Είναι το ψέμα «προνόμιο» των ευφυών ή των βλακών;

Mε δεδομένο τον καταιγισμό εικονικών ή πραγματικών παροχών στις οποίες καταφεύγει τελευταία η κυβέρνηση, θέτοντας στόχο να καταφέρει, κατά το κοινώς λεγόμενο, «να γυρίσει το παιχνίδι», ένα από τα συχνότερα ερωτήματα που τέθηκαν στα γιορτινά τραπέζια τούτων των ημερών ήταν αναμφισβήτητα ο πιθανός χρόνος των επόμενων εκλογών και ο εικαζόμενος νικητής τους.

Σε ένα τέτοιο τραπέζι, ένας από τους συνδαιτυμόνες παρέθεσε δύο πρόσφατες ακραίες απόπειρες εξαπάτησης μεγάλης μερίδας των πολιτών που, κατά την εκτίμησή του, μαρτυρούν τη διάθεση των κυβερνώντων να μετέλθουν όλα τα μέσα στη διάρκεια της μακράς προεκλογικής περιόδου που διανοίγεται μπροστά μας. Και οι δύο αφορούσαν το υπουργείο Υποδομών και τους εθνικούς δρόμους οι οποίοι, με τη βούλα και της σημερινής κυβέρνησης, έχουν ιδιωτικοποιηθεί ή, στην περίπτωση της Εγνατίας Οδού, βαίνουν ολοταχώς προς ιδιωτικοποίηση.

Κρούσμα πρώτο: Λίαν προσφάτως, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ονόματι Ιωάννης Θεοφύλακτος απηύθυνε -προφανώς με την άδεια του κόμματός του, αφού ο κανονισμός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας τους δεν επιτρέπει αυτενέργεια- επίκαιρη ερώτηση με θέμα: «Δημιουργία χώρων έκθεσης τοπικών προϊόντων στους Σταθμούς Εξυπηρέτησης Αυτοκινητιστών (Σ.Ε.Α.)».

Στη συζήτηση που διεξήχθη, ο εκλεγόμενος στην Κοζάνη βουλευτής αφού λιβάνισε την κυβέρνηση, που ολοκλήρωσε τους μεγάλους οδικούς άξονες, διατύπωσε το παράπονο κάποιων από τους ψηφοφόρους του που ήταν το εξής: Στους νέες οδούς δεν επιτρέπεται πλέον σε παραγωγούς να πωλούν στην άκρη του δρόμου τα προϊόντα τους (πατάτες, καρπούζια, μήλα, κολοκύθες, κ.α.), όπως γινόταν παλαιότερα που οι οδηγοί υποχρεώνονταν να ακολουθούν συγκεκριμένες επαρχιακές διαδρομές ώστε να μπαίνουν σε χωριά και κωμοπόλεις για να πιουν καφέ και να τρώνε σουβλάκια. 

Ποιο ήταν το αίτημα του βουλευτή; Να τους αφήσει η κυβέρνηση να στήσουν πάγκους όχι στην άκρη του δρόμου –πάλι καλά, δηλαδή…- αλλά μέσα στους ΣΕΑ, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι πρόκειται για χώρους των οποίων την  αποκλειστική εκμετάλλευση έχουν οι λεγόμενοι «παραχωρησιούχοι». Ποια ήταν η απάντηση της κυβέρνησης προς τον ΣΥΡΙΖΑίο κ. Θεοφύλακτο; Ο προερχόμενος από τους ΑΝΕΛ υφυπουργός Νικόλαος Μαυραγάνης δεν είχε καμία δυσκολία να συμφωνήσει με το αίτημα, αν και ομολόγησε ότι δεν είναι κυβερνητική αρμοδιότητα η εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου.

«Είμαι απόλυτα σύμφωνος», είπε στην πρωτολογία και επανέλαβε στη δευτερολογία. Αλλά δεν έμεινε εκεί. Έσπευσε, όμως, να υπενθυμίσει «ότι οι παραχωρησιούχοι ανά την Ελλάδα έχουν στα χέρια τους κάποιες συμβατικές υποχρεώσεις, που έρχονται από το παρελθόν από άλλες κυβερνήσεις και από άλλες πολιτικές καταστάσεις». Και , ως εκ τούτου δήλωσε ότι «δεν είναι βέβαιος αν (μπορεί να στηθούν πάγκοι) σε κάθε ΣΕΑ». Για να μην απογοητεύσει, όμως, τον βουλευτή, πρόσθεσε ότι (δήθεν) μπορεί να γίνει εξαίρεση  στην (πολύπαθη, όπως θα δούμε και στη συνέχεια) Εγνατία Οδό.

Κρούσμα δεύτερο: Ένα μήνα μετά, ο κ. Θεοφύλακτος και άλλοι συνάδελφοί του έστηναν χορούς και πανηγύρια σε πόλεις και χωριά της ευρύτερης Βορείου Ελλάδος για να πανηγυρίσουν όχι πλέον για τα τοπικά προϊόντα που θα μπουν στους ΣΕΑ αλλά για την καινούργια υπόσχεση περί απαλλαγής των κατοίκων ένδεκα δήμων από την πληρωμή διοδίων σε διάφορους σταθμούς της Εγνατίας Οδού.

Στη Θεσπρωτία, που περιλήφθηκε ολόκληρη, και στο Μέτσοβο, που ήταν ο μόνος δήμος από την περιοχή των Ιωαννίνων, του οποίου οι κάτοικοι του υποτίθεται ότι θα ήταν μεταξύ των απαλλασσομένων, μόνον σημαιοστολισμοί δεν διατάχθηκαν για να πανηγυριστεί το μέγα γεγονός. Από τους τοπικούς ΣΥΡΙΖΑίους, φυσικά, και όσους αφελείς ακόμη τους πιστεύουν.

Η υπουργική απόφαση για την ελεύθερη διέλευση που δημοσιεύτηκε στις 30 Νοεμβρίου προέβλεπε τη δημιουργία ηλεκτρονικής πλατφόρμας στην οποία όσοι πληρούν τις προϋποθέσεις μπορούν να εγγράφονται για να τύχουν της απαλλαγής. Μόνον, όμως, που πριν καλά – καλά γίνουν οι πρώτες εγγραφές, η απόπειρα εξαπάτησης των βορειοελλαδιτών αποκαλύφθηκε. Κι αυτό διότι υπήρξαν αντιδράσεις από τους «τροϊκανούς» αλλά και από τους κυβερνητικούς αξιωματούχους που είναι επιφορτισμένοι με τις ιδιωτικοποιήσεις και έχουν αναλάβει ρητή δέσμευση ότι η Εγνατία θα είναι μεταξύ των πρώτων οργανισμών που θα περάσουν σε ιδιωτικά χέρια.

Εκούσα άκουσα, λοιπόν, η συνήθως κλαίουσα πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υποδομών και ο κ. Χρήστος Σπίρτζης προσωπικά, άλλαξαν ρότα: «Αποτελεί ευθύνη του ΤΑΙΠΕΔ η διάρκεια της απαλλαγής από την πληρωμή διοδίων», διευκρίνιζαν. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σε απλά ελληνικά το εξής: «Εμείς θέλαμε να σας απαλλάξουμε από τα διόδια, αλλά, επειδή οι δρόμοι δεν είναι δικοί μας, θα αποφασίσουν γι΄ αυτό οι νέοι ιδιοκτήτες…». Θα μπορούσαν να προσθέσουν και το «εμείς κάναμε ένα μικρό μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα στην αλήστου μνήμης δημόσια Εγνατία», αλλά δεν το είπαν. Και δεν το είπαν γιατί πιστεύουν ότι οι εξαπατημένοι –είτε είναι παραγωγοί που θα έβαζαν τα προϊόντα τους στους ΣΕΑ είτε οδηγοί που θα γλύτωναν τα διόδια- δεν θα επηρεαστούν από την αθέτηση δύο νέων υποσχέσεων. Οι μόνες είναι, άλλωστε;

Βλέπετε οι κυβερνώντες –ενδεχομένως και εξαιτίας της μάλλον ανέφελης τριετούς παραμονής στην εξουσία που συμπληρώνουν πολύ σύντομα- περνούν τους εαυτούς τους για ευφυείς. Και όλους εμάς τους υπολοίπους για βλάκες. Είναι όμως έτσι; Οι απόψεις διίστανται. Και αυτό συνέβη και στην ομήγυρη που διημείφθη η συζήτηση για τα δύο προαναφερόμενα πρόσφατα κρούσματα εξαπάτησης.

Ένας από τους συνδαιτυμόνες, ωστόσο, επικαλούμενος το γραμμένο στην καθαρεύουσα μνημειώδες δοκίμιο του Ευάγγελου Λεμπέση υπό τον τίτλο «Η Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών εν τω Συγχρόνω Βίω» (το οποίο δημοσιεύτηκε πριν από 76 χρόνια και αυτή την περίοδο μεταφέρεται με επιτυχία στο θέατρο σε μια πρωτότυπη παράσταση που σκηνοθετεί ο Σταμάτης Κραουνάκης) επέμεινε ότι η απάτη -δηλαδή «η αποσιώπησις της αληθείας ή η παράστασις ψευδών πραγμάτων ως αληθών»- είναι ίδιον των βλακών. Οι οποίοι επιλέγουν να δώσουν τη μάχη με «τα πνευματικώς ευκολότερα και συνεπώς ανηθικότερα όπλα» που είναι «το ψεύδος, η διαστροφή, η ραδιουργία και η συκοφαντία».

Όπως χαρακτηριστικά επιχειρηματολογεί ο συγγραφέας Λεμπέσης (και επαναλαμβάνει από σκηνής ο εκπληκτικός πρωταγωνιστής της παράστασης στο Θέατρο «Ιλίσια Βολανάκης»), ο βλαξ καταφεύγει στην απάτη «ως διανοητικώς ευκολώτερον μέσον», καθώς «στερούμενος ευφυΐας, είναι ανίκανος να μεταχειρισθή έντιμα μέσα», τα οποία «ως δυσκολώτερα, χρησιμοποιεί μόνον ο κεκτημένος πραγματικήν ατομικήν αξίαν».

Παρά τη σαφή άποψη του συγγραφέα, ωστόσο, το ερώτημα για το αν το ψέμα αποτελεί προνόμιο των ευφυών ή των βλακών παραμένει μάλλον αναπάντητο. Όπως φυσικά και το ποιοι επικρατούν στο τέλος: οι ευφυείς ή οι (κατά τεκμήριο πολυπληθέστεροι) βλάκες;

«Σκοτώστε τους αγγελιαφόρους!»

          Ίσως να μην εξέπληξαν πολλούς οι ειρωνείες που επιστράτευσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για να αποφύγει να δώσει ουσιαστική απάντηση στο τεράστιο ζήτημα με τον πολλαπλασιασμό των σταθμών διοδίων στην Εγνατία Οδό και την εκτίναξη του κόστους διέλευσης των αυτοκινήτων από τον τόσο σημαντικό για όλο το βορειοελλαδικό χώρο οδικό αυτό άξονα.

Και δεν εξέπληξαν μάλλον επειδή φαίνεται να έχουν γίνει ρουτίνα τα συνεχή κρούσματα της καθεστωτικής νοοτροπίας από την οποία διακατέχονται οι άνθρωποι που –με βασικότερο μοχλό τα μέσα ενημέρωσης- αναρριχήθηκαν στην εξουσία εξαπατώντας τους πάντες και ελπίζουν ότι θα μακροημερεύσουν στις καρέκλες τους καθυποτάσσοντας την ενημέρωση και λοιδορώντας τους λειτουργούς της.

Η δυσανεξία που επιδεικνύουν όχι μόνον όταν τους ασκείται κριτική, αλλά ακόμη και όταν τους υποβάλλονται απλά και αυτονόητα ερωτήματα που απασχολούν τους πολίτες, κάνει το αλήστου μνήμης «δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε» του μακαρίτη Μένιου Κουτσόγιωργα να ωχριά μπροστά στη θρασύτητα νεόκοπων πολιτικάντηδων που εκείνο για το οποίο μπορούν να επαίρονται είναι η… επί διετία διαμονή τους σε λαϊκά προάστια.

Οι γκεμπελικού τύπου σκόπιμα απαξιωτικοί ισχυρισμοί του τύπου «θυμάμαι ότι πολλές φορές είχατε δείξει αντίστοιχη ευαισθησία…» αποτελεί τον κανόνα με τον οποίο έχουν επιλέξει να πολιτεύονται οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Οι ανοίκειες αναρτήσεις και οι άναρθρες κραυγές του Πολάκη και των ομοίων του για τα «βοθροκάναλα», δυστυχώς, δεν συνιστούν εξαίρεση. Αντιθέτως κάθε μέρα που περνά πείθονται και οι πλέον άπιστοι ότι ήταν οι τροχιοδεικτικές βολές που προοιωνίζονταν τον πόλεμο με όλα τα μέσα που έχει αποφασιστεί από την κορυφή της κυβερνητικής πυραμίδας.

Τον πολεμικό τόνο, άλλωστε, τον δίνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας που δεν χάνει ευκαιρία να αντιδικεί με τα μέσα ενημέρωσης και να στοχοποιεί ό,τιδήποτε δεν του είναι αρεστό και οποιονδήποτε δεν υποτάσσεται στην εξουσία του. Δεν αρκείται, μάλιστα, ο κ. Τσίπρας στα υβριστικά non paper που εκδίδονται –με την προφανή επίνευσή του, αν όχι και την υπαγόρευσή του- αλλά αναβαθμίζει την επιθετικότητά του και με προσωπικές δηλώσεις.

«Μόνο μεμψιμοιρία, χαιρεκακία και εμφανής στοίχιση ορισμένων κυριακάτικων πρωτοσέλιδων τίτλων με τις πιο ακραίες φωνές των δανειστών, σε σχέση με το χρέος», διαπίστωσε προ ημερών ο πρωθυπουργός της χώρας. Και εξέδωσε γραπτή προσωπική δήλωση με αυτές τις διατυπώσεις επιχειρώντας να ασκήσει πίεση στα μέσα ενημέρωσης ώστε να αποσιωπηθεί το ομολογημένο ναυάγιο της ανερμάτιστης διαπραγμάτευσης που κάνει δύο χρόνια τώρα με τους πιστωτές και, αντ΄ αυτού, να προβληθεί το υποτιθέμενο success story του αναιμικού 0,4% της ανάπτυξης που έδειξαν τα αναθεωρημένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.

Η συνεχής ενασχόληση των κυβερνητικών αξιωματούχων με τον συστηματικά αρνητικό σχολιασμό του τρόπου με τον οποίο επιλέγουν να παρουσιάσουν κάθε φορά την επικαιρότητα τα μέσα ενημέρωσης είναι ίσως το μικρότερο κακό με το οποίο βρίσκονται αντιμέτωποι όσοι απασχολούνται σε αυτά. Άλλωστε, μια ματιά στις κυκλοφορίες των εντύπων, στην ακροαματικότητα των ραδιοσταθμών, στην τηλεθέαση των καναλιών και στην επισκεψιμότητα των διαδικτυακών μέσων καταδεικνύει ότι οι πολίτες –όπως κάνουν διαχρονικά, έτσι και τώρα- επιβραβεύουν όσους σέβονται τους αναγνώστες, τους ακροατές ή τους θεατές τους και αποστρέφονται όσους επιδίδονται αποκλειστικά στη λιβανιστική προπαγάνδα.

Το χειρότερο όλων είναι η εκδικητικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται από τους κυβερνώντες όλοι όσοι εργάζονται στα μέσα ενημέρωσης. Δεν εξηγείται αλλιώς ο αργός θάνατος στον οποίο έχει καταδικαστεί το Ταμείο Περίθαλψης και Επικουρικής Ασφάλισης των εργαζομένων στα μέσα ενημέρωσης. Μόνον τυχαίο δεν μπορεί να είναι το γεγονός ότι έναν ολόκληρο χρόνο μετά την κατακρεούργηση όλων των φορέων κοινωνικής ασφάλισης από τον περιώνυμο «νόμο Κατρούγκαλου», ο ΕΔΟΕΑΠ, όπως αποκαλείται ο φορέας της υγειονομικής περίθαλψης των εργαζομένων στα ΜΜΕ, βρίσκεται υπό καθεστώς απόλυτης οικονομικής ασφυξίας. Καταργήθηκαν οι πόροι που είχε τις τελευταίες δεκαετίες (από το λεγόμενο «αγγελιόσημο») χωρίς, όμως, να αντικατασταθούν από ο,τιδήποτε άλλο (π.χ. αναδιάρθρωση των εισφορών ασφαλισμένων και συνταξιούχων).

Ο ΕΔΟΕΑΠ είναι ο πρώτος -και ο μόνος προσώρας- ασφαλιστικός φορέας που εδώ και μερικές εβδομάδες έχει συντονισμένα οδηγηθεί σε στάση πληρωμών, αφού αδυνατεί να πληρώσει το προσωπικό του, να καλύψει τις παροχές προς τους ασφαλισμένους του και να καταβάλει τις επικουρικές συντάξεις προς τους συνταξιούχους. Το τι μέλλει γενέσθαι εφεξής ουδείς γνωρίζει. Και πάντως κανείς από την κυβέρνηση δεν δείχνει να ενδιαφέρεται τι θα γίνει με τους χιλιάδες ανθρώπους –εργαζόμενους, ανέργους και συνταξιούχους- που μένουν χωρίς περίθαλψη.

Το πιθανότερο, μάλιστα, είναι ότι το όποιο κυβερνητικό «ενδιαφέρον» εξαντλείται στην επίδειξη πυγμής έναντι μιας υποτιθέμενης «κάστας ισχυρών», όπως εμφανίζονται να είναι οι άνθρωποι της ενημέρωσης, που πρέπει να τιμωρηθούν για να ικανοποιηθούν τα ένστικτα των μαζών που έχουν εκπαιδευθεί να μισούν –τον γείτονα και την… κατσίκα του- καθώς και να αντλούν ικανοποίηση από την ισοπέδωση των πάντων.

Με αυτές και με πολλές άλλες μεθοδεύσεις, όπως η εμμονή στον περιορισμό των τηλεοπτικών αδειών, ή η σκανδαλώδης εύνοια στους φίλιους επιχειρηματίες που εμπλέκονται στα μέσα ενημέρωσης και το κυνήγι όλων των υπολοίπων, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει επενδύσει στο «σκοτώστε τους αγγελιαφόρους». Θεωρούν ότι η καθυπόταξη των μέσων ενημέρωσης σε βαθμό που να αναμεταδίδουν μόνον τα προπαγανδιστικά non paper μπορεί να διασώσει την καταρρέουσα εξουσία τους. Υποτιμούν τους πολίτες, κρίνοντας ίσως από την ευκολία με την οποία τους εμπιστεύτηκαν παρά τις τερατώδεις υποσχέσεις που είχαν δώσει.

Ας μην τρέφουν, όμως, άλλες αυταπάτες. Και ας μην ματαιοπονούν. Δεν θα τα καταφέρουν. Όπως δεν τα κατάφεραν τόσες και τόσες αυταρχικές εξουσίες πριν από αυτούς. Όσους αγγελιαφόρους και αν στοχεύσουν, οι ειδήσεις, οι πληροφορίες και η ενημέρωση δεν θα σταματήσουν ποτέ να «τρέχουν». Και, όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει, στο διάβα τους παρασέρνουν τους κάθε λογής αυταρχικούς και ανιστόρητους πολιτικάντηδες και σαρώνουν τις πρόσκαιρες εξουσίες του που –κακώς, κάκιστα- θεωρούν πως είναι αιώνιες.

Μάχες οπισθοφυλακών με… εισαγωγή φακής

            Η απάντηση στο ερώτημα που από πολλές πλευρές τίθεται αν η κρίση έφερε το μνημόνιο, όπως επιμένουν αρκετοί, πρωτίστως από την κυβερνητική πλευρά, ή το αντίθετο, όπως ισχυρίζονται άλλοι, κυρίως από τις τάξεις της αντιπολίτευσης, δίνεται, νομίζω, από το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Τα Νέα», την περασμένη Δευτέρα, για «τα χαμένα δισεκατομμύρια της ανάπτυξης».

            Ένας πακτωλός χρημάτων που φθάνει τα 90 δισ. ευρώ εισέρευσε την τελευταία εικοσαετία στη χώρα με τα τρία διαδοχικά Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, αλλά και το εν εξελίξει ΕΣΠΑ, που κατευθύνθηκαν, σχεδόν εξ ημισείας, σε αγροτικές ενισχύσεις και σε διαρθρωτικές δράσεις.

Τα υπέρογκα αυτά ποσά, στην πρώτη, τουλάχιστον, περίπτωση, αυτή των γεωργικών ενισχύσεων, προκάλεσαν τα αντίθετα από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, καθώς το γεωργικό εισόδημα, όπως αναγνώρισε προ ημερών στη Βουλή ο αρμόδιος υπουργός Αθ. Τσαυτάρης, «βαίνει διαρκώς μειούμενο», παρά τις θηριώδεις επιδοτήσεις που, προφανώς, αντί για νέες επενδύσεις στη γεωργία, διοχετεύτηκαν στην εισαγόμενη κατανάλωση.

«Μια γεωργία με αυτάρκεια έγινε ελλειμματική», πρόσθεσε ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, στην ομιλία του κατά τη συζήτηση στη Βουλή επί των προγραμματικών δηλώσεων, επισημαίνοντας ότι «το εμπορικό ισοζύγιο των αγροτικών μας προϊόντων γίνεται τα τελευταία χρόνια σταθερά αρνητικό, με τις εισαγωγές αγροτικών προϊόντων να κοστίζουν περί τα 6,5 δισ., ενώ οι εξαγωγές μας είναι 4,5 δισεκατομμύρια».

«Έτσι, μία χώρα που θέλετε να λέγεται γεωργική, πέρσι κατανάλωσε έντεκα χιλιάδες οκτακόσιους τόνους φακής εκ των οποίων οι έντεκα χιλιάδες διακόσιοι ήταν εισαγωγής» (!), ήταν το χαρακτηριστικό παράδειγμα που έφερε ο κ. Τσαυτάρης, ο οποίος έκανε λόγο για «ένα γιγάντιο έλλειμμα κυρίως στη ζωική παραγωγή και στα προϊόντα της, με εξαίρεση, ίσως, την ιχθυοπαραγωγή».

 Αλλά και στον τομέα των διαρθρωτικών δράσεων, μπορεί από τους κοινοτικούς πόρους να χρηματοδοτήθηκαν ορισμένα μεγάλα αναπτυξιακά έργα, όπως, επί παραδείγματι, η Εγνατία ή το λιμάνι της Ηγουμενίτσας στην περιοχή μας, αλλά συνολικά κι εδώ τα αποτελέσματα είναι δυσανάλογα λιγότερα από εκείνα που δικαιολογούν τα διατεθέντα ποσά.

            Και να σκεφθεί κανείς πως ένα μεγάλο μέρος των κονδυλίων που ήταν στη διάθεσή μας δεν μπορέσαμε να τα απορροφήσαμε, ελλείψει των κατάλληλων προγραμμάτων, κάτι που ισχύει και για το ΕΣΠΑ, που «τρέχει» με πολύ αργούς ρυθμούς, παρόλο που, λόγω της κρίσης, οι ευρωπαίοι εταίροι μας αύξησαν από 75% σε 95% το ποσοστό της κοινοτικής συμμετοχής.

            Σε μια δύσκολη περίοδο που η παρατεταμένη ύφεση τρώει τις σάρκες της χώρας, η εκτίναξη της ανεργίας δημιουργεί κοινωνικό κομφούζιο και η αγορά ασφυκτιά από την έλλειψη ρευστότητας, τα κοινοτικά κονδύλια, όταν δεν κατασπαταλούνται σε αντιπαραγωγικά έργα, «λιμνάζουν» επειδή δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι μηχανισμοί του κράτους που θα επιταχύνουν την απορροφητικότητά τους και θα οδηγήσουν στην επανεκκίνηση των μεγάλων αναπτυξιακών έργων.

Οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι που έχουν εμπλακεί στην υπόθεση, μέσω της ομάδας δράσης που συγκρότησε η Κομισιόν, σηκώνουν πολλές φορές ψηλά τα χέρια από τον κυκεώνα μπροστά στον οποίο βρίσκονται με τη γραφειοκρατία, την περιπλοκή με τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και τόσα άλλα εμπόδια που τίθενται και τα οποία, πάντως, δεν έχουν σχέση με το μνημόνιο.

            Την ίδια ώρα, ο δημόσιος διάλογος στη χώρα μας μονοπωλείται σχεδόν από τη συζήτηση εάν θα γίνει η περιβόητη επαναδιαπραγμάτευση και θα μας δοθεί ή όχι παράταση στην εφαρμογή του δημοσιονομικού προγράμματος, λες και αυτή είναι η μόνη παράμετρος που θα μας βγάλει από το φαύλο κύκλο της ύφεσης.

            Η επιμονή αυτή, δεν είναι τίποτε άλλο από μια μάχη οπισθοφυλακής που, δυστυχώς, ακόμη και εάν επιτευχθεί δεν πρόκειται να λύσει το βασικό πρόβλημα της χώρας που είναι η παραγωγική αποσάρθρωση, όπως αποτυπώνεται στα προαναφερθέντα στοιχεία για την κατάσταση που επικρατεί στον αγροτικό τομέα και φοβούμαι ότι χρόνο με το χρόνο θα γίνεται χειρότερη.

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο πρώτο αιρετό Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com.

Τα «κρυμμένα μυστικά» της Ηπείρου

Με μια “πικρόξινη” γεύση έφυγα την περασμένη Τρίτη από τη Βουλή, όπου βρέθηκα για να παρακολουθήσω από κοντά τη -σχεδόν τετράωρης διάρκειας- συζήτηση στην Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Περιφερειών του Κοινοβουλίου με αντικείμενο την ανάπτυξη της Ηπείρου στους τομείς των συγκοινωνιακών έργων, του τουρισμού, των υπηρεσιών υγείας και του περιβάλλοντος.

Μου άρεσε που, ανοίγοντας τη συνεδρίαση, η πρόεδρος της Επιτροπής Άντζελα Γκερέκου στην εισαγωγική της ομιλία είχε να πει καλά λόγια για την πατρίδα μας. Η Ήπειρος «είναι από πολλές απόψεις ένα ιδιαίτερο μέρος, με μοναδική μορφολογία, απίστευτα φυσικά τοπία, τεράστιο παρελθόν και μεγάλες, αλλά μάλλον ανεκμετάλλευτες, δυνατότητες», ανέφερε και συμπλήρωσε: «Η Ήπειρος για πολύ καιρό υπήρξε ένα από τα καλά κρυμμένα μυστικά της Ελλάδος».

Δεν ήταν, ωστόσο, καθόλου ικανοποιητική η συμμετοχή των βουλευτών –και το έθεσε πρώτος ο δήμαρχος Ηγουμενίτσας Γιώργος Κάτσινος-, αφού, με εξαίρεση τους Ηπειρώτες, ελάχιστοι άλλοι έδωσαν το παρών τους, ενώ… έλαμψαν δια της απουσίας τους οι αρμόδιοι υπουργοί, που είχαν μεν την δικαιολογία ότι συνέπεσε να συνεδριάζει την ίδια ώρα το υπουργικό Συμβούλιο, πλην, όμως, αμφιβάλλω αν τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά χωρίς αυτή τη σύμπτωση.

Δεν μπορώ να πω ότι έγινα σοφότερος από όσα άκουσα στη συνεδρίαση, αφού η θεματολογία αφορούσε ζητήματα γνωστά σε όλους τους Ηπειρώτες και ανεπίλυτα, που, κατ΄ επανάληψη, μας έχουν απασχολήσει στο Περιφερειακό Συμβούλιο. Άξιζε, ωστόσο, τον κόπο, γιατί υπήρξαν αξιόλογες εισηγήσεις από αρκετούς από τους προσκεκλημένους της Επιτροπής, έστω και αν αυτές έγιναν για τα πρακτικά και τον… ιστορικό του μέλλοντος.

Δεν θα σταθώ στη μάλλον ειδυλλιακή εικόνα που παρουσίασε ο περιφερειάρχης Αλέκος Καχριμάνης, ο οποίος, δικαιολογημένα ίσως, εστίασε τη διεκδικητική του διάθεση στους ημιτελείς μεγάλους οδικούς άξονες, την Ιόνια Οδό, τον Ε 65 και την ολοκλήρωση της Εγνατίας με τους κάθετους άξονες, την οποία, όμως, εξακολουθεί να προσεγγίζει ως νομάρχης Ιωαννίνων, παραλείποντας για μια ακόμη φορά να αναφερθεί στη σύνδεση της Ηγουμενίτσας με τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Ούτε θα σχολιάσω τις (αφελείς;) θεωρίες του για την προσέλκυση τουριστικού ρεύματος από τους απογόνους των κυνηγημένων του Αλή Πασά που κατέφυγαν πριν από δύο και πλέον αιώνες στα Σκόπια και στα ευρύτερα Βαλκάνια!

Θέλω περισσότερο να αναδείξω κάποιες ενδιαφέρουσες επισημάνσεις που έγιναν για ζητήματα που αφορούν εμάς τους ίδιους και πρέπει να μας απασχολήσουν, καθώς συνιστούν  παθογένειες που δεν σχετίζονται με την γεωγραφική απομόνωσή της και ίσα – ίσα που, οψέποτε αυτή αρθεί, τα πράγματα μπορεί να γίνουν χειρότερα, αφού, όπως σωστά επισημάνθηκε στη συνεδρίαση, οι μεγάλοι οδικοί άξονες, εκτός από δρόμοι εισροής,  μπορεί να γίνουν και οδοί διαφυγής του τοπικού πλούτου.

Θα ξεκινήσω με τον δήμαρχο Άρταίων Γιάννη Παπαλέξη, ο οποίος σχολιάζοντας τις επισημάνσεις για την ανάγκη να συνδυαστεί η ανάπτυξη του πρωτογενούς (αγροτικού) τομέα με τον δευτερογενή (μεταποίηση), και τον τριτογενή (τουρισμός) αναρωτήθηκε: «Τι μπορεί να πει κάποιος όταν είσαι σε ξενοδοχεία πολυτελείας μέσα στο κέντρο της πεδιάδας της Άρτας, απέξω βλέπεις τις πορτοκαλιές με τα πορτοκάλια που έχουν βιταμίνη  C και μέσα σου προσφέρουν χυμό, ο οποίος είναι από παγοκολόνα από τη Βραζιλία;».

Στο ίδιο πλαίσιο,  ο δημοτικός σύμβουλος Ιωαννίνων Δημήτρης Παπαδόπουλος διεκτραγώδησε την κατάσταση με το παράδειγμα του γιαννιώτικου μπακλαβά, ο οποίος, στη διαδικασία πιστοποίησής του, βρέθηκε να διαφέρει από τον τουρκικό, επειδή γίνεται με αμύγδαλο και καρύδι, αντί του φυστικιού που χρησιμοποιούν στη γείτονα. Μόνον, όμως, που, όπως είπε, «το καρύδι τώρα το εισάγουμε από τη Βουλγαρία, τη Μολδαβία και την Τουρκία!».

Ανάλογης σημασίας ήταν και η καταγγελία του προέδρου του Επιμελητηρίου Άρτας Χρήστου Παπάζογλου ότι το Τμήμα Φυτικής Παραγωγής του ΤΕΙ Άρτας «αγοράζει λουλούδια απ΄ έξω» για την εκπαίδευση των φοιτητών του, αντί να παράγει το ίδιο και να εξασφαλίζει ένα μέρος των εσόδων του. Αν είναι, έτσι, «βεβαίως και να κλείσει», είπε με έκδηλη αγανάκτηση ο ομιλητής, γιατί «δεν θέλουμε να συντηρούμε δημοσίους υπαλλήλους, χωρίς να έχουν αντικείμενο».

Μαζί, λοιπόν, με τα «κρυμμένα μυστικά» της φυσικής μας ομορφιάς, που πρέπει να αναδείξουμε για να ξεπεράσουμε τη χρόνια υπανάπτυξη που μαστίζει την περιοχή μας, πρέπει να αποκαλύψουμε και να βγάλουμε στο φως αυτούς «τους σκελετούς από τις ντουλάπες μας», αν θέλουμε να πορευτούμε στο δρόμο μιας αναπτυξιακής διαδικασίας που θα μας διαφοροποιεί από αυτό που γίνεται σε πολλές άλλες περιοχές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που έχουν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα την ανάπτυξη του μαζικού τουρισμού, με τα γνωστά –θετικά, αλλά και αρνητικά- αποτελέσματα.

Όπως σωστά, κατά την άποψή μου, συνόψισε ο πρόεδρος του ΤΕΕ Ηπείρου Χρήστος Παπαβρανούσης «κάθε προσπάθεια ανάπτυξης της Ηπείρου πρέπει να εντάσσεται στη λογική της ισόρροπης ανάπτυξης και των τριών παραγωγικών τομέων». Γι΄ αυτό, και παραθέτοντας «το τρανό παράδειγμα της Κέρκυρας», συμπλήρωσε πως «πρέπει να αποφευχθεί η μονομερής ανάπτυξη, εστιάζοντας σε έναν μόνο και παραμελώντας τους υπόλοιπους, που μαθηματικά οδηγεί σε αστοχία».

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com

Για την Ιόνια Οδό και τον Ε 65

 

Εισήγηση του περιφερειακού συμβούλου Θεσπρωτίας, με την παράταξη «Ήπειρος, Τόπος Να Ζεις», Γρηγόρη Τζιοβάρα στη συνεδρίαση της 13ης Φεβρουαρίου 2012 για την Ιόνια Οδό και τον Ε 65

«Αν κάπου γίνεται απολύτως απτή η βαθιά οικονομική κρίση είναι στο θέμα που απασχολεί τη συνεδρίαση μας, στο μεγάλο ζήτημα με το παρατεταμένο «βάλτωμα» της Ιόνιας Οδού και της Ε 65.

Είναι στα επικίνδυνα πρόχειρα διαχωριστικά κολονάκια της υποτιθέμενης εθνικής οδού που μας συνδέει με τη Νότια Ελλάδα, το ταξίδι προς την οποία, εκτός από πανάκριβο, λόγω των συνεχών διοδίων, είναι και επικίνδυνο.

Είναι στις μισοκατασκευασμένες γέφυρες που χάσκουν και που επειδή έχουν σκουριάσει νομίζει κανείς ότι είναι μισοκαταστραμένες ως αποτέλεσμα βομβαρδισμού.

Είναι, πολύ περισσότερο, στη διαπίστωση πως όλοι εκείνοι που μέχρι πέρυσι εργαζόταν εκεί, βιώνουν το δράμα της ανεργίας και της ανέχειας, που ως μολυσματική ασθένεια μεταδίδεται στο σύνολο του οικονομικού και κοινωνικού φάσματος, αφανίζοντας επιχειρήσεις, καταστρέφοντας καριέρες και ανατρέποντας ζωές.

Τη σημασία αυτών των δύο οδικών αξόνων, την τονίζει η, έστω ανολοκλήρωτη στην περιφέρεια μας, Εγνατία Οδός, τα οφέλη της οποίας είναι λίγα μεν, πλην, όμως, εμφανή σε τομείς της αναπτυξιακής δραστηριότητας της Ηπείρου, όπως ο τουρισμός στα παράλια της Θεσπρωτίας.

Με την ευκαιρία αυτή, θέλω να επαναφέρω για μια ακόμη φορά στο Περιφερειακό Συμβούλιο το καίριο αίτημα της απομονωμένης επαρχίας Φιλιατών να εκπληρωθεί η δέσμευση από την Εγνατία Οδός Α.Ε. και να ξεκινήσει άμεσα η εκπόνηση μελέτης για τη σύνδεση της Ηγουμενίτσας με το Μαυρομάτι Σαγιάδας και τα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Λόγω του γεγονότος, όμως, ότι οι οικονομικές αναπτυξιακές ανάγκες της Ηπείρου είναι στραμμένες προς το Νότο, η προώθηση της Ιόνιας Οδού και του Ε 65 είναι εκείνη που θα αναδείξει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της περιοχής μας.

Οι δικαιολογίες που προβάλλονται από το αρμόδιο υπουργείο, πως το πρόβλημα της εγκατάλειψης των εγκατεστημένων εργοταξίων έχει να κάνει με τα προβλήματα ρευστότητας των τραπεζών και την προσπάθεια τους να απεμπλακούν από τις υποχρεώσεις τους, καθώς προεξοφλούν ότι τα έργα δεν είναι βιώσιμα, δεν μας πείθουν.

Όπως δεν μας πείθουν τα λεγόμενα αρμοδίων παραγόντων του υπουργείου, ότι εξετάζεται εναλλακτική πρόταση, ώστε να καλυφθεί η χρηματοδότηση από ευρωπαϊκούς πόρους, καθώς οι κατά καιρούς δοθείσες υποσχέσεις για επανέναρξη των έργων, έχουν πολλάκις διαψευσθεί.

Εμείς θεωρούμε ότι η Περιφέρεια Ηπείρου, σε συνεργασία με τις άλλες περιφέρειες από τις οποίες διέρχονται η Ιόνια Οδός και η Ε 65,  πρέπει να εμπλακεί άμεσα στο ζήτημα του ξεβαλτώματος των δύο αυτών έργων και να μην περιοριστεί στην έκδοση ενός ακόμη ατελέσφορου ψηφίσματος». 

«Αύγουστε καλέ μου μήνα, νά ΄σουν δυο φορές το χρόνο…»

         O Αύγουστος υπήρξε ανέκαθεν ο μήνας της ανάπαυλας. Πολύ πριν ο σύγχρονος τρόπος ζωής «επιβάλει» την ανάγκη του παραθερισμού, των διακοπών και της θερινής άδειας, η φύση και για την ακρίβεια ο κύκλος της παραδοσιακής αγροτικής οικονομίας, με τον θερισμό και το αλώνισμα που είχαν τελειώσει και τη νέα σπορά που έπρεπε να περιμένει τα πρωτοβρόχια, είχε καθιερώσει τον Αύγουστο ως τον μήνα της ξεκούρασης και του γλεντιού.

        Έτσι έφτασε ως τις μέρες μας η παροιμία «Αύγουστε, καλέ μου μήνα, νά ΄σουν δυο φορές το χρόνο» που εκφράζει και σήμερα τη διάθεση που δημιουργεί στους περισσότερους εξ ημών, αφενός, η προσωρινή αποχή από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, την ίδια ώρα που, αφετέρου, ξαναζωντανεύουν τα έρημα χωριά μας και, κυρίως, τονώνεται η τουριστική «βιομηχανία» που, χωρίς αυτήν, οι ελπίδες για έξοδο από την οικονομική κρίση θα ήταν πολύ λιγότερες.

        Σε πείσμα, πάντως, της κρίσης, με χαρά διαπίστωνε κανείς αυτές τις μέρες, ότι πολύς κόσμος «βγήκε από το καβούκι του» και ξέδωσε, συμμετέχοντας σε κάθε είδους εκδηλώσεις: από ξένοιαστο «αραλίκι» στις παραλίες μας, που, παρότι δεν ήταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, έσφυζαν από ζωή, παραδοσιακά πανηγύρια και ανταμώματα, έως river parties και συναυλίες.

        Ο δεύτερος, ουσιαστικά, χρόνος λειτουργίας της Εγνατίας Οδού, που, ευτυχώς, ακόμη είναι χωρίς διόδια, έφερε και πάλι αυξημένη τουριστική κίνηση από την Βόρεια Ελλάδα στα παράλια της Θεσπρωτίας. Κίνηση που θα ήταν πολύ μεγαλύτερη, ακόμη και για την ενδοχώρα του νομού, αν είχε ήδη «ανοίξει» το, πιο σημαντικό για μας, «μέτωπο» προς το Νότο, με την ολοκλήρωση τόσο της Ιόνιας Οδού που, δυστυχώς, παραμένει «παγωμένη», όσο και της Αθηνών – Πατρών που προχωράει με ρυθμούς «χελώνας».

        Δεν είναι, όμως, μόνον τα συγκεκριμένα υπερτοπικά μεγάλα έργα, που κρατούν καθηλωμένο τον μικρό μας τόπο, είναι και τα δικά μας τοπικά, με σημαντικότερα την παράκαμψη της Ηγουμενίτσας και τη σύνδεση με το μεθοριακό σταθμό στο Μαυρομάτι, που όσο μένουν στα χαρτιά τόσο θα δυσκολεύεται η ζωή όλων, ντόπιων και επισκεπτών, τουριστών και επιχειρηματιών της περιοχής.

        Τα επισημαίνω όλα αυτά όχι για λόγους μεμψιμοιρίας, ούτε για να χαλάσω την αυγουστιάτικη γιορτινή διάθεση, γκρινιάζοντας γι΄ αυτά που έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και για την συνεχιζόμενη, ασυγχώρητη ως ένα μεγάλο βαθμό, καθυστέρηση που παρατηρείται

Αν αναφέρομαι σε αυτά, είναι κυρίως επειδή είμαι πεπεισμένος πως μόνον με την άμεση και ταχύτατη προώθηση των μεγάλων αυτών έργων, όσων τουλάχιστον από αυτά είναι «ώριμα», θα σπάσει ο φαύλος κύκλος της ύφεσης και της ανεργίας που αποτελεί την επιτομή της κρίσης της ελληνικής οικονομίας.

        Μπορεί οι περισσότεροι γύρω μας, μισθωτοί και συνταξιούχοι, να διαμαρτύρονται για τις περικοπές που υπέστησαν, προσωπικά δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι το άγριο πρόσωπο της οικονομικής κρίσης είναι εκείνο που βλέπουν οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, ο αριθμός των οποίων αυξάνεται δραματικά από μήνα σε μήνα και η τάση που διαμορφώνεται προοιωνίζεται ένα δύσκολο φθινόπωρο και έναν ακόμη δυσκολότερο χειμώνα.

Χωρίς, λοιπόν, ουσιαστικά μέτρα για την ανάσχεση της ανεργίας, στόχος που μπορεί να επιτευχθεί με ένα συνεκτικό σχέδιο δημιουργίας θέσεων εργασίας, δεν πρόκειται να ξεπεραστεί η κρίση που αντιμετωπίζουμε και η οποία, όπως επανειλημμένως σημειώνω από τούτη τη στήλη, δεν είναι μόνον οικονομική, είναι πρωτίστως κοινωνική.

Όταν ο μη ενεργός πληθυσμός της χώρας είναι μεγαλύτερος από τον ενεργό και όταν σε λίγο, με το τέλος της τουριστικής σεζόν, ο αριθμός των ανέργων θα «σπάσει» το «ψυχολογικό» όριο του ενός εκατομμυρίου, όποιες –αναγκαίες, κατά τ΄ άλλα- αλλαγές και μεταρρυθμίσεις και να προωθήσει η κυβέρνηση, θα έχει χάσει το μεγάλο παιχνίδι που δεν είναι άλλο από τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.

Και δεν χρειάζεται κανείς να είναι κοινωνιολόγος για να αντιληφθεί ότι η κοινωνική συνοχή είναι όρος απαραίτητος για την πρόοδο και την ανάπτυξη της κοινωνίας.

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com.

Οι δύο… Ελλάδες

Στην αίθουσα του πολυτελούς ξενοδοχείου Du Lac στα Γιάννενα το «σκηνικό» για το ενημερωτικό σεμινάριο των νεοκλεγέντων περιφερειακών συμβούλων Ηπείρου ήταν καλά στημένο.

Στις παρουσιάσεις του προγράμματος επιμόρφωσης για τη μετάβαση στη νέα διοικητική διάρθρωση της χώρας οι επιστήμονες της ΕΕΤΑΑ (Ελληνική Εταιρία Τοπικής Αυτοδιοίκησης και Ανάπτυξης) και οι συνεργάτες του υπουργείου Εσωτερικών είχαν στη διάθεσή τους όλα τα σύγχρονα εποπτικά μέσα για να ερμηνεύσουν και να αναλύσουν το νέο θεσμικό πλαίσιο. Τα λόγια τους προβαλλόταν σε οθόνη με ενδιαφέροντες πίνακες και κατατοπιστικά διαγράμματα που συνέβαλαν να γίνουν όσο πιο κατανοητές και εύληπτες οι «διδακτικές» ενότητες.

Η γενική αίσθηση που αποκόμιζε κανείς από τα «συμφραζόμενα» ήταν ότι βρισκόταν σε έναν τόπο που όλα είναι οργανωμένα και γίνονται σωστά. Καινούργιο νομοθετικό πλαίσιο, έγκαιρη προετοιμασία για την υλοποίησή του, ευπρόσωπη συμμετοχή των ανθρώπων που καλούνται να το εφαρμόσουν. Ευοίωνες προοπτικές με λίγα λόγια. Και συνάμα –σκεπτόμουνα, καθώς άκουγα τον ομιλητή να αναπτύσσει την ενότητα για τις αναπτυξιακές προκλήσεις που διανοίγονται μπροστά μας- μια καλή αφορμή για να αισιοδοξεί κάποιος μέσα στο μίζερο τοπίο που δημιουργεί το δυσμενές πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον που διαμορφώνεται γύρω μας.   

Πριν, ωστόσο, ολοκληρωθεί η πρώτη «διδακτική» ενότητα, ο πολύπειρος Μάκης Χατζηεφραιμίδης, που έχει χρόνια και χρόνια επιτυχούς παρουσίας στο αυτοδιοικητικό «κουρμπέτι» ως δήμαρχος, κατόπιν υποψήφιος νομάρχης και τώρα αιρετός περιφερειακός σύμβουλος, "προσγείωσε" όλη την αίθουσα με την παρέμβασή του. “Ξέρετε πολλά από αυτά προβλεπόταν και στον «Καποδίστρια», αλλά δεν εφαρμόστηκαν. Τι μας εγγυάται ότι τώρα με τον «Καλλικράτη» θα εφαρμοστούν;”, παρατήρησε, προκαλώντας εύλογη αμηχανία στο πάνελ των «επιμορφωτών». Κάποιος από τους τελευταίους προέβαλε το προφανές επιχείρημα για το «ρόλο των προσώπων» και... πήγαμε παρακάτω.   

Η «προσγείωση» από τις υψιπετείς θεωρίες στην πεζή πραγματικότητα ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν στο διάλειμμα τις συζητήσεις στα περισσότερα «πηγαδάκια» μονοπωλούσε η ανταλλαγή εμπειριών για τις επιπτώσεις από τις πλημμύρες που είχαν πλήξει  όλη την Ήπειρο.

Λίγο - πολύ παντού τα ίδια φαινόμενα. Έργα… αμελέτητα που, παρά ταύτα, έχουν κοστίσει πανάκριβα στον χειμαζόμενο από την οικονομική κρίση ειλικρινή έλληνα φορολογούμενο πολίτη, ο οποίος καλείται τώρα να πληρώσει επιπρόσθετα και τις αποζημιώσεις από τις λανθασμένες μελέτες και τις εμφανείς κακοτεχνίες.

Άλλωστε και μόνον η εικόνα της επί μέρες κλειστής, λόγω πλημμύρας, Εγνατίας Οδού αποτελεί την «επιτομή» της διάψευσης των προσδοκιών ότι η θεωρία μπορεί να μετουσιωθεί σε πράξη.

Είναι πολύ πιθανό ότι αν οι αρμόδιες αρχές έδειχναν το απαιτούμενο ενδιαφέρον ο λογαριασμός, τόσο για την αποκατάσταση των ζημιών, όσο και για την αποζημίωση της ταλαιπωρίας τόσων οδηγών, θα πήγαινε σε εκείνους που σχεδίασαν και κατασκεύασαν, κατ΄ αυτόν τον τρόπο, ένα έργο, στο οποίο, μάλιστα, καλούμαστε, οσονούπω, να πληρώσουμε και διόδια.

Οι συμβάσεις που υπεγράφησαν για την κατασκευή ενός τόσο μεγάλου έργου δεν μπορεί να μην έχουν ρήτρα αποκατάστασης ή έστω κάποια άλλη σχετική πρόβλεψη για το τι μέλλει γενέσθαι σε τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά, κι αν δεν έχουν, κάποιοι ευθύνονται και θα πρέπει να δώσουν λόγο γι΄ αυτό. Δυστυχώς, όμως, τέτοια πρόθεση δεν εκδηλώθηκε ούτε από τους τοπικούς άρχοντες, ούτε από τους διοικούντες την «Εγνατία Α.Ε.», ούτε, βεβαίως, από τους κυβερνητικούς παράγοντες.

Βλέπετε η… Ελλάδα της θεωρίας, όπως την περιγράψαμε στην αρχή, βρίσκεται από χρόνια σε προφανή δυσαρμονία με την… Ελλάδα της πράξης, που αποκαλύπτεται σχεδόν καθημερινά. Χωρίς, μάλιστα, τις περισσότερες φορές, να απαιτείται η… συνδρομή των ακραίων καιρικών φαινομένων που δίνει συνήθως το απαραίτητο «άλλοθι» στην απραξία.

Όσο, όμως, δεν ενοποιούνται οι δύο… Ελλάδες, οι ελπίδες για να γίνει η αναγκαία επανεκκίνηση της χώρας θα αποδεικνύονται μάταιες, για να μην πούμε φρούδες.         

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.

(Δημοσιεύθηκε στη "Θεσπρωτική" στις 14.12.2010)