Συνολικές προβολές σελίδας

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σπίρτζης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σπίρτζης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2017

Είναι το ψέμα «προνόμιο» των ευφυών ή των βλακών;

Mε δεδομένο τον καταιγισμό εικονικών ή πραγματικών παροχών στις οποίες καταφεύγει τελευταία η κυβέρνηση, θέτοντας στόχο να καταφέρει, κατά το κοινώς λεγόμενο, «να γυρίσει το παιχνίδι», ένα από τα συχνότερα ερωτήματα που τέθηκαν στα γιορτινά τραπέζια τούτων των ημερών ήταν αναμφισβήτητα ο πιθανός χρόνος των επόμενων εκλογών και ο εικαζόμενος νικητής τους.
Σε ένα τέτοιο τραπέζι, ένας από τους συνδαιτυμόνες παρέθεσε δύο πρόσφατες ακραίες απόπειρες εξαπάτησης μεγάλης μερίδας των πολιτών που, κατά την εκτίμησή του, μαρτυρούν τη διάθεση των κυβερνώντων να μετέλθουν όλα τα μέσα στη διάρκεια της μακράς προεκλογικής περιόδου που διανοίγεται μπροστά μας. Και οι δύο αφορούσαν το υπουργείο Υποδομών και τους εθνικούς δρόμους οι οποίοι, με τη βούλα και της σημερινής κυβέρνησης, έχουν ιδιωτικοποιηθεί ή, στην περίπτωση της Εγνατίας Οδού, βαίνουν ολοταχώς προς ιδιωτικοποίηση.
Κρούσμα πρώτο: Λίαν προσφάτως, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ονόματι Ιωάννης Θεοφύλακτος απηύθυνε -προφανώς με την άδεια του κόμματός του, αφού ο κανονισμός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας τους δεν επιτρέπει αυτενέργεια- επίκαιρη ερώτηση με θέμα: «Δημιουργία χώρων έκθεσης τοπικών προϊόντων στους Σταθμούς Εξυπηρέτησης Αυτοκινητιστών (Σ.Ε.Α.)».
Στη συζήτηση που διεξήχθη, ο εκλεγόμενος στην Κοζάνη βουλευτής αφού λιβάνισε την κυβέρνηση, που ολοκλήρωσε τους μεγάλους οδικούς άξονες, διατύπωσε το παράπονο κάποιων από τους ψηφοφόρους του που ήταν το εξής: Στους νέες οδούς δεν επιτρέπεται πλέον σε παραγωγούς να πωλούν στην άκρη του δρόμου τα προϊόντα τους (πατάτες, καρπούζια, μήλα, κολοκύθες, κ.α.), όπως γινόταν παλαιότερα που οι οδηγοί υποχρεώνονταν να ακολουθούν συγκεκριμένες επαρχιακές διαδρομές ώστε να μπαίνουν σε χωριά και κωμοπόλεις για να πιουν καφέ και να τρώνε σουβλάκια. 
Ποιο ήταν το αίτημα του βουλευτή; Να τους αφήσει η κυβέρνηση να στήσουν πάγκους όχι στην άκρη του δρόμου –πάλι καλά, δηλαδή…- αλλά μέσα στους ΣΕΑ, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι πρόκειται για χώρους των οποίων την  αποκλειστική εκμετάλλευση έχουν οι λεγόμενοι «παραχωρησιούχοι». Ποια ήταν η απάντηση της κυβέρνησης προς τον ΣΥΡΙΖΑίο κ. Θεοφύλακτο; Ο προερχόμενος από τους ΑΝΕΛ υφυπουργός Νικόλαος Μαυραγάνης δεν είχε καμία δυσκολία να συμφωνήσει με το αίτημα, αν και ομολόγησε ότι δεν είναι κυβερνητική αρμοδιότητα η εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου.
«Είμαι απόλυτα σύμφωνος», είπε στην πρωτολογία και επανέλαβε στη δευτερολογία. Αλλά δεν έμεινε εκεί. Έσπευσε, όμως, να υπενθυμίσει «ότι οι παραχωρησιούχοι ανά την Ελλάδα έχουν στα χέρια τους κάποιες συμβατικές υποχρεώσεις, που έρχονται από το παρελθόν από άλλες κυβερνήσεις και από άλλες πολιτικές καταστάσεις». Και , ως εκ τούτου δήλωσε ότι «δεν είναι βέβαιος αν (μπορεί να στηθούν πάγκοι) σε κάθε ΣΕΑ». Για να μην απογοητεύσει, όμως, τον βουλευτή, πρόσθεσε ότι (δήθεν) μπορεί να γίνει εξαίρεση  στην (πολύπαθη, όπως θα δούμε και στη συνέχεια) Εγνατία Οδό.
Κρούσμα δεύτερο: Ένα μήνα μετά, ο κ. Θεοφύλακτος και άλλοι συνάδελφοί του έστηναν χορούς και πανηγύρια σε πόλεις και χωριά της ευρύτερης Βορείου Ελλάδος για να πανηγυρίσουν όχι πλέον για τα τοπικά προϊόντα που θα μπουν στους ΣΕΑ αλλά για την καινούργια υπόσχεση περί απαλλαγής των κατοίκων ένδεκα δήμων από την πληρωμή διοδίων σε διάφορους σταθμούς της Εγνατίας Οδού.
Στη Θεσπρωτία, που περιλήφθηκε ολόκληρη, και στο Μέτσοβο, που ήταν ο μόνος δήμος από την περιοχή των Ιωαννίνων, του οποίου οι κάτοικοι του υποτίθεται ότι θα ήταν μεταξύ των απαλλασσομένων, μόνον σημαιοστολισμοί δεν διατάχθηκαν για να πανηγυριστεί το μέγα γεγονός. Από τους τοπικούς ΣΥΡΙΖΑίους, φυσικά, και όσους αφελείς ακόμη τους πιστεύουν.
Η υπουργική απόφαση για την ελεύθερη διέλευση που δημοσιεύτηκε στις 30 Νοεμβρίου προέβλεπε τη δημιουργία ηλεκτρονικής πλατφόρμας στην οποία όσοι πληρούν τις προϋποθέσεις μπορούν να εγγράφονται για να τύχουν της απαλλαγής. Μόνον, όμως, που πριν καλά – καλά γίνουν οι πρώτες εγγραφές, η απόπειρα εξαπάτησης των βορειοελλαδιτών αποκαλύφθηκε. Κι αυτό διότι υπήρξαν αντιδράσεις από τους «τροϊκανούς» αλλά και από τους κυβερνητικούς αξιωματούχους που είναι επιφορτισμένοι με τις ιδιωτικοποιήσεις και έχουν αναλάβει ρητή δέσμευση ότι η Εγνατία θα είναι μεταξύ των πρώτων οργανισμών που θα περάσουν σε ιδιωτικά χέρια.
Εκούσα άκουσα, λοιπόν, η συνήθως κλαίουσα πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υποδομών και ο κ. Χρήστος Σπίρτζης προσωπικά, άλλαξαν ρότα: «Αποτελεί ευθύνη του ΤΑΙΠΕΔ η διάρκεια της απαλλαγής από την πληρωμή διοδίων», διευκρίνιζαν. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σε απλά ελληνικά το εξής: «Εμείς θέλαμε να σας απαλλάξουμε από τα διόδια, αλλά, επειδή οι δρόμοι δεν είναι δικοί μας, θα αποφασίσουν γι΄ αυτό οι νέοι ιδιοκτήτες…». Θα μπορούσαν να προσθέσουν και το «εμείς κάναμε ένα μικρό μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα στην αλήστου μνήμης δημόσια Εγνατία», αλλά δεν το είπαν. Και δεν το είπαν γιατί πιστεύουν ότι οι εξαπατημένοι –είτε είναι παραγωγοί που θα έβαζαν τα προϊόντα τους στους ΣΕΑ είτε οδηγοί που θα γλύτωναν τα διόδια- δεν θα επηρεαστούν από την αθέτηση δύο νέων υποσχέσεων. Οι μόνες είναι, άλλωστε;
Βλέπετε οι κυβερνώντες –ενδεχομένως και εξαιτίας της μάλλον ανέφελης τριετούς παραμονής στην εξουσία που συμπληρώνουν πολύ σύντομα- περνούν τους εαυτούς τους για ευφυείς. Και όλους εμάς τους υπολοίπους για βλάκες. Είναι όμως έτσι; Οι απόψεις διίστανται. Και αυτό συνέβη και στην ομήγυρη που διημείφθη η συζήτηση για τα δύο προαναφερόμενα πρόσφατα κρούσματα εξαπάτησης.
Ένας από τους συνδαιτυμόνες, ωστόσο, επικαλούμενος το γραμμένο στην καθαρεύουσα μνημειώδες δοκίμιο του Ευάγγελου Λεμπέση υπό τον τίτλο «Η Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών εν τω Συγχρόνω Βίω» (το οποίο δημοσιεύτηκε πριν από 76 χρόνια και αυτή την περίοδο μεταφέρεται με επιτυχία στο θέατρο σε μια πρωτότυπη παράσταση που σκηνοθετεί ο Σταμάτης Κραουνάκης) επέμεινε ότι η απάτη -δηλαδή «η αποσιώπησις της αληθείας ή η παράστασις ψευδών πραγμάτων ως αληθών»- είναι ίδιον των βλακών. Οι οποίοι επιλέγουν να δώσουν τη μάχη με «τα πνευματικώς ευκολότερα και συνεπώς ανηθικότερα όπλα» που είναι «το ψεύδος, η διαστροφή, η ραδιουργία και η συκοφαντία».
Όπως χαρακτηριστικά επιχειρηματολογεί ο συγγραφέας Λεμπέσης (και επαναλαμβάνει από σκηνής ο εκπληκτικός πρωταγωνιστής της παράστασης στο Θέατρο «Ιλίσια Βολανάκης»), ο βλαξ καταφεύγει στην απάτη «ως διανοητικώς ευκολώτερον μέσον», καθώς «στερούμενος ευφυΐας, είναι ανίκανος να μεταχειρισθή έντιμα μέσα», τα οποία «ως δυσκολώτερα, χρησιμοποιεί μόνον ο κεκτημένος πραγματικήν ατομικήν αξίαν».

Παρά τη σαφή άποψη του συγγραφέα, ωστόσο, το ερώτημα για το αν το ψέμα αποτελεί προνόμιο των ευφυών ή των βλακών παραμένει μάλλον αναπάντητο. Όπως φυσικά και το ποιοι επικρατούν στο τέλος: οι ευφυείς ή οι (κατά τεκμήριο πολυπληθέστεροι) βλάκες;

Πέμπτη 4 Μαΐου 2017

Οι Επιστήμες σηκώνουν ψηλά τα χέρια



«Φυσικά διαφωνούσαμε, αλλά είναι κάτι που γίνεται στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και την Αμερική. Άρα, μπορούμε να το δούμε ως εκσυγχρονισμό», ήταν τα λόγια με τα οποία ο υπουργός Οικονομίας Δημήτρης Παπαδημητρίου ανακοίνωσε τα ξημερώματα της Τρίτης τη συμφωνία της κυβέρνησης στην απαίτηση της τρόικας να μπορεί να ανοίγουν τα καταστήματα περισσότερες Κυριακές και σε περισσότερες περιοχές.
Η συγκεκριμένη δήλωση του αμερικανοθρεμμένου καθηγητή δεν εξέπληξε πολλούς. Και η πιθανότερη εξήγηση είναι επειδή αποτελεί μάλλον την επιτομή της σχιζοφρενούς κατάστασης που παρακολουθούμε επί δύο και πλέον χρόνια να εκτυλίσσεται στις αποκαλούμενες «διαπραγματεύσεις» που διεξάγονται ανάμεσα στα κυβερνητικά στελέχη και στους εκπροσώπους των εταίρων και δανειστών της χώρας.
Γίναμε επανειλημμένα μάρτυρες πολύμηνων ψευτοηρωισμών για δήθεν «κόκκινες γραμμές» που είναι τάχατες απαραβίαστες. «Ούτε ένα ευρώ», έδωσε τον τόνο ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Επέλεξε μάλιστα να το κάνει με μια επετειακή συνέντευξη την οποία έδωσε στις 25 Ιανουαρίου που έκλεινε δύο χρόνια στη διακυβέρνηση. Ίσως για να… τιμήσει τον -γεμάτο (αυτ)απάτες- τρόπο με τον οποίο ανήλθε στην εξουσία.
Το είπε έτσι απλά και τόσο κατηγορηματικά. Και ας ξέραμε όλοι ότι τα μέτρα των 3,6 δισ. ευρώ που ήθελε το ΔΝΤ ήταν στο τραπέζι. Και ότι η κυβέρνηση θα τα υιοθετούσε μόλις προλειαινόταν το έδαφος στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Ή, μάλλον, όταν ζόριζαν πολύ τα πράγματα και έφτανε η ώρα να αναχωρήσει από την Αθήνα η Ντέλια Βελκουλέσκου αφού προηγουμένως θα υπαγόρευε τους όρους της συμφωνίας. 
Αίφνης, τότε, οι τάχατες σκληροί διαπραγματευτές –Σκουρλέτηδες, Σπίρτζηδες και λοιποί αμύντορες της κλαψουρίζουσας προσκόλλησης στις καρέκλες- ανακαλύπτουν ότι «δεν τρέχει και τίποτε…» με μια ακόμη κωλοτούμπα. Είναι, άλλωστε, τόσο ατέλειωτη η σειρά των υπαναχωρήσεων, που τόσες και τόσες άλλες φορές έχουν κάνει, ώστε μια, δύο ή τρεις επιπλέον δεν κάνουν μεγάλη διαφορά. 
Με χαρακτηριστική ευκολία προσφεύγουν σε ισχυρισμούς ότι όλα αυτά τα οποία ζητούσαν οι δανειστές και εκείνοι –υποτίθεται ότι -  αντιστέκονταν, «δεν είναι παρά ρυθμίσεις και διευθετήσεις που συμβαίνουν και αλλού…». Και το εξοργιστικότερο; Όχι μόνον δεν έχουν δυσκολία να υιοθετήσουν μέτρα, με τα οποία, πάντως, δηλώνουν ότι εξακολουθούν να διαφωνούν, αλλά μπορούν και τα υιοθετούν, παριστάνοντας, μάλιστα, και τους… εκσυγχρονιστές!
Αν και τα πράγματα μοιάζουν, εκ πρώτης, πολύ απλά και η τακτική των κυβερνώντων έχει καταλήξει να είναι αρκετά προβλέψιμη, όλες οι αμέτρητες παλινωδίες που έχουν καταγραφεί από τον Ιανουάριο του 2015, συνιστούν ένα μάλλον πιο σύνθετο φαινόμενο που χρήζει μελέτης από διεπιστημονικές ομάδες ειδικών οι οποίοι θα πρέπει να αναλύσουν τη μάλλον παγκόσμια πρωτοτυπία με την οποία είμαστε αντιμέτωποι οι Έλληνες πολίτες.
Διότι, όσο και αν συμβιβαστεί κανείς με την ιδέα ότι λαϊκιστές πολιτικοί που παριστάνουν τους εκσυγχρονιστές συναντώνται παντού, εκείνο που θα παραμείνει ανυπέρβλητο επίτευγμα της παρέας του κ. Τσίπρα είναι η μοναδική… ικανότητα να έχει πέσει έξω σε όλες τις εκτιμήσεις που έχει κάνει. Και, πολύ περισσότερο, η άνεση με την οποία μπορεί να τις μεταβάλει, ανάλογα με τη συγκυρία.
Ο κατάλογος με τα κρούσματα  δυσαρμονίας λόγων και έργων είναι πολύ μακρύς. Από τις προφητείες για την «Ευρώπη που αλλάζει» έως τις φαντασιώσεις ότι «θα μας παρακαλούν να μας δανείσουν». Από την έκφραση προτίμησης στην επικράτηση του Μάρτιν Σουλτς στη Γερμανία έως το πρόσφατο γλείψιμο στη Μέρκελ και στον Σόιμπλε. Από τους ισχυρισμούς ότι η πάταξη του λαθρεμπορίου στον καπνό και στα καύσιμα αρκούσε για να χρηματοδοτηθεί το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης έως τη νομοθετική διαγραφή προστίμων στην εταιρεία του Ιβάν Σαββίδη. Από τις διαχρονικές καταγγελίες κατά του πελατειακού κράτους έως το βόλεμα σχεδόν κάθε δικού τους παιδιού. 
Τι να θυμηθούμε και τι να ξεχάσουμε; Τις παραιτήσεις που θα υπέβαλλαν υπουργοί αν μειωνόταν το αφορολόγητο; Την αύξηση του κατώτατου μισθού που ψηφίστηκε από τη Βουλή και ποτέ δεν εφαρμόστηκε; Τα σκισμένα Μνημόνια ή το καταρρακωμένο δημοψήφισμα; Τη συμμετοχή του κ. Τσίπρα στις συνόδους των σοσιαλδημοκρατών με τους οποίους διαφωνεί; Τις επιθέσεις στο Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής όταν δεν βγάζει εκθέσεις της αρεσκείας τους; Την κατάσταση στη Δικαιοσύνη; Τα όσα συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο; Τον τραγέλαφο με τις τηλεοπτικές άδειες; 
Μπορεί η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να μην είναι η πρώτη στην εγχώρια ιστορία που δεν έχει εκπληρώσει τις υποσχέσεις που έδωσε προεκλογικά. Είναι, ωστόσο, η μοναδική, ίσως και στα παγκόσμια χρονικά των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων, που συνεχίζει ακάθεκτη να ασκεί εξουσία υιοθετώντας πολιτικές με τις οποίες σχεδόν στερεότυπα λέει ότι διαφωνεί. 
Γι΄ αυτό και χρειάζονται σοβαρές μελέτες. Εκτός πια και αν ακόμη και οι (συμβατικές, τουλάχιστον) Επιστήμες... σηκώσουν ψηλά τα χέρια. Η Πολιτική Επιστήμη, πάντως, είναι σίγουρα ανεπαρκής για να δώσει εξηγήσεις. Θα χρειαστεί και τη συνδρομή άλλων.

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2016

Ανασχηματισμός σε μια «κανονική» χώρα



Αν ο Αλέξης Τσίπρας ήταν «κανονικός» πρωθυπουργός σε μια «κανονική» χώρα, αυτήν την περίοδο, καθώς συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τον σχηματισμό της κυβέρνησής του και ετοιμάζεται, κατά τα φαινόμενα, ο πρώτος ανασχηματισμός της, θα έκανε μια μάλλον αυτονόητη κίνηση: θα αξιολογούσε ένα προς ένα τα κυβερνητικά στελέχη, πριν πάρει τις οριστικές αποφάσεις του για το ποιους θα διατηρήσει στις θέσεις τους και ποιους θα στείλει στα σπίτια τους.
            Αν ήθελε, μάλιστα, να είναι ακριβοδίκαιος και να μην αδικήσει κανέναν, θα έκανε, προς την ίδια κατεύθυνση, μια επιπλέον κίνηση που θα ήταν να ζητήσει από καθέναν υπουργό και υφυπουργό να γράψει σε μια κόλλα χαρτιού τα επιτεύγματα της 12μηνης θητείας του. Και για την ακρίβεια, θα καλούσε τον καθένα να απαριθμήσει τα προβλήματα στον τομέα της αρμοδιότητάς του που έλυσε σε αυτό διάστημα. Έτσι ώστε να φανεί η αποτελεσματικότητα ενός εκάστου και πόσο δικαίωσε τον τίτλο του «υπουργού» που στην ελληνική γλώσσα σημαίνει «υπηρέτης του λαού».
            Θα είχε, δε, τεράστιο ενδιαφέρον όλα αυτά τα απολογιστικά γραπτά των υπουργών και των υφυπουργών να έβλεπαν το φως της δημοσιότητας. Και, έτσι, να πληροφορούμαστε όλοι εμείς οι άγρια φορολογούμενοι έλληνες πολίτες για το κατά πόσο αξίζουν οι θυσίες στις οποίες υποβαλλόμαστε προκειμένου να συντηρηθεί όλος αυτός ο κυβερνητικός μηχανισμός. Με τους συμβούλους, τους μετακλητούς και τους αποσπασμένους υπαλλήλους, όπως και τους λοιπούς κάθε λογής παρατρεχάμενους που στελεχώνουν τα υπουργικά γραφεία.
            Ποιός, αλήθεια, δεν θα ήθελε να μάθει πόσα κρεβάτια σε εντατικές νοσοκομείων κατάφερε να ανοίξει ο «πολύς» Παύλος Πολάκης στα διαλείμματα των διαδικτυακών καβγάδων που στήνει σε κάθε ευκαιρία και με κάθε αφορμή; Ποιός δεν έχει απορία αν προχώρησε το σχέδιο της Θεανώς Φωτίου για τις συνταγές με τα γεμιστά και τις μαρμελάδες. Ή αν απέδωσε το εγχείρημα του Δημήτρη Μάρδα για εξεύρεση επενδυτών στα hot spot με τους Σύρους πρόσφυγες;
Θα είχε αξία να μαθαίναμε πόσες αποκρατικοποιήσεις απέτρεψε ο Πάνος Σκουρλέτης και πόσες φορές βούρκωσε ο Χρίστος Σπίρτζης. Πόσους επενδυτές έφερε ο Γιώργος Σταθάκης και αν αυτοί που έδιωξε ήταν λιγότεροι ή περισσότεροι. Πόσους φίλους απέκτησε η Ελλάδα τον ένα χρόνο που έχει επικεφαλής της διπλωματίας της τον Νίκο Κοτζιά. Τι άλλο εκτός από τη γκάφα με το Ολοκαύτωμα έκανε όλο αυτό το διάστημα ο υφυπουργός Θεοδόσης Πελεγρίνης. Πόσα φουγάρα άναψε η αρμόδια για τη Βιομηχανία Θεοδώρα Τζάκρη και αν είναι εκείνη που πρέπει να τιμηθεί από το βουλγαρικό κράτος για την ανάπτυξη που τους πήγε. Τι πρόσφερε στη Μακεδονία και στη Θράκη η Μαρία Κόλλια – Τσαρούχα. Και πόσο καλά πέρασε το κυβερνητικό του δωδεκάμηνο ο Γιάννης Μπαλάφας, και αν αδικήθηκε η Μαρίνα Χρυσοβελώνη που μπήκε αργότερα στο κυβερνητικό σχήμα.
Πέραν, όμως, από την πλάκα που μπορεί να κάνει κανείς με κάποιες από τις ουκ ολίγες διασκεδαστικές φιγούρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ –του… «χιουμορίστα» υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου μη εξαιρουμένου- θα είχε ειλικρινά μεγάλη σημασία αν ο κ. Τσίπρας αποφάσιζε να περάσει από κρησάρα τους συνεργάτες του στο υπουργικό συμβούλιο. Άλλωστε, με δεδομένο ότι, δυστυχώς, το μοναδικό σχέδιο για τη χώρα εξακολουθεί να είναι το Μνημόνιο και μόνο το Μνημόνιο, το έργο του θα ήταν είναι μάλλον πολύ εύκολο.
            Παίρνοντας μία προς μία τις μνημονιακές δεσμεύσεις, που ανέλαβε μετά το «Όχι» που έπεισε τον ελληνικό λαό να ψηφίσει στο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, ο πρωθυπουργός θα μπορούσε χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες να βρει τι έκαναν οι υπουργοί του, οι οποίοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Σε εκείνους που, έστω σέρνοντας τα πόδια τους, προωθούν που και που καμία μεταρρύθμιση για να μη χάσουμε τις δόσεις των ευρωπαϊκών δανεικών. Και στους άλλους που βάζουν εμπόδια σε κάθε τι που δεν έχει βόλεμα για φίλους και κολλητούς.  
Παρά ταύτα, δεν πρέπει να τρέφονται αυταπάτες. Διότι το πιθανότερο είναι ο κ. Τσίπρας δεν θα μπει στον κόπο να αξιολογήσει όσους πλαισιώνουν την κυβέρνησή του. Και δεν θα το κάνει επειδή τα κριτήρια με τα οποία σχημάτισε τις δύο πρώτες κυβερνήσεις του είναι όμοια και απαράλλακτα με εκείνα με τα οποία πολιτεύθηκαν όλοι όσοι εκείνος επέλεξε να έχει στο υπουργικό συμβούλιο: δηλαδή η παρέα, το κολλητηλίκι και η ικανοποίηση της πελατείας.
Στον αντίλογο, τον οποίο θα σπεύσουν ορισμένοι να προβάλλουν με το επιχείρημα ότι δεν είναι πρωτοφανή τα φαινόμενα αυτού του είδους, η απάντηση είναι απλή: Όντως, μπορεί κανείς να βρει αρκετές ομοιότητες με καταστάσεις του παρελθόντος. Δύσκολα, ωστόσο, θα βρει ιστορική αντιστοίχηση σε όλον αυτόν τον ακραίο συνδυασμό αρνητικών στοιχείων που συνθέτουν το υφιστάμενο κυβερνητικό σχήμα. Και που, κατά πάσα βεβαιότητα, θα συνθέτουν και αυτό που, αργά ή γρήγορα, θα το αντικαταστήσει.
Κακά τα ψέματα, άλλωστε, η χώρα θέλει ακόμη χρόνο για να επιστρέψει στην κανονικότητα. Στη νέα, βεβαίως, κανονικότητα που θα προκύψει ως γενικά παραδεκτή αναγκαιότητα οψέποτε κλείσουν οι λογαριασμοί με το παρελθόν και γίνει εθνικό συλλογικό όραμα το νέο ξεκίνημα.

Πέμπτη 14 Απριλίου 2016

Χωρίς τσίπα!




Ποιον να πάρεις; Και ποιον να αφήσεις; Για τους υπουργούς που επέλεξε ο Αλέξης Τσίπρας τα ερωτήματα που με απασχολούν, καθώς αισθάνομαι ότι τα κυβερνητικά στελέχη μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους που φαίνεται να είναι όλοι τους «κατ΄ εικόνα και καθ‘  ομοίωση» εκείνου ο οποίος τους διόρισε και είναι ο πρώτος διδάξας τις παλινωδίες.
Ιδίως μετά τις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου, παρατηρείται μια απόλυτη ομογενοποίηση των χαρακτηριστικών που διέπουν τους κυβερνώντες. Σαν να τους πέρασε ο Αλέξης Τσίπρας από μια εξονυχιστική «οντισιόν» και να τους επέβαλε να συμπεριφέρονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι λένε, λίγο ως πολύ, με την ίδια ευκολία, τα ίδια, πάνω κάτω, ψέματα: «η τρόικα εσωτερικού που, σε αγαστή συνεργασία με την ψυχορραγούσα διαπλοκή, δεν μας αφήνει να κυβερνήσουμε», «το κακό ΔΝΤ που μας εμποδίζει να αλλάξουμε την Ευρώπη» και άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια.
Το εξοργιστικότερο, μάλιστα, είναι ότι δε δείχνουν να διαθέτουν ίχνος πολιτικής ευθιξίας, τέτοιο που, όπως ισχύει διεθνώς, επιβάλει -σε έναν, έστω- να αναλάβει κάποιος το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί για την εξακολουθητική εξαπάτηση στην οποία επιδίδονται.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς και τι να μην ξεχάσει; Τον Δρίτσα ο οποίος ξεφτιλίζεται με τα «είπα – ξείπα» για την παραχώρηση του ΟΛΠ στους Κινέζους; Ή τον Μάρδα που ανακαλύπτει πρόσφυγες επενδυτές μέσα από το ψαχτήρι της google;
Τον Κοντονή που ταπεινώνεται μπροστά στους παράγοντες του ποδοσφαίρου που μπαίνουν στο Μαξίμου από την πίσω πόρτα; Ή τον Τόσκα, ο οποίος δηλώνει ότι, ως δάσκαλος στρατηγικής, εντοπίζει τους… μελλοντικούς τζιχαντιστές, αλλά αδυνατεί να ασκήσει τα στοιχειώδη καθήκοντα για τα οποία ορκίστηκε υπουργός και προτιμά να κλείνει τα μάτια για τις αρμοδιότητες προστασίας των πολιτών που του έχουν ανατεθεί;
Τον Φίλη που όσο και αν προσπαθεί δεν καταφέρνει να κρυφθεί πίσω από τις (ν)τροπολογίες που τον υποχρεώνουν να συνυπογράψει; Ή τον Σπίρτζη με τα κροκοδείλια δάκρια που χύνει για τις αποκρατικοποιήσεις με τις οποίες υποτίθεται ότι διαφωνεί;
Θα μπορούσα να συνεχίσω μέχρι εξαντλήσεως του υπουργικού καταλόγου, αλλά δεν έχει νόημα. Είναι, άλλωστε, τόσο πολλοί, αλλά και τόσο ίδιοι εκείνοι που, ο ένας μετά τον άλλο, γελοιοποιούνται στα μάτια της κοινής γνώμης με όσα λένε ή κάνουν, χωρίς, όπως φαίνεται, σε κανέναν να περνάει από τον νου ότι μπορεί να αφήσει την υπουργική καρέκλα αναλαμβάνοντας την ευθύνη για μια πράξη ή μια παράλειψη.
Το μεγαλύτερο δυστύχημα, όμως, δεν είναι τόσο ότι με όλα όσα συμβαίνουν ούτε ένας δεν νοιώθει την ευαισθησία ή και την ανάγκη να παραιτηθεί για λόγους ευθιξίας. Είναι, πολύ περισσότερο, που κανείς από την κυβερνητική ηγεσία δεν τους ζητεί να το κάνουν.
Σκεφτείτε, δηλαδή, ότι με όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους 15 μήνες, ο μόνος από τον οποίο ζητήθηκε να παραιτηθεί ήταν κείνος ο άμοιρος υφυπουργός Υποδομών Παναγιώτης Σγουρίδης που το… έγκλημα καθοσιώσεως για το οποίο πήρε την άγουσα εκτός κυβέρνησης ήταν ότι παραδέχτηκε δημοσίως πως προεκλογικά είχαν δοθεί από τον κ. Τσίπρα υποσχέσεις στους αγρότες που ήταν αδύνατο να εκπληρωθούν.
Για τόσες άλλες αστοχίες, ου μην αλλά και απροκάλυπτες ψευτιές που ειπώθηκαν, ακόμη και μετά τις εκλογές, δεν αποδόθηκε η παραμικρή ευθύνη σε κανέναν. Γι΄ αυτό προφανώς και δεν είναι λίγοι στην κυβέρνηση εκείνοι που συνεχίζουν να ψεύδονται ασυστόλως, όντας βέβαιοι ότι δεν πρόκειται να υποστούν την παραμικρή συνέπεια.
Πάρτε, για παράδειγμα, τον φοβερό και τρομερό Κατρούγκαλο ο οποίος εξακολουθεί με αβυσσαλέο θράσος να εγκαλεί τα μέσα ενημέρωσης για παραπληροφόρηση επειδή δεν καταπίνουν αμάσητη την άθλια προπαγάνδα ότι, ενώ θα περικοπεί η συνολική δαπάνη του Ασφαλιστικού κατά τουλάχιστον 1,8 δισ. ευρώ, εκείνος –ως άλλος Χριστός στον γάμο εν Κανά- θα πετύχει να δοθούν αυξήσεις στις συντάξεις!
Δεν σας κρύβω ότι την  ώρα που τον παρακολουθούσα στη συνέντευξη της περασμένης Τρίτης να ισχυρίζεται ότι «για το 80% των μισθωτών, οι νέες συντάξεις είναι υψηλότερες από τις σημερινές», προς στιγμήν κάμφθηκα. Σκέφθηκα ότι ίσως έγινε κάποιο θαύμα και προσήλωσα την προσοχή μου για να αντιληφθώ πως μπορεί να συνέβη κάτι τέτοιο.
Όταν, όμως, τον άκουσα να συμπληρώνει ότι «το νομοσχέδιο θα κατατεθεί την επόμενη εβδομάδα», αλλά «είμαστε σε φάση ποσοτικοποίησης και ανταλλαγής ορισμένων στοιχείων και με τους θεσμούς» και «πρόκειται να δεχθούμε προφανώς βελτιωτικές προτάσεις εκ μέρους τους», άρχισα να επανέρχομαι στην πραγματικότητα.
Έτσι, μόνο καγχασμό μού προκάλεσε η συνέχεια, όταν τον άκουσα να αρνείται συγκεκριμένα στοιχεία που του (αντι-)παρατέθηκαν, ισχυριζόμενος επί λέξει τα εξής απίθανα: «Αν είχα σκοπό να πω αριθμούς θα τους έλεγα. Απλώς να διορθώσω αυτό που είπα, λέγοντας ότι στην πραγματικότητα λιγότερο και από το 10% του πληθυσμού των συνταξιούχων πρόκειται να θιγούν. Και δεν πρόκειται να δώσω άλλον αριθμό, γιατί όπως σας είπα, είμαστε σε μια φάση ποσοτικοποίησης και ανταλλαγής στοιχείων».
Καταλάβατε; Συζητούμε τουλάχιστον από τον περασμένο Ιούλιο, τουλάχιστον, για τις συμφωνημένες περικοπές στο Ασφαλιστικό, έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου να κατατεθεί στη Βουλή το σχετικό νομοσχέδιο –«μονομερώς», υποτίθεται, κατά τους κυβερνητικούς λεονταρισμούς που κράτησαν λίγες μόνον ώρες-, αλλά ο αρμόδιος υπουργός που, επί τόσους μήνες, δεν «ποσοτικοποίησε» τις αλλαγές, μπερδεύεται και στην αρχή δηλώνει ότι θα αυξηθεί το 80% των συντάξεων, αλλά μετά θυμάται ότι δεν θα θιγεί το 90%.     
Πρόσφατα, αλλά και παλαιότερα, από ιδρύσεως ελληνικού κράτους, υπήρξαν αρκετοί πολιτικοί οι οποίοι, άλλοι εξ ανάγκης, επειδή έτσι το έφεραν οι συγκυρίες, και κάποιοι ενσυνείδητα, είπαν ψέματα στους Έλληνες. Προσωπικά, ωστόσο, όσο  μπορώ να θυμάμαι (ψηφίζω ο ίδιος ανελλιπώς από το 1981…), αλλά και από τα διαβάσματά μου, δεν μπορώ, ειλικρινά, να βρω –και θα είμαι ευγνώμων σε όποιον μου το υποδείκνυε- ανάλογο προηγούμενο με τέτοιας έκτασης συγχορδία διαρκών εξαπατήσεων και εξακολουθητικών διαψεύσεων.
Και το χειρότερο όλων; Χωρίς τσίπα!