Συνολικές προβολές σελίδας

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τρομοκρατία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τρομοκρατία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2023

Τι ξέρουν οι αγορές και είναι τόσο ψύχραιμες;

Στο περιθώριο των εργασιών της ετήσιας Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, που γίνονται κάθε Σεπτέμβριο στη Νέα Υόρκη, οργανώνονται δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες, διαδηλώσεις στις οποίες εκφράζουν ειρηνικά τις διαμαρτυρίες τους άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη που διεκδικούν δικαιώματα και ελευθερίες ή καταγγέλλουν την παραβίασή τους.

Στη φετινή Συνέλευση, η μακράν πιο μαζική διαδήλωση που οργανώθηκε έξω από τα κεντρικά γραφεία του διεθνούς οργανισμού που βρίσκονται στη 2η Λεωφόρο της αμερικανικής μεγαλούπολης, ήταν εκείνη που οργανώθηκε από πολλές εκατοντάδες επικριτές της αυταρχικής κυβέρνησης του Μπέντζαμιν Νετανιάχου. 

Οι διαδηλωτές που είχαν συγκεντρωθεί εκεί και φώναζαν συνθήματα ανεμίζοντας τις γαλανόλευκες σημαίες του κράτους του Ισραήλ, δεν διαμαρτύρονταν ούτε για το άλυτο εδώ και επτά δεκαετίες Παλαιστινιακό, ούτε για την εν γένει στάση της χώρας -κλειδί για τις γεωπολιτικές ισορροπίες στη πολύπαθη και πάντα ταραγμένη Μέση Ανατολή.

Η κινητοποίησή τους ήταν συνέχεια των πολύμηνων μαζικών διαδηλώσεων που οργανώνονται στο Ισραήλ από τη στιγμή που ο Νετανιάχου έβαλε μπροστά τα σχέδια του για να καθυποτάξει τη Δικαιοσύνη της χώρας του η οποία όρθωνε αναχώματα στις αθέμιτες πρωτοβουλίες του ίδιου του πρωθυπουργού και των ακροδεξιών συμμάχων του, με τη βοήθεια των οποίων κατάφερε να ξαναπάρει την εξουσία έπειτα από την τέταρτη κατά σειράν εκλογική αναμέτρηση η οποία έγινε σχεδόν μέσα σε μια διετία πολιτικής αστάθειας. 

Ο βασικός πυρήνας των αλλαγών τις οποίες έκανε, ξεσηκώνοντας σχεδόν τους μισούς συμπατριώτες, ήταν ότι η Δικαιοσύνη δεν θα μπορεί εφεξής να ακυρώνει τον διορισμό υπουργών και άλλων αξιωματούχων που έχουν στο παθητικό τους καταδίκες για σκάνδαλα.  

Σε πείσμα των στερεοτύπων που επικρατούν στη χώρα μας, αλλά και αλλού, το κράτος του Ισραήλ είναι από την ίδρυσή του μια υψηλών προδιαγραφών κοινοβουλευτική δημοκρατία, στην οποία οι θεσμοί λειτουργούν με τρόπο που δύσκολα συναντά κανείς, όχι μόνον στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, όπου ο κανόνας είναι τα δικτατορικά καθεστώτα, αλλά ακόμη και σε δυτικές χώρες. Για παράδειγμα, αρκετές από τις αποκαλύψεις για τα κατά καιρούς σκάνδαλα της διακυβέρνησης Νετανιάχου έγιναν από τη συχνότητα του κρατικού ραδιοφώνου, κάτι το οποίο είναι μάλλον αδιανόητο ακόμη και για αρκετές ευρωπαϊκές χώρες – της Ελλάδας προφανώς συμπεριλαμβανόμενης.

Η αλήθεια είναι ότι το Ισραήλ είναι εδώ και αρκετό καιρό μια βαθιά διχασμένη χώρα, με σχεδόν τον μισό πληθυσμό της να συμφωνεί με τις κάθε είδους ακρότητες του Νετανιάχου και την υπόλοιπη κοινωνία που βγήκε για πολλούς μήνες στους δρόμους να είναι εντελώς αντίθετη με τις πολιτικές που ασκεί τόσο στο εσωτερικό πεδίο όσο και σε σχέση με τους γειτονικούς λαούς και κυρίως με τους Παλαιστινίους με τους οποίους, παρά τις διαφορές που έχουν, η ιστορία τούς έχει καταδικάσει να ζουν δίπλα δίπλα. 

Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, εκδηλώθηκε το περασμένο Σάββατο το φρικιαστικό απονενοημένο διάβημα των παράφρονων φανατικών που ηγούνται της «Χαμάς», της ακραίας τρομοκρατικής οργάνωσης, η οποία υποτίθεται ότι υπερασπίζεται τα δίκαια του Παλαιστινιακού λαού. Οι πέραν κάθε λογικής σφαγές αμάχων και οι απάνθρωπες κακοποιήσεις ανυπεράσπιστων παιδιών και γυναικών, στις οποίες επιδόθηκαν, απετέλεσαν το καλύτερο εφαλτήριο για να εξαπολυθούν οι επιθέσεις κατά της λωρίδας της Γάζας που είναι σε εξέλιξη και θα οδηγήσουν σε ακόμη μεγαλύτερες σφαγές ανθρώπων οι οποίοι δίχως αμφιβολία δεν σχετίζονται στην πλειονότητά τους με τα εγκλήματα και τις θηριωδίες που προηγήθηκαν.

Ο νέος κύκλος του αίματος που άνοιξε είναι πολύ δύσκολο να προβλεφθεί πότε και πως θα μπορέσει να κλείσει. Βλέπετε, δεν είναι μόνον οι φανατικοί που έχουν πάρει το πάνω χέρι στην Κνεσέτ, το ισραηλινό Κοινοβούλιο, στο οποίο πλειοψηφούν οι υπερορθόδοξοι Εβραίοι σύμμαχοι του Νετανιάχου, που «τρέφονται» από την στρατηγική της έντασης. Ούτε οι παράφρονες που έχουν βρει καταφύγιο στη λωρίδα της Γάζας, η οποία ελέγχεται ασφυκτικά από την ισλαμοφασιστική «Χαμάς». 

Είναι και άλλοι «παίχτες» της ευρύτερης περιοχής που «επενδύουν» στη σύρραξη των δύο αντιμαχόμενων πλευρών. Με πρώτο και καλύτερο, φυσικά, έναν από τους μεγαλύτερους οπορτουνιστές όλων των εποχών Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος βρήκε και πάλι την ευκαιρία να εμφανιστεί ως ο προστάτης των σουνιτών μουσουλμάνων. Τον Τούρκο Πρόεδρο, ο οποίος μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα πάσχιζε δήθεν να συμμαχήσει με τον Νετανιάχου για να παρακάμψει την Κυπριακή Δημοκρατία από τις εξορύξεις υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε υπερασπιστή των ομοθρήσκων του και σε σφοδρό επικριτή των Ηνωμένων Πολιτειών επειδή έστειλαν αεροπλανοφόρο στα ανοιχτά της ουσιαστικά εμπόλεμης περιοχής όπως είναι πλέον η περιοχή της Γάζας.

Από το 1948, οπότε ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ, με σκοπό να αποτελέσει την εθνική εστία των απανταχού Εβραίων, στην περιοχή της Μέσης Ανατολής έχουν ξεσπάσει αλλεπάλληλες πολεμικές συρράξεις και έχουν γίνει πολύ περισσότερες σφαγές με επίκεντρο τα Ιεροσόλυμα, την -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- κοιτίδα των τριών γνωστών και πολυπληθέστερων μονοθεϊστικών θρησκειών. 

Ωστόσο είναι δύσκολο να περάσει απαρατήρητο, τουλάχιστον από τους ψύχραιμους παρατηρητές των γεγονότων που δεν φορούν παρωπίδες που τους υποχρεώνουν να διαλέξουν στρατόπεδο, ότι, παρόλο που η εν εξελίξει ισραηλινοπαλαιστινιακή κρίση δείχνει να είναι μια από τις αιματηρές, οι τόσο «ευαίσθητες» με τις γεωπολιτικές αναταράξεις αγορές χρήματος και προϊόντων δείχνουν να αντιμετωπίζουν την κατάσταση με τον τρόπο που περιγράφεται καλύτερα από τη ρήση «business as usual». Ούτε αύξηση των τιμών του πετρελαίου είδαμε, ούτε άλλες οικονομικές επιπτώσεις κατεγράφησαν.  

Τι συμβαίνει άραγε και οι αγορές δεν αντέδρασαν με τον συνήθη τρόπο που αντιδρούν σε κάποια κρίση αυτής της έκτασης; Μήπως έχει γίνουν ρουτίνα τέτοιες σφαγές; Ή ίσως οι αγορές ξέρουν κάτι περισσότερο που δεν ξέρουμε όλοι εμείς; Όπως για παράδειγμα ότι οι φανατικοί της μιας και της άλλης πλευράς επέλεξαν, ανεξαρτήτως ποιος ήρξατο χειρών αδίκων, να αναμετρηθούν για να επιβεβαιώσουν την εξουσία τους χωρίς να συγκινούνται από τις θηριωδίες ή να νοιάζονται για το λουτρό αίματος που προκαλούν.

Χωρίς διάθεση για υιοθέτηση θεωριών συνωμοσίας, η παταγώδης αποτυχία της πιο οργανωμένης πολεμικής μηχανής της εποχής μας, που είναι αυτή του Ισραήλ, προκαλεί εντυπώσεις και υποψίες που δεν διασκεδάζονται εύκολα. Σε κάθε περίπτωση, ο φανατισμός και η ένταση είναι αλληλοτροφοδοτούμενα φαινόμενα τα οποία πυροδοτούνται από εμφανή αλλά και  αφανή συμφέροντα. 

Αλλοίμονο στα θύματα και στις οικογένειες τους! 

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2020

Ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής στο έλεος του (κάθε) Ερντογάν

 Όσο αποτρόπαια ήταν η αποικιοκρατία των προηγούμενων αιώνων με τους Δυτικούς να καθυποτάσσουν δια πυρός και σιδήρου τον «Τρίτο Κόσμο», εξίσου, αν όχι και ακόμη περισσότερο, αποτρόπαια είναι η επίθεση που δέχεται ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής από τα τρομοκρατικά στοιχεία που στο όνομα του Ισλάμ επιδιώκουν να επιβάλουν τις ακραίες επιλογές τους στις δυτικές κοινωνίες.

Μπορεί σε αυτή τη φάση το πεδίο της αιματηρής δράσης τους να είναι η Γαλλία, αλλά, αναμφισβήτητα, ο πραγματικός στόχος όσων κινούν τα ανθρώπινα πιόνια, τα οποία χωρίς κανένα δισταγμό αφαιρούν ζωές ανυπεράσπιστων και ανύποπτων ανθρώπων, είναι η Ευρώπη και τα ιδεώδη που είναι ψηλά στον κώδικα αξιών των κοινωνιών που την απαρτίζουν.

Ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελευθερία στην έκφραση, η χειραφέτηση των γυναικών και η ισότητα των φύλων, που, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, απολαμβάνουμε όλοι όσοι ζούμε στη Δύση, είναι αυτά που επιβουλεύονται οι κάθε είδους τζιχαντιστές που προκαλούν κάθε τρεις και λίγο ένα καινούργιο «λουτρό αίματος»: από τους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης έως το περιοδικό «Σαρλί Εμπντό» και το κέντρο «Μπατακλάν».

Όσο και αν κάποιοι επιμένουν να το αρνούνται, η προ τριακονταετίας πρόβλεψη του Αμερικανού ακαδημαϊκού Σάμιουελ Χάντινγκτον (1927-2008) για τη «σύγκρουση των πολιτισμών» βρίσκει όλο και συχνότερα την επιβεβαίωσή της. Ο νεαρός Τσετσένος που προ ημερών αποκεφάλισε τον Γάλλο καθηγητή επειδή έδειξε στους μαθητές του τα σκίτσα του Μωάμεθ δεν είχε προσωπικές διαφορές με τον 47χρονο εκπαιδευτικό Σαμουέλ Πατί, ο οποίος θα πρέπει να καταταγεί στη χορεία των μαρτύρων για την Ελευθερία που εγγυάται ο Δυτικός Πολιτισμός.

Το γεγονός ότι επίσημες κυβερνήσεις χωρών, όπως η Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αλλά όχι μόνον αυτή, παρέχουν κάλυψη σε τέτοιες μισαλλόδοξες και απάνθρωπες ενέργειες συνιστά την καλύτερη απόδειξη ότι οι σφαγές στις οποίες επιδίδονται οι κάθε είδους τζιχαντιστές δεν αποτελούν μεμονωμένα και ασύνδετα μεταξύ τους περιστατικά. Κακά τα ψέματα, υπάρχει ένας ευδιάκριτος ιστός που ενώνει όλες αυτές τις σκοταδιστικές επιθέσεις.

Όποιο όνομα και αν απέκτησαν στην πορεία του χρόνου, παλαιότερα «συστήνονταν» ως «Μουτζαχεντίν» ή «Αλ Κάιντα», εν συνεχεία τους γνωρίσαμε ως «Ισλαμικό Κράτος» και πιο πρόσφατα ως «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», ίδιοι και απαράλλαχτοι παραμένουν οι βραχίονες που θέλουν να επιβάλουν μια «κουλτούρα» η οποία δεν αρκείται στη δική της αυθυπαρξία, αλλά τρέφεται από τον αφανισμό οποιουδήποτε έχει διαφορετική αντίληψη για τον τρόπο ζωής.

Η Ευρώπη μέχρι τώρα αντιδρά μάλλον φοβικά στις συνεχείς επιθέσεις που δέχεται στο έδαφος της από στοιχεία που τις περισσότερες φορές κρύβονται πίσω από την ιδιότητα των προσφύγων, όπως συνέβη με τον Τυνήσιο απεχθή δολοφόνο της Νίκαιας που πέρασε από τη Λαμπεντούζα. Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν δείχνει διάθεση να αλλάξει την ψοφοδεή τακτική που ακολουθεί ως τώρα η ευρωπαϊκή ιθύνουσα τάξη.

Η λυσσώδης αντίδραση του Ερντογάν και άλλων ακραίων μουσουλμάνων καταδεικνύει περίτρανα ότι η στάση του Προέδρου Μακρόν ενοχλεί όσους κρύβονται πίσω από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό που θέλει να καταστρέψει τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Γι΄ αυτό και η ευρωπαϊκή ηγεσία πρέπει να αφήσει κατά μέρος τις αυταπάτες του παρελθόντος ότι η μονομερής ανοχή που επιδεικνύει μπορεί να εξημερώσει το θηρίο και να φέρει θετικά αποτελέσματα προς την κατεύθυνση της συμφιλίωσης.

Οι συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί επιβάλουν τη λήψη άμεσων αποφάσεων που δεν θα είναι πλέον μόνον αμυντικές, όπως η φύλαξη των συνόρων και ο έλεγχος των εισερχομένων, αλλά μπορεί να γίνουν και επιθετικές. Όποιος δεν σέβεται τα ήθη και τα έθιμα που επικρατούν στην Ευρώπη, πρέπει να αντιληφθεί ότι δεν έχει θέση στην Ευρώπη. Και αν δεν θέλει να το αντιληφθεί, οι αρχές όλων των ευρωπαϊκών χωρών έχουν καθήκον και υποχρέωση να του δείχνουν την πόρτα της εξόδου.

Ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής, ο οποίος αποτελεί τον πόλο έλξης για κάθε ελεύθερο πνεύμα στον πλανήτη, αλλά ταυτόχρονα και «κάρφος εν τω οφθαλμώ» κάθε ισλαμοφασίστα ή όποιο άλλου μισαλλόδοξου και φανατικού, είναι ανάγκη να πάψει να βρίσκεται στο έλεος του (κάθε) Ερντογάν. Μόνον έτσι μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει.

Ώρα λοιπόν να αναφωνήσουμε: Nous sommes tous avec Macron. (Είμαστε όλοι με τον Μακρόν)!

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

Οι συμψηφισμοί, τα ανοικτά σύνορα και ο νέος παγκόσμιος χάρτης


            Μπορεί ως φαινόμενο να παρατηρείται και σε άλλες χώρες, καθώς η βλακεία δεν έχει σύνορα, αλλά έχω την αίσθηση ότι η έκταση που παίρνουν στη χώρα μας οι απόπειρες συμψηφισμού των θυμάτων από τα τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα, όπως εκείνο της περασμένης Παρασκευής στο Παρίσι, με τους μετανάστες και πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται στη Μεσόγειο, δεν νομίζω να βρίσκουν πουθενά αλλού τόσο πρόσφορο έδαφος.
            Είναι, δυστυχώς, αρκετοί οι συμπατριώτες μας οι οποίοι, κυρίως μέσα από Διαδίκτυο και το καμουφλάζ της θρασύδειλης ανωνυμίας που προσφέρει, ενίστανται έναντι όλων όσοι εκφράζουμε τη θλίψη και τον αποτροπιασμό μας για την ασύμμετρη απειλή που συνιστούν οι τζιχαντιστές και την τυφλή βία την οποία είναι έτοιμοι να εξαπολύσουν ανά πάσα στιγμή, βάζοντας στο στόχαστρο τις ζωές όλων μας.
            «Όλα έγιναν για να σταματήσουν οι προσφυγικές ροές», διαμαρτύρεται ο ένας. «Δεν είδα την ίδια ευαισθησία όταν βομβαρδίζονταν η Συρία», ασχημονεί ο άλλος. «Γιατί δεν βάλατε στο προφίλ σας και τη σημαία του Λιβάνου, όπως κάνετε τώρα με τη γαλλική;», εγκαλεί ένας τρίτος που διεκδικεί για το εαυτό του τη μοναδικότητα της «ευαισθησίας» για την πρόσφατη πολύνεκρη βομβιστική επίθεση στη Βηρυτό.
Και όλα αυτά συνοδεύονται, συνήθως, από αναρτήσεις φωτογραφιών αρχείου που απεικονίζουν νεκρά προσφυγόπουλα. Με στόχο, άραγε, τι; Να… νοιώσουμε τύψεις και να θρηνήσουμε λιγότερο για τους φοιτητές που έπεσαν νεκροί παρακολουθώντας τη συναυλία στο Μπατακλάν; Τόσο δύσκολο, δηλαδή, είναι να αντιληφθούν ορισμένοι ότι μπορεί κάποιος να θλίβεται και να αγανακτεί για το δράμα των προσφύγων, χωρίς να… επιχαίρει για την τρομοκρατική δράση των φανατικών;
            Είναι διανοητικά ασύλληπτο ότι σε αυτή τη χώρα η οποία, παρά τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει, παραμένει ανοικτή και δημοκρατική, κατοικούν τόσοι τυφλωμένοι από ιδεοληπτικά στερεότυπα –ας θυμηθούμε τους «Δίδυμους Πύργους» της Νέας Υόρκης- άνθρωποι οι οποίοι αντιδρούν τόσο στενόμυαλα και τόσο στενόκαρδα απέναντι στην αποτρόπαια απειλή του τζιχαντισμού, εγκαλώντας την Ευρώπη, την οποία θεωρούν υπαίτια για ό,τι συμβαίνει εντός και εκτός της επικράτειάς της: από τους πνιγμούς στο Ανατολικό Αιγαίο ως την επίθεση των καμικάζι στο Σταντ ντε Φρανς.
Ακόμη πιο εξοργιστικό, όμως, είναι ότι πίσω από αυτές τις δήθεν «ευαισθησίες» υποκρύπτεται ένας μισαλλόδοξος αντιευρωπαϊσμός για χάρη του οποίου αναγνωρίζονται κάθε είδους άλλοθι στους σκοταδιστές που στην πραγματικότητα είναι ένοχοι τόσο για τα τυφλά χτυπήματα του Παρισιού, της Άγκυρας και της Βηρυτού, όσο και για το βίαιο ξεσπίτωμα των Σύρων, των Αφγανών, των Λίβυων, αλλά και των υπολοίπων που εγκαταλείπουν τις εστίες τους για οικονομικούς λόγους, καθώς η δράση όλων αυτών των φανατισμένων αφανίζει τις χώρες αυτές στερώντας τους τη δυνατότητα για ανάπτυξη.    
Είναι αλήθεια, ωστόσο, ότι, υπό αυτές τις συνθήκες, η Ευρώπη και ο υπόλοιπος πολιτισμένος κόσμος δεν μπορούν να αντιδρούν ως Πόντιοι Πιλάτοι, δηλώνοντας άμοιροι ευθυνών και περιοριζόμενοι μόνον στο να ξαναϋψώνουν τείχη και να κατασκευάζουν νέους φράκτες για να περιορίσουν τις προσφυγικές ροές αλλά και τα μεταναστευτικά ρεύματα που θα εξακολουθήσουν –με ή χωρίς πολέμους- να κινούνται προς την (πλούσια και δημοκρατική) Ευρώπη.
Προς κακοφανισμό, ίσως, πολλών από τους φανατικούς πολέμιους της Ευρώπης και της προοπτικής για μεγαλύτερη εμβάθυνση της ενοποίησής της, η ήπειρος μας αποτελεί τον βασικό προορισμό για εκατομμύρια άμοιρους από την Ασία και την Αφρική, οι οποίοι πιστεύουν ότι εδώ θα βρουν, εκτός από την ελπίδα για οικονομική ευημερία, συνθήκες ελευθερίας και ασφάλειας που –παρά τα στραβά και τα ανάποδα τα οποία μπορεί ο καθένας μας να καταμαρτυρά- μόνον οι ευρωπαϊκές κοινωνίες εξασφαλίζουν. Και αυτό μάλλον είναι εκείνο που περισσότερο από ό,τιδήποτε άλλο τις καθιστά, εκτός από μεταναστευτικό προορισμό, και στόχο των κάθε λογής σκοταδιστών.
Ας το καταλάβουμε, όμως, δεν υπάρχει δυνατότητα να ανοίξουν τα ευρωπαϊκά σύνορα –όπως αφελώς πιστεύουν και αρκετοί που απαρτίζουν την κυβερνητική εξουσία στην Ελλάδα- ώστε να δοθεί η ευκαιρία σε όλους όσοι θέλουν να αναζητήσουν την τύχη τους στην Ευρώπη. Και δεν πρόκειται να υπάρξει. Γιατί, πέραν των άλλων, πολύ σύντομα θα ερήμωναν από τη φυγή ενδεχομένως και του συνόλου του πληθυσμού τους, δεκάδες χώρες της ευρύτερης Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής.
Η οργανωμένη διεθνής κοινότητα είναι υποχρεωμένη να μην επαναλάβει τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος και να αναζητήσει λύσεις τέτοιες ώστε να αποτραπεί το ενδεχόμενο να συγκεντρωθεί ο μισός πληθυσμός της γης στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Βεβαίως, οι καταδιωκόμενοι από τους πολέμους και οι αιτούντες άσυλο πρέπει να βρουν αρωγή, αλλά δεν είναι υποχρεωτικό κάτι τέτοιο να ισοδυναμεί με δυνατότητα για μόνιμη μετανάστευση.
Είναι, για παράδειγμα, προσφορότερο τα εκατομμύρια των Σύριων που κυνηγημένοι από τους τζιχαντιστές πέρασαν στην Τουρκία, να μείνουν σε καταυλισμούς εκεί, παρά να μεταφερθούν σε καταυλισμούς στην Ευρώπη. Γιατί στην πρώτη περίπτωση μπορεί –με τη συνδρομή της Ευρώπης και της διεθνούς κοινότητας- η πλειονότητά τους κάποια στιγμή να επιστρέψει στη γενέθλια γη. Ενώ, αντιθέτως, αν τους δοθεί «ελευθέρας» για την Ευρώπη, πέρα από τα προβλήματα με τα οποία θα έρθουν αντιμέτωποι στις νέες πατρίδες, οι πιθανότητες επαναπατρισμού τους –όταν αρθούν οι λόγοι της φυγής τους- περιορίζονται σημαντικά.
Πολιτική βούληση θέλει και ανοικτά μυαλά. Αλλά πάνω από όλα διάθεση για αποτελεσματική δράση. Έτσι ώστε να παταχθούν ανελέητα οι τζιχαντιστές οι οποίοι απειλούν να αλλάξουν τον παγκόσμιο χάρτη τόσο δραματικά και τόσο σύντομα όσο δεν κατάφερε, ίσως, κανένα άλλο πολιτικό ή θρησκευτικό κίνημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ας το έχει υπόψη του ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας καθώς θα ταξιδεύει προς την Άγκυρα…

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Να ξέρει, άραγε, και για το σχέδιο των… ψεκασμών ο Γιωτόπουλος;

            Ο θεολόγος που διδάσκει το μάθημα των Θρησκευτικών στο σχολείο της κόρης μου είναι απολύτως πεπεισμένος για το κρυφό σχέδιο των ψεκασμών και το… αποκάλυψε στους μαθητές του, καλώντας τους μάλιστα «να μην πιστεύουν τα πιόνια τους δημοσιογράφους που το κρύβουν από τους Έλληνες».  
            Όταν έγινα κοινωνός των διδαχών του, που περιείχαν και αρκετές λεπτομέρειες ακόμη και για τη σύνθεση των υλικών που ρίχνονται επί των κεφαλών μας («βάλιο και αλουμίνο»), έλυσα και την απορία που μου είχε δημιουργηθεί πριν από λίγους μήνες όταν σε δημοσκόπηση είχε βρεθεί ότι το 1/3 των Ελλήνων πιστεύει ότι «όντως μας ψεκάζουν».
Είχα τότε αναρωτηθεί, όπως και αρκετοί άλλοι από τον περίγυρό μου, αν το δημοσκοπικό αυτό εύρημα ήταν προϊόν παιγνιώδους διάθεσης των ερωτηθέντων ή αποτέλεσμα πραγματικής πεποίθησης, την οποία έχουν εδραιώσει σε πολλούς συμπολίτες μας οι φημολογίες που διακινούνται στον διαδικτυακό υπόκοσμο και έφθασαν να γίνουν ερωτήσεις στη Βουλή με την υπογραφή και -κατά τεκμήριο- σοβαρών πολιτικών, υποχρεώνοντας το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας να εκδώσει στις παραμονές των τελευταίων εκλογών επίσημες ανακοινώσεις για να εξηγήσει τα… ουράνια φαινόμενα.
            Σε μια χώρα, στην οποία οι θεολόγοι στα γυμνάσια, αντί να μεταφέρουν στα παιδιά τη συσσωρευμένη γνώση που (υποτίθεται ότι) αποκόμισαν από τις πανεπιστημιακές τους σπουδές για τις θρησκείες και το ρόλο τους στην ανάπτυξη της κοινωνίας, αναλώνουν τον χρόνο τους στις αίθουσες διδασκαλίας αναμασώντας συνομωσιολογικές θεωρίες, είναι μάλλον προφανές ότι μόνον σε αίσθηση χιούμορ δεν μπορεί να αποδώσει κανείς τις περί… ψεκασμών πεποιθήσεις τόσο πολλών συμπατριωτών μας.
            Δυστυχώς, στη χώρα που, κατά το κοινώς λεγόμενο, «δουλεύουν μόνον τα ρολόγια και τα κορόιδα», ένα -μάλλον μεγάλο- μέρος των συμπολιτών μας βολεύεται –και δικαιολογεί τη βολή του- με θεωρίες του τύπου «είναι όλα στημένα και προαποφασισμένα» που διατρέχουν σχεδόν όλες τις πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής: από το ποδόσφαιρο, όταν χάνει η… ομάδα μας, ως τη λεγόμενη «σόου μπιζ», που «κάνουν καριέρα μόνον όσοι είναι σε κυκλώματα», και από την οικονομία, που «φταίνε οι ξένοι γιατί μας φόρτωσαν με επαχθές χρέος» ως τη διεθνή πολιτική, στην οποία «οι πάντες βυσσοδομούν ενάντια στο ανάδελφο έθνος των Ελλήνων».
            Ένα ευχερές παράδειγμα, νομίζω, που αποκαλύπτει το εύρος της αποδοχής που έχουν αυτές οι θεωρίες είναι –υπό το φως και των τελευταίων εξελίξεων- το φαινόμενο της ακροαριστερής τρομοκρατίας που ταλαιπωρεί εδώ τέσσερις δεκαετίες την ελληνική κοινωνία και ένα μεγάλο μέρος της εξακολουθεί να το ερμηνεύει με όρους διεθνούς συνωμοσίας.
            Οι «μπαχαλάκηδες», άλλωστε, που, υπό τον μανδύα των αντιεξουσιαστών, αναστατώνουν κάθε τρεις και λίγο την πρωτεύουσα, δεν είναι παρά «προβοκάτορες», όπως τους αποκαλεί συχνά ένα μεγάλο μέρος της παραδοσιακής Αριστεράς, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι κάθε φορά που συλλαμβάνονται από την Αστυνομία είναι τα στελέχη της που σπεύδουν να συμμετάσχουν σε κινήσεις για την απελευθέρωσή τους ή και να καταθέσουν ως μάρτυρες υπεράσπισης.
Οι προφανείς, εξάλλου, αστοχίες ενός παράλυτου κράτους που οδήγησαν στην απελευθέρωση του Χριστόδουλου Ξηρού δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα οργανωμένου σχεδίου το οποίο κατέστρωσαν ξένες δυνάμεις και εκτέλεσε η κυβέρνηση, όπως απεφάνθη ο έγκλειστος στον Κορυδαλλό Αλέξανδρος Γιωτόπουλος, o οποίος δεν έχει κανένα πρόβλημα να κατηγορήσει ως «πράκτορα της CIA» έναν μέχρι πρότινος συγκρατούμενο του που καταδικάστηκαν για τις ίδιες δολοφονικές ενέργειες, κάποιες από τις οποίες στρεφόταν κατά Αμερικανών.
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών «έτριξε τα δόντια» στην ελληνική κυβέρνηση για την απόδραση του Ξηρού, απαιτώντας την άμεση σύλληψή του, είναι –κατά τον Γιωτόπουλο, αλλά, δυστυχώς, και τους πολλούς θιασώτες των εκτιμήσεων του- κι αυτό μέρος του (αμερικανικού) σχεδίου. Για τον θεωρούμενο ως αρχηγό της 17 Νοέμβρη η σκηνοθεσία με το «τρομο-μανιφέστο» που διάβασε o Ξηρός μπροστά από το βλοσυρό πορτρέτο του Κολοκοτρώνη, έγινε για να κοπεί –με εντολή Ομπάμα, προφανώς- από τον ίδιο η άδεια εξόδου από τις φυλακές.
Από την πλευρά της, η επίσημη Αριστερά έχει έτοιμη τη βολική εξήγηση ότι τον άφησαν ελεύθερο για να ξεφύγει η κυβέρνηση από τις επικοινωνιακές δυσκολίες που είχε με την τρόικα και τα σκάνδαλα και θα τον ξαναπιάσουν παραμονές των εκλογών, περίοδο κατά την οποία δεν αποκλείεται, πάντως, να ξαναδούμε στην «Αυγή» -υποβολιμαία από την… CIA- κείμενα που θα ζητούν την απελευθέρωση του Γιωτόπουλου και του Κουφοντίνα.
Με αυτά και με αυτά, ίσως δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν σε ένα από τα επόμενα κείμενα του Γιωτόπουλου διαβάσουμε ότι και το σχέδιο των ψεκασμών κατατείνει στο να παραμείνει ο ίδιος στη φυλακή. Άλλωστε, στην ίδια χώρα ζει με τον θεολόγο που διδάσκει στη μέση εκπαίδευση της, στη χώρα που επαίρεται ότι γέννησε τις επιστήμες και στην οποία οι τελευταίες, έχουν, πλέον, σηκώσει ψηλά τα χέρια…

(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr στις 22.1.2014)

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Ένας είναι ο φασισμός

           Οι φονικές σφαίρες των αυτόκλητων δήθεν τιμωρών με τις οποίες πυροβολήθηκαν άνανδρα οι τρεις νέοι στο Νέο Ηράκλειο δεν φαίνεται να βρίσκουν τον πραγματικό τους στόχο που δεν ήταν άλλος από τη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος πολιτικής και κοινωνικής αποσταθεροποίησης, που αποτελεί τον πλέον κατάλληλο βιότοπο μέσα στον οποίο αναπτύσσεται το απεχθές φαινόμενο της τρομοκρατίας.
Η ομόθυμη και απόλυτη καταδίκη του αποτρόπαιου εγκλήματος από σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο, όσο και αν θεωρείται αυτονόητη πράξη, στην παρούσα συγκυρία της κοινωνικής έντασης, που προκαλεί η δεινή οικονομική κρίση, αποτελεί την καλύτερη απάντηση στις δυνάμεις του μηδενισμού και του χάους. Και ίσως είναι μια από τις σπάνιες φορές που η ενότητα των πολιτικών δυνάμεων διερμηνεύει απόλυτα τα αισθήματα της συντριπτικής πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας.
Γιατί δεν νομίζω ότι μπορεί να βρεθεί εχέφρων άνθρωπος σε αυτή τη χώρα που να μην νοιώθει συντριβή από τη δολοφονική επίθεση κατά τριών ανυπεράσπιστων παιδιών, όσο και αν διαφωνεί πολιτικά με τους δρόμους στους οποίους κινούνταν και με τις ιδεολογικές προσεγγίσεις που ακολουθούσαν.
Στις ευνομούμενες κοινωνίες ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή αποτελεί το υπέρτατο αγαθό και, χωρίς αμφιβολία, ό,τι θέτει σε διακινδύνευση αυτό το αγαθό συνιστά μείζονα απειλή για ολόκληρη την κοινωνία, η οποία, σε διαφορετική περίπτωση, μετατρέπεται σε ζούγκλα, όπου, ως γνωστόν, εκείνο που επικρατεί είναι η δύναμη του ισχυρότερου.
Στη προκείμενη περίπτωση ως δύναμη του ισχυρότερου προβάλει η θρασυδειλία του σκοτεινού οπλοφόρου, ο οποίος έστρεψε το «κουμπούρι» του και πυροβόλησε πισώπλατα τα ανυποψίαστα νεαρά άτομα που βρισκόταν έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής. 
Ο πραγματικός στόχος, όμως, του συγκεκριμένου δολοφόνου και όποιων άλλων επιλέγουν τέτοιες μεθόδους, ήταν, αναμφισβήτητα, η δεινοπαθούσα ελληνική κοινωνία, η οποία στα τόσα προβλήματα που την ταλανίζουν, είναι βέβαιο ότι δεν έχει τη διάθεση να προσθέσει και ένα ακόμη μεγαλύτερο, όπως είναι οι επαπειλούμενες ακραίες εμφύλιες διαμάχες και οι δολοφονικές συγκρούσεις στους δρόμους και τις πλατείες των ελληνικών πόλεων.
Γι΄ αυτό και είναι επιτακτικότερη από κάθε άλλη φορά η ανάγκη να συλληφθούν και να προσαχθούν στη Δικαιοσύνη οι δράστες των δολοφονιών που με τις τρομοκρατικές πράξεις τους ενισχύουν, αντί να πλήττουν, το φαινόμενο του φασισμού, όπως, εξάλλου, κατέδειξε η εκμετάλλευση του αίματος που έσπευσαν να κάνουν τα στελέχη της Χρυσής Αυγής με τις εμπρηστικές φραστικές επιθέσεις τους, όχι κατά των τρομοκρατών που θα ήταν απολύτως δικαιολογημένες, αλλά κατά της κυβέρνησης, του πολιτικού κόσμου και των μέσων ενημέρωσης.
Στο τέλος – τέλος, ο φασισμός είναι ένας και αδιαίρετος. Και δεν μπορεί να διακριθεί από το χρώμα που κάθε φορά φοράει. Όπως μία και μοναδική είναι και η βία, όποιον –ακροαριστερό ή ακροδεξιό- μανδύα και αν, κατά περίπτωση, ενδύεται. 

(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr στις 2.11.2013)

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

«Είμαστε όλοι Βοστωνέζοι»

Συγκλονίζει κάθε εχέφρονα άνθρωπο το τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα στον Μαραθώνιο της Βοστώνης. Το γεγονός μάλιστα ότι εκδηλώθηκε σε μια αθλητική διοργάνωση, μια κατ΄ εξοχήν, δηλαδή, ειρηνική εκδήλωση που παραπέμπει στην αρχαιοελληνική ευγενή άμιλλα, κάνει τον συγκλονισμό ακόμη μεγαλύτερο.
Είναι δύσκολο έως αδύνατο να ερμηνεύσει κανείς κίνητρα και να βρει εξηγήσεις για τους οργανωτές τέτοιων αποτρόπαιων σχεδίων. Ακόμη και ο ιδεολογισμός φανατισμός ή η θρησκευτική μισαλλοδοξία δεν μοιάζουν επαρκείς δικαιολογίες για να χωρέσει ανθρώπινος νους το αιματοκύλισμα μιας γιορτής συναδέλφωσης.
Ο αδιανόητος σκοταδισμός και η ασύλληπτη τύφλωση που αναδύεται μέσα από τέτοιες πράξεις μόνον την ομόθυμη καταδίκη μπορεί να προκαλεί και όσο και αν μοιάζει «στερεότυπο» θεωρώ ότι αυτό που περισσότερο μπορεί να εκφράσει κάθε πολίτη που σέβεται τον εαυτό του είναι το «είμαστε όλοι Βοστωνέζοι».
Γιατί, πέραν του αναμφισβήτητου συγκλονισμού που αισθάνεται κανείς βλέποντας στις οθόνες του τραυματισμένα παιδιά, η «ψυχρή», αν θέλετε, λογική οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι συνέπειες τέτοιων τυφλών τρομοκρατικών πράξεων επηρεάζουν με τον ένα ή τον άλλο την καθημερινότητα όλων μας.
Ποιος μπορεί, άλλωστε, να ξεχάσει πόσες δυσκολίες έφερε παντού στον πλανήτη το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001; Δεν αναφέρομαι μόνον στις αφορμές που έδωσε για τις πολεμικές εκστρατείες στις οποίες επιδόθηκε η τότε υστερική αμερικανική ηγεσία, με αποτελέσματα που –λιγότερο ή περισσότερο- τα πληρώσαμε όλοι μας, όπως, για παράδειγμα, με τη διατήρηση στα ύψη της τιμής του πετρελαίου.
Εστιάζω κυρίως στις ισχυρές πιέσεις που δέχθηκε η χώρα μας για τα περιβόητα συστήματα ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, που εκτίναξαν το κόστος τους, επ΄ ωφελεία εταιριών που πουλούσαν «προστασία». Και θυμίζω επιπλέον πόσες κάμερες χρειάστηκε να μπουν παντού, κάνοντας πραγματικότητα τον εφιάλτη του «Μεγάλου Αδελφού» και πόσο δυσκολότερα έγιναν έκτοτε τα αεροπορικά ταξίδια με τους ελέγχους που καθιερώθηκαν παντού.
Είναι σίγουρα πολύ νωρίς ακόμη για να εκτιμήσει κανείς τις επιπτώσεις που θα επιφέρει η νέα αυτή «ασύμμετρη απειλή» κατά των απλών ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη που συνιστά το τυφλό χτύπημα της Βοστώνης.
Tο μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε και να ευχόμαστε είναι η αντίδραση της αμερικανικής ηγεσίας να χαρακτηρίζεται αυτή τη φορά από την ψυχραιμία, που διακρίνει το σύνολο της πολιτικής του Προέδρου Ομπάμα. Και που είναι βέβαιο ότι θα κάνει αποτελεσματικότερη την πάταξη των «δυνάμεων του σκότους» που βρίσκουν «δικαίωση» όταν αντιμετωπίζονται με τα δικά τους «όπλα» που δεν είναι άλλα από το μίσος και την καταπάτηση δικαιωμάτων.

(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr στις 16.4.2013)

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Τα παιδιά της χρόνιας ανομίας

Χύνεται, δικαιολογημένα, πολλή μελάνη και θα χυθεί ακόμη περισσότερη το επόμενο διάστημα για να αναλυθεί το φαινόμενο των «εικοσάρηδων» που πήραν τα όπλα και επιδίδονται σε ληστείες για να εξασφαλίσουν τα χρήματα, τα οποία, όπως φαίνεται να πιστεύουν, θα τους επιτρέψουν να γκρεμίσουν το σημερινό κόσμο, τον κόσμο των γονιών τους, ακόμη και αν δεν μοιάζει να είναι ξεκάθαρο στο μυαλό τους με τι θα τον αντικαταστήσουν.
Πέρα από την περιπτωσιολογία και τις δημοσιογραφικά πολλαπλά ενδιαφέρουσες προσωπικές ιστορίες που φέρνουν στο φως οι συλλήψεις των νεαρών τρομοκρατών, εκείνο που περισσότερο από όλα νομίζω ότι χρειάζεται να εξηγηθεί είναι η μαζικότητα που τείνει να λάβει το φαινόμενο των παιδιών που ακολουθούν τέτοιες ατραπούς.
Τι κάνει, άραγε, όλο και περισσότερο νέα παιδιά να οδηγούνται σε τέτοια πορεία;  Η ατομική ευθύνη καθενός από αυτά τα παιδιά είναι, βεβαίως, αναμφισβήτητη. Και, ενδεχομένως, σε ορισμένες περιπτώσεις ίσως να μη μπορεί να παραγνωριστεί εύκολα ο ρόλος του οικογενειακού  περιβάλλοντός, παρόλο που πολλές έρευνες καταδεικνύουν ότι οι επιρροές της οικογένειας δεν είναι τις περισσότερες φορές αυτές που κυρίως καθορίζουν τις επιλογές και τα πρότυπα των παιδιών.
Όπως και να έχει, όμως, τα στερεότυπα για τη… βαρεμάρα των μεγαλωμένων στα πούπουλα παιδιών των βορείων προαστείων, δεν νομίζω ότι επαρκούν για να δώσουν πειστικές απαντήσεις σε ένα σύνθετο κοινωνικό φαινόμενο. Άλλωστε, και άλλες κοινωνίες έχουν βλαστούς που μεγαλώνουν με «νταντάδες» σε μεγαλοαστικές περιοχές και φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία, χωρίς αυτό να τα κάνει να μπαίνουν στις τράπεζες οπλισμένα με καλάσνικωφ ή να γυρνούν τις νύχτες και να διασπείρουν, όπου μπορούν, γκαζάκια και εκρηκτικά.
Τον Δεκέμβριο του 2008 κάθησα επί αρκετή ώρα και παρακολούθησα το πρωτοφανές για εκείνη την περίοδο, καθώς αργότερα έγινε του «συρμού», θέαμα των δεκαπεντάρηδων, που, χωρίς ιδιαίτερες προφυλάξεις και με ακάλυπτα πρόσωπα οι περισσότεροι, πετροβολούσαν μέχρι αργά τη νύχτα τη Βουλή, όπως είχαν κάνει νωρίτερα στα αστυνομικά τμήματα της περιοχής τους.
Η αίσθηση που μου είχε δημιουργηθεί, μέσα και από κάποιες συζητήσεις που μπόρεσα να κάνω μαζί τους, ήταν ότι εκείνα τα παιδιά αυτό που πετροβολούσαν ήταν ο κόσμος που τα περιέβαλε. Ο κόσμος των γονέων τους, ο δικός μας κόσμος, ο κόσμος της αρπαχτής, του βολέματος, της αναξιοκρατίας, της ατιμωρησίας, της ευρύτατης δυνατότητας να μην τηρούνται στοιχειώδεις κανόνες κοινωνικής συμβίωσης, της χρόνιας ανομίας που κατέτρυχε την ελληνική κοινωνία και που, προϊόντος του χρόνου, μάλλον επιδεινώθηκε.
Ο αστυνομικός που είχε πυροβολήσει στα Εξάρχεια τον συνομήλικό τους δεν ήταν παρά ένας ακόμη «μεγάλος» που αυθαιρέτησε. Και την αυθαιρεσία αυτά τα παιδιά την εύρισκαν συνεχώς μπροστά τους. Τη βίωναν στο δρόμο, στο σχολείο, στο παιχνίδι, μπορεί και στο σπίτι. Την παρακολουθούσαν στα μέσα ενημέρωσης. Και την άκουγαν, αν θέλετε, να την περιγράφουν στις συζητήσεις τους οι γονείς τους, είτε επειδή ήταν οι ίδιοι «θύματα», είτε επειδή είχαν τα «μέσα» και τα κατάφεραν.
Δεν ξέρω αν ήταν από… τύψεις ή από σκοπιμότητες, αλλά πιστεύω ότι τα σαφή προμηνύματα από εκείνη την εξέγερση της νεολαίας, που ήρθε σε μια στιγμή που είχε φθάσει στο απόγειο της η επίπλαστη ευημερία που απολάμβανε επί χρόνια μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνία, η τελευταία δεν τα αντιμετώπισε με τη σοβαρότητα που απαιτούσαν οι περιστάσεις. Με πρώτες και καλύτερες, φυσικά, τις πολιτικές δυνάμεις που θέλησαν ή να εκμεταλλευτούν την υπόθεση ή απλώς να την… ξορκίσουν.
Η τότε κυβέρνηση θα θυμάστε ότι αρκέστηκε στις ηλίθιες διαχρονικές θεωρίες συνωμοσίας, ανακαλύπτοντας ακόμη και –άκουσον, άκουσον!- «εισαγόμενους» υποκινητές που ήρθαν από το εξωτερικό (πάντα, εξάλλου, οι «έξω» φταίνε) για να την… ανατρέψουν. Η αξιωματική αντιπολίτευση βολεύτηκε με τη φθορά που προκάλεσαν τα γεγονότα στην ήδη παραπαίουσα κυβέρνηση, ενώ δεν έλειψαν και οι δυνάμεις που έτριβαν τα χέρια τους καθώς φαντασιωνόταν αφορμές για να δημιουργηθούν «επαναστατικές συνθήκες» στη χώρα.
Στην τετραετία που πέρασε έκτοτε, εκείνα τα παιδιά του Δεκέμβρη, όπως και άλλα νωρίτερα, μπήκαν στα Πανεπιστήμια, έπειτα από μια κοπιαστική προσπάθεια, που το αποτέλεσμα του κόπου τους το πιθανότερο είναι ότι δεν ήταν αυτό που προσδοκούσαν. Δεν αναφέρομαι μόνον στις συνθήκες που επικρατούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και δεν διαφέρουν από αυτές που επικρατούν σε άλλες λειτουργίες του ελληνικού δημοσίου. Επισημαίνω, κυρίως, τις επιπτώσεις από την πολύπλευρη (οικονομική, πολιτική και, σε κάθε περίπτωση, κοινωνική) κρίση και την πιθανή ματαιότητα που δημιουργείται σε πολλούς νέους εξαιτίας της σχεδόν παντελούς έλλειψης ευκαιριών για επαγγελματική αποκατάσταση με βάση τα προσόντα τους.
Κακά ψέματα, είναι πολύ δύσκολο να είσαι νέος στη σημερινή Ελλάδα και να διατηρείς την εμπιστοσύνη ότι με τις δυνάμεις σου θα τα καταφέρεις. Και όσο και αν αυτή η διαπίστωση δεν συνιστά «άλλοθι» για τρομοκρατικές ενέργειες ή ελαφρυντικό για όσους επιδίδονται σε τέτοιες αποτρόπαιες πράξεις που υπονομεύουν και δεν προάγουν την κοινωνική πρόοδο, αφού δημιουργούν συνθήκες ζούγκλας, άλλο τόσο, όμως, δεν μπορεί να αγνοηθεί ως τουλάχιστον μια από τις βασικές αιτίες που πρέπει να λαμβάνει κανείς υπόψη του επιχειρώντας να ερμηνεύσει το φαινόμενο των ένοπλων εικοσάρηδων που πληθαίνουν γύρω μας.
(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr στις 5 Φεβρουαρίου 2013)

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Το σοκ που μπορεί να φέρει πολιτική ενότητα

Δεν ξέρω αν επέδρασε καταλυτικά το αναμφισβήτητα ισχυρό σοκ του τόσο «αναβαθμισμένου», για τα εγχώρια δεδομένα, τρομοκρατικού χτυπήματος, αλλά έχει νομίζω ενδιαφέρον ότι η «τυφλή» ενέργεια στο Mall έγινε η αφορμή για την πρώτη έπειτα από πολύ καιρό ομόθυμη στάση των πολιτικών δυνάμεων του συνταγματικού τόξου.
Το τελευταίο διάστημα η οξύτητα με την οποία γινόταν η πολιτική αντιπαράθεση, δεν άφηνε περιθώρια για τέτοιου είδους συμπτώσεις απόψεων και θέσεων, με αποτέλεσμα ανάλογα γεγονότα, όπως αυτό με τους προ ημερών πυροβολισμούς κατά των γραφείων της Νέας Δημοκρατίας, να γίνονται αφετηρίες για ανούσιους, διχαστικούς κομματικούς καβγάδες.
Η έκρηξη, όμως, στο πολυσύχναστο εμπορικό κέντρο του Αμαρουσίου, δείχνει ότι τα πράγματα έχουν σοβαρέψει πολύ. Κατέδειξε ότι δογματικού τύπου στερεότυπα του παρελθόντος, που αναζητούν απαντήσεις σε ερωτήματα του τύπου «ποιος ωφελείται;», ή, ακόμη, θεωρίες συνωμοσίας, που υποκρύπτονται πίσω από ερωτήσεις του στυλ «ποιος τους βάζει;» (τους δράστες,  για να κάνουν όσα κάνουν), δεν χωρούν σε τέτοιες περιστάσεις που διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές και προκαλείται ανυπολόγιστη ζημιά στη διεθνή εικόνα της χώρας.
Ας το πάρουμε, επιτέλους, απόφαση ότι κανείς δεν ωφελείται και δεν μπορεί να ωφελείται πολιτικά από τέτοιες αποτρόπαιες πράξεις. Ούτε καν, αν θέλετε, οι ίδιοι οι… δράστες, αφού είναι το λιγότερο αστείο να πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι θα… επαναστατήσουν οι μάζες, επειδή θα ανατιναχθούν μέσα στη νύχτα μερικά ΑΤΜ τραπεζών ή ότι θα καταλυθεί ο καπιταλισμός επειδή θα φοβηθούν οι καταναλωτές και δεν θα συχνάζουν πια σε πολυκαταστήματα.
Όσο για το «ποιος τους βάζει;», χρειάζεται, μάλλον, κάποιος να κλείνει ερμητικά τα μάτια του στην πραγματικότητα, όχι μόνον την απώτερη ιστορική, αλλά και την πρόσφατη, με την εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη» και τη γνωστή πλέον «ταυτότητα» του βασικού πυρήνα της, ή τις συλλήψεις μελών των νεώτερης γενιάς οργανώσεων, για να πλέκει με το μυαλό του σενάρια υποκίνησης από το κράτος ή το… παρακράτος.     
Όπως και να έχει, πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι η στρατηγική της έντασης, την οποία επιδιώκουν οι δυνάμεις του σκότους και του χάους που κρύβονται πίσω από τέτοιες ενέργειες, συνιστά σοβαρή απειλή για την ελληνική κοινωνία, που καλείται να ζει με τον φόβο ότι μπορεί να αποτελέσει την «παράπλευρη απώλεια» μιας ασύμμετρης απειλής, την οποία η Πολιτεία και οι θεσμοί της (κυβέρνηση, κόμματα, Αστυνομία, Δικαιοσύνη, κ.λ.π.), δεν είναι σε θέση να την αντιμετωπίσουν.
Η απερίφραστη καταδίκη που καταγράφηκε από σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο είναι, υπό αυτή την έννοια, μια καλή αρχή, που πρέπει, όμως, να έχει και συναινετική συνέχεια. Υπάρχουν πολλά πεδία για αντιπαράθεση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις. Το να προσθέσουν και το ζήτημα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας δεν ωφελεί κανέναν. Αντιθέτως βλάπτει πολλούς. Και, πάνω από όλα βλάπτει την κοινωνία που βιώνει τόσους άλλους φόβους (της ανασφάλειας, της ύφεσης, της ανεργίας, της δυσπραγίας, κ.ά.) που δεν χρειάζεται έναν ακόμη.
Οι διαφορετικές θέσεις για το Μνημόνιο, οι διαφωνίες για την φορολογία, οι αντιθέσεις για την οικονομική πολιτική, οι διαφοροποιήσεις στην προσέγγιση των διεθνών σχέσεων της χώρας είναι θεμιτές και πολλές φορές επιβεβλημένες από την πολυπλοκότητα των ζητημάτων αυτών και βεβαίως από τις διαφορετικές ιδεολογικές προτιμήσεις κάθε πολιτικού χώρου, όπως και κάθε πολίτη.
Η βία, όμως, και, ακόμη περισσότερο, η ένοπλη βία, που συνήθως είναι «τυφλή», για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά χρειάζεται ενότητα δυνάμεων και αρραγές μέτωπο για την πολιτική καταδίκη, την κοινωνική αποδοκιμασία και, εν τέλει, την εξάλειψη του φαινομένου της τρομοκρατίας με όλα τα μέσα που διαθέτει μια σύγχρονα οργανωμένη και δημοκρατική Πολιτεία. 
(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr στις 21.1.2013)