Περιοδεύων θίασος σε διεθνή και εγχώρια τουρνέ

Οι δηλώσεις του υπουργού Εθνικής Άμυνας Πάνου Καμμένου από την έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες ότι η Συμφωνία των Πρεσπών «δεν θα εφαρμοστεί ποτέ» επειδή ο ίδιος θεωρεί ότι «δεν θα περάσει από τη Βουλή της ΠΓΔΜ, ούτε από το δημοψήφισμα στη γειτονική χώρα», υπό άλλες συνθήκες θα προκαλούσαν σάλο. Στη συγκεκριμένη συγκυρία, όμως, δεν ήταν παρά ένα ακόμη επεισόδιο στον μακρόσυρτο πολιτικό τραγέλαφο τον οποίο ζούμε τα τελευταία χρόνια.

Την ώρα που ο επικεφαλής της κυβέρνησης, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, παρίστατο στη Σύνοδο Κορυφής της Ατλαντικής Συμμαχίας για να υπογραμμίσει την ιδιαίτερη σημασία που δίνει στη συμφωνία που συνομολόγησε με τον ομόλογό του στα Σκόπια Ζόραν Ζάεφ, ο παρακαθήμενος συγκυβερνήτης του δεν είχε καμία δυσκολία να ισχυριστεί τα ακριβώς αντίθετα από όσα εκείνος προωθούσε.

«Μπορεί να μαζεύουν προσκλήσεις και να φωτογραφίζονται, αλλά στο ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να μπουν όσο χρησιμοποιούν τον όρο Μακεδονία», διατεινόταν ο κ. Καμμένος. Και αυτό σε μια στιγμή που δημοσιοποιούνταν το προσχέδιο συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ με το οποίο χαιρετίζεται «η ιστορική συμφωνία μεταξύ Αθηνών και Σκοπίων στο θέμα του ονόματος». Συμφωνία που όλοι, πλέον, αναγνωρίζουν ότι ανοίγει διάπλατα τον ευρωατλαντικό δρόμο των γειτόνων είτε με το νεοαποκτηθέν όνομα «Βόρεια Μακεδονία» είτε ως FYROM.

Με μια τόσο κακοστημένη παράσταση που έστησαν οι δύο κυβερνητικοί εταίροι για καθαρά μικροκομματικούς λόγους οι οποίοι σχετίζονται με την κατανομή ρόλων –ο καθένας να απευθύνεται στο εναπομείναν δικό του ακροατήριο- είναι απορίας άξιον πως μπορεί να αναμένουν ότι θα τους πάρει στα σοβαρά κάποιος από τους υπόλοιπους ηγέτες που μετέχουν στη Σύνοδο.

Μπροστά σε αυτό το αστείο και συνάμα θλιβερό θέαμα που όμοιο δεν πρέπει να έχει υπάρξει στα παγκόσμια πολιτικά χρονικά, καθώς ποτέ άλλοτε δύο πολιτικοί από την ίδια χώρα και την ίδια κυβέρνηση δεν έχουν εμφανιστεί σε ένα τόσο υψηλού επιπέδου διεθνές forum να υποστηρίζουν ο ένας τα ακριβώς αντίθετα από τον άλλο, δύσκολα θα πειστούν ξένοι αξιωματούχοι, όπως η καγκελάριος Μέρκελ, να ανταποκριθούν στο αίτημα της ελληνικής πλευράς για άσκηση πίεσης προς την Άγκυρα ώστε να απελευθερωθούν οι δύο στρατιωτικοί μας που εξακολουθούν να κρατούνται παράνομα στην Αδριανούπολη.

Πριν από περίπου τρεις μήνες, εξάλλου, ανακοινωνόταν πομπωδώς το αίτημα για μεσολάβηση στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν που είχε απευθύνει τηλεφωνικώς ο κ. Τσίπρας στον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, αίτημα το οποίο, παρά τις προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν, δεν έφερε αποτέλεσμα γιατί ο νέο-Σουλτάνος της Άγκυρας επικαλέστηκε τις απερίσκεπτες υποσχέσεις του Έλληνα πρωθυπουργού για παράδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών οι οποίοι κατέφυγαν στη χώρα μας μετά το αμφιλεγόμενο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016.

Μέχρι προχθές, άλλωστε, η κυβέρνηση «κρατούσε μούτρα» στον Τούρκο Πρόεδρο και ο Έλληνας πρωθυπουργός επί σχεδόν τέσσερις μήνες δεν σήκωνε το τηλέφωνο να μιλήσει μαζί του. Και όχι μόνον αυτό. Χρησιμοποίησε το βήμα της γενικής συνέλευσης του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος για να επιτεθεί στην πρώην υπουργό Ντόρα Μπακογιάννη επειδή πήγε στην τελετή ορκωμοσίας του Τούρκου Προέδρου, ισχυριζόμενος ότι «η επίλυση των διαφορών μας με την Τουρκία δεν χρειάζεται κανέναν αυτόκλητο καλοθελητή» και «ούτε συμβάλλει σε τίποτα η παρουσία Ελλήνων πολιτικών σε φιέστες στην Άγκυρα».

Αίφνης, όμως, μια μέρα μετά το υβρεολόγιο κατά της Μπακογιάννη, που κλιμακώθηκε με non paper από τα υπόγεια του Μαξίμου, γινόταν γνωστό ότι επίκεται συνάντηση Τσίπρα - Ερντογάν στις Βρυξέλλες, δείγμα ότι «τα μούτρα» στον Τούρκο ξεχάστηκαν επειδή προφανώς διεφάνη ο κίνδυνος ότι μπορούσε να κλέψει κάποιος άλλος τη δόξα της απελευθέρωσης των δύο Ελλήνων κρατούμενων. Διότι, όπως όλα δείχνουν, το θέμα δεν είναι η απελευθέρωσή τους –αν ήταν θα ζητούσαν από την πρώην υπουργό να κάνει κι εκείνη ό,τι μπορεί- αλλά ποιος θα καρπωθεί το (μικρο-)κομματικό όφελος.

Και ενώ τα πρώτα ονόματα του κυβερνητικού θιάσου έδιναν την αλλοπρόσαλλη παράσταση των Βρυξελλών, με τον έναν να εκθειάζει και τον άλλο να καταδικάζει τη συμφωνία των Πρεσπών, το εγχώριο φιλοθεάμον κοινό δεν… έμενε παραπονεμένο. Την ίδια ώρα ένα άλλο «μπουλούκι», προερχόμενο από τον ίδιο θίασο και εκτελώντας εντολές του θιασάρχη που μετείχε στη διεθνή τουρνέ, ανέβαζε στο θέατρο της Βουλής ένα ακόμη πιο κακοπαιγμένο έργο. Ένα έργο το οποίο αφορούσε εν γένει τις εκλογές που φαίνεται ότι έχουν γίνει ο εφιάλτης των κυβερνώντων.

Για πρώτη φορά στα κοινοβουλευτικά χρονικά -δεν θα αφήσει κανένα ρεκόρ για ρεκόρ που να μην καταρρίψει το συνονθύλευμα που παριστάνει τη κυβέρνηση- υποβλήθηκε τροπολογία με την οποία αναιρείται κεντρική ρύθμιση ενός από τα πιο πολυδιαφημισμένα νομοσχέδια της τελευταίας περιόδου. Διότι αυτό ακριβώς γίνεται με την τροπολογία που επαναφέρει τη χρονική σύμπτωση των ευρωεκλογών με τις αυτοδιοικητικές κάλπες και που το νομοσχέδιο του υπουργού Εσωτερικών Π. Σκουρλέτη στο οποίο ενσωματώνεται όριζε το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή την αποσύνδεση.

Τι έκανε ο κ. Σκουρλέτης που από πρωταγωνιστής βρέθηκε κομπάρσος αποδεχόμενος βουλευτική τροπολογία που τον «άδειαζε»; Ό,τι ακριβώς είχε κάνει όταν ως υπουργός Εργασίας ανακοίνωνε την κατάθεση νομοσχεδίου που ανέβαζε τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ. Και ό,τι έπραξε όταν ως υπουργός Ενέργειας διέψευδε την πώληση μονάδων της ΔΕΗ κάνοντας λόγο για «μπίζνες» χωρίς αυτό να τον εμποδίσει να δώσει αργότερα θετική ψήφο.

Εξάλλου, τόσο ο κ. Σκουρλέτης όσο και οι περισσότεροι που συμμετέχουν στον κυβερνητικό θίασο, ρόλους υποδύονται. Αλλιώς δεν εξηγείται ότι έχουν ξεπεράσει κάθε όριο αμοραλισμού, κάνοντας σχεδόν σε όλα τα θέματα τα ακριβώς αντίθετα από όσα έλεγαν. Είτε παλαιότερα, είτε τώρα.

Οι βαρύτατες συνέπειες της 5ης Ιουλίου

            Τρία χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη μεγαλύτερη πολιτική φαρσοκωμωδία που έχουμε ζήσει σε αυτή τη χώρα και που δεν είναι άλλη από το διαβόητο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Μια φαρσοκωμωδία που δεν ξέρει κανείς ποιοι πρέπει να κλαίνε και ποιοι να γελάνε σε μια τέτοια επέτειο. Και που το πιθανότερο είναι ότι από τον ιστορικό του μέλλοντος θα καθιερωθεί ως ισοδύναμο της «Πρωταπριλιάς» και ως συνώνυμο της απόλυτης πολιτικής εξαπάτησης ενός λαού από την εκλεγμένη ηγεσία του.

Με την απόσταση της τριετίας, που παρήλθε από το ιστορικό αυτό ορόσημο της κορύφωσης των, εν πολλοίς, συνειδητών ψευδαισθήσεων και αυταπατών, θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να μπορούσε κανείς να καταγράψει τα συναισθήματα του μεγάλου πλήθους που είχε βγει στους δρόμους τόσο την παραμονή της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος για να αποθεώσει όσους τον καλούσαν να ψηφίσει «Όχι» όσο και το βράδυ της έκδοσης του συντριπτικού αποτελέσματος όταν πλήθος λαού κατέκλυσε τις ανά την ελληνική επικράτεια πλατείες για να πανηγυρίσει την εντυπωσιακή πλειοψηφία με την οποία είχε γίνει δεκτή η απαίτηση των κυβερνώντων.

Πόσοι, άραγε, εξακολουθούν να θεωρούν ότι η στάση στην οποία τους κατηύθυναν οι ιθύνοντες της τότε εξουσίας ήταν πράξη αντίστασης κατά των δανειστών και έκφρασης εθνικής υπερηφάνειας; Και πόσοι, αντιστοίχως, είναι όσοι έχουν συνειδητοποιήσει πλήρως το εύρος της ιστορικά πρωτοφανούς απάτης την οποία υπέστησαν από μια άφρονα ηγεσία; Μια άφρονα ηγεσία η οποία, όπως έδειξε η συνέχεια, δεν ήξερε ούτε τι ήθελε ούτε τι ζητούσε από τους εταίρους ούτε τι καλούσε τους Έλληνες να κάνουν.

Διότι, κακά τα ψέματα, στην πραγματικότητα ο ελληνικός λαός κλήθηκε να απορρίψει μια πρόταση των εταίρων και δανειστών της χώρας αλλά λίγες μέρες μετά οι εισηγητές της απόρριψης –σε απόλυτη αντίθεση με ότι είχαν ψηφίσει οι πολίτες- αποδέχονταν μια πολύ χειρότερη συμφωνία, οι επιπτώσεις της οποίας ήταν βαρύτατες για την ελληνική οικονομία αλλά και για την καθημερινότητα ενός εκάστου των Ελλήνων.

Οι επιπτώσεις, άλλωστε, εκείνης της παρανοϊκής πρωτοβουλίας έχουν αφήσει βαθιά σημάδια στο σώμα της ελληνικής οικονομίας. Είναι ο πλήρης αφελληνισμός του εγχώριου τραπεζικού συστήματος. Είναι η μεταβίβαση του ελέγχου του μεγαλύτερου μέρους της δημόσιας περιουσίας στους πιστωτές. Είναι τα καταστροφικά capitalcontrols. Είναιη επιπλέον και με κάθε μέσο φοροαφαίμαξη των πάντων.Είναι οι νέες εισοδηματικές περικοπές σε εργαζόμενους και συνταξιούχους που θα συνεχιστούν και μετά το τέλος του τρίτου και σκληρότερου μνημονιακού προγράμματος.

Δεν είναι, όμως, εμφανείς μόνον στην οικονομία οι συνέπειες από το ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και την συνακόλουθη απροκάλυπτη πλαστογράφηση της βούλησης των πολιτών. Είναι εξίσου, αν όχι και περισσότερο, βαθιά τα σημάδια που αφήνει στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου.

Είναι, πρωτίστως, τα σημάδια που δημιούργησε ο διχασμός της κοινωνίας με την αδιάκοπη προσπάθεια να πειστούν οι πολίτες ότι όποιος δεν συμφωνεί με την κυβέρνηση είναι εχθρός του λαού και πρέπει να δαιμονοποιηθεί με τη χρήση κάθε θεμιτού και αθέμιτου μέσου, αρκεί να εξυπηρετούνται, κατ΄ αυτόν τον τρόπο, μικροκομματικές σκοπιμότητες.

Και είναι, επιπροσθέτως, ο εθισμός στο ψέμα που επιχειρείται με τη διαρκή διαστρέβλωση της πραγματικότητας και την εμπέδωση της αντίληψης ότι «όλα επιτρέπονται» στο όνομα του υποτιθέμενου «ηθικού πλεονεκτήματος» που οι ίδιοι οι κυβερνώντες απένειμαν αυθαιρέτως στους εαυτούς τους. 

Τα όσα, άλλωστε, διαμείβονται αυτές τις μέρες στην πολιτική ζωή του τόπου είναι άκρως χαρακτηριστικά τόσο για τη διχαστική λογική που επιχειρείται να επιβληθεί όσο και για την αέναη συνέχιση της κοροϊδίας των Ελλήνων και την ατελεύτητη υποτίμηση της νοημοσύνης τους.

Δίνουν «γη και ύδωρ»σε όλα τα μέτωπα, από το Σκοπιανό και το χρέος έως το Μεταναστευτικό και τα εξοπλιστικά, εκλιπαρώντας του εταίρους και δανειστές να τους επιτρέψουν να «πουλήσουν καθρεφτάκια και χάντρες στους ιθαγενείς» με υποσχέσεις περί δήθεν «καθαρής εξόδου από τα Μνημόνια» και μετάθεσης της περικοπής των συντάξεων για μετά τις εκλογές ώστε να επιπέσουν επί των κεφαλών της επόμενης κυβέρνησης.

Μέσα σε αυτό το κλίμα το μόνο που μπορεί να αποδειχθεί παρήγορο είναι η πεποίθηση από την οποία φαίνεται να διακατέχονται αρκετοί από τους κυβερνώντες οι οποίοι δείχνουν να πιστεύουν ότι, αφού η απάτη της 5ης Ιουλίου 2015 δεν τους στοίχισε εκλογικά στις κάλπες που στήθηκαν λίγους μήνες αργότερα, μπορούν να συνεχίσουν στο διηνεκές την κοροϊδία των πολιτών.

Αν όντως αυτή είναι η επικρατούσα αντίληψη στο συνονθύλευμα που παριστάνει το κυβερνητικό σχήμα, τότε μπορεί να ελπίζεται ότι ίσως αποδειχθεί καθοριστικός ο πειρασμός να δοκιμάσουν και πάλι την ετυμηγορία της κάλπης σε αυτή τη φάση που δεν τους βγαίνει τίποτε.

Αν το κάνουν πράγματι, είτε από άγνοια κινδύνου είτε από υπερβολική, λόγω αλαζονείας, εμπιστοσύνη στους εαυτούς τους, τότε υπάρχει η ελπίδα μέσα στις τόσες αρνητικές επιπτώσεις της 5ης Ιουλίου να προκύψει και μια θετική συνέπεια.

Και για όσους τυχόν έχουν αμφιβολίες για το αποτέλεσμα της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης οι επιστήμονες που μελετούν απροκατάληπτα και σε βάθος τις όχι και τόσο εμφανείς μεταβολές στην ελληνική κοινωνία επισημαίνουν ότι οι έξωθεν επιβολές που κορυφώθηκαν με το Μεταναστευτικό και το Μακεδονικό έχουν δοκιμάσει τα υπαρξιακά όρια των Ελλήνων σε βαθμό πολύ πιο σημαντικό από τη μνημονιακή φτωχοποίηση που υπέστησαν την τελευταία οκταετία.

«Ντρέπονται τα ίδια τα ψέματα»!

«Ζητάμε ομόφωνα άμεσα τη δικαστική διερεύνηση με εμπλοκή του εισαγγελέα. Δίνουμε όλα μας τα κινητά τηλέφωνα, της κοινοβουλευτικής μας ομάδας αλλά και των στελεχών μας, στη διάθεση της Δικαιοσύνης, προκειμένου να αποδειχθεί ποιος προσπαθεί ουσιαστικά –σε συνέχεια αυτών που ειπώθηκαν και μέσα στη Βουλή- να καταλύσει το πολίτευμα. Γιατί περί καταλύσεως του πολιτεύματος γίνεται η προσπάθεια αυτή η οποία γίνεται για εκφαυλισμό στελεχών ενός δημοκρατικού κινήματος…».

Αν τα λόγια δεν είχαν χάσει στις μέρες μας τη σημασία τους, θα έπρεπε να είχε συγκλονιστεί το πανελλήνιο ακούγοντας τις παραπάνω φράσεις να εκστομίζονται από πολιτικό αρχηγό και συγκυβερνήτη της χώρας ο οποίος έκανε αυτές τις τόσο σοβαρές «καταγγελίες» μιλώντας με φόντο το λογότυπο «Βουλή των Ελλήνων».

Κι όμως! Tόσο εκείνος που έκανε τις «καταγγελίες» για –άκουσον, άκουσον!- «κατάλυση του πολιτεύματος» και που δεν ήταν άλλος από τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Πάνο Καμένο, όσο και εκείνοι που τις άκουγαν, δηλαδή οι εναπομείναντες συνεργάτες του στο κόμμα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων που τον περιστοίχιζαν, καθώς και οι λιγοστοί δημοσιογράφοι που ήταν εκεί για να καταγράψουν τις δηλώσεις του, δεν έδειξαν καμία ιδιαίτερη ανησυχία…

Εξάλλου, ούτε ο ίδιος ο καταγγέλλων έδειξε να έχει διάθεση για να πείσει το ακροατήριο του για τη βασιμότητα όσων έλεγε. Είπε όσα είχε να πει και αποχώρησε σαν να μην τρέχει τίποτε. Αλλά και όσοι τον άκουγαν δεν… μπήκαν στον κόπο να του ζητήσουν στοιχεία και αποδείξεις για τους ισχυρισμούς του. Ίσως γιατί και οι δύο πλευρές ήξεραν με τι είχαν να κάνουν.

Δεν ήταν, άλλωστε, η πρώτη φορά που ο κ. Καμμένος περιέγραφε απόπειρες εξαγοράς στελεχών του κόμματός του. Απόπειρες που μπορεί ποτέ να μην αποδείχθηκαν, παρά τη φιλότιμη συνδρομή αστέρων του θεάματος –σκηνοθετών, ηθοποιών και δημοσιογράφων- που πρωταγωνίστησαν στις παραστάσεις που ανέβηκαν τότε, πλην όμως, συνέτειναν αποφασιστικά στη δημιουργία ισχυρών πολιτικών εντυπώσεων που άλλαξαν τον ρου των εξελίξεων.

Το 2018, όμως, δεν είναι 2014. Και αυτό το αποτύπωσε με το σχόλιο που έκανε ένας από τους ακροατές των «καταγγελιών» του κ. Καμμένου, υπενθυμίζοντας τα λόγια του Μενέλαου Λουντέμη ο οποίος στο περίφημο έργο του «Οδός Αβύσσου αριθμός Ο» έγραφε: «Ειπώθηκαν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια, μια και δεν ντρέπουνταν τα στόματα που τα ’λεγαν. Έγινε πολλή κατάχρηση στόμφου, φτηνού λυρισμού, πολλή σπατάλη άχρηστης φιλοπατρίας…».

Μπορεί οι ίδιοι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να δυσκολεύονται να το συνειδητοποιήσουν, αλλά τα τελευταία τριάμισι χρόνια έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στη χώρα. Ακόμη και αν έχει δίκιο ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας που στην πρόσφατη συνέντευξή του στην ΕΡΤ παραδέχτηκε ότι «υπάρχουν και κάποιοι που πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν», είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι πλέον οι Έλληνες έπαψαν να είναι τόσο εύπιστοι όσο ήταν κατά το παρελθόν.

Η πλειονότητα των πολιτών που γοητεύονταν παλαιότερα από βολικά ψέματα του τύπου «θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν» και που πήγαινε στο Σύνταγμα για να χορέψει γιορτάζοντας το «Όχι» του δημοψηφίσματος, τώρα ξέρει πόσο πολύ εξαπατήθηκε. Το μαρτυρούν οι αντιδράσεις για το «Μακεδονικό» που, σε πείσμα της θηριώδους κυβερνητικής προπαγάνδας, δεν κάμπτονται.

Έτσι, ό,τι και αν υποστηρίξουν οι κυβερνώντες, οι πολίτες πλέον γνωρίζουν και σταθμίζουν καλύτερα πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις. Μπορεί να μην ντρέπονται τα στόματα εκείνων που συνεχίζουν να τους λένε καταφανώς τερατώδη ψέματα –«δεν θα κοπούν οι συντάξεις», «πήραμε πίσω το όνομα της Μακεδονίας», «διώχνουμε το ΔΝΤ» και πάει λέγοντας- είναι, όπως θα έλεγε ο Λουντέμης, τα ίδια τα ψέματα που ντρέπονται πλέον, για λογαριασμό εκείνων που τα λένε.

Είναι από «άλλο υλικό» και γι΄ αυτό τα ψηφίζουν όλα

«Εμείς είμαστε από άλλο υλικό, δεν τρομάζουμε…», είχε υποστηρίξει από το βήμα της Βουλής πριν από λίγο καιρό ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Ήταν η εποχή που στηνόταν η σκευωρία με το σκάνδαλο Novartis το οποίο πήγε στη Βουλή μόνον και μόνον για να επιχειρηθεί ένα «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» με τους πολιτικούς αντιπάλους της κυβέρνησης που ασκούσαν την εντονότερη κριτική.

Μερικούς μήνες μετά και ενώ το σκάνδαλο Novartis έχει -στην πολιτική διάστασή του, τουλάχιστον- καταρρεύσει, αποδεικνύεται ότι ο κ. Τσίπρας είχε δίκιο όταν περιέγραφε κατ΄ αυτόν τον τρόπο τον εαυτό του και όσους τον πλαισιώνουν. Διότι, κακά τα ψέματα, οι άνθρωποι που έχουν καταλάβει και ασκούν την εξουσία κατά την τελευταία τριετία όντως «είναι από άλλο υλικό».

Θυμάμαι τις μεγάλες αμφιταλαντεύσεις των βουλευτών που απάρτιζαν την κοινοβουλευτική πλειονότητα την πενταετία 2010 - 2014 και δεν μπορώ να ξεχάσω τον πραγματικό «πόνο της ψυχής» με τον οποίο αρκετοί εξ αυτών αντιμετώπιζαν τα διλήμματα των ψηφοφοριών για την έγκριση μνημονιακών μέτρων.

Για να μιλήσω για πρόσωπα που γνώρισα από κοντά και μου εξομολογούνταν τις αγωνίες τους, πρέπει να πω ότι πολιτικοί όπως ο Χρήστος Κατσούρας, ο Μιχάλης Κασής, ο Παύλος Στασινός και αρκετοί άλλοι που βρέθηκαν στη Βουλή τα πρώτα μνημονιακά χρόνια «περνούσαν ένα δράμα» κάθε φορά που έπρεπε να αποφασίσουν για να κοπούν οι συντάξεις ή να μειωθούν οι δαπάνες για κοινωνικές παροχές.

Προβληματίζονταν για το αν στήριζαν ή όχι την κυβέρνηση ακόμη και ήσσονος σημασίας ζητήματα όπως η… επιμήκυνση της διάρκειας κατανάλωσης του γάλακτος που χρειαζόταν διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων για να γίνουν δεκτά από τους κυβερνητικούς βουλευτές.

Τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει από τον Σεπτέμβριο του 2015 και έπειτα. Τα μνημονιακά μέτρα, όσα σκληρά και αν είναι, περνούν από τη Βουλή «εν ριπή οφθαλμού» και οι βουλευτές των κυβερνητικών κομμάτων συντάσσονται πειθήνια με ό,τι τους ζητηθεί να ψηφίσουν. Και το κάνουν ακόμη και όταν έρχονται αντιμέτωποι με όσα οι ίδιοι διακήρυσσαν περί του αντιθέτου.

Περισσότερο από κάθε άλλη φορά το είδαμε αυτές τις μέρες με την θετική ψήφο που έδωσαν σύσσωμοι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αρχικώς στα σκληρά μέτρα του Μεσοπρόθεσμου για τη νέα περικοπή των συντάξεων, την περαιτέρω περιστολή του ΕΚΑΣ, όπως και τη μείωση του αφορολόγητου και εν συνεχεία με τη συμφωνία για το Μακεδονικό, ταυτιζόμενοι πότε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και πότε με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, χωρίς, την ίδια ώρα, να τους θεωρούν υπαίτιους επειδή τους… καληρονόμησαν το πρόβλημα με την ΠΓΔΜ.      

Αναρωτιούνται πολλοί γιατί συμβαίνει αυτό. Η εξήγηση είναι νομίζω απλή και πρέπει να χρησιμοποιείται ως ερμηνευτικό εργαλείο για να αναλύσει κάποιος τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονται οι σημερινοί κυβερνώντες. Εκείνο που απαιτείται να υπολογίζει κανείς είναι η πολιτική προέλευση και ο τρόπος που γαλουχήθηκαν όλοι όσοι συναποτελούν τη σημερινή εξουσία.

Η σημερινή εξουσία αποτελείται κατά βάση από τρεις συνιστώσες: τους ΣΥΡΙΖΑίους που οι περισσότεροι είναι από τη μειοψηφική «ομάδα Μπανιά» του ΚΚΕ εσωτ., τους ΠΑΣΟΚογενείς που οι περισσότεροι δεν είχαν ελπίδες μεγάλης ανέλιξης στο άλλοτε κραταιό Κίνημα, καθώς και τους ΑΝΕΛίτες που επίσης ήταν πολύ χαμηλά στην νεοδημοκρατική ιεραρχία, αν λάβει κανείς υπόψη τους ότι ο αρχηγός τους μέχρι υφυπουργός Ναυτιλίας έφθασε στην κυβέρνηση Καραμανλή.

Με άλλα λόγια, κοινή συνισταμένη όλων αυτών που κάθονται σήμερα στις καρέκλες της εξουσίας είναι το πολιτικό περιθώριο από το οποίο τους έβγαλαν οι αντιμνημονιακές ακρότητες που εκστόμιζαν, χωρίς να πιστεύουν τίποτε από όσα διακήρυσσαν, όπως αποδεικνύεται τώρα που με τόσο μεγάλη άνεση και χωρίς την παραμικρή αμφιταλάντευση ψηφίζουν όλα όσα τους ζητούνται από τους εγχώριους ή τους διεθνείς μηχανισμούς εξουσίας.

Είναι από «άλλο υλικό». Και το δείχνουν. Είτε ψηφίζοντας δυο – δυο τα Μνημόνια, είτε εγκρίνοντας στο «άψε σβήσε» τη συμφωνία για το «Μακεδονικό» κόντρα στη βούληση της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων. Το γεγονός ότι η στάση τους αυτή είναι βέβαιο ότι θα τους οδηγήσει πίσω στο περιθώριο από το οποίο βγήκαν, δεν δείχνει να τους απασχολεί ιδιαίτερα. 

Είναι προφανείς ότι εκείνο το οποίο κυρίως τους ενδιαφέρει είναι να παρατείνουν την παραμονή τους στις καρέκλες που τόσο αναπάντεχα βρέθηκαν να κάθονται και που ξέρουν ότι αν τις χάσουν θα τις αποχαιρετίσουν για πάντα. Μέχρι τότε, όμως, είναι διατεθειμένοι να μείνουν όσο περισσότερο γίνεται.

Αφού είναι «νίκη», γιατί δεν ερωτάται ούτε η Βουλή ούτε ο λαός;

Εν τη ρύμη του λόγου του ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξη που παραχώρησε στην  ΕΡΤ για να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους συνομολόγησε τη συμφωνία με τον ΖόρανΖάεφ για το Μακεδονικό, αναρωτήθηκε:«Ποιο είναι το εθνικό συμφέρον; Να κλείσουμε ένα θέμα ή να το αφήσουμε ανοικτό;».

Στη φράση αυτή που μάλλον αυθόρμητα ξεστόμισε και πιο συγκεκριμένα στο ρήμα «κλείσουμε» περιέχεται όλη η ουσία των κυβερνητικών επιδιώξεων και των χειρισμών που προηγήθηκαν της συμφωνίας για την οποία κάποια στιγμή θα ερωτηθεί το ελληνικό Κοινοβούλιο.

Με άλλα λόγια ο κ. Τσίπρας ομολόγησε ότι στις προθέσεις του δεν ήταν να επιλύσει αλλά να «κλείσει» το ζήτημα με την ονομασία του κράτους των βόρειων γειτόνων μας οι οποίοι δεν θέλουν απλώς να λέγονται «Μακεδόνες» αλλά –κι εδώ ακριβώς είναι το επίδικο- επιδιώκουν συνάμα να εμφανίζονται ως κληρονόμοι της αρχαίας ελληνικής ιστορίας, αρνούμενοι την αδιαμφισβήτητη σλαβική εθνική τους καταγωγή.

Κατόπιν τούτου, μάλλον δεν πρέπει να προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση η κατηγορηματική ευκολία με την οποία ο Έλληνας πρωθυπουργός απέρριψε κάθε ενδεχόμενο να ερωτηθεί η Βουλή για το αν διαθέτει η κυβέρνησή του την απαραίτητη πολιτική νομιμοποίηση να δεσμεύσει τη χώρα σε ένα τόσο κρίσιμης σημασίας ζήτημα.

Θα ανέμενε κανείς ότι αν επρόκειτο για «μεγάλη διπλωματική νίκη», όπως ο ίδιος έσπευσε να χαρακτηρίσει το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης την οποία έκανε, να ήταν δική του η πρωτοβουλία για να πάει η συμφωνία στη Βουλή και να εισπράξει τα εύσημα για την υποτιθέμενη επιτυχή κατάληξη.

Παραδόξως, όμως, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Αντί να είναι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του οι επισπεύδοντες για την πανηγυρική επικύρωση της συμφωνίας από το Κοινοβούλιο, διαβλέπει κανείς μια προσπάθεια να παρακαμφθεί ο θεσμός του Κοινοβουλίου και να δημιουργηθούν τετελεσμένα με μόνη την υπογραφή του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά.

«Δεν βλέπω κανένα λόγο να βάλουμε εμπόδια στον εαυτό μας…», ισχυρίστηκε, εξάλλου, ο κ. Τσίπρας όταν ρωτήθηκε τόσο για την άρνησή του να ζητήσει κοινοβουλευτική έγκριση, όσο και για την πιθανότητα να ζητηθείηέκφρασητης λαϊκής ετυμηγορίας με την  προκήρυξη δημοψηφίσματος, όπως αντιστοίχως προτίθενται να κάνουν στην άλλη πλευρά των συνόρων.

Η προσχηματική επιχειρηματολογία που χρησιμοποιείται είναι οι συνταγματικοί τύποι. «Δεν προβλέπεται τέτοια διαδικασία και ο υπουργός των Εξωτερικών διαθέτει την εξουσία και την αρμοδιότητα να υπογράφει διακρατικές συμφωνίες», είναι ο αντίλογος. Αντίλογος που δεν λαμβάνει υπόψιν του ότι πέραν των τύπων, υπάρχει και η ουσία.

Η ουσία στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι ποτέ άλλοτε στο παρελθόν δεν δεσμεύτηκε η χώρα για κάτι τόσο σημαντικό χωρίς να ερωτηθεί η Βουλή των Ελλήνων. Και αυτή την ουσία δεν μπορεί να την παρακάμψει ο κ. Τσίπρας για να καλύψει τον κυβερνητικό εταίρο του Πάνο Καμμένο με τον οποίο έχουν «δέσει»τις πολιτικές τους τύχες.

Ο αμοραλισμός, ο οποίος αναδύεται από τη προφανή μεθόδευση που έχει επιλέξει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για να έχει «την πίττα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο», ας προβληματίσει όλους όσοι -από ωφελιμισμό ή αυταπάτη;- σπεύδουν να δώσουν άλλοθι στα παιδαριώδη πολιτικά παιχνίδια των κυβερνώντων που έχουν μοναδικό γνώμονα την –πάση θυσία- μακροημέρευση στην εξουσία.

Κακά τα ψέματα αυτή η συμφωνία δεν ήρθε για να επιλύσει το Μακεδονικό. Ήρθε για να επιχειρηθεί η διαβόητη αναδιάρθρωσητου πολιτικού σκηνικού, όπως ομολογείται από παράγοντες του κυβερνητικού χώρου. Ακόμη και ο ίδιος ο Τσίπρας, που είχε κάνει «παντιέρα» προ τριετίας τον όρο «αργυρώνητοι βουλευτές», τώρα επικαλείται εξασφαλισμένη πλειοψηφία υπέρ του αποτελέσματος της διαπραγμάτευσής του, χωρίς, ωστόσο, να επιζητεί την έκφρασή της.

Στην αξιωματική αντιπολίτευση αντελήφθησαν εγκαίρως τις σκοπιμότητες πίσω από τις κινήσεις των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης έλαβε τα μέτρα του, ξεκαθαρίζοντας εξαρχής τη θέση του με το «Όχι»στη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ. Στο Κίνημα Αλλαγής φαίνεται να αδυνατούν να αντιληφθούν ακόμη και τα προφανή. Και μάλλον θα χρειαστεί να δουν ξανά και ξανά το βίντεο με τη συνέντευξη του πρωθυπουργού στην ΕΡΤ για να αποφασίσουν τι θα κάνουν…

Εθνικές παραχωρήσεις για ένα… πινάκιο χρέους;

            Είναι παντελώς ακατανόητη η σπουδή με την οποία ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ επιμένουν στις προαναγγελίες για επερχόμενη λύση στο Σκοπιανό. Κατά έναν πολύ περίεργο τρόπο η ελληνική πλευρά εμφανίζεται ως να είμαστε εμείς οι επισπεύδοντες που πρέπει να βιαστούμε να συμβιβαστούμε με τους βόρειους γείτονες για «να μη χαθεί η ευκαιρία».

            Ποια «ευκαιρία», όμως, είναι αυτή; Και από πού ως πού επειγόμαστε εμείς να μη χαθεί; Η επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούν οι θιασώτες του δόγματος «λύση εδώ και τώρα» είναι σαθρή και μόνον με όρους πολιτικής εμμονής μπορεί να δικαιολογηθεί, αφού εκείνοι που την προωθούν προέρχονται κατά βάση από τις τάξεις όλων εκείνων που εδώ και χρόνια διατείνονταν ότι «δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε ακόμη και αν τους αναγνωρίσουμε ως σκέτη “Μακεδονία”».

            Για όποιον δεν τρέφει αυταπάτες, κατά τα 27 χρόνια τα οποία πέρασαν από τότε που, με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, επανήλθε στο προσκήνιο το μείζον ζήτημα της ονομασίας που θα λάβει το κρατίδιο των Σκοπίων, απεδείχθη ότι είχαν δίκιο όλοι όσοι από την πρώτη στιγμή επέμεναν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να συναινέσει στην ψευδεπίγραφη ονομασία που διεκδικούν οι γείτονες μας.

            Πως απεδείχθη; Με τις προ καιρού αποφάσεις του νυν πρωθυπουργού της ΠΓΔΜ Ζόραν Ζάεφ να αποσύρει τα αγάλματα που παρέπεμπαν στον Μεγαλέξανδρο και στην κλεψίτυπη ιστορία των αρχαίων Μακεδόνων και να αλλάξει ονόματα στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας του και στον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στα ελληνικά σύνορα.

Αν η Αθήνα, για περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα, δεν είχε απαρέγκλιτα επιμείνει ότι απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει συμβιβασμός αποτελεί η αφαίρεση όλων των ανιστόρητων και αλυτρωτικών συμβόλων, είναι βέβαιο ότι οι Σκοπιανοί θα συνέχιζαν να εμφανίζονται ως αποκλειστικοί κληρονόμοι των Μακεδόνων βασιλέων, ενώ και στα κυβερνητικά κτίρια των Σκοπίων θα κυμάτιζε ακόμη η εμβληματική σημαία της Βεργίνας που κατέβηκε μετά την ενδιάμεση συμφωνία του 1995.

Οι ισχυρισμοί ότι τάχατες η χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια «απώλεσε διπλωματικό κεφάλαιο» είναι παντελώς ανυπόστατοι. Κανένα διπλωματικό κεφάλαιο δεν απωλέσαμε ακόμη και όταν η επιμονή μας να χρησιμοποιείται διεθνώς η προσωρινή ονομασία FYROM προσέκρουε είτε σε κουτοπονηριές των γειτόνων μας είτε σε έλλειψη κατανόησης ή επίδειξη αδιαφορίας από ορισμένους (εντός ή εκτός εισαγωγικών) συμμάχους μας.

Το γεγονός ότι τα Σκόπια δεν μπήκαν στο ΝΑΤΟ το 2008, όπως διακαώς επιθυμούσαν υπερατλαντικοί παράγοντες, εξαιτίας της απειλής μας για «βέτο» δείχνει ότι η Ελλάδα διαθέτει ισχυρά διπλωματικά όπλα για να υπερασπιστεί τα ιστορικά της δίκαια. Το ίδιο ισχύει και για τον ευρωπαϊκό δρόμο των γειτόνων μας οι οποίοι πρέπει να καταλάβουν ότι η διαδρομή τους προς τις Βρυξέλλες περνάει υποχρεωτικά από την Αθήνα.

Άνευ αντικρίσματος είναι, εξάλλου, οι ισχυρισμοί ότι η μη εξεύρεση λύσης, όπως αυτής που θέλουν οι Σκοπιανοί –να τους λέμε εμείς όπως θέλουμε και αυτοί να έχουν διεθνώς άλλη ονομασία- διευκολύνει δήθεν την διείσδυση της ερντογανικής Τουρκίας στα Βαλκάνια. Αν, δηλαδή εμείς, χωρίς καμία άλλη προϋπόθεση, δεχθούμε να μπει ο προσδιορισμός «Βόρεια» (Servena), «Άνω» (Gorna) ή «Νέα» (Nova) πριν από τη λέξη «Μακεδονία» σε τί θα εμποδίσουμε την Άγκυρα να προσεγγίσει με τα Σκόπια;

Εξίσου έωλο είναι επίσης και το δήθεν επιχείρημα ότι εξαιτίας της εκκρεμότητας με το όνομα πλήττονται τα οικονομικά μας συμφέροντα επειδή δεν αναπτύσσονται οι οικονομικές σχέσεις των δύο χωρών. Οι πάμπολλες ελληνικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στη γείτονα, όπως και το σπίτι που έχει αποκτήσει ο πρωθυπουργός τους για να κάνει τα μπάνια του στη Χαλκιδική, συνιστούν αψευδείς μαρτυρίες ότι η εκκρεμότητα της ονομασίας δεν βλάπτει τα εθνικά συμφέροντα, όπως διατείνονται ορισμένοι.

Αλλά και αν δεχθούμε ότι στην προκειμένη περίπτωση μπλέκονται τα εθνικά με τα οικονομικά συμφέροντα, ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι οι οικονομικές επιπτώσεις οιουδήποτε γεγονότος είναι συνήθως πρόσκαιρες και αφορούν -στην χειρότερη περίπτωση- μια γενιά, ενώ οι εθνικές παραχωρήσεις μπορεί να αποδειχθούν αιώνιες και ανεπίστρεπτες.

Η τελευταία αυτή επισήμανση αποκτά ιδιαίτερη σημασία εξαιτίας του γεγονότος ότι η δικαιολογία η οποία παρασκηνιακά διακινείται για τη σπουδή του Μεγάρου Μαξίμου να συμβιβαστεί με τον Ζόραν Ζάεφ είναι ότι έχουν ληφθεί υποσχέσεις σύμφωνα με τις οποίες διεθνείς παράγοντες –από την Ευρώπη, αλλά και υπερατλαντικά- θα επιδείξουν μεγαλύτερη «γενναιοδωρία» στη διευθέτηση του χρέους, εάν και εφόσον εμείς «τα βρούμε» με τα Σκόπια.

Φημολογίες τέτοιου είδους, ωστόσο, είτε προέρχονται από την ίδια μήτρα που γέννησε τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες των νυν κυβερνώντων, τις οποίες βιώσαμε τόσο επώδυνα το 2015, είτε διαθέτουν ψήγματα αληθείας, δεν πρόκειται να γίνουν ανεκτές από τον ελληνικό λαό.

Είναι πασιφανές τόσο από το σύνολο των μετρήσεων της κοινής γνώμης που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα όσο και από τη μαζικότητα των συλλαλητηρίων που διεξήχθησαν ότι οι Έλληνες πολίτες μπορεί, εκόντες άκοντες, να ανέχτηκαν τη φτωχοποίηση που τους επεβλήθη, δεν είναι όμως διατεθειμένοι να ανεχτούν και το εθνικό ξεπούλημα για ένα… πινάκιο χρέους.

Ας το λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι κυβερνώντες. Και φυσικά όσοι τους σιγοντάρουν.