«Η μεν φωνή, φωνή Τσίπρα, αι δε χείρες, χείρες Σόιμπλε»

            Ο Αλέξης Τσίπρας και όλοι εκείνοι τους οποίους επέλεξε ο ίδιος ως συνεργάτες του δεν είναι οι πρώτοι αμοραλιστές που κάθονται στα κυβερνητικά έδρανα. Αναμφίβολα, όμως, τέτοια αμοραλιστική συμπύκνωση δεν έχει γνωρίσει η εγχώρια –και ενδεχομένως ούτε η διεθνής- πολιτική σκηνή.

            Τι να… πρωτοθαυμάσει κανείς; Το θράσος με το οποίο κοτζάμ πρωθυπουργός ανακοινώνει τη διάψευση όσων προέβλεπαν ύφεση, μόλις λίγες ώρες πριν από τα επίσημα στοιχεία επιβεβαιωθεί ότι η καταβύθιση της οικονομικής δραστηριότητας τον τελευταίο χρόνο ήταν πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που είχε προϋπολογιστεί; Ή την ευκολία με την οποία προκαλεί τη νοημοσύνη των πάντων με ισχυρισμούς περί μείωσης της ανεργίας;

            Είναι, σε κάθε περίπτωση, εντυπωσιακό το γεγονός ότι χωρίς κανέναν απολύτως δισταγμό επιτίθεται με σταλινικού τύπου επιχειρηματολογία σε όποιον διανοείται να του ασκήσει κριτική, φθάνοντας μέχρι του σημείου να δαιμονοποιεί, εκ των προτέρων, ως «ύποπτες» τυχόν διαφωνίες στελεχών του απέναντι στην πλήρη μνημονιακή μετάλλαξη στην οποία κατέφυγε για να διατηρήσει την καρέκλα του πρωθυπουργού.

            Δεν δόθηκε μάλλον η δέουσα προσοχή στη φράση «κάτι άλλο κρύβεται από πίσω» την οποία τόλμησε να εκστομίσει στη συνέντευξη του στην ΕΡΤ για να πλήξει ηθικά τις τυχόν μελλοντικές διαφοροποιήσεις κυβερνητικών βουλευτών στις επερχόμενες δύσκολες ψηφοφορίες για τις νέες περικοπές των συντάξεων και τις αυξήσεις στη φορολογία που ακολουθούν ως αποτέλεσμα της ανερμάτιστης δήθεν διαπραγμάτευσης που έκανε το περασμένο καλοκαίρι.

Είναι απορίας άξιον ποιους θεωρούν ότι μπορεί να πείσουν οι επικοινωνιακοί ινστρούχτορες του Μαξίμου με ισχυρισμούς αυτού του είδους, που παραπέμπουν σε μέρες… σταλινικής δόξας. Πολύ περισσότερο που στα βουλευτικά έδρανα της συμπολίτευσης, αλλά στις υπουργικές καρέκλες κάθονται δεκάδες στελέχη που… διέλαμψαν νωρίτερα σε άλλους πολιτικούς χώρους από τους οποίους αποχώρησαν –για να χρησιμοποιήσω το ηπιότερο δυνατό ρήμα που άλλοι αντ΄ αυτού θα χρησιμοποιούσαν το βαρύτερο «αποστάτησαν»-, επειδή διαφώνησαν με τα προηγούμενα Μνημόνια.    

            Το πιο απίθανο όλων, όμως, είναι ότι ο κ. Τσίπρας με απύθμενη θρασύτητα εγκαλεί τόσο τους βουλευτές του όσο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης ότι, αφού έδωσαν ψήφο στο Μνημόνιο του, τώρα δεν δικαιούνται… δια να διαφωνούν, την ίδια ώρα που εκείνος υποτίθεται ότι προσπαθεί δήθεν να μετριάσει τις επιπτώσεις, καλώντας τους να δώσουν, δήθεν, μάχη από κοινού για να μην κοπούν οι συντάξεις.

            Στον ίδιο, εξάλλου, αστερισμό κινείται και ο ψευτοκαβγάς που υποτίθεται ότι επιχειρεί να στήσει το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Μόνον μειωμένης αντίληψης άνθρωποι μπορεί να εκλάβουν ως… εκδήλωση ιερής οργής τις μεγαλόστομες κυβερνητικές πομφόλυγες τόσο για τα περί «ακυβέρνητης χώρας» που ως άποψη της γερμανικής πρεσβείας στην Αθήνα έφερε στο φως η εφημερίδα «Die Welt» όσο και για την απειλητική παροιμία με τη στάμνα που χρησιμοποίησε ο Σόιμπλε για να θυμίσει στον κ. Τσίπρα τις δεσμεύσεις του για το ΔΝΤ.

            Δεν είναι μόνον ότι λίγες ώρες αργότερα τα πήραν όλα πίσω, είναι, κυρίως, που ο γερμανός υπουργός στην πραγματικότητα χρησιμοποίησε τα ίδια τα επιχειρήματα που –αλά καρτ και κατά το δοκούν- χρησιμοποιούν στην κορυφή της κυβερνητικής πυραμίδας για να παρατείνουν την παραμονή τους στους κυβερνητικούς θώκους.

Γι΄ αυτό, ας μην αυταπατώμεθα, στην πραγματικότητα ο Β. Σόιμπλε δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να επαναλάβει τον πυρήνα της επιχειρηματολογίας με την οποία ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ εκβιάζουν τη συμφωνία των δικών τους αλλά και των αντιπολιτευόμενων βουλευτών, όπως και τη συναίνεση του ελληνικού λαού που τους ψήφισε.

Ο γερμανός υπουργός κινήθηκε απολύτως μέσα στον καμβά της πρωθυπουργικής επιχειρηματολογίας, σύμφωνα με την οποία «τα ξέρατε, μας ψηφίσατε, τι θέλετε τώρα;», κάτι, άλλωστε, που καθημερινά το βλέπουμε να εκτυλίσσεται μπροστά μας με τις κυβερνητικές υποχωρήσεις που η μια διαδέχεται την άλλη: από το ξεπούλημα των τραπεζών, που για να πάρει το δημόσιο πίσω τα λεφτά που έβαλε θα πρέπει η μετοχή της Εθνικής, που ο πρωθυπουργός προέβλεψε ότι θα να ανέβει, να… χιλιαπλασιαστεί, ως τον ΑΔΜΗΕ και τα «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια που περνούν οσονούπω σε ξένα χέρια.

Εν κατακλείδι, μη δίνετε σημασία στις… αντιστασιακές ιαχές που, όλο ξεψυχισμένα είναι η αλήθεια, αναδύονται από το… πανικόβλητο Μέγαρο Μαξίμου. Εκείνο που στην πραγματικότητα γίνεται είναι μια παραλλαγή της γνωστής βιβλικής παραβολής με τον Ιακώβ και τον Ησαύ, που για τις ανάγκες της στιγμής θα ήταν: «Η μεν φωνή, φωνή Τσίπρα, αι δε χείρες, χείρες Σόιμπλε».

Λεβέντικος «εκτσογλανισμός»

Ακόμη και στις πιο ταραγμένες πολιτικές περιόδους του πρόσφατου ή και του απώτερου παρελθόντος της χώρας οι πολιτικοί ηγέτες μας συνήθιζαν να κάθονται γύρω από το ίδιο τραπέζι, άλλοτε συμφωνώντας και άλλοτε διαφωνώντας, αλλά χωρίς ποτέ ως τώρα να απειλούν ο ένας τον άλλο είτε πίσω από τις κλειστές πόρτες είτε ενώπιον του κοινού.

Από την εποχή της συμφωνίας της Βάρκιζας, που στις δύο πλευρές του τραπεζιού κάθισαν πρόσωπα που τα χώριζε η πολεμική σύγκρουση και τα νωπό αίμα που είχε εκατέρωθεν χυθεί, ως τα προδικτατορικά Συμβούλια του Στέμματος και τα μεταπολιτευτικά Συμβούλια των Πολιτικών Αρχηγών για τη συγκρότηση των συμμαχικών κυβερνήσεων του αποκαλούμενου και «βρώμικου 89» ή αργότερα για το Μακεδονικό, ο «πολιτικός πολισμός» ήταν το στοιχείο που χαρακτήριζε αυτού του είδους τις συναθροίσεις των ταγών του Έθνους.

Όταν είδαν το φως της δημοσιότητας τα πρακτικά από τις συναντήσεις που είχαν στο Προεδρικό Μέγαρο τον Νοέμβριο του 1989 οι θεωρούμενοι ως… προαιώνιοι αντίπαλοι Ανδρέας Παπανδρέου και  Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μπορεί να ξένισαν αρκετούς από τους φανατικούς οπαδούς των δύο ηγετών, πλην, όμως, οι έμπλεες αβρότητας προσφωνήσεις: «Κώστα μου», «Ανδρέα μου», τις οποίες αντήλλαξαν, αποτέλεσαν μια σημαντική παρακαταθήκη πολιτικής καταλλαγής.

Ούτε η σκληρή προσωπική τους κόντρα, που διαρκούσε ήδη 35 χρόνια και κατά πολλούς ήταν από τις βασικές αιτίες της Αποστασίας, ούτε η πολύ πρόσφατη, τότε, απόφαση για την παραπομπή του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ στο Ειδικό Δικαστήριο, δεν στάθηκαν εμπόδιο στον μεταξύ τους πολιτισμένο διάλογο και στην χωρίς απειλές και κουνήματα του δακτύλου συνεννόηση που οδήγησε –με τη συναίνεση και του πολύπειρου ηγέτη του νεοσύστατου Συνασπισμού της Αριστεράς Χαρίλαου Φλωράκη- στη συγκρότηση της συμμαχικής κυβέρνησης Ζολώτα.

Δεν ξέρω αν μοιάζει με… ιεροσυλία η σύγκριση των προσωπικοτήτων εκείνης της περιόδου με τα πρόσωπα που πέρασαν το περασμένο Σάββατο το κατώφλι του Προεδρικού Μεγάρου, καθώς θα μπορούσε, ίσως, κανείς να επικαλεστεί τη γνωστή ρήση με τα «νταούλια των αθιγγάνων» που πήραν τις θέσεις τις οποίες κατείχαν νωρίτερα τα «άρματα των καπεταναίων», αλλά δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να πειρασμό που όλες αυτές τις μέρες με τριβελίζει με ερωτήματα για την κατάπτωση των πολιτικών ηθών της οποίας γινόμαστε καθημερινοί μάρτυρες.

Να είναι, άραγε, όλο αυτό που συνέβη το περασμένο Σάββατο η κορύφωση του «εκτσογλανισμού» της πολιτικής ζωής, για τον οποίο τόσο εύστοχα είχε μιλήσει παλαιότερα ο Ευάγγελος Βενιζέλος; Ή, όπως αρκετοί επισημαίνουν, «δεν τα έχουμε δει ακόμη όλα» και μας περιμένουν ακόμη μεγαλύτερες εκπλήξεις από την τοξική ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει η πολύμορφη κρίση που διέρχεται η χώρα και περισσότερο από την αλλοπρόσαλλη παρέα που έχει εγκατασταθεί στα υπουργεία και παριστάνει την κυβερνητική εξουσία;

Διαρκούντος του Συμβουλίου και με σαφή διάθεση να σαρκάσω τις κυβερνητικές διαρροές που ήθελαν τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να απειλεί τους προσκεκλημένους του επειδή δεν συμφωνούσαν σε κοινό ανακοινωθέν για το Ασφαλιστικό, έκανα μια ανάρτηση στο twitter με την οποία αναρωτιόμουν: «Λες αν δεν υπογράψουν να τους καταγγείλει στη... Μέρκελ;». Και παρότι συμπλήρωνα το ερώτημα μου με το σχόλιο «Σύσκεψη για γέλια και για κλάματα μαζί!», ειλικρινά δεν διανοήθηκα ότι τα όσα συζητούσαν οι Έλληνες πολιτικοί ήταν δυνατόν να αποτελέσουν αντικείμενο διαβούλευσης στο εξωτερικό.

Η πραγματικότητα, αλλοίμονο, με διέψευσε, αφού τρεις μέρες αργότερα το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου έδινε –αν είναι δυνατόν!- στη δημοσιότητα διαλόγους του Αλέξη Τσίπρα με τον Γάλλο Πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ που αφορούσαν τη στάση που τήρησε στη σύσκεψη η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Φώφης Γεννηματά. Φαίνεται ότι προκειμένου να κρατήσουν τις καρέκλες τους δεν διστάζουν να γίνουν πιο ξενόδουλοι από όσο μπορούσε να φανταστεί κανείς. Και μάλιστα χωρίς να αντιλαμβάνονται πόσο καταγέλαστοι γίνονται και στο εξωτερικό, όπως και στο εσωτερικό με τις αστείες απειλές, όπως εκείνες που εκτόξευσε ο Πάνος Καμμένος περί Εξεταστικής Επιτροπής για το PSI.

Τι νομίζουν, αλήθεια, ότι θα πετύχουν «καρφώνοντας» την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ στον Ολάντ; Τι πιστεύουν ότι μπορεί να κάνει ο Γάλλος πρόεδρος στην κυρία Γεννηματά; Και πως θεωρούν ότι θα την υποχρεώσει να μοιραστεί με τον θρασύτατο κ. Τσίπρα την ευθύνη για το περαιτέρω πετσόκομα των συντάξεων που έχει συνομολογηθεί και υλοποιείται με τον προϋπολογισμό που ψηφίζεται από τη Βουλή;

Δυστυχώς γι΄ αυτούς, όσες ανοίκειες απειλές και αν εκτοξεύσουν, όσους –πραγματικούς ή φανταστικούς- διαλόγους κι αν διαρρεύσουν, όσα ξόρκια και αν –εν είδει σκιάχτρων- κατασκευάσουν για να φοβίσουν δήθεν τη διαπλοκή που υποτίθεται ότι τους πολεμάει, όσους ευφημισμούς περί κυβερνητικής διεύρυνσης και αν χρησιμοποιήσουν για δικαιολογήσουν τις… λεβέντικες αποστασίες που ετοιμάζουν, το πικρό ποτήρι της μνημονιακής υποταγής είναι όλο δικό τους. Και θα το πιουν ως την τελευταία σταγόνα, πριν καταρρεύσουν με πάταγο από την οργή όχι των αντιπάλων τους, αλλά κυρίως όλων εκείνων τους οποίους εξαπάτησαν.

Ο «εκτσογλανισμός», άλλωστε, ακόμη και αν γίνει «λεβέντικος», έχει ημερομηνία λήξης, η οποία δεν είναι πολύ μακρινή, όπως τόσο αποκαλυπτικά προδικάζουν οι σπασμωδικές κινήσεις στις οποίες κατέφυγε ο πανικόβλητος πρωθυπουργός, τόσο πριν όσο και μετά το χωρίς προηγούμενο φιάσκο στο οποίο ο ίδιος οδήγησε τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών.

Μακάρι να ήταν… «σαμποτάζ»!

Μου είναι αδύνατο να μετρήσω πόσες φορές από την περασμένη Κυριακή κλήθηκα να απαντήσω στο ερώτημα «ποιος την έστησε τη δουλειά;», που αφορούσε –τι άλλο;- το φιάσκο με τις εκλογές για την ανάδειξη προέδρου στη Νέα Δημοκρατία.

Από μια πρώτη άποψη, είναι απορίας άξιο ότι, σε μια χώρα που σπανίως συναντά κανείς ανθρώπους οι οποίοι να ανταποκρίνονται στα καθήκοντα τους, συναντά κανείς τόσο πολλούς που πιστεύουν πως όλα όσα γίνονται αποτελούν προϊόντα οργανωμένης δράσης που κάποιοι τα ενορχήστρωσαν και τα έφεραν εις πέρας. Το ενδεχόμενα να συμβαίνουν κάποια πράγματα από απλή και… αδολη βλακεία δεν περνά από το νου τους.

Σε μια δεύτερη ανάγνωση, ωστόσο, η εξήγηση γι΄ αυτές τις εδραιωμένες συνωμοσιολογικές πεποιθήσεις είναι μάλλον απλή: Οι άνθρωποι που συνήθως δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, αναζητούν σχεδόν πάντοτε ένα βολικό άλλοθι που να δικαιολογεί την αδράνεια και την απραξία τους, για την οποία δεν μπορεί παρά να ευθύνονται κάποιες «σκοτεινές δυνάμεις που λειτούργησαν υπογείως».

Έχοντας ξυπνήσει αξημέρωτα το πρωί της Κυριακής, επειδή ήδη από το προηγούμενο βράδυ ήταν διάχυτη η αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το σύστημα ψηφοφορίας που είχε εγκαταστήσει η εταιρία με την οποία είχε συμβληθεί η Νέα Δημοκρατία, επισκέφθηκα σχεδόν με το που τα άνοιξαν τα κοντινά στο σπίτι μου εκλογικά κέντρα για να κάνω «αυτοψία».

Διαπιστώνοντας εκεί ότι η ψηφοφορία δεν μπορούσε να ξεκινήσει γιατί το πληροφορικό σύστημα δεν λειτουργούσε, τηλεφώνησα, για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, σε αρμόδια στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, που είτε ήταν ξύπνια ή τα ξύπνησε το τηλεφώνημά μου. Μου παρείχαν τις διαβεβαιώσεις που και οι ίδιοι είχαν από την εταιρία ότι το πρόβλημα ήταν παροδικό και «εντός ολίγου όλα θα κυλήσουν ομαλά».

Δίχως να είμαι ειδικός στους υπολογιστές, δεν πείστηκα με την, ίσως, απλοϊκή σκέψη ότι, εφόσον, όπως μου μετέφεραν, το «μπλακ άουτ» του ηλεκτρονικού συστήματος ήταν γενικευμένο, δεν έβλεπα τον τρόπο με τον οποίο θα επανερχόταν το σύστημα, αφού δεν λειτουργούσε πουθενά.

Παρά ταύτα, μετέδωσα την είδηση για τα «μεγάλα προβλήματα» που δεν επέτρεπαν την έναρξη της ψηφοφορίας, όπως και τις διαβεβαιώσεις ότι «θα ξεπεραστούν». Αλλά χωρίς να ρισκάρω, από την πρώτη εκείνη στιγμή, την πρόβλεψη ότι η ψηφοφορία οδηγούνταν όχι απλά σε αναβολή αλλά σε ματαίωση, όπως και έγινε περίπου τρεις ώρες αργότερα.   

Μεταφέρω τη μικρή αυτή προσωπική εμπειρία για να δείξω τον αρειμάνιο τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζαν οι πραγματικά υπεύθυνοι για το φιάσκο που ακολούθησε και ορισμένοι από τους οποίους εκ των υστέρων κατέφυγαν στις θεωρίες συνωμοσίας περί «σαμποτάζ» που έγινε από… ακατονόμαστους «σαμποτέρ».

Ενθυμούμενος και τους καβγάδες που πριν από μερικές εβδομάδες είχαν ξεσπάσει όταν ο κ. Βαγγέλης Μεϊμαράκης εισέβαλε σε συνεδρίαση της Κεντρικής Εφορευτικής Επιτροπής για να καταγγείλει ευθέως και ονομαστικά ότι στελέχη της Συγγρού ήθελαν να στήσουν «μαϊμουδιά με την εταιρία», πιστεύω ειλικρινά ότι θα ήταν ευχής έργο για τη Νέα Δημοκρατία αν όλα όσα έγιναν την περασμένη Κυριακή ήταν, όντως, αποτέλεσμα «σαμποτάζ».

Το δυστύχημα, όμως, είναι ότι η Νέα Δημοκρατία και τα στελέχη της δεν είναι επ΄ ουδενί σε θέση να οργανώσουν σαμποτάζ, αλλά ούτε καν στοιχειώδεις λειτουργίες να διεκπεραιώσουν. Γι΄ αυτό, άλλωστε, παρότι έχουν χιλιάδες στελέχη ανά την επικράτεια, χρειάστηκαν έξωθεν βοήθεια από ιδιωτική εταιρία για να οργανώσουν την εκλογική διαδικασία.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι, στην πραγματικότητα, ένας χρεωκοπημένος, από κάθε άποψη, οργανισμός, όχι μόνον γιατί χρωστάει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ και έχει επί έξη μήνες απλήρωτους τους υπεράριθμους υπαλλήλους του που περιφέρονται στο κτίριο μέχρι που να τους κάνει έξωση ο ιδιοκτήτης του.

Το πρόβλημα, βεβαίως, της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι οικονομικό. Είναι, πρωτίστως, πολιτικό και ιδεολογικό. Έχει, κυρίως, να κάνει με τις νοοτροπίες από τις οποίες διακατέχονται όσοι βρίσκονται στην κορυφή της –τυπικής και άτυπης- κομματικής πυραμίδας και αντιμετωπίζουν τη διατήρηση του κόμματος αποκλειστικά και μόνο ως μηχανισμό στην υπηρεσία της δικής τους ύπαρξης και της προσωπικής τους ματαιοδοξίας.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, δεν προκαλούν ιδιαιτέρως μεγάλη έκπληξη οι σχέσεις καχυποψίας μεταξύ των τωρινών διεκδικητών της αρχηγίας αλλά και οι φόβοι ότι θα παραβιαστεί το αδιάβλητο της ψηφοφορίας που είναι ο λόγος για τον οποίο κατέφυγαν σε μια ιδιωτική εταιρία, η οποία, όπως φαίνεται, επελέγη με τους παραδοσιακούς πελατειακούς όρους –έπαιρνε «ψιλοδουλειές» όταν η ΝΔ στην εξουσία.

Όλα, εξάλλου, μαρτυρούν ότι η πελατειακή λογική με την οποία έγινε η επιλογή της εταιρίας είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο δεν μπόρεσε να φέρει εις πέρας ένα σχετικά πολύπλοκο έργο που ήταν η παρεμπόδιση διπλοψηφιών –τύφλα να έχουν τα δένδρα που… ψήφισαν μαζικά το 1961- σε περίπου 1.200 κάλπες που έπρεπε να είναι διασυνδεδεμένες με τους εκλογικούς καταλόγους του υπουργείου Εσωτερικών.

Εν κατακλείδι, αν υπήρχαν στη Νέα Δημοκρατία του 2015 δυνάμεις ικανές να κάνουν, έστω εσωκομματικά, «σαμποτάζ», δεν θα είχε καταλάβει με τόση άνεση στην διακυβέρνηση ο Αλέξης Τσίπρας και ούτε θα στρογγυλοκάθονταν στις καρέκλες της εξουσίας τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που, υπό άλλες συνθήκες, μόνον ως… «καταληψίες» θα έμπαιναν στα υπουργεία.

Οι συμψηφισμοί, τα ανοικτά σύνορα και ο νέος παγκόσμιος χάρτης

            Μπορεί ως φαινόμενο να παρατηρείται και σε άλλες χώρες, καθώς η βλακεία δεν έχει σύνορα, αλλά έχω την αίσθηση ότι η έκταση που παίρνουν στη χώρα μας οι απόπειρες συμψηφισμού των θυμάτων από τα τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα, όπως εκείνο της περασμένης Παρασκευής στο Παρίσι, με τους μετανάστες και πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται στη Μεσόγειο, δεν νομίζω να βρίσκουν πουθενά αλλού τόσο πρόσφορο έδαφος.

            Είναι, δυστυχώς, αρκετοί οι συμπατριώτες μας οι οποίοι, κυρίως μέσα από Διαδίκτυο και το καμουφλάζ της θρασύδειλης ανωνυμίας που προσφέρει, ενίστανται έναντι όλων όσοι εκφράζουμε τη θλίψη και τον αποτροπιασμό μας για την ασύμμετρη απειλή που συνιστούν οι τζιχαντιστές και την τυφλή βία την οποία είναι έτοιμοι να εξαπολύσουν ανά πάσα στιγμή, βάζοντας στο στόχαστρο τις ζωές όλων μας.

            «Όλα έγιναν για να σταματήσουν οι προσφυγικές ροές», διαμαρτύρεται ο ένας. «Δεν είδα την ίδια ευαισθησία όταν βομβαρδίζονταν η Συρία», ασχημονεί ο άλλος. «Γιατί δεν βάλατε στο προφίλ σας και τη σημαία του Λιβάνου, όπως κάνετε τώρα με τη γαλλική;», εγκαλεί ένας τρίτος που διεκδικεί για το εαυτό του τη μοναδικότητα της «ευαισθησίας» για την πρόσφατη πολύνεκρη βομβιστική επίθεση στη Βηρυτό.

Και όλα αυτά συνοδεύονται, συνήθως, από αναρτήσεις φωτογραφιών αρχείου που απεικονίζουν νεκρά προσφυγόπουλα. Με στόχο, άραγε, τι; Να… νοιώσουμε τύψεις και να θρηνήσουμε λιγότερο για τους φοιτητές που έπεσαν νεκροί παρακολουθώντας τη συναυλία στο Μπατακλάν; Τόσο δύσκολο, δηλαδή, είναι να αντιληφθούν ορισμένοι ότι μπορεί κάποιος να θλίβεται και να αγανακτεί για το δράμα των προσφύγων, χωρίς να… επιχαίρει για την τρομοκρατική δράση των φανατικών;

            Είναι διανοητικά ασύλληπτο ότι σε αυτή τη χώρα η οποία, παρά τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει, παραμένει ανοικτή και δημοκρατική, κατοικούν τόσοι τυφλωμένοι από ιδεοληπτικά στερεότυπα –ας θυμηθούμε τους «Δίδυμους Πύργους» της Νέας Υόρκης- άνθρωποι οι οποίοι αντιδρούν τόσο στενόμυαλα και τόσο στενόκαρδα απέναντι στην αποτρόπαια απειλή του τζιχαντισμού, εγκαλώντας την Ευρώπη, την οποία θεωρούν υπαίτια για ό,τι συμβαίνει εντός και εκτός της επικράτειάς της: από τους πνιγμούς στο Ανατολικό Αιγαίο ως την επίθεση των καμικάζι στο Σταντ ντε Φρανς.

Ακόμη πιο εξοργιστικό, όμως, είναι ότι πίσω από αυτές τις δήθεν «ευαισθησίες» υποκρύπτεται ένας μισαλλόδοξος αντιευρωπαϊσμός για χάρη του οποίου αναγνωρίζονται κάθε είδους άλλοθι στους σκοταδιστές που στην πραγματικότητα είναι ένοχοι τόσο για τα τυφλά χτυπήματα του Παρισιού, της Άγκυρας και της Βηρυτού, όσο και για το βίαιο ξεσπίτωμα των Σύρων, των Αφγανών, των Λίβυων, αλλά και των υπολοίπων που εγκαταλείπουν τις εστίες τους για οικονομικούς λόγους, καθώς η δράση όλων αυτών των φανατισμένων αφανίζει τις χώρες αυτές στερώντας τους τη δυνατότητα για ανάπτυξη.    

Είναι αλήθεια, ωστόσο, ότι, υπό αυτές τις συνθήκες, η Ευρώπη και ο υπόλοιπος πολιτισμένος κόσμος δεν μπορούν να αντιδρούν ως Πόντιοι Πιλάτοι, δηλώνοντας άμοιροι ευθυνών και περιοριζόμενοι μόνον στο να ξαναϋψώνουν τείχη και να κατασκευάζουν νέους φράκτες για να περιορίσουν τις προσφυγικές ροές αλλά και τα μεταναστευτικά ρεύματα που θα εξακολουθήσουν –με ή χωρίς πολέμους- να κινούνται προς την (πλούσια και δημοκρατική) Ευρώπη.

Προς κακοφανισμό, ίσως, πολλών από τους φανατικούς πολέμιους της Ευρώπης και της προοπτικής για μεγαλύτερη εμβάθυνση της ενοποίησής της, η ήπειρος μας αποτελεί τον βασικό προορισμό για εκατομμύρια άμοιρους από την Ασία και την Αφρική, οι οποίοι πιστεύουν ότι εδώ θα βρουν, εκτός από την ελπίδα για οικονομική ευημερία, συνθήκες ελευθερίας και ασφάλειας που –παρά τα στραβά και τα ανάποδα τα οποία μπορεί ο καθένας μας να καταμαρτυρά- μόνον οι ευρωπαϊκές κοινωνίες εξασφαλίζουν. Και αυτό μάλλον είναι εκείνο που περισσότερο από ό,τιδήποτε άλλο τις καθιστά, εκτός από μεταναστευτικό προορισμό, και στόχο των κάθε λογής σκοταδιστών.

Ας το καταλάβουμε, όμως, δεν υπάρχει δυνατότητα να ανοίξουν τα ευρωπαϊκά σύνορα –όπως αφελώς πιστεύουν και αρκετοί που απαρτίζουν την κυβερνητική εξουσία στην Ελλάδα- ώστε να δοθεί η ευκαιρία σε όλους όσοι θέλουν να αναζητήσουν την τύχη τους στην Ευρώπη. Και δεν πρόκειται να υπάρξει. Γιατί, πέραν των άλλων, πολύ σύντομα θα ερήμωναν από τη φυγή ενδεχομένως και του συνόλου του πληθυσμού τους, δεκάδες χώρες της ευρύτερης Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής.

Η οργανωμένη διεθνής κοινότητα είναι υποχρεωμένη να μην επαναλάβει τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος και να αναζητήσει λύσεις τέτοιες ώστε να αποτραπεί το ενδεχόμενο να συγκεντρωθεί ο μισός πληθυσμός της γης στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Βεβαίως, οι καταδιωκόμενοι από τους πολέμους και οι αιτούντες άσυλο πρέπει να βρουν αρωγή, αλλά δεν είναι υποχρεωτικό κάτι τέτοιο να ισοδυναμεί με δυνατότητα για μόνιμη μετανάστευση.

Είναι, για παράδειγμα, προσφορότερο τα εκατομμύρια των Σύριων που κυνηγημένοι από τους τζιχαντιστές πέρασαν στην Τουρκία, να μείνουν σε καταυλισμούς εκεί, παρά να μεταφερθούν σε καταυλισμούς στην Ευρώπη. Γιατί στην πρώτη περίπτωση μπορεί –με τη συνδρομή της Ευρώπης και της διεθνούς κοινότητας- η πλειονότητά τους κάποια στιγμή να επιστρέψει στη γενέθλια γη. Ενώ, αντιθέτως, αν τους δοθεί «ελευθέρας» για την Ευρώπη, πέρα από τα προβλήματα με τα οποία θα έρθουν αντιμέτωποι στις νέες πατρίδες, οι πιθανότητες επαναπατρισμού τους –όταν αρθούν οι λόγοι της φυγής τους- περιορίζονται σημαντικά.

Πολιτική βούληση θέλει και ανοικτά μυαλά. Αλλά πάνω από όλα διάθεση για αποτελεσματική δράση. Έτσι ώστε να παταχθούν ανελέητα οι τζιχαντιστές οι οποίοι απειλούν να αλλάξουν τον παγκόσμιο χάρτη τόσο δραματικά και τόσο σύντομα όσο δεν κατάφερε, ίσως, κανένα άλλο πολιτικό ή θρησκευτικό κίνημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ας το έχει υπόψη του ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας καθώς θα ταξιδεύει προς την Άγκυρα…