Ψυχραιμία, παιδιά, η πόλωση δεν κόβει πλέον εισιτήρια

Όσοι έχουμε αναμνήσεις από την εποχή της χούντας ξέρουμε ότι η κατάσταση που επικρατούσε τότε δεν έχει την παραμικρή σχέση με το σήμερα. Και αντιλαμβανόμαστε ότι είναι τουλάχιστον ανιστόρητοι οι περί αντιθέτου ισχυρισμοί που διατυπώνονται αυτές τις μέρες με αφορμή την κινηματογραφική ταινία «Τζόκερ».

Ακόμη, όμως, και όσοι δεν έχουν προσωπικές εμπειρίες από τη σκοτεινή εκείνη περίοδο, πολύ δύσκολα μπορεί να πιστέψουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κάποια σχέση με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης με τον Παύλο Τοτόμη ή η Λίνα Μενδώνη με τον Δημήτριο Τσάκωνα, που στη διάρκεια της δικτατορίας κατείχαν τα ίδια αξιώματα δια της βίας και ερήμην της λαϊκής βούλησης.

Από την άλλη, ωστόσο, και όχι μόνον για λόγους ίσων αποστάσεων, δεν μπορεί κανείς να καταπιεί αμάσητη την χοντροκομμένη προπαγάνδα κάποιων στελεχών της κυβερνητικής παράταξης τα οποία κατέφυγαν στη ευκολία των συνωμοσιολογικών θεωριών περί πολιτικής ίντριγκας πίσω από την άστοχη εξέλιξη που είχαν οι αστυνομικοί έλεγχοι για την παρουσία ανηλίκων στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Τόσο οι ανιστόρητοι παραλληλισμοί των αντιπολιτευόμενων όσο και οι θερμοκέφαλες φαντασιώσεις των κυβερνώντων συνιστούν στην πράξη τις δύο όψεις του ίδιου αποκρουστικού φαινόμενου. Του φαινομένου που δεν είναι άλλο από την απόπειρα ερμηνείας όσων συμβαίνουν γύρω μας μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς της κομματικής πόλωσης, αν όχι και τύφλωσης.

Κακά τα ψέματα, οι κυρίαρχες πολιτικές παρατάξεις στη χώρα μας έχουν βεβαρημένο παρελθόν στην οξύτητα της πολιτικής αντιπαράθεσης. Για όσους δεν εθελοτυφλούν ο επιμερισμός των ευθυνών είναι δύσκολος. Και σίγουρα δεν μπορεί να είναι μονομερής. Άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, η πλειονότητα των πολιτικών μας έχουν υποπέσει στον πειρασμό της ενοχοποίησης των αντιπάλων τους ακόμη και για πράγματα για τα οποία και οι ίδιοι δεν έχουν να επιδείξουν πολύ διαφορετικά δείγματα γραφής.

Πόση διαφορά έχει, για παράδειγμα, αν ο νόμος που ενεργοποιήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο για την κατάταξη της καταλληλόλητας των ταινιών είναι «νόμος Γερουλάνου» και δεν είναι «νόμος Ραγκούση»; Και γιατί είναι επιλήψιμο στοιχείο η συγγένεια με στελέχη της αντιπολίτευσης των υπαλλήλων που ζήτησαν την ενεργοποίηση ενός νόμου για τον οποίο ουδείς ως τώρα είχε αμφισβητήσει την ισχύ του και οι ίδιες αμείβονταν για την εφαρμογή του;

Όπως και να έχει, πάντως, είναι απορίας άξιο η διάσταση που έλαβε η υπόθεση «Τζόκερ» στον εικονικό μικρόκοσμο των μέσων ενημέρωσης και κυρίως των μέσων κοινωνικής δικτύωσης τα οποία λειτουργούν όλο και περισσότερο ως περίκλειστα στρατόπεδα για την εξόντωση των αντιπάλων με… δολοφονικού τύπου φραστικά πυρά. Διότι αν εξαιρέσει κανείς την τεράστια δωρεάν διαφήμιση που έγινε στη χολιγουντιανή ταινία, η οποία είναι βέβαιο ότι θα κόψει πολύ περισσότερα εισιτήρια από τα πολλά που έτσι κι αλλιώς θα έκοβε, δύσκολα μπορεί να βρει κανείς κάποια ουσιαστική συνέπεια, η οποία να προέκυψε από τη σκληρή κομματική διαμάχη που –μάλλον στα καλά καθούμενα- ξέσπασε.

Ορισμένοι ισχυρίστηκαν ότι η οξεία αντιπαράθεση για ένα τόσο ήσσονος σημασίας ζήτημα μπορεί και να αποτελεί ένα μέτρο για την «επιστροφή στην κανονικότητα». Επιστροφή την «παλαιά κανονικότητα» της εποχής της αμέριμνης ευημερίας όταν, ελλείψει μεγάλων διακυβευμάτων, οι πολιτικοί μας και από κοντά όσοι εξ ημών τους ακολουθούσαμε κονταροχτυπιόμασταν για δευτερεύοντα ζητήματα.

Ακόμη κι έτσι, όμως, αν είναι, πρόκειται μάλλον για άδικο χαμένο κόπο. Η έκβαση που είχαν οι πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις έδειξε ότι οι πολίτες στην «τσιμπούν» πλέον στην πόλωση. Τουλάχιστον όσο «τσιμπούσαν» στο παρελθόν. Όλα δείχνουν ότι το φανατικό ακροατήριο, που είχε παθιαστεί σε έντονο βαθμό την περίοδο της κρίσης, έχει πλέον περιοριστεί. Με αποκορύφωμα την εξαφάνιση πολλών από τις πολιτικές τερατογενήσεις που γονιμοποίησε ο λεγόμενος «αντιμνημονιακός αγώνας»

Τόσο στις ευρωεκλογές του Μαΐου όσο και στις εθνικές εκλογές του Ιουλίου, οι Έλληνες πήγαν αποφασισμένοι στις κάλπες και εκφράστηκαν χωρίς τους φόβους και τα πάθη του παρελθόντος. Και το ίδιο κλίμα δείχνει να παγιώνεται στην κοινωνία στους τριάμισι μόλις μήνες που πέρασαν από την λαϊκή ετυμηγορία.

Ψυχραιμία, λοιπόν, παιδιά. Μπορεί ο «Τζόκερ» να σπάσει ταμεία μετά την πρόσφατη κόντρα μεταξύ των στελεχών της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά, σε αυτή τουλάχιστον τη φάση, η πόλωση που -μάλλον ατέχνως- επιχειρείται να προκληθεί, δεν πρόκειται να κόψει εισιτήρια.

Γι΄ αυτό και όσο γρηγορότερα κατέβει το κακό αυτό «έργο» που πάει να παιχθεί, τόσο καλύτερο θα είναι. Και για όλους εμάς, αλλά και για τους ίδιους τους εμπνευστές του….

Το «αυγό του Κολόμβου» στην ψήφο των Αποδήμων

«Πρώτος κανόνας της πολιτικής είναι να ξέρεις να μετράς» έλεγε ένας σπουδαίος Αμερικανός πολιτικός των τελευταίων δεκαετιών του προηγούμενου αιώνα και έκτοτε η φράση του αυτή καθιερώθηκε ως άγραφος γνώμονας για τη λειτουργία αλλά και την ερμηνεία της εκάστοτε πολιτικής πραγματικότητας.

Εφαρμόζοντας, λοιπόν, τον συγκεκριμένο κανόνα στο θέμα της ψήφου των Αποδήμων, το οποίο απασχολεί αυτές τις μέρες την εγχώρια πολιτική επικαιρότητα, ας ξεκινήσουμε μετρώντας: Τον περασμένο Μάιο είχαμε ευρωεκλογές και σε αυτές συμμετείχαν περί τις 12.000 Έλληνες πολίτες που είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους αλλά ζουν σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκεί στους χώρους των ελληνικών διπλωματικών αντιπροσωπειών στήθηκαν 53 ειδικά εκλογικά τμήματα.

Το αποτέλεσμα το οποίο έβγαλαν αυτές οι λίγες κάλπες είχε ως εξής: Η ΝΔ απέσπασε ποσοστό 33,89% που ήταν πολύ κοντά στο συνολικό της ποσοστό (33,12%). Οι επιδόσεις των άλλων κομμάτων κατέγραψαν αξιοπρόσεκτες αποκλίσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κόμμα με μεγαλύτερη προς κάτω απόκλιση από το εθνικό του ποσοστό (23,75%), καθώς ψηφίστηκε μόλις από το 15,28% των ψηφοφόρων του εξωτερικού. Χαμηλότερες «πτήσεις» στις εκτός επικράτειας κάλπες είχαν επίσης η Χρυσή Αυγή και η Ελληνική Λύση.

Αντιθέτως, το ΚΚΕ, που οι ψηφοφόροι του εξωτερικού το κατέταξαν τρίτο με 14,09% (έναντι 5,25% στο σύνολο), το Κίνημα Αλλαγής, που έλαβε 8,58% (από 7,72% συνολικά), το ΜέΡΑ 25, με 3,25% (από 2,99%), όπως και το Ποτάμι, που έφθασε στο 4,95% (έναντι συνολικού 1,52%), προτιμήθηκαν περισσότερο από τους συμπατριώτες μας που ζουν και εργάζονται ή σπουδάζουν στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι επιδόσεις αυτές μόνον τυχαίες δεν μπορούν να θεωρηθούν, αφού σε μεγάλο βαθμό συνάδουν και με ό,τι είχε συμβεί πέντε χρόνια νωρίτερα όταν είχαμε τις προηγούμενες ευρωεκλογές, τον Μαΐο του 2014. Τότε, από τους περίπου 10.000 Έλληνες του εξωτερικού που αιτήθηκαν να ψηφίσουν από τον τόπο της διαμονής τους,  το 27,43% ψήφισε ΝΔ (22,72% πανελλαδικά), το 19,35% ΣΥΡΙΖΑ (που ήταν πρώτος στο σύνολο με 26,56%), το 17,92% ΚΚΕ (από 6,11%), το 8,29% την «Ελιά»- ΠΑΣΟΚ (από 8,02%), το 7,94% το Ποτάμι (από 6,61%), ενώ η Χρυσή Αυγή συγκέντρωσε το χαμηλό 4,74% (από 9,39% στο σύνολο της Επικράτειας).

Τώρα που μετρήσαμε και μάλιστα σε δύο εκλογικές διαδικασίες, νομίζω ότι δεν έχουμε δυσκολίες για να αντιληφθούμε ποιος στηρίζει τι και γιατί στο θέμα της ψήφου των Ελλήνων που διαμένουν έξω από την ελληνική επικράτεια. Μπορούμε εύκολα πλέον να διαπιστώσουμε πόσο κουτοπόνηρες είναι οι θεωρίες περί δήθεν «αλλοίωσης που εκλογικού σώματος», επειδή –άκουσον, άκουσον!- μπορεί να ψηφίσει και ο Τομ Χανκς, που έχει παντρευτεί ελληνοαμερικανίδα...

Λες και ο γνωστός ηθοποιός του Χόλυγουντ, αν όντως είχε δικαίωμα ψήφου στη χώρα μας αλλά και επιθυμία να ψηφίσει για τον Κατρούγκαλο ή τον Άδωνι, θα τσιγκουνεύονταν να πάρει το αεροπλάνο και να έρθει να ψηφίσει. Και, αντ’ αυτού, θα πήγαινε στο ελληνικό προξενείο του Λος Άντζελες ή του Αγίου Φραγκίσκου...

Επίσης, τώρα που μετρήσαμε, μπορούμε να τεστάρουμε και τη βασιμότητα που έχουν οι υποψίες του… δαιμόνιου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Ραγκούση ότι μπήκε σε εφαρμογή το… καταχθόνιο σχέδιο του Μάκη Βορίδη για να ληφθούν όλα τα «κατάλληλα θεσμικά μέτρα προκειμένου να μην κυβερνήσει ξανά η προοδευτική παράταξη»!

Το τι είδους «προοδευτική παράταξη» είναι αυτή η οποία θέλει να αποκλείσει από την εκλογική διαδικασία όποιον πιθανολογεί ότι δεν θα την ψηφίσει, είναι κάτι που για να το ερμηνεύσει κάποιος θα πρέπει και πάλι να καταφύγει στο μέτρημα. Να μετρήσει αν υπερτερούν των επαινετικών οι επικριτικές για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του δηλώσεις του κ. Ραγκούση.

Όπως και να έχει, η συζήτηση που έχει ανοίξει μοιάζει να έρχεται από το παρελθόν. Μπορεί ο σφικτός κορσές των 200 ψήφων, οι οποίες απαιτούνται για την ψήφιση νόμου που να διευκολύνει την ψήφο όσων βρίσκονται εκτός της ελληνικής επικράτειας, να περιορίζει τη δυνατότητα ελιγμών της κυβέρνησης, αλλά είναι ώριμες οι συνθήκες για να δοθεί λύση στον «Γόρδιο δεσμό» που μένει άλυτος - αν όχι και από το 1975, που ψηφίστηκε το Σύνταγμα - σίγουρα από το 2001 που αναθεωρήθηκε η παράγραφος 4 του άρθρου 51.

Υπό τις παρούσες συνθήκες και με δεδομένη την τεχνολογική πρόοδο των τελευταίων ετών, αλλά και τη σχετική διεθνή εμπειρία, η λύση είναι τόσο απλή όσο και το «αυγό του Κολόμβου»: Η Βουλή μπορεί να καθιερώσει την εξ αποστάσεως ψήφο για όλους ανεξαιρέτως τους εκλογείς. Οι οποίοι θα μπορούν με τις ίδιες διαδικασίες να ψηφίζουν μέσω Διαδικτύου, οπουδήποτε και να βρίσκονται: στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό.

Με τον τρόπο αυτό θα αυξηθεί η συμμετοχή τόσο των λεγόμενων ετεροδημοτών του εσωτερικού, που μόνον ορισμένοι εξ αυτών μπορούν τώρα να ψηφίζουν σε ειδικά τμήματα, όσο και όσων διαμένουν στο εξωτερικό.  Οι ανήκοντες στις δύο κατηγορίες θα μπορούν –με τις απαραίτητες δικλείδες- να ψηφίζουν από το σπίτι ή το γραφείο τους, χωρίς να χρειάζεται να μετακινηθούν και να στήνονται στις ουρές των εκλογικών τμημάτων στα οποία είναι εγγεγραμμένοι.

Άλλωστε, τα τμήματα ετεροδημοτών που οργανώνονται στα μεγάλα αστικά κέντρα, όπως και εκείνα που μπορεί να στηθούν με την προωθούμενη μεσοβέζικη πρόταση της αυτοπρόσωπης προσέλευσης των αποδήμων στα Προξενεία, αφενός είναι κοστοβόρα και αφετέρου δεν διευκολύνουν όλους τους εκλογείς.

Ένας ψηφοφόρος που σπουδάζει στο Εδιμβούργο θα πρέπει να κάνει ταξίδι στο Λονδίνο για να ψηφίσει, ενώ ένας εργαζόμενος στην Ατλάντα θα χρειαστεί να οδηγήσει χιλιάδες μίλια για να βρει κάλπη στην Τάμπα της Φλόριδας. Όπως και ένας από τα Γιάννενα που δουλεύει στη Σαντορίνη και ψηφίζει μόνον εκεί που είναι εγγεγραμμένος.

Από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ως γνωστόν, οι δεσμοί που δεν λύνονταν, κόβονταν. Ζητείται, ως εκ τούτου, ο τολμηρός που θα το κάνει. Διότι όσο βέβαιο είναι ότι η καθιέρωση της εξ αποστάσεως άσκησης του εκλογικού δικαιώματος θα φέρει στο προσκήνιο πολλές καινούργιες θεωρίες συνωμοσίας, άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι μόνον έτσι η χώρα θα περάσει στον 21ο αιώνα.

Όταν η Βουλή διασκεδάζει με το… αχαλίνωτο σεξ του «Ρασπούτιν»

Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά δώδεκα φορές γνώρισε την επιδοκιμασία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ο επονομαζόμενος «Ρασπούτιν» τέως αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δημήτρης Παπαγγελόπουλος κατά την ωριαίας διάρκειας παρέμβαση του στο Κοινοβούλιο το βράδυ της περασμένης Τρίτης.

Αν και τόσο το ύφος όσο και η ουσία των λεγομένων του πρώην εισαγγελικού λειτουργού ο οποίος, μετά την θητεία του στην ΕΥΠ επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, αξιοποιήθηκε από την κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστερά» σε ρόλο… διώκτη της διαφθοράς, δεν περιποιούν την παραμικρή τιμή ούτε στη Δικαιοσύνη ούτε και στο πολιτικό σύστημα, τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης έδειχναν να απολαμβάνουν τα όσα πρωτοφανή ακούγονταν από το βήμα της Βουλής.

Με τον Παύλο Πολλάκη να έχει πάρει θέση δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα και να δίνει από την πρώτη σειρά των εδράνων το σύνθημα της… αποθέωσης του κ. Παπαγγελόπουλου, στα επίσημα πρακτικά της Βουλής κατεγράφησαν στιγμιότυπα που –αν μη τι άλλο- καταμαρτυρούν την απόλυτη έλλειψη επίγνωσης για τον ρόλο του βουλευτή και την πλήρη κατάπτωση του πολιτικού ήθους που έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια.

Για του λόγου το αληθές παραθέτω αυτούσια τα αποσπάσματα των πρακτικών με τα επιδοκιμαστικά χειροκροτήματα και του γέλωτες των βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έπειτα από κάθε φορά που εύρισκαν εύστοχες ή διασκεδαστικές τις «ατάκες» του κ. Παπαγγελόπουλου:

*«Σήμερα θα μετατρέψω τους κατηγόρους μου σε κατηγορούμενους, γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα». (Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ).

*«Θα σας παρακαλέσω να σεβαστείτε τη θέση στην οποία προσπαθείτε να με βάλετε. Ακούστε με. Παραπέμψτε με, καταδικάστε με, εκτελέστε με, αλλά ακούστε με. Γιατί εάν δεν με ακούσετε εσείς, θα με ακούσει ο ελληνικός λαός». (Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ).

*«Απορώ, λοιπόν, με την κ. Ράικου, όχι γιατί λέει ψέματα, αλλά γιατί τα λέει άγαρμπα (…). Και ποιος ο λόγος να την πιέσω να στείλει τη δικογραφία στη Βουλή; Δεν ήταν υποχρεωμένη από τον νόμο να τη στείλει αμέσως, “αμελλητί” στη Βουλή;» (Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ).

*«Κύριε Πρόεδρε, θα εξαντλήσω το λιγότερο άλλο τόσο χρόνο, γιατί θέλω να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, την αλήθεια και τους τίμιους δικαστές». (Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ).

*Διαβάζοντας την κατάληξη της επιστολής παραίτησης της Ελένης Ράικου στην οποία η εισαγγελέας αναφέρει ότι έχει στοχοποιηθεί «από παράκεντρα εξουσίας και διαφθοράς που σκοπό έχουν τη μία και μόνη συγκάλυψη των διεφθαρμένων κρατικών λειτουργών που αποκομίζουν διαχρονικά εκατομμύρια ευρώ και επιζητούν μανιωδώς την παρεμπόδιση της έρευνάς μου», ο κ. Παπαγγελόπουλος συμπληρώνει: «Μετά από καιρό η κ. Ράικου ανακάλυψε στη φαντασία της τον Ρασπούτιν». (Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ).

*«Τι να πρωτοπώ; Δύο χρόνια βομβαρδίζομαι με έναν οχετό, αλλά πρέπει να ξέρουν κάποιοι ότι η διασπορά λυμάτων στον δρόμο τιμωρείται τουλάχιστον σαν υγειονομική παράβαση». (Χειροκροτήματα και γέλωτες από την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ).

*«Επίσης, η κ. Ράικου την παραμονή της παραίτησής της, αν θυμάμαι καλά, με επισκέφτηκε στο γραφείο μου, στο υπουργείο, αφού προηγουμένως είχε επισκεφθεί τον κ. Κοντονή. Μου ζήτησε να τη βοηθήσω να ανανεωθεί η θητεία της για τρίτη φορά, χάρη της παλιάς φιλίας και της θητείας που είχαμε και της καλής συνεργασίας μας». (Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ).

*«Ο Ρασπούτιν έμεινε στην ιστορία όχι για μηχανορραφίες, ίντριγκες, σκευωρίες, αλλά για κάποια φυσικά του προσόντα και για τη θεωρία του ότι το αχαλίνωτο σεξ οδηγεί στην απόλυτη εξάντληση και μετά στη θέωση. Είναι άλλη μια απόδειξη ότι εγώ ποτέ δεν είπα τον εαυτό μου Ρασπούτιν». (Χειροκροτήματα-γέλωτες από την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ).

*«Άφησα για το τέλος, λοιπόν, τον κ. Σαμαρά, τον άνθρωπο που ταλαιπωρεί για πολλά χρόνια και την πατρίδα μας και την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας». (Γέλωτες από την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ)

*«Αν χρειαστεί, όμως, λίγο πριν το εκτελεστικό απόσπασμα, θα αναφερθώ στο τι μου έλεγε (σ.σ.: ο Αντώνης Σαμαράς), πώς αποκαλούσε κάποιους και για ποια πράγματα με ρωτούσε και με παρακαλούσε». (Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ). Στο σημείο αυτό, μάλιστα, ο Παύλος Πολάκης τον προτρέπει ζωηρά: «Προχώρα! Τώρα πες τα!». Για να λάβει από τον κ. Παπαγγελόπουλο την απάντηση: «Κύριε Πολάκη, εγώ έχω αρχές και οι αρχές μου τις ιδιωτικές συζητήσεις δεν μου επιτρέπουν να τις χρησιμοποιήσω παρά μόνο σε έσχατη ανάγκη!...».

*«Δεν είναι η πρώτη φορά, λοιπόν, που ο κ. Σαμαράς καταφεύγει σε μηνύσεις και μιλάει για πλεκτάνη και σκευωρία σε βάρος του. Δεν αποκλείεται στο μέλλον να μηνύσει και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αν δεν γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επειδή για δεύτερη φορά δεν θα τολμήσει να ρίξει την Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας». (Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ)

*Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας και κυρίως για την προσοχή σας και εσάς, κύριε Πρόεδρε, για την ανοχή σας». (Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ).

Σε άλλες εποχές θα προκαλούσαν σάλο οι ανατριχιαστικές περιγραφές τις οποίες έκανε ο κ. Παπαγγελόπουλος από το βήματα της Βουλής για περιστατικά τα οποία συνέβησαν την περίοδο που ήταν υπουργός. Όπως, για παράδειγμα, ότι λειτουργοί της Θέμιδος τού χάριζαν γραβάτες για να τύχουν της εύνοιας του.

Ή ότι κάποιοι –μη κατονομαζόμενοι- του ζητούσαν να ενοχοποιήσει χωρίς στοιχεία τον Ευάγγελο Βενιζέλο σε υποθέσεις που αφορούσαν την τράπεζα Marfin (κάτι, δηλαδή, όπως αυτό ακριβώς που καταγγέλλεται ότι έγινε με τη Novartis).

Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς ότι οι βουλευτές που συγκυβέρνησαν με τον κ. Παπαγγελόπουλο να σηκωθούν και να του ζητήσουν εξηγήσεις για όλα αυτά που τόσο αδιάντροπα εκστόμιζε από το κοινοβουλευτικό βήμα. Αντ΄ αυτού, όμως, εκείνοι τον χειροκροτούσαν και γελούσαν με όσα έλεγε για τα «φυσικά προσόντα» του Ρασπούτιν και τη θεωρία του για το… αχαλίνωτο σεξ.

Τι κρίμα!