Κάποιος να πει στον Πούτιν ότι κανένας δυνάστης δεν πέθανε… συνταξιούχος

«Ο πόλεμος δεν είναι λάθος. Είναι έγκλημα». Κανείς δεν θα μπορούσε να εκφράσει πιο δραματικά τη συνεχιζόμενη πολεμική φρίκη, την οποία επιφυλάσσει ο παράφρων Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία, από τη Ρωσίδα δημοσιογράφο Οξάνα Μπαουλίνα που έχασε τη ζωή της κατά τη διάρκεια βομβαρδισμών στο κέντρο του Κιέβου.

Τα προφητικά λόγια της ηρωίδας δημοσιογράφου, που έπεσε νεκρή ασκώντας το καθήκον της ενημέρωσης, είναι σίγουρο ότι συγκλονίζουν κάθε άνθρωπο που διαθέτει στοιχειώδεις ευαισθησίες. Δεν φαίνεται, ωστόσο, να βρίσκουν απήχηση στην παρανοϊκή ηγεσία του Κρεμλίνου, η οποία ανεπηρέαστη από τη διεθνή κατακραυγή επιμένει στην απάνθρωπη εισβολή, αδιαφορώντας για τις εκατόμβες των νεκρών και τις ανυπολόγιστες καταστροφές που προκαλούν οι ανηλεείς βομβαρδισμοί.

Καθώς συμπληρώθηκε ήδη ένας μήνας από την αποτρόπαιη εισβολή, η τροπή που έχουν πάρει οι πολεμικές συρράξεις δείχνει όλο και πιο ξεκάθαρα ότι η ώρα της ειρήνης αργεί. Παρόλο που κάθε μέρα που περνά κονιορτοποιείται όλο και περισσότερο το «αφήγημα» του Πούτιν και των υποστηρικτών του, οι οποίοι δυστυχώς στη χώρα μας είναι περισσότεροι από κάθε άλλη γωνιά της ευρωπαϊκής ηπείρου, για μια γρήγορη καθυπόταξη της Ουκρανίας, ο Ρώσος δυνάστης δεν δείχνει να παίρνει τα μηνύματα που εκπέμπονται από τα περισσότερα μέτωπα στα οποία εξελίσσονται μάχες.

Σε πείσμα των ψευδοειρηνόφιλων συμπατριωτών μας, οι οποίοι διοργανώνουν δήθεν αντιπολεμικές συναυλίες, η αντίσταση των Ουκρανών (που μέρα που είναι σήμερα θυμίζει ένδοξες παραδόσεις του δικού μας Έθνους), όχι μόνον δεν κάμπτεται, όπως αρκετοί προσδοκούσαν ότι θα συνέβαινε, αλλά, προϊόντος του χρόνου, φαίνεται να γίνεται όλο και πιο αποτελεσματική. Παρά την προφανή υπεροπλία της ρωσικής πολεμικής μηχανής, όλα δείχνουν ότι το ηθικό των εισβολέων είναι χαμηλό και κινείται στον αντίποδα της πίστης στη νίκη που οπλίζει τους αμυνόμενους.

Η κατάσταση που διαμορφώνεται είναι τέτοια που, εφόσον στην Ρωσία επικρατούσαν συνθήκες όπως αυτές που ορίζουν μια πραγματικά ανοιχτή και δημοκρατική κοινωνία, ο Πούτιν θα είχε υποχρεωθεί να αποσύρει άρον άρον τα στρατεύματά του από το έδαφος της γειτονικής χώρας, δίνοντας μια ευκαιρία στην ειρήνη. Σε αυταρχικά καθεστώτα, ωστόσο, όπως αυτό που έχει εγκαθιδρύσει στη Μόσχα ο πρώην πράκτορας της KGB, η φωνή της κοινωνίας είναι αδύνατο να φθάνει στα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας.

Οι μαζικές συλλήψεις των Ρώσων πολιτών που αποπειράθηκαν να διαδηλώσουν τις πρώτες μέρες της εισβολής φαίνεται ότι κατάφεραν να καταπνίξουν τις αντίθετες απόψεις που είναι βέβαιο ότι διατρέχουν ένα -μικρό ή μεγάλο, άγνωστο- μέρος του λαού της μεγάλης αυτής χώρας το οποίο δεν επιθυμεί ούτε τον σφαγιασμό του «αδελφού» ουκρανικού έθνους, ούτε τη δική του φτωχοποίηση και απομόνωση από τον πολιτισμένο κόσμο που μοιραία θα φέρουν οι ολοένα και ασφυκτικότεροι περιορισμοί της Δύσης στη ρωσική οικονομία. 

Για να είμαστε πραγματιστές, πρέπει να παραδεχτούμε ότι από όσα διαρρέουν πίσω από τα ψηλά τείχη του Κρεμλίνου, το καθεστώς Πούτιν, το οποίο, όπως τα περισσότερα ομοειδή του, στηρίζεται στον φόβο και στο χρήμα, μοιάζει ακόμη να κρατιέται στα πόδια του, χάρις και στους απαγορεύσεις που υφίσταται η ενημέρωση. Για πόσο, όμως, θα εξακολουθήσει να συμβαίνει αυτό είναι δύσκολο να το πει κάποιος.

Υπό άλλες συνθήκες, τα χιλιάδες φέρετρα των άμοιρων Ρώσων στρατιωτών που καθημερινά χάνουν τη ζωή τους σε έναν τόσο αδικαίωτο για εκείνους πόλεμο, θα μπορούσαν να είχαν αλλάξει τα δεδομένα του πολέμου.

Ο αυταρχισμός, όμως, και η τρομοκρατία που επικρατούν στη Ρωσία, μια χώρα που ζούσε πάντα υπό τη σκιά κάποιου «πατερούλη» και δεν διαθέτει την παραμικρή δημοκρατική παράδοση, αφού από τους τσάρους πέρασε στον κομμουνισμό και από εκεί στον δυναστικό πουτινισμό, δεν αφήνουν περιθώρια για να προσδοκά κάποιος μια λογική λύση στο δράμα που βιώνει πρωτίστως ο ουκρανικός λαός, δευτερευόντως ο ρωσικός λαός και, κατ΄ επέκταση, όλοι εμείς στον υπόλοιπο πλανήτη που γινόμαστε επίσης αποδέκτες των βαρύτατα δυσμενών συνεπειών της αποτρόπαιης εισβολής.

Υπό αυτές τις δυσχερείς συνθήκες, η μόνη παρηγοριά την οποία μπορεί να βρει κάποιος που ενδιαφέρεται ειλικρινά για την ειρήνη είναι η διδαχή της Ιστορίας ότι το τέλος των περισσότερων δυναστών είναι βίαιο. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που δύσκολα μπορεί να βρεθεί δικτάτορας που να πέθανε… συνταξιούχος. Από τους αρχαίους χρόνους ως τις μέρες μας, οι περισσότεροι δυνάστες, όση εξουσία και πλούτη και αν συσσώρευσαν, δεν κατάφεραν να τα απολαύσουν, έχοντας ειρηνικό τέλος.

Από τον Μπατίστα της Κούβας έως τον Πινοσέτ της Χιλής και από τον Φερδινάνδο Μάρκος των Φιλιππίνων έως τον Σαντάμ Χουσεΐν του Ιράκ και τον Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης, οι περισσότεροι δικτάτορες είτε εκδιώχθηκαν βιαίως από την εξουσία που σφετερίστηκαν είτε βρήκαν βίαιο θάνατο, ανάλογο με εκείνο που επεφύλασσαν στους αντιπάλους τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάπως έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα και για Βλαντιμίρ Πούτιν. Και αν υπάρχει κάποιος στο περιβάλλον του που να διαθέτει το θάρρος της γνώμης του, θα έπρεπε να του το πει.

Στο τέλος – τέλος, όσο πιο γρήγορα μπορέσει -αν μπορέσει- να το συνειδητοποιήσει τόσο το καλύτερο. Ενδεχομένως και για τον ίδιο τον 69χρονο δυνάστη, που από κοινού με τον περίγυρό του έχουν καταληστεύσει τον πλούτο της Ρωσίας. Αλλά σίγουρα θα ήταν καλύτερο για τους Ουκρανούς, για τους Ρώσους, για όλους μας!

Οι «καφετζούδες» των εκλογών την εποχή του «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος;»

Αποτελεί αναμφισβήτητα απορίας άξια η επιμονή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα να ζητεί «εδώ και τώρα» την προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Αγνοώντας τόσο την εγχώρια όσο και τη διεθνή συγκυρία, ο πρώην πρωθυπουργός δεν χάνει ευκαιρία να διατυπώνει το αίτημα που διατύπωσε για πρώτη φορά τον περασμένο Δεκέμβριο.

«Σας εκλιπαρούμε, ορίστε εκλογές το συντομότερο», είπε την περασμένη εβδομάδα από το βήμα της Βουλής, καλώντας τον πρωθυπουργό να κάνει εκλογές τον Μάρτιο και όχι τον Μάιο, όπως γράφουν φιλικά προς την αξιωματική αντιπολίτευση μέσα ενημέρωσης ότι σχεδιάζει το κυβερνητικό επιτελείο. «Λυτρώστε τον ελληνικό λαό από την ανικανότητά σας», επανέλαβε κατά τη χθεσινή περιοδεία του στην Καλαμαριά.

Το πιθανότερο είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα… ενδώσει στην πίεση που του ασκεί ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, υποστηρίζει ότι το κόμμα του έχει υποσκελίσει την κυβερνητική παράταξη και, εφόσον στηθούν άμεσα οι κάλπες το κόμμα του θα κόψει πρώτο το νήμα.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα δείχνει να μη χάνει την αισιοδοξία του, παρόλο που, όχι μόνον δεν την συμμερίζεται μια μερίδα του στελεχιακού του δυναμικού, αλλά τη διαψεύδει και το σύνολο των μετρήσεων της κοινής γνώμης από τις οποίες προκύπτει ότι το κυβερνών κόμμα -χωρίς να είναι στα καλύτερα του- εξακολουθεί να διατηρεί διψήφιο προβάδισμα στην πρόθεση ψήφου.

Υπό αυτές τις συνθήκες θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης υιοθετήσει τις εισηγήσεις συνεργατών του που του προτείνουν μόλις συμφωνηθεί εκεχειρία στη ρωσο-ουκρανική πολεμική σύρραξη να πάει στη Βουλή και όταν τον προκαλέσει και πάλι ο Τσίπρας να συναινέσει στην πρόκλησή του υπό έναν όρο: να αλλάξουν από κοινού τον εκλογικό νόμο, επαναφέροντας την ενισχυμένη αναλογική, που οδηγεί σε αυτοδυναμία, έτσι ώστε να μη χρειαστεί να στηθεί δεύτερη ή και τρίτη κάλπη για να σχηματιστεί κυβέρνηση.

«Αν πράγματι πιστεύει η αξιωματική αντιπολίτευση ότι ο ελληνικός λαός έχει ανάγκη από… λύτρωση, όπως διατείνεται ο κ. Τσίπρας, δεν θα έχει αντίρρηση να ρωτηθεί η γνώμη των πολιτών», λένε οι εισηγητές της πρότασης για συναινετική αλλαγή του εκλογικού συστήματος. «Και αν έτσι έχουν τα πράγματα, η απλή αναλογική, που για άλλους λόγους ψήφισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί παρωνυχίδα», συμπληρώνουν.

Εννοείται ότι σε μια τέτοια περίπτωση, οι κυβερνητικοί ιθύνοντες υπολογίζουν πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα απαλλαγεί από τις υποσχέσεις του να αποφύγει τον πειρασμό αφενός να αλλάξει εκ νέου το εκλογικό σύστημα που ψήφισε η δική του κυβέρνηση και αφετέρου να πάει σε πρόωρες εκλογές. Ο ίδιος έχει υποστηρίξει την άποψη ότι οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να εργαλειοποιούν τους θεσμούς και οι κάλπες να στήνονται κοντά στη συνταγματική προθεσμία. Αν, όμως, κάτι τέτοιο γίνει με ευρεία συναίνεση, τότε δύσκολα θα εγερθεί ζήτημα αθέτησης δεσμεύσεων.

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι πως θα αντιδράσει ο Αλέξης Τσίπρας αν και εφόσον βρεθεί μπροστά σε ένα τέτοιο δίλημμα, το οποίο ορισμένοι παρομοιάζουν με το προηγούμενο μιας ανάλογης διελκυστίνδας που είχαν από 70 χρόνια οι τότε πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής του τόπου που ήταν δύο πρώην στρατιωτικοί: ο Νικόλαος Πλαστήρας που ηγείτο του διασπαμένου κεντρώου χώρου και ο Αλέξανδρος Παπάγος που ήταν ο ανερχόμενος ηγέτης της Δεξιάς Παράταξης.

Οι κυβερνήσεις που είχαν προέλθει από τις εκλογές του 1950 και του 1951 είχαν αποδειχθεί ασταθείς και μη βιώσιμες, λόγω του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής που ευνοούσε την πολυδιάσπαση του πολιτικού συστήματος. Επιδίωξη του ξένου παράγοντα που ήλεγχε τη μετεμφυλιακή Ελλάδα – της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα ηγείτο ο διαβόητος Πιουριφόι- ήταν να αντικατασταθεί η απλή αναλογική με το πλειοψηφικό, σε τρόπον ώστε ο Ελληνικός Συναγερμός του Παπάγου, που ήταν πρώτο κόμμα, να αποκτήσει αυτοδύναμη πλειοψηφία εδρών στο Κοινοβούλιο.

Για να αλλάξει ο νόμος, όμως, έπρεπε να πειστεί ο πρωθυπουργός Πλαστήρας. Κάτι που επετεύχθη με ένα… σατανικό τέχνασμα το οποίο, όπως αποκάλυψε αργότερα ο ιστορικός Σπυρίδων Μαρκεζίνης, ο οποίος τότε πολιτευόταν και μετείχε της συνωμοσίας, εμπνεύστηκε ο πρέσβης των ΗΠΑ που ήξερε τις… μεταφυσικές πεποιθήσεις του πρωθυπουργού. «Εγνώριζε ότι ο πρωθυπουργός επίστευε βαθύτατα στον πνευματισμό και (…) εχρησιμοποίησε με τον κατάλληλο τρόπο γνωστή Αθηναία “καφετζού”, την οποία ιδιαιτέρως ενεπιστεύετο ο πρωθυπουργός», γράφει ο Μαρκεζίνης.

Η «καφετζού» ανέλαβε να πείσει τον Πλαστήρα ότι «το πλειοψηφικό θα απέβαινε προς όφελός του και ότι αν επροκαλείτο από τον Παπάγο έπρεπε, χωρίς επιφύλαξη, να αποδεχθεί την πρόκληση». Ενώ ο Πιουριφόι διαμήνυσε, μέσω του Μαρκεζίνη, στον αρχηγό του Ελληνικού Συναγερμού να πάει στη Βουλή και να απευθυνθεί στον πρωθυπουργό λέγοντας του: «Ως στρατιωτικοί, καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον καλύτερα. Γιατί να χάνουμε καιρό; Ας ψηφίσουμε το πλειοψηφικό. Και αν οι Έλληνες προτιμήσουν εσένα, εγώ θα σε αποδεχθώ. Αν ψηφίσουν εμένα, είμαι βέβαιος ότι το ίδιο θα κάνεις και συ. Απλά πράγματα».

«Προς γενική κατάπληξη της Βουλής», γράφει ο Μαρκεζίνης, ο Πλαστήρας απάντησε μονολεκτικά: «Δέχομαι». Έτσι, πολύ σύντομα η Βουλή ψήφισε το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα με το οποίο έγιναν οι εκλογές του Νοεμβρίου του 1952 που απετέλεσαν θρίαμβο για τον Παπάγο. Ο Συναγερμός ήρθε πρώτο κόμμα με ποσοστό 49,2% και έλαβε 247 έδρες, ενώ τα κόμματα του Κέντρου (ΕΠΕΚ και Φιλελεύθεροι) που κατέβηκαν από κοινού συγκέντρωσαν 34,2% και εξέλεξαν μόλις και μετά βίας 51 βουλευτές. Η ΕΔΑ που είχε υιοθετήσει το σύνθημα «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος;» έλαβε 9,55% και δεν εξέλεξε κανέναν βουλευτή.

Η συνέχεια είναι -λίγο ως πολύ- γνωστή. Η Δεξιά Παράταξη που, με τη συνδρομή του Πιουριφόι και της «καφετζούς», εξασφάλισε άνετη πλειοψηφία κοινοβουλευτικών εδρών, έμεινε στην εξουσία επί ένδεκα συναπτά έτη, καθώς μετά τον θάνατο του Παπάγου η σκυτάλη πέρασε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Εβδομήντα χρόνια μετά αναζητείται η… «καφετζού» που μπορεί να έπεισε τον Αλέξη Τσίπρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα!

Όσο εύκολα άρχισε, τόσο δύσκολα θα τελειώσει ο πόλεμος του Πούτιν

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι οποίοι το πρωί της αποφράδας 24ης Φεβρουαρίου, όταν η πολεμική μηχανή του Ρώσου δυνάστη Βλαντιμίρ Πούτιν εισέβαλε στα εδάφη της Ουκρανίας, προέβλεπαν ότι οι εισβολείς θα εξαπέλυαν τον λεγόμενο «blitzkrieg» και θα πετύχαιναν τους στόχους τους ίσως και μέσα στο πρώτο 24ωρο από την εκδήλωση της αναίτιας επίθεσής τους.

«Ως το βράδυ οι Ρώσοι θα πίνουν τον καφέ τους στο Κίεβο», προεξοφλούσαν οι εγχώριοι… πουτινιστές οι οποίοι, έχοντας καταπιεί αμάσητη τη χοντροκομμένη προπαγάνδα του Κρεμλίνου ότι τάχατες «δεν υπάρχει ουκρανικό έθνος», είχαν πιστέψει ότι μια χώρα 45 εκατομμυρίων θα υποδέχονταν με κατεβασμένα τα χέρια τα στρατεύματα μιας ξένης δύναμης που ήθελε να καταλύσει την κυριαρχία της και να επιβάλει κυβέρνηση της αρεσκείας της.

Δύο βδομάδες μετά, όλα εξελίσσονται εντελώς διαφορετικά από ό,τι προέβλεπαν οι σχεδιασμοί της Μόσχας. Ο στρατός, που το πουτινικό στρατόπεδο ανέμενε να γίνει δεκτός ως «απελευθερωτικός», όπως μας έλεγαν και οι Έλληνες ανταποκριτές στη ρωσική πρωτεύουσα, συνάντησε αναπάντεχη ισχυρή αντίσταση από την γενναία ηγεσία αλλά και τους ηρωικούς πολίτες της Ουκρανίας. Η δύναμη της ελευθερίας και η πίστη στον δίκαιο του αγώνα τον οποίο δίνουν αποδείχθηκαν πανίσχυρα όπλα τα οποία δεν ηττήθηκαν και δεν πρόκειται να ηττηθούν.

Παρά τους ανηλεείς βομβαρδισμούς που συνεχίζονται μέρα και νύχτα, το ηθικό του ουκρανικού λαού παραμένει υψηλότατο, όπως δείχνει η γενναιότητα με την οποία οι μαχητές, που στην πλειονότητά τους δεν είναι επαγγελματίες του πολέμου, αντιμετωπίζουν τους εισβολείς, αλλά και η αξιοπρέπεια με την οποία παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς τα γυναικόπαιδα και οι ηλικιωμένοι, αφήνοντας πίσω όσους μπορούν να αντισταθούν ένοπλα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η κατάσταση πλέον έχει περιπλακεί τόσο πολύ που δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξει κανείς ότι όσο εύκολα και απερίσκεπτα ξεκίνησε αυτός ο πόλεμος, τόσο δύσκολα μπορεί να τερματιστεί. Το αίμα το οποίο δυστυχώς εξακολουθεί να χύνεται και από τις δύο πλευρές βαθαίνει όλο και περισσότερο το ρήγμα που χωρίζει τις δύο χώρες και δυσχεραίνει τις προσπάθειες για να επικρατήσει πνεύμα συνεννόησης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε στη δημιουργία ανθρωπιστικών διαδρόμων.

Είναι προφανές ότι από υπεροψία που τον οδήγησε σε λάθος υπολογισμούς ο Πούτιν προχώρησε πολύ περισσότερο από όσο μπορούσε. Έχασε, κατά το κοινώς λεγόμενο, το μέτρο. Με αποτέλεσμα, πλέον, να είναι πολύ αμφίβολο αν υπάρχει κάποια πιθανή έκβαση του πολέμου που να μπορεί να αποτελέσει νικηφόρα εξέλιξη για εκείνον ή έστω προοπτική που να του εξασφαλίζει αξιοπρεπή υποχώρηση. 

Από τη μια, είναι δύσκολο έως αδύνατο να αποσυρθούν τα ρωσικά στρατεύματα από την Ουκρανία με την ουρά στα σκέλη. Από την άλλη, ακόμη και αν καταλάβει το Κίεβο και κάποιες άλλες μεγάλες πόλεις, η κατοχή της γειτονικής χώρας θα έχει βαρύτατες συνέπειες σε όλα τα επίπεδα. Και για τον ίδιο. Και για τον λαό του.

Οι επιπτώσεις, άλλωστε, από τους άφρονες χειρισμούς του Ρώσου δυνάστη είναι ήδη πολύ σημαντικές. Και μπορεί να γίνουν ακόμη σημαντικότερες όσο δεν προβάλει στον ορίζοντα το φως μιας λύσης στο αδιέξοδο ενώπιον του οποίου έχει βρεθεί ολόκληρος ο πλανήτης από την ημέρα της εισβολής. 

Μπορεί, μπροστά στον φόβο ενός γενικευμένου πυρηνικού πολέμου, η Δύση να μην μπαίνει ευθέως στον πόλεμο για την υπεράσπιση της ουκρανικής επικράτειας, ωστόσο, η αποφασιστικότητα με την οποία προχώρησε στους οικονομικούς περιορισμούς κατά της Ρωσίας και των συνδεδεμένων με το καθεστώς ολιγαρχών είναι ένα πρωτοφανές δεδομένο που είναι δύσκολο να εκτιμηθεί μέχρι που μπορεί να οδηγήσει.

Κακά τα ψέματα, το κουβάρι της ουκρανικής κρίσης έχει μπερδευτεί τόσο πολύ που χωρίς δυσκολία οδηγείται κανείς στο συμπέρασμα ότι τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Και θα χρειαστεί να οπλιστούμε όλοι μας με μεγάλη υπομονή και κουράγιο για να αντιμετωπίσουμε τις αρνητικές συνέπειες που θα δούμε να εκτυλίσσονται το προσεχές διάστημα και θα εκφραστούν με την υποχώρηση του διεθνούς εμπορίου, τις έντονα ανατιμητικές τάσεις στην ενεργειακή αγορά και σε άλλες κρίσιμες πρώτες ύλες, την κούρσα των εξοπλισμών που θα στερήσει πόρους από κοινωνικές υπηρεσίες, τις πληθωριστικές πιέσεις, τον περιορισμό της παγκόσμιας ανάπτυξης και, ως εκ τούτου, των εισοδημάτων των περισσότερων εξ ημών.

Ακόμη κι έτσι, όμως, το μεγαλύτερο από τα δεινά δεν παύει να είναι πάντα η φρίκη του πολέμου που βιώνουν οι συνάνθρωποί μας στην Ουκρανία. Αλλά, ας μην ξεχνάμε, ότι ο δικός τους αγώνας είναι ένας αγώνας που δίνουν για λογαριασμό όλων μας. 

Είναι ο προαιώνιος αγώνας του ανθρωπίνου είδους για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Γι΄ αυτό και δεν μπορούμε παρά να είμαστε ομόθυμα δίπλα τους. Μάχονται και για μας. Και από ότι φαίνεται θα συνεχίσουν να μάχονται για πολύ καιρό. 

Ας οπλιστούμε όλοι με κουράγιο και δύναμη!

Ένας άπληστος Γολιάθ αντιμέτωπος με το υπερόπλο της Δύσης

Οι ανηλεείς ρωσικοί βομβαρδισμοί στην Ουκρανία που συνεχίζονται για δεύτερη εβδομάδα, δολοφονώντας χιλιάδες ανυπεράσπιστους πολίτες και καταστρέφοντας τις υποδομές μιας χώρας που θα κάνει πολλά χρόνια να επανέλθει στην πριν από την εισβολή κατάσταση, αφαιρεί και το τελευταίο «φύλλο συκής» για τις πραγματικές προθέσεις του παράφρονα και άπληστου ηγέτη που κατοικοεδρεύει στο Κρεμλίνο και πρωταγωνιστεί στην καταδυνάστευση του ρωσικού λαού και στην καταλήστευση του πλούτου της μεγάλης αυτής χώρας.

Μόνον αφελείς μπορούν να «αγοράζουν» την ξεδιάντροπη πουτινική προπαγάνδα, την οποία υιοθετούν και κάποια -κατά βάση ακραία- στοιχεία στη δική μας χώρα, ότι τάχατες ήθελε να προστατεύσει τους ρωσόφωνους πληθυσμούς που ζούσαν στη γειτονική χώρα ή δήθεν να απαλλάξει την Ουκρανία από τους υποτιθέμενους «ναζιστές», όπως θρασύτατα αρέσκεται να αποκαλεί την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της «αδελφικής» του χώρας.

Η ασύμμετρη χρήση βίας από τη ρωσική πολεμική μηχανή που έστειλε ο παράφρων δυνάστης στην Ουκρανία για να αποδείξει το ιδεολογικό κατασκεύασμα ακραίων κύκλων της Μόσχας ότι οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί είναι ένας έθνος και… φταίνε ο Λένιν, ο Γκορμπατσόφ ή ο Μπάιντεν που δεν ανήκει στην επικράτεια της ρωσικής ομοσπονδίας η γειτονική τους χώρα με τα 45 εκατομμύρια κατοίκους. Η ανείπωτη φρίκη που επιφυλάσσει στους «ομοεθνείς» του, άλλωστε, καταδεικνύει το πόσο πραγματικά τον ενδιαφέρει η ευημερία των «αδελφών» του. 

Εκείνο, όμως, που πρωτίστως μαρτυρούν οι τραγικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών είναι ότι το μόνο που επιζητεί ο Πούτιν είναι η με κάθε μέσο καθυπόταξη της Ουκρανίας, όπως έκανε και με άλλες περιοχές της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, όπως η Αμπχαζία, η Οσετία και η Κριμαία. Διότι, αν πραγματικά ενδιαφερόταν για οτιδήποτε άλλο, δεν θα προκαλούσε αυτόν τον όλεθρο που όμοιό του πρέπει να πάει κάνεις πίσω στη ναζιστική περίοδο για να βρει κάτι ανάλογο.

Οι ισχυρισμοί ότι τάχατες ήταν η περικύκλωση της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ καταρρίφθηκαν επίσης διότι κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει ότι η επέκταση της Ατλαντικής Συμμαχίας σε χώρες του πρώην Ανατολικού Συνασπισμού έγινε για να περιοριστεί η κυριαρχία της Ρωσίας. Αντιθέτως η εισβολή στην Ουκρανία δικαιολογεί αναδρομικά την εύλογη ανασφάλεια που αισθάνονταν χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ότι μπορεί μια μέρα να έβλεπαν ρωσικά στρατεύματα να περνούν τα σύνορά τους και να καταλύουν την κυριαρχία τους.

Να, λοιπόν, που βρέθηκε ένας Πούτιν για να το κάνει πράξη ισοπεδώνοντας την Ουκρανία με το πρόσχημα ότι ήθελε την αποστρατικοποίησή της. Γιατί άραγε την ήθελε την αποστρατικοποίησή της; Επειδή κινδύνευε από μια Ουκρανία ενταγμένη στους δυτικούς θεσμούς; Ή μήπως επειδή χωρίς στρατό θα ήταν άθυρμα στις ορέξεις του Κρεμλίνου; Είναι βλέπετε ακριβώς το ίδιο «έργο» που ζούμε κι εμείς στη δική μας γειτονιά με την απαίτηση της Άγκυρας για αποστρατικοποίηση των νησιών μας. Νησιά τα οποία δεν εξοπλίζονταν για να επιτεθούν σε κάποιον, παρά μόνο για να αμυνθούν στις απειλές που δέχονται για την κυριαρχία τους.

Επειδή, όμως, όπως διδάσκει η Ιστορία, η αλαζονεία και η υπεροψία αποτελούν την «αχίλλειο πτέρνα» όλων των αυταρχικών ηγετών, ο Πούτιν δεν ήταν δυνατόν να ξεφύγει από αυτή τη μοίρα. Γι΄ αυτό και όποιο και αν είναι το τέλος αυτού του φρικτού πολέμου που κήρυξε κατά της Ουκρανίας, ο δυνάστης του Κρεμλίνου αργά ή γρήγορα θα ζήσει το δικό του «Βατερλώ». Η αντιπαράθεσή του, άλλωστε, με τον Ουκρανό Πρόεδρο Βολοντιμίρ Ζελένσκι αναβίωσε τον προαιώνιο βιβλικό μύθο με τον Δαβίδ και τον Γολιάθ.

Ο κωμικός ηθοποιός που με την ψήφο των συμπατριωτών του ηγείται της Ουκρανίας έδειξε μοναδικά ηγετικά χαρίσματα που αν τα αντιπαρατάξει με την εικόνα του υποτιθέμενου χαλκέντερου πρώην πράκτορα της ΚGB, ο οποίος ελέγχει για πάνω από δύο δεκαετίες την εξουσία στη Μόσχα, καθιστούν τον Ζελένσκι ηρωική μορφή που θα περάσει στην Ιστορία ως ένα πρόσωπο που έκανε το πατριωτικό του καθήκον και στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων με τις οποίες ήρθε αντιμέτωπος. Είναι αναμφισβήτητα ο ηθικός νικητής αυτού του φονικού και καταστρεπτικού πολέμου, ανεξάρτητα από την τελική έκβαση που θα έχει.

Αντιθέτως, ο «Γολιάθ» Πούτιν αποδεικνύεται πολύ κατώτερος των περιστάσεων και, με κορωνίδα τον πολεμικό όλεθρο που επιφυλάσσει στην Ευρώπη του 21ου αιώνα, το πολιτικό του τέλος δεν θα είναι αντάξιο με το ηγετικό προφίλ που φιλοτεχνούσαν μέχρι πρότινος οι θαυμαστές του. Οι φωνές για παραπομπή του σε Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο με κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου που γίνονται στην Ουκρανία θα πληθαίνουν όσο ο δυνάστης του Κρεμλίνου εξακολουθεί να περιπαίζει τους ηγέτες άλλων χωρών, όπως ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν, που προσπαθούν να μεσολαβήσουν για κατάπαυση του πυρός ώστε να μπει ένα φρένο στην αιματοχυσία, την καταστροφή και τον ξεριζωμό τόσων ανθρώπων.

Είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς τούτες τις ώρες πότε θα τελειώσει αυτή η φρίκη που παρακολουθούμε σε απευθείας τηλεοπτική σύνδεση με τις μαρτυρικές ουκρανικές πόλεις που κάποιες από αυτές οι περισσότεροι τις ακούμε για πρώτη φορά. Το μόνο βέβαιο είναι ότι μέχρι να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης τίποτε δεν θα είναι όπως πριν. Ούτε στην Ουκρανία, ούτε στην Ρωσία, ούτε στην Ευρώπη, ούτε σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Με υψηλή βεβαιότητα, επίσης, μπορεί να εικάσει κάποιος ότι ο μεγάλος ηττημένος αυτού του φρικτού πολέμου θα είναι ο άπληστος Βλαντίμιρ Πούτιν που μαζί με τους ολιγάρχες που τον περιτριγυρίζουν καταληστεύουν τους Ρώσους πολίτες. Ο κλοιός στις περιουσίες τους μπορεί να αποδειχθεί το υπερόπλο της Δύσης που θα προκαλέσει εξελίξεις και στο εσωτερικό της ρωσικής ολιγαρχικής εξουσίας.

Τα «μαθήματα» μας από την πόρτα του φρενοκομείου που άνοιξε ο Πούτιν

Η θρασύτατη και απροκάλυπτη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία επιστρέφει τον πλανήτη και το ανθρώπινο γένος πολλές δεκαετίες πίσω. Η κυνική επιβολή της δύναμης του ισχυρότερου προς τον πλέον αδύνατο γείτονα καταρρακώνει κάθε έννοια διεθνούς νομιμότητας και ευτελίζει όλους τους θεσμούς της διεθνούς συνεννόησης που προσπάθησε να οικοδομήσει η ανθρωπότητα τους τελευταίους αιώνες και κυρίως μετά την οδυνηρή περιπέτεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Όσο λάθη, παρασπονδίες και αστοχίες και αν καταμαρτυρήσει κάποιος στη Δύση, τόσο σε ό,τι αφορά στη συγκεκριμένη κρίση, στην οποία περιορίστηκε να λειτουργεί σαν τον «ψεύτη βοσκό» του ομώνυμου αισώπειου μύθου, όσο και σε παλαιότερες εμπλοκές της σε γεωπολιτικές διενέξεις, ουδείς λογικός άνθρωπος μπορεί να συμβιβαστεί με την παράνοια του καθεστώτος Πούτιν που γυρνάει το ρολόι της παγκόσμιας Ιστορίας σε εποχές που θεωρούσαμε -κακώς, όπως αποδεικνύεται- ότι είχαν παρέλθει ανεπιστρεπτί για τον πολιτισμένο κόσμο.

Από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, άλλωστε, είναι δύσκολο να βρει κανείς αναλογίες με την απροσχημάτιστη κατάλυση της κυριαρχίας μιας ανεξάρτητης χώρας, όπως αυτή που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ουκρανία από τους εισβολείς της Μόσχας. Ούτε οι πόλεμοι της Κορέας και του Βιετνάμ, ούτε η κρίση της Κούβας, ούτε η εισβολή στο Ιράκ, ούτε οι βομβαρδισμοί των Δυτικών στην πρώην Γιουγκοσλαβία, ούτε οι επεμβάσεις αρχικά των Σοβιετικών και εν συνεχεία των Αμερικανών και των συμμάχων τους στο Αφγανιστάν, μπορεί να συγκριθούν με όσα αποτρόπαια επιφυλάσσουν για το μέλλον του πλανήτη ο θρασύτατος επεκτατισμός του Πούτιν.

Χρειάζεται ενδεχομένως να πάμε πίσω στις παραμονές της τελευταίας μεγάλης παγκόσμιας σύρραξης που προκάλεσε η περιβόητη θεωρία του «ζωτικού χώρου», που επινόησε ο Αδόλφος Χίτλερ για να προωθήσει τα επεκτατικά του σχέδια, ώστε να βρούμε κάτι ανάλογο με την απόφαση του Πούτιν να στείλει στρατεύματα για να καθυποτάξει μια διπλανή χώρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αναθεωρητισμός του Ρώσου Προέδρου και η επιμονή του να αλλάξει με τη βία τα μεταψυχροπολεμικά σύνορα στην Ευρώπη… «ανοίγει την πόρτα του φρενοκομείου». Και την ανοίγει τόσο διάπλατα που κανείς δεν ξέρει που μπορεί να μας οδηγήσει.

Πολύ περισσότερο που ο πρώην πράκτορας της KGB που κατοικοεδρεύει τα τελευταία χρόνια στο Κρεμλίνο απεδείχθη ότι δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένας αναξιόπιστος ηγετίσκος ο οποίος κατέφυγε επανειλημμένως σε παραπλανητικά προπαγανδιστικά ψέματα προτού να προχωρήσει στις κατακτητικές του βλέψεις. Βλέψεις τις οποίες κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται το όριο τους αν αναλογιστούμε τις αντίστοιχες συμπεριφορές που έχει επιδείξει ως τώρα εις βάρος σχεδόν όλων των γειτόνων του. Η εισβολή, ωστόσο, στην Ουκρανία ξεπερνά τα εσκαμμένα και καταδεικνύει ότι ο δικτάτορας της Μόσχας είναι πλέον πλήρως αποχαλιναγωμένος.

Γι΄ αυτό και αποτελεί παρήγορο γεγονός ότι, με εξαίρεση κάποιους γνωστούς… Κλαζομένιους οι οποίοι μας έχουν συνηθίσει σε ασχημονίες, οι βασικές πολιτικές δυνάμεις στη δική μας χώρα μας κατήγγειλαν απροσχημάτιστα τη ρωσική εισβολή, η οποία μας αφορά άμεσα. Διότι, κακά τα ψέματα, τα «μαθήματα» της Ουκρανίας είναι πολύ σκληρά για ολόκληρο τον πλανήτη και για κάθε εχέφρονα κάτοικό του. 

Είναι, όμως, ακόμη σκληρότερα για μας τους Έλληνες που η γεωγραφία μας… καταδίκασε να γειτνιάζουμε με μια χώρα που οι εκάστοτε ηγεσίες της -και πολύ περισσότερο η σημερινή υπό τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν- διακατέχονται από νοοτροπίες που δεν απέχουν πολύ από τις νοοτροπίες των εισβολέων με τους έρχονται αντιμέτωποι οι άμοιροι Ουκρανοί.

Επειδή, όμως, δεν είναι καθόλου καλό να έχουμε αυταπάτες, είναι προς όφελος μας να ενσκήψουμε συλλογικά για να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα από όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ώρες στην Ουκρανία. Κατά πρώτον, οι ένοπλες δυνάμεις της μάχονται μόνες τους για να αποτρέψουν τους πολυπληθέστερους Ρώσους εισβολείς. Και, κατά δεύτερον, ο χρόνος που θα διαρκέσει η αντίστασή τους είναι ευθέως ανάλογος με τον βαθμό της προετοιμασίας τους, του εξοπλισμού τους και κυρίως της αποφασιστικότητας την οποία θα επιδείξουν.

Μπορεί, λοιπόν, όπως πολλοί λένε, η Ελλάδα να μην είναι Ουκρανία. Ή και ο Ερντογάν μπορεί να μην είναι τόσο ισχυρός ή τόσο θρασύς όσο είναι ο Πούτιν. Πλην, όμως, εκείνο που θα κάνει τη διαφορά και μπορεί να κρατήσει κλειστή την πόρτα του φρενοκομείου στα μέρη μας δεν είναι τίποτε άλλο από τη δική μας ετοιμότητα και αποφασιστικότητα.

Το «είμαστε όλοι Ουκρανοί» είναι το ελάχιστο το οποίο απαιτείται να διατρανώνουμε όλοι μας τούτη τη δύσκολη ώρα.

Αν δεν πιάσει τόπο το… «GFY», ας δοκιμάσουν κατάρες ή βουντού!

Δεν ξέρω -και ειλικρινά δυσκολεύομαι πολύ να φανταστώ- τι είναι εκείνο που κάνει έναν αυτοαποκαλούμενο αριστερό της εποχής μας να εμφανίζεται διαρκώς ως θυμωμένος και να… αγανακτεί τόσο πολύ ώστε να εξαπολύει χυδαίες ύβρεις κατά των αντιπάλων του.

Η δυσκολία μου γίνεται μεγαλύτερη από το γεγονός ότι, λόγω ηλικίας ή και αναγνώσεων, έχω υπόψη μου αυθεντικούς αριστερούς οι οποίοι ήταν έτοιμοι να βάλουν το κεφάλι τους στον ντορβά -και το έβαλαν όταν χρειάστηκε- για να υπερασπιστούν τις ιδέες τους χωρίς ποτέ να καταφύγουν σε ύβρεις ακόμη και όταν ήταν αντιμέτωποι με σκληρόπετσους στρατοδίκες και αδίστακτους βασανιστές.

Μου είναι αδύνατο να σκεφτώ ότι, για παράδειγμα, ο Πλουμπίδης, ο Μπελογιάννης, ο Αμπατιέλλος, ο Λουλές, ο Κάππος κι τόσοι άλλοι οι οποίοι εκτελέστηκαν, φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν στα «πέτρινα» μετεμφυλιακά χρόνια θα διανοούνταν να χρησιμοποιήσουν -και μάλιστα στον δημόσιο λόγο τους- το ρήμα «γαμ…» δίπλα στα ονόματα των κυβερνητών της εποχής τους είτε ήταν ο Πλαστήρας, ο Παπάγος ή ο Καραμανλής, που είχαν εκλεγεί από την τότε πλειοψηφία του λαού, είτε επρόκειτο για τους σφετεριστές της εξουσίας όπως ήταν οι δικτάτορες.

Ακόμη και για σε όσους δεν… έβλεπαν φωτοστέφανα γύρω από τις κεφαλές τους, οι αριστεροί των προηγούμενων δεκαετιών ενέπνεαν σεβασμό. Ήταν, στη μεγάλη πλειονότητα τους, άνθρωποι που απέπνεαν ήθος, ανιδιοτέλεια και σοβαρότητα που απείχαν παρασάγγες από την υποκριτική σοβαροφάνεια πολλών από τους τότε κρατούντες. Η κοσμιότητα της συμπεριφοράς τους δεν μείωνε σε τίποτε την αγωνιστικότητά τους. Τουναντίον, μπορεί να ισχυριστεί κανείς.

Η μαχητικότητα και η αγωνιστικότητα που επεδείκνυαν υπήρξαν παροιμιώδεις. Και δεν ήταν μόνον ότι αναγνωρίζονταν από φίλους και αντιπάλους. Ήταν, πολύ περισσότερο, ότι δημιουργούσαν πρότυπα τα οποία ακολουθούσαν αρκετοί από τις νεότερες γενιές ακόμη και όταν το οικογενειακό τους υπόβαθρο κινούνταν σε άλλες κομματικές κατευθύνσεις.

Η εικόνα αυτή άλλαξε άρδην τα τελευταία χρόνια. Αρχής γενομένης από την πρώτη μνημονιακή περίοδο και τις πλατείες των λεγόμενων «Αγανακτισμένων», όπου έγινε ο συμφυρμός με την Ακροδεξιά, οδηγηθήκαμε βαθμιαία σε αυτό που προσφυώς ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε αποκαλέσει «εκτσογλανισμό της πολιτικής ζωής».

Απότοκο, προφανώς, αυτής της κατάστασης είναι το σύνθημα «Μητσοτάκη γαμ…» που άρχισαν, κυρίως μέσα από το Διαδίκτυο, να λανσάρουν ήδη από το περασμένο καλοκαίρι πρόσωπα συνδεδεμένα με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν άργησε να περάσει και στο άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος. Στη ΔΕΘ το φώναζαν οι συγκεντρωμένοι έξαλλοι οπαδοί του Κασιδιάρη, ενώ ακούστηκε και στις περισσότερες μαζώξεις των αντιεμβολιαστών.

Το ότι υιοθετήθηκε από αρθρογράφο της «Αυγής», έστω και με την… αγγλική του εκδοχή (το περίφημο «GFY»), αποτέλεσε μια ακόμη… ποιοτική αναβάθμιση. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που δεν έτυχε της παραμικρής αποδοκιμασίας από εκείνους που στο παρελθόν διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους ακόμη και για γελοιογραφίες που δεν ήταν της αρεσκείας τους.

Όσο αστείο, πάντως, κι αν είναι να βλέπει κανείς την… αμερικανιά, όπως είναι το «GFY» (Go Fuck Yourself!), διατυπωμένη από τη γραφίδα ενός αμετανόητου… σοβιετόφιλου, το φαινόμενο καθίσταται πολύ σοβαρό αν αναλογιστεί κανείς ότι πρόκειται για αντιγραφή συμπεριφοράς που στις ΗΠΑ έχουν υιοθετήσει οι ακραίοι «τραμπιστές» που στρέφονται κατ΄ αυτόν τον τρόπο κατά του Προέδρου Τζο Μπάιντεν.

Το «fuck Joe Biden» αποτελεί το αγαπημένο σύνθημα των οπαδών του ανεκδιήγητου Αμερικανού πρώην Προέδρου. Και αυτός μόνον θα μπορούσε να ήταν ένας πολύ σοβαρός λόγος για να μην το ενστερνίζεται κανείς. Εκτός πια και αν είναι εξίσου αφιονισμένος και διψασμένος για εξουσία όσο και οι θαυμαστές του Ντόναλντ Τραμπ.

Με την τροπή, πάντως, που έχουν πάρει τα πράγματα στη χώρα μας, αν καθυστερήσουν κι άλλο οι εκλογές, ίσως δεν θα αργήσει η ώρα που το «Μητσοτάκη γαμ…» θα ακουστεί και μέσα στη Βουλή. Άλλωστε, τόσο άλλα ακούγονται το τελευταίο διάστημα. Εκτός και αν, με την απελπισία που φαίνεται να επικρατεί σε κάποια έδρανα, εκτιμηθεί ότι, αφού δεν πιάνει τόπο το «GFY», να αρχίσουν να δοκιμάζουν τις… κατάρες ή τα… βουντού ως πλέον αποτελεσματικές μεθόδους για να ανατρέψουν τους δύσκολους συσχετισμούς…

Λέτε να το δούμε μετά το επόμενο… δημοσκοπικό κύμα;

Μήπως να μάθουμε να ζούμε και με τον εφιάλτη της ακρίβειας;

Μπορεί οι ειδικοί να μην ομονοούν, κάτι άλλωστε που δεν συμβαίνει πρώτη φορά τα τελευταία δύο και πλέον χρόνια, αλλά ο κύβος ερρίφθη και η μια μετά την άλλη οι χώρες έχουν αρχίσει να κηρύσσουν το τέλος του απόλυτου συναγερμού για την πανδημία του κορωνοϊού

Τα κρούσματα από τη μια άκρη του πλανήτη ως την άλλη είναι ακόμη πολλά, όπως και οι αριθμοί των νοσηλειών, αλλά και οι θάνατοι, ωστόσο σε πολλά μέρη της υφηλίου οι ιθύνοντες χαλαρώνουν τους περιορισμούς και καταργούν υποχρεωτικότητες όπως οι μάσκες ή οι αποκλεισμοί για όσους επιμένουν ακόμη να μην εμβολιάζονται.

Είναι προφανές ότι η πανδημία δεν έχει εξαλειφθεί -και πως αλλιώς θα μπορούσε να διατυπωθεί ένας τέτοιος ισχυρισμός με τους δείκτες των λοιμώξεων που εξακολουθούν να καταγράφονται;-, αλλά έχει επικρατήσει η λογική ότι «πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τον κορωνοϊό».

Δικαιολογημένα, ίσως, καθώς ουδείς εχέφρων άνθρωπος μπορεί να επικαλεστεί άγνοια για όσα μπορεί να του επιφυλάξει η μοίρα εφόσον «συναντηθεί» με τον ιό. Όλοι μας ξέρουμε πια, όχι επειδή το μετέδωσαν τα μέσα ενημέρωσης, αλλά επειδή σίγουρα το βιώσαμε στον περίγυρό μας, ότι όποιος είναι πλήρως εμβολιασμένος και πάσχει από κάποιο σοβαρό υποκείμενο νόσημα θα νοσήσει ήπια και δεν θα αντιμετωπίσει ιδιαίτερους κινδύνους.

Από την άλλη, όσοι συνεχίζουν να παραμένουν ανεμβολίαστοι δεν μπορεί να προβάλουν καμία απολύτως πειστική δικαιολογία για το τεράστιο ρίσκο που αναλαμβάνουν είτε να νοσήσουν σοβαρά ή και να χάσουν τη ζωή τους. Ουδείς πλέον μπορεί να αναζητεί άλλοθι ότι δεν είχε την κατάλληλη ενημέρωση για να λάβει τη σωστή απόφαση για τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του.

Τα δύο χρόνια που διαρκεί η περιπέτεια της πανδημίας είναι πολλά και το κόστος το οποίο έχουν καταβάλλει οι κοινωνίες, αλλά και ο καθένας από μας χωριστά, είναι τεράστιο. Και θα αποδειχθεί ανυπέρβλητο αν δεν ακολουθήσουν το αμέσως προσεχές διάστημα συντονισμένα βήματα προς την κατεύθυνση της επιστροφής στην κανονικότητα.

Οι πληγές, άλλωστε, που έχει επισωρεύσει η παρατεταμένη διάρκεια της πανδημίας είναι μεγάλες και ορατές. Με πρώτη και καλύτερη την πληγή που συνιστά για την παγκόσμια οικονομία και τις κοινωνίες όλου του πλανήτη η επιστροφή του εφιάλτη του πληθωρισμού, ο οποίος για πάνω από δύο δεκαετίες είχε τιθασευτεί και, τουλάχιστον οι κάτοικοι των χωρών του δυτικού κόσμου, είχαμε αρχίσει να τον ξεχνούμε.

Εξαιτίας σειράς παραγόντων, ανάμεσα στους οποίους, όμως, κυρίαρχο ρόλο έχουν οι ανισορροπίες στην προσφορά και στη ζήτηση αγαθών που προκλήθηκαν εξαιτίας των lockdown, χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γερμανία βλέπουν τους δείκτες των τιμών του καταναλωτή να φθάνουν σε επίπεδα που ελάχιστες από τις γενιές που είναι τώρα εν ζωή έχουν βιώσει.

Αλλά και στη δική μας χώρα, τα πράγματα δεν πάνε πίσω. Μπορεί να βιώσαμε τη μεγάλη συμπίεση των εισοδημάτων που προκάλεσε η δεκαετής μνημονιακή μέγγενη, πλην όμως οι τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών παρουσίαζαν μια -τηρουμένων των αναλογιών- εντυπωσιακή σταθερότητα. Οι Έλληνες που είναι σήμερα κάτω των 40 ετών δεν έχουν μνήμες από απότομες ανατιμήσεις που εξανέμιζαν τα εισοδήματα κυρίως των μισθοσυντήρητων των δεκαετιών του ‘70, του ’80 και του ’90.

Εκείνα τα χρόνια, το λεγόμενο «καλάθι της νοικοκυράς» ή άλλως ο «τιμάριθμος», που ήταν μια πολύ διαδεδομένη έκφραση η οποία δεν ακούγεται πλέον στη δημόσια συζήτηση, κατέγραφε ετήσιες ανατιμήσεις που κινούνταν με διψήφιους ρυθμούς. Ήταν τόσο δύσκολα τα πράγματα που για κάποια χρόνια, αρχής γενομένης από την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ, καθιερώθηκε ο αμυντικός μηχανισμός της αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής (ΑΤΑ) με βάση τον οποίο οι μισθοί, τα ημερομίσθια και οι συντάξεις αυξάνονταν κάθε τετράμηνο σε ποσοστό ίσο με την αύξηση του πληθωρισμού, δηλαδή των τιμών των αγαθών που είχε σημειωθεί το αμέσως προηγούμενο διάστημα.

Ωστόσο, ούτε στην Ελλάδα, αλλά ούτε και αλλού όπου εφαρμόστηκε, όπως στη Γαλλία ή στην Κύπρο, η ΑΤΑ δεν κατάφερε να προστατεύσει τα εισοδήματα των μισθοσυντήρητων, αφού, κατά πολλούς, αντί να λειτουργήσει πυροσβεστικά για τις αυξήσεις των τιμών, στην πράξη λειτουργούσε ως φαύλος κύκλος που προκαλούσε συνεχείς αναζωπυρώσεις στις πληθωριστικές πιέσεις, αλλά και υποτιμήσεις στα εθνικά νομίσματα που για μας ήταν τότε η δραχμή.

Η κατάσταση εξομαλύνθηκε μετά την ένταξη της χώρας στην ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ένωση και τη σταθερότητα των τιμών που έφερε η υιοθέτηση του κοινού νομίσματος, του ευρώ. Άλλα χρόνια προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, όπως τα εμπορικά ελλείμματα, οι δημοσιονομικές ανισορροπίες, η χαμηλή παραγωγικότητα και ο υπέρογκος δημόσιος δανεισμός δεν μας εγκατέλειψαν. Από τον βραχνά των συνεχών ανατιμήσεων, όμως, είχαμε απαλλαγεί. Πρόσκαιρα, όπως αποδείχθηκε.

Η πανδημία άλλαξε τα δεδομένα και ουδείς σοβαρός άνθρωπος μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα για πόσο καιρό θα μας συνοδεύει ο εφιάλτης που επέστρεψε και δεν αφορά μόνον τις τιμές της ενέργειας. Το γεγονός ότι το φαινόμενο είναι, κατά βάση, εισαγόμενο, δεν αποτελεί λόγο για αμεριμνησία, όπως αυτή που επικράτησε στην αρχική του εμφάνιση. Οι βεβιασμένες προβλέψεις για παροδικές αυξήσεις των τιμών αποδείχθηκαν ευσεβείς πόθοι και τείνουν να καταλήξουν φρούδες ελπίδες.

Όλα, λοιπόν, δείχνουν ότι, μετά τον κορωνοϊό, θα χρειαστεί μάλλον να μάθουμε να ζούμε και με την ακρίβεια. Ας το έχουν υπόψη τους όλοι όσοι, αντί να ανασκουμπωθούν για να βρουν λύσεις, περί άλλα τυρβάζουν ή απλώς αναλώνουν τον χρόνο τους σε εκλογικές σεναριολογίες….

Συνωμότες στα… υπόγεια του Μεγάρου Μπερλεμόν

Σε μια χώρα που κυριαρχεί το «δος ημίν σήμερον» και ο πιο… μακροπρόθεσμος προγραμματισμός δεν ξεπερνά τη μια βδομάδα, είναι απορίας άξιον πως βρίσκονται τόσο πολλοί γύρω μας που είναι έτοιμοι να καταπιούν αμάσητες τις οργιώδεις φαντασιώσεις για υποτιθέμενες μελλοντικές κυβερνητικές λύσεις που τάχατες τεκταίνονται στο παρασκήνιο και έχουν ως στόχο την επιβολή «δοτού» πρωθυπουργού από τις Βρυξέλλες και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Ας προσπαθήσουμε λίγο να το κάνουμε εικόνα: Στο ημίφως μιας μυστικής αίθουσας στα υπόγεια του εμβληματικού Μεγάρου Μπερλεμόν, όπου εδρεύει η Κομισιόν, η πρόεδρός της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν έχει προσκαλέσει τον Έλληνα Επίτροπο Μαργαρίτη Σχοινά και άλλους… συνωμότες για να αποφασίσουν εν κρυπτώ και παραβύστω το όνομα του επόμενου πρωθυπουργού της Ελλάδας που θα οριστεί από αυτούς.

Ο ορισμός βεβαίως του επικεφαλής της ελληνικής κυβέρνησης δεν θα γίνει αμέσως τώρα, αλλά έπειτα από κάποιο διάστημα, αφού απαιτείται όχι μόνον να φύγει η τωρινή κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία διαθέτει συμπαγή πλειοψηφία 157 εδρών, αλλά θα χρειαστεί να μεσολαβήσουν και δύο επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, που άλλοι τις θέλουν να γίνονται μέσα στον χρόνο και άλλοι τις τοποθετούν για τον επόμενο χρόνο, σύμφωνα, άλλωστε, με τη συνταγματική προθεσμία και τις διαβεβαιώσεις του νυν πρωθυπουργού.

Υπό αυτές τι συνθήκες, όλοι εμείς θα είμασταν στο σκοτάδι και, αφού θα… κοιμόμασταν επί μήνες τον ύπνο του δικαίου, θα τρέχαμε κάποια στιγμή ανύποπτοι στις κάλπες για να ψηφίσουμε το κόμμα της προτίμησής μας και τον πρωθυπουργό της αρεσκείας μας, χωρίς να ξέρουμε πως, ό,τι και αν ψηφίζαμε, ο πρωθυπουργός είχε βγει από την Ούρσουλα, τον Μαργαρίτη και τα άλλα ευρωπαϊκά παιδιά.

Ο… Θεός (της Ελλάδος άραγε;) μας φύλαξε, όμως, και ένας δαιμόνιος ερευνητής, ο οποίος εκπροσωπούσε τη -γνωστή για τις μεγάλες αποκαλύψεις της- ελληνική δημοσιογραφία, ξετρύπωσε τη μυστική σύσκεψη. Όπως είχαν ξετρυπώσει παλαιότερα ομότεχνοί του τις διαβόητες μυστικές κρύπτες του ΚΕΕΛΠΝΟ. Το ευτύχημα ήταν ότι ο ερευνητής – «σαΐνι» που έμαθε τα καθέκαστα τα οποία διημείφθησαν στα υπόγεια του Μπερλεμόν δεν τα κράτησε για τον εαυτό του. Τα ξεφούρνισε σε μια ελληνικού περιεχομένου ιστοσελίδα, με αποτέλεσμα να γίνει ο… κακός χαμός.

Το παράδοξο, όμως, ήταν ότι ο… χαμός δεν έγινε από εκείνους που κινδύνευαν να χάσουν τον πρωθυπουργό που σκόπευαν να επιλέξουν στις κάλπες. Εκείνοι που σήκωσαν σκόνη και δήλωναν ανάστατοι από τη συνωμοσία ήταν κατά βάση όλοι όσοι εκφράζουν προτίμηση σε πρόσωπα που, αν πιστέψουμε τις τρέχουσες δημοσκοπήσεις, ο κόσμος να έρθει ανάποδα, την πρωθυπουργία δεν πρόκειται να τη δουν ούτε με το… μακαρόνι, όπως λέει ο λαός μας για υποθέσεις που δεν έχουν μεγάλη πιθανότητα να συμβούν.

Τα πράγματα θα ήταν απλώς αστεία αν δεν ίσχυε αυτό που στην αρχή επισημάναμε. Ότι δηλαδή τόσο πολλοί άνθρωποι είναι έτοιμοι να πιστέψουν την ευφάνταστη σεναριογραφία που μόνον σε νοσηρούς εγκεφάλους μπορεί να εξυφανθεί. Πως αλλιώς, άλλωστε, μπορεί να σκεφτεί κανείς και να γράψει ότι οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες, οι οποίοι την εποχή της μνημονιακής μέγγενης ανέχθηκαν να είναι υφυπουργός αρμόδιος για το Ασφαλιστικό σύστημα της χώρας ο… ηθοποιός - μέντιουμ Παύλος Χαϊκάλης, επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς αφού τον είχε διορίσει ο τότε εκλεκτός του ελληνικού λαού Αλέξης Τσίπρας, τώρα συνεδριάζουν κρυφά προκειμένου, πριν καν στηθούν οι κάλπες και αποτυπωθεί η ετυμηγορία του ελληνικού λαού, να προκρίνουν πρωθυπουργό που θα είναι του… χεριού τους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που διακινούνται σενάρια αυτού του είδους που θέλουν άλλοτε σχήματα τεχνοκρατών που θα παραμερίσουν τους πολιτικούς και άλλοτε συγκυβερνήσεις που θα επιβάλουν οι ξένοι επειδή θα υπάρξουν κυβερνητικά αδιέξοδα και κίνδυνοι ακυβερνησίας. Τις περισσότερες φορές αποδείχθηκε ότι όλα αυτά δεν ήταν τίποτε περισσότερο από αστήρικτη κινδυνολογία, όταν δεν αποτελούσαν ευσεβείς πόθους. 

Τις ελάχιστες, άλλωστε, φορές, που δόθηκαν λύσεις οι οποίες δεν ήταν προϊόν της λαϊκής βούλησης, όπως οι κυβερνήσεις των τραπεζιτών Ξενοφώντα Ζολώτα και Λουκά Παπαδήμου, αυτές αποδείχθηκαν βραχύβιες, καθώς το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν έχει μάθει να μοιράζεται την εξουσία. Όλοι τη θέλουν ολόκληρη και δεν συμβιβάζονται με τίποτε λιγότερο.

Στην παρούσα φάση όλο αυτό το… σεναριολογικό κατασκεύασμα επιχειρείται να γίνει πιστευτό με αναλογίες από την Ιταλία και τη συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων της γείτονος στο πρόσωπο του Μάριο Ντράγκι ο οποίος από… άχρωμος τραπεζίτης απεδείχθη ικανότατος πρωθυπουργός. Σε βαθμό μάλιστα που τις προηγούμενες μέρες οι πολιτικές δυνάμεις να διατηρήσουν σχεδόν με το ζόρι εκείνον στην κορυφή της κυβερνητικής ηγεσίας και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλα στο Κυρηνάλιο Μέγαρο.

Ωστόσο, παρά τις αρκετές ομοιότητες που παρουσιάζουν η Ελλάδα και η Ιταλία, οι διαφορές τους είναι μάλλον πολύ περισσότερες. Κυρίως ως προς τη διάρθρωση του πολιτικού συστήματος, καθώς στη γείτονα ο σχηματισμός βιώσιμης κυβέρνησης, με επικεφαλής κάποιον πολιτικό, δεν είναι εφικτός όχι μόνον από την παρούσα κοινοβουλευτική σύνθεση, αλλά και από τη… μελλοντική.

Οι δημοσκοπήσεις (που στη Ρώμη δεν τις θεωρούν… «πετσωμένες») δείχνουν τέσσερις πολιτικούς σχηματισμούς, το Δημοκρατικό Κόμμα της Κεντροαριστεράς, την ακροδεξιά «Λέγκα» του Ματέο Σαλβίνι, το ακόμη πιο ακραίο σχήμα που αποκαλείται «Αδέλφια της Ιταλίας» και τα υπό κατάρρευση «Πέντε Αστέρια» του λαϊκιστή ηθοποιού Μπέμπε Γκρίλο, να βολοδέρνουν κοντά στο 20%, ενώ η παραδοσιακή κεντροδεξιά «Φόρτσα Ιτάλια» του αειθαλούς Σίλβιο Μπερλουσκόνι περιορίζεται σε μονοψήφια ποσοστά. 

Οπότε ακόμη και αν προκηρυχθούν εκλογές, ο κατακερματισμός των ιταλικών πολιτικών δυνάμεων μοιάζει αναπόφευκτος, ενώ η πρωθυπουργία Ντράγκι, που έως τώρα έχει αποδειχθεί αρκετά πετυχημένη, προβάλει όχι μόνον ως η καλύτερη αλλά και ως η μοναδική βιώσιμη λύση για τη γειτονική χώρα.

Καλώς ή κακώς, λοιπόν, η ελληνική πολιτική σκηνή δεν προσομοιάζει με την ιταλική. Και ούτε φαίνεται ότι θα της μοιάσει όταν πάψει να ισχύσει η απλή αναλογική με την οποία θα γίνουν για μία και μόνη φορά οι επερχόμενες εκλογές. Με την ενισχυμένη αναλογική που θα ακολουθήσει στις μεθεπόμενες, τα σενάρια για τη συνωμοσία στα υπόγεια του Μεγάρου Μπερλεμόν θα είναι απλώς για γέλια. 

Για όσους τουλάχιστον θα εξακολουθούν να τα θυμούνται.

Η μομφή, μομφή… δεν έχει. Ή μήπως έχει;

«Τον πήρε παραμάζωμα τον Μητσοτάκη ο Τσίπρας» αποφάνθηκε ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που στο παρελθόν διετέλεσε βουλευτής σε μια ανάρτηση την οποία έκανε εν θερμώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μόλις ολοκληρώθηκε η ομιλία που εκφώνησε στη Βουλή ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη συζήτηση επί της πρότασης μομφής που κατέθεσε ο ίδιος.

«Ανελέητο σφυροκόπημα σε Μητσοτάκη και κυβέρνηση ΝΔ», παιάνιζαν την ίδια στιγμή τα φίλα προσκείμενα στον ΣΥΡΙΖΑ μέσα ενημέρωσης. Επειδή, όμως, θα ακολουθούσε η ομιλία του πρωθυπουργού, ένας εκ των εκπροσώπων Τύπου της Κουμουνδούρου έσπευσε να δώσει γραμμή, ή ίσως και να προκαταλάβει όλους εκείνους που δεν παρακολουθούσαν απευθείας την κοινοβουλευτική συνεδρίαση, με την εξής διαπίστωση: «Θλιβερή η εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή να προσπαθήσει να απαντήσει στον οδοστρωτήρα Τσίπρα».

Κι όλα αυτά γιατί; Για να δικαιολογηθεί η διαπίστωση με την οποία είχε νωρίτερα ξεκινήσει την ομιλία του ο Αλέξης Τσίπρας: «Έχετε τελειώσει πολιτικά κύριε Μητσοτάκη!», ήταν η άποψη που εξ αρχής εξέφρασε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ πριν αρχίσει να εκπέμπει τον γνωστό, αλλά και τόσο αντιφατικό εξάψαλμο κατά των μέσων ενημέρωσης. «Όσο υπάκουα είναι», ισχυρίστηκε «τόσο μεγαλύτερη χρηματοδότηση παίρνουν», αγνοώντας ότι και τα περισσότερα από τα μέσα που τον υποστηρίζουν δεν αδικήθηκαν από τα κονδύλια της πανδημίας.

Απέφυγε, βεβαίως, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ να μπει στον κόπο να παραθέσει κάποιο σχετικό στοιχείο που να δικαιολογεί τα λεγόμενά του. Διότι αν το έκανε, θα έπρεπε να βρει ένα τουλάχιστον σοβαρό επιχείρημα που να δικαιολογεί το λαϊκιστικό, ου μην αλλά και συνωμοσιολογικό, αφήγημα του. Ένα στην πραγματικότητα καταφανώς κατασκευασμένο αφήγημα που σχετίζεται με την προφανή πολιτική κακοδαιμονία με την οποία είναι αντιμέτωπος που τον κάνει να κοιμάται και να ξυπνάει με την εκτίμηση ότι φταίνε τα μέσα ενημέρωσης τα οποία ευλόγως διέγνωσαν ότι η πρόταση μομφής την οποία υπέβαλε ο κ. Τσίπρας στην παρούσα φάση δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την αναζήτηση μιας σανίδας σωτηρίας από τα εμφανή προβλήματα με τα οποία είναι αντιμέτωπος.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αξιοποιεί όλα τα διαθέσιμα όπλα που του δίνουν το Σύνταγμα και ο Κανονισμός της Βουλής για να επιτεθεί στην κυβέρνηση και να εκθέσει τις ανεπάρκειες των πολιτικών της και τις αστοχίες των στελεχών της. Μόνον, όμως, που ακόμη και σε όσους δεν αρέσκονται στη δίκη προθέσεων, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητες οι σκοπιμότητες που υποκρύπτονται πίσω από τις πρωτοβουλίες και τις κινήσεις κάθε πολιτικής παράταξης.

Στην προκειμένη περίπτωση, ακόμη και οι πιο φιλικά διακείμενοι προς την Κουμουνδούρου δεν μπορούν να συγκαλύψουν το αυταπόδεικτο γεγονός ότι το έναυσμα για την πρόταση μομφής του κ. Τσίπρα δεν ήταν ο χιονιάς της περασμένης Δευτέρας και το… σπασμένο τηλέφωνο ανάμεσα στους ιθύνοντες της Αττικής Οδού και την ηγεσία της Πολιτικής Προστασίας που είχε ως αποτέλεσμα την απερίγραπτη ταλαιπωρία χιλιάδων οδηγών στον βαρυφορτωμένο από τα χιόνια περιφερειακό αυτοκινητόδρομο της πρωτεύουσας. 

Άλλωστε, ακόμη και οι λιγότερο προσεκτικοί τηλεθεατές της, κατά τα λοιπά, γενικευμένης κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης που εκτυλίχθηκε το προηγούμενο τριήμερο στο ελληνικό Κοινοβούλιο δεν δυσκολεύτηκαν να αντιληφθούν ότι ο λόγος που στήθηκε όλο αυτό το σκηνικό είχε να κάνει με την διπλή πίεση που δέχεται το τελευταίο διάστημα ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. 

Μια πίεση που προέρχεται αφενός από την δημοσκοπική απειλή που προκαλεί για κείνον η (αδιαμφισβήτητη) εκτίναξη της επιρροής του Κινήματος Αλλαγής – ΠΑΣΟΚ μετά την εκλογή στην ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη και αφετέρου από την αδυναμία του κ. Τσίπρα να επιβάλει τις βουλήσεις του στο εσωκομματικό δυναμικό της παράταξης του που εμφορείται από τις ιδέες που είχε το νυν κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν αποτελούσε μια περιθωριακή πολιτική δύναμη.

Υπό αυτή την έννοια, δεν είναι τυχαίο ότι ο κ. Τσίπρας στην καταληκτική του ομιλία αφιέρωσε λιγότερο χρόνο στις ατχοχίες και στις αρρυθμίες που σχετίζονταν με το πρόβλημα της κακοκαιρίας, μένοντας, μάλιστα, σχεδόν άφωνος για τις ευθύνες των υπευθύνων της Αττικής Οδού, που η περιρρέουσα φημολογία θέλει να ανήκουν στον κύκλο των… συνομιλητών του. Αντιθέτως, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ αφιέρωσε ένα διόλου ευκαταφρόνητο μέρος της αγόρευσης του στην (απέλπιδα;) προσπάθεια του υπόδικου τηλεπαρουσιαστή Μένιου Φουρθιώτη να αποδείξει ότι ήταν συνομιλητής κυβερνητικών στελεχών.

Όσο επιλήψιμο, όμως, κι αν είναι (που είναι!), ότι σοβαροί κατά τα λοιπά υπουργοί της κυβέρνησης βρίσκονταν σε διάλογο με ανθρώπους σαν τον Φουρθιώτη (σ.σ.: η στήλη είναι αναφερθεί επικριτικά και στο παρελθόν στο… ψοφοδεές πολιτικό πρόσωπο το οποίο κάνει υποκλίσεις στις υπερφίαλες απαιτήσεις τηλεπερσόνων που κινούνται στον υπόκοσμο της υποτιθέμενης «ενημέρωσης»), η κατάσταση αυτή επ΄ ουδενί δεν δικαιώνει την υποβολή της πρότασης μομφής από τον κ. Τσίπρα. 

Στην προκειμένη περίπτωση, μάλιστα, δεν είναι μόνον που καμία κυβέρνηση δεν έχει πέσει μέχρι τώρα από την κατάθεση πρόταση δυσπιστίας, όπως με βάση την επίσημη κοινοβουλευτική ορολογία αποκαλείται η «μομφή». Είναι πολύ περισσότερο που η υποβολή της μομφής δεν δικαιώθηκε από το επιχειρήματα που επιστρατεύθηκαν για να τη στηρίξουν. Άλλωστε, ποιος εχέφρων άνθρωπος μπορεί να ενστερνιστεί την άποψη της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι «έχει τελειώσει πολιτικά» ο Κυριάκος Μητσοτάκης;

Σε πείσμα, λοιπόν, των βαρύγδουπων ισχυρισμών για «παραμάζωμα», «ανελέητο σφυροκόπημα» και «οδοστρωτήρα Τσίπρα», η πρωτοβουλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατέληξε σε μια άνευ προηγουμένου άσφαιρη ομοβροντία. Και αυτό διότι μπορεί να είναι να είναι εύκολο να μέμφεσαι κάποιον, αλλά αν αυτό γίνεται χωρίς επαρκή δικαιολογητική βάση, τότε ο κίνδυνος η μομφή να γίνει μπούμερανγκ είναι πολύ μεγάλος. 

Το πιθανότερο, δε, είναι ότι οι επόμενες δημοσκοπήσεις, των οποίων τα ευρήματα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αμφισβητηθούν από την αξιωματική αντιπολίτευση, θα το δείξουν!

Τι(ς) πταίει; Οι δομές ή τα πρόσωπα;

«Δεν είναι θέμα προσώπων, είναι θέμα δομών», καταλήγει η επωδός με την οποία τοποθετούνται τα -λιγοστά είναι αλήθεια- κυβερνητικά στελέχη που διαθέτουν την τόλμη(;) να βγουν δημόσια και να μιλήσουν για τα πολύ μεγάλα προβλήματα που προκάλεσε στην πρωτεύουσα η κακοκαιρία η οποία ξέσπασε τη Δευτέρα, αλλά οι συνέπειες της είναι ορατές ακόμη και σήμερα, τέσσερις μέρες μετά, καθώς σε κεντρικές οδούς της πόλης παραμένουν εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα και τα περισσότερα πεζοδρόμια είναι αδιάβατα

Η αλήθεια είναι ότι η στάση των νυν κυβερνώντων συνιστά μια κάποια πρόοδο σε σχέση με τη συμπεριφορά κάποιων προκατόχων τους οι οποίοι στο πρόσφατο παρελθόν είχαν βρεθεί στη δίνη πολύνεκρων τραγωδιών και δήλωναν εντελώς αστόχαστα ότι έψαχναν να βρουν που έγινε το μεγάλο λάθος και δεν το εύρισκαν. Τώρα αναγνωρίζονται μεν τα λάθη, πλην όμως δεν προσωποποιούνται οι ευθύνες αφού ενοχοποιούνται οι δομές και όχι τα πρόσωπα.

Αρκεί, όμως, αυτό; Και κυρίως όσοι την επικαλούνται έχουν αναρωτηθεί αν αυτή η προφανής υπεκφυγή ισοπεδώνει και βάζει στο ίδιο τσουβάλι όσους με φιλότιμο έκαναν τη δουλειά τους με εκείνους που δείχνουν προκλητική αδιαφορία ή και ανικανότητα να ανταποκριθούν στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις του ρόλου, της θέσης και του αξιώματος τους; Οι διαφορετικές, για παράδειγμα, εικόνες που βλέπουν όλοι οι πολίτες στους δρόμους ακόμη και όμορων Δήμων είναι το απόλυτο μέτρο που δείχνει ποιοι έκαναν τη δουλειά τους και ποιοι όχι.

Με άλλα λόγια, τις ίδιες δομές και πάνω κάτω τους ίδιους πόρους διαθέτουν όλοι οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης της ευρύτερης πρωτεύουσας. Το αν κάποιοι τοπικοί άρχοντες επιλέγουν να προμηθευτούν εκχιονιστικά μηχανήματα, πυροσβεστικά οχήματα, υδροφόρες και απορριμματοφόρα, την ίδια ώρα που άλλοι κατευθύνουν τον προϋπολογισμό τους στις προσκλήσεις δημοφιλών αοιδών ή σε άλλες δράσεις που δίνουν ευκαιρίες στον δήμαρχο να κάνει το… κομμάτι του, είναι κάτι το οποίο έχει να κάνει κυρίως με τα πρόσωπα.

Γιατί, άραγε, στην προκειμένη περίπτωση δεν ισχύει η περίφημη «ατομική ευθύνη» την οποία τόσες φορές επικαλέστηκαν όσοι τα ρίχνουν τώρα στις «δομές»; Άλλωστε, οι δομές της Πολιτικής Προστασίας άλλαξαν πριν από περίπου έναν χρόνο με νόμο που εισηγήθηκε στη Βουλή ο Νίκος Χαρδαλιάς, ο οποίος λίγους μήνες αργότερα άλλαξε και ο ίδιος επειδή ενέσκηψαν οι καταστροφικές πυρκαγιές του περασμένου Αυγούστου.

Κανείς δεν μπορεί να υποτιμά τη σημασία που έχει η οργάνωση των υπηρεσιών του Δημοσίου, όπως και του ιδιωτικού τομέα, που είναι επιφορτισμένες με την αντιμετώπιση είτε των φυσικών καταστροφών είτε άλλων ζητημάτων που έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα των πολιτών. Τα οργανογράμματα, τα καθηκοντολόγια και οι ξεκαθαρισμένες αρμοδιότητες αποτελούν την αναγκαία συνθήκη, η οποία, όμως, δεν είναι ικανή να δώσει αποτελεσματικές λύσεις. Αν ίσχυε, άλλωστε, το πρώτο, τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά: θα αντέγραφε κάποιος τις καλές πρακτικές που εφαρμόζουν άλλες χώρες, θα τις προσάρμοζε στα ελληνικά δεδομένα και θα ήταν όλα τέλεια!

Όλα αυτά, όμως, είναι καλά στη θεωρία γιατί στην πράξη αυτός που κάνει τη διαφορά δεν είναι παρά ο ανθρώπινος παράγοντας και κυρίως όταν επιλέγονται οι κατάλληλοι άνθρωποι στην κατάλληλη θέση. Επιλογές που πρέπει να γίνονται με κριτήρια και όχι μόνον επειδή πρέπει να συμπληρωθούν τα κουτάκια στα power point που ετοιμάζουν ψυχαναγκαστικοί τεχνοκράτες.

Το μεγάλο πάθημα της πανδημίας, εξάλλου, θα έπρεπε να είχε γίνει μάθημα. Στη θεωρία έχουν πάει όλα καλά. Αντιγράψαμε τα πρωτόκολλα που ισχύουν διεθνώς και θεωρητικώς υπερδιπλασιάστηκαν οι ΜΕΘ που έφθασαν στα διεθνή πρότυπα. Μόνον, όμως, που πρόκειται για σκέτα κτίρια. Δομές, δηλαδή, που στην ουσία ήταν κουφάρια πολυτελείας, αφού ποτέ δεν στελεχώθηκαν με το κατάλληλο εξειδικευμένο προσωπικό (εντατικολόγους, πνευμονόλογους, αναισθησιολόγους κ.ά.).

Το αποτέλεσμα είναι ότι από τις ΜΕΘ, οι οποίες, με βάση τους αριθμούς που έδειχναν τα power point, ήταν υπεραρκετές, να έχουν εξέλθει μόλις 4.000 συνέλληνες που νοσηλεύθηκαν εκεί τους τελευταίους 23 μήνες με κορωνοϊό. Την ίδια περίοδο οι ανθρώπινες απώλειες από επιπλοκές της Covid-19 ήταν υπερπενταπλάσιες, αφού η θνητότητα στις υποστελεχωμένες ΜΕΘ του ελληνικού εθνικού συστήματος υγείας είναι από τις υψηλότερες στις προηγμένες χώρες.

Καλές, λοιπόν, και αναγκαίες είναι οι δομές. Καλύτεροι, όμως, και περισσότερο χρήσιμοι οι άνθρωποι που επιλέγονται και αξιολογούνται κάθε φορά αν είναι κατάλληλοι για το έργο που αναλαμβάνουν. Και ο νοών νοείτω!