Αδαείς, αμαθείς, αμετροεπείς

Δεν περνάει μέρα που ένα τουλάχιστον στέλεχος της κυβερνητικής παράταξης να μην υποπέσει σε ένα ολίσθημα: πολιτικό, ηθικό, θεσμικό ή απλώς φραστικό. Είναι σαν να βρίσκονται σε έναν διαρκή ανταγωνισμό μεταξύ τους για το ποιος θα δείξει τον μικρότερο σεβασμό σε όλους εκείνους που τους ψήφισαν και στους υπόλοιπους που τους ανέχονται.

Συμπεριφέρονται ως να μετέχουν σε ένα ιδιότυπο διαγωνισμό για το ποιος θα προσβάλει περισσότερο τη νοημοσύνη των πολιτών, εκστομίζοντας την πιο μεγάλη κουταμάρα, αρκεί να θεωρήσουν ότι με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζουν, για να θυμηθούμε και τον Άντι Γουόρχολ, μερικά λεπτά δημοσιότητας.

Έχουν άποψη για τα πάντα και μιλούν ανενδοίαστα για πράγματα που καταφανώς όχι μόνον δεν γνωρίζουν, αλλά, τις περισσότερες φορές, αρνούνται και να τα μάθουν ενώ επιτίθενται με θράσος σε όποιον επισημαίνει την προκλητική άγνοια και την αμάθεια που τους χαρακτηρίζει.

Με πρώτο διδάξαντα τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος με κυνική ευκολία κάνει επίδειξη γνώσεων πουόλοι αντιλαμβάνονται ότι δεν έχει, με πιο χαρακτηριστική την προβληματική γλωσσομάθειά του ή την επιστημονική ημιμάθεια ακόμη και στο επιστημονικό πεδίο που υποτίθεται ότι σπούδασε, ο ένας μετά τον άλλον οι συνεργάτες του ακολουθούν την ίδια τακτική, λες και τους έχει επιλέξει ακριβώς για τα συγκεκριμένα «προσόντα» τους.

Νάρκισσοι που αρέσκονται να ακούν τη φωνή τους και ζουν για να βλέπουν τη φιγούρα τους στις τηλεοπτικές οθόνες, όταν δεν συνομιλούν με τους καθρέπτες τους, είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν τα πάντα και τα αντίθετά τους, αδιαφορώντας αν και στις δύο εκδοχές συνήθως πέφτουν έξω.  

Κανακεύουν, για παράδειγμα, με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο πρόσωπα που μέχρι πρότινος ενέτασσαν οι ίδιοι στο φαινόμενο «διαπλοκή», αλλά κουνούν το δάκτυλο στους αντιπάλους τους, κατηγορώντας τους ότι εκπροσωπούν το παλαιό και διατεινόμενοι ότι τάχατεςηγούνται προοδευτικού μετώπου το οποίο όλοι βλέπουν ότι συγκροτείται με όρους χυδαίας συναλλαγής. 

Παντογνώστες της συμφοράς, υποδύονται τους σύγχρονους… αντι-Μέτερνιχ που, αντί να υπερασπίζονται τα δίκαια της χώρας τους, μιλούν με γαλαντόμο διάθεση για τα δικαιώματα των… γειτόνων, φθάνοντας μέχρι του σημείου να απευθύνουν –σε ποιους άραγε;- νουθεσίες «να μην είμαστε μοναχοφάηδες».

Οικολόγοι της… δεκάρας που αντιλαμβάνονται την ανάπτυξη με τα φουγάρα που υψώνονται στους ουρανούς, κάνουν από τηλεοράσεως μαθήματα… γεωγραφίας, αναμασώντας προπαγανδιστικές διεκδικήσεις που είναι βέβαιο ότι δεν αντιλαμβάνονταιτη σημασία τους, πλην, όμως, αυτό δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για όσο τουλάχιστον έχουν επίσημες ιδιότητες και κατέχουν αξιώματα.

Προκλητικά ανελλήνιστοι, κακοποιούν βάναυσα την ελληνική γλώσσα –«άμα τη ανάληψη…», έγραψε μόλις προχθές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η Ρένα Δούρου- και όταν διανοείται κανείς να τους υποδείξει ότι πρέπει να επανορθώσουν, περνούν στην αντεπίθεση, ζητώντας τα ρέστα επειδή… «είδαμε και τους άριστους που χρεοκόπησαν τη χώρα».

Καταφεύγουν σε λεονταρισμούς περί μονομερών ενεργειών, για να δείξουν ότι δήθεν μας έβγαλαν από το Μνημόνιο, ενώ στην πραγματικότητα υποχωρούν ατάκτως μόλις οι δανειστές δηλώσουν τη διαφωνία τους. Και, βάζοντας την ουρά κάτω από τα σκέλια, νομοθετούν υπάκουα όλα όσα τους υπαγορεύονται.

Καταστρέφουν την οικονομία, στραγγαλίζοντας την υγιή επιχειρηματικότητα, με την ακραία υπερφορολόγησηπου έχουν επιβάλει, ώστε να μοιράζουν επιδόματα και να χρηματοδοτούν ρουσφέτια, αδιαφορώντας για το συγκλονιστικό γεγονός ότι το χρέος –ιδιωτικό και δημόσιο-που θα διέγραφαν, όχι μόνον δεν μειώνεται, αλλά αυξάνεται.

Θα μπορούσε κανείς να πει πολλά ακόμη, διεκτραγωδώντας τα έργα και τις ημέρες τους, αλλά ίσως είναι περιττό και μάταιο. Γιατί, κακά τα ψέματα, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι που διαχειρίζονται τις τύχες του τόπου τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια αυτό υπήρξαν πάντα: αδαείς, αμαθείς, αμετροεπείς.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι επί δεκαετίες οι Έλληνες κατέτασσαν στο πολιτικό περιθώριο τους φορείς των απόψεων που εκπροσωπούν. Όπως την ίδια τύχη επιφυλάσσουν στους ομοϊδεάτες τους στις περισσότερες χώρες του πλανήτη. Η κρίση ήταν εκείνη που τους έφερε στο προσκήνιο. Και όσο διαρκεί, θα παραμένουν στην πρώτη γραμμή.

Με άλλα λόγια, η πραγματική ανάταξη της χώρας θα ξεκινήσει μόνον όταν οι αδαείς, οι αμαθείς και οι αμετροεπείς επιστρέψουν στο περιθώριο τους. Και, φυσικά, όταν έρθουν στις θέσεις άνθρωποι που ξέρουν, μαθαίνουν και δεν λένε ό,τι τους κατεβαίνει.

Οι «σκληροτράχηλοι» και το… φόβητρο του Καλλιάνου

«Έχουμε την πιο σκληροτράχηλη Κοινοβουλευτική Ομάδα…», διεκήρυξε ο Αλέξης Τσίπρας κατά τη συνεδρίαση των βουλευτών του που ξεχώρισε για τους… επικούς καβγάδες με πρωταγωνίστρια τηΘεοδώρα Μεγαλοοικονόμου.

Η προερχόμενη από την Ένωση Κεντρώων βουλευτής φρόντισε να δείξει πόσο… σκληρός είναι ο τράχηλος όσων συναπαρτίζουν την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, διατυπώνοντας την απειλή πως αν συνεχίσουν να της ασκούν κριτική «θα πάει σπίτι της».

Κανείς, ωστόσο, δεν τόλμησε να της πει ότι «ο δρόμος είναι ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα», διότι η τέως κοσμηματοπώλης, η οποία εσχάτως συνθέτει και άσματα προς δόξαν του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, προειδοποίησε τους «συντρόφους» και τις «συντρόφισσες» της ότι, αν παραιτηθεί, την έδρα της στο Κοινοβούλιο καταλαμβάνει ο Γιάννης Καλλιάνος, πρώτος επιλαχών στο ψηφοδέλτιο του κόμματος του Βασίλη Λεβέντη, αλλά που στο μεταξύ έχει προσχωρήσει στη Νέα Δημοκρατία.

Οι «σκληροτράχηλοι», λοιπόν, ΣΥΡΙΖΑίοι κατάπιαν την πρόκληση - υπόμνηση της Μεγαλοοικονόμου ότι μένουν στις καρέκλες τις εξουσίας τους χάρις στο δικό της καπρίτσιο. Και γι΄ αυτό όχι μόνον δεν της έδειξε κανείς την πόρτα εξόδου αλλά μάλλον πολλοί ήταν εκείνοι -με πρώτο και καλύτερο τον Παύλο Πολάκη…- που κατέβαλαν προσπάθειες να… καταπραΰνουν τη μήνη της ώστε να αποφύγουντον «ασκό του Αιόλου» που θα άνοιγε με την ορκωμοσία τουΚαλλιάνου.

Δυστυχώς, η πολιτική με αυτούς τους όρους ασκείται εσχάτως στη χώρα μας.Γι΄ αυτό και η πολιτική ζωή του τόπου βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στον βούρκο της απαξίωσης. Σε βαθμό που να αναρωτιέται κανείς πόσο χειρότερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα εάν και εφόσον οι βουλευτικές κάλπες γίνουν όντως τον Οκτώβριο, όπως διατείνεται ο Αλέξης Τσίπρας.

Σε μια εποχή που η σκανδαλολογία έχει εκμετρήσει το ζην και η μια μετά την άλλη οι προσπάθειες να στοχοποιηθούν οι αντίπαλοι της κυβέρνησης καταλήγουν σε φιάσκο, ο κ. Τσίπρας επιμένει σε αήθη ευφυολογήματα του τύπου: «Ανοίγουν ο Ξανθός και ο Πολάκης ένα ντουλάπι, βγαίνει η Νοβάρτις. Ανοίγουν μια αποθήκη, βγαίνει το ΚΕΕΛΠΝΟ.Ανοίγει προχτές η Αχτσιόγλου ένα παλιό συρτάρι, βγαίνουν 241 εκατομμύρια ξεχασμένα κερασμένα στις φαρμακευτικές.Έχουμε πάθει σύγκρυο.Σε λίγο κάθε φορά που θα ανοίγουμε παλιά συρτάρια θα φωνάζουμε προληπτικά και τον εισαγγελέα».

Και δεν έμεινε μόνον σε αυτά που στόχο είχε να καλυφθούν τα προεκλογικά «δώρα» που αφειδώς δίνονται από την κυβέρνηση σε φαρμακοβιομηχάνους και άλλους ισχυρούς παράγοντες. Τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα για το επίπεδο στο οποίο γίνεται ο δημόσιος διάλογος και η αντιπαράθεση των πολιτικών δυνάμεων όταν χωρίς δισταγμό και παραβιάζοντας την κοινή λογική μίλησε για «τη μεγάλη απάτη της δήθεν κατά κράτος επικράτησης της ΝΔ και του αρχηγού της στις επικείμενες εκλογές».

Χρησιμοποίησε τη φράση « μεγάλη απάτη» για να στραφεί κατά του συνόλου των δημοσκοπήσεων. Δεν αμφισβήτησε απλώς τις μετρήσεις, όπως συνήθως κάνουν όσοι βρίσκονται μπροστά στο φάσμα της ήττας, πήγε ένα βήμα παραπάνω. Προσπάθησε –παλιά του τέχνη κόσκινο- να δημιουργήσει «εχθρούς», όπως κάνουν όλοι οι αυταρχικοί ηγέτες.

Ξεπερνώντας τον ίδιο του τον εαυτό, αυτόν που παλαιότερα φώναζε «go back κυρία Μέρκελ» και ονειρευόταν «νταούλια που θα βάραγε για να χορέψουν οι αγορές», δεν δυσκολεύθηκε να διατυπώσει ισχυρισμούς που ούτε οι φανατικότεροι θαυμαστές του δεν θα πρέπει να παίρνουν τοις μετρητοίς.

«Εγώ θα ήθελα σήμερα από αυτό εδώ το βήμα της Κ.Ο., όλους αυτούς, τους επικοινωνιολόγους, τους δημοσιογράφους, τους εκδότες, τους δημοσκόπους, τους δημοκόπους, όλους αυτούς να τους ευχαριστήσω θερμά», είπε στους βουλευτές του. «Να τους ευχαριστήσω γιατί μου έχουν κάνει ένα πολύ μεγάλο δώρο. Διότι όποιος πορεύεται με σύμμαχο την απάτη δεν έχει μακρύ δρόμο να διανύσει. Έρχεται κάποια στιγμή η ώρα της αποκάλυψης», συμπλήρωσε.

Εμφανίστηκε, μάλιστα, την ίδια στιγμή ως μέγας διώκτης της διαπλοκής. «Δεν έχουμε μαζί μας μεγάλα εκδοτικά και τηλεοπτικά συγκροτήματα. Δεν έχουμε μαζί μας τη διαπλοκή. Τα μισά από αυτά που πέτυχε η σημερινή κυβέρνηση να είχαν πετύχει οι προηγούμενες, θα τους λιβάνιζαν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Εμείς δεν θέλουμε κάτι τέτοιο, δεν θέλουμε κανείς να μας λιβανίζει», υποστήριξε ο πολιτικός που επί των ημερών της εξουσίας του έκλεισαν κανάλια που δεν ήταν αρεστά και πολεμιούνται με πάθος μέσα ενημέρωσης που δεν εννοούν να τον λιβανίζουν.

Αλλά, τι περισσότερο μπορεί να περιμένει κανείς από έναν ηγέτη που ανακηρύσσει «σκληροτράχηλο» το στράτευμά του, το οποίο είναι έρμαιο στο καπρίτσιο της Θεοδώρας Μεγαλοοικονόμου να μην δώσει την έδρα στον Γιάννη Καλλιάνο; Μάλλον τίποτε. Τουλάχιστον τίποτε περισσότερο από την ετυμηγορία της επερχόμενης κάλπης.

Από πού πάνε για την κανονικότητα;

Όποια ερμηνεία και αν έχει καθένας  για τους λόγους παραίτησης του προέδρου του Συμβουλίου Επικρατείας Νικόλαου Σακελλαρίου, το έντονο αυτό διάβημα του συγκεκριμένου ανώτατου δικαστή μαρτυρά με τον πλέον παραστατικό τρόπο τη βαθιά και πολύπλευρη θεσμική κρίση που διέρχεται η χώρα την τελευταία δεκαετία.

Είναι μια κρίση η οποία υπερβαίνει τα δυσχερή οικονομικά δεδομένα που φτωχοποίησαν τον ελληνικό λαό και διέλυσαν τη μεσαία τάξη. Όλα δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με μια κρίση που επεκτείνεται παντού. Kαι δίχως υπερβολή μπορεί να υποστηρίξει κανείς δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστο κανέναν απολύτως τομέα της δημόσιας ζωής: από την Παιδεία και την Υγεία έως τον τρόπο λειτουργίας της Δικαιοσύνης ή και του Κοινοβουλίου από την κατάσταση στη δημόσια διοίκηση και την αυτοδιοίκηση έως τον αθλητισμό και την καθημερινότητα των πολιτών, αδυνατεί να βρει κανείς σημάδια που να δείχνουν ότι η χώρα έχει χαράξει πορεία επιστροφής στην περιβόητη κανονικότητα.

Σε πείσμα όσων βλέπουν τη μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ σε κανονικό κόμμα και του αρχηγού του Αλέξη Τσίπρα σε σοσιαλδημοκράτη πολιτικό ηγέτη, η πραγματικότητα διαψεύδει καθημερινά όλες αυτές τις προφητείες. Και, αντιθέτως, αναδεικνύει τον καμβά μιας μισαλλόδοξης και φανατισμένης εξουσίας που πολιτεύεται με το δόγμα «πας μη ων μεθ’ ημών, καθ’ ημών». Όποιος ενστερνίζεται την κυβερνητική ατζέντα αποθεώνεται, ενώ όποιος την αμφισβητεί κατακρεουργείται. Η τωρινή συμπεριφορά, για παράδειγμα, απέναντι στον Σταύρο Θεοδωράκη σε σύγκριση με την παλαιότερη, είναι απλώς η χαρακτηριστικότερη επιτομή του φαινομένου.  

Οι πάντες και τα πάντα υποτάσσονται στον υπέρτατο σκοπό που είναι η διατήρηση της εξουσίας. Τίποτε δεν γίνεται χωρίς αυτόν τον υπολογισμό. Τα σκάνδαλα, για παράδειγμα, αντιμετωπίζονται ως τέτοια μόνον όταν αφορούν πολιτικούς αντιπάλους ή όταν μπορούν να αξιοποιηθούν για να ενοχοποιηθούν πολιτικοί αντίπαλοι. Αν σε μια οποιαδήποτε υπόθεση με οσμή σκανδάλου δεν εμπλέκεται κάποιος που συνδέεται με άλλες πολιτικές παρατάξεις δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον για τη διαλεύκανση. Ενώ αν εμπλέκονται πρόσωπα σχετιζόμενα με τους κυβερνώντες κινούνται πάραυτα μηχανισμοί συγκάλυψης. Ας συγκρίνει κάποιος τον θόρυβο με το ΚΕΕΛΠΝΟ και τη Novartis με την πρόσφατη αντιμετώπιση των πρωταγωνιστών στην κλοπή των αντικαρκινικών φαρμάκων ή στην υπόθεση με την αφαίρεση του σήματος της Unicef.

Ο αριθμός των φωτογραφικών διατάξεων που πέρασαν την τελευταία τριετία από τη Βουλή για να βολευτούν ημέτεροι, που πολλές φορές εκπροσωπούσαν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, είναι τόσο μεγάλος που πιθανόν να μη συγκρίνεται με τα αντίστοιχα φαινόμενα που κατεγράφησαν τις προηγούμενες δεκαετίες που στα ηνία της χώρας εναλλάσσονταν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Δεν υπάρχει παθογένεια του παρελθόντος που να έχει καταπολεμηθεί ή ρουσφέτι το οποίο να μην γίνεται σε τακτικότερη και πιο οργανωμένη βάση.

Η διαπλοκή κατακτά πεδία που το λεγόμενο «παλαιό πολιτικό σύστημα» ούτε στη φαντασία του δεν μπορούσε να κατακτήσει. Επιχειρηματίες παραδέχονται δημοσίως ότι πήγαν από την πίσω πόρτα στο πρωθυπουργικό γραφείο και οι κατά τα άλλα εύθικτοι των υπογείων του Μεγάρου Μαξίμου, που βγάζουν nonpaper για ψύλλου πήδημα, καταπίνουν τη γλώσσα τους ή σφυρίζουν αδιάφορα. 

Η προκλητική απόλαυση των προνομίων της εξουσίας, η  επικοινωνιακή διαχείριση όλων των ζητημάτων, η αδιάκοπη καταφυγή σε μορφές πολιτικής εξαπάτησης δεν έχουν το προηγούμενό τους. Διαψεύδουν ότι προετοιμάζονται για εκλογές, αλλά δεν περνάει μέρα που να μην συμπεριφέρονται σαν να βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο. Με τόσα θέματα ανοιχτά, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας,ο οποίος θεωρεί σπατάλη του πολύτιμου χρόνου του την παρουσία στη Βουλή, βρίσκει χρόνο να παριστάνει τον ηθοποιό και να γυρίζει βιντεάκια στο Μέγαρο Μαξίμου με laptop και κόκκινα χαλιά.

Όση προπαγάνδα και αν επιστρατεύσουν ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ οι προσπάθειες τις οποίες καταβάλουν για να πείσουν τους Έλληνες ότι επέρχεται η κανονικότητα θα αποδεικνύονται μάταιες. Θα μπορούσε να απαριθμήσει κανείς δεκάδες παραδείγματα για να επιχειρηματολογήσει σχετικά. Αρκεί, ωστόσο, ένα: μια χώρα που ο υπουργός Παιδείας φαντασιώνεται το «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα» που θα δώσει λύσεις στην πολύπαθη τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά στα Πανεπιστήμια της δεν μπορούν να γίνουν απρόσκοπα ούτε φοιτητικές εκλογές, πολύ δύσκολα θα βρει τον δρόμο που οδηγεί στην κανονικότητα.

Ας το πάρει αλλιώς, με μια μπουλντόζα

            Σε μια συνέντευξη 3.500 λέξεων, την οποία παραχώρησε με αφορμή τα δύο χρόνια από την πρώτη εκλογική νίκη του και την ανάληψη της εξουσίας από τον ίδιο και τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δεν ανέφερε ούτε μια φορά τη λέξη «επένδυση» ή κάποιο παράγωγό της.

Όποιος το θεωρήσει τυχαία παράλειψη, που ίσως να σχετιζόταν και με τις ερωτήσεις που του υπεβλήθησαν, δεν έχει παρά να ανατρέξει στην τελευταία ωριαία ομιλία του στη Βουλή για την περιλάλητη διαπλοκή. Ομιλία η οποία εξελίχθηκε σε «εφ΄ όλης της ύλης» παρέμβαση, πλην, όμως, οι λέξεις «επενδύσεις» και «επενδυτές» και πάλι δεν βρήκαν θέση στο πρωθυπουργικό λεξιλόγιο.   

Τούτων δοθέντων, ίσως να μην προκαλεί έκπληξη ότι στα δημοσιεύματα των ημερών διαβάζει κανείς τα εξής διόλου ελπιδοφόρα νέα: «Καλώς εχόντων των πραγμάτων, μπουλντόζες στο Ελληνικό δεν αναμένονται πριν από τα τέλη του 2017 ή ακόμη και στις αρχές του 2018».

Πρόκειται, όπως ευλόγως αντιλαμβάνεται ο καθείς, για την πολυθρύλητη αξιοποίηση του παλαιού αεροδρομίου της πρωτεύουσας που συνιστά την, από κάθε άποψη, μεγαλύτερη επένδυση των τελευταίων δεκαετιών. Και παρότι διαδοχικές κυβερνήσεις της παρελθούσας εικοσαετίας έχουν δεσμευτεί να την προωθήσουν ταχέως, τα εμπόδια που ορθώνονται σε αυτή την προοπτική αποδεικνύονται πιο ισχυρά από τις διακηρυγμένες βουλήσεις των κυβερνώντων.

Με μια πρόχειρη αναζήτηση στο Διαδίκτυο βρίσκει κανείς ότι, ακόμη και πριν από το 2001, οπότε ολοκληρώθηκε η μεταφορά των αεροπορικών υπηρεσιών στα Σπάτα, υπήρξε μια πλειάδα μελετών οι οποίες υπογράμμιζαν τις θετικές οικονομικές επιπτώσεις από μια τέτοια επένδυση. «Η αξιοποίηση αναμένεται να έχει μια εμπροσθοβαρή θετική επίπτωση στην καταπολέμηση της ανεργίας με τη δημιουργία 10.000 άμεσων θέσεων εργασίας και στην αναζωπύρωση του κατασκευαστικού τομέα, που τόσο έχει πληγεί από την παρατεταμένη κρίση», αναφέρεται σε πρόσφατη έκθεση της πλειοδότριας εταιρίας η οποία μετά βασάνων και κόπων ανέλαβε το έργο. Έργο, το οποίο, κατά την ίδια έκθεση, στην πλήρη ανάπτυξή του «αναμένεται να απασχολεί περίπου 70.000 άτομα πολλών επαγγελματικών ειδικοτήτων».

Τηρουμένων των αναλογιών, μιλάμε για κολοσσιαίους αριθμούς απασχολούμενων, τέτοιους που μάλλον κανένα άλλο εγχώριο επενδυτικό σχέδιο δεν μπορεί να δημιουργήσει σε αντίστοιχους χρόνους. Ως μέτρο σύγκρισης, ας ληφθεί υπόψιν ότι το μισθοδοτούμενο από τη ΔΕΗ προσωπικό αριθμεί λιγότερους από 19.000 υπαλλήλους, ενώ το σύνολο των υπηρετούντων σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες της ελληνικής επικράτειας μόλις που ξεπερνούν τις 150.000.

Με άλλα λόγια, μόλις ολοκληρωθούν τα έργα αξιοποίησης, στα λίγα στρέμματα της έκτασης του Ελληνικού θα δουλεύουν τριπλάσιοι και πλέον εργαζόμενοι από όσους εργάζονται σήμερα σε όλο το εύρος των εγκαταστάσεων της ΔΕΗ ή εκείνοι που θα κτυπούν καθημερινά κάρτα θα αντιστοιχούν στο μισό εκπαιδευτικό προσωπικό που υπηρετεί από άκρου εις άκρον της χώρας

Θα περίμενε, λοιπόν, κανένας από έναν πρωθυπουργό, που θέλει να εμφανίζεται πως δήθεν ενδιαφέρεται για τους εργαζομένους, να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να προχωρήσει μια τέτοια επένδυση. Και, αντί να αναλώνεται ασχολούμενος ολημερίς και ολονυχτίς πως θα φιμώσει όποιον του ασκεί κριτική, θα κινούσε γη και ουρανό για να σχεδιαστούν και, ει δυνατόν, να υλοποιηθούν και άλλες τέτοιες επενδύσεις.

Φανταστείτε, δηλαδή, τι θα συνέβαινε αν ο κ. Τσίπρας, αντί να πάει στη Βουλή και να προσπαθεί να βγάλει από τη μύγα ξίγκι, πασχίζοντας να αποκαλύψει την… τεράστια διαπλοκή πίσω από τη δανειοδότηση του «Κήρυκα» Χανίων,  αποφάσιζε ξαφνικά να πάρει μια μπουλντόζα και να κατευθυνθεί στο Ελληνικό. Δεν χρειαζόταν ν κάνει πολλά. Ας περιοριζόταν, σε πρώτη φάση, να γκρεμίσει συμβολικά έναν από τους εκείνους τους φράκτες στους οποίους αλυσοδένονταν παλαιότερα οι ομοϊδεάτες του για να μην… περάσουν οι επενδυτές.

Είναι βέβαιο ότι ο υψηλός συμβολισμός της πρωτοβουλίας του θα έστελνε παντού το μήνυμα ότι τόσο ο ίδιος όσο και εκείνοι που τον περιστοιχίζουν έχουν απαλλαγεί από τις ιδεοληπτικές εμμονές του παρελθόντος. Και, την ίδια ώρα, θα λειτουργούσε πολλαπλασιαστικά για όλους όσοι θέλουν να επενδύσουν στην -«υποτιμημένη», πλέον, κακά τα ψέματα- Ελλάδα αλλά δεν το κάνουν επειδή δεν εμπιστεύονται την ηγεσία της που βολοδέρνει και δεν ξέρει αν πρέπει να διώξει το ΔΝΤ ή να φέρει πίσω τη δραχμή.

Υπάρχει, άλλωστε, το προηγούμενο του Κωνσταντίνου Καραμανλή ο οποίος, ξηλώνοντας –καλώς ή κακώς, μικρή πλέον σημασία έχει- με τα ίδια του τα χέρια τις απαρχαιωμένες γραμμές του τραμ στην Αθήνα της δεκαετίας του 1950, έδωσε το έναυσμα για την οικονομική ανάπτυξη που ξεκίνησε τότε και διατηρήθηκε σε υψηλούς ρυθμούς επί μισό αιώνα.

            Μπορεί να κάνει κάτι αντίστοιχο ο Αλέξης Τσίπρας; Αν υπολογίσει κανείς τη μέχρι τώρα πρακτική του μοιάζει δύσκολο, πολύ δύσκολο. Τίποτε, όμως, δεν μπορεί να αποκλείεται, αφού η πολιτική του επιβίωσή του μόνον με ένα σοκ μπορεί να διαφυλαχθεί. Σκεφτείτε μόνον ότι σε έρευνα της προσφιλούς του «Εφημερίδας των Συντακτών» υπολείπεται του Κυριάκου Μητσοτάκη ακόμη και στο ερώτημα για το ποιος είναι περισσότερο έντιμος...

Άρα, ο θόρυβος με τον «Κήρυκα» Χανίων μάλλον δεν αποδίδει τα αναμενόμενα. Οπότε δεν έχει παρά να το πάρει αλλιώς. Με τη μπουλντόζα.

Ας αναλογιστούν, τουλάχιστον, την υστεροφημία τους!

Για περισσότερα από τέσσερα χρόνια, αρχής γενομένης από τον Φεβρουάριο του 2012, οπότε κατέρρευσε το υφιστάμενο ως τότε πολιτικό σύστημα, όταν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία ψήφισαν μαζί τη δανειακή σύμβαση που συνόδευε το μεγαλύτερο στην ιστορία της ανθρωπότητας κούρεμα δημοσίου χρέους, με το περιώνυμο PSI, ο Αλέξης Τσίπρας ό,τι έπιανε γινόταν χρυσός. Και ό,τι εύχονταν γινόταν πραγματικότητα.

Στους πενήντα και πλέον μήνες που παρήλθαν έκτοτε, ήρθαν τα πάνω κάτω και τα κάτω πάνω. Πρόσωπα, τα οποία, λόγω παρωχημένων νοοτροπιών, δεν τους έδινε κανείς σημασία και ήταν καταδικασμένα να ζουν μονίμως στο περιθώριο, βρέθηκαν αίφνης στο προσκήνιο. Ατάλαντοι και ξεπεσμένοι πολιτικάντηδες που, για διαφόρους λόγους, είχαν ξεβραστεί από την πολιτική ζωή, επανέκαμψαν και βρέθηκαν να διαδραματίζουν (συμ-)πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Αρκούσε να δηλώνει κάποιος «αντιμνημονιακός» -είτε είχε ψηφίσει Μνημόνια, είτε όχι- και να υμνολογεί τον Τσίπρα για να του συγχωρεθούν όλα τα ανομήματα και να κάνει μια νέα καριέρα. Ανεξάρτητα αν στο παρελθόν είχε υπηρετήσει την «ΠΑΣΟΚοκρατία», το «κράτος της Δεξιάς», ήταν θιασώτης του Στάλιν και του Μάο ή ε΄/ιχε φλερτάρει με τη… χούντα. Όποιος δήλωνε ΣΥΡΙΖΑ, έμπαινε αυτομάτως στη μεγάλη κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Και έβγαινε από αυτήν άσπιλος και αμόλυντος. Έτοιμος να επιβραβευτεί με την απονομή κάθε είδους αξιώματος. Κάπως έτσι είδαμε υπουργούς που, υπό άλλες συνθήκες, δηλαδή, όπως εκείνες που ισχύουν σε κανονικές χώρες, ούτε ως κλητήρες –και ας μας συγχωρήσει τον παραλληλισμό η συμπαθής τάξη των κλητήρων…- δεν θα έμπαιναν σε υπουργικά γραφεία.

Δεν ήταν, όμως, μόνον η άνεση και η απόλυτη ευχέρεια που είχε ο νυν πρωθυπουργός στις επιλογές προσώπων τις οποίες έκανε, με τον τρόπο με τον οποίο τις έκανε. Ήταν και τα όσα έλεγαν και έκαναν ο ίδιος και οι συνεργάτες του όλο αυτό το διάστημα, αποσπώντας το χειροκρότημα μιας μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού. Ακόμη και μνημειώδεις σαχλαμάρες του τύπου «θα μας παρακαλούν να μας δανείσουν», κατέπλησσαν τα πλήθη και προκαλούσαν ντελίριο ενθουσιασμού. Ενώ γίνονταν πιστευτές από πολύ κόσμο τερατώδεις προβοκάτσιες για, δήθεν, απόπειρες εξαγοράς βουλευτών ώστε «να μη γίνει πρωθυπουργός ο Αλέξης». Προβοκάτσιες, οι οποίες στήνονταν με τη σκηνοθετική επιμέλεια γνωστών διασκεδαστών.

Από τα μεγαλύτερα, ωστόσο, «επιτεύγματά» τους ήταν ότι οι άνθρωποι οι οποίοι, όπως και οι πλέον ανύποπτοι μπορούν πλέον να διαπιστώσουν, είχαν κάνει ρουτίνα και καθημερινότητα το «νταλαβέρι» με τους επιχειρηματίες, εμφανίζονταν ως πολέμιοι της διαπλοκής. Ποιός, για παράδειγμα, ξεχνάει ότι το υποτιθέμενο σοβαρότερο στέλεχος που διέθεταν, όταν προκλήθηκε στο Κοινοβούλιο να πει ονόματα, αντέτεινε με στεντόρεια φωνή πως «θα αποκαλύψουμε τα ονόματα της διαπλοκής εδώ μέσα όταν θα γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση…»;   

Ένα μεγάλο τμήμα του Ελλήνων πολιτών «κατάπιε αμάσητο» τόσο το συγκεκριμένο αυταπόδεικτο ψέμα περί του, τάχατες, πολέμου που είχαν κηρύξει στη διαπλοκή, την ώρα που ανενδοίαστα επισκέπτονταν φανερά και κρυφά εκδότες, καναλάρχες και κάθε λογής επιχειρηματίες με ισχύ. Όπως «κατάπιε» και πολλά άλλα μικρότερα και μεγαλύτερα ψέματα. Χαρίστηκε στον Τσίπρα και στην παρέα του ακόμη και για την αθέτηση της μείζονος υπόσχεσης ότι δεν θα υπέγραφαν ποτέ Μνημόνιο. Και του έδωσε απλόχερα μια δεύτερη ευκαιρία, αφήνοντας μάλιστα εκτός Βουλής όλους όσοι από το κόμμα του «τόλμησαν» να απαιτήσουν στοιχειώδη συνέπεια στις εξαγγελίες με τις οποίες αναρριχήθηκαν στην εξουσία.

Όλα αυτά, όμως, ίσχυαν μέχρι πρότινος. Διότι, όπως συμβαίνει συνήθως με τους νεόπλουτους της ζωής, έτσι και οι νεόπλουτοι της πολιτικής αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η καλοτυχία δεν είναι αιώνια. Ούτε ότι τα… κέρδη από λαχεία δεν είναι παντοτινά. Κυρίως όταν το συσσωρευμένο κεφάλαιο σπαταλιέται απερίσκεπτα. Σπατάλη που, στη συγκεκριμένη περίσταση ,ισοδυναμεί με τα συνεχιζόμενα μετεκλογικά ψέματα που είναι χειρότερα και από τα προεκλογικά. Αλλά και με την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να «παίζει εν ου παικτοίς» και να νομίζει ότι εξακολουθούν όλα τα φύλλα που τραβάει να είναι άσσοι.

Το παιχνίδι, ωστόσο, έχει γυρίσει. Και η τροπή που έχει πάρει είναι απολύτως αντίστροφη από εκείνη που ίσχυε μέχρι την περασμένη άνοιξη, άντε το καλοκαίρι. Έκτοτε, ακόμη και τα χαρτιά που ο περίγυρος του Μαξίμου θεωρεί ότι έχουν θέση «άσσου», όπως καλή ώρα η επιλογή του Βύρωνα Πολύδωρα για την προεδρία του ΕΣΡ, το μόνο αποτέλεσμα που έχουν είναι να καίγονται το ένα μετά το άλλο. Δεν βρήκε συμμάχους για την κάλπη της απλής αναλογικής. Πήγε στον κουβά το στοίχημα για τον διαγωνισμό των τηλεοπτικών αδειών. Πέρασε στα αζήτητα η συνταγματική αναθεώρηση.

Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι, ενώ η οικονομική δυσπραγία χτυπάει κόκκινο και η απογοήτευση των πολιτών παίρνει καθολικό χαρακτήρα, ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί πλέον ούτε την κυβέρνησή του να ανασχηματίσει. Δεν είναι μόνον ότι «δεν έχει πάγκο», αφού αυτοί που περιμένουν να μπουν δεν δείχνουν καλύτεροι από όσους θα κοπούν. Είναι, πολύ περισσότερο, ότι τον έχουν θέσει υπό κηδεμονία τα στελέχη του κόμματός του και του υπαγορεύουν ποιους θα κρατήσει. Ενώ την ίδια ώρα τον απειλεί ο κυβερνητικός εταίρος του, λέγοντας πως του αρκεί ένα νεύμα από τον Αρχιεπίσκοπο για να τον ανατρέψει. Με αποτέλεσμα να κλωθογυρίζει εδώ και ένα μήνα τις αλλαγές και το μόνο που φαίνεται ότι μπορεί να κάνει είναι να αυξήσει τις θέσεις για να βολέψει περισσότερους

Έτσι, όμως, όσο και αν στο Μαξίμου στηρίζονται στο δόγμα πως «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία», για όποιον δεν εθελοτυφλεί είναι πασιφανές ότι στον πρωθυπουργό δεν βγαίνει πλέον καμία από τις κινήσεις που θέλει να κάνει. Και το ίδιο θα γίνεται εφεξής. Ό,τι και αν πιάνει ο Αλέξης Τσίπρας στα χέρια του –ακόμη και χρυσός να είναι, που λέει ο λόγος- κάρβουνο θα γίνεται. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Και όλα δείχνουν ότι οι εξελίξεις του επόμενου διαστήματος θα είναι ραγδαίες. Και, κατά πάσα πιθανότητα, θα τρέξουν ερήμην των «εξευτελισμών» που είναι διατεθειμένοι να υποστούν οι κυβερνητικοί βουλευτές.

Εκτός πια και αν γίνει κάποιο θαύμα ώστε η παρέα του Μαξίμου να αντιληφθεί αυτό που έρχεται. Και να επιχειρήσει να περισώσει ό,τι περισώζεται. Είτε μοιράζοντας τις ευθύνες, είτε διασφαλίζοντας την ομαλότητα στη διαδοχή, η οποία μοιάζει να είναι αναπότρεπτη. Στο τέλος – τέλος, ας αναλογιστούν, τουλάχιστον, την υστεροφημία τους!

Οι μονομανίες με τα media και το χρέος

                Αν έφθανε κανείς αυτές τις μέρες στην Ελλάδα από το εξωτερικό και παρακολουθούσε τα θέματα που κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο, θα είχε την αίσθηση ότι όλα τα προβλήματα της χώρας έχουν λυθεί και τα μόνα τα οποία απασχολούν τους πολίτες δεν είναι παρά, στο εσωτερικό μέτωπο, η αδειοδότηση των τηλεοπτικών καναλιών και, στο διεθνές πεδίο, η ρύθμιση του δημοσίου χρέους.

Είναι χαρακτηριστικό, άλλωστε, ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μόλις ναυάγησε το σχέδιο που είχε να πάει την Τετάρτη στη Βουλή για να… πανηγυρίσει τη νίκη που ανέμενε ότι θα είχε την προηγουμένη στο Συμβούλιο της Επικρατείας, μετά την ανατροπή που σημειώθηκε στη δικαστική κρίση επί του νόμου για τις τηλεοπτικές αδειοδοτήσεις, πήρε το κυβερνητικό αεροπλάνο για μια μίνι ευρωπαϊκή τουρνέ με θέμα –τι άλλο;- την πολυθρύλητη δανειακή ελάφρυνση.       

Από τις αρχές του περασμένου καλοκαιριού, οπότε «τσάτρα πάτρα» ψηφίστηκαν οι ρυθμίσεις για το Ασφαλιστικό, οι οποίες, όσο περνά ο καιρός, αποδεικνύεται ότι, εκτός από άδικες, ήταν και ανεπαρκείς για την έκταση του προβλήματος, η επικαιρότητα κατακλύζεται από τις αντιπαραθέσεις για τα κανάλια και το χρέος. Αντιπαραθέσεις οι οποίες επισκιάζουν ο,τιδήποτε άλλο, είτε πρόκειται για τις κάθε είδους εξωτερικές απειλές που διατυπώνονται σε βάρος της χώρας, είτε για το διαρκώς επεκτεινόμενο φαινόμενο της φτωχοποίησης όλο και ευρύτερων τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού.

Με τη γνωστή ευκολία που διακρίνει όλες τις πρωτοβουλίες του, οι κυβερνητικοί  επικοινωνιακοί μηχανισμοί ρίχνουν το ανάθεμα στα μέσα ενημέρωσης, τα οποία, ως… «όργανα της διαπλοκής» που είναι, «υπονομεύουν την… εθνοσωτήριο κυβέρνηση», προβάλλοντας μόνον τα αρνητικά και όχι τα θετικά της. Όπως συνέβη, για παράδειγμα, με την Ευρωμεσογειακή Διάσκεψη που συγκλήθηκε τον περασμένο μήνα στην Αθήνα και η περιορισμένη προβολή της οποίας προκάλεσε τη μήνη της κυβερνητικού εκπροσώπου.

                Με την απόσταση των αρκετών εβδομάδων που παρήλθαν έκτοτε, θα είχε ενδιαφέρον να άκουγε κανείς την Όλγα Γεροβασίλη να κάνει έναν μικρό απολογισμό για το τι έχασαν οι Έλληνες πολίτες επειδή δεν διέκοψαν τότε τα κανάλια για να μεταδώσουν απευθείας τις δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα και των προσκεκλημένων του ηγετών από τις γειτονικές –και, κατά κάποιον τρόπο, ομοιοπαθείς- χώρες. Τί διαφορετικό, άραγε, από τη διαρκή ανάγκη για σπάσιμο των «κουμπαράδων» που προορίζονται για τις μελλοντικές γενιές, ώστε να πληρωθούν οι συντάξεις, θα μας επεφύλασσε η μοίρα;

Ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον θα είχε να μπορούσε ν κάποιος να καταμετρήσει τις απεριόριστες εργατοώρες που έχουν αφιερώσει ο ίδιος ο Τσίπρας και ο πολυπληθής περίγυρος του για να προετοιμάσουν το «μαύρο» που, στο όνομα της πάταξης της διαπλοκής, σχεδιάζουν να ρίξουν στα μέσα ενημέρωσης που δεν τους είναι αρεστά. Και να συνέκρινε το άθροισμα του χρόνου με εκείνον που το ίδιο διάστημα αναλώθηκε σε άλλα ζητήματα που επηρεάζουν την καθημερινότητα των πολιτών, όπως η κατάσταση στην Υγεία και στην Παιδεία ή η χαίνουσα κοινωνική πληγή της Απασχόλησης.

Θα είχε, εξάλλου, μεγάλη αξία να μαθαίναμε τα αποτελέσματα των υποτιθέμενων προσπαθειών που καταβάλλονται από σωρεία κυβερνητικών στελεχών για την προσέλκυση νέων επενδύσεων ή ακόμη και την προώθηση παλαιότερων που είχαν παραλάβει από τους προκατόχους τους. Τι γίνεται, για παράδειγμα, με το Ελληνικό και γιατί δεν ξεκινούν τα έργα; Να είχε, άραγε, ο πρωθυπουργός, ο οποίος φέρεται να έχει αποστηθίσει το ύψος της ετήσιας διαφημιστικής δαπάνης και του ανεξόφλητου χρέους για κάθε μικρή ή μεγαλύτερη επιχείρηση στον τομέα της ενημέρωσης, την απορία ώστε να σηκώσει ένα πρωί το τηλέφωνο και να ρωτήσει τους αρμόδιους συνεργάτες του πότε προβλέπουν να μπει στον χώρο του παλαιού αεροδρομίου η πρώτη μπουλντόζα; Μάλλον όχι. Όλα δείχνουν ότι είναι άλλες οι προτεραιότητες του. Τόσο οι δικές του όσο και των συνεργατών του. Τουλάχιστον αν κρίνει κανείς από τη συχνότητα με την οποία εκδίδουν σωρηδόν non paper για κάθε θέμα που οι ίδιοι κρίνουν ότι έχει σημασία.

Θύματα των ίδιων των ιδεοληπτικών εμμονών που έχουν με τα media και εξηγούν το ιερό μένος με το οποίο καταφέρονται εναντίον τους, έχουν αναγάγει την προσπάθεια καθυπόταξης της ενημέρωσης σε υπέρτατο σκοπό που είναι συνυφασμένος με την παραμονή τους στην εξουσία. Όποιος έχει παρακολουθήσει έστω και μία από τις συνεδριάσεις της διαβόητης Εξεταστικής Επιτροπής για τα δάνεια των μέσων ενημέρωσης, δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία για τις προθέσεις των εμπνευστών της. Η μισαλλόδοξη, άλλωστε, διάθεση, όπως και η εχθροπαθής προκατάληψη, με τις οποίες αντιμετωπίζουν τους εκπροσώπους όποιου μέσου δεν τους λιβανίζει, είναι παροιμιώδεις.

Εξίσου παροιμιώδης μέλλει να αποδειχθεί και η δεύτερη πρωθυπουργική μονομανία που είναι η παθιασμένη ενασχόληση με την «εδώ και τώρα» ρύθμιση του χρέους, η οποία έχει αναχθεί ως μοναδικό και υπέρτατο κινητήριο μοχλό για την οικονομική ανάκαμψη της χώρας. Και που ακριβώς για τν χαρακτήρα που της έχει δοθεί, λειτουργεί, εν τέλει, ως τροχοπέδη για την αναγκαία επιτάχυνση της οικονομικής δραστηριότητας, αφού δεν γίνεται τίποτε όσο καθυστερεί η διευθέτηση της συγκεκριμένης εκκρεμότητας .

Όμως, και στη μια και στην άλλη περίπτωση, όποια τροπή και αν πάρουν τα πράγματα, οι χειρισμοί της κυβέρνησης υπήρξαν τόσο άθλιοι που τη μόνη κατάληξη την οποία μπορεί να έχουν είναι να φέρνουν όλο και πιο κοντά την κατάρρευσή της. Διότι, αν ρίξει «μαύρο» στα κανάλια, είναι βέβαιο θα τη φάει το «μαύρο σκοτάδι» και γι΄ αυτό επιζητεί συνενόχους στην αντιπολίτευσης ή στη Δικαιοσύνη. Αν πάλι δεν μπορέσει να το επιβάλει, οι μέρες της στην εξουσία είναι μετρημένες. Το ίδιο, πάνω – κάτω, ισχύει και με το χρέος: Αν επιτευχθεί η διευθέτησή του, τότε δεν θα έχει καμία δικαιολογία κανένας Σκουρλέτης να λέει ότι «δεν βγαίνει το πρόγραμμα» για να δικαιολογήσει την αδράνεια του που θα γίνει πασιφανής. Αν πάλι δεν επιτευχθεί, ας αναλογιστεί ο καθένας αν μπορούν να σταθούν στις κυβερνητικές καρέκλες με τη ζημιά που θα έχουν προκαλέσει ως τότε.

Αλλά, σχεδόν πάντα, έτσι συμβαίνει με τους μονομανείς: το πάθος τους αποτελεί και τη μήτρα της καταστροφής τους.