Η ενημέρωση και ο… θυμωμένος αγάς

Η παροιμία «θύμωσ΄ ο αγάς…», που θα έλεγε για τη συγκεκριμένη περίσταση η μακαρίτισσα η γιαγιά μου, μου ερχόταν κατά νου, καθώς συμμετείχα την περασμένη Παρασκευή στη συγκέντρωση που πραγματοποιούσαμε οι δημοσιογράφοι στο πλαίσιο της τετραήμερης απεργίας στα μέσα ενημέρωσης που κήρυξαν οι συνδικαλιστικές ενώσεις.

Στο περίπτερο απέναντί μας τα κρεμασμένα από την προηγούμενη μέρα κυριακάτικα φύλλα ήταν σα να μας έβγαζαν τη γλώσσα και να μας περιγελούσαν, αφού η απεργία μας υποτίθετο ότι έγινε για να παρεμποδίσουμε την κυκλοφορία τους. Κάτι που, αν πετύχαινε, θα δημιουργούσε, σύμφωνα τουλάχιστον με τις στοχεύσεις των συνδικαλιστών, πρόβλημα σε κάποιους από τους ιδιοκτήτες των μέσων, ώστε να υποχρεωνόταν να προσέλθουν στο τραπέζι του διαλόγου για να υπογραφεί μια αξιοπρεπής σύμβαση εργασίας για τη μερίδα εκείνη των συντακτών που αμείβεται με όσα προβλέπουν οι συμβάσεις.

Τα κυριακάτικα φύλλα, όμως, γραμμένα -και υπογεγραμμένα παρακαλώ!- από τους… απεργούς συντάκτες, είχαν, σχεδόν στο σύνολό τους,  κυκλοφορήσει προτού καν ξεκινήσει η απεργία, δίχως το αυτί των συνδικαλιστών να ιδρώσει από το ήδη χαμένο παιχνίδι της κινητοποίησης. Δεν είχαν, δηλαδή, ούτε καν τη στοιχειώδη ευελιξία να αναστείλουν την άστοχη, πλέον, κινητοποίηση για να μην πληρώσουν το «μάρμαρο» οι εργαζόμενοι με τα μεροκάματα που θα τους περικοπούν.

Δεν είμαι, βεβαίως, κατά των κινητοποιήσεων, χωρίς τις οποίες ο κόσμος θα ήταν… αγύριστος. Και πολύ περισσότερο δεν είμαι κατά του συνδικαλισμού, καθώς πιστεύω ότι, όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, ο χειρότερος συνδικαλισμός είναι προτιμότερος από την ανυπαρξία συνδικαλισμού.

Όμως, αυτό δεν με εμποδίζει να ασκώ κριτική για τις άστοχες και άσκοπες κινητοποιήσεις που αντί να ενδυναμώνουν τη θέση των εργαζομένων, την αποδυναμώνουν και δημιουργούν μεγαλύτερα κύματα απογοήτευσης στο ευρύ κοινωνικό σύνολο και αμφισβήτησης της αναγκαιότητας να αγωνίζεται κανείς για τα δίκαιά του. Για τον ίδιο λόγο δεν επικροτώ τις –κάθε λογής- συνδικαλιστικές ηγεσίες που, χωρίς επίγνωση της κατάστασης, κηρύσσουν απεργίες ή στάσεις εργασίας με λογικές που παραπέμπουν στη λεγόμενη… «επαναστατική γυμναστική» και που το μόνο αποτέλεσμα που φέρουν είναι η έτι περαιτέρω απαξίωση της έννοιας του συνδικαλίζεσθαι.

Η κρισιμότητα της περιόδου που διανύουμε ως χώρα είναι ακόμη πιο εξαιρετική για τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία έπειτα από μια εικοσάχρονη υπερμεγέθυνση που εξελίχθηκε μέσα σε ένα -εν πολλοίς «κρατικοδίαιτο»- τοπίο ανομίας και αναρχίας, καλούνται, πλέον  να εισέλθουν σε φάση βίαιης συρρίκνωσης.

Τα άλλοτε κραταιά συγκροτήματα τύπου που ορισμένοι ψέλλιζαν με δέος ακόμα και το όνομά τους, αποδεικνύονται γίγαντες με γυάλινα πόδια που συνταράσσονται συθέμελα τώρα που η κρατική διαφήμιση περιορίστηκε δραματικά, ο χρηματιστηριακός χειμώνας κατακαίει τα πάντα και ο ανταγωνισμός του δωρεάν, είτε πρόκειται για εφημερίδες (free press), είτε για ιστολόγια (blogs), μειώνουν κατακόρυφα κυκλοφορίες και τζίρους.

Κατά τη διάρκεια, μάλιστα, του τετραήμερου «μπλακ άουτ» της ενημέρωσης, στα –«πειρατικά» στην πλειονότητά τους- blogs που συντηρούν την ανομία, καθώς, πολύ περισσότερο από τα παραδοσιακά μέσα, δεν τηρούν κανέναν κανόνα και καμία δεοντολογία, όπως, π.χ., το σεβασμό στην πνευματική ιδιοκτησία ή την ενυπόγραφη άποψη, άνοιγαν… σαμπάνιες για την απόφαση να μπουν σε επιτήρηση οι μετοχές των εταιριών των πιο γνωστών μέσων ενημέρωσης.

Μαζί με τις χαιρέκακες αναρτήσεις τους για τα παθήματα των «κατεστημένων» μέσων, όμως, τα -υποτιθέμενα- νέα αυτά μέσα, τα οποία –φυσικά και- δεν απεργούσαν, αναπαρήγαν κάθε είδους φημολογία, «μολύνοντας» το διαδίκτυο με «σπερμολογίες» για διεθνείς ή κυβερνητικές κρίσεις, πτωχεύσεις και ό,τι άλλο σκαρφιζόταν ο οποιοσδήποτε φαντασιόπληκτος βρισκόταν μπροστά από έναν υπολογιστή.

Με τον τρόπο αυτό, ωστόσο, γινόταν -άθελά τους, βεβαίως- οι καλύτεροι υπερασπιστές της επαγγελματικής ή, αν θέλετε, της «επίσημης» δημοσιογραφίας, η οποία με όλα τα τρωτά που την βαρύνουν –και είναι πολλά και έχουν γίνει περισσότερα σε αυτή τη φάση της γενικευμένης κρίσης που ζούμε- ήταν, είναι και θα παραμείνει αναγκαία για την κοινωνική πρόοδο.

Αρκεί να το αντιληφθεί και η ίδια, να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να πάψει, όπως γράφουμε στην αρχή, να συμπεριφέρεται σαν τον… θυμωμένο αγά της παροιμίας της γιαγιάς μου.

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com/.

(Δημοσιεύθηκε στη "Θεσπρωτική" στις 12.4.2011)

Χρέη, χρέη και πάλι χρέη!

Η Περιφερειακή Ενότητα Θεσπρωτίας, όπως αποκαλείται πλέον ο νομός μας, είναι η μικρότερη της Ηπείρου, αφού αντιπροσωπεύει πληθυσμιακά περίπου το 1/7 της συνολικής Περιφέρειας. Θα περίμενε, ως εκ τούτου, κανείς να είναι η πιο «νοικοκυρεμένη» ή, τέλος πάντων, να έχει μπει, λόγω μεγέθους, τάξη πιο γρήγορα στα οικονομικά της στοιχεία. Συμβαίνει, δυστυχώς, το ακριβώς αντίθετο.

Στην απογραφή και στον –ο… Θεός να τον κάνει!-  προϋπολογισμό που συζήτησε και ενέκρινε την περασμένη εβδομάδα το Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου, η Θεσπρωτία είχε τις χειρότερες επιδόσεις σχεδόν σε όλους τους τομείς. Ήταν, για να καταλάβετε, η μόνη που δεν κατάφερε να καταγράψει τα ακίνητά της και στο σχετικό πίνακα της απογραφής, ενώ για τους μεγαλύτερους νομούς: Ιωαννίνων, Άρτας και Πρέβεζας, υπήρχε συνημμένη κατάσταση με την ακίνητη περιουσία που «κληρονόμησαν» οι Περιφερειακές Ενότητες από τις πρώην Νομαρχίες, για τη Θεσπρωτία αναφερόταν: «εκκρεμούν οι απαντήσεις από υποθηκοφυλακεία και κτηματολογικά γραφεία»!

Θα μου πείτε «έσταξε η ουρά του γαϊδάρου που δεν ξέρουμε πόσα ακίνητα έχει η Π.Ε. Θεσπρωτίας και βρήκες θέμα να κάνεις… αντιπολίτευση»; Σίγουρα όχι, είναι η απάντησή μου. Αλλά δεν μπορώ να καταπιώ τόσο εύκολα τις τραγελαφικές καταστάσεις που μαρτυρεί (και) το γεγονός ότι φθάσαμε στον Απρίλιο και οι ιθύνοντες δεν κατάφεραν ακόμη να μάθουν τη διαθέσιμη ακίνητη περιουσία, η οποία, όπως και να το κάνεις, δεν είναι δα και... μυθική.

Αν το επισημαίνω εξ αρχής, είναι γιατί αναρωτιέμαι τι θα γίνει με τα πολύ πιο σοβαρά ζητήματα που έχουμε μπροστά μας, με πρώτο και σημαντικότερο τα υπέρογκα χρέη, τα οποία είναι καταγεγραμμένα στον ίδιο πίνακα απογραφής που κατατέθηκε στο Περιφερειακό Συμβούλιο, στο πλαίσιο της υποχρέωσης του σχεδίου «Καλλικράτης», το οποίο, με τους μηχανισμούς ελέγχου που προβλέπει, συμβάλει –αν μη τι άλλο- στην, έστω αργή, προσγείωση στην οικονομική πραγματικότητα. 

Η Θεσπρωτία, για παράδειγμα, εμφανίζεται να είναι «πρωταθλήτρια» όλης της Ηπείρου στις «ανεξόφλητες οφειλές για τις οποίες έχουν εκδοθεί παραστατικά» με το ποσό των 3.284.745,02 ευρώ, όταν στο σύνολο της Περιφέρειας το αντίστοιχο ποσό των οφειλών είναι 7.263.382,02 ευρώ. Μιλάμε για χρήματα, τα οποία πρέπει να δοθούν άμεσα, καθώς οι προμηθευτές και οι κατασκευαστές τα έχουν ολοκληρώσει, έχουν πληρώσει τον αναλογούντα ΦΠΑ και κινδυνεύουν να καταστραφούν οικονομικά από την παράταση της εκκρεμότητας.

Αν στα πιο πάνω –που, ελπίζουμε, να είναι με ακρίβεια αποτυπωμένα- προσθέσουμε δύο ακόμη ποσά, όπως την οφειλή 2.770.358,37 ευρώ προς τη Δ.Ο.Υ. από «επιβολή δημοσιονομικής διόρθωσης για το έργο του τουριστικού καταφυγίου Συβότων», καθώς και το ποσό των 11.602.502,16 ευρώ από «έργα που είναι σε εξέλιξη», τότε τα συνολικά καταγεγραμμένα χρέη της Π.Ε. Θεσπρωτίας προσεγγίζουν το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 18 εκατ. ευρώ!

Με αυτά τα δεδομένα, όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, θα περάσουν πολλά χρόνια για να απαλλαγούμε από τα συσσωρευμένα χρέη που μας κληρονόμησε η σπατάλη και η κακοδιαχείριση του παρελθόντος, όταν τα έργα δίνονταν και εκτελούνταν… διά λόγου και ήταν συνήθως πολλαπλάσια από τους διαθέσιμους πόρους, μιας και γνώμονας για την ανάθεση ήταν οι «πελατειακές» ανάγκες.

Τώρα που ήρθε η ώρα του λογαριασμού, το αποτέλεσμα δεν είναι άλλο από την πλήρη αδυναμία σχεδιασμού νέων έργων στο νομό μας, ενώ ακόμη  και η επίκληση της… περιφερειακής αλληλεγγύης δεν μπορεί να αλλάξει την δυσοίωνη αυτή προοπτική, καθώς και στους υπόλοιπους νομούς της Ηπείρου –αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο- η εικόνα είναι αντίστοιχη: χρέη, χρέη και πάλι χρέη!

Ο προϋπολογισμός της Περιφέρειας, άλλωστε, που δεν παρά ένα πρόχειρο άθροισμα των οικονομικών στοιχείων από τις τέσσερεις παλαιές Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις, δεν περιλαμβάνει ούτε ένα καινούργιο αναπτυξιακό έργο –τοπικό ή διαπεριφερειακό- σε όλη την Ήπειρο, αφού οι πιστώσεις του δεν αρκούν καλά- καλά για την πληρωμή των ανελαστικών λειτουργικών δαπανών (μισθοί προσωπικού, ενοίκια, κ.λ.π.), πόσω μάλλον για την αποπληρωμή του συνόλου των ληξιπρόθεσμων οφειλών.

Γι΄ αυτό ίσως θα είχε μεγαλύτερη αξία οι πολίτες της Ηπείρου να είχαν τη δυνατότητα να ακούσουν, περισσότερο από τις απόψεις που εκφράσαμε εμείς από τη μειοψηφία, τις αμήχανες τοποθετήσεις της πλειοψηφίας του Περιφερειακού Συμβουλίου, οι εκπρόσωποι της οποίας επιδόθηκαν σε παραπολιτικού ύφους σχόλια κατά του… κακού Κράτους που δεν δίνει χρήματα, εξαιτίας της ακόμη πιο… κακής τρόικας και του… χείριστου μνημονίου.

Νόμιζαν, προφανώς, πως έτσι θα αποκρυβεί το γεγονός ότι -με τρόικα ή χωρίς τρόικα- το μέλλον του νομού μας, όπως και ολόκληρης της Ηπείρου, είναι εξίσου, αν όχι και περισσότερο, υποθηκευμένο με το μέλλον του υπερχρεωμένου ελληνικού δημοσίου.

            *Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com/.

(Δημοσιεύτηκε στη "Θεσπρωτική" στις 5.4.2011)

«Εθνικό σπορ» το… «Ράδιο Αρβύλα»

            «Μάλλιασε» η γλώσσα μου τους τελευταίους δώδεκα, δεκατρείς μήνες να προσπαθώ να πείσω μια πλειάδα από γνωστούς και αγνώστους μου, σχετικούς και άσχετους, έχοντες και μη έχοντες, ότι δεν παρίστατο ανάγκη να μετακινήσουν τις καταθέσεις τους από τις ελληνικές τράπεζες και ότι, τέλος πάντων, ο κίνδυνος που αντιμετώπιζαν ήταν πολλαπλώς μεγαλύτερος αν είχαν τα χρήματά τους κάτω από το στρώμα ή… θαμμένα στον κήπο.

Δεν σας κρύβω ότι ακόμη και στη ματιά ορισμένων από όσους φάνηκε να πείθονται από  τα επιχειρήματά μου, που δεν ήταν… ηθικοπατριωτικού, αλλά απολύτως ορθολογικού, περιεχόμενου, διέκρινα μια αίσθηση καχυποψίας. «Μα, έμαθα ότι και υπουργοί έχουν βγάλει έξω τα λεφτά τους», ήταν ο πιο συνήθης… αντίλογος, με βάση τον οποίο η φετινή 25η Μαρτίου, όπως, άλλωστε, και η περυσινή, είχαν αναχθεί σε… «Ημέρα της Κρίσεως», επειδή συνέπιπταν με τις ευρωπαϊκές Συνόδους Κορυφής, οι αποφάσεις των οποίων, ωστόσο, για την ελληνική οικονομία ήταν ήδη σε μεγάλο βαθμό προειλημμένες.

Έχοντας θητεύσει περισσότερο από δυόμισι δεκαετίες στα μέσα ενημέρωσης, έχω επίγνωση ότι τα «κακά νέα» περνούν στον πολύ κόσμο, ο οποίος «μαγνητίζεται» από την… τρομοφοβία, πολύ πιο εύκολα από τα «καλά νέα».

Δεν μπορώ, ωστόσο, να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι έχει αναδειχθεί σε «εθνικό σπορ» μας το… «Ράδιο Αρβύλα». Όχι, βεβαίως η ομώνυμη, πολύ πετυχημένη, τηλεοπτική εκπομπή, αλλά οι ασύστατες διαδόσεις και φημολογίες που κυκλοφορούν για διάφορα κοινωνικά, πολιτικά, ακόμη και ακραιφνώς επιστημονικά ζητήματα και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στις αχανείς εκτάσεις της ημιμάθειας.

 Ούτε μπορώ να…  χωνέψω πως είναι δυνατόν στις μέρες μας να έχουν ακόμη τόσο μεγάλη απήχηση οι κάθε είδους «τσαρλατάνοι» και «αγύρτες» που γίνονται πιστευτοί, διαδίδοντας ό,τι πιο απίθανο και τερατώδες φαντασιώνονται, χωρίς την παραμικρή τεκμηρίωση των ισχυρισμών τους, εκτός από την αοριστία του τύπου… «κάποιος που ξέρει μου είπε».

Ο μικρός μας τόπος, φυσικά, δεν αποτελεί εξαίρεση, όπως με θλίψη διαπίστωσα για μια ακόμη φορά την περασμένη Τετάρτη, όταν συνεδρίαζαν ταυτόχρονα τα δημοτικά συμβούλια της Ηγουμενίτσας και των Φιλιατών, έχοντας, μάλιστα, στην ατζέντα τους συναφές θέμα που αφορούσε  επενδύσεις στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οι οποίες όλοι συμφωνούμε ότι, πέρα από τον τουρισμό, είναι ο μόνος τομέας που μπορεί να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας στην περιοχή μας.

 Παρακολούθησα απευθείας από το διαδίκτυο το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης που έγινε  στο Δημοτικό Συμβούλιο της Ηγουμενίτσας για τον ελληνοϊταλικό αγωγό φυσικού αερίου που σχεδιάζεται να περάσει  από το νομό μας, ο οποίος θα μπορούσε , όπως και όλη η Ήπειρος, με έξυπνες διαπραγματεύσεις και διεκδικητική διάθεση να επωφεληθούν από μια τέτοια επένδυση, που, αν δεν γίνει στον τόπο μας, θα μετακινηθεί προς την Αλβανία.

Απογοητεύθηκα από το επίπεδο των επιχειρημάτων που επιστράτευαν όσοι αντιτίθενται σε αυτό το εθνικής σημασίας έργο, αλλά και από το κλίμα που επικράτησε στη συνεδρίαση και που δεν επέτρεψε στις ψύχραιμες φωνές και στις νουνεχείς απόψεις να ακουστούν με, τουλάχιστον, την ίδια ένταση που εκστομίζονταν οι κινδυνολογίες για τον επερχόμενο… Αρμαγεδδώνα που θα «σαρώσει», δήθεν, τον τουρισμό της Πέρδικας, ακόμη και της Πάργας και των Συβότων!

  Την ίδια ώρα ήμουν σε «ανοιχτή γραμμή» με το Φιλιάτι, όπου συζητείτο στο Δημοτικό Συμβούλιο ένα –τηρουμένων των αναλογιών- μικρό έργο, όπως είναι η εγκατάσταση μιας μονάδας ανεμογεννητριών στο βουνό που βρίσκεται πάνω από το χωριό μου, στην Κοκκινιά.

 Οι αντίστοιχες με τις προηγούμενες  «τερατολογίες»  που ακούστηκαν κι εδώ, (όπως –αν είναι δυνατόν!- ότι μπορεί να πληγούμε από… ραδιενέργεια), ευτυχώς υπήρξαν μειοψηφικές και η πλειοψηφία του Συμβουλίου έδωσε «πράσινο φως» στην επένδυση που, αν μη τι άλλο, μπορεί να κρατήσει στην περιοχή επτά με οκτώ οικογένειες, όσες είναι και οι θέσεις εργασίας που προβλέπεται να δημιουργηθούν όταν με το καλό φυσήξει ο αέρας του Άι Λια στη φτερωτή των ανεμογεννητριών.

 Σε αντίθεση με την Πέρδικα, το «Ράδιο Αρβύλα» ηττήθηκε στην περίπτωση της Κοκκινιάς, αλλά, φοβάμαι πως  για να πάψει να αποτελεί το «εθνικό σπορ» μας, χρειάζεται πολλή, μα πάρα πολλή δουλειά ακόμη….

 Υ.Γ.: Στον τακτικό αναγνώστη της στήλης, ο οποίος μου υπενθύμισε το ερώτημα «είναι λύση οι εκλογές;», που διατύπωνα πριν από πέντε εβδομάδες, επισημαίνοντάς μου ότι είχα γράψει ότι μπορεί να απαντηθεί μετά την 25η Μαρτίου, οφείλω να πω ότι παραμένει αναπάντητο για λόγους, τους οποίους μάλλον θα χρειαστεί να επανέλθω για να τους αναλύσω. 

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου. Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com.

Να κάνουμε και… «Kάτι για το Φιλιάτι»

Πέρασα μια γλυκιά νοσταλγική νύχτα με το βιβλίο «Κάτι για το Φιλιάτι» που μόλις κυκλοφόρησε με την υπογραφή του παλαιού και καλού μου φίλου Γιώργου Κώτση, εκδότη της εφημερίδας «Τα Νέα των Φιλιατών». Ξενύχτησα το πρώτο βράδυ που το έλαβα, αλλά χαλάλι του. Μού ξύπνησε μνήμες παιδικές, μού θύμισε γεγονότα και ανθρώπους, μού έμαθε πράγματα που αγνοούσα και έπρεπε να ξέρω. Μα, πάνω από όλα, με προβλημάτισε. Και αυτούς τους προβληματισμούς θέλω κυρίως να εκμυστηρευθώ.

Οι Φιλιάτες, όπως προκύπτει ανάγλυφα μέσα από το πλούσιο ιστορικό υλικό που παρατίθεται στο βιβλίο, δημιουργήθηκαν πριν από περίπου τρεις αιώνες και αποτέλεσαν έκτοτε το κέντρο της ευρύτερης περιοχής πέρα από τον Καλαμά, για ένα και μόνο ουσιαστικό λόγο: διότι ήταν ένα επίκαιρο σημείο στη διαδρομή του εμπορικού δρόμου που οδηγούσε από το λιμάνι της Σαγιάδας στο τότε -και τώρα- κέντρο της Ηπείρου, στα Γιάννενα.

Συνέβη, δηλαδή, με το Φιλιάτι, που πήρε το όνομά του από τον πρώτο οικιστή του, ονόματι Φίλια, ό,τι και με τη δημιουργία των άλλων πόλεων και κωμοπόλεων που αποδίδεται ιστορικά στους δρόμους και στα κέντρα εμπορίου που, όταν είναι ενεργοί, δημιουργούν ανάπτυξη και, όταν παύουν να έχουν σημασία, οδηγούν σε παρακμή. 

Κάπως έτσι, λοιπόν, σχηματίστηκε ο οθωμανικός «Καζάς των Φιλιατών», που εκτείνονταν και πέρα από τα όρια του σημερινού διευρυμένου Δήμου και προσήλκυσε το ενδιαφέρον αρκετών ξένων περιηγητών τον 18^ο και 19^ο αιώνα. Τους δύο αυτούς αιώνες συγκεντρώθηκε κι ο πληθυσμός της κώμης από μουσουλμάνους και -εξισλαμισθέντες και μη- χριστιανούς κατοίκους, όπως μαρτυρούν τα αρκετά κοινά επώνυμα των δύο σύνοικων κοινοτήτων, οι οποίες έζησαν μαζί, άλλοτε αρμονικά και άλλοτε με αντιπαλότητες, ως το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου.    

  Ο μεταπολεμικός, ωστόσο, οικονομικός καταμερισμός της Ελλάδας άλλαξε τις ισορροπίες της περιοχής, καθώς μετατοπίστηκαν νοτιότερα οι δρόμοι του εμπορίου, για λόγους που σχετίζονταν και με τις γεωπολιτικές ισορροπίες της εποχής. Με αποτέλεσμα το Φιλιάτι και η ενδοχώρα του με τα δεκάδες χωριά που έσφυζαν από ζωή, προτού να πληγούν καίρια από τη μαζική μετανάστευση, η οποία ξεκίνησε ήδη από την ένταξη στο νεοελληνικό κράτος και συνεχίστηκε έκτοτε αμείωτη, σιγά-σιγά να «περιθωριοποιηθούν».

Επί έναν ολόκληρο αιώνα, οι ουσιαστικά μεγάλες αναπτυξιακές «ανάσες» της περιοχής υπήρξαν μόλις δύο: Αρχικά το νοσοκομείο, δημιούργημα των αναγκών του Εμφυλίου, σύμφωνα με το βιβλίο, αλλά και ταγών του τόπου που έβλεπαν μπροστά. Και κατόπιν το «εργοστάσιο», χωρίς περαιτέρω προσδιορισμούς, καθώς ήταν ένα και μοναδικό, δημιούργημα, μάλιστα, ενός αμερικανοθρεμμένου Φιλιαταίου από τη διωγμένη μουσουλμανική κοινότητα, του Μέτο Λάγια (που θυμάμαι σαν τώρα την πολυτελή Jaguar του να κυκλοφορεί στους λασπωμένους φιλιατιώτικους δρόμους της δεκαετίας του ΄70).

Τα τελευταία χρόνια η παρακμή της περιοχής έφτασε στο… απόγειο της. Οι ευκαιρίες που δημιούργησε το άνοιγμα των συνόρων με τη γειτονική Αλβανία και θα μπορούσαν να μας βγάλουν από την μετεμφυλιακή απομόνωση, παρήλθαν ανεκμετάλλευτες. Οι πόροι -λιγοστοί, ούτως ή άλλως, αφού δεν υπήρξε διεκδικητική διάθεση και προετοιμασία-, αντί να κατευθυνθούν σε μικρά ή μεγαλύτερα αναπτυξιακά έργα, «ιδιοποιήθηκαν» και σπαταλήθηκαν στη διευθέτηση «πελατειακών» υποχρεώσεων.

Οι σημερινοί ιθύνοντες του νέου Δήμου Φιλιατών, ο δήμαρχος Μηνάς Παπάς και οι συνεργάτες του, φαίνεται να έχουν καλή διάθεση και όρεξη για δουλειά. Αυτά είναι μια καλή αρχή που όμως, δεν αρκεί. Χρειάζεται, πάνω από όλα, σχέδιο και οργανωμένη δουλειά. Για να ξέρουμε τι θέλουμε και τι μπορούμε. Χωρίς κλαυθμυρισμούς για το… ένδοξο παρελθόν ή μεμψιμοιρίες για το δυσοίωνο παρόν, αλλά και δίχως ηττοπάθεια ή μαξιμαλισμούς για «το μέλλον», το οποίο, όπως λέει και η περιώνυμη ρήση, «ανήκει σε εκείνους που το προετοιμάζουν».

 Ο Γιώργος Κώτσης, όπως, βεβαίως, και ο Παύλος Μαντέλος, που από την Αμερική συνέγραψε το δεύτερο μέρος του βιβλίου με τις «Φιλιατιώτικες αναμνήσεις», έκαναν το χρέος τους. Συγκέντρωσαν όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες για το παρελθόν και το παρόν του Φιλιατιού και τις απέδωσαν στις σημερινές και στις αυριανές γενιές.

 Οι τελευταίες, όμως, για να έχει «κάτι» να τους «πει» αυτή η πολύτιμη έκδοση πρέπει να μπορούν να ζήσουν στο Φιλιάτι. Να νοιώσουν, έστω, ότι εκεί είναι η ρίζα τους. Όπως νοιώθουμε όλοι εμείς που μπορεί να αναγκαστήκαμε να φύγουμε, άλλος για λίγο κι άλλος για περισσότερο, αλλά αισθανόμαστε ότι είμαστε πάντα εκεί.  

Δεν αρκεί, λοιπόν, το.. «διηγώντας τα να κλαις» που νιώθει κανείς πολλές φορές διαβάζοντας το βιβλίο. Χρειάζεται να κάνουμε και… «Kάτι για το Φιλιάτι».        

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου .Η αρθρογραφία του (ανα)δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα: http://topikakaiatopa.blogspot.com.

«Τ΄ αγαθά κόποις κτώνται»

Όποιος έχει μελετήσει την ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ξέρει ότι είναι μια συνεχής αλυσίδα συμβιβασμών της τελευταίας στιγμής. Από την δεκαετία του ΄50, που ξεκίνησαν οι διεργασίες δημιουργίας της ΕΟΚ, όλες οι μεγάλες αποφάσεις για τη μετεξέλιξη της Ευρώπης από μια ήπειρο αλληλοσπαρασσόμενων εθνών σε μια Ένωση με εναρμονισμένες πολιτικές, κοινούς θεσμούς και ενιαίο νόμισμα, λήφθηκαν την τελευταία στιγμή και δεν ήταν παρά συμβιβασμοί με αμοιβαίες υποχωρήσεις από όλες τις πλευρές.

Ο κανόνας αυτός ίσχυσε και στις πρόσφατες αποφάσεις που λήφθηκαν στις Βρυξέλλες για το ελληνικό χρέος και, εν γένει, το μέλλον της ευρωζώνης. Κατά την προσφιλή τακτική των ευρωπαίων ηγετών, η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ έβαλε, στο «παρά πέντε», λίγο «νερό στο κρασί» της, εμείς, με τη σκληρή διαπραγμάτευση που έκανε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, πήραμε λίγο λιγότερα από όσα επιδιώκαμε και, όπως λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις, η ζωή συνεχίζεται…

Υπό αυτό το πρίσμα, για όσους δεν τρέφουν αυταπάτες για το πώς διαμορφώνονται οι διακρατικές σχέσεις, ούτε ερμηνεύουν τα τεκταινόμενα με τους παραμορφωτικούς φακούς της συνωμοσιολογίας, αυτό που συνέβη ήταν, εν πολλοίς, το αναμενόμενο.

Οι ευρωπαίοι εταίροι δεν μπορούσαν να αφήσουν την Ελλάδα να πτωχεύσει. Και δεν την άφησαν, διότι αυτό δεν ήταν προς το συμφέρον ούτε των ιδίων των χωρών τους και του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, αλλά ούτε και της σταθερότητας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.

Κάπως έτσι, λοιπόν, φθάσαμε στη… χαλάρωση του μνημονιακού «κορσέ» με την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους μας και τη μείωση του επιτοκίου, δύο μέτρα που η ελληνική οικονομία τα είχε άμεση ανάγκη, καθώς, σε διαφορετική περίπτωση, η στάση πληρωμών ήταν ζήτημα λίγου χρόνου.

Κακά τα ψέματα, όμως. Οι αποφάσεις των Βρυξελλών, που θα επικυρωθούν το άλλο Σαββατοκύριακο στη νέα Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής, δεν είναι το τέλος ούτε της περιπέτειας, στην οποία έχει περιέλθει, εδώ και πολύ καιρό, η ελληνική οικονομία, ούτε της δοκιμασίας, που βιώνει μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.

Ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας είναι μακρύς και δύσβατος. Και όσα «δεκανίκια» και αν αναζητήσουμε και μας δοθούν απ΄ έξω, πάντα με το… αζημίωτο φυσικά, πρέπει να αντιληφθούμε ότι, εν τέλει, -«κουτσά, στραβά» ή με αυτοπεποίθηση- μόνοι μας θα τον διαβούμε.

Γι΄ αυτό το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να είμαστε προετοιμασμένοι για τα επερχόμενα. Να συνειδητοποιήσουμε, πρώτ’ απ΄ όλα, ότι η εποχή της αμεριμνησίας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Να συνηθίσουμε, κατόπιν, στην ιδέα ότι δεν υπάρχουν εύκολες και ανώδυνες λύσεις σε χρόνια προβλήματα, όπως αυτά με τα οποία είμαστε αντιμέτωποι.

Ας μην είμαστε, λοιπόν, εύπιστοι απέναντι σε εκείνους τους εγχώριους… φωστήρες που μας υπόσχονται «μαγικές συνταγές». Όπως, εξίσου, χρειάζεται να είμαστε δύσπιστοι προς όσους μας καλούν να καταθέσουμε τα όπλα, επειδή, δήθεν, έρχεται το… τέλος του κόσμου.

Όσοι, εξάλλου, έχουμε μεγαλώσει σε τούτα τα χώματα, είμαστε απολύτως εξοικειωμένοι με την ιδέα ότι όλα γίνονται με προσπάθεια και τίποτε δε χαρίζεται. Η ιστορία, άλλωστε, της ανθρωπότητας, το παρελθόν της Ελλάδας και η παράδοση της περιοχής μας, μας διδάσκουν ότι, κατά την αρχαιοελληνική ρήση, «τ΄ αγαθά κόποις κτώνται». 

Υ.Γ.: «Habemus Papam» (ελληνιστί: «Έχουμε Πάπα»), “αναφωνήσαμε” την περασμένη Τετάρτη στο Περιφερειακό Συμβούλιο, καθώς καταφέραμε στη δεύτερη ψηφοφορία να εκλέξουμε «Συμπαραστάτη του Πολίτη και της Επιχείρησης» τον δικηγόρο Απόστολο Οικονόμου, ο οποίος εκπληρώνει απολύτως τις προϋποθέσεις του νόμου που θέλει, όπως αναλυτικότερα έγραψα στο προηγούμενο σημείωμα, την κάλυψη της θέσης από «προσωπικότητα εγνωσμένου κύρους και ανεξαρτησίας». Είθε, το συναινετικό πνεύμα που επικράτησε στο Συμβούλιο –και στο οποίο ίσως συνέβαλε ελάχιστα και τούτη η στήλη, απορρίπτοντας λύσεις τύπου «γουρούνι στο σακί»- να έχει συνέχεια…     

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.

«Συμπαραστάτης του Πολίτη» ή… «γουρούνι στα σακί»;

«Κάνετε τίποτε εκεί στα Γιάννενα;», είναι το πιο συχνό ερώτημα που δέχομαι από αρκετούς συμπατριώτες που συναντώ, καθώς πηγαινοέρχομαι στις συνεδριάσεις του Περιφερειακού Συμβουλίου Ηπείρου. Παρότι μπήκαμε στον τρίτο μήνα από την ενεργοποίηση των νέων οργάνων, δε μπορώ να κρύψω τη δυσκολία που νοιώθω για να δώσω μια ευθεία απάντηση στο ερώτημα που μου τίθεται.

Μια καλοπροαίρετη προσέγγιση, την οποία, ως ένα βαθμό, ασπάζομαι προσωπικά, λέει πως είναι ακόμη αρκετά νωρίς για να αποφανθεί κανείς τελεσίδικα, καθώς «κάθε αρχή και δύσκολη» και στην προκειμένη περίπτωση της βαθιάς οικονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα μας τα πράγματα διαμορφώνονται ακόμη δυσκολότερα.  

            Από την άλλη, όμως, υπάρχει και η ρήση, σύμφωνα με την οποία «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός», που σημαίνει ότι το νεοσύστατο των θεσμών, όπως και η οικονομική κρίση, δεν μπορεί να αποτελούν μόνιμο άλλοθι για κάθε είδους απραξία και αδράνεια. Με προβληματίζουν όλα αυτά, καθώς είναι «νωπή» στη μνήμη μου η διαπίστωση της αδυναμίας του Περιφερειακού Συμβουλίου μας να επιλέξει προσωπικότητα εγνωσμένου κύρους για τη θέση του «Συμπαραστάτη του Πολίτη και της Επιχείρησης».

Ο «Συμπαραστάτης» είναι ένας νέος θεσμός, ανάλογος με τον «Συνήγορο του Πολίτη», που καθιερώθηκε με το πρόγραμμα «Καλλικράτης» και προβλέπεται για όλους τους Δήμους και τις Περιφέρειες, με στόχο την καταπολέμηση των φαινομένων κακοδιοίκησης. Αποστολή του είναι επιπλέον, σύμφωνα με τη βούληση του νομοθέτη, να διασφαλίζει την αμεροληψία των αρχών, να συμβάλει στη βελτίωση της εξυπηρέτησης των πολιτών και των επιχειρήσεων, όπως και στην αποσυμφόρηση των αιρετών οργάνων από τη συσσώρευση αιτημάτων και παραπόνων των πολιτών.

Ειδικά, για τις Περιφέρειες που «είναι μεγαλύτερες διοικητικές μονάδες με σημαντικές αδειοδοτικές, ελεγκτικές και αναπτυξιακές αρμοδιότητες, καθίσταται ακόμη πιο επιτακτική η αναγκαιότητα για την ανάληψη της θέσης από προσωπικότητα εγνωσμένου κύρους και ανεξαρτησίας», τονίζεται στη ίδια τη εισηγητική έκθεση του νόμου με τον οποία καθιερώθηκε ο νέος θεσμός.

Στην περίπτωση της Περιφέρειας Ηπείρου επιλέχθηκε μια διαδικασία που –αν μη τι άλλο- μαρτυρά έλλειψη πίστης στο θεσμό, αφού οι υποψηφιότητες κατατίθεντο ως την ώρα που ξεκινούσε η συνεδρίαση του Συμβουλίου, στην οποία έπρεπε να ψηφίσουμε, δίχως να είχε προβλεφθεί να είναι παρόντες οι υποψήφιοι για να τους γνωρίσουμε, να ακούσουμε τις απόψεις και τις θέσεις τους και να διαμορφώσουμε γνώμη για το ποιον θα έπρεπε να επιλέξουμε ή να απορρίψουμε.

Εν ολίγοις καλούμαστε να κάνουμε αυτό που στην απλή γλώσσα λέμε «πήρα γουρούνι στο σακί», που από τη μια ευτέλιζε τον ίδιο θεσμό και από την άλλη προσέβαλε βάναυσα την πλειονότητα των δέκα συμπατριωτών μας –όλοι Γιαννιώτες, τυχαίο; Δε νομίζω!- που είχαν μπει στον κόπο να υποβάλουν αιτήσεις υποψηφιοτήτων, αφού, αν γινόταν, υπό αυτές τις συνθήκες εκλογή, αποκτούσαν πλεονέκτημα όσοι είχαν δράσει παρασκηνιακά, είτε οι ίδιοι, είτε υποστηρικτές της υποψηφιότητάς τους. 

Το ζήτημα που ανέκυπτε αφορούσε όλους τους συμβούλους, αλλά πολύ περισσότερο εμάς από τη μείζονα μειοψηφία που επιλέξαμε εν τέλει να ψηφίσουμε «λευκό» στην πρώτη και μόνη, μέχρι στιγμής, ψηφοφορία για να διαμαρτυρηθούμε, έτσι, για τη φαλκίδευση της μοναδικής ίσως προνομίας που δίνει στη μειοψηφία ο «Καλλικράτης», ορίζοντας ότι η επιλογή του «Συμπαραστάτη» γίνεται με την αυξημένη πλειοψηφία των 2/3 των μελών του Περιφερειακού Συμβουλίου και περιορίζοντας, με τον τρόπο αυτό, τη δυνατότητα της περιφερειακής αρχής να επιβάλει τον –όποιο- «εκλεκτό» της.         

Δεν παραγνωρίζω το γεγονός ότι η αδυναμία συναίνεσης παρατηρήθηκε στη μεγάλη πλειονότητα των Δήμων και μόνον δύο από τις δεκατρείς έχουν μέχρι στιγμής επιλέξει «Συμπαραστάτη». Εκείνο που με προβληματίζει είναι η προχειρότητα με την οποία οργανώθηκαν οι διαδικασίες στη δική μας Περιφέρειας, προχειρότητα που, δυστυχώς, είναι διάχυτη στο συνολικό τρόπο λειτουργίας της περιφερειακής αρχής Ηπείρου, ακόμη και σε θέματα, -όπως, άλλωστε, ήταν το προκείμενο-, που δεν σχετίζονται με την εν γένει οικονομική κατάσταση.

Δεν προτρέχω, πάντως, καθώς έχουμε 40 μήνες θητείας μπροστά μας. Και, ειλικρινά, μακάρι να αποδειχθεί πρόωρος ο προβληματισμός που ένοιωσα την ανάγκη να εκμυστηρευθώ, με αφορμή το συχνότερο, όπως γράφω στην αρχή, ερώτημα που δέχομαι.

Υ.Γ.: Μόνον ανεγκέφαλοι θα μπορούσαν να εκλάβουν την αναφορά μου την προηγούμενη εβδομάδα στα νοσοκομεία όλης της χώρας ως αφορμή για άθλια κινδυνολογία εις βάρος του Νοσοκομείου Φιλιατών. Την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους του Ν.Φ. –ιατρικό, νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό- την επιδεικνύω εμπράκτως, έχοντας εκεί νοσηλευόμενο μέλος της οικογενείας μου. Ντροπή και καταισχύνη, λοιπόν, σε όσους «παίζουν» με το αίσθημα ασφάλειας των ασθενών στο όνομα μιας (δήθεν) «δημοσιογραφίας». Θα χρειαστεί, μάλλον, να επανέλθω επί του θέματος.  

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.

Χρειάζονται πολλές... Ιουλίες

                  Δυο όψεις είχαν οι πανελλαδικής κλίμακας  απεργιακές κινητοποιήσεις της περασμένης Τετάρτης.  Από τη μια, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι διατράνωσαν με ειρηνικό τρόπο την αντίθεσή τους στις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, στην απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και στη μείωση των θέσεων εργασίας που ταΐζουν το Μινώταυρο της ανεργίας και των «λουκέτων» στην αγορά.

        Από την άλλη, όμως, διέψευσαν τις φρούδες ελπίδες ορισμένων «σεχταριστών» (για να θυμηθούμε την παλαιά φρασεολογία της Αριστεράς με την οποία περιγραφόταν οι ομάδες που διακρίνονται, σύμφωνα με την λεξικογραφική έννοια του όρου, για  «τη στενότητα πνεύματος και την έλλειψη ανεκτικότητας»), οι οποίοι, στην προκειμένη περίπτωση, φαντασιωνόταν να μετατρέψουν την Πλατεία Συντάγματος σε... Πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου.

         Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι κανένας Έλληνας δεν είναι ικανοποιημένος  που η χώρα μας χρειάστηκε να καταφύγει σε επαχθή ξένο δανεισμό για να μπορέσει να καλύψει τους -έστω «κουτσουρεμένους»- μισθούς και τις συντάξεις, επειδή όλα τα προηγούμενα χρόνια ένα μέρος του πληθυσμού (μικρότερο ή μεγαλύτερο, λίγη σημασία έχει για το αποτέλεσμα της υπερχρέωσης του ελληνικού δημοσίου) ζούσε πέρα από τις πραγματικές παραγωγικές δυνατότητες του τόπου μας.

          Με την ίδια βεβαιότητα, ωστόσο, θεωρώ προσωπικά πως «θα τρίζουν τα κόκκαλα» των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, που, αντιμέτωποι με πραγματικούς κατακτητές, βγήκαν στο βουνό και θυσίασαν την ίδια τους τη ζωή, ακούγοντας τις ανιστόρητες -ας μου επιτραπεί να γράψω- μπουρδολογίες που εκφωνούνται από τηλεοράσεως ή λέγονται μέσα στη Βουλή για την υποτιθέμενη... «κατοχή της χώρας από τις δυνάμεις του Μνημονίου και της τρόικας».

          Αναρωτιέμαι, αλήθεια, αν όλοι όσοι εκστομίζουν τέτοιες βαρύγδουπες μεγαλοστομίες, έχουν συναίσθηση των ιστορικών αναλογιών ή αν συνειδητά χρησιμοποιούν «παχιά λόγια» για να δημιουργήσουν -σε ποιους άραγε;- ψευδείς εντυπώσεις.

           Γνωρίζουν αλήθεια πολλές... κατεχόμενες ή δικτατορικά κυβερνώμενες χώρες, στον αραβικό κόσμο ή στην -πάλαι ποτέ- κομμουνιστική Ανατολική Ευρώπη, στις οποίες οι αρχηγοί των «ανταρτών», όπως καμώνονται οι ίδιοι πως είναι, να έχουν στη διάθεσή τους το βήμα του εθνικού Κοινοβουλίου για να αναπτύσσουν κάθε είδους συνωμοσιολογικές θεωρίες για «σκόπιμη υποδούλωση της χώρας»;

           Για να έρθουμε, όμως, λίγο και στα δικά μας, θέλω να εξομολογηθώ ότι μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η αντίδραση της τοπικής οργάνωσης του ΚΚΕ στα όντως εντυπωσιακά στοιχεία για την οικονομική διαχείριση του Νοσοκομείου Φιλιατών που ανακοίνωσε πρόσφατα η διοικήτρια κυρία Ιουλία Μαρκούλα.

           Η μείωση, κατά 37, 64%, τον περασμένο χρόνο των εξόδων του Νοσοκομείου για φάρμακα, χημικά αντιδραστήρια, υγειονομικό και ορθοπεδικό υλικό, αποδίδεται από την οργάνωση του ΚΚΕ στη Θεσπρωτία στις «συνέπειες της πολιτικής εμπορευματοποίησης της υγείας». Την ίδια ώρα δεν βρίσκεται -στην, κατά τα άλλα, μακροσκελή ανακοίνωση που εξέδωσε- ούτε μια λέξη καταδίκης για το «πάρτι των προμηθειών», τις άσκοπες δαπάνες, τις «μίζες», τα «φακελάκια» και τα τόσα άλλα θλιβερά που συνέβαιναν τα προηγούμενα χρόνια -και πιθανόν συμβαίνουν ακόμη- (και) στα νοσοκομεία όλης της χώρας, υπονομεύοντας το δημόσιο χαρακτήρα του Εθνικού Συστήματος Υγείας.         

           Πάει πολύ να περιμένει κανείς από ένα κόμμα της αντιπολίτευσης να επαινέσει, όπως, κατά τη δική μου προαίρεση, αξίζει, εν προκειμένω, το αποτέλεσμα της προσπάθεια της διοικήτριας του νοσοκομείου και των συνεργατών της στο Νοσοκομείο Φιλιατών, αλλά είναι τουλάχιστον μεμψιμοιρία να επικρίνεται κιόλας για το νοικοκύρεμα που πέτυχε.

           Ένα νοικοκύρεμα που αν επεκτεινόταν παντού, όπου παρατηρούνται φαινόμενα ανορθολογισμού, κακοδιαχείρισης και σπατάλης, θα μπορούσαμε και καλύτερη ποιότητα υπηρεσιών να απολαύσουμε, αλλά και να απαλλαγούμε μια ώρα αρχύτερα από τους επαχθείς όρους του μνημονίου που επέβαλαν  οι δανειστές μας.

           Επειδή, όμως, ένας «κούκος δεν φέρνει την άνοιξη», χρειαζόμαστε πολλές... Ιουλίες.

           *Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.

(Δημοσιεύθηκε στη "Θεσπρωτική" την 1η Μαρτίου 2011)

Είναι λύση οι εκλογές;

          Οι (πρόωρες) εκλογές υπήρξαν ανέκαθεν… αγαπημένο θέμα των δημοσιογράφων, όπως και των πολιτευόμενων, κυρίως όταν οι τελευταίοι βρίσκονται στην κατηγορία των «εκτός νυμφώνος». Αντιθέτως, η λεγόμενη “κοινή γνώμη”, όπως τουλάχιστον αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, εμφανίζεται, σχεδόν παγίως, από διστακτική έως αρνητική σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Υπό αυτή την έννοια δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη το γεγονός ότι, ενώ σε όλες τις έρευνες τρεις στους τέσσερις πολίτες δηλώνουν ότι δεν επιοθυμούν να στηθούν κάλπες, τα εκλογικά σενάρια τελούν υπό διαρκή αναζωπύρωση, παρά τις επανειλημμένες διαψεύσεις από αρμόδια κυβερνητικά χείλη.

Η εικοτολογία που συνέδεε το ενδεχόμενο προσφυγής σε εκλογές πριν από την 18μηνη ισχύ της λίστας για την επιλογή των βουλευτών που εκπνέει στις 3 Απριλίου, στερείτο της παραμικρής βάσης. Σε αντίθεση με τις εν γένει εξελίξεις στην οικονομία που αποτελούν σοβαρό λόγο για την πρόωρη διάλυση της Βουλής, ζήτημα, όμως, που οι πολιτικές δυνάμεις προσεγγίζουν, όπως είναι φυσικό, εντελώς διαφορετικά.   

«Οι πρόωρες εκλογές είναι ευθύνη του πρωθυπουργού να τις αποφασίσει. Εμείς σε κάθε περίπτωση είμαστε έτοιμοι», δηλώνει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Αντ. Σαμαράς, παρότι είναι σαφές ότι ο ίδιος δεν επιθυμεί εκλογές στην παρούσα φάση, αφού κινδυνεύει να δει το κόμμα του να υποχωρεί κάτω και από το ιστορικά χαμηλό ποσοστό που κατέγραψε τον Οκτώβριο του 2009.

Γι΄ αυτό και φρονίμως ποιών φροντίζει να κατηγορήσει την κυβερνητική παράταξη για την κυκλοφορία των σεναρίων, υποστηρίζοντας: «Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, μέσα στον πανικό του, τη μια διαρρέει πρόωρες εκλογές και την άλλη τις αποκλείει. Μόνοι τους τα διαρρέουν το διαρρέουν, μόνοι τους το διαψεύδουν. Κι ύστερα το ξανά-διαρρέουν. Εμείς "δεν τσιμπάμε"! Προχωράμε το δρόμο μας. Δεν μας απασχολούν τα πολιτικάντικα καμώματα μιας κυβέρνησης που παραπαίει».

Με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση εκφράζεται το ΚΚΕ. «Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη για τίποτα. Εμείς ανά πάσα στιγμή είμαστε έτοιμοι, αλλά οι πρόωρες εκλογές δείχνουν και το εξής:  Ότι ο λαός έχει την ευκαιρία κυριολεκτικά να τους τιμωρήσει όλους», δηλώνει η κυρία Αλέκα Παπαρήγα, που έχει λόγους να μην ανησυχεί, αφού το κόμμα της σε όλες τις δημοσκοπήσεις εμφανίζεται σε ανοδική τροχιά.

Εκείνος, όμως, που δεν… κρύβεται είναι ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ κ. Γ. Καρατζαφέρης, ο οποίος, έχοντας προφανώς την άνεση ότι το κόμμα του «σε όλες τις δημοσκοπήσεις έχει τη μεγαλύτερη άνοδο», προπαγανδίζει τις κάλπες. «Πιστεύω», λέει αναφερόμενος στον πρωθυπουργό, «ότι ψάχνει να βρει μια αξιοπρεπή αποχώρηση για να μην παρομοιαστεί η δική του απόδραση με αυτή του Κ. Καραμανλή». Και για να μην… πονοκεφαλιάζουν άλλοι, βρίσκει ο ίδιος τη… λύση: «Η πιθανότητα ο κ. Παπανδρέου να είναι από τις πρώτες επιλογές των “μεγάλων” για τη θέση του γραμματέα του ΟΗΕ είναι πολύ σημαντική».

Υπέρ των εκλογών τάσσεται και ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλ. Τσίπρας. «Η σημερινή κυβέρνηση έχει εκλεγεί για εντελώς διαφορετικό πράγμα από αυτό το οποίο υλοποιεί. Και όσο πάει απομακρύνεται. Άρα υπάρχει θέμα δημοκρατικής νομιμοποίησης», δηλώνει και επειδή, προφανώς, ανησυχεί για μια δική του ενδεχόμενη “ψυχρολουσία”, σπεύδει να προσθέσει: «Από εκεί και πέρα για να αποτελέσουν οι εκλογές λύση, θα πρέπει μεγάλα κομμάτια του εκλογικού σώματος, να αποδεσμευτούν από την απάθεια, την παραίτηση και την χειραγώγηση. Αλλιώς θα ξαναβρεθούμε στα ίδια».

Περισσότερο «φοβική» εμφανίζεται η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη που δηλώνει ότι «δεν πιστεύει ότι μπορούν να γίνουν εκλογές στο ορατό μέλλον, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφή για την οικονομία», επειδή, προφανώς, η «Δημοκρατική Συμμαχία», της οποίας ηγείται, δείχνει να «βολοδέρνει» σε ποσοστά μακρινά από το στόχο εισόδου στη Βουλή.  Το ίδιο, λίγο ως πολύ, φαίνεται να ισχύει και για την «Δημοκρατική Αριστερά» του κ. Φ. Κουβέλη, που είναι το δεύτερο νεότευκτο κόμμα, από την εκλογική τύχη του οποίου θα εξαρτηθούν πολλά μετεκλογικά. Όχι τόσο για το σχηματισμό κυβέρνησης, όσο στην επίτευξη κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας που, σύμφωνα με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, αλλά και τους δεδομένους συσχετισμούς δυνάμεων, εξαρτάται απολύτως από τα ποσοστά που θα καταγράψουν τα κόμματα που θα μείνουν εκτός Βουλής.

Με το σύστημα με το οποίο θα διεξαχθούν οι επόμενες εκλογές, ο λεγόμενος «πήχης της αυτοδυναμίας» του πρώτου κόμματος τίθεται στην περιοχή του 38%, σε ποσοστό, δηλαδή, πολύ κοντινό με αυτό που δίνουν οι εκτιμήσεις για την  εκλογική απήχηση του ΠΑΣΟΚ.

Μετά την 25η Μαρτίου, οπότε θα ξέρουμε τις ευρωπαϊκές αποφάσεις για την ελληνική οικονομία και ευρύτερα την ευρωζώνη, θα απαντηθεί και το ερώτημα του τίτλου μας. Που σκοπίμως τέθηκε έτσι... 

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.

(Δημοσιεύθηκε στη "Θεσπρωτική" στις 22.2.2011)

Περιφερειακό Συμβούλιο ή… «παιδική χαρά»;

Στην πικρή «γεύση» που αποκομίζω μέχρι στιγμής από την παρουσία μου στο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου, επέλεξα να αναφερθώ σήμερα, καθώς ολοκληρώθηκε, μετ’ εμποδίων, η πρώτη ουσιαστική συνεδρίαση του Συμβουλίου, η οποία παρότι… επεκτάθηκε σε τρεις πολύωρες συνεδρίες που διήρκεσαν ως μετά τα μεσάνυκτα, δεν… εδέησε να εξαντλήσει όλα τα θέματα της αρχικής ημερήσιας διάταξης.

Η έλλειψη κανονισμού λειτουργίας, φαινόμενο που δεν συναντά κανείς ούτε σε… Πολιτιστικό Σύλλογο, η κακή οργάνωση των συζητήσεων που, αν συνεχιστεί, θα μετατρέψει το Περιφερειακό Συμβούλιο σε forum ατέρμονης και άσκοπης φλυαρίας, η προχειρότητα των περισσότερων εισηγήσεων που παρουσιάστηκαν από την πλειοψηφία, καθώς και η αδυναμία σύνθεσης στις ψηφοφορίες των απόψεων και θέσεων των παρατάξεων, όταν αυτές συγκλίνουν, φιλοτεχνούν μια απογοητευτική εικόνα… «παιδικής χαράς» που δεν δικαιολογείται από το γεγονός ότι ο θεσμός είναι ακόμα «στα σπάργανα».

Τα πρόσωπα, άλλωστε, που έχουν την βασική ευθύνη –ο περιφερειάρχης Αλ. Καχριμάνης και ο, συνδεόμενος μαζί του συγγενικά, πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου Κ. Πέτσιος που πλαισίωνε τον ανιψιό του πρώην νομάρχη και κατά την προηγούμενη οκταετία, κατέχοντας το ίδιο αξίωμα στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ιωαννίνων- δεν είναι καινούργιοι στο αυτοδιοικητικό «κουρμπέτι». Και, άρα, δεν μπορεί να αποδοθεί σε απειρία η απίστευτη ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η λειτουργία του Περιφερειακού Συμβουλίου.

Η επιλογή, άλλωστε, των θεμάτων που προτάχθηκαν, οι χρόνοι που αφιερώθηκαν σε καθένα από αυτά, η ανοχή ή μη που επιδεικνύονταν στους ομιλητές (μέλη του Συμβουλίου ή πολίτες που, σύμφωνα με τον «Καλλικράτη», ακούγονται στις συνεδριάσεις), μαρτυρούν σκοπιμότητες και προκαταλήψεις με ιδεολογικό υπόβαθρο και τοπικιστικά ελατήρια που δύσκολα μπορούσαν να αποκρυβούν.

Στη συζήτηση, επί παραδείγματι, για το Προεδρικό Διάταγμα προστασίας της λίμνης Παμβώτιδας, κατά την έκφραση του ίδιου του προεδρεύοντος, «μίλησαν όλα τα Γιάννενα» (!), καθώς δόθηκε άνεση χρόνου σε όλους όσοι από το ακροατήριο ήθελαν να εκφράσουν, ως κτηματίες, την αντίθεσή τους –όπως και η πλειοψηφούσα παράταξη- με το Διάταγμα του υπουργείου Περιβάλλοντος. Την ίδια ώρα ο μοναδικός, μεταξύ των πολιτών, υποστηρικτής της αντίθετης άποψης πιεζόταν από το προεδρείο να ολοκληρώσει την τοποθέτησή του.

Αντιστοίχως, στη συζήτηση για τους μετανάστες της Ηγουμενίτσας, η μόνη σύμβουλος της πλειοψηφίας, η Θεσπρωτή Αντιγόνη Πασχάλη – Φίλη, που επεχείρησε να παρουσιάσει δέσμη προτάσεων για την αντιμετώπιση του μείζονος αυτού κοινωνικού προβλήματος, δεν κατάφερε να εκφωνήσει ολόκληρη την ομιλία της, εξαιτίας των συνεχών παρεμβάσεων του προεδρεύοντος «να τελειώνει»!

Προφανώς και δεν είναι τυχαίο ότι οι προτάσεις της ερχόταν σε σαφή αντίθεση με τη βασική εισήγηση της πλειοψηφούσας παράταξης που μιλούσε για… «ξεψάρωτους»(!) μετανάστες και περιείχε -λανθάνοντος ρατσιστικού χαρακτήρα- ασύστατους ισχυρισμούς του τύπου: «στην Ιταλία τούς πετούν στη θάλασσα, χωρίς να ανοίξει μύτη»(!)

Στο αμέσως επόμενο, όμως, θέμα της ημερήσιας διάταξης που αφορούσε το ενδεχόμενο πώλησης της γαλακτοβιομηχανίας «Δωδώνη» και στο οποίο, λίγο ως πολύ, συμπίπταμε όλοι, οι εκπρόσωποι υπαρκτών και… ανύπαρκτων συλλόγων γαλακτοπαραγωγών που βρισκόταν στο ακροατήριο, είχαν στη διάθεσή τους άφθονο χρόνο για να εκφράσουν τις -αντικυβερνητικές- θέσεις τους.

Αντιθέτως, η… αίσθηση της φειδούς για το χρόνο επανήλθε στο προεδρείο όταν μέλη του Συμβουλίου διατύπωναν συγκεκριμένες προτάσεις για το μέλλον της «Δωδώνης», με τις οποίες καλούσαν την ίδια την Περιφέρεια Ηπείρου να αναλάβει πρωτοβουλίες και να γίνει εκείνη ο διάδοχος της Αγροτικής Τράπεζας στο μετοχικό κεφάλαιο της ηπειρωτικής γαλακτοβιομηχανίας (θέση που και ο γράφων έχει αναπτύξει από αυτή εδώ τη στήλη ήδη από τις 18 του περασμένου Δεκεμβρίου).

Το πλέον απογοητευτικό, όμως, είναι ότι ακόμη και σε θέματα που ήταν προφανής η σύγκλιση ή και η ταύτιση απόψεων, όπως, για παράδειγμα, στο ζήτημα με τα διόδια της Εγνατίας, η μέθοδος ψήφισης που ακολουθείται –κάθε παράταξη να ψηφίζει την πρότασή της, έστω κι όταν αυτή δεν είχε διατυπωθεί ρητά και με σαφήνεια!- εμποδίζει τη συναίνεση και σε -ορισμένες περιπτώσεις- και την έκφραση της πραγματικής βούλησης των μελών του Συμβουλίου.

Με τέτοιες νοοτροπίες, βεβαίως, ο θεσμός του Περιφερειακού Συμβουλίου δεν μπορεί να πάει μακριά, αφού ο κίνδυνος της απαξίωσης του είναι μεγάλος, αν δεν καταφέρει, από τώρα που είναι ακόμη στην αρχή, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων που απαιτούν τόσο η εποχή που διανύουμε όσο και η θεσμική υπόσταση που του έχει δοθεί.

*Ο Γρηγόρης Τζιοβάρας είναι δημοσιογράφος, περιφερειακός σύμβουλος Θεσπρωτίας στο νέο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.

(Δημοσιεύθηκε στη "Θεσπρωτική" στις 15.2.2011)

Για τους μετανάστες της Ηγουμενίτσας*

Έχω την αίσθηση ότι αν μπορούσε η ευρεία κοινωνία της Ηπείρου να παρακολουθήσει τη σημερινή –συνέχεια ουσιαστικά της εναρκτήριας- συνεδρίαση του Συμβουλίου μας, θα ένοιωθε απογοήτευση και θλίψη για το ξεκίνημά μας.

Και τα αισθήματα αυτά που –τουλάχιστον εμένα προσωπικά- με διακατείχαν από την αρχή της προηγούμενης συνεδρίασης μας, έγιναν πιο έντονα εξαιτίας της εισήγησης που μόλις ακούσαμε, όχι μόνο από το ύφος της, όσο κυρίως από το περιεχόμενό της.

Γιατί μπορεί, κύριε Πρόεδρε, ως θεσμός να είμαστε νέος, αλλά ο εισηγητής που μόλις ακούσαμε, ο κ. Πιτούλης, δεν είναι καθόλου νέος, όχι στην ηλικία -σε αυτήν φαίνεται νεότατος-, αλλά στη θητεία στα δημόσια πράγματα.

Οκτώ χρόνια δήμαρχος υπήρξε στην Ηγουμενίτσα και θα περίμενε κανείς μια πιο εμπεριστατωμένη μελέτη και παρουσίαση του σοβαρού αυτού προβλήματος που, όπως μόλις μας είπε, ταυτίζεται χρονικά με τη θητεία του. Και κυρίως θα περίμενε κανείς να ξεπερνούσε τις –όποιου επιπέδου- γενικόλογες διαπιστώσεις και ως γνώστης να μας πρότεινε εφικτές λύσεις. Δυστυχώς, όμως, δεν ακούσαμε την παραμικρή πρόταση. Πόσω μάλλον κάτι σχετικό με την ανάληψη δράσης!

Το ζήτημα, βεβαίως, δεν είναι προσωπικό του κ. Πιτούλη. Είναι βαθύτατα πολιτικό και, μετά τις δύο πολύωρες συνεδριάσεις μας, έχω, πλέον, την πεποίθηση ότι άπτεται συνολικά του τρόπου με τον οποίο προσεγγίζει η διοίκηση της Περιφέρειας τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ήπειρος.

Από την ημερήσια διάταξη, άλλωστε, της σημερινής συνεδρίασης «εξαφανίστηκε» η συζήτηση για τη λειτουργία της Κοινωνικής Επιτροπής που ήταν επόμενο στην προηγούμενη ατζέντα μας, υπό τη μορφή ενός πρωθύστερου σχήματος, το οποίο παραμένει.

Καλούμαστε, δηλαδή σήμερα να κάνουμε αυτό που λένε για το κάρο που μπαίνει πριν από το άλογο. Πως αλλιώς, αλήθεια να εξηγηθεί το γεγονός ότι καλούμαστε να συζητήσουμε πρώτα για ένα από τα σοβαρότερα κοινωνικά ζητήματα που αντιμετωπίζει η περιοχή μας, προτού να συζητήσουμε για τη λειτουργία της Κοινωνικής Επιτροπής και να αποφασίσουμε για τη συγκρότησή της, όπως, καθ΄ ά γνωρίζω, έχει γίνει στις άλλες Περιφέρειες;

Τα λέω όλα αυτά, χωρίς, πιστέψτε με, την παραμικρή αντιπολιτευτική διάθεση, αλλά με γνώμονα ότι εμείς ως παράταξη πιστεύουμε σε μια Περιφέρεια που δεν αναζητεί άλλοθι στην απραξία και στην αδράνεια, αλλά, αντιθέτως, μέσα από τη λειτουργία των Επιτροπών και της Ολομέλειας, όπως και από την καθημερινή συγκροτημένη λειτουργία των αρμοδίων υπηρεσιών, αντιμετωπίζει τα προβλήματα και δεν περιορίζεται σε διαπιστώσεις καταστάσεων και απλές διεκπεραιώσεις υποθέσεων.

Και στο προκείμενο πρόβλημα του συνωστισμού των μεταναστών πέριξ του λιμανιού της Ηγουμενίτσας –που η παράταξη μας με ανακοίνωσή της ζήτησε να συζητηθεί στο Συμβούλιο μας και το οποίο, νομίζω, όλοι μας, λίγο ως πολύ, γνωρίζουμε και ξέρουμε τις διαστάσεις του, γι΄ αυτό δεν θα επεκταθώ σε περιττές περιγραφές- πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο ρόλος της Κοινωνικής Επιτροπής είναι κομβικός.

Εν τάχει και για να μην κουράσω το Σώμα θέλω να κλείσω την παρέμβασή μου με τα βασικά σημεία της πρότασής μας που είναι η άμεση σύσταση της Κοινωνικής Επιτροπής, η οποία πρέπει το γρηγορότερο δυνατόν να αναλάβει δράση, κινητοποιώντας όλες τις δυνάμεις που εμπλέκονται στο οξύ μεταναστευτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ηγουμενίτσα, στην οποία δεν είναι υπερβολή να υπογραμμίσει κανείς ότι απειλείται η κοινωνική συνοχή της πόλης και επηρεάζεται αρνητικά η οικονομική ζωή της ευρύτερης περιοχής.

Στο γενικό αυτό πλαίσιο αυτό, προτείνουμε, λοιπόν, ειδικότερα τα εξής:

*Κατ΄ αρχήν, οι κοινωνικές υπηρεσίες και οι υγειονομικές μονάδες της Περιφέρειας μας, όπως και οι εθελοντικές οργανώσεις αρωγής, μη κυβερνητικές οργανώσεις, της Εκκλησίας ή και άλλες, είναι ανάγκη να συντονίζονται από την Κοινωνική Επιτροπή, η οποία καλείται να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανακούφιση τόσο των ίδιων των μεταναστών που ζουν υπό συνθήκες που προσβάλουν τις αξίες του ανθρώπινου πολιτισμού, όσο και των περιοίκων που βιώνουν αισθήματα έντονης ανασφάλειας. Και με αυτή την ευκαιρία πρέπει να χαιρετίσουμε τις πρωτοβουλίες του Δήμου Ηγουμενίτσας, για τις οποίες, δυστυχώς, δεν μπορούσε να είναι σήμερα εδώ για να τις αναπτύξει ο δήμαρχος Γιώργος Κάτσινος που έμεινε ματαίως πέντε ώρες στην προηγούμενη συνεδρίαση, αλλά δεν συζητήθηκε το θέμα. Εμείς εξαίρουμε τη στάση του και στηρίζουμε τις πρωτοβουλίες, διότι είναι η πρώτη φορά που κάποια αρχή της περιοχής μας ασχολείται επιτέλους με το μείζον αυτό ζήτημα και γι΄ αυτό ως παράταξη ήμασταν παρόντες στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου     

*Παράλληλα, η δεύτερη επιμέρους πρότασή μας είναι ότι η Κοινωνική Επιτροπή απαιτείται να βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τις αστυνομικές και λιμενικές υπηρεσίες, όπως και με τους υπευθύνους του Οργανισμού Λιμένος Ηγουμενίτσας, προκειμένου να βρεθεί τρόπος να προπαγανδιστεί αποτελεσματικά η αδυναμία διαφυγής από την Ηγουμενίτσα που –όπως λένε ειδικότεροι από μένα- είναι ο μόνος αποτρεπτικός παράγοντας για τη συγκέντρωσή τους στις παρυφές της πόλης.   

*Επίσης, η Περιφέρεια Ηπείρου, μέσω κυρίως της Κοινωνικής Επιτροπής, αλλά όχι μόνον, πρέπει να προετοιμαστεί άμεσα και να πιέσει προς κάθε κατεύθυνση για την έγκαιρη ενεργοποίηση του νόμου που ψηφίστηκε τις προηγούμενες εβδομάδες από τη Βουλή. Ο νόμος αυτός, μεταξύ άλλων, προβλέπει τη δημιουργία Περιφερειακών Επιτροπών Ασύλου, μια από τις οποίες θα λειτουργήσει εδώ στην έδρα μας, όπως και Κέντρων Υποδοχής, για τα οποία θα πρέπει να έχει άποψη η Περιφέρεια και να υποδείξει –εφόσον θεωρηθεί αναγκαίο- άμεσα κατάλληλους χώρους.

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Αν θέλουμε να δικαιώσουμε το ρόλο μας, το μόνο που δεν μπορούμε να κάνουμε είναι να μένουμε θεατές των εξελίξεων. Κι εμείς που οραματιζόμαστε την Ήπειρο, Τόπο Να Ζούμε, δεν το επιτρέπουμε στους εαυτούς μας.

       *Εισήγηση στη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου στις 9 Φεβρουαρίου 2011.