«Βόρβορος» μέσα στο Μαξίμου

Είναι δύσκολο να υποστηρίξει κάποιος ότι πέφτει από τα σύννεφα με όσα βορβορώδη αποκαλύπτονται αυτές τις μέρες στην Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής που διερευνά το παραδικαστικό κύκλωμα το οποίο, με αφορμή την υπόθεση Novartis, έστησε μια σκευωρία για να εξουδετερώσει τους βασικούς πολιτικούς αντιπάλους της προηγούμενης κυβέρνησης.

Όποιος έχει έστω και κατ΄ ελάχιστον ασχοληθεί με αυτή την ιστορία, δεν δυσκολεύεται να αντιληφθεί ότι εξυφάνθηκε μια μάλλον ερασιτεχνική συνωμοσία με επιστράτευση κουκουλοφόρων ψευδομαρτύρων που στόχο είχε να ελεγχθούν οι πολιτικές εξελίξεις και να παραταθεί η παραμονή στην εξουσία του συνονθυλεύματος που αποκαλούνταν «πρώτη φορά Αριστερά» ενώ στην πραγματικότητα απαρτιζόταν από κάθε είδους πολιτικό απολειφάδι που είχε απομακρυνθεί από το παλαιό πολιτικό σύστημα και είχε αναβαπτιστεί στην κολυμβήθρα του «αντιμνημονιακού» Σιλωάμ.

Δεν παύει, ωστόσο, να προκαλεί έκπληξη και σοβαρές απορίες το απροσμέτρητο θράσος με το οποίο ομολογείται ότι το Μέγαρο Μαξίμου είχε επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης μετατραπεί σε χώρο διεκπεραίωσης ιδιωτικών υποθέσεων και διευθέτησης συμφερόντων ανθρώπων που σε κανονικές χώρες δεν θα έπρεπε να περνούν ούτε από το απέναντι πεζοδρόμιο του πρωθυπουργικού γραφείου.

«Πριν από 4 χρόνια με παρακάλεσε ο κ. Παππάς να συναντηθούμε στο γραφείο του με τον κ. Μιωνή επικαλούμενος πιέσεις από την Ισραηλινή Κυβέρνηση», παραδέχεται ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δημήτρης Παπαγγελόπουλος λίγη ώρα μετά τις ανατριχιαστικές αποκαλύψεις του επιχειρηματία Σάμπυ Μιωνή ότι δέχθηκε μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου εκβιασμό για να καταβάλει χρήματα σε εκδότη προκειμένου να σταματήσει τον πόλεμο που του είχε κηρύξει.

Ο ίδιος ο εκδότης, ο οποίος υποτίθεται ότι κινείται στον χώρο της Δεξιάς, αλλά –τι ειρωνεία;- δεν έχανε και εξακολουθεί να μην χάνει ευκαιρία να ασκεί πολεμική στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, επιβεβαιώνει την ετερόκλητη… μάζωξη στο πρωθυπουργικό γραφείο: «Στις αρχές 2016, κλήθηκα εκ νέου στο Μέγαρο Μαξίμου», αναφέρει σε δήλωσή του. «Αυτή τη φορά από τον τότε υπουργό Επικρατείας κ. Ν. Παππά, πάλι με αίτημα τον εξωδικαστικό συμβιβασμό με τον κ. Μιωνή και πάλι με τη δικαιολογία παρεμβάσεων από το Ισραήλ», προσθέτει.

Και αμέσως μετά, ο άνθρωπος που έχει υπό τον έλεγχό του μέσα ενημέρωσης τα οποία υποτίθεται ότι αντιπολιτεύονταν σφόδρα την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, συμπληρώνει: «Το 2018 έγινε ακόμα μια προσπάθεια εξωδικαστικού συμβιβασμού, πάλι στο γραφείο του κ. Παππά –αυτή τη φορά στο υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής. Η συνάντηση οδήγησε στην υπογραφή συμφωνητικού συμβιβασμού με αμοιβαία αποχή από δικαστικές ενέργειες που τηρήθηκε μέχρι πρόσφατα».

Με όση καλή προαίρεση και αν προσεγγίσει κάποιος την υπόθεση, αποδεχόμενος, έστω και ως υπόθεση εργασίας, ότι τόσο ο αναπληρωτής υπουργός όσο και ο εκδότης περιγράφουν τα γεγονότα όπως έγιναν, δεν μπορεί να μην διερωτάται μερικά αυτονόητα πράγματα:

*Από πού και ως που η κυβέρνηση, δια του υπ΄ αριθμόν ένα συνεργάτη του πρωθυπουργού, παρενέβαινε σε ανοικτές δικαστικές υποθέσεις και επεδίωκε συμβιβασμό ανάμεσα σε έναν… αντιπολιτευόμενο εκδότη και έναν ιδιώτη επιχειρηματία, ο οποίος, μάλιστα, επικρινόταν για εμπλοκή στη λίστα Λαγκάρντ που υποτίθεται ότι ήταν το «Ελ Ντοράντο» που θα γέμιζε τα δημόσια ταμεία επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ;

*Αν πιστέψουμε, όπως ισχυρίζονται οι δύο πρωταγωνιστές, ότι οι επίμαχες συναντήσεις έγιναν κατόπιν επιθυμίας της ισραηλινής κυβέρνησης, γιατί ενεπλάκη σε αυτές ο… μέγας διώκτης της διαπλοκής ανάμεσα στα μέσα ενημέρωσης και σε επιχειρηματικά συμφέροντα πρωθυπουργικός συνεργάτης και όχι, για παράδειγμα, το υπουργείο Εξωτερικών, εφόσον όντως απειλούνταν οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις;

*Ποιος ακριβώς ήταν ο ρόλος του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης και γιατί τον κάλεσε στη συνάντηση ο υπουργός Επικρατείας; Δεν είχε ακούσει τίποτε ο κ. Νίκος Παπάς για την διάκριση των εξουσιών και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης που είναι κατοχυρωμένες στο ελληνικό Σύνταγμα;

Θα μπορούσε να συνεχίσει κανείς παραθέτοντας και άλλα ερωτήματα, καθώς η σκληρή αυτή διαμάχη ανάμεσα στον εκδότη και στον επιχειρηματία δεν είναι η μόνη υπόθεση στην οποία, κατά την περίοδο ανάμεσα στον Ιανουάριο του 2015 και τον Ιούλιο του 2019, το Σύνταγμα έγινε κουρελόχαρτο και οι θεσμοί του δημοκρατικού πολιτεύματος καταρρακώθηκαν με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο.

Ας μην αυταπατώμεθα, ωστόσο. Η ομολογημένη συνάντηση στο Μέγαρο Μαξίμου ανάμεσα στους κυρίους Παπά, Παπαγγελόπουλο, Φιλιππάκη και Μιωνή δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η μόνη απόδειξη ότι επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης συνέβησαν τέρατα και σημεία που δεν συνάδουν με τους κανόνες που διέπουν μια δημοκρατική Πολιτεία.

Η εχθροπάθεια και η μισαλλοδοξία με την οποία αντιμετωπίστηκαν όσοι δεν έδωσαν γη και ύδωρ στην ΣΥΡΙΖΑϊκή εξουσία δεν έχει προηγούμενο. Άνθρωποι δεινοπάθησαν, υπολήψεις υπονομεύθηκαν, πολιτικές δυνάμεις συκοφαντήθηκαν, μόνον και μόνον γιατί δεν δικαιολογούσαν τις λαϊκίστικες αυταπάτες, τις φαντασιώσεις και τις ψευδαισθήσεις με τις οποίες αρχικά διεκδικήθηκε η διακυβέρνηση και στη συνέχεια κυβερνήθηκε η χώρα.

Στον αντίποδα, όσοι εμφανίζονταν ως συνεργάσιμοι, απολάμβαναν ένα πρωτόγνωρο άλλοθι και μια άνευ προηγούμενου ασυλία, ανεξάρτητα αν προέρχονταν από την Άκρα Δεξιά ή την Άκρα Αριστερά, αν είχε εμπλακεί σε σκάνδαλα ή αν ήταν απλώς ένας ανίκανος ή ένας κοινός απατεώνας που το προηγούμενο σύστημα τον είχε ξεβράσει και αναζητούσε καινούργια στέγη.

Και μόνον, άλλωστε, ότι ο (αποτυχημένος) αρχηγός της ΕΥΠ μιας προηγούμενης κυβέρνησης ανέλαβε υπεύθυνος για τη Δικαιοσύνη και τη Διαφάνεια την οποία δήθεν σκόπευε να επαναφέρει η… αριστερή κυβέρνηση, αρκεί για να αντιληφθεί και ο πιο καλοπροαίρετος πολίτης για το πόσο προσχηματικές ήταν οι διακηρύξεις ότι τάχατες «τελειώνουμε με το παλαιό»…

Τα όρια του κομματικού ανταγωνισμού

            Ο ανταγωνισμός των κομμάτων είναι συνήθως σκληρός και η διεκδίκηση της εξουσίας είναι τις περισσότερες φορές μια αδυσώπητη μάχη που δεν υπακούει πάντα σε κανόνες της κοινής ηθικής, αλλά στη λογική του δόγματος «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

            Υπό αυτή την έννοια, φαίνεται, δυστυχώς, ότι έχουμε συνηθίσει στην αντίληψη ότι ανάμεσα στα ελεγκτικά καθήκοντα της αντιπολίτευσης μπορεί να συμπεριλαμβάνεται και η άνευ όρων «στοχοποίηση» του πολιτικού αντιπάλου.

            Η τακτική, ωστόσο, του διαρκούς δικανικού θορύβου γύρω από την υπόθεση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στην οποία επιδίδεται ο ΣΥΡΙΖΑ για να εκθέσει τον Ευάγγελο Βενιζέλο, φαίνεται να ξεπερνά τα γνωστά εσκαμμένα του κομματικού ανταγωνισμού.

Με μια ακατάσχετη σκανδαλοθηρική διάθεση, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπαθεί επί σχεδόν ένα χρόνο τώρα να συντηρήσει στην επικαιρότητα μια υπόθεση για την οποία δεν έχει καταφέρει να προσκομίσει ούτε ένα στοιχείο που να δημιουργεί υποψίες ότι οι πράξεις του κ. Βενιζέλου –στην ουσία ο νόμος που ψηφίστηκε από τη Βουλή όταν ήταν υπουργός Άμυνας για να παραμείνουν σε λειτουργία τα Ναυπηγεία- έβλαψαν όντως τα συμφέροντα του ελληνικού δημοσίου.

Με καθυστέρηση μηνών και αφού ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προκάλεσε επανειλημμένα τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα να αφήσει τους υπαινιγμούς και να κάνει πράξη την απειλή για πρόταση σύστασης Εξεταστικής Επιτροπής, η υπόθεση απασχόλησε τη Βουλή τον περασμένο Δεκέμβριο σε μια πολύωρη συνεδρίαση, η οποία μάλλον κατέρριψε παρά ενίσχυσε την επιχειρηματολογία των στελεχών της αντιπολίτευσης.

Μετά ταύτα, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να ασκήσουν τα δικαιώματα που τους παρέχει το Σύνταγμα και να υποβάλουν, εφόσον διατηρούσαν τις αμφιβολίες τους, πρόταση για Επιτροπή Προκαταρκτικής Εξέτασης, που η σχετική απόφαση της Βουλής λαμβάνεται, μάλιστα, με μυστική ψηφοφορία, επέλεξαν να εμπλέξουν στους κομματικούς σχεδιασμούς τους τη Δικαιοσύνη.

Συγκέντρωσαν, λοιπόν, τα πρακτικά των κοινοβουλευτικών συζητήσεων, τα έβαλαν σε ένα φάκελο και τα έστειλαν στην εισαγγελία, όταν είναι γνωστό ακόμη και στους πρωτοετείς φοιτητές της Νομικής ότι –κακώς ή καλώς- για τα όποια υπουργικά αδικήματα το Σύνταγμά μας δεν προβλέπει έρευνα από τις δικαστικές αρχές, καθώς αυτή η αρμοδιότητα ανήκει αποκλειστικά στη Βουλή.

Με τη γνωστή… ταχύτητα της, η ελληνική Δικαιοσύνη επέστρεψε τις προηγούμενες ημέρες στη Βουλή τον φάκελο που είχε παραλάβει ένα εξάμηνο νωρίτερα από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς, όπως ήταν φυσικό και νομικά επιβεβλημένο, να κάνουν καμία επιπλέον έρευνα.

Η εν πολλοίς αναμενόμενη αυτή εξέλιξη ουδόλως εμπόδισε την επικοινωνιακή «καταιγίδα» που ακολούθησε μόλις έγινε γνωστή η επιστροφή της «δικογραφίας» στη Βουλή, με νέες καταγγελίες για συγκάλυψη και σύνδεση της υπόθεσης με το –υποτιθέμενο- πρόωρο κλείσιμο της Βουλής.

Η πραγματικότητα, βεβαίως, είναι άλλη. Αλλά ποιος νοιάζεται γι΄ αυτήν; Σίγουρα δεν νοιάζονται τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που δηλητηριάζουν την πολιτική ζωή του τόπου με ασύστατους υπαινιγμούς εναντίον των αντιπάλων τους, αδιαφορώντας αν αυτή η τακτική τους κάνει αρκετούς πολίτες να χάνουν την εμπιστοσύνη τους στους θεσμούς.

Διότι, αν πράγματι το ενδιαφέρον του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να βρεθεί η αλήθεια θα είχε παρουσιάσει τα στοιχεία εκείνα που διαθέτει και που, κατά την άποψη του, συνιστούν το σκάνδαλο που αορίστως καταγγέλλουν τα στελέχη του, με μόνο στόχο να πληγεί ο πολιτικός τους αντίπαλος. Και επιπλέον, όταν ήταν γνωστό ότι αργά ή γρήγορα η Ολομέλεια της Βουλής θα τερμάτιζε –λίγο νωρίτερα ή λίγο αργότερα- τις εργασίες της, θα φρόντιζε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αντί να στείλει τα πρακτικά στην εισαγγελία, να προτείνει το ίδιο εγκαίρως τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής.

Αλλά, όπως είπαμε και στην αρχή, όταν στην αντιπαράθεση των πολιτικών δυνάμεων δεν υπάρχουν όρια και επικρατεί το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», τότε, ειδικά στις ειδικές συνθήκες των άκρων που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, δύσκολα κανείς μπορεί να περιμένει κάτι καλύτερο.

Οι κάλπικες μεθοδεύσεις τιμωρούν τους εμπνευστές τους

Μπορεί και να είναι το σωστότερο αυτό που πάει να γίνει με την προοπτική στην ψηφοφορία για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής που θα διερευνήσει το σκάνδαλο με τη λίστα Λαγκάρντ, να στηθούν τρεις κάλπες, όσες, δηλαδή, οι προτάσεις κατηγορίας, και όχι τέσσερις, όσα και τα πρόσωπα που ζητείται να τους ασκηθεί δίωξη.

Η καθεμιά από τις προτάσεις που υπεβλήθησαν, από την κυβερνητική πτέρυγα, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη σύμπραξη ΑΝΕΛ και Χρυσής Αυγής, ίσως έχει ένα συγκεκριμένο σκεπτικό, μια λογική αλληλουχία, διαφορετικά από τις άλλες που θα συζητηθούν από κοινού. Και, ενδεχομένως, ο ρόλος και η αρμοδιότητα των οιωνεί «δικαστών» που υποδύονται σε αυτή την απαράδεκτη, από πολλές απόψεις, διαδικασία οι βουλευτές να θεωρηθεί πως είναι ορθότερο να κρίνουν την κάθε πρόταση χωριστά και επί αυτής να αποφασίσουν εμμέσως για τα πρόσωπα και τις αποδιδόμενες κατηγορίες.

Όλα αυτά, όμως, που, όντως, δεν έχουν το ακριβώς ανάλογο ιστορικό προηγούμενο και δεν ξεκαθαρίζονται στο Σύνταγμα και στον Κανονισμό της Βουλής, μπορεί να ισχύουν υπό μια σαφή και ξεκάθαρη προϋπόθεση: Κάθε βουλευτής που θα αποφασίσει να συμμετάσχει σε αυτή τη διαδικασία δεν μπορεί παρά να είναι «υποχρεωμένος» να προσέρχεται και να ψηφίζει και στις τρεις κάλπες.

Ό,τιδήποτε άλλο, δηλαδή κάποιοι να ψηφίζουν σε μια, άλλοι σε δύο ή και στις τρεις κάλπες, μπορεί τυπικά να μην προσκρούει στο Σύνταγμα, στην ουσία, όμως, συνιστά απόλυτο εξευτελισμό όχι μόνον του Συντάγματος, αλλά, κυρίως, των ίδιων των πολιτικών και, εν γένει, της πολιτικής.

Ο βουλευτής ή οι βουλευτές που δεν θα πάνε να ρίξουν ψηφοδέλτιο –επιλέγοντας είτε το «ναι», είτε το «όχι», είτε το «λευκό», δεν θα βαρύνονται, ίσως, τόσο με το «αμάρτημα» της παραβίασης της μυστικότητας της ψήφου, που προνοεί το Σύνταγμα για ψηφοφορίες που αφορούν σε πρόσωπα, όσο θα έχουν υποπέσει στο «αδίκημα» του αυτοεξευτελισμού και, ακόμη χειρότερα, στο «έγκλημα» της καταρράκωσης του κύρους της πολιτικής.

Δεν μπορεί να υπάρχουν βουλευτές που να διστάζουν ή να φοβούνται να εκφράσουν την άποψή τους, όποια και αν είναι αυτή, επειδή, ενδεχομένως, θα θεωρηθεί ότι δεν ακολούθησαν την κομματική γραμμή. Δεν νοείται Βουλή, χωρίς ελεύθερους τους βουλευτές να πουν, έστω μυστικά, την άποψή της.

Σε όσους από τους ιθύνοντες της τρικομματικής κυβερνητικής συνεργασίας, θεωρούν ότι με τον τρόπο αυτό, μπορεί να επιβάλουν τη βούληση τους και να δημιουργήσουν ανάχωμα στις διαρροές, προστατεύοντας, δήθεν, την κυβερνητική σταθερότητα, πρέπει να υπενθυμίσει κανείς το πολύ ευχερές προηγούμενο της κυβέρνησης του κ. Κώστα Καραμανλή.

Η ουσιαστική κατρακύλα της περιβόητης «νέας διακυβέρνησης» ξεκίνησε όταν η τότε οριακώς πλειοψηφούσα Νέα Δημοκρατία έφθασε στο πρωτοφανές να αποχωρεί από την αίθουσα κάθε φορά που γινόταν συζήτηση και επέκειτο μυστική ψηφοφορία επί προτάσεων παραπομπής για σκάνδαλα εκείνης της περιόδου (Βατοπέδι, ομόλογα, κ.ά.), με αποκορύφωμα το πρόωρο και αιφνιδιαστικό κλείσιμο της Βουλής, τον Μάιο του 2009, για να επέλθει παραγραφή των αδικημάτων της περιόδου 2004-2007.

Η μεθόδευση εκείνη, η οποία έχει αρκετές αναλογίες με τη διαφαινόμενη τωρινή, αφού και στις δύο περιπτώσεις κυριαρχεί ο φόβος για παραπεμπτικές διαρροές από την πλειοψηφία κατά τη μυστική ψηφοφορία-, όχι μόνον δεν διέσωσε τους πρωταγωνιστές του κοινοβουλευτικού ευτελισμού, αλλά, αντιθέτως, τους καταδίκασε στη συνείδηση όλης της κοινωνίας, στην οποία παραμένουν «ένοχοι», ακόμη και αν δεν κάθησαν ποτέ στο σκαμνί.

Ας το ξανασκεφθούν, λοιπόν, ξανά και ξανά οι υπεύθυνοι των κοινοβουλευτικών ομάδων της συγκυβέρνησης και ας βρουν τρόπο να αποτρέψουν τη ζημιά που θα γίνει και η οποία, σε κάθε περίπτωση, θα είναι μεγαλύτερη από αυτή που θεωρούν ότι μπορούν να αποτρέψουν.

Το λιγότερο που μπορούν να κάνουν, για να περισώσουν, ίσως, ορισμένα προσχήματα, είναι να υποχρεώσουν τους βουλευτές τους να ψηφίσουν σε όλες τις κάλπες. Γιατί, αλλιώς, μπορεί να κερδίσουν την ψηφοφορία, αλλά θα χάσουν τα πάντα: που, εν προκειμένω, είναι η οριστική απώλεια και του τελευταίου ψήγματος αξιοπιστίας που έχει απομείνει στο πολιτικό μας σύστημα.

Οι «Πυρσογιαννίτες» της Κουμουνδούρου

            «Ποιος έκτισε τον κόσμο τέκνο μου;», ήταν το ερώτημα που θρυλείται ότι απηύθυνε Μητροπολίτης Ιωαννίνων σε ορεσίβιο νεαρό που είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον να χειροτονηθεί ιερέας. «Οι Πυρσογιαννίτες, δέσποτα!», απάντησε με απόλυτη βεβαιότητα ο νέος, που είχε υπόψη του ότι οι ξακουστοί μαστόροι της Πυρσόγιαννης, που ήταν το χωριό του, είχαν κτίσει όλα τα σπίτια της ευρύτερης περιοχής και είχαν επεκτείνει την πετυχημένη επαγγελματική δραστηριότητα τους και πέραν αυτής.

            Το ιστορικό αυτό ανάλεκτο μού ήρθε κατά νου διαβάζοντας το πολυσέλιδο κείμενο της πρότασης για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής που κατέθεσε στη Βουλή η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΑ, ζητώντας την άσκηση ποινικής δίωξης κατά των κυρίων Γιώργου Παπακωνσταντίνου και Ευάγγελου Βενιζέλου, αλλά και την απόδοση πολιτικών ευθυνών σε σύμπασα την πολιτική τάξη των τελευταίων ετών για τους χειρισμούς στην περιβόητη υπόθεση με τη λίστα Λαγκάρντ.

            Ο Πυρσογιαννίτης υποψήφιος παπάς του θρύλου εξέφρασε και μια μικρή αμφιβολία όταν ο δεσπότης, θέλοντας να ακούσει και κάτι περί της συνεισφοράς του Θεού στο κτίσιμο του κόσμου, επανήλθε: «Καλά, δεν βοήθησε κανένας άλλος, τέκνο μου;», τον ρώτησε. «Ε, βοήθησαν και λίγο οι Βουρμπιανίτες», απάντησε ο νεαρός, αναγνωρίζοντας μια, έστω, μικρή συνεισφορά στην κτίση του κόσμου στους κατοίκους της Βούρμπιανης, του διπλανού με την Πυρσόγιαννη χωριού.

            Σε αντίθεση με τον επίδοξο ιερέα, στο εντυπωσιακό από πολλές απόψεις, αλλά κυρίως για την αυταρέσκεια των συντακτών του, κείμενο με τις υπογραφές των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να εκφράζεται καμία αμφιβολία. Ο κόσμος όλος περιστρέφεται γύρω από την Κουμουνδούρου. Και στην υπόθεση με τη λίστα Λγκάρντ, μάλλον δεν θα… υπήρχε κόσμος, αν δεν υπήρχαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με το πνεύμα που αποπνέεται από την πρόταση κατηγορίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

            Στο προοίμιο, άλλωστε, του κειμένου, κάτω από τον βαρύγδουπο υπότιτλο «οι σκελετοί βγαίνουν από τις ντουλάπες της εξουσίας», διαβάζει κανείς το ακόλουθο εκπληκτικό για την μονομέρεια, ου μην αλλά και την εμπάθεια (η οποία, πάντως, διατρέχει όλο το κείμενο) απόσπασμα:  «Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ και οι συναφείς εξελίξεις που πυροδοτήθηκαν από την επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ να διερευνηθεί σε βάθος η υπόθεση παρά τα πρωτοφανή εμπόδια που συνάντησε από σύσσωμο το σύστημα εξουσίας, πολιτικά στελέχη, βουλευτές, υπουργούς, και, φυσικά, «εντεταλμένους» δημοσιογράφους που λειτούργησαν ως υποτακτικοί οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων, ανοίγει μια χαραμάδα που επιτρέπει στον ελληνικό λαό να διακρίνει όψεις της δυσώδους πραγματικότητας που κρύβεται πίσω από την κουρτίνα της προσχηματικής “πολιτικής ορθότητας” και της υποκριτικής ηθικολογίας των κυβερνητικών αξιωματούχων».

Τι καταλαβαίνει κανείς από τα πιο πάνω;  Ότι στην υπόθεση της διερεύνησης της λίστας Λαγκάρντ βρίσκονται αντιμέτωποι δύο… κόσμοι: από τη μια ο… ηρωικός ΣΥΡΙΖΑ που μάχεται κατά πάντων και από την άλλη… όλοι οι άλλοι, που είτε «εκπροσωπούν το σύστημα εξουσίας» ή είναι «εντεταλμένοι» και «υποτακτικοί» συμφερόντων. Τόσο απλά. (Ή μήπως τόσο απλοϊκά;). 

Για τους νομικούς φωστήρες της Κουμουνδούρου, η επίμονη δημοσιογραφική έρευνα που ανέδειξε την «εξαφάνιση» της λίστας δεν υπάρχει. Οι δύο δικογραφίες που σχημάτισαν και έστειλαν στη Βουλή οι οικονομικοί εισαγγελείς δεν υφίστανται. Όπως δεν υφίστανται οι ερωτήσεις των βουλευτών των άλλων κομμάτων, ούτε η πρωτοβουλία τους να συγκληθεί η Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας, ή, πολύ περισσότερο, η κίνηση του υπουργείου Οικονομικών να γίνει νέο αίτημα προς τις γαλλικές αρχές για να έρθει το πρωτότυπο της λίστας και να γίνει αντιπαραβολή του με το αντίγραφο, από την οποία αποκαλύφθηκε η αλλοίωση της λίστας.

Πέραν, όμως, από την εγωπαθή μονομέρεια των συντακτών της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, που διεκδικούν για τους εαυτούς τους όλη τη… δόξα των αποκαλύψεων σε αυτή την πολύκροτη υπόθεση, εκείνο που περισσότερο από κάθε τι άλλο χαρακτηρίζει το κείμενο τους είναι η πολιτική εμπάθεια που αναδύεται μέσα από επανειλημμένους βερμπαλισμούς του τύπου: «η ηθική ποιότητα και το ποιοτικό ανάστημα των “ηρώων” της ελληνικής μεταπολιτευτικής δημοκρατίας», ο «τρικομματικός κυβερνητικός “όρκος σιωπής”» και άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια που… προετοιμάζουν τον αναγνώστη για το επερχόμενο τέλος του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού που θα προέλθει από την εισαγγελική ρομφαία της Κουμουνδούρου.

Καταφανή πολιτική εμπάθεια, εξάλλου, μαρτυρούν οι ακροβασίες που γίνονται με την –προφανώς- σκόπιμη σύγχυση που επιχειρείται ανάμεσα στον καταλογισμό πολιτικών ευθυνών για ολέθριους χειρισμούς, που αναμφισβήτητα έγιναν στη συγκεκριμένη υπόθεση, και στην αναζήτηση ποινικής ευθύνης, προκειμένου να δικαιολογηθεί η επιχειρούμενη στοχοποίηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, προς τον οποίο η… κατηγορούσα αρχή του ΣΥΡΙΖΑ δεν φείδεται χαρακτηρισμών, παρότι τον χρήζει –χωρίς στοιχεία- κατηγορούμενο, αποδίδοντας του τα βαρύτατα αδικήματα της υπεξαίρεσης εγγράφου, της απιστίας και της παράβασης καθήκοντος.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς εξειδικευμένος νομικός για να αντιληφθεί ότι είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα η απόδοση πολιτικών ευθυνών για πιθανούς λανθασμένους χειρισμούς κάποιου που άσκησε εξουσία, από την ενεργοποίηση, κατά το άρθρο 86 του Συντάγματος, εναντίον του ποινικής δίωξης, για την οποία απαιτούνται τουλάχιστον αποχρώσες ενδείξεις ότι ο κατηγορούμενος ενήργησε με δόλο. Αν, άλλωστε, προκύψουν τέτοιες ενδείξεις κατά τη διερεύνηση που θα ξεκινήσει για τον κ. Παπακωνσταντίνου, η Βουλή έχει τη δυνατότητα να επανέλθει και να κατηγορήσει και τον κ. Βενιζέλο.

Οι γενικόλογοι, όμως, ισχυρισμοί περί υποψιών «διαπλοκής» μέσω της λίστας και πιθανής χρήσης της κατά την προεκλογική περίοδο, μένει να αποδειχθούν. Το βάρος της απόδειξης το φέρουν ακέραιο οι κατήγοροι, οι οποίοι, στην αντίθετη περίπτωση, θα βαρύνονται αιωνίως με την κατηγορία της καθυπόταξης της ηθικής και του δικαίου στην πολιτική σκοπιμότητα της διεκδίκησης με κάθε μέσο της εξουσίας. Και, όπως μάλλον θα συμφωνούσε ακόμη και ο Πυρσογιαννίτης επίδοξος ιερωμένος, ο σκοπός δεν αγιάζει (πάντα) τα μέσα.      

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος (πολιτικός συντάκτης στο «Πρώτο Θέμα»), περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο πρώτο αιρετό Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com.