Κάποιος πρέπει να τρίξει (και πάλι) τα δόντια στις τράπεζες

Όσες ανακοινώσεις και αν κάνει η κυβέρνηση για την πολυθρύλητη επανεκκίνηση της οικονομίας, τίποτε δεν πρόκειται να γίνει αν κάποιος αρμόδιος αξιωματούχος δεν καλέσει τους ιθύνοντες των τραπεζών για να τους υποχρεώσεις να ανοίξουν τη ροή των χρηματοδοτήσεων προς τις επιχειρήσεις.

Είναι αδύνατο να πάρει μπροστά η χειμαζόμενη λόγω κορωνοϊού οικονομία με μόνες τις κρατικές επιχορηγήσεις. Τα «οκτακοσάρια» που δόθηκαν ή εξακολουθούν να δίνονται από το δημόσιο ταμείο δεν αρκούν ούτε για τα στοιχειώδη. Και δεν θα αρκέσουν ακόμη και αν ριχθούν στην αγορά όλα τα αποθεματικά του Κράτους, όπως κάποιοι –μάλλον ανεύθυνα- ζητούν.

Αλλά και ο «πακτωλός» των ευρωπαϊκών κονδυλίων –περί τα 60 δισ. ευρώ για την επόμενη επταετία- που έχει εξαγγελθεί ότι θα διατεθούν για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας μπορεί να αποδεχθούν ανεπαρκή εφόσον δεν συνοδευτούν από την αναγκαία μόχλευση, τη δυνατότητα δηλαδή να επενδυθούν μεγαλύτερα κεφάλαια από αυτά τα οποία πραγματικά έχουν στη διάθεσή τους οι επιχειρήσεις.

Με άλλα λόγια, επιστροφή στην ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει όσο το εγχώριο τραπεζικό σύστημα αρκείται στη σιγουριά των υψηλών προμηθειών που καρπώνεται από τη ραγδαία επέκταση των ηλεκτρονικών συναλλαγών και δεν ασκεί το βασικό καθήκον που έχουν από τη φύση τους τα πιστωτικά ιδρύματα και το οποίο δεν είναι άλλο από το να χορηγούν δάνεια και πιστώσεις με προσιτά επιτόκια.

Οι περισσότεροι επιχειρηματίες που πήγαν τις τελευταίες ημέρες στις τράπεζες ακούγοντας τις κυβερνητικές εξαγγελίες για μια σειρά χρηματοδοτικά εργαλεία που υποτίθεται ότι έχουν τεθεί στη διάθεσή τους προκειμένου να σταθούν όρθιοι και να μη γονατίσουν από τις συνέπειες που είχε στον οικονομικό πεδίο η υγειονομική κρίση, βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια ψυχρολουσία.

Δυστυχώς, οι όροι και οι προϋποθέσεις που τους τίθενται προκειμένου να χρηματοδοτηθούν είναι μάλλον αποτρεπτικοί. Ακόμη και συνεπείς δανειολήπτες έρχονται αντιμέτωποι με τόσα εμπόδια που φεύγουν απογοητευμένοι από τα τραπεζικά καταστήματα καθώς αντιμετωπίζονται ως εν δυνάμει «μπαταχτσήδες» όπως μαρτυρούν οι εγγυήσεις που τους ζητούνται και που είναι αδύνατον να καλυφθούν.

Η στάση που τηρούν τα τραπεζικά στελέχη «καίει πάρα πολύ κόσμο» στον χώρο των επιχειρήσεων, λένε άνθρωποι που έχουν (επί)γνωση της κατάστασης που δημιουργείται τις τελευταίες εβδομάδες στην αγορά. Για παράδειγμα, εκτιμήσεις που είναι εν γνώσει κυβερνητικών αξιωματούχων αναφέρουν ότι από τις περίπου 30.000 επιχειρήσεις που έχουν ζητήσει να ενταχθούν στο ΤΕΠΙΧ ΙΙ, είναι ζήτημα αν έχουν μέχρι στιγμής ικανοποιηθεί 300 με 400 εταιρίες σε όλη τη χώρα.

Παρόλο που το ΤΕΠΙΧ ΙΙ είναι πρόγραμμα χορηγήσεων δανείων για Κεφάλαιο Κίνησης με διετή επιδότηση σε ποσοστό 100% των επιτοκίων, οι τράπεζες αρνούνται προκλητικά να ακολουθήσουν τις «παραινέσεις» του υπουργού Ανάπτυξης Άδωνι Γεωργιάδη να μην ζητούν εγγυήσεις για τις χορηγήσεις.

Οι καταγγελίες που φθάνουν στην κυβέρνηση είναι πολλές και κάνουν λόγο για απειλές λουκέτου από επιχειρήσεις που στη διάρκεια της καραντίνας στέγνωσαν από ρευστότητα και δυσκολεύονται να ξεκινήσουν τη λειτουργία τους. Υγιείς εταιρίες που δεν χρωστούν πουθενά και επιζητούν χρηματοδότηση για να επεκτείνουν το δίκτυο πωλήσεων τους βρίσκουν απέναντί τους ένα ψηλό και ανυπέρβλητο τείχος άρνησης που υψώνουν οι τραπεζίτες με τις παράλογες εγγυήσεις που απαιτούν.

Επισείοντας, μάλλον προσχηματικά, τον κίνδυνο να δημιουργηθεί μια «νέα γενιά κόκκινων δανείων», αλλά στην πραγματικότητα εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι ορίζονται στις θέσεις τους από τους δανειστές, οι διοικούντες τις συστημικές τράπεζες αγνοούν προκλητικά τόσο τις νουθεσίες της κυβέρνησης όσο και τις απαιτήσεις της οικονομικής πραγματικότητας που διαμορφώνεται στη χώρα.

Πριν από μερικούς μήνες χρειάστηκε να κληθούν στο Μέγαρο Μαξίμου για να πειστούν να βάλλουν κάποιο φρένο στο κρεσέντο της αύξησης των προμηθειών στις τραπεζικές συναλλαγές που -κατά παράβαση κάθε έννοιας ανταγωνισμού- είχαν όλες μαζί αποφασίσει να εφαρμόσουν. Λέγεται ότι τότε χρειάστηκε ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης να τους προειδοποιήσει με κυρώσεις για να δείξουν ότι συμμορφώνονται, χωρίς, ωστόσο, να πάρουν πίσω όλες τις χρεώσεις που στο μεταξύ είχαν επιβάλει.

Κάποιος, λοιπόν, πρέπει να τρίξει (και πάλι) τα δόντια στις τράπεζες, οι οποίες αν υφίστανται σήμερα το οφείλουν στους Έλληνες φορολογουμένους που πλήρωσαν αδρά για τη διάσωσή τους. Σε αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή αφεθούν να συνεχίσουν την έως τώρα κοντόθωρη τακτική τους να μη δίνουν δάνεια και να βολεύονται με τα έσοδα από τις προμήθειες, η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας θα αποδειχθεί άπιαστος στόχος.

Ζητείται τόλμη!

Εκπλήσσεται κανείς από το δημοσκοπικό double score;

Καθώς το πρώτο κύμα της πανδημίας του κορωνοϊού φαίνεται να ακολουθεί πλέον φθίνουσα πορεία, ίσως είναι η κατάλληλη ώρα για έναν πρώτο απολογισμό σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν οι βασικές εγχώριες πολιτικές δυνάμεις την πρωτόγνωρη αυτή δοκιμασία για ολόκληρο τον πλανήτη.

Η στάση και η συμπεριφορά της κυβέρνησης είναι λίγο ως πολύ γνωστές. Και μάλλον μη αμφισβητούμενες, τουλάχιστον από την μεγάλη πλειονότητα της κοινής γνώμης, η οποία, όπως όλες οι μετρήσεις δείχνουν, επιβραβεύει τον πρωθυπουργό και την κυβερνητική παράταξη.

Σχεδόν από παντού, άλλωστε, αναγνωρίζεται ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επιτελείο του κινήθηκαν εγκαίρως, κινητοποίησαν όλες τις δυνάμεις που διέθετε η χώρα, ενώ έπεισαν και τους πολίτες να ακολουθήσουν τις υποδείξεις των ειδικών.

Η συνταγή που ακολούθησαν οι κυβερνώντες ήταν πολύ απλή. Χωρίς να χρειαστεί να… εφεύρουν εκ νέου την πυρίτιδα, κατέφυγαν στους ειδικούς ζητώντας τα φώτα των γνώσεων τους. Άφησαν κατά μέρος τις κομματικές παρωπίδες που έκαναν αρκετά από τα στελέχη του χώρου τους να ζητούν μέχρι πρότινος την αποκαθήλωση του ΕΣΥ.

Αποφεύγοντας, μάλιστα, τις ακραίες υποδείξεις αντιπάλων τους για «εδώ και τώρα» επίταξη του ιδιωτικού τομέα της υγείας, προώθησαν τη συνεργασία με το δημόσιο σύστημα υγείας, αυξάνοντας τη «δύναμη πυρός» με την οποία το τελευταίο οργάνωσε την άμυνα απέναντι στην πανδημία.

Αλλά και στο οικονομικό πεδίο οι κυβερνητικοί ιθύνοντες κινήθηκαν χωρίς ιδεοληπτικές εμμονές. Υιοθετώντας στην πράξη τις αρχές του κεϋνσιανισμού, αναγνώρισαν χωρίς περιστροφές ότι «η αγορά δεν έχει πάντα τις λύσεις» και άπλωσαν δίχτυ προστασίας για τη διάσωση των επιχειρήσεων και των θέσεων εργασίας.

Αν για κάτι, λοιπόν, διακρίθηκε το κυβερνητικό επιτελείο τους τελευταίους μήνες, κακά τα ψέματα αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο από τον υψηλό βαθμό προσαρμοστικότητας στην πραγματικότητα που επέδειξαν ο πρωθυπουργός και οι στενοί του συνεργάτες.        

Από την άλλη είναι αποκαρδιωτικό να βλέπει κανείς τους αντιπάλους της κυβέρνησης και κατά βάση την ηγεσία και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να… αντιπολιτεύονται την πραγματικότητα. Και για μην θεωρηθεί ότι ενέχει στοιχεία υπερβολής η συγκεκριμένη επισήμανση, ας δούμε την εξέλιξη που είχαν κάποια συγκεκριμένα γεγονότα.    

            Πριν από περίπου ενάμιση μήνα, όταν η πανδημία ήταν στην κορύφωσή της, ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό «Κόντρα», δήλωνε επί λέξει: «Διότι εάν είναι (η Ελλάδα) η τελειότερη στον κόσμο, τι να πούνε οι γείτονές μας, γιατί δεν είναι μόνο η Ιταλία γειτονική χώρα. Δηλαδή ο Ράμα που έχει μόνο 25 θανάτους είναι θεός. Ή ο Μπορίσοφ που έχει 35 είναι και αυτός ημίθεος. Δεν είναι έτσι τα πράγματα».

Στο ανώτατο, δηλαδή, επίπεδο, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αμφισβητούσε ευθέως τη θετική έκβαση που όλοι έβλεπαν ότι είχε η προσπάθεια περιορισμού της υγειονομικής κρίσης.

Στο ίδιο μήκος κύματος αρκετά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν ακόμη και τώρα να αποδίδουν τη πανθομολογούμενη ευνοϊκή εξέλιξη που είχε η εγχώρια καμπύλη με τα κρούσματα, αλλά και τα θύματα της πανδημίας πότε στην καλή τύχη της χώρας και πότε στη γεωγραφική της θέση.

Είναι, όμως, τα πράγματα, όπως τα… θέλουν οι αξιωματούχοι της αντιπολίτευσης; Οι αριθμοί, όταν δεν «μαγειρεύονται», λένε πάντα την αλήθεια. Εξετάζοντας, λοιπόν, συγκριτικά μια δεκάδα χωρών της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων βρίσκουμε τα εξής αδιαμφισβήτητα στοιχεία:

Η Τουρκία, παρόλο που άργησε πολύ καιρό να ανακοινώσει τους πρώτους προσβληθέντες από τον ιό και ο Ερντογάν πανηγύριζε για το… τουρκικό DNA, διατηρεί πλέον τα πρωτεία, έχοντας προσώρας 1.965 κρούσματα ανά εκατομμύριο πληθυσμού.

Ακολουθούν στη δεύτερη θέση η Σερβία με 1.318 κρούσματα ανά εκατομμύριο, στην τρίτη θέση η Βόρεια Μακεδονία με 1.196, στην τέταρτη η Ρουμανία με 1.022 και στην πέμπτη η Βοσνία με 777. Έκτη είναι η Σλοβενία με 710, έβδομη η Κροατία με 547, όγδοη η Αλβανία με 411, ένατη η Βουλγαρία με 368 και δέκατη η Ελλάδα με 282 κρούσματα για κάθε εκατομμύριο κατοίκων της χώρας.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός επιδημιολόγος για να αντιληφθεί ότι η περιορισμένη εξάπλωση που είχαν τα κρούσματα στη χώρα μας ήταν προϊόν της αποτελεσματικότητας που είχαν τα μέτρα τα οποία ελήφθησαν. Ούτε απαιτούνται γνώσεις λοιμωξιολογίας για να αποδεχθεί κάποιος ότι η έγκαιρη ιχνηλάτηση των επαφών όσων διαπιστώθηκε ότι προσβλήθηκαν από τον ιό είναι η κατάλληλη μέθοδος για να περιοριστεί η διασπορά της πανδημίας.

Τούτων δοθέντων, λοιπόν, οι Έλληνες πολίτες, χωρίς να είναι ούτε επιδημιολόγοι ούτε λοιμωξιολόγοι, βλέπουν την πραγματικότητα την οποία αρνείται να δει η ηγεσία και το στελεχιακό δυναμικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και γι΄ αυτό δίνουν σε όλες τις πρόσφατες μετρήσεις δημοσκοπικό double score στον Κυριάκο Μητσοτάκη και στο κυβερνών κόμμα.

Εκπλήσσεται κανείς;

Κύλησε… ο ΣΥΡΙΖΑ και βρήκε τον… Καπάκη

Όποιος προσεγγίζει αεροπορικώς τη Βιέννη, την πανέμορφη πρωτεύουσα της Αυστρίας, μένει έκθαμβος από το «δάσος» των ανεμογεννητριών οι οποίες περιβάλλουν τα περίχωρα της ιστορικής πόλης και είναι διάσπαρτες ανάμεσα σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις.

Η μητροπολιτική Βιέννη, που αποτελεί τη μεγαλύτερη σε πληθυσμό περιφέρεια της Αυστρίας καλύπτει εδώ και λίγα χρόνια το 100% των αναγκών της σε ηλεκτρισμό από ανανεώσιμες πηγές, με την κύρια συμβολή σε αυτό το επίτευγμα να έχει η αιολική ενέργεια που παράγουν οι χιλιάδες ανεμογεννήτριες που έχουν εγκατασταθεί γύρω από την πόλη.

Για όσους δεν το ξέρουν, η περιφέρεια της Βιέννης κυβερνάται παραδοσιακά από την Κεντροαριστερά και κατά την τελευταία πενταετία από κοκκινο-πράσινο συνασπισμό που συγκροτούν Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι με τους δεύτερους να έχουν επικεφαλής μέχρι πρότινος την Ελληνίδα Μαρία Βασιλάκου. Από το Κόμμα των Πρασίνων προέρχεται, εξάλλου, και ο Πρόεδρος της Αυστρίας που είναι ο 76χρονος οικονομολόγος Αλεξάντερ Φαν ντερ Μπέλεν.

Η Αυστρία βρίσκεται στην κορυφή της Ευρώπης σε παραγωγή ηλεκτρικής ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές. Ενώ και δεν πάνε πίσω και άλλες χώρες από τον ευρωπαϊκό Βορρά, όπως η Δανία, η Λετονία και η Σουηδία, αλλά και στον ευρωπαϊκό Νότο, όπως η Πορτογαλία. Ακόμη και η πετρελαιοπαραγωγός Νορβηγία επενδύει στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αναπτύσσοντας πλωτά και μη αιολικά πάρκα μεγάλης δυναμικότητας.

Ουραγός στην πανευρωπαϊκή –και μάλλον παγκόσμια- αυτή κατεύθυνση παραμένει η Ελλάδα, στην οποία ένας απίθανος συνασπισμός που απαρτίζεται από… ψεκασμένους ψευτο-οικολόγους και από πολιτικάντηδες αρνητές κάθε προόδου οργανώνει θορυβώδεις αντιδράσεις λίγων δεκάδων συμπολιτών μας που κινητοποιούνται απέναντι σε κάθε προσπάθεια να εγκατασταθούν μονάδες παραγωγής ενέργειας από εναλλακτικές πηγές, όπως ο ήλιος, ο άνεμος ή οι υδατοπτώσεις.

Επιστρατεύοντας γελοίες θεωρίες συνωμοσίας που παραβιάζουν την κοινή λογική, καθώς και ανυπόστατα «επιχειρήματα» για βλάβες στην πανίδα και στη χλωρίδα που δεν διαθέτουν την παραμικρή επιστημονική τεκμηρίωση και, αντιθέτως, κονιορτοποιούνται από την εμπειρία που έχουν άλλες χώρες με πραγματική οικολογική συνείδηση, οι θορυβώδεις αρνητές της προόδου δεν επιτρέπουν να εγκατασταθούν πουθενά ανεμογεννήτριες ούτε να κατασκευαστούν υδροηλεκτρικά έργα.

Είναι άκρως χαρακτηριστικά τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην Τήνο και στην Άνδρο, δύο μεγάλα κυκλαδονήσια τα οποία θα μπορούσαν να καλύπτουν το σύνολο των αναγκών τους για ηλεκτροδότηση από ανανεώσιμες πηγές αντί για πετρέλαιο που είναι τώρα η κύρια πηγή παραγωγής της ενέργειας που χρειάζονται. Ειδικά το καλοκαίρι με τα μελτέμια, οι Κυκλάδες όχι μόνον δεν θα είχαν ανάγκη «εισαγωγής» ρεύματος από την ελλαδική ενδοχώρα αλλά θα μπορούσαν να διοχετεύουν ηλεκτρική ενέργεια προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Τι άνθρωποι, λοιπόν, είναι αυτοί που αντιδρούν και οργανώνουν τις κινητοποιήσεις κατά των ανεμογεννητριών; Εξετάζοντας κανείς την περίπτωση της Άνδρου, πέφτει πάνω σε ένα πρόσωπο με… ιστορία. Μεταξύ των κεντρικών πρωταγωνιστών στις αντιδράσεις είναι ο αντιπύραρχος ε.α. Γιάννης Καπάκης, τον οποίο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε ορίσει γενικό γραμματέα Πολιτικής Προστασίας.

Η καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι στις 21 Ιουλίου 2018 βρήκε τον κ. Καπάκη να κάνει προεκλογικό αγώνα στην Άνδρο, καθώς από το 2014 δραστηριοποιείτο –χωρίς επιτυχία- στον τοπικό Δήμο. Δύο εβδομάδες αργότερα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ του έδειξε την πόρτα εξόδου, αλλά ο προερχόμενος από την Κίνηση «Πράττω» του Νίκου Κοτζιά δεν πτοήθηκε από την ουσιαστική αποδοκιμασία που δέχθηκε επειδή τον κατέταξαν στη χορεία των βασικών υπευθύνων για την ανείπωτη τραγωδία.

Ο πρώην πυροσβέστης, ο οποίος το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του υπηρέτησε ως υπεύθυνος έκδοσης του περιοδικού του Πυροσβεστικού Σώματος, διεκδίκησε και έλαβε το χρίσμα του υποψήφιου δημάρχου από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι Ανδριώτες δεν πείστηκαν για την ικανότητά του να τους διοικήσει και του έδωσαν το ισχνό 17%, ποσοστό το οποίο, πάντως, ήταν κάπως μεγαλύτερο από το 11% που είχε λάβει πέντε χρόνια νωρίτερα.

Επικεφαλής λίγων δεκάδων διαδηλωτών, ο κ. Καπάκης βρίσκεται κάθε βράδυ στο λιμάνι του Γαυρίου και εμποδίζουν κάθε πλοίο που επιχειρεί να «δέσει» στην Άνδρο χωρίς την άδειά τους. Όπως γράφουν, σε μάλλον διθυραμβικούς τόνους, τα φιλικά προς τους αντιδρώντες τοπικά μέσα ενημέρωσης, δεν αρκέστηκαν να διώξουν το σκάφος που μετέφερε εξαρτήματα ανεμογεννητριών για τις οποίες επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης είχε δοθεί άδεια εγκατάστασης.

Ο εκλεγμένος με τις ψήφους των ΣΥΡΙΖΑίων δημοτικός σύμβουλος Άνδρου και οι συν αυτώ ματαίωσαν ακόμη και την προσέγγιση στο λιμάνι πλοίου που μετέφερε εξοπλισμό της ΔΕΗ για τη λειτουργία του τοπικού εργοστασίου παραγωγής ενέργειας, αδιαφορώντας προφανώς αν αυτό θα προκαλέσει ένα black out που μπορεί να βυθίσει στο σκοτάδι το νησί, προκαλώντας ζημιές σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα από αυτή την ιστορία είναι η απόλυτη ανατροπή της εικόνας του παρελθόντος που ήθελε τους αριστερούς να είναι θιασώτες κάθε προόδου. Στις μέρες μας, δυστυχώς, οι οπαδοί και τα στελέχη της αριστερής ιδεολογίας έχουν μετατραπεί σε φανατικούς υπέρμαχους της συντήρησης και σε διαπρύσιους αρνητές κάθε αλλαγής.

Είναι ένα φαινόμενο που το συναντά κανείς σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις της εγχώριας δημόσιας ζωής, ιδίως στην εποχή της πανδημίας του κορωνοϊού που διανύουμε: από την επιμονή, για παράδειγμα, να μείνουν κλειστά τα σχολεία έως την απαίτηση να κρατικοποιηθούν τα πάντα, οι άμυνες των υποτιθέμενων αριστερών μόνον διάθεση για πρόοδο της κοινωνίας δεν μαρτυρούν.

Όσο για τις «μάχες» που δίνονται στα ελληνικά νησιά κατά των ανεμογεννητριών, το μόνο σχόλιο ίσως που αποτυπώνει παραστατικά την κατάσταση είναι η παράφραση μιας γνωστής λαϊκής παροιμίας ως εξής: Κύλησε ο… ΣΥΡΙΖΑ (στις δημοσκοπήσεις) και βρήκε τον (αποτυχημένο) Καπάκη…