Ικανοί για όλα!

            Πριν από λίγο καιρό ένας φαρσέρ του Διαδικτύου κατασκεύασε την «είδηση» ότι η κυβέρνηση καθιέρωσε «επίδομα σφραγίδας» για τους δημοσίους υπαλλήλους προκειμένου να τους εκμαυλίσει και να την ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές.

Αυτές τις μέρες ένας άλλος διοχέτευσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα κατασκευασμένο «έγγραφο» που έλεγε ότι ένας από τους υπουργούς της κυβέρνησης απέσπασε στο γραφείο του υπάλληλο που ειδικευόταν στην… αντιμετώπιση της «αφρικανικής σκόνης».

Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, τα κατασκευασμένα «γεγονότα» κυκλοφόρησαν σε χρόνο ρεκόρ, καθώς έγιναν πιστευτά όχι μόνον από τους αρχικούς αποδέκτες της γκάφας που κάποιοι έστησαν, είτε χάριν παιδιάς είτε από κακόβουλη προαίρεση, αλλά από πολύ περισσότερους, αν όχι και όλους όσοι διάβασαν τις συγκεκριμένες αναρτήσεις.

Πέρα από την ασυγχώρητη ελαφρότητα όσων επαγγελματιών αβασάνιστα υιοθέτησαν τις φάρσες χωρίς να μπουν στον κόπο να διασταυρώσουν φήμες που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο και να ελέγξουν τις πηγές από τις οποίες προέρχονται τα αποκαλούμενα fakenews, το φαινόμενο έχει και μια άλλη ακόμη πιο σοβαρή όψη που είναι η χαρακτηριστική ευκολία με την οποία τα υποδέχτηκαν οι αναγνώστες των μέσων ενημέρωσης που τα φιλοξένησαν.

Όπως προκύπτει από την τεράστια εντύπωση που προκάλεσαν τόσο το «επίδομα σφραγίδας» όσο και η απονομή σε ημέτερο «ειδίκευσης στην αφρικανική σκόνη», η κοινή γνώμη είναι έτοιμη να πιστέψει ο,τιδήποτε τερατώδες επειδή κάθε μέρα έρχεται αντιμέτωπη με τερατώδεις αποφάσεις που λαμβάνονται από τους κυβερνώντες ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Από τα μείζονα εθνικά θέματα τα οποία αφορούν την κατεύθυνση της χώρας και τις διεθνείς της σχέσεις έως τα μικροζητήματα της καθημερινότητας μας, οι άνθρωποι που μας κυβερνούν αποδεικνύουν καθημερινά ότι είναι ικανοί για όλα. Ικανοί να πουν και να κάνουν τα πάντα. Αλλά και τα ακριβώς αντίθετά τους. Και, παρόλα αυτά, καταφέρνουν τις περισσότερες φορές να πέφτουν έξω!

Δεν χρειάζεται να ανατρέψει κανείς το παρελθόν με τα ξεδιάντροπα ψέματα, τις προφανείς ψευδαισθήσεις, τις ανελέητες αυταπάτες και τις ατελεύτητες κωλοτούμπες για να περιγράψει το μόνιμο διαζύγιο που έχει πάρει η συγκεκριμένη πολιτική «κάστα» από την αλήθεια και την πραγματικότητα. Το μεγαλύτερο δυστύχημα είναι ότι όλα αυτά συνεχίζονται στο διηνεκές, καθώς δεν δείχνουν να τους πτοούν ούτε οι επανειλημμένες αστοχίες ούτε οι συνεχείς διαψεύσεις.

Τα παραδείγματα του χωρίς προηγούμενο πολιτικού αμοραλισμού που μπορεί να παραθέσει κάποιος είναι πάμπολλα και, με αφορμή την τρέχουσα επικαιρότητα, ο καθένας μπορεί, εντελώς ενδεικτικά, να αναρωτηθεί για τα εξής:  

*Σε ποιά άλλη χώρα θα παρέμεναν γαντζωμένοι στην εξουσία δύο κυβερνητικοί εταίροι που διαφωνούν τόσο απόλυτα στο «Μακεδονικό» ή που διατυπώνουν τόσο αντικρουόμενες θέσεις για τον χαρακτήρα –«ομηρία» ή «σύνηθες μεθοριακό επεισόδιο»;- που έχει η κράτηση των δύο στρατιωτικών που εδώ και ένα μήνα παραμένουν στις τουρκικές φυλακές υψίστης ασφαλείας;

*Πού αλλού στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο θα έβγαινε στην τηλεόραση μέλος του Κοινοβουλίου για να δηλώσει, έστω και ως ακραία πιθανότητα, ότι μπορεί να ανταλλαγούν και να παραδοθούν στην Τουρκία πρόσωπα τα οποία η ελληνική Δικαιοσύνη έχει αποφανθεί ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει να εκδοθούν;

*Ποιός μπορούσε να φανταστεί πως σε (υποτιθέμενη) αριστερή κυβέρνηση θα συμμετείχε (τάχατες) οικολόγος υπουργός που χωρίς αιδώ θα επιχειρηματολογούσε υποστηρίζοντας ότι, όπως πληρώνουμε τέλη κυκλοφορίας για τα οχήματά μας, θα πρέπει να πληρώνουμε χαράτσι και για τα κατοικίδια ζώα συντροφιάς;

*Ποιός θα περίμενε ότι αυτοαποκαλούμενοι «προοδευτικοί» θα έστηναν κατηγορίες σε βάρος των πολιτικών τους αντιπάλων επιστρατεύοντας προστατευόμενους μάρτυρες και δεν θα έδιναν στους εγκαλούμενους ούτε καν το δικαίωμα της απολογίας και της κατ΄ αντιπαράσταση εξέτασης για να τους μείνει η ρετσινιά ότι «τα έπιασαν»;

*Πότε άλλοτε στο παρελθόν έχουν υποστεί τέτοιο διασυρμό θεσμοί όπως η Δικαιοσύνη ή το ΑΣΕΠ για να βολευτεί ο κομματικός στρατός που μεθοδικά οργανώνουν οι κυβερνώντες, την ίδια ακριβώς ώρα που με απροσμέτρητο θράσος μιλούν για δήθεν «αποκομματικοποίηση της Δημόσιας Διοίκησης»;

*Πόσο μπορεί κανείς να υποτιμάει τη νοημοσύνη των υπηκόων του επιμένοντας στο παραμύθι της «καθαρής εξόδου» από τα Μνημόνια όταν επίκειται η προσυμφωνημένη λήψη ακραίων μνημονιακών μέτρων όπως η νέα περικοπή των συντάξεων και η περαιτέρω μείωση των αφορολογήτου;

Ο κατάλογος με ερωτήματα αυτού του είδους θα μπορούσε να είναι πολύ μακρύς, αλλά ίσως δεν έχει νόημα. Διότι είναι προφανές πλέον ότι σχεδόν οι πάντες -ακόμη και πολλοί από τους ευνοημένους του καθεστώτος- έχουν συνειδητοποιήσει την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη χώρα και έχουν αντιληφθεί το ποιόν των ανθρώπων που μας κυβερνούν.

Τους θεωρούν ικανούς για όλα και τους περιμένουν στην κάλπη που αργά ή γρήγορα θα υποχρεωθούν να στήσουν. Και τότε θα πιούν το πικρό ποτήρι που με τόσα ψέματα προσπαθούν να αποφύγουν.

Τελευταίες μέρες της Πομπηίας

Αν «ο πόλεμος είναι πολύ σημαντικό πράγμα για να τον αφήσουμε στους στρατηγούς», όπως έλεγε ο Ζορζ Κλεμανσό, ο πολιτικός που οδήγησε τη Γαλλία στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πόσο, αλήθεια, ασφαλής μπορεί να αισθάνεται ο καθείς σε αυτή τη χώρα με την ηγεσία που εγκατέστησε ο Αλέξης Τσίπρας στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας;

Η πρωτοφανής διακωμώδηση που γνώρισε από την πρώτη στιγμή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η τοποθέτηση του Φώτη Κουβέλη σε θέση υφισταμένου του Πάνου Καμμένου, συνιστά ίσως το πλέον παραστατικό δείγμα της γενικευμένης θεσμικής κατάπτωσης που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Και αποτελεί συνάμα το μέτρο της εκτεταμένης ανυποληψίας που χαρακτηρίζει το πολιτικό δυναμικό που διαχειρίζεται τις τύχες του τόπου.

Με ποια, άραγε, κριτήρια ένας συνταξιούχος πολιτικός, ο οποίος έκλεισε την πολιτική του δράστη αποδοκιμαζόμενος ηχηρά από τους πολίτες, επιβραβεύεται με την ανάθεση του χαρτοφυλακίου του αναπληρωτή υπουργού Άμυνας; Ποια είναι τα προσόντα που διαθέτει και τα οποία τον έκαναν κατάλληλο για αυτό το αξίωμα; Ξέρει από όπλα; Έχει εμπειρίες από το Στράτευμα; Απέκτησε κάποια διάκριση, πέραν ίσως της δικηγορικής του ιδιότητας;

Τα ερωτήματα είναι προφανώς ρητορικά διότι ακόμη και οι φανατικότεροι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν εύκολα να αναγνωρίσουν το προφανές που είναι ότι εκείνο που μέτρησε στην απόφαση του κ. Τσίπρα δεν είναι παρά η προσπάθειά του να στείλει το μήνυμα ότι όποιος προσκολλάται στην κυβέρνηση και κολακεύει την ηγεσία της μπορεί να ελπίζει σε ανταποδοτικά ωφελήματα.

Γιατί, κακά τα ψέματα, όσο και αν είναι ανεξήγητο για όσους κατά καιρούς είχαν εντελώς άλλη εικόνα για τον πρώην πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ, το μόνο για το οποίο διακρίθηκε ο κ. Κουβέλης την τελευταία τριετία ήταν οι απροσδόκητοι έπαινοι που επεφύλασσε προς τους κυβερνώντες και η διαρκής προσπάθεια την οποία κατέβαλε ώστε να γίνει αρεστός προς αυτούς, εκφράζοντας θέσεις και απόψεις που δεν θύμιζαν σε τίποτε το δικό του παρελθόν.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η περίπτωση Κουβέλη αν έχει κάποια ουσιαστική αξία είναι επειδή καταδεικνύει τα αδιέξοδα ενώπιον των οποίων βρίσκεται η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Και, αναμφισβήτητα, δεν είναι η μόνη ένδειξη ότι έχουμε να κάνουμε με ένα συνονθύλευμα που λειτουργεί όπως λειτουργούσαν οι κάτοικοι στις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας.

Η καθυστερημένη αποπομπή του ζεύγους Αντωνοπούλου – Παπαδημητρίου κατέδειξε την απόλυτη έλλειψη πολιτικών ανακλαστικών που χαρακτηρίζει πλέον τους ενοίκους του Μεγάρου Μαξίμου. Το ίδιο επίσης μαρτυρά η δυστοκία να βρεθεί ένα φρέσκο και δυναμικό πρόσωπο για να αναλάβει το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Ανάπτυξης που υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει ο ελληνοαμερικανός καθηγητής χωρίς καν να έχει καταφέρει να προσελκύσει στη χώρα ούτε… μισό επενδυτή.

Χρειάστηκε να παρέλθουν σχεδόν δύο εικοσιτετράωρα για να αποφασίσει ο κ. Τσίπρας να χρίσει διάδοχο του Δ. Παπαδημητρίου τον αντιπρόεδρο Γ. Δραγασάκη. Και είναι ειλικρινά απορίας άξιον τι περισσότερο μπορεί να προσφέρει τώρα με το επιπλέον υπουργικό χαρτοφυλάκιο που δεν μπόρεσε να προσφέρει τα τρία χρόνια της αντιπροεδρίας. Εκτός και αν τον εμπόδιζε ο Παπαδημητρίου αλλά δεν το έλεγε περιμένοντας να αποκαλυφθεί η… απληστία της συζύγου του που την οδήγησε να εισπράττει επίδομα ενοικίου.

Το μόνο βέβαιο συμπέρασμα από όλα αυτά είναι ότι ο κ. Τσίπρας δεν είναι πλέον σε θέση ούτε ανασχηματισμό της κυβέρνησης του να κάνει, αφού δεν μπόρεσε να μετακινήσει κανένα από τα στελέχη του υπουργικού του συμβουλίου, με εξαίρεση τον παραιτηθέντα Γ. Μουζάλα. Διατήρησε στις καρέκλες τους ακόμη και πρόσωπα τα οποία κατά γενική ομολογία δεν έχουν προσφέρει απολύτως τίποτε, τοποθετώντας έναν επιπλέον υφυπουργό στο υπουργείο Πολιτισμού, επειδή δεν μπορούσε να διώξει την υπουργό Λυδία Κονιόρδου.

Συνήθως, όμως, έτσι συμβαίνει με τις κυβερνήσεις που βρίσκονται σε φάση αποδρομής. Συμπεριφέρονται όπως οι κάτοικοι της Πομπηίας οι οποίοι, παρά τα προμηνύματα του Βεζούβιου, συνέχιζαν τη ράθυμη και εύθυμη ζωή τους μέχρι που θάφτηκε κάτω από τη λάβα του ηφαιστείου.

Άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου

            Τίποτε καλό δεν προοιωνίζονται τα όσα διημείφθησαν στη συζήτηση της Βουλής για το περιώνυμο σκάνδαλο Novartis. Τόση θρασύτητα, μικρότητα και μισαλλοδοξία, τέτοια κακεντρέχεια, χυδαιότητα και πολιτική εμπάθεια δεν έχει γνωρίσει ο τόπος ούτε στα πιο μαύρα χρόνια του εμφυλιοπολεμικού διχασμού.

Όσο και αν ψάξει κανείς στα κοινοβουλευτικά χρονικά της χώρας δεν πρόκειται να βρει ανάλογο προηγούμενο. Παρόλο που και άλλες φορές στο παρελθόν οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου συγκρούονταν για πραγματικά ή υποτιθέμενα σκάνδαλα, τα οποία σημάδεψαν τη σύγχρονη πολιτική ιστορία, στις σκληρές αντιμαχίες τηρούνταν ορισμένοι στοιχειώδεις κανόνες θεσμικής ευπρέπειας.

Το σκάνδαλο Κοσκωτά, οι υποκλοπές, τα εξοπλιστικά, η πώληση της ΑΓΕΤ Ηρακλής, το Βατοπαίδι, η λίστα Λαγκάρντ και τόσες άλλες υποθέσεις που απασχόλησαν την περίοδο της Μεταπολίτευσης το ελληνικό Κοινοβούλιο έδωσαν αρκετές αφορμές για σφοδρές αντιπαραθέσεις, όπως και για καταγγελίες περί απόπειρας ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής.

Σε όλες τις περιπτώσεις υπήρξαν οξύτατες αντιδικίες τόσο για τον χαρακτήρα του κάθε φορά καταγγελλόμενου σκανδάλου, που οι μεν το ήθελαν να είναι «καραμπινάτο» και οι δε απαντούσαν με καταγγελίες για «σκευωρία», όσο και για την αξιοπιστία των μαρτύρων ή τη βασιμότητα των μαρτυριών στις οποίες στηρίζονταν η εκτόξευση κατηγοριών κατά πολιτικών αντιπάλων.

Τόσο κακότεχνο κατηγορητήριο, ωστόσο, και τέτοια επιλεκτική στοχοποίηση όποιου ασκεί κριτική στην κυβέρνηση ή ανθίσταται στις καθεστωτικές πρακτικές που αυτή ακολουθεί δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά. Όποιος είχε την υπομονή να παρακολουθήσει τη θλιβερή επιχειρηματολογία με την οποία οι κυβερνώντες έμενε έκπληκτος με το εύρος της στρεψοδικίας με την οποία προσπαθούσαν να δώσουν υπόσταση σε ανυπόστατους ισχυρισμούς που βασίζονται αποκλειστικά και μόνον στις εκτιμήσεις και τις εικασίες ανώνυμων μαρτύρων.

«Αφού δέχεστε», λένε απευθυνόμενοι στην αντιπολίτευση, «ότι η υπόθεση Novartis είναι σκάνδαλο, γιατί μιλάτε για σκευωρία και αρνείστε να κατηγορηθούν ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο, ο Πικραμένος με τον Στουρνάρα, ο Αβραμόπουλος με τον Λοβέρδο και οι υπόλοιποι;». Και δεν μένουν σε αυτό το παιδαριώδες επιχείρημα. Το συμπληρώνουν με μια ακόμη αστειότητα: «Αφού υπάρχει σκάνδαλο γιατί δεν αναλαμβάνετε την πολιτική ευθύνη;».

Μόνον, όμως, που όλα αυτά, τα οποία είναι προφανές ότι απευθύνονται στο θυμικό των πολιτών, δεν έχουν καμία σχέση με τη διαδικασία που επελέγη από τους κυβερνώντες. Ούτε οι μεθοδεύσεις που προηγήθηκαν, ούτε η πρόταση κατηγορίας την οποία συνέταξαν, ούτε, πολύ περισσότερο, το σόου με τις δέκα κάλπες που έστησαν δεν είχαν την παραμικρή σχέση με την απόδοση πολιτικών ευθυνών.

Άλλωστε, τους ιθύνοντες της περιόδου που εκτινάχθηκε στα ύψη η φαρμακευτική δαπάνη, όχι μόνον τους απήλλαξαν από κάθε ευθύνη, αλλά τους επαινούν κιόλας. Ο λόγος φυσικά είναι για τη διακυβέρνηση της περιόδου 2004 -2009 κατά την οποία, κατά γενική πλέον ομολογία, έγινε ο τεράστιος δημοσιονομικός εκτροχιασμός που οδήγησε στα Μνημόνια.

Και ενώ μένουν στο απυρόβλητο όλοι όσοι δεν έκαναν απολύτως τίποτε για να τιθασεύσουν το σκάνδαλο, μπαίνουν, αντιθέτως, στο στόχαστρο και ζητείται να διωχθούν ποινικά πολλοί από εκείνους που -καλώς ή κακώς- ήταν στις θέσεις ευθύνης τα χρόνια (2010-2015) κατά τα οποία η φαρμακευτική δαπάνη υποχώρησε αισθητά και  βρέθηκε στα μέσα ευρωπαϊκά επίπεδα. Το αποδίδουν στην τρόικα για να μειώσουν τη σημασία του αποτελέσματος. Και, ίσως, για να δικαιολογήσουν το γεγονός ότι οι ίδιοι οι σημερινοί κυβερνώντες ανθίσταντο σε όλες τις προσπάθειες περιστολής των δαπανών.

Όπως και να έχει, το μόνο βέβαιο ότι, όπως απέδειξε και η έμπλεη πολιτικής τοξικότητας συζήτηση που έγινε στη Βουλή, η απόφαση για τη σύσταση προανακριτικής Επιτροπής, που βασίζεται αποκλειστικά και μόνον σε ανώνυμες μαρτυρίες, ανοίγει τον ασκό του Αιόλου. Η μηχανή που στήθηκε και υπακούει στη λογική «τυλίγω τους αντιπάλους μου σε μια κόλλα χαρτί» μόνον δεινά μπορεί να επιφυλάξει για την ομαλότητα της πολιτικής ζωής του τόπου.

Σε μια περίοδο κατά την οποία περισσότερο από ποτέ τα τελευταία χρόνια απαιτούνται διαδικασίες διακομματικής συνεννόησης και εθνικής ομοψυχίας για να αντιμετωπιστούν οι μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έκαναν τη χειρότερη δυνατή επιλογή: Δίχασαν τον πολιτικό κόσμο, ελπίζοντας πως με αυτό τον τρόπο θα υφαρπάσσουν την ψήφο των Ελλήνων στις επόμενες εκλογές.

Ο διχασμός, ωστόσο, που προκάλεσαν είναι τόσο βαθύς που οι συνέπειες του θα είναι παρούσες και μετά τις προσεχείς εκλογές. Πόσω μάλλον που από αυτές, όπως όλα δείχνουν, θα προκύψει μια άλλη -εντελώς διαφορετική από τη σημερινή- κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και τότε το πιθανότερο είναι ότι οι σημερινοί κατήγοροι θα βρεθούν κατηγορούμενοι, διαιωνίζοντας τον φαύλο κύκλο της πόλωσης, της οξύτητας και των αχρείαστων εντάσεων. Που κρατούν τη χώρα καθηλωμένη στην κρίση και την απομακρύνουν μέρα με την ημέρα από όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις ευρωπαϊκές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες.

Εθνικός ξεπεσμός ενόψει!

            Όσα λάθη και αν κάναμε οι Έλληνες τις προηγούμενες δεκαετίες, ειλικρινά δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι μας αξίζουν όλα όσα υφιστάμεθα το τελευταίο διάστημα. Όσο βαριά και αν ήταν η μνημονιακή οκταετία που αντιμετωπίζουμε και που κανείς δεν ξέρει πόσο ακόμη διαρκέσει, μοιάζει ακόμη βαρύτερος ο εθνικός εξευτελισμός τον οποίο υφιστάμεθα. 

            Είναι απορίας άξιον πως τα έχουμε καταφέρει και σχεδόν όλοι οι γείτονες μας προβάλλουν αξιώσεις έναντι της χώρας μας. Η Ελλάδα ήταν εξίσου αδύναμη και τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, όταν ήταν βουτηγμένη στην οικονομική κρίση, αλλά ούτε η Τουρκία, ούτε η Αλβανία, ούτε η ΠΔΓΜ ξεδίπλωναν τόσο επιθετική ατζέντα διεκδικήσεων εις βάρος μας όσο αυτή που ξεδιπλώνουν αυτή την περίοδο.

            Είναι σαν κάποια αόρατη δύναμη να έδωσε το σήμα και η μια μετά την άλλη οι χώρες της περιοχής να αξιώνουν μονομερείς παραχωρήσεις από την Ελλάδα. Η Τουρκία δεν αρκείται πλέον στις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, αλλά, για πρώτη φορά, διατείνεται ότι οι αμφισβητούμενες, εκ μέρους της, βραχονησίδες αποτελούν δικό τους έδαφος.

            Η Αλβανία προεξοφλεί δικαίωση των απαιτήσεων της για το διαβόητο «Τσάμικο», που καμία ελληνική κυβέρνηση ως τώρα δεν διανοήθηκε να επιτρέψει να μπει στο τραπέζι, ενώ θεωρεί ότι θα τροποποιηθεί η συμφωνία για την οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων με υποχώρηση της ελληνικής πλευράς από τη συμφωνία που είχε συνομολογηθεί πριν από μερικά χρόνια.

            Η ΠΓΔΜ πανηγυρίζει ότι κέρδισε τον όρο «Μακεδονία» στην μελλοντική της ονομασία και η ηγεσία της εμφανίζεται βέβαιη ότι το συγκεκριμένο τεράστιο διπλωματικό κέρδος το απέσπασε χωρίς καμία παραχώρηση στις ελληνικές ενστάσεις για τα αλυτρωτικά ζητήματα και την αναγνώριση της γλώσσας και της εθνικής ταυτότητας τους.

            Φταίει άραγε η κακή μας τύχη για όλα όσα μας συμβαίνουν; Μάλλον όχι. Γιατί αν τα πάρουμε ένα προς ένα θα δούμε ότι τα περισσότερα εξ αυτών τα έχουμε προκαλέσει μόνοι μας. Είναι, δυστυχώς, αποτελέσματα επιλογών των εθνολαϊκιστών που κατέλαβαν την εξουσία και που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι πως θα παραμείνουν γαντζωμένοι στις καρέκλες συνεχίζοντας το μόνο πράγμα που ξέρουν καλά και το οποίο δεν είναι άλλο από την εξαπάτηση των πολιτών.

            Θέλετε παραδείγματα; Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εξαπατούσαν τους Έλληνες ότι δεν θα υπέγραφαν ποτέ Μνημόνια ή ότι δεν θα έκοβαν συντάξεις, ο υπουργός Άμυνας της χώρας πέταγε μίλια μακριά από τα Ίμια στεφάνι στη θάλασσα. Και ενώ τον πρόδιδαν οι φωτογραφίες που ο ίδιος είχε μοιράσει δείχνοντας τις βραχονησίδες περικυκλωμένες από τον τουρκικό στόλο, εξέδιδε ψευδείς ανακοινώσεις ότι τάχατες απέτισε φόρο τιμής στον χώρο θυσίας των αξιωματικών που έχασαν τη ζωή τους στην κρίση του 1996.

            Έπειτα από αυτή την, όπως αποδεικνύεται, «πρόβα» που έκαναν, ταπεινώνοντας τον τάχατες σκληρό Έλληνα υπουργό, που νόμιζε ότι έγινε κάτι σαν τον στρατάρχη Αϊζενχάουερ επειδή φοράει στολές παραλλαγής και πηγαινοέρχεται με στρατιωτικά ελικόπτερα, οι Τούρκοι προχώρησαν στο επόμενο βήμα που ήταν ο διεμβολισμός του σκάφους της ελληνικής Ακτοφυλακής μόλις ένα μίλι από τα Ίμια.

            Ώρες ολόκληρες μετά το θερμό αυτό επεισόδιο, η ελληνική κυβέρνηση ήταν εξαφανισμένη. Και είναι πολύ πιθανό, αν δεν το έφερναν στο φως για προπαγανδιστικούς λόγους οι ίδιοι οι Τούρκοι, να μην είχε μαθευτεί ποτέ. Ο λαλίστατος, άλλωστε, κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος, που όταν τον ακούς να μιλάει για τον Μητσοτάκη μένεις με την εντύπωση ότι γεννήθηκε πολεμοχαρής, περί άλλων ετύρβαζε. Τον ενδιέφερε να επικοινωνήσει την προπαγάνδα για την υπόθεση Novartis και έδειχνε να μην είχε ιδέα για το είχε γίνει στα Ίμια.

            Αλλά δεν ήταν μόνον ο κ. Τζανακόπουλος. Ο υπουργός των Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς δεν μετακινήθηκε από τη Βιέννη όπου βρισκόταν, δικαιώνοντας όσους λένε ότι έχει… απωθημένο με τον Μέτερνιχ. Συνέχισε να ασχολείται με την αγαπημένη του εμμονή που φαίνεται ότι είναι η λύση, με κάθε τίμημα, του «Μακεδονικού». Και το μόνο που βρήκε να πει ήταν ότι στην Άγκυρα «δεν ξέρουν γεωγραφία». Βαριά κουβέντα…

            Όσο για τον πρωθυπουργό; Άφαντος επί τρεις μέρες, ανακοίνωσε ότι την τέταρτη θα έκανε μια βόλτα από το υπουργείο Ναυτιλίας. Ούτε υπουργικό συμβούλιο να συγκαλέσει, ούτε διπλωματικό μαραθώνιο να ξεκινήσει για να ενημερώσει τον διεθνή παράγοντα για την τουρκική προκλητικότητα. Ως να επρόκειτο για κάτι σύνηθες που δεν απαιτούσε κανέναν ειδικό χειρισμό. Πάλι καλά που δεν βγήκε να πει ότι όλα έγιναν για να καλυφθεί η Novartis, όπως είχε το απύθμενο θράσος να ισχυριστεί για τα συλλαλητήρια…   

Και επειδή, αρέσκονται ορισμένοι να κάνουν ανίερες συγκρίσεις με τον Ανδρέα Παπανδρέου, θα είχε αξία να μελετούσαν την αντίδραση του μεγάλου αυτού ηγέτη στην κρίση του Μάρτη του 1987. Συγκάλεσε το υπουργικό συμβούλιο την προηγούμενη από την ημέρα που θα έβγαινε στο Αιγαίο το τουρκικό ερευνητικό σκάφος για να ανακοινώσει σειρά πρωτοβουλιών, ανάμεσα στις οποίες ήταν και το ταξίδι του υπουργού Εξωτερικών Κάρολου Παπούλια στη Σόφια. «Για το θεαθήναι», είπαν ορισμένοι τότε. Μπορεί. Το αποτέλεσμα, όμως, ήταν ότι η Ελλάδα έδειξε ότι δεν ήταν ούτε απομονωμένη, ούτε ανήμπορη.

Γιατί αυτό ακριβώς είναι το θέμα μας. Μπορεί να καλούμε στην Αθήνα -έτσι χωρίς πρόγραμμα…- τον Ερντογάν, όποτε θέλει αυτός να βγει από την  ευρωπαϊκή καραντίνα. Μπορεί να έχουμε συνεχή αλισβερίσια με τον Αλβανό Ράμα και τον Σκοπιανό Ζάεφ, η Ελλάδα, όμως, δεν ήταν ποτέ πιο απομονωμένη διπλωματικά. Και δεν έδειχνε ποτέ πιο ανήμπορη να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της.

Είμαστε στα όρια του εθνικού ξεπεσμού, τα οποία, αν συνεχιστεί η πορεία που ακολουθούν οι κυβερνώντες, πολύ σύντομα θα τα ξεπεράσουμε.

«Η λογική των πραγμάτων…» της κουκούλας

Δεν κομίζει «γλαύκα στην Αθήνα» όποιος πει ότι συνήθης πρακτική για τις φαρμακευτικές εταιρίες είναι να επιδίδονται σε κάθε είδους «προωθητικές» ενέργειες για να αυξήσουν την κατανάλωση των σκευασμάτων τους. Και σίγουρα δεν θα πέσει κανείς από τα σύννεφα ακούγοντας ότι ένας από τους βασικούς λόγους που κατέληξε το ελληνικό δημόσιο σε πτώχευση ήταν η εκτίναξη της φαρμακευτικής δαπάνης που παρατηρήθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες και κυρίως τα χρόνια πριν από το ξέσπασμα της κρίσης.

Σε καμία των περιπτώσεων, όμως, οι αυτονόητες αυτές αλήθειες που αφορούν τις -θεμιτές και αθέμιτες- πρακτικές των φαρμακευτικών επιχειρήσεων δεν μπορούν να αποτελέσουν άλλοθι για ένα απροσχημάτιστο παιχνίδι εργαλειοποίησης της Δικαιοσύνης με στόχο την εξόντωση όλων όσοι δεν εξυπηρετούν τους σχεδιασμούς των κυβερνώντων για διαιώνιση της παραμονής τους στις καρέκλες με ταυτόχρονη κατάκτηση όλων των εξουσιών.

Ο λόγος, όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, αφορά την περιβόητη πλέον υπόθεση Novartis, την οποία οι κυβερνώντες θέλουν να αποτελεί «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από ιδρύσεως ελληνικού κράτους» την ίδια ώρα που οι αντίπαλοί τους αντιτείνουν ότι πρόκειται για «τη μεγαλύτερη σκευωρία όλων των εποχών». Είτε ισχύει το ένα, είτε ισχύει το άλλο, το μόνο σίγουρο ότι θα σηματοδοτήσει τις επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις. Και οι επιπτώσεις από «τον ασκό του Αιόλου» που άνοιξε θα είναι ανεξίτηλες και θα επηρεάσουν την πολιτική ζωή της χώρας για πολλά – πολλά χρόνια.

Ακόμη, πάντως, και όποιος έχει εδραία πεποίθηση ότι πολλές από τις μικρές ή μεγάλες δουλειές που γίνονται στην Ελλάδα προωθούνται μόνον όταν «λαδώνονται οι κατάλληλοι μηχανισμοί», δεν μπορεί να μην αντιμετωπίσει με θυμηδία και καγχασμό τα όσα έρχονται στο φως της δημοσιότητας από τις καταθέσεις των «προστατευμένων μαρτύρων» που δόθηκαν το τελευταίο διάστημα με σαφή κατεύθυνση να ενοχοποιηθούν πολιτικά πρόσωπα και να επιβεβαιωθούν οι εδώ και πάνω από ένα χρόνο σχετικές φήμες και διαδόσεις που είχαν κυβερνητική προέλευση.

Είχαν προηγηθεί άλλωστε οι προαναγγελτικές διαρροές που προετοίμαζαν το κλίμα καθώς και η σπουδή να βγει στη δημοσιότητα το «σκάνδαλο» σε μια φάση που η κυβέρνηση έμοιαζε να χάνει την πρωτοβουλία των επικοινωνιακών κινήσεων μετά τα μεγάλα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό. Γι΄ αυτό και πρέπει να είναι κανείς πολύ αφελής για να πιστέψει ότι έχουμε να κάνουμε με μια δικαστική έρευνα που γίνεται για να παταχθεί η διαφθορά και να επέλθει η κάθαρση.

Η επιλεκτική, εξάλλου, στοχοποίηση συγκεκριμένων προσώπων και η κραυγαλέα εξαίρεση άλλων αποτελεί την πλέον αψευδή μαρτυρία για τα ελατήρια με βάση τα οποία κινούνται όσοι ενορχηστρώνουν τη συγκεκριμένη υπόθεση. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, για μια παρελθούσα χρονική περίοδο να διώκονται οι υπουργοί και όχι ο πρωθυπουργός και σε άλλες να διώκονται οι πρωθυπουργοί και όχι οι αρμόδιοι υπουργοί. Πρόκειται για «δύο μέτρα και δύο σταθμά» τα οποία σχετίζονται με τις χοντροκομμένες εκτιμήσεις και τις απίστευτες εικασίες που κάνουν οι «προστατευμένοι μάρτυρες».

Δεν είναι δυνατόν, για παράδειγμα, να κατατίθεται από μάρτυρα το αμίμητο «Θεωρώ αντίθετο στη λογική των πραγμάτων και στα μεγέθη τόσο της εταιρείας όσο και της συγκεκριμένης παραγγελίας, ο Υπουργός Υγείας Αβραμόπουλος να έλαβε ως δώρο ποσό κάτω των 200.000 ευρώ» και αυτό να διαβιβάζεται στη Βουλή για να ασκηθεί δίωξη κατά του Έλληνα Επιτρόπου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και δεν είναι το μόνο. Με αντίστοιχες υποθέσεις των που κάνουν οι ανώνυμοι μάρτυρες «με την κουκούλα» για τα ποσά με τα οποία μπορεί να δωροδοκήθηκαν «τυλίχθηκαν σε μια κόλλα χαρτί» εμβληματικές προσωπικότητες της δημόσιας ζωής που τις συνδέει ένα κοινό στοιχείο: κανείς τους δεν έχει υποταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι ασύλληπτες αστειότητες, πάντως, με τις οποίες επιχειρείται μέχρι στιγμής να «δεθεί» η υπόθεση, προκαλεί πολλές απορίες και κάνει αρκετούς να προβληματίζονται αν μπορεί να είναι μόνον αυτά τα στοιχεία με τα οποία αναμένουν οι παρασκηνιακοί ενορχηστρωτές να πετύχουν να διωχθούν δύο πρώην πρωθυπουργοί, ο κεντρικός τραπεζίτης, ο Επίτροπος και σημαίνοντα στελέχη του Κοινοβουλίου όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Ανδρέας Λοβέρδος ή ο Άδωνις Γεωργιάδης. «Είναι αδύνατον», λένε, «να εστάλησαν τσάπρα – πάτρα στη Βουλή καταθέσεις, που δόθηκαν ακόμη και την Κυριακή του συλλαλητηρίου, χωρίς να έχουν ανοίξει λογαριασμοί που να αποδεικνύουν τη ροή του μαύρου χρήματος και δίχως να έχουν κληθεί για εξέταση εκείνοι που καταγγέλλεται ότι μοίραζαν τα λεφτά με τις βαλίτσες».

Οι προβληματισμοί είναι εύλογοι, η απάντηση, ωστόσο, είναι μάλλον εύκολη: αν υπήρχε κάτι άλλο θα το είχαμε διαβάσει στον Τύπο ή στο Διαδίκτυο, όπως διαβάσαμε μήνες πριν τα περισσότερα από όσα βλέπουμε τώρα στις καταθέσεις των προστατευμένων μαρτύρων που δόθηκαν… μεταγενέστερα. Ας μην ξεχνούμε, άλλωστε, με ποιους έχουμε να κάνουμε. Μιλάμε για τους ανθρώπους που χάλασαν τον κόσμο με τις λίστες Λαγκάρντ, Μπόργιανς και άλλες, αλλά στο τέλος εισέπραξαν κάτι πενταροδεκάρες αντί για τα δισεκατομμύρια που έλεγαν ότι περίμεναν.

Είναι οι ίδιοι που έβλεπαν παντού σκάνδαλα και δωροδοκίες, από τον υποτιθέμενο χρηματισμό των βουλευτών των ΑΝΕΛ για να ψηφίσουν Σταύρο Δήμα έως το ΚΕΕΛΠΝΟ και τρία χρόνια τώρα δεν έχει γίνει απολύτως που να επιβεβαιώνει τις διαστάσεις που έδιναν σε ανύπαρκτες και συχνά κατασκευασμένες ή χαμηλής σημασίας υποθέσεις. Είναι στο τέλος – τέλος οι τύποι που αυταπατώνταν ότι, σκίζοντας το Μνημόνιο, οι ξένοι «θα μας παρακαλούν  να μας δανείσουν».

Με αυτά και με άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια κέρδισαν τις καρέκλες που έχουν. Γιατί, λοιπόν, να μην θέλουν τώρα να τις κρατήσουν με την «υπόθεση Novartis» που μοιάζει και με σκάνδαλο; Η απάντηση βρίσκεται στο πόσοι τους πιστεύουν πια. Ή, καλύτερα, στο πόσοι βαρέθηκαν την κοροϊδία και τον καθεστωτισμό και θα πάνε στις κάλπες των επόμενων εκλογών να τους μαυρίσουν. «Η λογική των πραγμάτων…», όπως θα έλεγε και ο προστατευμένος μάρτυρας με την κουκούλα.

Ψευδο-μετερνίχοι της συμφοράς!

Η «διαπραγματευτική» τακτική της κυβέρνησης για το «Μακεδονικό» είναι, όπως σε τόσα άλλα πράγματα, για γέλια και συνάμα για κλάματα. Για γέλια γιατί οι χειρισμοί που γίνονται αποδεικνύονται κραυγαλέα παιδαριώδεις. Και για κλάματα επειδή με τον τρόπο που γίνονται υπονομεύουν το θετικό momentum για την εξεύρεση μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσης με τους βόρειους γείτονες που, όπως πολλοί πίστευαν, είχε δημιουργηθεί μετά την πολιτική αλλαγή στη διακυβέρνηση των Σκοπίων.

Μόνον όποιος εθελοτυφλεί δεν βλέπει ότι το κυβερνητικό ενδιαφέρον για την κρίσιμη αυτή υπόθεση εξαντλείται στην επιδίωξη να στριμωχτεί η αντιπολίτευση και να αποκομίσει πολιτικά ωφελήματα ο ΣΥΡΙΖΑ όχι από αυτή καθεαυτή την επίλυση του προβλήματος, όπως θα ήταν θεμιτό, αλλά από τη δημιουργία κλίματος αναταραχής στους άλλους πολιτικούς χώρους. Πρωτίστως στη Νέα Δημοκρατία, αλλά και στο Κίνημα Αλλαγής, στην Ένωση Κεντρώων και στις τάξεις των ανεξαρτήτων βουλευτών που θα αποδειχθούν ευεπίφοροι σε διαδικασίες πολιτικής συναλλαγής.

Χωρίς καμία διάθεση για δίκη προθέσεων, τα γεγονότα που εκτυλίσσονται ενώπιον μας συνιστούν αψευδείς μαρτυρίες για τις πραγματικές στοχεύσεις των κυβερνώντων. Το καταδεικνύουν οι παρασκηνιακές κινήσεις τις οποίες συνήθως πληροφορούμαστε από μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού. Το διατρανώνουν οι εχθροπαθείς δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού, που συνάντησε τους αρχηγούς μόνον και μόνον για να αδράξει μια ακόμη ευκαιρία για να επιτεθεί στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Το προδίδουν τα αμέτρητα διοχετευμένα πρωτοσέλιδα για την… επελθούσα «διάλυση» της Νέα Δημοκρατία, την ίδια ώρα που οι δημοσκοπήσεις δίνουν την ακριβώς αντίθετη εικόνα. Και το επισφραγίζουν οι χαιρέκακες δημοσιεύσεις για το (υποτιθέμενο;) μάλωμα του αμερικανού πρεσβευτή προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης επειδή δεν συντάσσεται με την γραμμή που ο ίδιος φέρεται να υπαγόρευσε στην κυβέρνηση.

Είναι, εξάλλου, εντυπωσιακό ότι έχουν ξεψαχνιστεί όλα τα συρτάρια του υπουργείου Εξωτερικών και η δημοσιότητα των ημερών κατακλύζεται από –εντός και εκτός εισαγωγικών- «αποκαλυπτικά στοιχεία» και «έγγραφα» τα οποία, αντί να κατατείνουν στην υπεράσπιση των ελληνικών θέσεων, όπως για παράδειγμα στην ανάγκη απάλειψης των αλυτρωτικών βλέψεων των γειτόνων, που από όλο το πολιτικό φάσμα θεωρείται η ουσία της αγεφύρωτης διαφοράς με τα Σκόπια, έχουν ως αποκλειστική στόχευση να δικαιώσουν τις τις διεκδικήσεις της άλλης πλευράς.

Όπως, άλλωστε, είχαν προαναγγείλει οι ψευδο-μετερνίχοι που έχουν εγκατασταθεί στο Μέγαρο Μαξίμου και στο ΥΠΕΞ, δεν περνάει μέρα που να μη βγει στο φως κάτι από το πρόσφατο ή το απώτερο παρελθόν που να εξυπηρετεί την προπαγάνδα των γειτόνων: Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που «αναγνώρισε τη μακεδονική γλώσσα», ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που επέσειε τον κίνδυνο να γίνουν δεκτοί οι γείτονες στους διεθνείς οργανισμούς ως «Μακεδονία», ο Κώστας Καραμανλής που ήταν έτοιμος να δεχθεί σύνθετη ονομασία, η Ντόρα Μπακογιάννη που είχε μιλήσει υπέρ του ονόματος «Νέα Μακεδονία», ο Άδωνις Γεωργιάδης που καθύβριζε όλους τους προηγούμενους.

Ακόμη και τον Αντώνη Σαμαρά επεχείρησαν να εμφανίσουν ως… ενδοτικό που ήθελε να χαρίσει τη Μακεδονία στα Σκόπια. Μόνον τον Δημήτριο Γούναρη και τον Ελευθέριο Βενιζέλο δεν έχουν κατηγορήσει μέχρι τώρα επειδή δεν εμπόδισαν την εξέγερση του Ίλιντεν το 1903 και δεν απέτρεψαν τη θυσία του Παύλου Μελά. Αλλά που θα πάει; Με τη φόρα που έχουν πάρει τίποτε δεν αποκλείεται...

Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν δεχθεί κανείς ότι όλα αυτά -τα τόσο αντιφατικά μεταξύ τους- που εκπέμπονται από επίσημους και ανεπίσημους κυβερνητικούς κύκλους είναι αληθή, ευλόγως απορεί κάθε εχέφρων άνθρωπος: Τι νόημα έχει όλη αυτή η επιχειρηματολογία; Και πόσο υπηρετείται ο επιζητούμενος συμβιβασμός με τη γείτονα χώρα;

Κακά τα ψέματα, λοιπόν, δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς τις αρετές ενός Ταλεϋράνδου ή να διακατέχεται από την πανουργία ενός Κίσινγκερ για να αντιληφθεί ότι χωρίς αρραγές εσωτερικό μέτωπο καμία αποτελεσματική λύση δεν μπορεί να προωθηθεί σε κρίσιμα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, όπως είναι η διαχρονική διελκυστίνδα με τη γειτονική μας FYROM.

Η αυτονόητη αυτή αλήθεια είναι πολύ πιθανό ότι δεν διαφεύγει της προσοχής των κυβερνώντων. Μόνον, όμως, που ο συνδυασμός της αλαζονείας που τους διακατέχει και το απροσμέτρητο πάθος που έχουν εναντίον όσων δεν υποτάσσονται στους σχεδιασμούς που κάνουν για μακροημέρευση στις καρέκλες της εξουσίας, τους κατευθύνει προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που θέλουν να πάνε.

Είναι τόσο άθλιοι οι χειρισμοί τους οποίους έχουν κάνει ως τώρα (διπλωματικό κρυφτούλι, εθελοδουλία προς τον ξένο παράγοντα, απόπειρα υπονόμευσης των αντιπάλων τους) που κατάφεραν να εξοργίσουν τους βουλιαγμένους στους καναπέδες τους Έλληνες πολίτες οι οποίοι τρία χρόνια τώρα υπέμειναν στωικά κάθε είδους δοκιμασίες: άνευ προηγουμένου εξαπάτηση, υποτίμηση της νοημοσύνης τους, μεθοδευμένη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, σκόπιμη υπερφορολόγηση και τόσα άλλα.

Έτσι, παρά τις… φιλότιμες προσπάθειες που από πολλές πλευρές καταβλήθηκαν, η μια μετά την άλλη οι μετρήσεις της κοινής γνώμης αποτυπώνουν μια πραγματικότητα που ελάχιστοι διέκριναν μέχρι πρότινος: το -κατά πολλούς- «ξεχασμένο» Μακεδονικό απεδείχθη ότι δεν βρήκε θέση στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Και οι Έλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, εμφανίζονται έτοιμοι να βγουν στους δρόμους και να διαδηλώσουν όπως δεν διαδήλωσαν ούτε για την παραμονή στο ευρώ, ούτε για τα capital controls, ούτε για τη κατακρεούργηση των συντάξεων τους και τις απανωτές ανελέητες φοροεπιδρομές που υπέστησαν.

Γι΄ αυτό και ανεξαρτήτως τι θα γίνει την Κυριακή στο συλλαλητήριο του Συντάγματος, είναι σαφές πλέον ότι η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια νέα πολιτική πραγματικότητα που είναι θέμα χρόνου να μορφοποιηθεί και να παγιωθεί καθορίζοντας τις επερχόμενες εξελίξεις.

Ώρα για πάρτι στο Μαξίμου

Πριν από αρκετά χρόνια ο συνήθως προσεκτικός στην τήρηση των αρχών της διάκρισης των εξουσιών πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης υπέπεσε στο «παράπτωμα» να συγκαλέσει στο Μέγαρο Μαξίμου σύσκεψη στην οποία, εκτός από τους υπουργούς του, συμμετείχαν και υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Ήταν, αν θυμάμαι καλά, την περίοδο της ολυμπιακής προετοιμασίας και για να μη χάνεται χρόνος στην κινητοποίηση όλων των μηχανισμών που έπρεπε να ενεργοποιηθούν, κάποιοι πρωθυπουργικοί συνεργάτες σκέφθηκαν ότι για τον καλύτερο συντονισμό θα έπρεπε να βρεθούν όλοι μαζί και επειδή ήταν κυβερνητικό θέμα προτιμήθηκε το γραφείο του πρωθυπουργού και όχι τα γραφεία της Χαριλάου Τρικούπη.

Την επομένη ημέρα -δεν υπήρχαν, βλέπετε, ακόμη το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου ανθούν κάθε είδους τρολ που τις περισσότερες φορές ενεργοποιούνται εν τω γεννάσθαι της είδησης που θέλουν να αποδομήσουν- ξεσηκώθηκε μέγας πολιτικός και δημοσιογραφικός σάλος. Με προεξάρχοντα τα στελέχη του τότε Συνασπισμού (που, μπορεί να βολόδερναν μεταξύ του 3 και του 4% και να θεωρούσαν υπαίτιους γι΄ αυτό την πολυτραγουδισμένη «διαπλοκή», διέθεταν, όμως, ένα αξιοζήλευτο επικοινωνιακό δυναμικό) οι καταγγελίες για το «μέγα ανοσιούργημα» της ταύτισης κόμματος και κράτους υπήρξαν ουρανομήκεις.

Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, πάντως, οι αντιδράσεις ενδεχομένως να μην ήταν και πολύ άδικες. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα πολιτικά προσχήματα. Δεν πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε ότι ήταν η εποχή που εύρισκε έρεισμα το σύνθημα «ΠΑΣΟΚ και κράτος, Θεόδωρος Τσουκάτος!». Ένα σύνθημα που ξεκίνησε από το εσωτερικό του τότε κυβερνώντος κόμματος. Και μπορεί να το λάνσαραν οι οπαδοί του Άκη Τσοχατζόπουλου επειδή, κακά τα ψέματα, ήθελαν μεγαλύτερο μερίδιο από τα λάφυρα του πολύπαθου δημοσίου, ωστόσο αυτό δεν μειώνει τη σημασία του. Και κυρίως δεν μπορεί να διασκεδαστούν οι αντιλήψεις που εμπεδώνονταν στην ελληνική κοινωνία. Αντιλήψεις που, δυστυχώς, διέτρεχαν οριζόντια το πολιτικό σύστημα. Και φάνηκε ολοκάθαρα όταν έφυγε από τα πράγματα ο Κώστας Σημίτης...

Επιστρέφοντας στην αρχή και στις καταγγελίες ότι «οι κομματικοί του ΠΑΣΟΚ βεβήλωσαν το κυβερνητικό κτίριο», πρέπει να επισημάνουμε ότι ο τότε πρωθυπουργός πήρε στα σοβαρά την κριτική που του ασκήθηκε. Και έκτοτε απέφευγε επιμελώς να κάνει συσκέψεις με τους κομματικούς στο Μαξίμου. Τα προσχήματα, που λέγαμε παραπάνω. Ενώ και οι διάδοχοι του -άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο- κινήθηκαν στο ίδιο μοτίβο. Είχαμε, για παράδειγμα, τις επισκέψεις που δεχόταν ο Κώστας Καραμανλής από τον γραμματέα της Νέας Δημοκρατίας Ευάγγελο Μεϊμαράκη, προτού ο τελευταίος αναλάβει κυβερνητικό πόστο, αλλά χαρακτηρίζονταν άτυπες. Γι΄ αυτό και κανείς ποτέ δεν διανοήθηκε να διανείμει φωτογραφίες από το τετ α τετ. Ενώ και ο επισκέπτης ενημέρωνε τους δημοσιογράφους για τα διαμειφθέντα κάτω από τις… νεραντζιές του απέναντι πεζοδρομίου. Άλλοι ένοικοι του Μαξίμου καλούσαν κατά καιρούς ομάδες βουλευτών για να τους μεταφέρουν το κλίμα από τις περιφέρειες τους, κάλεσμα που μπορούσε να δικαιολογηθεί ότι αφορούσε το «γκελ» της κυβέρνησης στην κοινωνία, αλλά ως εκεί…

Τα θυμήθηκα όλα αυτά βλέποντας τις φωτογραφίες από την πανηγυρική ατμόσφαιρα υπό την οποία η βουλευτής Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου, έγινε δεκτή στο Μέγαρο Μαξίμου για να… τιμηθεί η απόφασή της να πάψει να είναι «ανεξάρτητη». Όπως συνέβαινε τους τελευταίους μήνες της πολιτικής της περισυλλογής που ακολούθησε την αποσκίρτηση από την Ένωση Κεντρώων και την εγκατάλειψη του… άμοιρου αρχηγού της (που θεωρούσε τον εαυτό του ισότιμο συνομιλητή του Τσίπρα). Περιχαρής η κυρία βουλευτής, που μετά τον προϋπολογισμό ψήφισε και το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο για να εντχθεί ως συνεργαζόμενη στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, πέρασε το κατώφλι του Μαξίμου. Στη συνάντηση με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα τη συνόδευαν η γραμματέα της ΣΥΡΙΖΑϊκής Κ.Ο. Αφροδίτη Θεοπεφτάτου και -άκουσον, άκουσον!- και ο γραμματέας του υπουργικού Συμβουλίου Μιχάλης Καλογήρου.

Το ερώτημα που ανακύπτει είναι προφανές: Τι σχέση έχει η κυρία Μεγαλοοικονόμου με την κυβέρνηση, ώστε συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό, παρόντος του γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου; Η βουλευτής μπορεί να είναι άξια θαυμασμού επειδή είδε αίφνης το φως το αληθινό, αλλά η προσχώρησή της στον ΣΥΡΙΖΑ είναι γεγονός που αφορά το κόμμα που τη δέχθηκε μετά βαΐων και κλάδων. Εξάλλου, ακόμη και αν πρέπει να τιμηθεί με υπουργοποίηση για την επιλογή της, ή επειδή είναι, κατά δήλωσή της, «Ταύρος» (στο ζώδιο), απαιτείται πρώτα να πάει να ορκιστεί στο Προεδρικό Μέγαρο και μετά να συνεργαστεί με τον γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου…

Ξέρω, ξέρω, ορισμένοι θα σκεφτούν ότι μπροστά σε τόσα και τόσα που συμβαίνουν γύρω μας, στην τυπικότητα της διάκρισης των εξουσιών θα… κολλήσουμε; Δεν είναι έτσι, όμως. Γιατί στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που ενώ έχουν υποσχεθεί να είναι «κάθε λέξη του Συντάγματος», καταπατούν απροκάλυπτα τον καταστατικό χάρτη της χώρας. Πιστοί στην τόσο μακρινή από τις παραδόσεις της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας νοοτροπία ότι «πήραμε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία», όπως την εξέφρασε παραστατικά στην πρόσφατη συνέντευξη της η πρωθυπουργική συμβία Μπέτυ Μπαζιάνα, είναι προφανές ότι οι θεωρίες, αλλά και οι πρακτικές περί διάκρισης εξουσιών -Εκτελεστική, Νομοθετική, Δικαστική- είναι απολύτως ξένες με αυτά που πρεσβεύουν και, κατά το σλόγκαν τους, κάνουν πράξη.

Ποιος ξεχνά, άλλωστε, ότι για να γιορτάσουν την πρώτη επέτειο από την εκλογική νίκη του 2015 μετέτρεψαν σε πιάνο μπαρ το Μέγαρο Μαξίμου; Κλήθηκαν εκεί αποκλειστικά οι βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ δείχνοντας πόσο σέβονται τους θεσμούς. Η αλήθεια είναι ότι πέρυσι, που έκλεισαν δύο χρόνια δεν το επανέλαβαν. Ίσως επειδή ο… πιανίστας, που για όποιον το λησμόνησε θυμίζουμε ότι ήταν ο Κώστας Ζουράρις, είχε βαριά καθήκοντα στο υπουργείο Παιδείας. Η παραγωγικότητα και το δυσβάστακτο βάρος που -άμοιρη Παιδεία!- είχε επωμιστεί αποδεικνύεται τώρα που αποπέμφθηκε. Για την ακρίβεια, αποκαλύπτεται ότι υπέγραφε μια απόφαση για κάθε μήνα που ήταν υφυπουργός. Που σημαίνει ότι χρειαζόταν έναν ολόκληρο μήνα προετοιμασίας για κάθε υπογραφή!

Τώρα όμως που απαλλάχθηκε από τα βαριά καθήκοντα του υφυπουργού, μπορεί άνετα να προσληφθεί από τον, κατά την κρίση του, «σοφό» πρωθυπουργό για να συνεχίσει την προσφορά του ως πιανίστας. Διότι μπορεί η κυρία Μεγαλοοικονόμου να έγινε δεκτή χωρίς μουσική υπόκρουση, οι επόμενοι, όμως, που προανήγγειλε ότι περιμένει ο κ. Τσίπρας να του παράσχουν στήριξη, πως θα περάσουν το κυβερνητικό κατώφλι; Χωρίς ούτε ένα πάρτι; Θα κάνουν οι σημερινοί κυβερνώντες τα ίδια που έκανε και το… «παλαιό πολιτικό σύστημα»; Παίρνεται έτσι η εξουσία;

Ώρα για πάρτι, λοιπόν. Τώρα, εξάλλου, που βγαίνουμε και από το Μνημόνιο. Όχι; Πως όχι;

Σκέτοι σαλτιμπάγκοι!

            Με τη γνωστή θρασύτητα που τον διακρίνει ο πρωθυπουργός που κατήργησε το ΕΚΑΣ και εξαφάνισε το επίδομα θέρμανσης ισχυρίστηκε στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο που συγκάλεσε λίγο προτού να πάει στη Βουλή το πολυνομοσχέδιο των 399 άρθρων: «Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής μας έχουν γίνει μεγάλες τομές στον τομέα της καταπολέμησης της γραφειοκρατίας, της πάταξης της διαφθοράς, αλλά κυρίως στον τομέα της  οικοδόμησης ενός νέου κοινωνικού κράτους».
            Και με την απαράμιλλη ξετσιπωσιά που τον χαρακτηρίζει, αδιαφορώντας για την κατάφωρη προσβολή της νοημοσύνης κάθε πολίτη, συμπλήρωσε τα εξής αμίμητα: «Είναι ακριβώς σε αυτό το σημείο που γίνεται εμφανής και η διαιρετική γραμμή, που μας χωρίζει από τις δυνάμεις του παλιού πολιτικού συστήματος. Είναι εκεί που φαίνεται με χαρακτηριστικό τρόπο τι σημαίνει πως η κοινωνική μεταβλητή έχει ενταχθεί στην εξίσωση της διαμόρφωσης του προγράμματος προσαρμογής».

Αναμφίβολα είναι για γέλια και για κλάματα μαζί να ακούει κανείς τον πλέον εθελόδουλο πολιτικό ηγέτη από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους να ισχυρίζεται ότι βγάζει τη χώρα από τη μνημονιακή επιτροπεία, την ώρα που αποδέχεται τις πιο ακραίες απαιτήσεις των δανειστών υποχωρώντας ατάκτως σε όλα τα πεδία και δένοντας τη χώρα κάθε φορά όλο σφικτότερα στον κορσέ που επιθυμούν να μας φορέσουν δανειστές.     

            Το χειρότερο όλων, όμως, είναι η διαστροφή της πραγματικότητας που συνοδεύει την άνευ προηγουμένου υποχωρητικότητα που επιδεικνύουν οι κυβερνώντες ακόμη και σε εμβληματικά ζητήματα για την παραδοσιακή Αριστερά, όπως είναι η δυσχέρανση στην προκήρυξη απεργιών, οι περικοπές στα προνοιακά επιδόματα των πολυτέκνων, τα μικρά και τα μεγάλα καζίνα που θα φυτρώσουν σε κάθε γειτονιά, οι ανελέητες ιδιωτικοποιήσεις και τόσα άλλα ζητήματα που ρυθμίζονται με τρόπο ακριβώς αντίθετο από εκείνον που διεκήρυσσαν μέχρι πρότινος οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
            Ακόμη και όσοι αναγνωρίζουν ότι μέσα στην πανσπερμία των αποσπασματικών διατάξεων που άρον – άρον περνούν από τη Βουλή, μπορεί να υπάρχουν και ψήγματα θετικών ρυθμίσεων, είναι βέβαιο ότι θα δυσκολευθούν να βρουν έστω και μισό άρθρο που να συνάδει με τις προγραμματικές δηλώσεις της σημερινής κυβέρνησης η οποία να μην ξεχνάμε ότι κέρδισε τις εκλογές του 2015 με την υπόσχεση ότι θα εφάρμοζε το «παράλληλο πρόγραμμα», ενώ δεν θα έκοβε συντάξεις και δεν θα μείωνε το αφορολόγητο.
            Όταν αποδείχθηκε ότι το «παράλληλο πρόγραμμα» ανήκε σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπως είχε συμβεί νωρίτερα και με το διαβόητο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» που κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος, εφευρέθηκαν τα περίφημα «αντίμετρα» που υποτίθεται ότι θα ήταν περισσότερα από τα μέτρα που ψηφίστηκαν το 2017 και θα εφαρμοστούν το 2019 (για τις συντάξεις) και το 2020 (για το αφορολόγητο), ενώ υποτίθεται ότι τον Αύγουστο του 2018 θα έχουμε βγει από την επιτροπεία.

Παρά ταύτα ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο απίθανος τύπος που παριστάνει τον υπουργό Οικονομικών δεν έχει καμία δυσκολία να κάνει ξεδιάντροπο μπλακ χιούμορ στις πλάτες των αδύναμων Ελλήνων. Ισχυρίζεται ότι τάχατες τα θετικά μέτρα –«για πρώτη φορά», όπως μάλιστα χωρίς αιδώ λέει- είναι περισσότερα από τα αρνητικά, παραγνωρίζοντας ότι με τον ίδιο χυδαίο τρόπο ο ίδιος και οι υπόλοιποι συνάδελφοί του στον κυβερνητικό θίασο ψευδολογούσαν και τον περασμένο Μάιο όταν ψήφιζαν τα σκληρότερα μέτρα της δεύτερης αξιολόγησης.

Έχει μείνει άλλωστε μνημειώδης ο πίνακας που παρουσιάστηκε σε υποτιθέμενο δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ που έδειχνε τα λεγόμενα «θετικά αντίμετρα» να υπερτερούν καταφανώς των μέτρων αφού τα πρώτα υποτίθεται ότι θα έφθαναν τα 7,5 δισ. ευρώ και τα μέτρα θα… περιορίζονταν στα 4,9 δισ. ευρώ. Στην πορεία βεβαίως τα αντίμετρα ξεχάστηκαν, ενώ τα μέτρα, δηλαδή οι επιπλέον περικοπές συντάξεων και αφορολόγητου, επίκεινται και θα εφαρμοστούν κατά πάσα από την επόμενη κυβέρνηση και σε πείσμα των νέων ψευδών για «απελευθέρωση από τα Μνημόνια».

Το ερώτημα, ωστόσο, το οποίο τίθεται από πολλές πλευρές κάθε φορά που βρισκόμαστε ενώπιον μιας τέτοιας κατάστασης είναι ένα: τα πιστεύουν, άραγε όλα αυτά τα ψέματα που αραδιάζουν ή εξαπατούν απλώς τους πολίτες ευελπιστώντας ότι κάποιοι μπορεί να πειστούν από τις οφθαλμαπάτες στις οποίες καταφεύγουν; Έχει πια επαναληφθεί τόσες φορές το ίσιο έργο που μάλλον μόνον όποιος εθελοτυφλεί δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με ψευδαισθήσεις ούτε με αυταπάτες.

Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν είναι, χωρίς αμφιβολία, σκέτοι σαλτιμπάγκοι. Συμπεριφέρονται όπως οι υπαίθριοι γελωτοποιοί του Μεσαίωνα, οι αξιοθρήνητοι διασκεδαστές που ευρισκόμενοι συνήθως υπό τις εντολές κάποιων προυχόντων –οι δανειστές και άλλοι εγχώριοι ισχυροί της νέας διαπλοκής, είναι το σημερινό ισοδύναμό τους- διασκέδαζαν τα πλήθη, καταπίνοντας σπαθιά και κάνοντας κάθε είδους κόλπα.

Η αλήθεια είναι ότι το έργο το οποίο παίζουν με μικρές παραλλαγές την τελευταία τριετία, αλλά και νωρίτερα που ήταν στην αντιπολίτευση, έκοψε ως τώρα πολλά εισιτήρια και οι πρωταγωνιστές του έκαναν καλές εισπράξεις. Επειδή, όμως, παίχθηκε πολλές φορές, φαίνεται ότι έχει πια κουράσει. Και το ακροατήριο, το οποίο δεν δείχνει να καταπλήσσεται πλέον, προτιμά να αντιδρά μάλλον με απάθεια. Οι σαλτιμπάγκοι, ωστόσο, συνεχίζουν απτόητοι. Ως πότε, άραγε; 

Είναι το ψέμα «προνόμιο» των ευφυών ή των βλακών;

Mε δεδομένο τον καταιγισμό εικονικών ή πραγματικών παροχών στις οποίες καταφεύγει τελευταία η κυβέρνηση, θέτοντας στόχο να καταφέρει, κατά το κοινώς λεγόμενο, «να γυρίσει το παιχνίδι», ένα από τα συχνότερα ερωτήματα που τέθηκαν στα γιορτινά τραπέζια τούτων των ημερών ήταν αναμφισβήτητα ο πιθανός χρόνος των επόμενων εκλογών και ο εικαζόμενος νικητής τους.

Σε ένα τέτοιο τραπέζι, ένας από τους συνδαιτυμόνες παρέθεσε δύο πρόσφατες ακραίες απόπειρες εξαπάτησης μεγάλης μερίδας των πολιτών που, κατά την εκτίμησή του, μαρτυρούν τη διάθεση των κυβερνώντων να μετέλθουν όλα τα μέσα στη διάρκεια της μακράς προεκλογικής περιόδου που διανοίγεται μπροστά μας. Και οι δύο αφορούσαν το υπουργείο Υποδομών και τους εθνικούς δρόμους οι οποίοι, με τη βούλα και της σημερινής κυβέρνησης, έχουν ιδιωτικοποιηθεί ή, στην περίπτωση της Εγνατίας Οδού, βαίνουν ολοταχώς προς ιδιωτικοποίηση.

Κρούσμα πρώτο: Λίαν προσφάτως, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ονόματι Ιωάννης Θεοφύλακτος απηύθυνε -προφανώς με την άδεια του κόμματός του, αφού ο κανονισμός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας τους δεν επιτρέπει αυτενέργεια- επίκαιρη ερώτηση με θέμα: «Δημιουργία χώρων έκθεσης τοπικών προϊόντων στους Σταθμούς Εξυπηρέτησης Αυτοκινητιστών (Σ.Ε.Α.)».

Στη συζήτηση που διεξήχθη, ο εκλεγόμενος στην Κοζάνη βουλευτής αφού λιβάνισε την κυβέρνηση, που ολοκλήρωσε τους μεγάλους οδικούς άξονες, διατύπωσε το παράπονο κάποιων από τους ψηφοφόρους του που ήταν το εξής: Στους νέες οδούς δεν επιτρέπεται πλέον σε παραγωγούς να πωλούν στην άκρη του δρόμου τα προϊόντα τους (πατάτες, καρπούζια, μήλα, κολοκύθες, κ.α.), όπως γινόταν παλαιότερα που οι οδηγοί υποχρεώνονταν να ακολουθούν συγκεκριμένες επαρχιακές διαδρομές ώστε να μπαίνουν σε χωριά και κωμοπόλεις για να πιουν καφέ και να τρώνε σουβλάκια. 

Ποιο ήταν το αίτημα του βουλευτή; Να τους αφήσει η κυβέρνηση να στήσουν πάγκους όχι στην άκρη του δρόμου –πάλι καλά, δηλαδή…- αλλά μέσα στους ΣΕΑ, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι πρόκειται για χώρους των οποίων την  αποκλειστική εκμετάλλευση έχουν οι λεγόμενοι «παραχωρησιούχοι». Ποια ήταν η απάντηση της κυβέρνησης προς τον ΣΥΡΙΖΑίο κ. Θεοφύλακτο; Ο προερχόμενος από τους ΑΝΕΛ υφυπουργός Νικόλαος Μαυραγάνης δεν είχε καμία δυσκολία να συμφωνήσει με το αίτημα, αν και ομολόγησε ότι δεν είναι κυβερνητική αρμοδιότητα η εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου.

«Είμαι απόλυτα σύμφωνος», είπε στην πρωτολογία και επανέλαβε στη δευτερολογία. Αλλά δεν έμεινε εκεί. Έσπευσε, όμως, να υπενθυμίσει «ότι οι παραχωρησιούχοι ανά την Ελλάδα έχουν στα χέρια τους κάποιες συμβατικές υποχρεώσεις, που έρχονται από το παρελθόν από άλλες κυβερνήσεις και από άλλες πολιτικές καταστάσεις». Και , ως εκ τούτου δήλωσε ότι «δεν είναι βέβαιος αν (μπορεί να στηθούν πάγκοι) σε κάθε ΣΕΑ». Για να μην απογοητεύσει, όμως, τον βουλευτή, πρόσθεσε ότι (δήθεν) μπορεί να γίνει εξαίρεση  στην (πολύπαθη, όπως θα δούμε και στη συνέχεια) Εγνατία Οδό.

Κρούσμα δεύτερο: Ένα μήνα μετά, ο κ. Θεοφύλακτος και άλλοι συνάδελφοί του έστηναν χορούς και πανηγύρια σε πόλεις και χωριά της ευρύτερης Βορείου Ελλάδος για να πανηγυρίσουν όχι πλέον για τα τοπικά προϊόντα που θα μπουν στους ΣΕΑ αλλά για την καινούργια υπόσχεση περί απαλλαγής των κατοίκων ένδεκα δήμων από την πληρωμή διοδίων σε διάφορους σταθμούς της Εγνατίας Οδού.

Στη Θεσπρωτία, που περιλήφθηκε ολόκληρη, και στο Μέτσοβο, που ήταν ο μόνος δήμος από την περιοχή των Ιωαννίνων, του οποίου οι κάτοικοι του υποτίθεται ότι θα ήταν μεταξύ των απαλλασσομένων, μόνον σημαιοστολισμοί δεν διατάχθηκαν για να πανηγυριστεί το μέγα γεγονός. Από τους τοπικούς ΣΥΡΙΖΑίους, φυσικά, και όσους αφελείς ακόμη τους πιστεύουν.

Η υπουργική απόφαση για την ελεύθερη διέλευση που δημοσιεύτηκε στις 30 Νοεμβρίου προέβλεπε τη δημιουργία ηλεκτρονικής πλατφόρμας στην οποία όσοι πληρούν τις προϋποθέσεις μπορούν να εγγράφονται για να τύχουν της απαλλαγής. Μόνον, όμως, που πριν καλά – καλά γίνουν οι πρώτες εγγραφές, η απόπειρα εξαπάτησης των βορειοελλαδιτών αποκαλύφθηκε. Κι αυτό διότι υπήρξαν αντιδράσεις από τους «τροϊκανούς» αλλά και από τους κυβερνητικούς αξιωματούχους που είναι επιφορτισμένοι με τις ιδιωτικοποιήσεις και έχουν αναλάβει ρητή δέσμευση ότι η Εγνατία θα είναι μεταξύ των πρώτων οργανισμών που θα περάσουν σε ιδιωτικά χέρια.

Εκούσα άκουσα, λοιπόν, η συνήθως κλαίουσα πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υποδομών και ο κ. Χρήστος Σπίρτζης προσωπικά, άλλαξαν ρότα: «Αποτελεί ευθύνη του ΤΑΙΠΕΔ η διάρκεια της απαλλαγής από την πληρωμή διοδίων», διευκρίνιζαν. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σε απλά ελληνικά το εξής: «Εμείς θέλαμε να σας απαλλάξουμε από τα διόδια, αλλά, επειδή οι δρόμοι δεν είναι δικοί μας, θα αποφασίσουν γι΄ αυτό οι νέοι ιδιοκτήτες…». Θα μπορούσαν να προσθέσουν και το «εμείς κάναμε ένα μικρό μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα στην αλήστου μνήμης δημόσια Εγνατία», αλλά δεν το είπαν. Και δεν το είπαν γιατί πιστεύουν ότι οι εξαπατημένοι –είτε είναι παραγωγοί που θα έβαζαν τα προϊόντα τους στους ΣΕΑ είτε οδηγοί που θα γλύτωναν τα διόδια- δεν θα επηρεαστούν από την αθέτηση δύο νέων υποσχέσεων. Οι μόνες είναι, άλλωστε;

Βλέπετε οι κυβερνώντες –ενδεχομένως και εξαιτίας της μάλλον ανέφελης τριετούς παραμονής στην εξουσία που συμπληρώνουν πολύ σύντομα- περνούν τους εαυτούς τους για ευφυείς. Και όλους εμάς τους υπολοίπους για βλάκες. Είναι όμως έτσι; Οι απόψεις διίστανται. Και αυτό συνέβη και στην ομήγυρη που διημείφθη η συζήτηση για τα δύο προαναφερόμενα πρόσφατα κρούσματα εξαπάτησης.

Ένας από τους συνδαιτυμόνες, ωστόσο, επικαλούμενος το γραμμένο στην καθαρεύουσα μνημειώδες δοκίμιο του Ευάγγελου Λεμπέση υπό τον τίτλο «Η Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών εν τω Συγχρόνω Βίω» (το οποίο δημοσιεύτηκε πριν από 76 χρόνια και αυτή την περίοδο μεταφέρεται με επιτυχία στο θέατρο σε μια πρωτότυπη παράσταση που σκηνοθετεί ο Σταμάτης Κραουνάκης) επέμεινε ότι η απάτη -δηλαδή «η αποσιώπησις της αληθείας ή η παράστασις ψευδών πραγμάτων ως αληθών»- είναι ίδιον των βλακών. Οι οποίοι επιλέγουν να δώσουν τη μάχη με «τα πνευματικώς ευκολότερα και συνεπώς ανηθικότερα όπλα» που είναι «το ψεύδος, η διαστροφή, η ραδιουργία και η συκοφαντία».

Όπως χαρακτηριστικά επιχειρηματολογεί ο συγγραφέας Λεμπέσης (και επαναλαμβάνει από σκηνής ο εκπληκτικός πρωταγωνιστής της παράστασης στο Θέατρο «Ιλίσια Βολανάκης»), ο βλαξ καταφεύγει στην απάτη «ως διανοητικώς ευκολώτερον μέσον», καθώς «στερούμενος ευφυΐας, είναι ανίκανος να μεταχειρισθή έντιμα μέσα», τα οποία «ως δυσκολώτερα, χρησιμοποιεί μόνον ο κεκτημένος πραγματικήν ατομικήν αξίαν».

Παρά τη σαφή άποψη του συγγραφέα, ωστόσο, το ερώτημα για το αν το ψέμα αποτελεί προνόμιο των ευφυών ή των βλακών παραμένει μάλλον αναπάντητο. Όπως φυσικά και το ποιοι επικρατούν στο τέλος: οι ευφυείς ή οι (κατά τεκμήριο πολυπληθέστεροι) βλάκες;

Πιστεύουν οι νεοδημοκράτες στους ψεκασμούς;

Ακόμη και αν δεν το είχε προσυνεννοηθεί μαζί τους, ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να ευαρεστήθηκε με όσα είπαν οι εξωκομματικοί προσκεκλημένοι ομιλητές που πήραν τον λόγο στο Συνέδριο που οργάνωσε το περασμένο Σαββατοκύριακο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Γιατί, κακά τα ψέματα, αν υπάρχουν δύο λόγοι που η Νέα Δημοκρατία δεν φαίνεται με όσα έχουν γίνει τα τρία τελευταία χρόνια να καλπάζει ακάθεκτη προς τις κάλπες και την εξουσία είναι επειδή από τα λόγια και τις πράξεις των στελεχών της λείπουν δύο κρίσιμα ζητούμενα που η απουσία τους εμποδίζει να λυθεί από τώρα και άπαξ δια παντός η εξίσωση των επερχόμενων πολιτικών εξελίξεων.

Τα ζητούμενα αυτά είναι, αφενός, η αυτοκριτική, που παρότρυνε τα νεοδημοκρατικά στελέχη να κάνουν ο φιλόσοφος και συγγραφέας Στέλιος Ράμφος και, αφετέρου, η αλήθεια, την οποία τους ζήτησε να ασπαστούν ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.

«Χωρίς αυτοκριτική, το μόνο που μένει στον πολιτικό είναι η προπαγάνδα και η παραπλάνηση, γιατί δεν υπάρχει τρόπος να κρυφτούν και να καλυφθούν οι αδυναμίες διαφορετικά», επεσήμανε ο κ. Ράμφος. «Όποιος ομολογεί τα λάθη αντέχει, ό,τι και να συμβαίνει, ό,τι και ατυχίες και δοκιμασίες να περνάει», συμπλήρωσε ο γνωστός φιλόσοφος.

Αλλά ο Μαρκουλάκης αναγνώρισε τη δυσκολία που έχει ο δρόμος στον οποίο κάλεσε τους νεοδημοκράτες να βαδίσουν. «Υπάρχει ένα πρόβλημα με το να λες την αλήθεια. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να την ακούσουν», είπε ο διακεκριμένος θεατράνθρωπος και πρόσθεσε: «Σήμερα κάποιοι -ελπίζω όχι εδώ μέσα, αλλά κάπου εδώ κοντά…- πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν, κάποιοι εναντιώνονται στα εμβόλια, κάποιοι πιστεύουν ότι η γη είναι επίπεδη. Και πολύ σπάνια αλλάζουν τη γνώμη τους με την παράθεση επιχειρημάτων».

Οι επισημάνσεις τόσο του ενός όσο και του άλλου, δύσκολα μπορεί να πει κανείς ότι βρήκαν ευήκοα ώτα. Με εξαίρεση, άλλωστε, τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος κατονόμασε με γενικό τρόπο ορισμένες από τις παθογένειες της Μεταπολίτευσης («λαϊκισμός, κρατισμός, πελατειακό κράτος, αναξιοκρατία, οικογενειοκρατία, γραφειοκρατία, ασθενείς θεσμοί, παρέμβαση στη Δικαιοσύνη, κίτρινος Τύπος, διαφθορά»), για τις οποίες είπε «έχουμε και εμείς ευθύνες», ουδείς άλλος από τους δεκάδες που παρήλασαν στο βήμα του συνεδρίου δεν βρήκε έστω μια λέξη αυτοκριτικής για όλα όσα έγιναν στα χρόνια της κρίσης, αλλά κυρίως πριν από το ξέσπασμά της.

Ο ισχυρισμός του αρχηγού τους, σύμφωνα με τον οποίο «έτσι επιτρέψαμε σε τυχοδιώκτες να εμφανιστούν ως δήθεν εκφραστές του νέου που θα μας λύτρωνε από τα δεινά του παλιού πολιτικού συστήματος», που αφορούσε τους σημερινούς κυβερνώντες, μπορεί να ακούστηκε ευχάριστα για το πρώτο σκέλος του, δηλαδή την αναφορά στους «τυχοδιώκτες», πλην όμως δεν έδειξε να συγκινεί πολλούς από το ακροατήριο. Γιατί αν είχε συγκινήσει, θα ακούγαμε κάποιους από τους γεμάτους αυταρέσκεια ρήτορες να συνοδεύουν τους αφειδώλευτους επαίνους για τις επιλογές της παράταξης τους με ψήγματα, έστω, κριτικής προσέγγισης ικανής να ερμηνεύει το γεγονός ότι έφθασε η χώρα να κυβερνάται από όσους την κυβερνούν σήμερα.

Αρκετοί ήταν εκείνοι που έδειξαν να αισθάνονται άνετα με το βολικό αφήγημα ότι «αν δεν είχε ανατραπεί η κυβέρνηση Σαμαρά, η χώρα θα είχε βγει προ πολλού από τα Μνημόνια», που υιοθετεί και η γαλάζια ηγετική ομάδα. Ενώ δεν είναι λίγοι όσοι επιμένουν –και ας μην τόλμησαν να το πουν από το βήμα του Συνεδρίου- στις απλοϊκές θεωρίες συνωμοσίας για τους λόγους που οδήγησαν στην υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο.

Δεν είναι, εξάλλου, τυχαία η τεράστια κοσμοσυρροή στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης που παρατηρήθηκε στην παρουσίαση του βιβλίου του πρώην υπουργού Γιάννη Παπαθανασίου, ο οποίος, προκειμένου να δικαιολογήσει τους «Οκτώ μήνες» -όπως είναι ο τίτλος του πονήματός του- που θήτευσε στο υπουργείο Οικονομικών, επιμένει να λανσάρει τη δική του θεωρία για τη μνημονιακή περιπέτεια. Μια θεωρία απολύτως αντιφατική καθώς από τη μια αποδίδει την εκκίνηση των δεινών της σχεδόν δεκαετούς κρίσης στο… στιγμιαίο ατύχημα της υποτιθέμενης διόγκωσης των ελλειμμάτων από την διάδοχη κυβέρνηση και από την άλλη υπαινίσσεται πως τα όσα επακολούθησαν δεν παρά προϊόν προσυνεννοημένης συνωμοσίας του τότε πρωθυπουργού με τους δανειστές.

Είναι πραγματικά παράδοξο, την ώρα που ο «αριστερός» πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αναγνωρίζει τον βαρύνοντα ρόλο των αγορών, να βλέπει κανείς αυτοαποκαλούμενους «φιλελεύθερους» να επιμένουν στις δαιμονολογικού χαρακτήρα προσεγγίσεις περιθωριακών αναλυτών. Στο κλείσιμο της συζήτησης επί του προϋπολογισμού, η ομιλία του πρωθυπουργού –που αποτελούσε μια ελεγεία προς τις αγορές που θα… ζήλευε και η Μιράντα Ξαφά- διανθίστηκε από την ακόλουθη αποστροφή: «Με εσάς, ξέρετε, τείνουμε να ξεχάσουμε και τα βασικά, δηλαδή ότι στα μνημόνια οδηγηθήκαμε εξαιτίας του αποκλεισμού της χώρας από τις διεθνείς αγορές».

Ήταν μια αποστροφή που απευθυνόταν προς την αξιωματική αντιπολίτευση, στα στελέχη της οποίας ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έκανε μάθημα περί της λειτουργίας των αγορών. Ένα μάθημα που επανέλαβε και όταν έδωσε τη δική του εξήγηση για τους λόγους που η κυβέρνηση Σαμαρά δεν κατάφερε να βγει από το Μνημόνιο, επειδή, όπως είπε σε πείσμα των ισχυρισμών του Προέδρου της Βουλής για τις βουλήσεις των ξένων, δεν κερδήθηκε η εμπιστοσύνη των αγορών, όπως αποτυπώνεται στο ύψος των επιτοκίων...

O tempora, o mores, θα μπορούσε να αναφωνήσει κανείς. Αλλά, δυστυχώς, έτσι είναι. Εκείνο το οποίο (για τους δικούς του αναμφισβήτητα λόγους) αναγνωρίζει ο κ. Τσίπρας στη λειτουργία των αγορών, το αρνούνται τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Και μετά από αυτό, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης αναρωτιόταν αν μεταξύ των γαλάζιων συνέδρων ήταν και θιασώτες των απόψεων περί των ψεκασμών.

Εσείς τι λέτε, αν οι συνεργάτες του Κυριάκου Μητσοτάκη περιλάμβαναν ένα τέτοιο ζήτημα στο ερωτηματολόγιο της μυστικής ψηφοφορίας, πόσοι θα απαντούσαν ότι όντως μας ψεκάζουν;