Η ενημέρωση στην εποχή του Κατρούγκαλου

            Το ανέκδοτο με τον... στριμωγμένο Σοβιετικό πολίτη, ο οποίος, βλέποντας να διαψεύδονται οι προβλέψεις για τη συνέπεια άφιξης των κομμουνιτικών συρμών του μετρό, που τον ντρόπιασε στα μάτια του Αμερικανού ανταγωνιστή του, αντέδρασε προβάλλοντας το... επιχείρημα “κι εσείς γιατί βασανίζετε τους μαύρους;”, είναι, πιστεύω, γνωστό στους περισσότερους.

            Το θυμήθηκα πολλές φορές αυτές τις μέρες διαβάζοντας και ακούγοντας τα στερεότυπα (δήθεν) επιχειρήματα με τα οποία στελέχη αλλά και φίλοι των συγκυβερνώντων κομμάτων προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα στις καταγγελίες για τα... αντιμνημονιακά “εργολαβικά” του αναπληρωτή υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης Γιώργου Κατρούγκαλου.

            “Γιατί τώρα;”, ήταν το δήθεν αθώο ερώτημα που με προφανή δαιμονολογική διάσταση υποβαλλόταν ως εισαγωγή στη βαριά καταγγελία περί της σκοτεινής συνωμοσίας που εξυφάνθηκε με στόχο να αποτύχει η συνάντηση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τη Γερμανίδα Άνγκελα Μέρκελ. Χωρίς, ωστόσο, να διευκρινίζεται αν οι -αντεθνικώς δρώντες- συνωμότες προέρχονταν ή όχι από τις τάξεις των (παλαιότερων ή των νεότερων, άραγε;)... μερκελιστών.

            “Τό ήξεραν από μέρες ο Γεωργιάδης με τον Βορίδη”, είναι ο αμέσως επόμενος  ισχυρισμός που διατύπωναν όσοι ήθελαν να αποφύγουν την ουσία της συζήτησης για το κατά πόσο οι... αγωνιστές κατά του Μνημονίου αμείβονταν με ποσοστά. Και επειδή κι αυτό δεν φαινόταν να κάνει και τόσο μεγάλη εντύπωση, για να εκτραπεί η κουβέντα πετούσαν κι ένα “ναι, αλλά δεν είχε πάρει μεγάλη δημοσιότητα ότι ο Βορίδης ως κυβερνητικός βουλευτής είχε αναλάβει συνήγορος των επιχειρηματιών που πρωταγωνίστησαν στο σκάνδαλο της Energa”.

            Το σουρεαλιστικό της υπόθεσης είναι ότι οι ίδιοι που -σωστά, ίσως- θεωρούν έγκλημα καθοσιώσεως την ανάληψη της υπεράσπισης από κυβερνητικό βουλευτή κατηγορουμένων που είναι σε αντιδικία με το δημόσιο (υπόθεση Βορίδη – Energa), δεν βρίσκουν τίποτε το επιλήψιμο στη δράση ευρωβουλευτή, ο οποίος, ενώ διεκδίκησε την ψήφο των πολιτών για να αγωνιστεί κατά του... επονείδιστου μνημονίου, συνήπτε εργολαβικά με εργαζομένους στο δημόσιο για ποσοστιαία αμοιβή από τις διεκδικήσεις τους.

            Το χειρότερο όλων, όμως, δεν είναι ούτε η ακραία συνωμοσιολογία, με την οποία,άλλωστε, έχτισαν καριέρα πολλοί από τους σημερινούς κυβερνώντες. Ούτε η σουρεαλιστική μονομέρεια που κάνει αρκετούς εξ αυτών να δυιλίζουν των κώνωπα και να καταπίνουν την κάμηλο, καταφεύγοντας σε επιχειρήματα του τύπου “κι εσείς βασανίζετε τους μαυρους”.

            Εκείνο που περισσότερο από όλα εντυπωσιάζει στην προκειμένη περίπτωση είναι οι ευθείες, όσο και γενικευμένες, απειλές κατά των μέσων εμημέρωσης που εκτοξεύονται από όσους κυβερνητικούς, αυτόκλητοι ή όχι, αισθάνονται την ανάγκη να τοποθετηθούν αν η επαγγελματική δραστηριότητα του κ. Κατρούγκαλου, πριν αλλά και μετά την υπουργοποίησή του, εκτός από νόμιμη, είναι και ηθική.

            Τι σχέση, άραγε, έχει η -δίκαιη ή άδικη- κριτική για τα εργα και τις ημέρες ενός κυβερνητικού στελέχους με τις άδειες των καναλιών που 25 χρόνια τώρα δεν χορηγούνται; Και πως, άραγε, σχετίζεται το δημοσίευμα μιας εφημερίδας με τα συσσωρευμένα χρέη με τα οποία βαρύνονται τα περισσότερα -πλην “ΘΕΜΑτος”- εγχώρια μέσα ενημέρωσης; 

            Η ώρα της εξυγίανσης στον χώρο της ενημέρωσης έχει σημάνει από πολύ καιρό. Το τεράστιο αυτό ζήτημα, όμως, που αφορά τις άδειες, τα χρέη, τα πνευματικά δικαιώματα και τόσα άλλα, δεν μπορεί να συγχέεται με το αν τα μέσα καταπίνουν αμάσητη την κυβερνητική προπαγάνδα ή αν ασκούν κριτική για πράξεις και παραλείψεις της εξουσίας και των ανθρώπων της. 

            Ας μην ξεχνούν, άλλωστε, οι σημερινοί κυβερνώντες τα παθήματα των προακατόχων τους. Και, αν έχουν αμφιβολίες, ας αποτανθούν στα τόσο φιλικά προς εκείνους στελέχη της καραμανλικής διακυβέρνησης για να τους πληροφορηθούν την κατάληξη που είχαν τα κουτοπόνηρα σχέδια για τον περιβόητο “βασικό μέτοχο”.

            Στην εποχή του διαδικτύου, ειδικά, ας μην τρέφουν αυταπάτες ότι, συντηρώντας το άθλιο καθεστώς της ομηρίας που δημιούργησαν οι προηγούμενοι, θα καταφέρουν να καθυποτάξουν ολοκληρωτικά την ενημέρωση και θα επιβάλουν την ομοιόμορφη δημοσιογραφία των non paper η οποία καταχρηστικά ασκείται το τελευταίο δίμηνο.           

            Αν είναι στις προθέσεις τους να βάλουν τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο και αν αισθάνονται σίγουροι ότι όντως αυτό θέλουν να κάνουν, ας νομοθετήσουν τώρα που διαθέτουν το απαραίτητο πολιτικό κεφάλαιο, θεσπίζοντας κανόνες με γνώμονα τη διαφάνεια και αφήνοντας κατά μέρος τις απειλές οι οποίες, εν είδει δαμόκλειας σπάθης, επισείονται.

            Το ότι το έκαναν και οι άλλοι, όπως προοιωνίζονται οι αντιδράσεις στην υπόθεση με το “Κατρούγκαλος gate”, που θυμίζουν εκείνη του Σοβιετικού από το γνωστό ανέκδοτο με το οποίο ξεκινήσαμε, δεν είναι λόγος για να συνεχιστεί το φαινόμενο. Είναι λόγος για να τερματιστούν και να μην επαναληφθούν.

            Γι΄ αυτό και οι πιέσεις στο παρασκήνιο, για να μην αναδειχθούν αστοχίες, ή οι συνεννοήσεις κάτω από τα τραπέζι, για να διαστραφούν πραγματικότητες, αργά ή γρήγορα, θα έρθουν στο φως. Και θα γίνουν μπούμερανγκ. Που θα πλήξουν, όπως και στο παρελθόν, θανάσιμα όλους όσοι αλλαζονικά νομίζουν ότι έχουν τον έλεγχο των πάντων.

Στρεψοδικίες πελατειακού τύπου

            Από μια πρώτη ματιά, μπορεί και να μη διαφωνήσει κανείς με την άποψη των δημάρχων του ΣΥΡΙΖΑ και της περιφερειάρχη Ρένας Δούρου ότι για το σημερινό ξεχαρβάλωμα της δημόσιας διοίκησης ευθύνονται οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ που διόρισαν όλους αυτούς που υπηρετούν στον δημόσιο τομέα.

            Είναι, όμως, έτσι ακριβώς τα πράγματα; Με μια δεύτερη ματιά, μάλλον, όχι. Ιδίως όταν το επίδικο ξεχαρβάλωμα που επισημαίνουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αφορά την Τοπική Αυτοδιοίκηση, στην οποία, ευτυχώς ή δυστυχώς, εξουσία δεν άσκησαν μόνον δήμαρχοι από τον πάλαι ποτέ δικομματισμό.

            Σε δεκάδες δήμους όλης της χώρας, αυτοδύναμα ή σε συνεργασία, μια πλειάδα στελεχών που δεν ανήκαν ούτε στο ΠΑΣΟΚ ούτε στη ΝΔ άσκησαν –από την Ηγουμενίτσα ως την Καισαριανή και από τη Νίκαια ως την Καρδίτσα- διοίκηση για μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα. Και δεν νομίζω ότι κάποια από τις περιοχές αυτές μπορεί να θεωρηθεί «όαση διοικητικής ευρυθμίας» που να την διαφοροποιεί ριζικά από άλλες που τις διοίκησαν στελέχη του… επάρατου δικομματισμού.

            Λίγο ως πολύ, από την εξυπηρέτηση του πολίτη, πριν και μετά το Μνημόνιο, ως την διάρθρωση του προσωπικού και τις προσλήψεις, τα ίδια φαινόμενα συναντούσε κανείς τις τελευταίες δεκαετίες σε όλο το εύρος της Αυτοδιοίκησης, γεγονός που μάλλον μαρτυρά ότι στο περιγραφόμενο ξεχαρβάλωμα, όπου και όσο υπάρχει, δεν υπήρχαν «αποκλειστικότητες».

Για να μη θυμηθούμε δε και πόσοι από όσους σήμερα μιλούν για αυτό το «ξεχαρβάλωμα», μια χαρά υπηρέτησαν το «ξεχαρβαλωμένο» κράτος και μισθοδοτήθηκαν από αυτό. Και, μάλιστα, χωρίς να είναι από το… σόι του Μητσοτάκη. 

            Αλλά ακόμη και αν όλοι όσοι τώρα κήρυξαν την παντιέρα της αντίστασης στον έλεγχο νομιμότητας των δικαιολογητικών πρόσληψης είναι οι ίδιοι προσωπικώς άμεμπτοι και αμόλυντοι, με ποιο ηθικό, άραγε, δικαίωμα έταξαν τους εαυτούς τους σε ρόλο ασπίδας για να καλυφθούν οι τυχόν παράνομα και παράτυπα προσλήφθηκαν από τους ρουσφετολόγους προκατόχους τους;        

            Άκουγα αυτές τις μέρες έναν από τους «επαναστάτες» δημάρχους, που κατά δήλωσή του,δραστηριοποιείται τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στα δημοτικά πράγματα της περιοχής του, να ισχυρίζεται ότι τα φαινόμενα αδιαφάνειας στις προσλήψεις τα έχει καταγγείλει επανειλημμένα όταν ήταν στην αντιπολίτευση.

Μόνον, όμως, που ενώ, ακριβώς γι΄  αυτό, θα περίμενε κανείς να ήταν τώρα συνεπής με εκείνες τις καταγγελίες και να πρωταγωνιστεί στην εμπέδωση της νομιμότητας μιας και του δίνεται η ευκαιρία να κάνει πράξη τις αρχές και τις αξίες που διεκήρυσσε, εκείνος κατέφυγε σε στρεψόδικες αντιφάσεις.

Από εδώ το έφερνε, από εκεί το πήγαινε, την απορία για τον έλεγχο της νομιμότητας την άφηνε αναπάντητη. Μπέρδευε σκόπιμα το επίμαχο ζήτημα των πλαστών πιστοποιητικών με την αξιολόγηση –που είναι εντελώς διαφορετική διαδικασία- και τις απολύσεις που θέλει να κάνει η «μνημονιακή» κυβέρνηση.

Στην πραγματικότητα, δεν έβγαινε άκρη από τα λεγόμενα του, πέραν του ότι ήταν αποφασισμένος να προστατεύσει με κάθε μέσο και κάθε τρόπο τους «πελάτες» που κληρονόμησε από τους προκατόχους του και τώρα θεωρεί «δικούς» του, ίσως και γιατί οι περισσότεροι από αυτούς τον ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές, όπως ακριβώς είχαν ψηφίσει και όσους τους διόρισαν.

Δεν ξέρω αν το έχουν αντιληφθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν θέλουν να γίνουν… «μαγαζάτορες» απευθυνόμενοι στους ίδιους «πελάτες» με το ίδιο προϊόν που είχαν και οι προηγούμενοι, το ηθικό πλεονέκτημα που επιχειρούν να αποσπάσουν με τις διακηρύξεις του «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» αναιρείται εκ των πραγμάτων.

Στο τέλος – τέλος, πόσοι είναι οι παράνομοι που θα καλύψουν με την ασπίδα που θέλουν να δημιουργήσουν; Υπάρχουν εκατομμύρια περισσότεροι πολίτες σε τούτη τη χώρα που δεν παρανόμησαν, πολίτες που θέλουν ισονομία, διαφάνεια και έχουν την απαίτηση να πιάνουν τόπο οι δυσβάστακτοι φόροι που πληρώνουν.

Ο Προκρούστης που παριστάνει τον Μωυσή

Στις μέρες μας είναι ιδιαιτέρως αντιδημοφιλές να υπερασπίζεται κανείς τους δημοσίους υπαλλήλους, καθώς είναι του… συρμού οι ιδεοληπτικές εμμονές που θέλουν τον δημόσιο τομέα να είναι η μόνη πηγή για όλα τα δεινά που επέπεσαν επί των κεφαλών μας, ενώ ο ιδιωτικός τομέας της ελληνικής οικονομίας, υποτίθεται ότι, λειτουργούσε άψογα και παραγωγικά.

Τα παραδείγματα που μπορεί να παραθέσει κανείς είναι πολλά, αλλά –για να ξεκινήσω από τα του κλάδου μου- η υπενθύμιση και μόνο ότι στην ΕΡΤ επελέγη ο «ξαφνικός θάνατος», ενώ οι καταχρεωμένοι ανταγωνιστές της εξακολουθούν να διατηρούνται στη ζωή της χάρις στις τραπεζικές «ενέσεις» που, εν τέλει, επιβαρύνουν τους Έλληνες φορολογουμένους, νομίζω ότι είναι επαρκής λόγος για να κατανοηθούν τα δύο μέτρα και σταθμά που ισχύουν για τους ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού οι οποίοι θέλουν… αίμα δημοσίων υπαλλήλων για να ικανοποιηθούν.

          Ο κατάλογος είναι μακρύς και θα μπορούσα να συνεχίσω καλώντας κάποιον να μου υποδείξει τις διαφορές στη λειτουργία των ιδιωτικών με τις κρατικές τράπεζες και να συγκρίνει ποιες έδωσαν τα περισσότερα «θαλασοδάνεια», τη διαφοροποίηση των ιδιωτικών από τα δημόσια σχολεία, την παραγωγικότητα των ιδιωτικών επιχειρήσεων που στήθηκαν με τις κρατικές ή τις κοινοτικές επιδοτήσεις και πάει λέγοντας.  

Το γεγονός ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των δημοσίων υπαλλήλων αντιμάχονται την αξιολόγηση των συναδέλφων τους, σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογεί τις… αιμοδιψείς διαθέσεις του κάθε «μαθητευόμενου μάγου», όπως -καλή ώρα…- του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυριάκου Μητσοτάκη, που παριστάνει τον (εντολέα του Θεού) Μωυσή, ενώ δεν είναι παρά ένας σύγχρονος Προκρούστης.

Το απαράδεκτο σύστημα αξιολόγησης που θέσπισε, προβλέποντας οριζόντιες ποσοστώσεις για τη διαβάθμιση των υπαλλήλων που υπηρετούν σε κάθε οργανική μονάδα του δημοσίου, με υποχρεωτική χαμηλή βαθμολογία για συγκεκριμένο ποσοστό αξιολογούμενων, δεν νομιμοποιείται επειδή έτσι περιλήφθηκε σε ένα νόμο που υπό ασφυκτικές -χρονικές και όχι μόνο- συνθήκες εισηγήθηκε ο ίδιος και ψήφισε η Βουλή.

Η χρόνια γελοιότητα που ήθελε να είναι «άριστα» τα φύλλα ποιότητας για όλους τους υπαλλήλους δεν είναι δυνατόν να αντικατασταθεί με την παράφρονα λογική ότι σε κάθε μικρή ή μεγάλη υπηρεσία ένα συγκεκριμένο ποσοστό πρέπει να έχει υποχρεωτικά χαμηλή βαθμολογία, ανεξαρτήτως αν λειτουργεί ή όχι εύρυθμα ή αν είναι άντρο επιόρκων και λουφαδόρων.

Το συγκεκριμένο μέτρο δεν αντιστοιχεί σε καμία πρακτική καλού μάνατζμεντ και τα μόνα που αποπνέει είναι ο φανατισμός, η ιδεοληπτική προκατάληψη και, πάνω από όλα, η προχειρότητα του σχεδιασμού του που στην πράξη λειτουργεί αυτοϋπονομευτικά για την ίδια την αξιολόγηση.

Διότι αν το σύστημα της αξιολόγησης ήταν άρτιο και λειτουργικό δεν θα χρειαζόταν η επιβολή των ποσοστώσεων και δεν θα εύρισκαν έρεισμα –στην πλειονότητα των υπαλλήλων- τα προσχήματα που αναζητούν όσοι δεν θέλουν την αξιολόγηση.

Με ένα τέτοιο σύστημα, ο κάθε αξιολογητής θα μπορούσε να κάνει τη δουλειά του με βάση καθορισμένα κριτήρια, ενώ ο κάθε αξιολογούμενος θα ήξερε ότι κρίθηκε αντικειμενικά. Και, έτσι, όσοι βαθμολογούνταν θετικά θα έβλεπαν ότι αναγνωρίστηκε η προσπάθεια τους και την ίδια ώρα όσοι αξιολογούνταν αρνητικά δεν θα μπορούσαν να διαμαρτυρηθούν.

Φαίνεται, όμως, ότι το ζητούμενο για τον κ. Μητσοτάκη –αλήθεια τι διοίκησε ο ίδιος πριν γίνει ο άρχων της διοικητικής μεταρρύθμισης που βγάζει «φετφάδες»;- και τους ομοϊδεάτες του στην κυβέρνηση και στη Βουλή είναι να δουν να εφαρμόζονται οι ιδεολογικές τους εμμονές και, ίσως, να γίνονται αρεστοί στην τρόικα.

Γι΄ αυτό και μάλλον δίνουν μικρή σημασία στο πραγματικό αποτέλεσμα των εμμονών τους που δεν θα είναι άλλο από την περαιτέρω διάλυση του ήδη αποσαρθρωμένου από τις οριζόντιες μισθολογικές περικοπές δημοσίου, στις οποίες τώρα προστίθενται και οι οριζόντιες αξιολογήσεις που μόνον αντικειμενικότητα δεν εκπέμπουν.

Ο παραλογισμός με τον οποίο αντιμετωπίζεται ο δημόσιος τομέας –με τρανή περίπτωση τη μεταφορά στην ΕΛ.ΑΣ. της Δημοτικής Αστυνομίας που τώρα θα διατεθεί και πάλι στους Δήμους…- πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει και να ξεκινήσει, επιτέλους, μια καλά σχεδιασμένη προσπάθεια αναδιάρθρωσης του από πολιτικούς χωρίς κάθε είδους λαϊκίστικες ιδεοληπτικές προκαταλήψεις.

Το τρίγωνο της διαπλοκής που ασελγεί σε βάρος της κοινωνίας

Το αμαρτωλό τρίγωνο της διαπλοκής -πελατειακό πολιτικό σύστημα, διεφθαρμένη Δημόσια Διοίκηση και ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης- που χρεοκόπησε τη χώρα και κατέστρεψε τις ζωές εκατομμυρίων Ελλήνων ζει και βασιλεύει.

Χωρίς συναίσθηση της ευθύνης τους για τις ανεπούλωτες πληγές που άνοιξαν στην ελληνική οικονομία, εκμαυλισμένοι συνδικαλιστές που ανελίχθηκαν μέσα από τα πελατειακά δίκτυα του κομματικού κατεστημένου εξακολουθούν να δίνουν -και δυστυχώς να κερδίζουν…- μάχες για να διατηρήσουν τα προσωπικά και οικογενειακά προνόμια που εξασφάλιζαν αφειδώς όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Το διακομματικό ρουσφέτι της πρόσληψης από το παράθυρο των τέκνων της συνδικαλιστικής ηγεσίας των εργαζομένων στην Εθνική Τράπεζα, ως… συμβούλων διοίκησης, συνιστά μια άνευ προηγουμένου πρόκληση για ολόκληρη τη νέα γενιά της πατρίδας μας, καθώς αποκαλύπτεται σε μια στιγμή που χιλιάδες προσοντούχα νέα παιδιά με πολυετείς σπουδές βιώνουν την ανεργία και συνωστίζονται στη διεκδίκηση ελαχίστων θέσεων εργασίας που προκήρυξε το ίδιο το πιστωτικό ίδρυμα. 

Από κοντά, αμετανόητοι επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί που έκαναν το περιβόητο «φακελάκι» καθεστώς και αναβίβασαν το «γρηγορόσημο» σε μοναδικό μέσο για την εξυπηρέτηση του πολίτη, συνεχίζουν απτόητοι να ασελγούν στο σώμα της χειμαζόμενης από την κρίση κοινωνίας, παίζοντας εκβιαστικά παιχνίδια θανάτου με τους ανήμπορους συμπολίτες μας.

Η μοιραία κατάληξη στον «Ευαγγελισμό» του μικροσυνταξιούχου καρδιοπαθούς, ο οποίος δεν χειρουργούνταν επί μέρες επειδή δεν είχε να διαθέσει τα χρήματα για το «φακελάκι» που απαιτούσε ο γιατρός για να τον χειρουργήσει, έφερε στο προσκήνιο την κοινωνική αναλγησία με την οποία εξακολουθεί να πορεύεται μια μερίδα υπαλλήλων του Δημοσίου, που θεωρεί το κράτος και τις υπηρεσίες του λάφυρο για προσωπικό πλουτισμό.

Το παζλ της διαπλοκής -που φαίνεται να μην πτοείται ούτε από την παρουσία της τρόικας…- συμπληρώνουν τα καταχρεωμένα μέσα ενημέρωσης που, ενώ σε άλλες περιπτώσεις «χαλούν τον κόσμο» για ήσσονος σημασίας ζητήματα, αντιμετώπισαν με «συνωμοσία σιωπής» την άκρως σκανδαλιστική περίπτωση των εκμαυλισμένων συνδικαλιστών που αντάλλαξαν την -υποτιθέμενη- «εργασιακή ειρήνη», δηλαδή το δικαίωμα απεργίας των συναδέλφων τους, με το βόλεμα των βλαστών τους.

Με αυτά και με αυτά, ας μην αναρωτιούνται στην κυβέρνηση και στο Κοινοβούλιο γιατί οι πολίτες γυρνούν την πλάτη στην παραδοσιακή πολιτική τάξη, ούτε γιατί οι εταίροι και δανειστές μας επιμένουν να μείνουν εδώ και να μας έχουν σε μόνιμη και διαρκή επιτήρηση.

Πλεόνασμα έχουμε. Από σχέδιο μάς βρίσκεται κάτι;

Περίσσευε η αισιοδοξία που απέπνεε το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Ο λογογράφος φαίνεται να είχε μεγάλα κέφια και έριξε αρκετές δόσεις αισιοφροσύνης και οπτιμισμού στο κείμενο. Επιστράτευσε τα κλασσικά ευοίωνα επιχειρήματα ότι «αφήσαμε τα δυσκολότερα πίσω μας», χωρίς να παραλείψει και το στερεότυπο για «το φως στην άκρη του τούνελ», που «τώρα απλώς αρχίζει να αχνοφαίνεται», ενώ έψεξε και τους… «μεμψίμοιρους», χωρίς πάντως, να τους δώσει και ιδιαίτερη σημασία.

Μέρες γιορτής, όπως είναι αυτές, δεν είναι παράδοξο ένας κυβερνήτης να στέλνει θετικά μηνύματα στους πολίτες. Πολύ περισσότερο όταν η πλειονότητα των πολιτών, στους οποίους απευθυνόταν το πρωθυπουργικό μήνυμα, μέσα στις δυσκολίες και στις ανατροπές που έφεραν στη ζωή τους τα έξι χρόνια της ύφεσης, έχουν ανάγκη από κάτι να κρατηθούν. Χρειάζονται μια ελπίδα ότι οι θυσίες στις οποίες υποβάλλονται δεν είναι μάταιες και κάπου οδηγούν.

Βλέποντας στην τηλεόραση τον κ. Σαμαρά να κάνει ουσιαστικά τον απολογισμό της 18μηνης θητείας του και να επαναλαμβάνει για πολλοστή φορά το τελευταίο διάστημα ως τον απόλυτο άθλο της διακυβέρνησής του την επίτευξη του περίφημου, πλέον, πρωτογενούς πλεονάσματος, το τέλος του πρωθυπουργικού μηνύματος με άφησε, προσωπικά, με ένα μεγάλο έλλειμμα, το οποίο δεν μπόρεσα να το προσδιορίσω εξαρχής.

Διαβάζοντας ξανά και ξανά τις χίλιες λέξεις που είχε διαβάσει και ο πρωθυπουργός από το «auto cue», νομίζω ότι βρήκα το λόγο. Από το ιδιαιτέρως αισιόδοξο αυτό μήνυμα απουσίαζε παντελώς μια κρίσιμη λέξη, η λέξη «σχέδιο». Δεν ξέρω αν απλώς διέλαθε της προσοχής του λογογράφου ή αν η συγκριμένη παράλειψη μαρτυρά εκείνο ακριβώς που λείπει από την διακυβέρνηση της χώρας.

Δεν πάει, εξάλλου, πολύς καιρός που ο υπουργός των Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας παραδεχόταν –κυνικά, κατά ορισμένους, αλλά σίγουρα με επίγνωση που δεν αμφισβητήθηκε από κανέναν - ότι «το μνημόνιο που έχουμε, παρ’ όλες τις αδυναμίες του, είναι ίσως το μοναδικό κείμενο πολιτικής που έθεσε συγκεκριμένους στόχους, δεσμευτικούς για το σύνολο του ελληνικού κράτους, είτε μας αρέσει είτε όχι».

Πέρασαν έκτοτε περισσότεροι από τρεις μήνες και η ομολογία του κ. Στουρνάρα όχι μόνον δεν έχει αναιρεθεί, αλλά μάλλον επιβεβαιώνεται κάθε μέρα που περνά. Υπάρχει, βεβαίως, σε εκκρεμότητα το νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα για την περίοδο 2014-2017, το οποίο αναμένει την έγκριση της τρόικας. Χωρίς να έχει δει τη δημοσιότητα ακόμη, η αίσθηση που δημιουργείται είναι ότι και αυτό θα κινείται στη λογική των προηγούμενων -τροϊκανής έμπνευσης- σχεδίων που δίνουν έμφαση στην δημοσιονομική προσαρμογή –ξέρετε περικοπές δαπανών και όποιος… αντέξει- και αδιαφορούν για την ανάγκη να αποκτήσει η Ελλάδα ένα νέο παραγωγικό μοντέλο στους τομείς της οικονομίας της που διαθέτει ή μπορεί να αποκτήσει συγκριτικό πλεονέκτημα.

Από τα πιο μεγάλα ζητήματα ως τα πιο μικρά, η έλλειψη συγκροτημένου σχεδίου αποτελεί, δυστυχώς, τον κανόνα. Γιατί μη μου πει κανένας ότι κατάλαβε σε πιο σχέδιο εντάχθηκε το καλοκαιριάτικο «μαύρο» στην ΕΡΤ, με αποτέλεσμα έξι μήνες μετά να ξεκινά η ελληνική Προεδρία χωρίς μια Δημόσια Τηλεόραση που να βλέπεται και με τους ιθύνοντες να έχουν καταπατήσει όλες τις δεσμεύσεις τους;

Δε νομίζω, επίσης, να αντιλήφθηκε κανείς σε πιο σχεδιασμό αναδιάρθρωσης του δημοσίου ήταν ενταγμένη η διάλυση της Δημοτικής Αστυνομίας ή η απόλυση των σχολικών φυλάκων όταν στο δημόσιο παραμένουν άχρηστοι οργανισμοί και δεν έχει γίνει ακόμη καμιά ουσιαστική αξιολόγηση δομών και στελεχών της διοίκησης;

Για να μην αναφερθούμε στα ακόμη πιο απογοητευτικά προγράμματα για την ανεργία, όπως η περίφημη Κοινωνική Εργασία (τι ωραία, αλήθεια, λέξη;), που κατάντησαν να είναι μηχανισμοί διανομής επιδομάτων, χωρίς σχεδόν την παραμικρή συμβολή στην εξεύρεση μιας αξιοπρεπούς θέσης εργασίας για τους επιδοτούμενους ανέργους.

Γι΄ αυτό, καλό και… άγιο είναι το πλεόνασμα που έφεραν κατά βάση οι οριζόντιες περικοπές μισθών συντάξεων και παροχών, αλλά δεν αποτελεί δα και την… πανάκεια. Πολύ περισσότερο που ο κοινωνικός πόνος που προκάλεσε η επίτευξή του δεν απαλύνεται με αισιόδοξες νότες στα πρωθυπουργικά μηνύματα.

Χρειάζεται πολύ περισσότερα. Και πριν από όλα απαιτεί, έστω και τώρα, ένα στρατηγικό σχέδιο για την πορεία εξόδου της χώρας από το μνημονιακό τούνελ, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με την παρούσα κυβέρνηση ή άλλη, δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει μέσα στο 2014.

(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr στις 31.12.2013)

Μαϊμουδιές που βγάζουν μάτια

Το περασμένο καλοκαίρι που η επικαιρότητα φλεγόταν από το ζήτημα της περίφημης κινητικότητας στο δημόσιο, ως αποτέλεσμα της συμφωνίας με την τρόικα να περιοριστεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, από επίσημα κυβερνητικά χείλη ακουγόταν στα τηλεοπτικά πρωινάδικα τερατώδεις υπολογισμοί για το φαινόμενο των προσλήψεων με πλαστά πιστοποιητικά.

Στο στόχαστρο είχαν μπει τότε οι εργαζόμενοι στη Δημοτική Αστυνομία, που για απόλυτα ακατανόητους αποφασίστηκε να μεταφερθούν στην Αστυνομία, δημιουργώντας «τρύπες» στις υπηρεσίες των Δήμων. Για να δικαιολογηθεί η προχειρότητα της απόφασης, κυβερνητικοί αξιωματούχοι υποστήριζαν ότι ένα μεγάλο μέρος της συγκεκριμένης κατηγορίας των υπαλλήλων είχε πετύχει την πρόσληψή του με απατηλούς τρόπους. Και, άρα, μετά τον έλεγχο των στοιχείων τους θα απολυόταν και, έτσι, θα καλυπτόταν ο αριθμός των απομακρύνσεων που είχε συμφωνηθεί με την τρόικα.

Με την ολοκλήρωση, όμως, του ελέγχου αποδείχθηκε ότι από ένα σύνολο πάνω από 3.500 υπαλλήλων των οποίων ελέγχθηκαν τα στοιχεία πρόσληψης, δεν ξεπερνούν τους 30 οι φάκελοι που διαπιστώθηκε ότι περιείχαν διάφορες παρατυπίες και πάντως όχι τόσο κραυγαλέες που να οδηγήσουν στην άμεση απόλυσή τους. Σε κάθε περίπτωση, τα αποτελέσματα του ελέγχου έδειξαν ότι το ποσοστό των προβληματικών προσλήψεων είναι κάτω του 1% και απέχει πολύ από τους υπολογισμούς για 5 με 10% που γινόταν από αρμοδίους μόλις πριν από μερικές εβδομάδες.

Δεν είναι η πρώτη φορά που αποδεικνύεται «άνθρακες ο θησαυρός» που υποτίθεται ότι ανακαλύπτουν κυβερνητικοί «Σέρλοκ Χολμς». Το έργο, δυστυχώς, το έχουμε δει πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν. Δεν πάει καιρός, άλλωστε, που επισήμως υποστηριζόταν ότι η… μαγική λύση για τη μείωση του δημοσίου θα βρισκόταν από την «δεξαμενή» (sic) των αποκαλούμενων «επίορκων», εφόσον θα επιταχυνόταν ο πειθαρχικός έλεγχός τους.

Η δημοσιότητα επί σειρά μηνών κατακλυζόταν από δηλώσεις αξιωματούχων, οι οποίοι με ύφος ανθρώπων που… ανακάλυψαν την πυρίτιδα, ανακοίνωναν απίθανα νούμερα για την έκταση του φαινομένου, θεωρώντας, προφανώς, ότι μπορούσαν με τον τρόπο αυτό να καλύψουν την αδυναμία τους να προχωρήσει το επίπονο έργο της ουσιαστικής αξιολόγησης δομών και προσώπων που είναι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος για να εξυγιανθεί το ελληνικό δημόσιο.

Όλων αυτών είχε προηγηθεί ο τεράστιος θόρυβος για τους «μαϊμού» αναπήρους, οι οποίοι εξασφάλιζαν βοηθήματα ή συντάξεις που δεν δικαιούνταν. Ακούγοντας τις περιγραφές, έμενε κανείς με την εντύπωση ότι η έκταση ήταν τέτοια που είχε βρεθεί η «πανάκεια» για την οριστική επίλυση του Ασφαλιστικού, χωρίς να γίνει απολύτως τίποτε άλλο.

Το θέμα έδωσε αρκετά πρωτοσέλιδα στη σκανδαλοθηρική γερμανική Bild και βρήκε θέση σε δημοσιεύματα ακόμη και σοβαρών εντύπων του εξωτερικού που αναμασούσαν όσα γράφονταν στα εγχώρια μέσα ενημέρωσης και είχαν προέλευση επίσημες πηγές. Και τι δεν ακούστηκε και δεν γράφτηκε για «τυφλούς» ταξιτζήδες και για ολόκληρα νησιά που το σύνολο των κατοίκων τους λάμβαναν «μαϊμού» συντάξεις!

Από τον επανέλεγχο, όμως, που ξεκίνησε για όλες τις αναπηρικές συντάξεις, στο πλαίσιο του οποίου ζητήθηκε ακόμη και από κατάκοιτους ανθρώπους να παρουσιασθούν σε Επιτροπές για να αποδείξουν ότι δεν τους… ξεναφύτρωσαν τα ακρωτηριασμένα άκρα τους, τα αποτελέσματα αποδείχθηκαν πενιχρά. Τόσο πενιχρά που ούτε τον θόρυβο δικαιολογούσαν, ούτε, πολύ περισσότερο, έλυσαν το Ασφαλιστικό.

Δεν ισχυρίζομαι ότι κακώς έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται οι έλεγχοι για «μαϊμού» προσλήψεις, αναπηρίες ή συνταξιοδοτήσεις. Αντιθέτως. Θεωρώ ότι είναι υποχρέωση του Κράτους και επιτακτική ανάγκη, όπως και ζήτημα δικαιοσύνης στους δύσκολους αυτούς καιρούς των οριζόντιων περικοπών και της υπερφορολόγησης των συνεπών πολιτών, να συνεχιστούν με ακόμη μεγαλύτερη ένταση και να φθάσουμε, ει δυνατόν, στην πλήρη εκρίζωση τέτοιων φαινομένων.

Όσο, όμως, με προσβάλει ως πολίτη να υπάρχουν συμπολίτες μου που απομυζούν τους ούτως ή άλλως περιορισμένους πόρους του ελληνικού δημοσίου, είτε εξασφαλίζοντας παροχές που δεν δικαιούνται, είτε αποφεύγοντας, ενώ έχουν τη δυνατότητα, να εκπληρώσουν τις φορολογικές υποχρεώσεις τους, άλλο τόσο με ενοχλεί η στάση κυβερνητικών παραγόντων που, αντί να κάνουν αθόρυβα και ουσιαστικά τη δουλειά τους, με περισσή ευκολία ανοίγουν το στόμα τους και εκστομίζουν τερατολογίες που κάνουν την Ελλάδα διεθνώς ρεζίλι.

Είναι καιρός, νομίζω, να τελειώνουμε με τις «μαϊμουδιές» που… βγάζουν μάτι. Όπως και με τις λαϊκίστικες υπεκφυγές των κυβερνητικών αξιωματούχων που για να δικαιολογήσουν την αδράνεια τους, καταφεύγουν σε δηλώσεις που… βγάζουν τα μάτια της χώρας και με τις υπερβολές τους την έχουν καταστήσει διεθνές συνώνυμο της «λαμογιάς». Δεν μας αξίζει ούτε το ένα ούτε το άλλο.

(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr τη 1.11.2013)

Στοιχήματα, βερίκοκα και (υπουργικοί) χαρακτήρες

Υποστηρίζουν ορισμένοι ότι η παρούσα γενικευμένη κρίση που διέρχεται η χώρα θα μπορούσε, ίσως, να αποτελέσει την ευκαιρία για ένα γενικό «ξεσκαρτάρισμα», ένα, αν θέλετε, ολόπλευρο ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το κακό παρελθόν, που, κατά τη γνωστή επωδό, «μας έφερε εδώ που είμαστε».

Θέλω ειλικρινά να ενστερνιστώ αυτή τη θετική και αισιόδοξη προσέγγιση. Και γι΄ αυτό αναζητώ κάθε ψήγμα αλλαγής που μπορεί να συμβαίνει γύρω μου και να εκφράζει διάθεση για σύγκρουση με κατεστημένες νοοτροπίες και με μικρά ή μεγαλύτερα συμφέροντα από εκείνα που όλοι -κυρίως όταν αφορούν τους… άλλους- αναγνωρίζουμε ότι μας κρατούν δέσμιους στη σημερινή δυσμενή –οικονομική και όχι μόνο- πραγματικότητα.

Τα σπάνια, ωστόσο, δείγματα ουσιωδών αλλαγών, που με δυσκολία μπορεί να ανακαλύψει κανείς, όχι μόνον δεν συγκροτούν μια κρίσιμη μάζα ανατροπής του μίζερου παρόντος, τέτοια που να σε κάνουν να αισιοδοξείς για το μέλλον, αλλά, ώρες – ώρες, έχω την εντύπωση ότι, σε ορισμένους τομείς, οδηγούμαστε σε ένα ξεστράτισμα που μπορεί να αποδειχθεί στην πράξη πιο επικίνδυνο και από τη μακάρια αταραξία του παρελθόντος.

Πάρτε για παράδειγμα τις… στοιχηματικές προκλήσεις που σχεδόν σε καθημερινή βάση απευθύνει ενώπιον των τηλεοπτικών φακών ο υπουργός Υγείας, προκειμένου να γίνει πιστευτός για τις προθέσεις του να μην απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι στον τομέα ευθύνης του. Μόνον, όμως, που οι υποτιθέμενες προθέσεις του ρέκτη υπουργού αυτοϋπονομεύονται από τους αποκαλυπτικά μισαλλόδοξους λεονταρισμούς του τύπου «έπρεπε να είχατε απολυθεί για να καταλάβετε τι εστί βερίκοκο», τους οποίους, κατόπιν επιχειρεί να δικαιολογήσει με τον -ακόμη πιο- απίστευτο ισχυρισμό «αυτός είναι ο χαρακτήρας μου, δεν μπορώ να αλλάξω».

Στην προκειμένη περίπτωση, αλλά και σε πολλές άλλες ανάλογες,  δεν είναι μόνον το αμετροεπές και το πολιτικά αντιαισθητικό του πράγματος που καθιστά επικίνδυνες τις καταστάσεις αυτού του είδους. Είναι, πολύ περισσότερο, που με τη συχνή επανάληψη φαίνεται να αποδεχόμαστε και να συνηθίζουμε το φαινόμενο του τηλεκαβγατζή πολιτικού, αντιμετωπίζοντας ως κάτι σύνηθες και –γιατί όχι;- φυσιολογικό.

Φοβούμαι ότι, με την ίδια παθητικότητα που παλαιότερα ατενίζαμε τον «ρουσφετάκια» πολιτικό, θεωρώντας στο συλλογικό υποσυνείδητο ότι η εξυπηρέτηση της πολιτικής πελατείας (μπορεί να) ήταν μέρος της δουλειάς του, στεκόμαστε τώρα απέναντι στον επικοινωνιολάγνο πολιτικό αξιωματούχο, ο οποίος, εξαρτημένος από την ανάγκη να εξασφαλίσει περισσότερες προσκλήσεις για τα τηλεοπτικά «πρωινάδικα», δεν έχει πρόβλημα να ξεφουρνίσει την πιο προκλητική ατάκα ή να καλέσει τις κάμερες για να στήσει ενώπιον τους έναν καβγά, επικαλούμενος –αν είναι δυνατόν!- τον χαρακτήρα του.

Με συγχωρείτε, αλλά αν ένας υπουργός ή οιοσδήποτε άλλος διαθέτει δημόσιο αξίωμα ομολογεί ότι δεν μπορεί να αλλάξει χαρακτήρα και, αναλογιζόμενος τον θεσμικό του ρόλο, δεν περιορίζει, έστω, την εξάρτηση του από τη λαγνεία της κάμερας, ειλικρινά δεν μπορώ να βρω τον λόγο για τον οποίο ο εν λόγω αξιωματούχος είναι δυνατόν να πείσει οποιονδήποτε πολίτη να αλλάξει ό,τιδήποτε από την (κακή) συμπεριφορά του.

Μεταρρυθμίσεις στην Υγεία, στη Δημόσια Διοίκηση ή όπου αλλού, που να επιβληθούν μέσα από τηλεκαβγάδες δεν μπορώ να φανταστώ και δεν ξέρω να έχουν πουθενά στην υφήλιο, αλλά ίσως ο Αντώνης Σαμαράς με τον Ευάγγελο Βενιζέλο που έχουν την πρώτη ευθύνη να… ξέρουν κάτι περισσότερο…  

(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr στις 27.8.2013)