολύ πιο ευφυείς από τους ασκούντες μεταναστευτική πολιτική στην Αθήνα. Πώς; Κατάλαβαν ότι η ώρα που τα σύνορα θα κλείσουν πλησιάζει και έσπευσαν μήπως προλάβουν. 
Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα με την μεγάλη πολιτική επένδυση που είχαν κάνει οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στη μετακίνηση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε από το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών. Όποιος και αν είναι ο αντικαταστάτης του ανθρώπου ο οποίος χάραζε την οικονομική πολιτική της ευρωζώνης την τελευταία οκταετία, τίποτε δεν προοιωνίζεται ότι η απουσία του από τις συνεδριάσεις του Eurogroup θα αλλάξει την οικονομική μας μοίρα, όπως ήθελαν να πιστεύουν πάμπολλοι συνέλληνες οι οποίοι θεωρούσαν ότι για όλα τα δεινά που μας συμβαίνουν εκείνος ήταν ο μοναδικός υπαίτιος…
Χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα εκπληρωθεί η προφητεία του ίδιου του Σόιμπλε ότι εμείς οι Έλληνες κάποια στιγμή στο μέλλον θα του στήσουμε ανδριάντα, εκείνο που ουδείς νουνεχής μπορεί να αμφισβητήσει είναι ότι η πάλαι ποτέ πολυπόθητη για τον κ. Τσίπρα αλλαγή φρουράς στο γερμανικό υπουργείο μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα επ΄ ωφελεία του ελληνικού λαού. Με μια ίσως εξαίρεση: το γεγονός ότι η αντικατάστασή του αποτελέσει την αφορμή για να καταρριφθούν πολλοί μύθοι που καλλιεργήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια και να πέσουν πολλές μάσκες άλλων ευρωπαίων παραγόντων που μας… πουλούσαν αλληλεγγύη γνωρίζοντας ότι και για τα συμφέροντα των δικών τους χωρών θα καθάριζε ο «σκληρός χερ Σόιμπλε». 
Το πιθανότερο, άλλωστε, είναι ότι στην περίπτωση της μετακίνησης του γερμανού πολιτικού από το υπουργείο Οικονομικών στην προεδρία της Βουλή ή όπου αλλού τελικώς πάει, ισχύει απολύτως η αποστροφή του Καβάφη στο εμβληματικό ποίημα «Περιμένοντας τους βαρβάρους», που κλείνει με τον στίχο: «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις».
Όντως, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια «μια κάποια λύσις» για τους εγχώριους και μη… (αυτ)απατεώνες. Τώρα θα πρέπει να αναζητήσουν άλλον φαντασιακό «βάρβαρο» για να δικαιολογήσουν τα ψέματα, τις ψευδαισθήσεις, τις φαντασιώσεις και τις αυταπάτες που καλλιέργησαν και, δυστυχώς, συνεχίζουν να καλλιεργούν.

Τρίτη 12 Μαΐου 2015

«Κατασκευάζοντας τον εχθρό» Στουρνάρα



            Ποιος Έλλην πολίτης, αλήθεια, πέφτει από τα σύννεφα όταν πληροφορείται ότι τους τελευταίους τρεις μήνες η φυγή καταθέσεων από τις τράπεζες που κατευθύνθηκαν είτε προς ομόλογα εξωτερικού (για τους μυημένους και τους έχοντες «επιφάνεια») είτε προς τα στρώματα (για τους φτωχότερους) φθάνει στα 30 με 35 δισ. ευρώ;
           Υπάρχει κάποιος που αμφιβάλει για την κατακόρυφη μείωση της αξίας των εισηγμένων και μη εταιριών ή για την εκτίναξη των υποχρεώσεων του δημοσίου προς ιδιώτες που δεν εξοφλούνται, καθώς με εξαίρεση την καταβολή μισθών και συντάξεων και την αποπληρωμή δανειακών οφειλών, το ελληνικό κράτος έχει κηρύξει στάση πληρωμών;
            Συνιστά εθνικό μυστικό η παραδοχή ότι λείπουν 20 δισ. ευρώ από χαρτονομίσματα σε κυκλοφορία και όποιος το αποκαλύπτει έχει σκοτεινά κίνητρα; Ποιος εκπλήσσεται ακούγοντας ή διαβάζοντας ότι με την κατεύθυνση που έχουν πάρει τα πράγματα οι τράπεζες μπορεί να χρειαστούν επιπρόσθετη ανακεφαλοποίηση;
            Είναι πολύ περισσότερα τα ερωτήματα που τίθενται με αφορμή την αδιανόητη ιστορία περί υπονόμευσης της κυβέρνησης από τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα, επειδή ένας συνεργάτης του τελευταίου κατέγραψε τον αρνητικό «λογαριασμό» του παρελθόντος τριμήνου σε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα που είχε αποδέκτη δημοσιογράφο, ο οποίος χρησιμοποίησε τα συγκεκριμένα στοιχεία για δημοσίευμα που είδε το φως σε ενημερωτικό ιστολόγιο.
             Παρακάμπτοντας τα πολύ σοβαρά, πλην, όμως, παρεμπίπτοντα, ζητήματα που σχετίζονται με τη δημοσιογραφική δεοντολογία και τα οποία ας ελπίσουμε να γίνουν αντικείμενο σοβαρής αντιμετώπισης από τα αρμόδια όργανα, δεν μπορεί κάθε πολίτης που δε φορά παρωπίδες να μην σταθεί στο μέρος εκείνο της ιστορίας που αφορά την αχαρακτήριστη συμπεριφορά των κυβερνώντων που αναδεικνύεται μέσα από αυτό το πολυσήμαντο επεισόδιο.
              Την περασμένη Παρασκευή από το βήμα της Βουλής ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον γνωστό και μη εξαιρετέο βουλευτή των ΑΝ.ΕΛ. Νίκο Νικολόπουλο, έστελνε μηνύματα προς τον διοικητή της κεντρικής τράπεζας, καλώντας τον, ούτε λίγο, ούτε πολύ, να τηρεί την «εθνική γραμμή» (!), έκφραση που παραπέμπει σε αλήστου μνήμες εποχές που οι αριστεροί μιας άλλης εποχής θα ανατρίχιαζαν και μόνο στο άκουσμα της.
             Το δυστύχημα υπήρξε ακόμη μεγαλύτερο, καθώς ο κ. Τσίπρας θυμήθηκε στην ίδια αγόρευσή του την Εξεταστική Επιτροπή για το Μνημόνιο την οποία ισχυρίστηκε μεν ότι η κυβέρνησή του δεν συγκρότησε «προκειμένου να στοχοποιήσουμε ανθρώπους», αλλά έσπευσε να αφήσει υπαινιγμούς για τον κ. Στουρνάρα, υπογραμμίζοντας το αυτονόητο ότι «όπου υπάρχουν ενδείξεις για ευθύνες όχι μόνο πολιτικές, φαντάζομαι ότι η επιτροπή αυτή δεν θα διστάσει να στείλει το θέμα στην Ολομέλεια της Βουλής».
              Για να γίνει, μάλιστα, σαφέστερη η απειλή προς τον διοικητή της ΤτΕ, φρόντισε ο επικοινωνιακός μηχανισμός της κυβέρνησης να εκδοθεί χωριστή ανακοίνωση με τα όσα είπε στην «ώρα του πρωθυπουργού» ο κ. Τσίπρας για τον κ. Στουρνάρα και το σχετικό απόσπασμα περιλήφθηκε στα σημεία από την ομιλία που αναρτήθηκαν στην επίσημη πρωθυπουργική ιστοσελίδα...
             Και να ήθελε, λοιπόν, κάποιος να τα θεωρήσει όλα αυτά τυχαία, δεν τον άφηνε η συνέχεια. Προτού να συμπληρωθεί 24ωρο ήρθε το δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών» με το προαναφερθέν ηλεκτρονικό μήνυμα, στο οποίο δόθηκαν απίθανες συνωμοσιολογικές διαστάσεις. Για να ακολουθήσει η σχεδόν ακαριαία αντίδραση του Μεγάρου Μαξίμου με σχόλιο για τις (υποτιθέμενες) «στοχευμένες διαρροές της ΤτΕ κατά της κυβέρνησης» που δεν άφηνε την παραμικρή αμφιβολία για τις ανομολόγητες σκοπιμότητες της όλης υπόθεσης.
Με μια παντελώς... ανελλήνιστη διατύπωση το σχετικό κυβερνητικό non paper ισχυριζόταν ότι το δημοσίευμα (sic) «αποτελεί πλήγμα στην ανεξαρτησία της ΤτΕ», η οποία καλείτο «να διαψεύσει τις πληροφορίες». Και προσέθετε ότι «σε αντίθετη περίπτωση, θα πρέπει να κινήσει τις διαδικασίες απόδοσης ευθυνών, ούτως ώστε να σταματήσουν κάποιοι στο εσωτερικό της να πλήττουν την κυβέρνηση σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα».
             Είναι, πραγματικά, απορίας άξιον το πως και γιατί μπορεί να ισχυρίζεται κάποιος ότι πλήττεται η κυβέρνηση από ένα κείμενο, το περιεχόμενο του οποίου ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματική κατάσταση της χειμαζόμενης ελληνικής οικονομίας και πολύ περισσότερο που όσα αναφέρονται σε αυτό είναι λίγο ως πολύ γνωστά τοις πάσι.
             Η μόνη λογική εξήγηση που μπορεί να δοθεί είναι πως όλο αυτό το στήσιμο είναι συμβατό με τις θεωρίες περί «εσωτερικού εχθρού» και «πέμπτης φάλαγγας» που με επιμονή και μέθοδο διακινεί ο επικοινωνιακός μηχανισμός της κυβέρνησης για να καλύψει τις τρομακτικές αστοχίες στη διακυβέρνηση και την αδυναμία να τιθασευτούν οι οργιώδεις προεκλογικές υποσχέσεις.
             Με άλλα λόγια, είναι αυτό που με περισσή ευστοχία περιγράφει στο βιβλίο του υπό τον τίτλο «Κατασκευάζοντας τον εχθρό» ο Ιταλός διανοητής Ουμπέρτο Έκο, επισημαίνοντας ότι «εχθροί πρέπει να εφευρίσκονται συνεχώς και να παρουσιάζονται με τρόπο απεχθή και τρομακτικό, προκειμένου να κρατιούνται “αιχμάλωτοι” οι λαοί».
               Μόνον, όμως, που οι επικοινωνιακές αυτές κατασκευές δεν έχουν, συνήθως, μεγάλη διάρκεια. Γιατί έρχεται κάποια στιγμή κατά την οποία, όπως λέει ο μεγάλος Αλεξανδρινός Κ. Π. Καβάφης στο «Περιμένοντας του βαρβάρους», νυχτώνει χωρίς να εμφανίζονται οι... «βάρβαροι», με αποτέλεσμα όλοι να αναρωτιούνται: «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις».
              Αλήθεια, ποιος θυμάται τους «βάρβαρους» Μερκελιστές; Τώρα που «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» και η καγκελάριος έδειξε... ευαισθησία για τις καθαρίστριες, πρέπει να κατασκευάσουμε άλλους απεχθείς και τρομακτικούς εχθρούς....