Ανάμεσα στα λίγα ή πολλά που κληρονόμησε ο Στέφανος Κασσελάκης από τον προκάτοχό του στην ηγετική καρέκλα της Κουμουνδούρου φαίνεται ότι είναι η… αθεράπευτη αισιοδοξία -κατ΄ άλλους ματαιοδοξία- την οποία εξέπεμπε επί χρόνια, δημοσίως τουλάχιστον, ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος, ενώ όλα γύρω του μαρτυρούσαν ότι είχε χρεοκοπήσει πολιτικά, επέμενε να παριστάνει τον «άχαστο» σε βαθμό που, παρότι ηττήθηκε επανειλημμένα, δεν παραιτήθηκε, παρά μόνον, κατά την έκφρασή του, «παραμέρισε».
Δεν εξηγείται αλλιώς η ανυπέρβλητη χαρά με την οποία υποδέχτηκε ο νεόκοπος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών της περασμένης Κυριακής μέσω της φωνητικής ανάρτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που έκανε από το πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου το οποίο κινούνταν στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταγράψει εκείνη την ημέρα τη χειρότερη εκλογική επίδοση από την ίδρυση του και ο Κασσελάκης πανηγύριζε για κάτι που μόνον εκείνος είχε εκλάβει ως νίκη.
Βλέποντάς τον αισθανόσουν ότι το αυτοκινητιστικό διάγγελμα θα κατέληγε με το γνωστό ειρωνικό σχόλιο… «κερδάμε αδέλφια!». Και ότι αμέσως μετά θα ξεσπούσε στα βροντερά γέλια, δίνοντας, έτσι, ο ίδιος τέλος στη φαρσοκωμωδία που όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι εξελίσσεται τις τελευταίες εβδομάδες στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν το έκανε, όμως. Διότι, όπως όλα δείχνουν, η ευκολία με την οποία ένας άνθρωπος του χρήματος, όπως εκείνος, κατάφερε να κατακτήσει την ηγεσία ενός κόμματος που αυτοτοποθετείται στην Αριστερά, ενίσχυσε την ήδη μεγάλη αυτοπεποίθησή του και τον οδηγεί σε επίπεδα οίησης και αλαζονείας, που ίσως αποδειχθούν ακόμη υψηλότερα από αυτά στα οποία είχε κινηθεί ο προηγούμενος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας, άλλωστε, είχε υπερασπιστεί, ενόσω ήταν πρωθυπουργός, το δικαίωμά του στην οίηση. Είχε πει χαρακτηριστικά, τον Δεκέμβριο του 2015, από το βήμα της Βουλής ότι «θα είχε κάθε δικαίωμα και θα ήταν δικαιολογημένη μια μικρή οίηση σε κάποιον που δεν προέρχεται από τζάκι και κατάφερε στα σαράντα του να γίνει πρωθυπουργός». Μπορεί να μιλούσε σε τρίτο πρόσωπο, αλλά αναφερόταν στον εαυτό του, σε μια εποχή που είχε κάνει τη μεγάλη κωλοτούμπα και είχε ανατρέψει άρδην την ετυμηγορία που ψευδεπίγραφου δημοψηφίσματος που είχε προκηρύξει λίγους μήνες νωρίτερα.
Αν, λοιπόν, «ήταν δικαιολογημένη μια μικρή οίηση» για τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έγινε πρωθυπουργός επειδή καβάλησε το κύμα της αντιμνημονιακής υστερίας και δεν είχε πρόβλημα όταν πήρε την εξουσία να κάνει τα ακριβώς αντίθετα από όσα διακήρυττε προηγουμένως, φανταστείτε πόσο πιο εύκολο είναι να υποπέσει στο ίδιο «αμάρτημα» ένας αμερικανοτραφής νέος, ο οποίος, κατά δήλωσή του, έχει λύσει όλα τα προβλήματα που σχετίζονται με τα προς το ζην ώστε να μην χρειάζεται να ξαναδουλέψει, ήρθε για διακοπές στην Ελλάδα με τα καλοκαιρινά ρούχα και πείστηκε να δοκιμάσει την τύχη του διεκδικώντας την ηγεσία ενός κόμματος με το οποίο μέχρι πρότινος δεν τον συνέδεε τίποτε απολύτως.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν η περίπτωση του Κασσελάκη είχε γίνει σειρά στο Netflix δεν θα έπειθε πολλούς να τη δουν, διότι οι περισσότεροι θα θεωρούσαν υπερβολικά ευφάνταστο όποιον υπέγραφε ένα τέτοιο σενάριο. Η ΣΥΡΙΖΑϊκή πραγματικότητα, όμως, αποδεικνύεται πιο ευφάνταστη και είτε γυριστεί ταινία, είτε όχι, αποτελεί ήδη πλανητικών διαστάσεων παραδοξότητα ο απίστευτος τρόπος με τον οποίο πήρε τα κλειδιά ενός αριστερού κόμματος κάποιος που πρεσβεύει ιδεολογικά τα ακριβώς αντίθετα από εκείνα που δεκαετίες τώρα διακηρύσσει το συγκεκριμένο κόμμα.
Μόνον και μόνον τα όσα είπε στην πρόσφατη Συνέλευση του ΣΕΒ για τον ρόλο του κεφαλαίου και «την ανάγκη καθιέρωσης των stockoptions (σ.σ.: διανομή μετοχών στους εργαζόμενους) προς επίτευξη συμπεριληπτικής ανάπτυξης» ήταν αρκετά για να κάνουν την περίπτωσή του αντικείμενο ειδικής μελέτης από την Πολιτική Επιστήμη. Και προφανώς δεν είναι αυτά τα μόνα στοιχεία που καθιστούν «case study» το παγκοσμίως πρωτοφανές φαινόμενο ένας… περαστικός να γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη αρχηγός μιας παράταξης η οποία κινείται στον αντίποδα των δικών του πεποιθήσεων.
Ο Κασσελάκης δείχνει να κινείται όπως τα υπερατλαντικά επιθετικά funds, τα οποία αναλαμβάνουν χρεωκοπημένες επιχειρήσεις με σκοπό να τις εξυγιάνουν, εφαρμόζοντας ανατρεπτικές θεραπείες σοκ και χωρίς να υπολογίζουν τη βούληση όσων ήταν προηγουμένως εκεί. Δείτε, για παράδειγμα, πως συμπεριφέρεται στα όργανα του κόμματος, τι ενδιαφέρον δείχνει για την τήρηση του καταστατικού και πόσο επιμένει στην αδιαμεσολάβητη επικοινωνία του ίδιου με τον λαό. Βεβαίως, τα κόμματα δεν λειτουργούν όπως ακριβώς λειτουργούν οι επιχειρήσεις και αργά ή γρήγορα θα το διαπιστώσουν ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και όσοι συνασπίστηκαν γύρω από αυτόν.
Από την περασμένη Κυριακή και ύστερα είναι σαφές ότι προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις από τη νέα εκλογική κατάρρευση που υπέστησαν, καλυπτόμενοι πίσω από τα αυτοδιοικητικά κέρδη που είχε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο, μπορεί στα μνημονιακά χρόνια να έχασε εκατομμύρια ψηφοφόρους, διατήρησε, όμως, ερείσματα στους θεσμούς της αυτοδιοίκησης και του συνδικαλισμού. Γι΄ αυτό και τώρα που καταρρέει ο ΣΥΡΙΖΑ, η Χαριλάου Τρικούπη δεν φαίνεται διατεθειμένη να δώσει σανίδα σωτηρίας σε εκείνους που τη λοιδόρησαν και τη λεηλάτησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Το «φλερτ» προς το ΠΑΣΟΚ για συμπόρευση ή ό,τιδήποτε άλλο, στο οποίο επιδίδεται ο υπό διάλυση ΣΥΡΙΖΑ, που το πιθανότερο είναι ότι σε λίγο καιρό δεν θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση, θυμίζει μια από τις πιο σοφές λαϊκές παροιμίες που ταιριάζουν γάντι στην περίσταση και η οποία λέει το εξής: «Βοήθα με, φτωχέ μου, να μη γίνω σαν και σένα».
Λέτε να ενδώσει ο Νίκος Ανδρουλάκης ή όποιος άλλος από τη Χαριλάου Τρικούπη διαθέτει στοιχειώδη κοινό νου και αίσθημα αυτοσυντήρησης; Δεν φαίνεται πιθανό. Διότι δεν δείχνουν να είναι… τόσο μεγάλα κορόιδα ώστε να δελεαστούν, όπως οι απελπισμένοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, από τον «ουρανοκατέβατο» Στέφανο Κασσελάκη….
