Πανστρατιά στη μνήμη της Αλέκας

 

Η Αλέκα από τα Γιάννενα, που όσοι την γνώρισαν έχουν να λένε για τη μαχητικότητα που κρυβόταν πίσω από το φωτεινό χαμόγελό της, υπέκυψε στον κορωνοϊό  σε ηλικία μόλις 40 ετών. Είναι αλήθεια ότι έπασχε από αυτό που μάθαμε πλέον όλοι μας να αποκαλούμε «υποκείμενο νόσημα». Το ήξερε. Και γι΄ αυτό, όπως διαβεβαιώνουν από το περιβάλλον της, αγωνιούσε να έρθει η σειρά της για να εμβολιαστεί.

Δυστυχώς, όμως, όταν άνοιξε η πλατφόρμα του εμβολιαστικού προγράμματος για την περίπτωσή της, εκείνη είχε ήδη πληγεί από τη μάστιγα της εποχής μας. Και όταν ήρθε η σειρά της να εμβολιαστεί ήταν στη ΜΕΘ και έδινε μάχη για τη ζωή. Αγωνίστηκε σκληρά λένε οι άνθρωποι που παρακολούθησαν από κοντά τη μάχη για τη ζωή την οποία έδωσε για πάνω από δύο μήνες. Όσο εκείνη πάλευε στην εντατική, έφυγε από τη ζωή ο πατέρας της, χτυπημένος επίσης από τον κορωνοϊό.

Μετά την εκδημία της Αλέκας στα επέκεινα, η οικογένειά της βρήκε το κουράγιο και προχώρησε σε μια σπάνια πράξη αλτρουισμού για να τιμήσει τη μνήμη της: άνοιξε τραπεζικό λογαριασμό με στόχο να συγκεντρωθούν χρήματα για την ενίσχυση των μονάδων αντιμετώπισης της COVID-19, στέλνοντας παράλληλα μηνύματα υπέρ των μαζικών εμβολιασμών.

Δράματα ανάλογα με αυτό που αντιμετώπισε η οικογένεια της Γιαννιώτισσας μαχήτριας βιώνουν εκατομμύρια οικογένειες σε όλο τον πλανήτη. Οι νεκροί από την πανδημία ξεπερνούν τα 4 εκατομμύρια παγκοσμίως. Και κανείς δεν είναι σε θέση ακόμη να προβλέψει πότε θα γραφεί ο επίλογος στην ολοένα και μακρύτερη μακάβρια λίστα με τα θύματα που πεθαίνουν σε συνθήκες μοναξιάς και χωρίς να μπορούν να τους αποχαιρετίσουν όσοι τους αγαπούν με τον τρόπο που τους αξίζει.

Οι ελπίδες για ένα ορατό τέλος της πανδημίας που δημιούργησαν τα εμβόλια, στα οποία τόσο γρήγορα κατάφερε να φθάσει η επιστήμη, δεν εκπληρώνονται μέχρι στιγμής, τουλάχιστον στον βαθμό που θα μπορούσαν. Από τη μια οι μεταλλάξει του ιού, από την άλλη οι δισταγμοί και οι αρνήσεις πολλών συνανθρώπων μας να εμβολιαστούν, η λύτρωση από τον εφιάλτη όλο και μετατίθεται χρονικά, δοκιμάζοντας τις ατομικές και συλλογικές αντοχές όλων μας.

Υπό το φως των νέων δεδομένων, η καθολικότητα των εμβολιασμών ή, σε κάθε περίπτωση, ο εμβολιασμός της μεγάλης πλειονότητας της κοινότητας, αποτελεί τη μοναδική λύση του δράματος. Με άλλα λόγια, όσο δεν δημιουργείται το πολυαναμενόμενο «τείχος ανοσίας», όπως το ορίζει κάθε φορά η διεθνής επιστημονική κοινότητα που είναι επιφορτισμένη με την παρακολούθηση της πανδημίας, ουδείς μπορεί να αισθάνεται ασφαλής.

Άλλωστε, όσο το εγχώριο Σύστημα Υγείας πιέζεται από τις αυξημένες ανάγκες για νοσηλεία όσων πλήττονται από τον ιό, δεν μπορεί να γίνεται σοβαρά λόγος για επιστροφή στην κανονικότητα ακόμη και για όσους σπεύσαμε να εμβολιαστούμε από την πρώτη στιγμή που μας δόθηκε αυτή η δυνατότητα.       

Το γεγονός ότι δεν είναι μόνον ελληνικό το φαινόμενο των αρνήσεων και των δισταγμών ενός μεγάλου αριθμού συμπολιτών μας να προσέλθει στα εμβολιαστικά κέντρα, δεν μπορεί να μας κάνει να εφησυχάζουμε. Καλώς ή κακώς, εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι, κυκλοφορούμε στα ίδια μέρη και, για όσους δεν τρέφουν αυταπάτες, οι διαχωρισμοί δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον πλανήτη.

Αν ήταν, εξάλλου, κάτι εύκολο, θα το είχαν βρει σε κάποια άλλη χώρα του πλανήτη. Οπότε η ελληνική Πολιτεία δεν είχε παρά να το αντιγράψει. Διότι η αλήθεια είναι πως, ό,τι κι αν υποστηρίζει η πολιτική προπαγάνδα της μιας ή της άλλης πλευράς στη χώρα μας, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, η δυναμική των πραγμάτων γύρω από την πανδημία είναι λίγο ως πολύ ίδια.

Η μόνη διαφοροποίηση που καταγράφεται είναι στο πως η κάθε χώρα και ο κάθε ηγέτης την προσεγγίζουν. Αν, δηλαδή, βλέπουν κατάματα την πραγματικότητα και είναι έτοιμοι να την αντιμετωπίσουν. Ή αν, από αναλυτική ανεπάρκεια ή από λαϊκίστικη και συνωμοσιολογική διάθεση, κατασκευάζουν μια δική του «πραγματικότητα» που ουσιαστικά είναι μη πραγματικότητα.

Μελετώντας, λοιπόν, τη διεθνή πραγματικότητα, που είναι η μόνη που μπορεί να μας δώσει τα απαραίτητα ερμηνευτικά εργαλεία για την κατανόηση όσων ζούμε, σε εκείνο που αναμφίβολα καταλήγει κανείς είναι η ανάγκη για μια πανστρατιά πειθούς υπέρ της ανάγκης των εμβολιασμών. Μια πανστρατιά με εστίαση όχι τόσο προς τους απόλυτους αρνητές, που όλα δείχνουν ότι είναι χαμένες περιπτώσεις, όσο προς εκείνους που απλώς ανησυχούν για την ασφάλεια των εμβολίων ή αμφιβάλλουν για την αποτελεσματικότητά τους.

Με τον δικό της τρόπο, η οικογένεια της αδικοχαμένης Αλέκας από τα Γιάννενα μάς έδειξε τον δρόμο που πρέπει να βαδίσουμε. Ένας δρόμος που δεν είναι άλλος από το να αντιμετωπίζουμε κατάματα την πραγματικότητα και να μαχόμαστε για να την αλλάξουμε. Ας ελπίσουμε ότι το παράδειγμά τους θα βρει μιμητές, έτσι ώστε τον δρόμο που άνοιξαν αυτοί οι απλοί άνθρωποι να τον βαδίσουν οι κάθε λογής –πολιτικοί, θρησκευτικοί, πνευματικοί και όποιοι άλλοι- ταγοί.

Δίχως απειλές έναντι οιουδήποτε και χωρίς να κουνούμε το δάχτυλο σε κανέναν, όσοι εκφράζουμε δημόσιο λόγο, από το βήμα της Βουλής και τον εκκλησιαστικό άμβωνα και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έως τις καθημερινές επαφές με τον περίγυρο μας, έχουμε ιερό καθήκον και υποχρέωση να μη σιωπούμε και να στρατευθούμε στον αγώνα υπέρ των εμβολιασμών.

Οι καιροί ου μενετοί!

Απαιτούνται πολλές συγγνώμες

 

            Οι άνθρωποι γενικώς την έχουμε πολύ δύσκολη τη συγγνώμη. Αν και δεν ζούμε σε έναν κόσμο αλάνθαστων όντων, είναι λίγοι εκείνοι που στην καθημερινή ζωή έχουν τη δύναμη να αναγνωρίσουν λάθη και το θάρρος να ζητήσουν συγγνώμη για λανθασμένες ενέργειες, συμπεριφορές ή εκτιμήσεις. Στην πολιτική τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα αφού η αναγνώριση λαθών είναι κάτι πολύ σπάνιο και η έκφραση συγγνώμης αποτελεί είδος σε πλήρη ανεπάρκεια.

            Είναι άκρως χαρακτηριστική η περίπτωση του Σταύρου Παπασταύρου, του συμβούλου του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος έπειτα από δικαστικές περιπέτειες που διήρκεσαν μια ολόκληρη εξαετία απαλλάχθηκε από όσα του είχαν καταμαρτυρήσει οι αντίπαλοι του πολιτικού του προϊσταμένου για παράνομες εμπλοκές στη διαβόητη «λίστα Lagarde» και τα περίφημα «PanamaPapers».

Από το βήμα του πρωθυπουργού, ο Αλέξης Τσίπρας είχε, ως μη όφειλε, υιοθετήσει πλήρως τα καταγγελλόμενα κατά του Παπασταύρου. Φαίνεται, μάλιστα, πως ήταν τόσο πεπεισμένος (;) για την ενοχή του που συγκατένευσε όταν ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης τον προκάλεσε να δεσμευτεί ότι θα ζητήσει συγνώμη εφόσον η δικαστική έρευνα θα κατέρριπτε τις εις βάρος του κατηγορίες.

Εκείνη η ώρα ήρθε τώρα, αφού είναι γνωστή η… ταχύτητα με την οποία κινείται η ελληνική Δικαιοσύνη ακόμη και όταν πρόκειται για μείζονες δικαστικές υποθέσεις με έντονο αντίκτυπο στην πολιτική ζωή του τόπου. Ο τότε πρωθυπουργός, όμως, αντί της συγγνώμης που είχε υποσχεθεί και την οποία, ούτως ή άλλως, οφείλει γιατί δεν ήταν στα καθήκοντα να αποφαίνεται ποιος είναι ή δεν είναι ένοχος, προτίμησε τη σιωπή.

Κακά τα ψέματα, όμως, η στάση του κ. Τσίπρα δεν εκπλήσσει. Ο Σταύρος Παπασταύρου, άλλωστε, δεν ήταν ο μόνος που στοχοποιήθηκε αδίκως από αξιωματούχους της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το εκδικητικό και αναιτιολόγητο άνοιγμα των λογαριασμών του Κώστα Σημίτη; Ή τον απίστευτο δικαστικό Γολγοθά του επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου;

Και τι να ξεχάσουμε από όσα απίθανα σκαρφίστηκαν την προηγούμενη δεκαετία διάφοροι πολιτικοί σαλτιμπάγκοι για να αναρριχηθούν στην εξουσία; Τις πολύχρονες περιπέτειες του Ανδρίκου Παπανδρέου ο οποίος προσπαθούσε να αποδείξει ότι δεν αγόρασε ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) για τη χρεωκοπία της χώρας στην οποία τάχατες ήθελε να οδηγήσει ο αδελφός του; Ή την επιστράτευση κουκουλοφόρων μαρτύρων για τον διασυρμό και την ηθική εξόντωση κορυφαίων προσώπων της «απέναντι πλευράς», όπως ο Αντώνης Σαμαράς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Γιάννης Στουρνάρας και ο Παναγιώτης Πικραμένος που βρέθηκαν «στα μανταλάκια» ως δήθεν εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο Novartis πριν να απαλλαγούν πανηγυρικά;

Είναι, λοιπόν, πολλές οι συγγνώμες που θα έπρεπε να ζητήσουν ο Αλέξης Τσίπρας και οι νυν και πρώην συνεργάτες του για τις άκομψες, αντιθεσμικές αλλά και σε πολλές περιπτώσεις παράνομες ενέργειες στις οποίες επιδόθηκαν εναντίον όσων εκείνοι θεωρούσαν ότι αντιστρατεύονταν το πάθος τους για να αποκτήσουν αρχικά και εν συνεχεία για να διατηρήσουν την εξουσία. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι αν, άρχιζαν να ζητούν συγγνώμες, δεν θα μπορούσαν να σταματήσουν στον Παπασταύρου.

Αν, πάντως, αποφάσιζαν κάποια στιγμή να το κάνουν, θα ήταν ίσως καλύτερο για τους ίδιους τη μεγαλύτερη συγγνώμη να τη ζητήσουν από τον ελληνικό λαό. Και, ακόμη καλύτερα από όσους τους πίστεψαν και έγιναν ψηφοφόροι τους επειδή τους «δηλητηρίαζαν» επί χρόνια. Και το έκαναν χρησιμοποιώντας το άκρως αντιπολιτικό και απολύτως λαϊκίστικο «δηλητήριο» ότι τα προβλήματα της χώρας οφείλονταν αποκλειστικά και μόνον στο γεγονός ότι οι αντίπαλοι τους ήταν διεφθαρμένοι. Οπότε, όλα θα λύνονταν δια μαγείας, αν, κατά την… Πολάκεια έκφραση, «κλείναμε κάποιους στη φυλακή».

Αλλά για να μην τα φορτώνουμε όλα στον Παύλο Πολάκη, προσωπικά δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκπληξη που αισθάνθηκα όταν άκουσα τον ανταγωνιστή του στα Χανιά Γιώργο Σταθάκη, ο οποίος ήταν και πανεπιστημιακός δάσκαλος, να απαντά στο ερώτημα «που θα βρει η παράταξή του τα 12 δισ. ευρώ για να εφαρμόσει το περίφημο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» με την παράθεση μιας απλής αριθμητικής πράξης: «Τρεις τέσσερις δώδεκα».

Είχε αμέσως μετά ο ίδιος εξηγήσει, αφήνοντας άφωνους τους συνομιλητές του, ότι υπολόγιζε σε πρόσθετα έσοδα του Δημοσίου τα οποία θα προέχονταν ως εξής: τρία δισ. από τη φοροδιαφυγή, τρία από την πάταξη του λαθρεμπορίου, τρία από τη λίστα «λίστα Lagarde» και άλλα τρία από την εν γένει καταπολέμηση της διαφθοράς. Επρόκειτο, εν ολίγοις, για τη «λογική» του «τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξι το λαδόξυδο» που αποτυπώνεται στη σχετική λαϊκή παροιμία.

«Λογική» την οποία, δυστυχώς, κατάπιαν αμάσητη εκατομμύρια συνέλληνες. Και η οποία, αν θέλετε, ήταν αυτή που έκανε πολύ μεγαλύτερη ζημιά από την ενορχήστρωση των συκοφαντικών επιθέσεων κατά των πολιτικών αντιπάλων τους, αφού έπεισε πολύ κόσμο ότι αρκεί να πεις «όχι» σε ένα ψευτοδημοψήφισμα, σαν αυτό που έγινε τέτοιες μέρες πριν από έξι χρόνια, για να σε… παρακαλούν οι άλλοι για να σε δανείσουν. Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους μας…

Υ.Γ.: Εννοείται ότι αν αθωωθεί ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Παπάς που εγκαλείται από τους δικούς του αντιπάλους για παράβαση καθήκοντος, επειδή έκανε όσα έκανε με τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες, οι τωρινοί διώκτες του θα πρέπει να εκφράσουν απερίφραστα τη συγγνώμη τους.

Ζητείται… φαντασία στην εμβολιαστική εκστρατεία

 

Η περιφερειακή ενότητα Θεσπρωτίας παρουσιάζει εδώ και αρκετές μέρες σχεδόν μηδενικά νέα κρούσματα μολύνσεων από κορωνοϊό, παρότι βρίσκεται σε ένα κομβικό γεωγραφικό σημείο με δύο πύλες εισόδου από το εξωτερικό: τη χερσαία από την Αλβανία, που άνοιξε εκ νέου πρόσφατα, έπειτα από αρκετούς μήνες που παρέμεινε κλειστή, και τη θαλάσσια από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας που δέχεται καθημερινά πληθώρα επιβατών και οχημάτων τόσο από την Ιταλία όσο και από την Κέρκυρα.

Στο προφανές ίσως ερώτημα γιατί δεν εκτινάχθηκαν τα κρούσματα μετά τα πρόσφατα ανοίγματα της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας, η απάντηση πιθανότατα βρίσκεται στα στοιχεία που αφορούν την πορεία του εμβολιαστικού προγράμματος. Όποιος ρίξει μια ματιά στους πίνακες που δημοσιεύονται από την Εθνική Εκστρατεία Εμβολιασμού βρίσκει ότι η Θεσπρωτία είναι στην κορυφή των περιοχών με τα υψηλότερα ποσοστά εμβολιασμών και βεβαίως είναι πολύ πάνω από το μέσο όρο της ελληνικής επικρατείας.

Με έναν πληθυσμό, ο οποίος είναι από τους πλέον γηρασμένους πανελλαδικά και στην τελευταία απογραφή έφθανε στους 43.587 κατοίκους, είχαν γίνει μέχρι προχθές συνολικά 42.854 εμβολιασμοί. Εξ αυτών οι 18.961 ήταν πλήρεις, δηλαδή με τις δύο δόσεις, που σημαίνει ότι έχει καλυφθεί εμβολιαστικά σχεδόν το 44% του πληθυσμού. Ενώ μία τουλάχιστον δόση έχουν λάβει 25.103 Θεσπρωτοί, που σημαίνει ότι πήγε στα εμβολιαστικά κέντρα της περιοχής ποσοστό που αντιστοιχεί στο 58% του πληθυσμού του συγκεκριμένου νομού.

Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης οι επιδόσεις που καταγράφονται στις όμορες περιφερειακές ενότητες είναι πολύ κατώτερες: στην απέναντι Κέρκυρα, η οποία περιμένει να ζήσει από τον τουρισμό, οι εμβολιασμένοι με μία δόση μόλις περνούν το 50%, στην κοντινή Πρέβεζα είναι κάτω από 44%, στα Ιωάννινα μόλις πέρασαν το 42%, ενώ ουραγός είναι η Άρτα, όπου εκείνοι οι οποίοι έχουν κάνει μια εμβολιαστική δόση μόλις και μετά βίας φθάνουν στο 35%, καθώς σε έναν πληθυσμό 67.877 ατόμων που έχει ο νομός έχουν προσέλθει στα εμβολιαστικά κέντρα μόλις 23.702 Αρτινοί.

Μιλώντας ευρύτερα κανείς, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι με βάση τον αριθμό των διαθέσιμων εμβολίων, το ελληνικό εμβολιαστικό πρόγραμμα δεν έχει πάει άσχημα μέχρι στιγμής. Αν και, επί του συνόλου του πληθυσμού, το ποσοστό όσων έχουν εμβολιαστεί με τουλάχιστον μια δόση είναι κοντά στο 44%, αποτελεί παρήγορο γεγονός ότι στους μεγαλύτερης ηλικίας συμπολίτες μας, δηλαδή στους πάνω από 60 ετών, που κατά τεκμήριο αντιμετωπίζουν μεγαλύτερους κινδύνους αν πληγούν από τον ιό, έχουν μέχρι στιγμής εμβολιαστεί σχεδόν τρεις στους τέσσερις.

Καθώς, όμως, τα διαθέσιμα εμβόλιμα αυξάνονται, όλα δείχνουν ότι ο ρυθμός προσέλευσης στα εμβολιαστικά κέντρα δεν είναι αντίστοιχος. Αν δεν υποχωρεί, σίγουρα δεν επιταχύνεται όσο απαιτείται για να επιτευχθεί το πολυπόθητο τείχος ανοσίας. Το φαινόμενο, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Σχεδόν σε όλες τις χώρες, από το Ισραήλ έως τις ΗΠΑ και από την Πορτογαλία έως το Ηνωμένο Βασίλειο, υπάρχει ένας σκληρός πυρήνας συνανθρώπων μας οι οποίοι, αν δεν αρνούνται, οπωσδήποτε διστάζουν να εμβολιαστούν.

Κακά τα ψέματα, όμως, μέχρι στιγμής, καμία χώρα δεν έχει βρει τη χρυσή συνταγή που να μπορεί να κάμψει αυτό τον πυρήνα των αρνητών ή διστακτικών ο οποίος, με βάση τα νεότερα δεδομένα από τις αλλεπάλληλες μεταλλάξεις του φονικού ιού, εμποδίζει την προοπτική να αποφύγουμε μια νέα έξαρση της πανδημίας. Όσο και αν από πολλές πλευρές εκπέμπεται το μήνυμα ότι η αύξηση του ποσοστιαίου επιπέδου των εμβολιασμών είναι η μόνη λύση για να μην ξαναζήσουμε τους περιορισμούς των lockdown, η αλήθεια είναι ότι οι εμβολιαστικές καμπάνιες που έχουν εκδηλωθεί δεν βρίσκουν ανταπόκριση σε ένα διόλου ευκαταφρόνητο μέρος παγκόσμιου κοινού.

Ο ιός καραδοκεί και ουδείς μπορεί να προδικάσει τι θα συμβεί όταν στο πυκνοκατοικημένο βόρειο ημισφαίριο του πλανήτη το καλοκαίρι θα δώσει αναπόδραστα και πάλι τη σκυτάλη στο φθινόπωρο και στον χειμώνα. Με δεδομένη και τη χαλαρότητα που αναμφίβολα δημιουργείται από μέτρα όπως η απελευθέρωση του ωραρίου και η άρση της  υποχρεωτικότητας της μάσκας σε ανοιχτούς χώρους, δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός στη λοιμωξιολογία για να αντιληφθεί τους πιθανούς κινδύνους που μας περιμένουν αν το ποσοστό της εμβολιαστικής κάλυψης δεν προσεγγίσει το 80 με 90% του συνόλου των πληθυσμού.

Προς το παρόν, όχι μόνον εμείς στην Ελλάδα, αλλά και χώρες οι οποίες άρχισαν πριν από μας τους μαζικούς εμβολιασμούς δείχνουν να προσκρούουν στο τείχος που έχουν ορθώσει οι ουκ ολίγοι αμετάπειστοι στις εκκλήσεις των επιστημόνων και των κάθε λογής θιασωτών της κοινής λογικής ότι η αύξηση των εμβολιασμών μειώνει τόσο τη λοίμωξη όσο τη βαριά νόσηση από τον ιό, τις διασωληνώσεις καθώς επίσης και τους θανάτους.

Επειδή, όμως, για πολλούς και διάφορους λόγους, που έχουν να κάνουν και με την… υπερπληροφόρηση της εποχής στην οποία ζούμε, δεν πρόκειται να εκλείψουν τα… πνεύματα αντιλογίας, οι ανά την υφήλιο πολυποίκιλες αρχές που είναι επιφορτισμένες με τον αγώνα για την ανάσχεση τη πανδημίας πρέπει να εξαντλήσουν όλα τα αποθέματα φαντασίας που διαθέτουν για να κάνουν αποδοτικές τις επικοινωνιακές καμπάνιες για τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή στα εμβολιαστικά προγράμματα.

Ζητείται φαντασία, λοιπόν!