Πνίγουν ανθρώπους και οι... αντιμνημονιακές πλημμύρες!

            Η ανείπωτη τραγωδία της Μάνδρας, με τους τόσο πολλούς νεκρούς από τις καταστροφικές πλημμύρες, αναδεικνύει με τον πλέον δραματικό τρόπο την παροιμιώδη ανικανότητα που χαρακτηρίζει την ιστορικά πιο αδίστακτη πολιτική ομάδα που ανέλαβε ποτέ να διαχειριστεί τις τύχες των Ελλήνων.

            Όσο και αν πασχίζουν να υποστηρίξουν το αντίθετο κάθε λογής φερέφωνα και αβανταδόροι, τα ακραία καιρικά φαινόμενα, όπως και η κλιματική αλλαγή, δεν μπορεί να αποτελέσουν άλλοθι για την αποποίηση των εγκληματικών ευθυνών που επίσης δεν μπορεί να κρυφτούν πίσω από τον πάνδημο θρήνο για τα θύματα και τη θλίψη για τις μεγάλες καταστροφές.

            Πολύ περισσότερο δεν μπορούν οι επικοινωνιακοί χειρισμοί να κρύψουν τους πραγματικούς ενόχους που αντί να θέτουν τους εαυτούς τους στη διάθεση της Δικαιοσύνης, προκαλούν το κοινό αίσθημα με φθηνούς ελιγμούς που δεν είναι παρά στάχτη στα μάτια όσων αφελών εξακολουθούν να κατοικούν σε αυτή την από κάθε πλευρά πολύπαθη χώρα. 

            Πριν από τρία χρόνια η νεοεκλεγείσα, τότε, περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου και οι άνθρωποί της εγκαλούσαν με πρωτοφανές θράσος μέσα ενημέρωσης και αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις επειδή, κατά την εκτίμησή τους, δεν είχαν αντιδράσει για πολύ μικρότερης έντασης καταστροφές που είχαν συμβεί σε άλλη Περιφέρεια της χώρας, στη διοίκηση της οποίας συνέβαινε να μην ήταν... αντιμνημονιακοί (τάχατες) «επαναστάτες» του γλυκού νερού, όπως οι ίδιοι, που με μαγικό τρόπο εξαφάνιζαν τα προβλήματα.

            Μιλάμε, φυσικά, για την πολιτικό Ρένα Δούρου που με απίστευτη ελαφρότητα είχε κάνει προεκλογική καμπάνια προβάλλοντας τον μνημειώδη ισχυρισμό ότι «αλλιώς μαζεύει τα σκουπίδια ένας μνημονιακός και αλλιώς ένας αντιμνημονιακός» οδοκαθαριστής. Και, παρά ταύτα, οι ψηφοφόροι της Αττικής, αντί να πουν «όχι» στην καταφανή κοροϊδία, την επιβράβευσαν αναθέτοντάς της τις τύχες της μεγαλύτερης Περιφέρειας στην ελληνική Επικράτεια.

            Είναι η ίδια πολιτικός που πριν από δέκα ημέρες συγκάλεσε σύσκεψη για την αντιπλημμυρική προστασία της Δυτικής Αττικής και αντί να εντοπίσει τις χρόνιες, όπως λένε οι αρμόδιοι επιστήμονες, παθογένειες που έκαναν ευάλωτη την περιοχή στην πρώτη δυνατή νεροποντή, αρκέστηκε να εκδώσει επαινετικό δελτίο Τύπου ότι όλα έβαιναν καλώς. Και, άρα, δεν χρειαζόταν να γίνει κάτι το ιδιαίτερο.

            Όλα αυτά προφανώς επειδή με την εκλογή της κυρίας Δούρου δεν μπορούσε παρά και οι πλημμύρες να ακολουθούν την τύχη των σκουπιδιών. Και με τη σειρά τους να υποταχθούν στην αυτόματη... αντιμνημονιακή κατεύθυνση που πήρε η Περιφέρεια Αττικής. Όπως και ολόκληρη η χώρα που μερικούς μήνες αργότερα, ακολουθώντας τα ίδια μονοπάτια, έπεσε σχεδόν αμαχητί στα χέρια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οι οποίοι, με τον ίδιο ακριβώς απατηλό τρόπο, κέρδισαν την κυβερνητική εξουσία.

            Και τί δεν έγινε στη χώρα στα χρόνια που προηγήθηκαν μέχρι τον Μάιο του 2014 που η κυρία Δούρου εκλέχθηκε περιφερειάρχης; Η ίδια και οι ομοϊδεάτες εκμεταλλεύτηκαν πολιτικά κάθε υπαρκτό και ανύπαρκτο γεγονός, προλειαίνοντας το έδαφος και για τις βουλευτικές εκλογές που ακολουθήθηκαν τον Ιανουάριο του 2015. Λοιδόρησαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Σκύλευσαν νεκρούς. Έδωσαν καταφανώς ψεύτικες υποσχέσεις. Έκαναν σχεδόν παντού τα αντίθετα από εκείνα για τα οποία είχαν δεσμευτεί. Και, βεβαίως, έπεσαν έξω σε όλες τους τις προβλέψεις.

            Παρά ταύτα, ούτε τότε ούτε αργότερα, ανέλαβε κανείς κάποια ευθύνη. Και ακόμη τώρα, ουδείς δείχνει διάθεση να αναλάβει. Ούτε από την κυβέρνηση, ούτε από την φίλα προσκείμενη προς αυτήν αυτοδιοίκηση. Και, πάνω από όλα, κανείς δεν παραιτείται. Αντιθέτως, μάλιστα, με απύθμενη θρασύτητα προσπαθούν να μεταθέσουν τις εγκληματικές ευθύνες που τους βαρύνουν. Ευθύνες τόσο για ασυγχώρητη ανικανότητα. Όσο κυρίως για βαρύτατη αμέλεια στην άσκηση των καθηκόντων τους.

            Δεν μπορεί, για παράδειγμα, η κυρία Δούρου, να καταφεύγει στην προσχηματική υποβολή μηνυτήριας αναφοράς προς την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου και να ζητεί την παρέμβαση της Δικαιοσύνης για τις πλημμύρες στη Δυτική Αττική, όταν λίγες μέρες φωτογραφήθηκε να είναι προεδρεύουσα σε μια τέτοια σύσκεψη. Για ποιόν λόγο, άραγε, να παρέμβει η Δικαιοσύνη; Για να ελέγξει και να τιμωρήσει ποιον; 

            Αν υπήρχαν, πράγματι, κάποιοι άλλοι υπεύθυνοι για τα μπαζώματα των ρεμάτων, που, σύμφωνα με τους ειδικούς, ήταν η αιτία για την οποία προκλήθηκε η τεράστια καταστροφή, η περιφερειάρχης Αττικής δεν έπρεπε να τους είχε υποδείξει προτού γίνει το μεγάλο κακό και χαθούν τόσο άδικα τόσες ανθρώπινες ζωές;

            Τώρα, λοιπόν, είναι πολύ αργά για να εγκαλεί άλλους. Γι΄ αυτό και το μόνο που θα έπρεπε να κάνει η κυρία Δούρου είναι να αναλάβει τις ευθύνες της. Κατ΄ αρχάς, για τις αφελείς ελπίδες και τις φρούδες υποσχέσεις που καλλιέργησε προεκλογικά, ισχυριζόμενη ότι τάχατες η αντίθεση στο Μνημόνιο συνιστούσε πολιτική που θα άλλαζε μαγικά τα πράγματα. Και, κυρίως, για την ανικανότητα της να δώσει λύσεις στα μεγάλα προβλήματα της Περιφέρειας της οποίας -τύχη κακή- ηγείται.

            Μπορεί όντως τα περισσότερα από τα προβλήματα που υπάρχουν να αποτελούν κληρονομιά του παρελθόντος, αλλά η ίδια, όπως και το κόμμα από το οποίο προέρχεται, φέρουν βαρύτατες ευθύνες που θα τους καταλογίσουν οι πολίτες.  Όχι μόνον επειδή κορόιδεψαν με προεκλογικές (ψευτο-)αντιμνημονιακές διακηρύξεις, αλλά, πολύ περισσότερο, διότι εξακολουθούν ακόμη να κοροϊδεύουν. Σε όλα και για όλα!

Η Δούρου και η… ξεροκεφαλιά των γεγονότων

            Ο αφορισμός ότι «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» βρίσκει, νομίζω, την απόλυτη δικαίωσή του στα όσα ήρθαν τις τελευταίες ημέρες στη δημοσιότητα για τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας διοίκησης, υπό την κυρία Ρένα Δούρου, στην Περιφέρεια Αττικής.

            Δεν είναι μόνο το ζήτημα με τον διαγωνισμό για το συνεργείο καθαριότητας που είναι αλήθεια ότι είχε ξεκινήσει από την προηγούμενη διοίκηση Σγουρού, πλην, όμως, προχώρησε κανονικότατα επί των ημερών της νέας περιφερειάρχη, παρά τους συνειρμούς που μοιραία δημιουργούνται με τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών και την εκ των υστέρων προσπάθεια να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα.

Είναι κυρίως το ευρύτερο θέμα του προϋπολογισμού της Περιφέρειας Αττικής που εισηγήθηκαν οι συνεργάτες της κυρίας Δούρου και ψήφισε την περασμένη εβδομάδα το Περιφερειακό Συμβούλιο, υιοθετώντας, ουσιαστικά, με κάποιες μικροδιευθετήσεις κονδυλίων αμφίβολης αποτελεσματικότητας, το σχέδιο που είχε ετοιμάσει ο προκάτοχός της Γιάννης Σγουρός.

            «Ο άθλος της αναμόρφωσης μέρους του προϋπολογισμού πραγματοποιήθηκε μέσα σε 15 ημέρες και το σύνολο του κειμένου τους επόμενους τρεις μήνες θα ελεγχθεί γραμμή προς γραμμή», δικαιολογήθηκε, όπως διαβάζει κανείς στο σχετικό ρεπορτάζ που δημοσίευσε η «Αυγή», ο αρμόδιος αντιπεριφερειάρχης.

            Γιατί, αλήθεια, μόνον 15 μέρες; Οι περιφερειακές εκλογές που ανέδειξαν την κυρία Δούρου στο αξίωμά της έγιναν τον περασμένο Μάιο και οι πολίτες της Αττικής πείστηκαν από τις προεκλογικές εξαγγελίες της ότι η νέα περιφερειάρχης είχε έτοιμο πρόγραμμα που θα έφερνε από την πρώτη κιόλας μέρα τη μεγάλη ανατροπή στη μεγαλύτερη Περιφέρεια της χώρας.

            Η νέα περιφερειακή αρχή είχε όλο το καλοκαίρι μπροστά της για να προετοιμάσει τον δικό της προϋπολογισμό και επί σχεδόν δύο μήνες που είναι στα πράγματα, από το τέλος Αυγούστου που ορκίστηκε σε εκείνη την ιδιαίτερη τελετή στα Άνω Λιόσια, θα μπορούσε κάλλιστα να είχε φέρει τα πάνω κάτω, δρομολογώντας τις δικές της προτεραιότητες που περιείχε το πρόγραμμα που παρουσίασε στους πολίτες.

Οι δικαιολογίες ότι «ο προϋπολογισμός είναι μεταβατικός και θα αλλάξει στην πορεία» δείχνουν, αν μη τι άλλο, ένδεια επιχειρημάτων ικανών να δικαιολογήσουν τις προεκλογικές μεγαλοστομίες που τις παρέσυραν τα νερά που έπνιξαν τις προηγούμενες μέρες τις δυτικές συνοικίες της Αττικής και για τις οποίες ο προϋπολογισμός της κυρίας Δούρου, όπως άλλωστε και των ανθυποψηφίων της για να μην την αδικήσουμε ως προς αυτό, δεν είχε καμία ιδιαίτερη πρόνοια, κάτι που ίσως θα περίμενε ο ψηφοφόρος που έστειλε πριν από πέντε μήνες στην αντιπολίτευση τον κ. Σγουρό.

Αν η νέα περιφερειάρχης και οι συνεργάτες της δεν ήξεραν τα μεγάλα προβλήματα της έλλειψης αντιπλημμυρικής προστασίας οι γειτονιές που πνίγηκαν και γι΄ αυτό δεν ενέγραψαν αντίστοιχα κονδύλια για την αντιμετώπισή τους στον «αναμορφωμένο» προϋπολογισμό που κατήρτισαν, τόσο το χειρότερο γι΄ αυτούς.

Όπως και να έχει, όμως, αν, όπως μας πληροφόρησε, με άρθρο του στην «Αυγή», ο αρμόδιος αντιπεριφερειάρχης χρειάστηκαν δύο ολόκληροι μήνες για να ανακατανεμηθεί το… 10% των κονδυλίων μιας Περιφέρειας, της οποίας ο προϋπολογισμός είναι στην πραγματικότητα ένας μικρός «τυφλοσούρτης», εύκολα αναρωτιέται κανείς πόσα χρόνια χρειάζονται για να αλλάξει ο κρατικός προϋπολογισμός.

Και αυτή, αν θέλετε, είναι –πέρα από επικοινωνιακά αλυσοδέματα με τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών- η μεγάλη εικόνα που αναδεικνύεται από την όλη υπόθεση με τα δείγματα γραφής της νέας περιφερειάρχη Αττικής. Είναι η απόσταση που χωρίζει τα εύκολα προεκλογικά λόγια με τα μετεκλογικά έργα. Και που τα κάνει να συγκρούονται μεταξύ τους επειδή μεσολαβεί η αδυσώπητη πραγματικότητα.

Σύμφωνα, άλλωστε, με τη ρήση ενός παλαιού προέδρου των ΗΠΑ, που αργότερα αποδόθηκε και στον Γάλλο Φρανσουά Μιτεράν, «τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα…».

Στρεψοδικίες πελατειακού τύπου

            Από μια πρώτη ματιά, μπορεί και να μη διαφωνήσει κανείς με την άποψη των δημάρχων του ΣΥΡΙΖΑ και της περιφερειάρχη Ρένας Δούρου ότι για το σημερινό ξεχαρβάλωμα της δημόσιας διοίκησης ευθύνονται οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ που διόρισαν όλους αυτούς που υπηρετούν στον δημόσιο τομέα.

            Είναι, όμως, έτσι ακριβώς τα πράγματα; Με μια δεύτερη ματιά, μάλλον, όχι. Ιδίως όταν το επίδικο ξεχαρβάλωμα που επισημαίνουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αφορά την Τοπική Αυτοδιοίκηση, στην οποία, ευτυχώς ή δυστυχώς, εξουσία δεν άσκησαν μόνον δήμαρχοι από τον πάλαι ποτέ δικομματισμό.

            Σε δεκάδες δήμους όλης της χώρας, αυτοδύναμα ή σε συνεργασία, μια πλειάδα στελεχών που δεν ανήκαν ούτε στο ΠΑΣΟΚ ούτε στη ΝΔ άσκησαν –από την Ηγουμενίτσα ως την Καισαριανή και από τη Νίκαια ως την Καρδίτσα- διοίκηση για μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα. Και δεν νομίζω ότι κάποια από τις περιοχές αυτές μπορεί να θεωρηθεί «όαση διοικητικής ευρυθμίας» που να την διαφοροποιεί ριζικά από άλλες που τις διοίκησαν στελέχη του… επάρατου δικομματισμού.

            Λίγο ως πολύ, από την εξυπηρέτηση του πολίτη, πριν και μετά το Μνημόνιο, ως την διάρθρωση του προσωπικού και τις προσλήψεις, τα ίδια φαινόμενα συναντούσε κανείς τις τελευταίες δεκαετίες σε όλο το εύρος της Αυτοδιοίκησης, γεγονός που μάλλον μαρτυρά ότι στο περιγραφόμενο ξεχαρβάλωμα, όπου και όσο υπάρχει, δεν υπήρχαν «αποκλειστικότητες».

Για να μη θυμηθούμε δε και πόσοι από όσους σήμερα μιλούν για αυτό το «ξεχαρβάλωμα», μια χαρά υπηρέτησαν το «ξεχαρβαλωμένο» κράτος και μισθοδοτήθηκαν από αυτό. Και, μάλιστα, χωρίς να είναι από το… σόι του Μητσοτάκη. 

            Αλλά ακόμη και αν όλοι όσοι τώρα κήρυξαν την παντιέρα της αντίστασης στον έλεγχο νομιμότητας των δικαιολογητικών πρόσληψης είναι οι ίδιοι προσωπικώς άμεμπτοι και αμόλυντοι, με ποιο ηθικό, άραγε, δικαίωμα έταξαν τους εαυτούς τους σε ρόλο ασπίδας για να καλυφθούν οι τυχόν παράνομα και παράτυπα προσλήφθηκαν από τους ρουσφετολόγους προκατόχους τους;        

            Άκουγα αυτές τις μέρες έναν από τους «επαναστάτες» δημάρχους, που κατά δήλωσή του,δραστηριοποιείται τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στα δημοτικά πράγματα της περιοχής του, να ισχυρίζεται ότι τα φαινόμενα αδιαφάνειας στις προσλήψεις τα έχει καταγγείλει επανειλημμένα όταν ήταν στην αντιπολίτευση.

Μόνον, όμως, που ενώ, ακριβώς γι΄  αυτό, θα περίμενε κανείς να ήταν τώρα συνεπής με εκείνες τις καταγγελίες και να πρωταγωνιστεί στην εμπέδωση της νομιμότητας μιας και του δίνεται η ευκαιρία να κάνει πράξη τις αρχές και τις αξίες που διεκήρυσσε, εκείνος κατέφυγε σε στρεψόδικες αντιφάσεις.

Από εδώ το έφερνε, από εκεί το πήγαινε, την απορία για τον έλεγχο της νομιμότητας την άφηνε αναπάντητη. Μπέρδευε σκόπιμα το επίμαχο ζήτημα των πλαστών πιστοποιητικών με την αξιολόγηση –που είναι εντελώς διαφορετική διαδικασία- και τις απολύσεις που θέλει να κάνει η «μνημονιακή» κυβέρνηση.

Στην πραγματικότητα, δεν έβγαινε άκρη από τα λεγόμενα του, πέραν του ότι ήταν αποφασισμένος να προστατεύσει με κάθε μέσο και κάθε τρόπο τους «πελάτες» που κληρονόμησε από τους προκατόχους του και τώρα θεωρεί «δικούς» του, ίσως και γιατί οι περισσότεροι από αυτούς τον ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές, όπως ακριβώς είχαν ψηφίσει και όσους τους διόρισαν.

Δεν ξέρω αν το έχουν αντιληφθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν θέλουν να γίνουν… «μαγαζάτορες» απευθυνόμενοι στους ίδιους «πελάτες» με το ίδιο προϊόν που είχαν και οι προηγούμενοι, το ηθικό πλεονέκτημα που επιχειρούν να αποσπάσουν με τις διακηρύξεις του «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» αναιρείται εκ των πραγμάτων.

Στο τέλος – τέλος, πόσοι είναι οι παράνομοι που θα καλύψουν με την ασπίδα που θέλουν να δημιουργήσουν; Υπάρχουν εκατομμύρια περισσότεροι πολίτες σε τούτη τη χώρα που δεν παρανόμησαν, πολίτες που θέλουν ισονομία, διαφάνεια και έχουν την απαίτηση να πιάνουν τόπο οι δυσβάστακτοι φόροι που πληρώνουν.

Η αποδοκιμασία του «πάρτα όλα»

            Πριν επιχειρήσει κανείς να εξάγει ασφαλή συμπεράσματα από τα εκλογικά αποτελέσματα της Κυριακής, αξίζει, νομίζω, μια μακροσκοπική, έστω, επισκόπησή τους μέσα από κάποιες αξιοπρόσεκτες επισημάνσεις που αναιρούν τις εύκολες και μονοδιάστατες ερμηνείες που επιχειρούνται.

            Οι υποψήφιοι της Νέας Δημοκρατίας στις αυτοδιοικητικές εκλογές αναδείχθηκαν νικητές σε επτά από τις δεκατρείς Περιφέρειες, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται σε αυτές ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Απόστολος Τζιτζικώστας που κατέβηκε χωρίς γαλάζιο χρίσμα από ένα ανεξήγητο πείσμα. Την ίδια ώρα, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ κατατασσόταν πρώτος στις ευρωεκλογές σε οκτώ περιφέρειες.

Ακόμη και στην Ήπειρο, όπου ο γαλάζιος περιφερειάρχης εξελέγη με άνεση από τον πρώτο γύρο, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έδωσε το δικό του χρώμα στον εκλογικό χάρτη της περιοχής, όπως και στη Θεσσαλία, στη Δυτική Ελλάδα και στην Κρήτη, όπου οι υποψήφιοι του για τις Περιφέρειες δεν κατάφεραν καν να μπουν στον δεύτερο γύρο.

Στην μεγάλη πλειονότητα των Δήμων όλης της χώρας, από το Ηράκλειο της Κρήτης έως την Κηφισιά, όπου αναμετρήθηκαν τη δεύτερη Κυριακή εν ενεργεία δήμαρχοι, ηττήθηκαν κατά κράτος ακόμη και σε περιπτώσεις που είχαν ευδιάκριτο προβάδισμα από την πρώτη Κυριακή, καθώς, όπως φαίνεται, αντιμετώπιζαν τις ενωμένες αντιπολιτευόμενες δυνάμεις που ήθελαν να τερματίσουν την θητεία τους.

Να συνεχίσω; Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες που καταβαραθρώθηκαν  στις ευρωκάλπες, κατάφεραν να εκλέξουν δήμαρχο στη Λέσβο ένα δικό τους στέλεχος, τον πρώην βουλευτή Σπύρο Γαληνό. Όπως και το κόμμα Ένωση για την Πατρίδα και το Λαό του Βύρωνα Πολύδωρα, που μόλις που πέρασε το 1% πανελλαδικά, έχει να πανηγυρίζει για την εκλογή στον Δήμο του βουλευτή Νίκου Σταυρογιάννη.

Τι να πει κανείς, εξάλλου, και πώς να σχολιάσει το γεγονός ότι την ίδια περίοδο που εκτινάσσεται σε πανελλαδική κλίμα η Χρυσή Αυγή και ένα τμήμα του ελληνικού λαού επιμένει να επιβραβεύει τον ξενοφοβικό και ρατσιστικό λόγο του νεοναζιστικού μορφώματος, στον καλλικρατικό Δήμο της Ανδραβίδας στον οποίο ανήκει και η περιβόητη Νέα Μανωλάδα με τις «φράουλες της οργής», εκλέγεται δήμαρχος ο πρώτος μετανάστης, ο γιατρός Ναμπίλ Μοράντ που γεννήθηκε στη Συρία.

Γίνεται, λοιπόν, σαφές από όλα αυτά ότι το μήνυμα από τις τρεις κάλπες δεν είναι ένα και ενιαίο. Και μόνον όποιος εθελοτυφλεί μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι ο απόλυτος νικητής και κυρίαρχος, όταν ένα μεγάλο μέρος των πολιτών φαίνεται να έκαναν τις επιλογές τους με διαφορετικά κριτήρια, αλλού επιβραβεύοντας και αλλού αποδοκιμάζοντας πρόσωπα, αλλά και πολιτικές προτάσεις τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και σε ευρύτερη πανελλαδική διάσταση.

Το ηχηρότατο καμπανάκι, για παράδειγμα, που χτύπησε για τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα, τα οποία απώλεσαν σχεδόν δέκα ποσοστιαίες δυνάμεις από την εκλογική δύναμη που είχαν στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, δεν μπορεί να μην ακουστεί από τις ηγεσίες τους επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ, με ό,τι συνέβη στη χώρα την τελευταία διετία στη χώρα, δεν κατάφερε να υπερβεί τον πήχη του 27% που είχε από τις εκλογές του Ιουνίου του 2012.

Από την άλλη, η οριακή επικράτηση της Ρένας Δούρου στην Αττική, δεν μπορεί να κρύψει την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να επιλέξει αυτοδιοικητικά στελέχη με κύρος στις τοπικές κοινωνίες και να συσπειρώσει τις δυνάμεις εκείνες που τον έφεραν να οδηγεί την κούρσα των ευρωεκλογών και να αποσπά ένα σημαντικό προβάδισμα από τη Νέα Δημοκρατία. Με άλλα λόγια, το άκρως διχαστικό μήνυμα «τρεις κάλπες, μια ψήφος» απέτυχε παταγωδώς.

Όσο για τους μεγάλους χαμένους των ευρωεκλογών, τη ΔΗΜΑΡ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες, που εγκαταλείφθηκαν μαζικά από τους ψηφοφόρους τους, δύσκολα μπορεί να κρύψουν οι ηγεσίες τους ότι πλήρωσαν την έλλειψη σαφήνειας στο κυρίως ζητούμενο των εκλογών που δεν είναι -και δεν μπορεί να είναι- άλλο από την διατύπωση πρότασης για τη διακυβέρνηση της χώρας.

Συμπερασματικά, λοιπόν, φαίνεται ότι η κατακερματισμένη και παραζαλισμένη από την πολύχρονη κρίση ελληνική κοινωνία, ακόμη και όταν στέλνει, από Κυριακή σε Κυριακή, εντελώς διαφορετικά και σε αρκετό βαθμό αντιφατικά μηνύματα επιβράβευσης και αποδοκιμασίας, δείχνει ότι αναζητεί εναγωνίως προτάσεις εξόδου από τα σημερινά αδιέξοδα, χωρίς να ταυτίζεται, πλειοψηφικά τουλάχιστον, με τη μια ή την άλλη παράταξη.

Υπό αυτή την έννοια, αν κάποιος ηττήθηκε περισσότερο σε αυτές τις κάλπες είναι οι, εν πολλοίς αλαζονικές, λογικές του «πάρτα όλα» που διακατείχαν τις συνολικές επιλογές τόσο της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο, βεβαίως, και του μεγαλύτερου κυβερνητικού κόμματος.